Πρωτοπρεσβυτέρου Ἰωάννου Φωτοπούλου

Ἀποκάλυψη, καί «ἀποκαλύψεις»
Τά ἀποκαλυπτήρια τῆς Ν. Ἐποχῆς σ’ ἕνα διαθρησκειακό συνέδριο  γιά τό Περιβάλλον.

Τό 1995 πάνω σέ ἕνα πλοῖο πού ἔπλεε στά νερά τῆς Μεσογείου πραγματοποιήθηκε ὑπό τήν αἰγίδα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου καί τοῦ Πρίγκηπος τοῦ Ἐδιμβούργου Φιλίππου  ἕνα συνέδριο μέ θέμα «Ἀποκάλυψη καί περιβάλλον», «ὡς μέρος τοῦ ἑορτασμοῦ γιά τήν 1900η ἐπέτειο τῆς συγγραφῆς τοῦ Βιβλίου τῆς Ἀποκάλυψης ἀπό τόν ἅγιο Ἰωάννη τόν Θεολόγο». Πρίν ἀπό λίγους μῆνες, ἐφέτος, κυκλοφόρησε ἕνα...ἀποκαλυπτικό βιβλίο μέ τόν ἴδιο τίτλο (Ἀποκάλυψη καί Περιβάλλον ) πού περιλαμβάνει τίς εἰσηγήσεις τοῦ συνεδρίου.

Μαζί μέ τούς Ὀρθοδόξους συμμετεῖχαν «ἐνεργά στίς συζητήσεις» τοῦ Συνεδρίου οἰκολόγοι, περιβαλλοντολόγοι καί «ἀντιπρόσωποι τοῦ Χριστιανισμοῦ, τοῦ Μωαμεθανισμοῦ, τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ, τοῦ Ἰνδουϊσμοῦ, τοῦ Βουδισμοῦ, τοῦ Ζαϊνισμοῦ, τοῦ Σιχισμοῦ, τοῦ Ζωροαστρισμοῦ καί τοῦ Μπαχαϊσμοῦ» (σελ.7).

Ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος στήν ἐναρκτήρια ὁμιλία του μεταξύ ἄλλων μίλησε γιά «τήν ζωοποιόν παράδοσιν, ἥτις καλεῖ τούς ἀνθρώπους νά γίνουν καινή κτίσις ἐν Χριστῷ». Ἀλλά κατακλείοντας τήν ὁμιλία του εἶπε ὅτι ὅλοι ἔχουν ἐπίγνωση «τῆς περιβαλλοντικῆς ρυπάνσεως» καί κατέληξε ἀπευθυνόμενος καί στούς ἀλλοθρήσκους : «Εὑρισκόμεθα ἐπί τό αὐτό, ὡς ἄνθρωποι κουρασμένοι πλέον ἀπό τό νά προβάλλωμεν τάς ἰδικάς μας παραδόσεις, ἀποκλείοντες τούς ἄλλους»  (σ. 20).

Μέ τή φράση αὐτή ἐδόθη ἡ ἐντύπωση ὅτι ὅλοι οἱ θρησκευτικοί ἡγέτες, μαζί τους καί οἱ ὀρθόδοξοι ποιμένες, καταπονοῦνται προβάλλοντες κατ’  ἀποκλειστικότητα τίς «παραδόσεις» τους· ὅτι ἡ ὀρθόδοξη παράδοση δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά μιά από τίς θρησκευτικές παραδόσεις, ἀπό τίς ὁποῖες μάλιστα ἔχει ἀνάγκη - ἡ ὀρθόδοξη παράδοση - νά συμπληρωθεῖ· ὅτι εὑρέθησαν ὅλοι οἱ θρησκευτικοί ἀντιπρόσωποι «ἐπί τό αὐτό» (μιά φράση πού κανονικά ὑποδηλώνει μόνο ἐκκλησιαστική κοινωνία) γιά νά ἀντιμετωπίσουν ἀπό κοινοῦ τά ποικίλα προβλήματα!  Ἔτσι ἡ ὀρθόδοξη διδασκαλία καταβιβάζεται στό ἐπίπεδο τῶν ἀνθρωπίνων διδασκαλιῶν, τῶν «ἐνταλμάτων ἀνθρώπων» (Ματθ. 15, 9), τῶν ὁποίων ἡ διαρκής προβολή εἶναι φυσικό νά καταπονεῖ τούς διδάσκοντας, ἀντιθέτως πρός τήν ζωοποιό εὐαγγελική διδασκαλία τῶν Ἁγίων ἀποστόλων μαρτύρων καί πατέρων.

Πάντως αὐτή ἡ φράση, ἀνεξάρτητα ἀπό τίς προθέσεις τοῦ ὁμιλοῦντος, λειτούργησε σάν ἐναρκτήριο  σάλπισμα πρός τούς συνέδρους, οἱ ὁποῖοι μέ τίς ὁμιλίες τους δημιούργησαν ἕνα συγκρητιστικό - νεοεποχήτικο «καμβᾶ», ἕνα μέσο μελλοντικῆς πανθρησκειακῆς συνεργασίας μέσα στίς χριστιανικές κοινωνίες. Βέβαια ὑπῆρξαν καί εἰσηγητές πού προσήγγισαν τό θέμα «Περιβάλλον» καθαρά οἰκολογικά, ἐκφράζοντας τίς ἀνησυχίες τους καί προτείνοντας λύσεις. Ὑπῆρξαν καί κάποιες ἀνώδυνες θεολογικές προσεγγίσεις τοῦ βιβλίου τῆς Ἀποκαλύψεως καί τοῦ θέματος «Περιβάλλον». Ἀλλά τό κύριο βάρος καί ἐνδιαφέρον ἔπεσε στίς τοποθετήσεις τῶν θρησκευτικῶν ἐκπροσώπων, οἱ ὁποῖες καί μᾶς ἀφοροῦν ὡς ποιμένες καί ὡς πιστούς.

 

Ἀπουσία ὀρθοδόξου ἐσχατολογίας - Διαστροφή τῆς Ἀποκαλύψεως - Προπαγάνδα τῆς Πανθρησκείας

Ἐπειδή πάρα πολλά εἰπώθηκαν, ἀποφασίσαμε νά ἑνοποιήσουμε τίς ἰδέες πού διακινήθηκαν στό Συμπόσιο καθώς καί τίς ἐντυπώσεις καί τά μηνύματα πού ἐξαπολύθηκαν ἀπ’  αὐτό καί τό ἐκδεδομένο βιβλίο. Τί συνέβη λοιπόν ἐκεῖ;

α) Τό σωτηριολογικό μήνυμα τῆς Ἀποκαλύψεως ἐτάφη κάτω ἀπό τήν οἰκολογική μανία τῶν εἰσηγητῶν - «σωτήρων» τοῦ περιβάλλοντος. Εἶναι γνωστό τό μήνυμα τῆς Ἀποκαλύψεως στούς πιστούς:  Ἐν ὄψει τῆς Δευτέρας Παρουσίας τοῦ Χριστοῦ, καλοῦνται ἅπαντες νά μή προσκυνήσουν τόν Ἀντίχριστο, τό «θηρίο», νά μή παραπλανηθοῦν ἀπό τή γοητεία καί τά ψευδοθαύματά του, νά μή φοβηθοῦν τίς ἀπειλές του, νά μή δεχθοῦν τό μέτωπο καί στό χέρι τό χάραγμά του, ἀλλά νά ἀκολουθήσουν τό ἐσφαγμένο ἀρνίο, τόν Ἰησοῦ Χριστό πού ἔχυσε τό Αἵμα Του χάριν ὅλου τοῦ κόσμου γιά νά ἀξιωθοῦν νά λάμψουν ἐν δόξῃ στή Βασιλεία του.

Ἀντί γι’αὐτό ὁ Μητροπολίτης Περγάμου Ἰωάννης, ὅπως καί ἄλλοι ἑτερόδοξοι, εἶπε ὅτι «ὁ δισταγμός τῆς ἐπίσημης Ἐκκλησίας νά συμπεριλάβει στόν Κανόνα τῶν Γραφῶν» τό βιβλίο τῆς Ἀποκαλύψεως «εἶναι ἕνα ἀπό τά σημαντικά γεγονότα», ἐνσπείροντας ἔτσι ἀμφιβολίες  γιά τήν ἀξία τῆς Ἱερᾶς Ἀποκαλύψεως. Εἶπε ἐπίσης ὅτι «μεταξύ τῶν Ὀρθοδόξων τῆς ἐποχῆς μας...ἁπλώνεται μιά φανατική ρητορεία μεταξύ τῶν πιστῶν, ἰδιαίτερα σέ σχέση μέ τόν ἀριθμό 666, πού κάνει τήν Ἀποκάλυψη ἕνα τρομακτικό καί σέ μερικές περιπτώσεις παράλογο κείμενο»  καί μέσῳ τῆς «βιβλικῆς ἐπιστήμης» (ἄχ, αὐτή ἡ ἐπιστήμη!) ὁδηγήθηκε στό συμπέρασμα ὅτι τό βιβλίο τῆς Ἀποκαλύψεως «ἐπιδιώκει νά διατυπώσει μηνύματα ἀποφασιστικῆς σημασίας γιά τή ζωή τοῦ κόσμου καί σ’ αὐτά πρέπει νά στρέψουμε τήν προσοχή μας».

Μ’ αὐτό τόν τρόπο ὁ Μητρ. Περγάμου κατέστησε ἄνευρο καί ἄτονο τό «τρομακτικό» καί «παράλογο», ἐξ αἰτίας τῶν «φανατικῶν», βιβλίο τῆς Ἀποκαλύψεως.  Πῆρε ἔπειτα τό χωρίο «  ἐσφάγης καί ἠγόρασες τῷ Θεῷ ἡμᾶς ἐν τῷ αἵματί σου ἐκ πάσης φυλῆς καί γλώσσης καί λαοῦ καί ἔθνους»  (Ἀποκ. 5, 9), πού εἶναι λόγοι εὐχαριστίας τῶν Ἁγίων πρός τό ἐσφαγμένο Ἀρνίο γιά τήν θυσία Του ὑπέρ τοῦ κόσμου. Καί πῶς τό ἑρμήνευσε; Εἶπε : «Τό Βιβλίο τῆς Ἀποκαλύψεως μέ τήν οἰκουμενική του ἐσχατολογία, ἀποκαλύπτει μπροστά μας τήν ἔσχατη ἀλληλεγγύη τῆς ἀνθρωπίνης φυλῆς καί μᾶς καλεῖ σέ κοινή δράση γιά τή διάσωση τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος, ἀνεξάρτητα ἀπό διαφορές πού μπορεῖ νά ὑπάρχουν. Σ τ ό   τ έ λ ο ς  θ ά  ε ἴ μ α σ τ ε  ὅ λ ο ι  ἕ ν α,(δική μας ἡ ἀραίωση) ἐπειδή ὁ κόσμος στόν ὁποῖο ζοῦμε εἶναι ἕνας»(σ.34). Ἔτσι ἡ ἐν τῷ αἵματι τοῦ Χριστοῦ ἑνότης τῶν ἀνθρώπων, δηλ. ἐν τῇ Βασιλείᾳ τοῦ Θεοῦ, μετατρέπεται σέ πανανθρώπινη οἰκολογική δράση καί σέ πανθρησκειακή, ὁλιστική ὁμογενοποίηση, ἐνῷ ἡ Ἀποκάλυψη σέ... οἰκολογικό ἐγχειρίδιο κατάλληλο γιά ὅλους!

Μετά ἀπό αὐτά τά ἀνοίγματα ἦταν φυσικό ὁ Ἑβραῖος Paul Mendes – Flohr νά πεῖ στήν εἰσήγησή του ὅτι «τό καββαλιστικό δόγμα τοῦ tikkum olam συγγενεύει μέ αὐτό πού ὁ Μητροπολίτης Ἰωάννης τῆς Περγάμου ὀνόμασε «τό λειτουργικό ἦθος» ! (σ. 170).

Συνοψίζοντας τήν πρώτη μας διαπίστωση λέγομε ὅτι ἀπό ὀρθοδόξου πλευρᾶς στό ἐν λόγῳ συνέδριο διεστράφη τό ἐσχατολογικό μήνυμα τῆς Ἀποκαλύψεως ἀφοῦ ἐσχατολογία, κατά τούς εἰσηγητές, δέν σημαίνει τή διαβεβαίωση τοῦ Κυρίου: «ναί, ἔρχομαι ταχύ» καί τήν προσδοκία τῆς Ἐκκλησίας : «ἀμήν, ναί ἔρχου, Κύριε  Ἰησοῦ» (Ἀποκ. 22,20). Ἀντιθέτως «ἡ Ἀποκάλυψη μᾶς καλεῖ νά ἀποκτήσουμε ἕνα προσανατολισμό πρός τό μέλλον στόν πολιτισμό μας»(σ.35)!

β) Μετά απ’  αὐτόν τόν ὑποβιβασμό τῆς Ἀποκαλύψεως δόθηκε ἔδαφος στούς ἑτεροθρήσκους νά ἀσεβήσουν στόν ὅρο Ἀποκάλυψη καί τό περιεχόμενό του, εἴτε παρουσιάζοντας τή δική τους «ἀποκάλυψη», ὅπως ὁ Τοῦρκος  Mehmet S. Aydin, ὁ ὁποῖος μίλησε γιά «τό φῶς τῆς ἀποκάλυψης τοῦ Κορανίου» (σ.156) καί ὁ ἐκπρόσωπος τοῦ Μπαχαϊσμοῦ γιά τόν ἐναγκαλισμό Ἀνατολῆς - Δύσης (στήν πραγματικότητα ὅλων τῶν θρησκειῶν πού τίς ὀνομάζει «πρότυπα ἀποκάλυψης») σάν «παράδειγμα Ἀποκάλυψης» (σ. 163 - 167), εἴτε ἀρνούμενοι εὐθέως τήν Ἀποκάλυψη ὑπό τήν πλήρη της ἔννοια, ὅπως ἔκαμε ὁ ἐκπρόσωπος τοῦ Ζαϊνισμοῦ, ὁ ὁποῖος εἶπε ὅτι στό Ζαϊνισμό «ἡ σύλληψη τῆς ἀλήθειας δέν ἀποκτᾶται «ἄνωθεν», ἀλλά βάσει τῆς ἐσωτερικῆς φώτισης καί ἀνάπτυξης τῆς προσωπικότητας» (σ.185). Τέλος ὁ ἐκπρόσωπος τοῦ Βουδισμοῦ παρουσίασε «βουδιστικούς στοχασμούς πρός τιμήν τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Πάτμου» καί «μιά βουδιστική θεώρηση τῆς Ἀποκάλυψης» (σ.187 - 191).

γ) Αὐτή ἡ «ἐλεύθερη»  θεώρηση τῆς Ἀποκαλύψεως καλλιέργησε ἕνα συγκρητιστικό κλῖμα ὅπου «ἀνακαλύφθηκαν»  πολλές ὁμοιότητες. Ἔτσι κατά τήν ἐκπρόσωπο τῶν νησιῶν Σαμόα «ἡ τελετή Kava» κατά τήν ὁποία οἱ ἰθαγενεῖς πίνουν ἕνα μεθυστικό ποτό «εἶναι παρόμοια μέ τή θεία Κοινωνία»  ἐνῷ «τό λουτρό ἑνός θεραπευμένου ἀτόμου μέ ἀρωματισμένο νερό, μᾶς θυμίζει τή βάπτιση τοῦ Ἰησοῦ» (σ. 66). Ἡ ἐκπρόσωπος τοῦ Ζωροαστρισμοῦ εἶπε ὅτι «οἱ ἐσχατολογικές ἰδέες (περί Κρίσεως καί ἀνταποδόσεως ) βρίσκονται ἐπίσης στήν Ἑβραιο - χριστιανική παράδοση, ἀλλά λίγοι ἀντιλαμβάνονται ὅτι ὀφείλουν τήν προέλευσή τους σέ Ζωροαστρικές ἔννοιες» ! (σ. 160), ἐνῶ ὁ βουδιστής Thurman βρῆκε «μερικές ἐνδιαφέρουσες ὁμοιότητες μεταξύ τῆς Ἀποκάλυψης καί τῆς Βουδιστικῆς Καλατσάκρα Τάντρα»  (σ.205).

δ) Διαρκῶς ἀπομακρυνόμενοι ἀπό τό βιβλίο τῆς ἱερᾶς Ἀποκαλύψεως πολλοί εἰσηγητές ἔγιναν ἀπολογητές καί ἱεραπόστολοι τῶνθρησκειῶν τους. Ὁ Μουσουλμάνος προπαγάνδισε τό Σουφισμό καί τόν Παράδεισο τοῦ Κορανίου· ἡ ὀπαδός τοῦ Ζωροαστρισμοῦ ἀρνήθηκε ὅτι οἱ Ζωροαστριστές εἶναι πυρολάτρες καί μίλησε γιά τό διαλογισμό τους πάνω στή φύση. «Μέσῳ ἑνός τέτοιου διαλογισμοῦ»  ἐξήγησε, «θά φτάσει κανείς σέ μιά ἐπίγνωση τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ καί σέ μιά γαλήνια καί ἰσορροπημένη νοητική κατάσταση».Παρουσίασε ἐπίσης τίς βασικές ἀρχές καί τίς γιορτές τῆς θρησκείας της. Ὁ ἐκπρόσωπος τοῦ Μπαχαϊσμοῦ παρουσίασε ἀποσπάσματα ἀπό τά κείμενα τοῦ Μπαχάι Ἀλλάχ, διαθρησκειακῆς ὑφῆς.  Ὁ ἐκπρόσωπος τοῦ Ἰνδουϊσμοῦ μίλησε γιά τή Μπαγκαβάτ Γκίτα, τό ἱερό κείμενο τῶν ἰνδουιστῶν, γιά τή Yajna, καί τό ντάρμα, γιά πολλούς θεούς τοῦ Ἰνδουϊσμοῦ καί τόν Σρί Κρίσνα «τήν ὄγδοη ἐνσάρκωση τοῦ Θεοῦ». Ὁ ἐκπρόσωπος τῶν Σίχ  μίλησε γιά τό «ἱερό κείμενο τῶν σίχ γκουρού, τό  Guru Granth Sahib», γιά τή μέθοδο τοῦ Γκουρού Νάνακ, «μέ τήν ὁποία μποροῦμε νά πραγματώσουμε τό ἔργο τῆς πνευματικῆς προόδου πού περιλαμβάνει διαλογισμό, προσευχή»  κ.λ.π.

ε) Μέ ὅλες αὐτές τίς δαιμονικές, ἀποκρυφιστικές διδασκαλίες πέρασε καί τό μήνυμα τῆς Ν. Ἐποχῆς περί τῆς ὁλιστικῆς θεωρήσεως τοῦ κόσμου. Σύμφωνα μ’ αὐτό δέν ὑπάρχει διάκριση Δημιουργοῦ καί δημιουργημάτων, ἀλλά ὅλα εἶναι ἕνα, ὅλα εἶναι Θεός. Ἰδού ἕνα παράδειγμα ἀπ’ αὐτά πού εἶπε ὁ ἐκπρόσωπος τῶν Σίχ παρουσιάζοντας κείμενο τοῦ γκουρού Νάνακ :

«  Ὁ Δημιουργός δημιούργησε τόν Ἑαυτό του...

Καί δημιούργησε ὅλη τή Δημιουργία στήν ὁποία ἐκδηλώνεται!

Ἐσύ ὁ  Ἴδιος ἡ μέλισσα, τό ἄνθος, ὁ καρπός καί τό δέντρο.

Ἐσύ ὁ  Ἴδιος τό νερό ἡ ἔρημος, ὁ ὠκεανός καί ἡ λίμνη.

Ἐσύ ὁ  Ἴδιος τό μεγάλο ψάρι, ἡ χελώνα καί τό Αἴτιο τῶν αἰτίων...»

στ) Μαζί μέ τήν ὁλιστική ἀντίληψη προπαγανδίστηκε ἡ Πανθρησκεία, ἡ προσπάθεια ὑπερβάσεως τῶν διαφορῶν τῶν θρησκειῶν, ἡ ἑνότητα τους καί τό ἄνοιγμα μιᾶς Νέας Ἐποχῆς. «Ἡ Βίβλος, τό Ταλμούδ καί ἰδιαίτερα τό Κοράνιο»  εἶπαν οἱ David Bellamy καί Alastair McIntosh μᾶς διδάσκουν ὅτι ἡ πιό σημαντική ἱκανότητα τῆς Δημιουργίας εἶναι νά δοξάζουμε τό Θεό». Ὁ Ἀγγλικανός «ἐπίσκοπος» Richard Chatres εἶπε ὅτι «μιά ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη στή θρησκευτική παράδοση κάποιου δέν χρειάζεται νά ἀμαυρώνει τή σοφία πού μπορεῖ νά βρίσκεται σέ ἄλλους δρόμους. Ἀντίθετα ἡ ἔντονη ἀντιπάθεια πρός ἄλλες πνευματικές ἀτραπούς καί δασκάλους συνδέεεται σχεδόν πάντα μέ μιά ἀνώριμη κατάσταση πνευματικῆς ἀναπτυξης...». Ὁ M. Aydin μίλησε γιά «μιά νέα παγκόσμια θεολογία τοῦ περιβάλλοντος».

Ὁ W Hatcher εἶπε ὅτι «ἡ μεγαλύτερη ἀνταπόκριση τῆς θρησκείας στίς διάφορες προκλήσεις τοῦ συγχρόνου κόσμου θά ἦταν νά ἑνωθοῦν οἱ πιστοί ὅλων τῶν δογματικῶν σχολῶν καί νά βεβαιώσουν τί εἶναι παγκόσμιο καί ἑνοποιητικό στή θρησκεία ἀντί τοῦ νά εἶναι ἰδιαίτερο καί διαιρετικό»  Εἶπε ὅτι «ἡ παροῦσα πραγμάτευση τῆς διαφοροποίησης»  πρέπει νά ἀντικατασταθεῖ «ἀπό μιά πραγμάτευση τῆς συνάφεια καί τῆς ἑνότητας τῶν θρησκειῶν». Πρότεινε «νά ἀντικαταστήσουμε τό δυϊσμό... μέ μιά πιό ἰσορροπημένη συμπληρωματικότητα ὅπως αὐτή μεταξύ ἀρσενικοῦ καί θηλυκοῦ, γίν καί γιάνγκ...νά ξαναανακαλύψουμε τήν δύναμη ἐκείνη τῆς ἀπάρνησης πού ἔχει διδάξει ὄχι μόνο ὁ Βούδας ἀλλά καί ὁ Ἰησοῦς Χριστός».

Ὁ R. Thurman εἶπε : «Νοιώθω ἰδιαίτερη συγκίνηση γιά τούτη τή συνάντηση γιατί μού φαίνεται σάν μιά προσπάθεια ἀπό τήν πλευρά τῶν ἀρχηγῶν τῶν μεγάλων θρησκευτικῶν θεσμῶν νά ἁπλώσουν τό χέρι γιά συνεργασία μέ τούς ἡγέτες τῆς νέας παγκόσμιας θρησκείας πού ὀνομάζεται κοσμικός οὐμανισμός».

Ὁ Ἑβραῖος Paul Mendes Flohr ἀφοῦ χρησιμοποίησε ὅλη τή «σοφία» τοῦ Ταλμούδ καί τῆς Καββάλα εἶπε ὅτι «θά πρέπει νά ἀντλήσουμε ἔμπνευση ἀπό τό ὅραμα τοῦ Ἰωάννη περί τῆς ἐπερχομένης Ἐποχῆς τοῦ Πνεύματος...Θά εἶναι μιά ἐποχή ὅπου ὅλα τά ἀνθρώπινα πλάσματα θά ζοῦν ὁλοκληρωτικά στό Πνεῦμα καί στό Λόγο. Εἶναι ἡ ἐποχή πού ποθεῖ τόσο ὁ Ἑβραῖος ὅσο καί ὁ Χριστιανός, ἀλλά θά ε ἶ ν α ι   ἐ π ί σ η ς    μ ι ά    ἐ π ο χ ή   ὅ π ο υ   κ α ν ε ί ς   θ ά   ν ι ώ θ ε ι   ἀ ν ε π α ρ κ ή ς    ὄ ν τ α ς   ἁ π λ ῶ ς   Ἑ β ρ α ῖ ο ς   ἤ   Χ ρ ι σ τ ι α ν ό ς ». Σαφέστατο μήνυμα τῆς Νέας Ἐποχῆς, κατά τήν ὁποία θά γίνει προσπάθεια καταλύσεως τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ καί πλήρης κυριαρχία τοῦ Ἀποκρυφισμοῦ καί τοῦ Ἀντιχρίστου.

 

Οἱ «Ταλιμπάν»  καί οἱ διαθρησκειακές συνευρέσεις.

Ὅσα καταγράψαμε παραπάνω εἶναι μέρος μόνο ἀπό τό πανθρησκειακό, συγκρητιστικό καί γενικότερα νεοεποχίτικο περιβάλλον πού κυριάρχησε, παρόντων ὀρθοδόξων ἐπισκόπων, στό συνέδριο γιά τό περιβάλλον. Δέν γνωρίζω ἄν ἀκούγοντας ὅλες αὐτές τίς βλασφημίες καί τίς διεστραμμένες ἑρμηνεῖες τῆς Ἀποκαλύψεως, ὅλη τήν προπαγάνδα τῶν ἀνατολικῶν θρησκειῶν καί τῶν πρακτικῶν τους, οἱ ὀρθόδοξοι ἐπίσκοποι «ξεκουράστηκαν» ἀπό τό νά μιλοῦν γιά τή μοναδικότητα τῆς ἀληθείας τοῦ Χριστοῦ. Ἐκεῖνο πού φαίνεται νά εἶναι σίγουρο εἶναι τό γεγονός ὅτι κανείς τους δέν διαμαρτυρήθηκε γιά τά ἀκουσθέντα. Περιέργως ὅμως, διαμαρτύρονται ἐσχάτως σέ ὅλα τά Fora γιά τούς , ὅπως τούς ἀποκαλοῦν,Ταλιμπάν τῆς Εὐρώπης, δηλαδή γιά τούς ὀρθοδόξους λαϊκούς, κληρικούς καί μοναχούς οἱ ὁποῖοι, λέει, θέλουν νά ἀπομονώσουν καί νά «γκετοποιήσουν» τήν Ἐκκλησία, οἱ ὁποῖοι συγκροτοῦν «ἄτυπα λαϊκά δικαστήρια» εἰς βάρος τους! Τί κάνουν τάχα αὐτοί οἱ φανατικοί «Ταλιμπάν»; Ἁπλῶς καί μόνο διαμαρτύρονται γιά τίς ποικίλες διαχριστιανικές καί διαθρησκειακές συνευρέσεις, γιά τίς συμπροσευχές καί τούς ἐναγκαλισμούς μέ τά ὁποῖα τοὐλάχιστον  ἀμβλύνεται ἡ ὀρθόδοξη συνείδηση καί τά ὁποῖα λειτουργοῦν σάν προγεφύρωμα πρός τή Νέα Ἐποχή.

 Ὅλες οἱ διαθρησκειακές συναντήσεις ἐμφανίζονται ὡς παγκόσμιες προσπάθειες ἐπιλύσεως προβλημάτων, ὅπως ἡ εἰρήνη, ἡ ξενοφοβία, ὁ ρατσισμός, ἡ προστασία τοῦ περιβάλλοντος. Σύμφωνα μέ τό σκεπτικό αὐτό, ὅλες οἱ παραδόσεις, ὅλες οἱ θρησκεῖες μποροῦν νά συνεισφέρουν στήν ἐπίλυση τῶν προβλημάτων. Καί δῆθεν γι’ αὐτό σ’ αὐτές τίς συναντήσεις ξεδιπλώνονται ὅλες οἱ θρησκευτικές διδασκαλίες. Ἀλλά - ἐπικαλοῦμαι τήν λογική σας καί τήν κρίση σας, ἀγαπητοί ἀναγνῶστες - ποιός ἀπό σᾶς καί ὁ πιό καλόπιστος, μέ ὅσα προαναφέραμε πείθεται ὅτι τά συνέδρια γιά τό Περιβάλλον, πού γίνονται μέ ἐκκλησιαστική κάλυψη ἔχουν σάν κύριο στόχο τήν προστασία τοῦ περιβάλλοντος; Ποιά λύση θά δώσει στό οἰκολογικό πρόβλημα π.χ. ἡ διδασκαλία τοῦ γκουρού Νανάκ, ἤ ἡ γνώμη «τῆς  Αὐτοῦ Ἁγιότητος τοῦ Δαλάϊ Λάμα» (σ.188), οἱ διδασκαλίες τοῦ Ταλμούδ καί τῆς Καββάλα; Ὅλα τοῦτα δέν εἶναι στήν πραγματικότητα μιά ἀκόμη εὐκαιρία γιά πανθρησκειακό συναγελασμό καί προώθηση ἄλλου τρόπου σκέψεως, δηλαδή γιά μεταβολή τοῦ περιεχομένου τῆς συνειδήσεως τῶν θρησκευομένων; 

 

Ἡ περιβαλλοντική «ἁμαρτία»

Ἐξ ἄλλου τό νά ἐπιρρίπτουμε στούς ἁπλούς πολίτες εὐθύνες γιά τή μόλυνση τοῦ περιβάλλοντος, τό νά προσπαθοῦμε νά φορτώσουμε ἐνοχές σέ κάθε ἁπλό ἄνθρωπο μέ τήν εἰσαγωγή τῆς ἐννοίας τῆς περιβαλλοντικῆς ἁμαρτίας (Μητροπ. Περγάμου) εἶναι ὑποκριτικό καί ἀπό τήν ἄλλη ἀποπροσανατολίζει τόν κάθε χριστιανό ἀπό τό νόημα καί τό σκοπό τῆς χριστιανικῆς ζωῆς. Εἶναι ὑποκριτικό, γιατί ἡ εὐθύνη τῶν ἁπλῶν ἀνθρώπων γιά τή ρύπανση καί καταστροφή τοῦ περιβάλλοντος εἶναι ἀσήμαντη συγκρινόμενη μέ τήν παγκοσμίων διαστάσεων ἀλλοίωση τῆς Δημιουργίας τοῦ Θεοῦ ἀπό τίς μεγάλες βιομηχανίες καί ἀπό τίς φρικτές συνέπειες τῶν πολέμων πού ἡ Νέα Τάξη διεξάγει ἁπανταχοῦ τῆς γῆς. (Γιά ὅλους αὐτούς τούς «θεσμικούς» καταστροφεῖς κανένας λόγος δέν ἔγινε στό συνέδριο). Ἀπό τήν ἄλλη ἡ περιβαλλοντική «ἁμαρτία», πού εἶναι «μιά νέα ἀντίληψη τῆς ἁμαρτίας», ἡ ὁποία «ἐκτείνεται πέρα ἀπό ὅ, τι παραδοσιακά θεωρεῖται κακό» (Προτάσεις τῆς Πάτμου) κάνει τίς ἄλλες ἁμαρτίες νά φαίνονται μικρές καί ἀσήμαντες.( Κάποιος ἐπίσκοπος εἶπε σέ ὁμιλία του : Τί νά σέ κάνω, ὅταν κάνεις μετάνοιες καί προσευχές κι ἀπό τήν ἄλλη ρυπαίνεις τό δρόμο; ).

Συνοψίζοντας πιστεύουμε ὅτι ἡ διαθρησκειακή ἐνασχόληση μέ τό περιβάλλον εἶναι ἀπό τά καλλίτερα ὅπλα τῆς Ν. Ἐποχῆς, πού στοχεύει στήν πανθρησκεία, γιατί ὅλες οἱ θρησκεῖες κάτι μποροῦν νά ποῦν γιά τό φυσικό κόσμο πού μᾶς περιβάλλει, ὅλοι οἱ ἄνθρωποι εἶναι εὐαίσθητοι λόγῳ τῆς προϊούσης μολύνσεώς του, ἐνῷ τό ὁλιστικό μοντέλο πού θεοποιεῖ τήν Κτίση, τεχνηέντως ἐμφανίζεται ὡς τό μοναδικό ἰδεολογικό ἐργαλεῖο προστασίας τοῦ περιβάλλοντος, ἀφοῦ ἅμα λατρεύεις τά βουνά, τά δέντρα, τά ζῶα καί τά νερά δέν τά καταστρέφεις!

Γιά τούς λόγους αὐτούς ἐπιβάλλεται μεγάλη προσοχή στούς χριστιανούς. Οἱ οἱεσδήποτε εὐαισθησίες γιά τό περιβάλλον δέν πρέπει οὔτε σέ ἀγωνία νά μεταβληθοῦν, οὔτε σέ λατρεία πρός τήν Κτίση νά διαστραφοῦν. Ἔμεῖς «καινούς οὐρανούς καί γῆν καινήν...προσδοκῶμεν ἐν οἷς δικαιοσύνη κατοικεῖ» (Β´Πετρ. 3, 13). Δέν μολύνουμε καί δέν καταστρέφουμε τή Δημιουργία τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία μᾶς ἐδόθη γιά νά βασιλεύουμε σ’  αὐτήν γιά νά τήν χρησιμοποιοῦμε ἔλλογα καί νά δοξάζουμε τόν Τριαδικό Θεό, τόν Δημιουργό μας. Αὐτό δέν σημαίνει ὅτι θά πρέπει νά δεχθοῦμε διαθρησκειακή συνεργασία δῆθεν γιά νά «σώσουμε» τό περιβάλλον.  Μ’ αὐτές τίς «φιλικές» ἐπαφές, κατά τίς ὁποῖες χάριν τοῦ Περιβάλλοντος θεωροῦνται σοφές καί σημαντικές στήν ποικιλία τους οἱ δυσώδεις, δαιμονικές  διδασκαλίες τῶν θρησκειῶν, σταδιακά μολύνεται ἡ καρδιά μας καί θυσιάζεται ἡ μοναδικότητα τῆς ἀληθείας τοῦ Χριστοῦ.