π. Θεολόγος Ἀμπόνης

Ένας καλότατος φίλος, Σκιαθίτης την καταγωγήν, Γιάννης Γαρυφάλου τούνομα, περιγράφει με Παπαδιαμάντικο ύφος ένα σημερινό περιστατικό, που έλαβε χώραν στον Ναόν Αγ.Βασιλείου οδού Μετσόβου στην Αθήνα.

Ενθουσιάσθηκα, και δεν συγκρατήθηκα από του να επέμβω και να το αναμεταδώσω λίγο επεξεργασμένο..  (τον ενημέρωσα, λαμβάνων εκ προοιμίου την άδειάν του)...  

Ἀπολείτουργα, καὶ ἐνόσῳ ὁ ἱεροπρεπὴς ὡς βυζαντινὸς τελετουργὸς παπαΔωρόθεος ἐτελείωσε νὰ μοιράζῃ τὸ ἀντίδωρον εἰς τοὺς εὐθαρσεῖς πιστοὺς, οἵτινες εἶχον ἀγνοήσει ἐν μαρτυρικῷ φρονήματι τὰς ἀπειλὰς τῶν παράνομων δυναστῶν -κρίμασι τὶς οἶδε Κυρίου διαχειριζομένων αὐταρχικῶς τὴν κυβέρνησιν τοῦ δυστήνου τούτου τόπου- διακηρυξάντων προπετῶς καὶ βλασφήμως ὡς ἀπηγορευμένα τὰ προσφιλέστατα τῷ λαῷ Φῶτα, διέκρινεν εἰς τὸ κατώφλιον τῆς ἐκκλησιᾶς δύο νεανίας εὐσταλεῖς, ἐν πλήρῃ ἐξαρτήσει τῆς στολῆς αὐτῶν, οἵτινες ἐπλησίαζον πρὸς αὐτόν.

Κυριακὴ Σαμαρείτιδος «Διασπαρέντες οἱ ἀπόστολοι ἀπὸ τῆς θλίψεως τῆς γενομένης ἐπὶ Στεφάνῳ...» (Πράξ. 11,19)

Ὁλοι, ἀγαπητοί μου, σ᾽ αὐτὴ τὴ ζωὴ ζητοῦν ἕνα πρᾶγμα• τὴν εὐτυχία. Ἐν τούτοις ἡ εὐτυχία εἶνε πουλὶ ἄπιαστο. Τὸ κυνηγοῦν, μὰ δὲν πιάνεται.

Ἂς πᾶμε νὰ ρωτήσουμε κάθε ἄνθρωπο, εἶνε εὐτυχής; Μπαίνω σὲ μιὰ καλύβα κι ἀκούω• «Πεινῶ...». Μπαίνω στὰ μεγάλα σπίτια μὲ τὶς ἀνέσεις, κι ἀκούω ἕναν ἄρρωστο νὰ μοῦ λέῃ• «Πουλῶ τὸ παλάτι, δός μου τὴν ὑγειά μου. Προτιμῶ νὰ κατοικῶ σὲ τσαντίρι, παρὰ νὰ πάσχω ἀπ᾿ αὐτὴ τὴν ἀρρώστια...». Φεύγω ἀπὸ ᾿κεῖ, συναντῶ στὸ δρόμο ἕναν καὶ μοῦ λέει• «Στενοχωριέμαι• σπίτι δὲν ἔφτειαξα, οἰκογένεια δὲν ἔχω, ὁλομόναχος εἶμαι, σύντροφο ζητάω, δυστυχισμένος εἶμαι...». Συναντῶ παρακάτω κάποιον ἄλλο ποὺ εἶνε παντρεμένος, καὶ τὸν ρωτῶ• Εἶσαι εὐτυχισμένος; Μοῦ λέει• «Καταραμένη ἡ μέρα ποὺ παντρεύτηκα. Κόλασι ἔχω μέσα στὸ σπίτι...». Συναντῶ κάποιο ἀντρόγυνο ποὺ δὲν ἔχει παιδιὰ κι ἀναστενάζει. Συναντῶ ἕναν ἄλλο ποὺ ἔχει παιδιά, ἀλλὰ κλαίει γιατὶ τὰ παιδιά του κάθε μέρα τὸν ποτίζουν φαρμάκι...

Γεννήθηκε τό 1937 στό χωριό Ἀποίκια τῆς νήσου Ἄνδρου καί λεγόταν Καρασταμάτης. Σέ ἡλικία 20 ἐτῶν πηγαίνει στήν Ἀμερική καί δημιουργεῖ οἰκογένεια.

Χειροτονεῖται ἱερέας καί γιά 10 χρόνια ἐργάζεται μέ ἱεραποστολικό ζῆλο στήν Ἀλάσκα καί ἀφοῦ διακόνησε τήν Ἐκκλησία σέ πολλούς Ναούς ἦρθε στήν Σάντα Κρούζ στόν Ναό τοῦ Προφήτη Ἠλία τό 1981 πού τόν τελειοποίησε καί τόν ἐγκαινίασε καί γίνεται κέντρο ὀρθόδοξης ὁμολογίας σέ ὅλη τήν περιοχή ὅπου οἱ ἄνθρωποι ἦταν ἀπομακρυσμένοι ἀπό τόν Θεό καί τήν Ἐκκλησία.

Διανύοντας πλέον τή Μεγάλη Τεσσαρακοστή, τήν «καρδιά» τῆς ἐκκλησιαστικῆς περιόδου τοῦ λεγομένου «Τριωδίου», ἀνακαλύπτει κανείς γιά μία ἀκόμα φορά τόν λειτουργικό πλοῦτο τῆς Ὀρθοδοξίας μας.

Οἱ θεόπνευστοι ὕμνοι ἀποκαλύπτουν καί στήν πιό ἁπλή ψυχή τά κλειδιά τῆς πίστεώς μας, τῆς ἀθλίας καταστάσεώς μας, τῆς προελεύσεώς μας καί τοῦ προορισμοῦ μας, τά μέλλει γενέσθαι, τά ὁρατά καί τά ἀόρατα.

Ὅλο τό ἀνθρώπινο δράμα βέβαια, ἴσως νά συνοψίζεται σέ κάθε θεία λειτουργία στό «Σὺ ἐκ τοῦ μὴ ὄντος εἰς τὸ εἶναι ἡμᾶς παρήγαγες, καὶ παραπεσόντας ἀνέστησας πάλιν...» (εὐχή Ἁγίας Ἀναφορᾶς Ἰωάννου Χρυσοστόμου).