Αθρησκοποίηση του Κράτους
Στην προσπάθεια αθρησκοποίησης του κράτους και την περιφρόνηση της Εκκλησίας, αναφέρεται σε δελτίο τύπου που εξέδωσε η «Εστία Πατερικών Μελετών», με φόντο την ημερίδα της 30ης Ιουνίου στο αμφιθέατρο OTEAcademy.
«Τις τελευταίες δεκαετίες, παρά τις σαφείς συνταγματικές προβλέψεις, η Εκκλησία περιφρονείται και περιθωριοποιείται από την Πολιτεία», τονίζει η «Εστία Πατερικών Μελετών», σημειώνοντας πως με «μικρά και σταθερά βήματα, η Πολιτεία υλοποιεί σταδιακά την αθρησκοποίηση του Κράτους, η οποία έχει προχωρήσει σε μεγάλο βαθμό».
Σύμφωνα με την Εστία Πατερικών Μελετών, η «εχθρότητα της κρατικής εξουσίας προς την Ορθόδοξη Εκκλησία δεν είναι τυχαία».
ΠΟΡΙΣΜΑΤΑ ΗΜΕΡΙΔΟΣ ΕΣΤΙΑΣ ΠΑΤΕΡΙΚΩΝ ΜΕΛΕΤΩΝ: Ἐκκλησία καί Πολιτεία στήν ἐποχή τῆς Μεγάλης Ἐπανεκκίνησης
Τὴν Κυριακὴ 30 Ἰουνίου 2024, στό Ἀμφιθέατρο OTEAcademy στὸ Μαρούσι, πραγματοποιήθηκε ἡμερίδα μὲ τίτλο: Ἐκκλησία καὶ Πολιτεία στὴν Ἐποχὴ τῆς Μεγάλης Ἐπανεκκίνησης. Οἱ ὁμιλητὲς ἀνέπτυξαν σχετικὲς εἰσηγήσεις ὑπὸ θεολογική, νομική, κοινωνική, ἱστορικὴ καὶ γεωπολιτικὴ θεώρηση. Μετὰ τὶς εἰσηγήσεις ἐξήχθησαν τὰ ἀκόλουθα πορίσματα:
1. Στὴν Ἑλλάδα ἤδη ἀπὸ τὴν πρώτη Ἐθνοσυνέλευση τῆς Ἐπιδαύρου, ἀναγνωρίστηκε ρητὰ ὡς ἐπικρατοῦσα θρησκεία ἡ Ὀρθόδοξη Ἀνατολικὴ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καὶ αὐτὸ ἐπισφραγίζεται μὲ τὴν προμετωπίδα ὅλων τῶν ἕως σήμερα Συνταγμάτων στὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος.
2. Ἡ ἀναγνώριση ἐπικρατούσης θρησκείας, δὲν ἔχει μόνο ἱστορικὴ σημασία ἀλλὰ καὶ κανονιστικὴ ἀφοῦ παρέχει προνόμια στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ποὺ ἐξυπηρετοῦν τὴ θρησκευτικὴ ζωὴ τῆς πλειοψηφίας τοῦ κυρίαρχου ἑλληνικοῦ λαοῦ, χωρὶς αὐτὰ τὰ προνόμια νὰ παραβιάζουν τὴ θρησκευτικὴ ἐλευθερία τῶν ἀλλοθρήσκων. Ἡ κανονιστικὴ ἰσχὺς τοῦ ἄρθρου 3 τοῦ Συντάγματος παράγει ἔννομα ἀποτελέσματα στὸ θέμα τῆς χριστιανικῆς ὀρθόδοξης θρησκευτικῆς παιδείας τῶν Ἑλλήνων, στὴν καθιέρωση τῶν χριστιανικῶν ἑορτῶν ὡς ὑποχρεωτικῶν ἀργιῶν σὲ ἐθνικό καὶ τοπικὸ ἐπίπεδο, στὴν ἀνάρτηση εἰκόνων σὲ δημόσιες ὑπηρεσίες, στὴν ὕπαρξη θρησκευτικοῦ σώματος στὰ σώματα ἀσφαλείας, στὴ λειτουργία ἱερῶν ναῶν σὲ νοσοκομεῖα, στὴν παρουσία ἐκπροσώπων τῆς Ἐκκλησίας σὲ δημόσιες ἐκδηλώσεις κ.λπ.
«Ἐκκλησία καί Πολιτεία στήν ἐποχή τῆς Μεγάλης Ἐπανεκκίνησης»
Χαιρετισμός Μητροπολίτου Κυθήρων & Ἀντικυθήρων Σεραφείμ.
ΑΝΑΓΝΩΣΗ ΚΕΙΜΕΝΟΥ ΤΟΥ ΑΠΟ τον π. Βασίλειο Κοκολάκη, Γραμματέα ΕΠΜ, Φιλόλογο.
ΣΤΗΝ ΗΜΕΡΙΔΑ 30-06-24 ΤΗΣ ΕΣΤΙΑΣ ΠΑΤΕΡΙΚΩΝ ΜΕΛΕΤΩΝ: Ἐκκλησία καί Πολιτεία στήν ἐποχή τῆς Μεγάλης Ἐπανεκκίνησης
Πολύ σημαντικό, ἐπίκαιρο καί φλέγον τό γενικό θέμα τῆς Ἡμερίδος τῆς ἀγωνιστικῆς σας «Ἑστίας Πατερικῶν Μελετῶν».
Στήν πολύκροτη ἐποχή τῆς «Παγκοσμιοποίησης» καί στό καταλυτικό ρεῦμα τῆς «Πανθρησκείας», πού ὑποκινοῦνται ἀπό τήν περιβόητη «νέα ἐποχή» καί τήν σαρωτική τῶν πάντων «νέα τάξη πραγμάτων», ἡ «Ἑστία Πατερικῶν Μελετῶν» τοῦ μακαριστοῦ Ἱδρυτοῦ της Ἀρχιμ. π.Σαράντη Σαράντου, ἀνυποχωρήτου καί κραταιοῦ ἀγωνιστοῦ καί προασπιστοῦ καί ὑπερμάχου τῆς Ὀρθοδοξίας μας καί τῶν ἀκαταλύτων καί διαχρονικῶν ἀξιῶν τοῦ Ἑλληνορθοδόξου Γένους μας, ὑψώνει τήν σημαία τῆς ἀμωμήτου Ὀρθοδόξου Πίστεώς μας καί τῆς ἁγιοτόκου καί ἡρωοτόκου Πατρίδος μας ὡς ἕνα ἰσχυρό καί ἀκατάβλητο πνευματικό ἀνάχωμα καί τεῖχος.
Σχέση τῆς Ἐκκλησίας μέ τήν Πολιτεία
+Ἀρχιμ. Σαράντη Σαράντου
ἐφημερίου Ἱ. Ν. Κοιμήσεως Θεοτόκου Ἀμαρουσίου
ΑΝΑΓΝΩΣΗ ΚΕΙΜΕΝΟΥ ΤΟΥ ΑΠΟ τον π. Βασίλειο Κοκολάκη, Γραμματέα ΕΠΜ, Φιλόλογο.
ΣΤΗΝ ΗΜΕΡΙΔΑ 30-06-24 ΤΗΣ ΕΣΤΙΑΣ ΠΑΤΕΡΙΚΩΝ ΜΕΛΕΤΩΝ: Ἐκκλησία καί Πολιτεία στήν ἐποχή τῆς Μεγάλης Ἐπανεκκίνησης
Εἰσαγωγικά
Ἄκρα εὐγνωμοσύνη αἰσθανόμαστε ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες, οἱ μέσης δηλαδή μορφώσεως Ἕλληνες, οἱ καλοπροαίρετοι καί ἀληθινά διαβασμένοι Ἕλληνες, γιατί ὁ ὑψηλός ἀρχαιοελληνικός πολιτισμός μας ἐπηρεάστηκε καί διαποτίστηκε ἀπό τήν ἄκτιστη Χάρη πού ἡ ἁγιωτάτη Ἐκκλησία μας τοῦ προσέφερε.
Ἤδη ἡ θεία Πρόνοια εἶχε, πρό Χριστοῦ, πριμοδοτήσει τόν εὐγενικό καί ἐκπολιτιστικό ἀγώνα τοῦ Μακεδόνα Μ. Ἀλεξάνδρου καί ἡ ἀπείρου ἀξίας Ἑλληνική γλώσσα μαζί μέ τόν Ἑλληνικό πολιτισμό εἶχαν ἁπλωθεῖ σ’ ὅλον τόν κόσμο. Ἔτσι εἶχαν προετοιμασθεῖ οἱ ἀνθρώπινες συνειδήσεις καί εἶχαν παιδαγωγικά εὐαισθητοποιηθεῖ στά μέτρα τοῦ ἀνθρωπίνως δυνατοῦ γιά νά ὑποδεχθοῦν τή χριστιανική πίστη καί χριστιανική ζωή γενικότερα.
Ἡ «πολιτικὴ ὀρθότητα» ὡς ἐργαλεῖο τῆς «woke ἀτζέντας» γιὰ τὴν διείσδυσή της στὴν Ἐκκλησία
Γεώργιος Αποστολάκης
Βουλευτής Επικράτειας, Ε.τ. Αντιπρόεδρος Αρείου Πάγου
ΕΙΣΗΓΗΣΗ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΗΜΕΡΙΔΑ 30-06-24 ΤΗΣ ΕΣΤΙΑΣ ΠΑΤΕΡΙΚΩΝ ΜΕΛΕΤΩΝ: Ἐκκλησία καί Πολιτεία στήν ἐποχή τῆς Μεγάλης Ἐπανεκκίνησης
Α.- WOKE ΚΙΝΗΜΑ ΚΑΙ WOKE ΑΤΖΕΝΤΑ
Πολύς λόγος έγινε τελευταία, ενόψει του γάμου των ομοφυλόφιλων, για το Woke κίνημα και την woke ατζέντα. Ως ιδεολογικός ορισμός, το Woke είναι πρόσφατο, οι ρίζες του ανατρέχουν στο 1860, όταν γεννήθηκε το κίνημα αφύπνισης κατά της δουλείας των μαύρων. Από τον ρατσισμό, η ιδεολογία του Woke επεκτάθηκε και περιλαμβάνει τις «αδικίες» προς κάθε τάξη και ομάδα ταυτότητας.
Το woke κίνημα σαρώνει σήμερα όλες τις δυτικές κοινωνίες και επεκτείνεται και στην Ελλάδα. Βασικό δόγμα της woke ατζέντας είναι η αναγνώριση και επιβολή ως απαραβίαστου «δικαιώματος» οποιασδήποτε αξίωσης ή επιθυμίας, όσο αλλόκοτη, παρδαλή ή ξεδιάντροπη και αν είναι αυτή. Εδώ, εκδηλώνεται ο πλέον άκρατος δικαιωματισμός της ατζέντας. Και είναι μια απολύτως πολιτική ατζέντα που υποστηρίζεται από τα κόμματα των νεοφιλεύθερων και της παγκοσμιοποιημένης αριστεράς. Για να κατανοήσει κανείς τις μηχανορραφίες των κομμάτων αυτών, πρέπει να εξετάσει τη σχέση τους με τις δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης. Τα λεγόμενα “αφυπνισμένα” (woke) κινήματα που εμφανίστηκαν στους κόλπους τους τα τελευταία χρόνια δεν προέρχονται από τη βάση. Είναι προϊόν επιμελούς προετοιμασίας από εξωπολιτικές και παγκοσμιοποιητικές οντότητες.
Θεοκρατία τοῦ Κοσμικοῦ Κράτους
Λέων Μπράνγκ
Δρ. Θεολογίας
ΕΙΣΗΓΗΣΗ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΗΜΕΡΙΔΑ 30-06-24 ΤΗΣ ΕΣΤΙΑΣ ΠΑΤΕΡΙΚΩΝ ΜΕΛΕΤΩΝ: Ἐκκλησία καί Πολιτεία στήν ἐποχή τῆς Μεγάλης Ἐπανεκκίνησης
Πριν εισέρθω στο θέμα μου υπό το ειδικό πρίσμα του τίτλου της εισήγησής «Η "Θεοκρατία" του Κοσμικού Κράτους», ας δούμε πρώτα μαζί το για μας τους Ορθόδοξους Χριστιανούς φυσικό πολίτευμα. Το λέω φυσικό με την έννοια, ότι έχει ως πηγή τον ίδιο τον Θεό, τον δημιουργό μας και άρα ανταποκρίνεται στη φύση μας ως ανθρώπων που ζούμε στον κόσμο αυτό. Αυτό το πολίτευμα διαγράφηκε ήδη από την αποστολική εποχή και διαμορφώθηκε πλήρως στη δική μας ιστορία της Ρωμιοσύνης.
Στην αρχή της καθημερινής ακολουθίας του Όρθρου παρακαλούμε τον Κύριο και Θεό μας: «το σον φυλάττων, διά του Σταυρού σου πολίτευμα». Στο Δοξαστικό αμέσως παρακάτω ζητάμε από τον Χριστό να χαρίσει τους οικτιρμούς του στη δική τουεπώνυμο και καινή πολιτεία, να συμμαχήσει μ’ αυτήν και να παρέχει νίκες στους πιστούς βασιλείς αυτής της πολιτείας και στη συνέχεια πάλι στο Θεοτοκίο στρεφόμαστε στη Παναγία για τη στήριξη της πολιτείας των ορθοδόξων, με το να παραχωρεί νίκη σ’ αυτούς που εκείνη κάλεσε να βασιλεύουν[1]. Το δια του σταυρού πολίτευμα επομένως και η χριστιανική πολιτεία αποτελεί απόλυτα κεντρικό θέμα για τους πιστούς. Είναι αυτό το πολίτευμα, αυτή η πολιτεία, η οποία θέτει στόχο να πραγματοποιήσει το αίτημα της Κυριακής Προσευχής «γενηθήτω το θέλημά Σου ως εν ουρανώ και επί της γης». Θέλει να κάνει την Πολιτεία του Χριστού, την πολιτεία των Ορθοδόξων επί της γης, ιστορική πραγματικότητα, όσο αυτό είναι δυνατό στην κάθε εποχή. Είναι προφανές, ότι αφορά στη ζωή μας σε όλες τις εκδηλώσεις της.
Ἡ ἱστορική καί νομική σημασία τῆς συνταγματικῆς ἀναγνώρισης ἐπικρατούσης θρησκείας
Χαράλαμπος Ἄνδραλης, Δικηγόρος
ΕΙΣΗΓΗΣΗ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΗΜΕΡΙΔΑ 30-06-24 ΤΗΣ ΕΣΤΙΑΣ ΠΑΤΕΡΙΚΩΝ ΜΕΛΕΤΩΝ: Ἐκκλησία καί Πολιτεία στήν ἐποχή τῆς Μεγάλης Ἐπανεκκίνησης
Ιστορική εμφάνιση του νομικού όρου «επικρατούσα θρησκεία»
Στην Α΄ Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου, τον Ιανουάριο του 1822, οι αντιπρόσωποι του επαναστατημένου ελληνικού Έθνους ψήφισαν το πρώτο υποτυπώδες σύνταγμα για να οργανώσουν πάνω σε αυτό το κράτος των απελευθερωμένων περιοχών.
Το σύνταγμα της Επιδαύρου, ορίζει στο πρώτο άρθρο του: «Επικρατούσα θρησκεία εις την Ελληνικήν Επικράτειαν, είναι η της Ανατολικής Ορθοδόξου του Χριστού Εκκλησίας. Ανέχεται όμως η Διοίκησις της Ελλάδος πάσαν άλλην Θρησκείαν, και αι τελεταί και ιεροπραγίαι εκάστης αυτών εκτελούνται ακωλύτως.»
Δεν αναγνωρίστηκε απλώς η ιστορική σύνδεση Ορθόδοξης Εκκλησίας και Ελληνικού Κράτους, αλλά η διάταξη παρήγε έννομα αποτελέσματα. Η ορθόδοξη πίστη ήταν αναπόσπαστο στοιχείο της εθνικής συνείδησης των επαναστατών, ο δε ελληνισμός διατηρήθηκε από την Εκκλησία στα χρόνια της οθωμανικής δυναστείας. Δεν θα μπορούσε να απουσιάζουν ειδική μέριμνα και προνόμια για την Εκκλησία στο ελληνικό Σύνταγμα.
