Ἡ ἱστορική καί νομική σημασία τῆς συνταγματικῆς ἀναγνώρισης ἐπικρατούσης θρησκείας
Χαράλαμπος Ἄνδραλης, Δικηγόρος
ΕΙΣΗΓΗΣΗ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΗΜΕΡΙΔΑ 30-06-24 ΤΗΣ ΕΣΤΙΑΣ ΠΑΤΕΡΙΚΩΝ ΜΕΛΕΤΩΝ: Ἐκκλησία καί Πολιτεία στήν ἐποχή τῆς Μεγάλης Ἐπανεκκίνησης
Ιστορική εμφάνιση του νομικού όρου «επικρατούσα θρησκεία»
Στην Α΄ Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου, τον Ιανουάριο του 1822, οι αντιπρόσωποι του επαναστατημένου ελληνικού Έθνους ψήφισαν το πρώτο υποτυπώδες σύνταγμα για να οργανώσουν πάνω σε αυτό το κράτος των απελευθερωμένων περιοχών.
Το σύνταγμα της Επιδαύρου, ορίζει στο πρώτο άρθρο του: «Επικρατούσα θρησκεία εις την Ελληνικήν Επικράτειαν, είναι η της Ανατολικής Ορθοδόξου του Χριστού Εκκλησίας. Ανέχεται όμως η Διοίκησις της Ελλάδος πάσαν άλλην Θρησκείαν, και αι τελεταί και ιεροπραγίαι εκάστης αυτών εκτελούνται ακωλύτως.»
Δεν αναγνωρίστηκε απλώς η ιστορική σύνδεση Ορθόδοξης Εκκλησίας και Ελληνικού Κράτους, αλλά η διάταξη παρήγε έννομα αποτελέσματα. Η ορθόδοξη πίστη ήταν αναπόσπαστο στοιχείο της εθνικής συνείδησης των επαναστατών, ο δε ελληνισμός διατηρήθηκε από την Εκκλησία στα χρόνια της οθωμανικής δυναστείας. Δεν θα μπορούσε να απουσιάζουν ειδική μέριμνα και προνόμια για την Εκκλησία στο ελληνικό Σύνταγμα.