Εἰδήσεις

Ἡ Ἑστία Πατερικῶν Μελετῶν γιά τήν ἐπίσκεψη τοῦ Πάπα Φραγκίσκου στήν Ἑλλάδα

EpiskepsiPappaΜέσα στή ζοφερή πραγματικότητα πού βιώνουμε τά τελευταῖα χρόνια, ἔρχεται νά προστεθεῖ καί ἡ ἐπίσκεψη στή χώρα μας, τοῦ ἀρχηγοῦ τοῦ Κράτους τοῦ Βατικανοῦ καί ἡγέτη τῆς λεγομένης Οἰκουμενικῆς Κίνησης, Πάπα Φραγκίσκου.

Ὁ θεσμός τοῦ παπισμοῦ προκαλεῖ ἀποστροφή σέ κάθε ὀρθόδοξη συνείδηση, ἀφοῦ ἔχει συνδεθεῖ μέ ποταμούς μαρτυρικοῦ αἵματος πού χύθηκαν γιά τή διαφύλαξη τῆς Ὀρθοδοξίας ἀπό τή φοβερή πλάνη τῶν Λατίνων, σέ πολλά μέρη τῆς γῆς.

Ἀποστροφή ὅμως δημιουργεῖται καί σέ κάθε ἑλληνική ψυχή ὅταν θυμᾶται τό σκοτεινό ρόλο πού διεδραμάτισε ὁ ὑπερφίαλος μισελληνικός παπισμός ἐναντίον τοῦ Γένους μας, ἀπό τήν ἐποχή τῶν σταυροφοριῶν, ἔπειτα μέ τήν ἀρνητική στάση του στήν ἐπανάσταση τοῦ 1821 καί στή μικρασιατική καταστροφή, κατόπιν διά τοῦ ἐπιθετικοῦ οὐνίτικου προσηλυτισμοῦ στά Ἑπτάνησα καί τά Δωδεκάνησα, ἀλλά καί στή συνέχεια μέ τή στήριξη τῶν ἐχθρικῶν πρός ἐμᾶς δυνάμεων τοῦ Ἄξονα κατά τόν Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Ἡ ἀπόδοση τιμῶν σέ ἕνα θεσμό διαχρονικά πολέμιο τῆς Ἑλλάδας καί τῆς Ὀρθοδοξίας γενικότερα, συνιστᾶ πρόκληση καί προσβολή γιά κάθε ἑλληνορθόδοξη ψυχή, ἰδιαίτερα γιά τούς Ἁγίους πού μᾶς διεφύλαξαν μέ αὐτοθυσία ἀπό τίς παπικές αἱρέσεις.

Ὅταν, μάλιστα, αὐτός ὁ θεσμός συμπίπτει μέ ἕνα πρόσωπο πού ἔχει ὑπερβεῖ κάθε ὅριο ὑποταγῆς σέ νεοταξικές ἀντιλήψεις, ὅπως ὁ κ. Φραγκίσκος Μπεργκόλιο, ὁ ὑπέρμαχος τῆς παγκοσμιοποίησης καί κάθε κοσμικῆς ἀντίληψης, πού ἐπιβάλλεται στανικά στό πλανητικό χωριό μας, ἡ πρόκληση εἶναι πολύ μεγαλύτερη.

Σεβόμαστε ἀπόλυτα τούς ἀνθρώπους πού εἶναι μέλη τῆς ρωμαιοκαθολικῆς κοινότητας, πολλοί ἐκ τῶν ὁποίων ὑποφέρουν βιώνοντας τίς ἀντιφάσεις τοῦ «ἀλάθητου» ἡγέτη τους καί τίς κραυγαλέες ἐκπτώσεις του ἀπό τήν Ἁγία Γραφή, τίς Οἰκουμενικές Συνόδους καί τούς Ἁγίους Πατέρες. Ἄν ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησιαστική ἡγεσία ἐνδιαφερόταν γιά αὐτούς τούς καλοπροαίρετους ἀνθρώπους, ὅσο ἐνδιαφέρεται γιά τούς μάταιους διαχριστιανικούς καί διαθρησκειακούς διαλόγους, θά μποροῦσαν πιό εὔκολα νά κατανοήσουν τή χαώδη διαφορά τῆς Ὀρθόδοξης Πίστης ἀπό τά λατινικά πιστεύματα καί νά γίνουν τίμια Μέλη τῆς Ἀληθινῆς καί Μοναδικῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας.

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ: Σεμινάριο Δογματικῆς

Klimatsakis

 

Ἡ ΕΣΤΙΑ ΠΑΤΕΡΙΚΩΝ ΜΕΛΕΤΩΝ σᾶς προσκαλεῖ στό Σεμινάριο Δογματικῆς

πού ὀργανώνει κάθε δεύτερη Τρίτη ἀπό 19/10/2021 ἕως 31/5/2022
καί ὥρα 6-8μμ

στό Ἐνοριακό Κέντρο Διακονίας τοῦ Ἱ. Ναοῦ ἁγίας Παρασκευῆς Ἀττικῆς

(παρεκκλήσιο τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων Πέτρου καί Παύλου, στόν 2ο ὄροφο, ἐπί τῆς ὁδοῦ Ἀποστόλου Παύλου 10),

μέ θέμα: Παρουσίαση τῶν δογμάτων τῆς πίστεως τῆς ὀρθοδόξου ἐκκλησίας ἐπί τῇ βάσει τῆς
"Ἀκριβοῦς Ἐκδόσεως τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως", τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου Δαμασκηνοῦ

Διδάσκων : Παῦλος Κλιματσάκης

δρ. φιλοσοφίας Παν/μίου Βόννης Γερμανίας,
τέως διδάσκων Παν/μίου Πατρῶν καί Ἀθηνῶν στό Φιλοσοφικό Τμῆμα,
(παραγωγός τοῦ ραδιοφώνου τῆς Πειραϊκῆς Ἐκκλησίας)

 

Στόχος τῶν ὁμιλιῶν εἶναι νά ἐξοικειωθεῖ ὁ ἀκροατής μέ τήν ὁρολογία καί τίς ἔννοιες τῶν δογμάτων καί νά ἀποκτήσει μία πρώτη ἐποπτεία τοῦ θέματος, ὥστε, ἐάν τό ἐπιθυμεῖ, νά μπορεῖ νά μελετήσει τό θέμα αὐτό αὐτόνομα. Ὅπου εἶναι ἀναγκαῖο, θά ἀναδεικνύουμε τίς φιλοσοφικές προϋποθέσεις τῆς δογματικῆς ὁρολογίας, τό πῶς τά δόγματα ἔλυσαν τίς αἱρετικές διαμάχες, καί πῶς αὐτά ἀποτελοῦν προϋποθέσεις τοῦ  ὀρθόδοξου ἤθους.

ΤΙ ΔΡΟΜΟΛΟΓΕΙ Η ΑΝΑΣΥΣΤΑΣΗ ΤΗΣ «ΠΕΝΤΑΡΧΙΑΣ»;

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Εν Πειραιεί τη 14η Οκτωβρίου 2021

Αναφερθήκαμε πολλές φορές στην χρονολογία – ορόσημο για την Ορθόδοξο Καθολική Εκκλησία του Χριστού: το 2025, όπου αναμένονται κοσμοϊστορικά γεγονότα. Υψηλά ιστάμενα εκκλησιαστικά πρόσωπα με ξεκάθαρες δηλώσεις των μας πληροφορούν, ότι στο έτος αυτό πρόκειται κατά πάσαν πιθανότητα να γίνει η θρυλούμενη «ένωση των Εκκλησιών», δηλαδή Ορθοδοξίας και Παπισμού. Το 2025 όπως είναι γνωστό, θα εορταστούν τα 1700 χρόνια από την σύγκληση της Αγίας Α΄ Οικουμενικής Συνόδου της Νικαίας (325), από τον πρώτο χριστιανό αυτοκράτορα Άγιο και Μέγα Κωνσταντίνο. Η σημαντική αυτή επέτειος θα αποτελέσει αφορμή για την επίσπευση των στόχων του Οικουμενισμού, που είναι αρχικά μεν η «ένωση των Εκκλησιών», (Ορθοδοξίας και Παπισμού) και στη συνέχεια η θρησκευτική ένωση της ανθρωπότητας, με τη δημιουργία της φρικώδους Πανθρησκείας. Φυσικά η «ένωση» αυτή προετοιμάζεται χωρίς να υφίστανται οι προϋποθέσεις, οι οποίες είναι απαραίτητες για να πραγματοποιηθεί. Και οι προϋποθέσεις αυτές, όπως έχουμε τονίσει πολλές φορές, είναι η επιστροφή στην Ορθοδοξία της καταδικασμένης συνοδικά, (με πάμπολλες συνοδικές αποφάσεις Οικουμενικών και Ενδημουσών Συνόδων), αιρετικής παρασυναγωγής του Παπισμού με την απόπτυση όλων των αιρετικών διδασκαλιών της. Δηλαδή επιχειρείται μια «ένωση» ουνιτικού τύπου, στην οποία διαγράφεται ουσιαστικά μια ολόκληρη Συνοδική Ορθόδοξη Παράδοση 10 αιώνων. Για την ιστορία αναφέρουμε ότι στο παρελθόν επιχειρήθηκαν δύο παρόμοιες προσπάθειες «ενώσεως», χωρίς ευτυχώς επιτυχία. Η πρώτη στα πλαίσια της παπικής Συνόδου τηςΛυών το 1274 και η δεύτερη στα πλαίσια της ψευδοσυνόδου της Φεράρας-  Φλωρεντίας το 1438-1439.