Οἰκουμενισμός-Ἐκκοσμίκευση-Διαθρησκειακά

Γιατί παραιτήθηκε ὁ Πάπας; «Ἀπόψεις γιὰ τὸ ἔργο του».

Τὰ μέσα μαζικῆς ἐνημέρωσης δείχνουν νὰ ἀσχολοῦνται καθημερινῶς μὲ τὴν παραίτηση τοῦ Πάπα Βενέδικτου ΙΣΤ΄, ὅπως βέβαια εἶναι ἀναμενόμενο γιὰ ἕνα τέτοιο γεγονός. Ἀκόμα, οἱ μὴ λιγοστὲς ἑρμηνεῖες τῆς παραίτησής του παραπέμπουν ἀκόμα καὶ στὶς ἔσχατες ἡμέρες βάσει κάποιων ἀνύπαρκτων καὶ ἀνυπόστατων «προφητειῶν».

Οἰκουμενιστικά βήματα ἀπό τή Ραβέννα ἕως τήν Ἐλούντα

 

Αὐτονόητα ὀφειλόμενες εἶναι οἱ εὐχαριστίες μας πρός τήν Ἀρχαιολογική Ἑταιρεία ποὺ διαθέτει τὴν ἐπίσημη αἴθουσὰ της στὴν Πανελλήνια Ὀρθόδοξο Ἕνωση πρὸς ἑορτασμό τῶν πενήντα χρόνων ζωῆς, δράσεως, ἱεραποστολῆς στόν Ἑλληνικό, καί ὄχι μόνο, λαό τοῦ Θεοῦ.  Ταπεινές εὐχές ἡμῶν τῶν συνεργατῶν τοῦ Ὀρθο­δόξου Τύπου εἶναι: Ἡ πεντηκονταετία νά διπλασιασθεῖ καὶ νὰ πολλαπλασιασθεῖ κυρίως ὡς ποιοτικὴ θεανθρώπινη προσφορά στήν Ὀρθόδοξη, γιατὶ ὄχι καὶ στὴν παγκόσμια κοινότητα.

Ὁ Ἀββᾶς Ἰσαάκ ὁ Σύρος, στό στόχαστρο τοῦ Οἰκουμενισμοῦ: Μιά ἀήθης Οἰκουμενιστική ἐπίθεση στήν ἁγιότητα καί τά θεόπνευστα συγγράμματά του

(Ἡ ἐργασία αὐτή εἶχε ὡς ἀφορμή α) τό βιβλίο «Ἅγιος Ἰσαάκ ὁ Σύρος. Ὁ πνευματικός του κόσμος» (ἐκδόσεις ΑΚΡΙΤΑΣ) τοῦ ἐπισκόπου Ἱλαρίωνος Ἀλφέγιεφ καί τήν τρίτομη ἔκδοση τῶν ψευδοϊσαακείων συγγραμμάτων ἀπό τήν Ἱ. Μονή Προφήτου Ἠλιού Θήρας μέ τόν τίτλο «Ἰσαάκ τοῦ Σύρου Ἀσκητικά. Μετάφραση ἀπό τά Συριακά». Μετά τήν ἐργασία ἀκολουθεῖ ἐπιστολή τοῦ συγγραφέως πρός τόν Καθηγούμενο τῆς Ἱ. Μονῆς Προφήτου Ἠλιού Θήρας σχετικά μέ τήν ἔκδοση τῶν κακοδόξων συγγραμμάτων τοῦ ψευδο-Ἰσαάκ).

Ἡ στάση τῆς ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας καί Θεολογίας ἔναντι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

Πρωτοπρεσβυτέρου Ἰωάννου Φωτοπούλου

Ἡ στάση τῆς ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας καί Θεολογίας ἔναντι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

Ἡ πρώτη προσπάθεια ἐμπλοκῆς τῆς Ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας στόν  Οἰκουμενισμό διά τῆς Ἐγκυκλίου τοῦ 1902 τοῦ οἰκουμενιστοῦ Πατριάρχου Ἰωακείμ τοῦ Γ ´ δέν εἶχε τά ποθούμενα ἀποτελέσματα.  Ὁ Ἰωακείμ ζητοῦσε ἀπ’  ὅλες τίς τοπικές Ἐκκλησίες νά γίνει προδιάσκεψη ὅλων τῶν ὀρθοδόξων ὥστε νά προλειανθεῖ ἡ ὁδός γιά τήν ἕνωση τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μέ τίς «δύο μεγάλες ἀναδενδράδες τοῦ Χριστιανισμοῦ», ὅπως ὀνόμαζε τούς παπικούς καί τούς διαμαρτυρομένους.