Οἱκουμενιστική Καταιγίδα
Οἱκουμενιστική Καταιγίδα
Μορφή καταιγίδος ἔχουν πάρει τόν τελευταῖο καιρό, ἰδιαιτέρως δέ μετά τήν ἐπίσκεψη τοῦ πάπα στή χώρα μας, οἱ διάφορες ἐνέργειες μέ καθαρά συγκριτηστικό περιεχόμενο καί μάλιστα ἀπό πρόσωπα ἐπίσημα καί θεσμικά διατεταγμένα νά καθοδηγοῦν τό ὀρθόδοξο ποίμνιο καί νά τό προστατεύουν ἀπό τήν πλάνη καί τήν αἵρεση.
Μετά τήν πρόσφατη ἐπίσκεψη κληρικῶν τῆς ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν στο Βατικανό, πρός προσκύνηση τοῦ πάπα, ἀλλά καί τόσες ἄλλες ἀτυχεῖς ἐνέργειες, σειρά εἶχε μία ἀκόμη ἐνέργεια τοῦ ἰδίου τοῦ Μακαριωτάτου, ὁ ὁποίος, σύμφωνα μέ εἴδηση πού δημοσιεύεται στήν ἱστοσελίδα τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος μέ ἡμερομηνία 15/03/04, τέλεσε ἐπιμνημόσυνη δέηση ὑπέρ ἀναπαύσεως τῶν ψυχῶν τῶν θυμάτων τοῦ τρομοκρατικοῦ κτυπήματος στήν Ἰσπανία, ἀμέσως μετά τό πέρας τῆς Θείας Λειτουργίας στόν Ἱερό Ναό ἁγίων Κων/ου καί Ἑλένης Κοζάνης.
Ὅπως εἶναι γνωστό τοῖς πᾶσι ἡ πλειοψηφία τῶν Ἰσπανῶν εἶναι παπικοί στό θρήσκευμα καί ἄρα ἀπαγορεύεται ῥητῶς ἡ τέλεση μνημοσύνου γιά τίς ψυχές αὐτῶν. Ὁ ἅγιος Νεκτάριος στό ἔργο του "περί ἱερῶν μνημοσύνων" τονίζει ἀμέτρητες φορές τήν ἀλήθεια αὐτή, πού εἶναι καί ἡ πίστη τῆς Ἐκκλησίας, ἐνῶ ἀπό τό πρώτο κιόλας κεφάλαιο ἀναφέρει ὅτι "οἱ πιστοί πού ζοῦν ἀκόμη πάνω στή γῆ, καί ὅσοι ἔφυγαν ἀπό τήν ὁρατή αὐτή κοινωνία, ἀποτελοῦν τή Μία Ἐκκλησία". Ἡ ἴδια διδασκαλία ἀκούγεται πολλάκις καί στά τροπάρια τῶν δύο ἐτησίων ψυχοσαββάτων, κατά τά ὁποῖα κηρύττεται ὅτι τελεῖται ἡ μνήμη τῶν ἀπ' αἰῶνος ἀπανταχοῦ νεκρῶν τῶν "μετά πίστεως ζησάντων εὐσεβῶς.
Ἀλήθεια, σέ τί μπορεῖ νά ἀποσκοπεῖ ἡ τέλεση ἑνός τέτοιου μνημοσύνου τή στιγμή κατά τήν ὁποία οἱ θανόντες δέν ἔχουν τό μεῖζον [τό ἅγιο Βάπτισμα], παρά στήν προσπάθεια γιά μιᾶ ἕνωση [ἐν τῆ αἱρέσει καί ὄχι ἐν τῇ ἀληθείᾳ] δεδομένη καί προτετελεσμένη; Ἡ Ἐκκλησία τελεῖ τά μνημόσυνα γιά τά παιδιά της, ὅπως λέει ὁ ἅγιος Νεκτάριος, ἐνῶ μέ τήν τέλεση ἑνός τέτοιου μνημοσύνου καταλύονται τά ὅρια τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλοιώνεται ἡ ἐκκλησιολογία καί τελικῶς ἔχουμε ἐκτροπή ἀπό τήν πίστη τῆς Ἐκκλησίας τά μέλη τῆς ὁποίας, τά βαπτισμένα καί μυρωμένα ὀρθοδόξως, ἔχουν τό ἀποκλειστικό προνόμιο νά ἀναπαύονται μετά δικαίων ἐν κόλποις Ἀβραάμ.
Στόν ἴδιο σκοπό ὅμως στοχεύουν καί ὅλες οἱ παρόμοιες ἐνέργειες ὅπως αὐτή τῆς Μητροπόλεως Δημητριάδος ἡ ὁποία πραγματοποίησε, σύμφωνα μέ εἴδηση πού δημοσιεύεται στήν ἰστοσελίδα της, ἐκδρομή νεότητος ἀπό 13 ἕως 21 Φεβρουαρίου σέ Ἰταλία -Ἐλβετία. Ἐκτός ἀπό τίς ἐπισκέψεις σέ ἀρκετούς ναούς αἱρετικῶν, ἡ ἐκδρομή περιελάμβανε καί ἐπίσκεψη στό Παγκόσμιο Συμβούλιο τῶν Εκκλησιῶν (Π.Σ.Ε), ὅπου, δυστυχῶς, ἔγινε καί κοινή προσευχή μέ τά μέλη τῶν ἄλλων χριστιανικῶν ὁμολογιῶν. Τό κείμενο μάλιστα τῆς εἰδήσεως προσπαθεῖ νά στηρίξει τήν ἀντικανονική καί ὕπουλη αὐτή ἐνέργεια μέ τό νεοεποχίτικο ἐπιχείρημα πώς δέν ὑπάρχουν διαφορές παρά μόνο στό βίωμα, στόν τρόπο δηλαδή μέ τόν ὁποῖο ζεῖ καί καταλαβαίνει κανεῖς τό Χριστό, ἐνῶ ἀπροκάλυπτα γίνεται λόγος καί γιά κοινή πίστη.
Συμπερασματικά, μετά βαθυτάτης λύπης μποροῦμε νά ποῦμε ὅτι ὁ πάπας ἦρθε καί ἔφυγε, ὁ παπισμός ὅμως ἦρθε καί ἔμεινε. Ἄς πάψουν κάποτε ἐπιτέλους οἱ ἐνέργειες αὐτές οἱ ὁποῖες καί τούς ἑτεροδόξους κρατοῦν στήν πλάνη ἀλλά καί τούς ὀρθοδόξους πλανοῦν πώς τάχα δέν ὑπάρχουν διαφορές καί ὅλοι σώζονται. Ὁ Κύριος εἶναι ὁ Ἕνας Ποιμήν καί ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἡ μία ποίμνη ἔξω ἀπό τήν ὁποία γυρίζει ὁ νοητός λύκος "ζητῶν τίνα καταπίῃ". Γκρεμίζοντας τά τείχη τῆς "μάνδρας", τά ὅρια τῆς Ἐκκλησίας δηλαδή, καί μάλιστα οἱ ἴδιοι οἱ ποιμένες, δέ βάζουν ἁπλῶς τό λύκο μέσα στά πρόβατα ἀλλά προσφέρουν τά πρόβατα τροφή πρός τό λύκο.