Η επιστημονική περίπτωση της αναζήτησης ψυχολογικής συμβουλής από  νέους που προσδιορίζονται ως LGBTQ+.

[ΠΗΓΗ: ΜΑΜΑ, ΜΠΑΜΠΑΣ ΚΑΙ ΠΑΙΔΙΑ]

“The Scientific Case for Consulting Choice for LGBTQ Identified Youth.”

«Μαμά Μπαμπάς και Παιδιά»:  Η Ιατρική επιστήμη και η ψυχολογία δεν είναι δογματικές, και οι κατευθυντήριες οδηγίες αναθεωρούνται περιοδικά προς το συμφέρον του ανθρώπου (προς αυτή την κατεύθυνση, τουλάχιστον, θα πρέπει να γίνεται η αναθεώρηση). Η απαγόρευση της επιλογής της «θεραπευτικής συμβουλευτικής» για τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα, που επιβάλλει το νομοσχέδιο του Υπουργείου Υγείας για τον «γενικό γιατρό», εκφράζει τη μονόπλευρη άποψη πως η LGBTQ+ επιλογή ενός νέου είναι η άριστη και αυτή η άποψη ουδέποτε πρέπει να αμφισβητηθεί. Κάθε εκούσια απόπειρα μεταβολής της ψυχολογίας του LGBTQ+ ατόμου, θεωρείται εκ προοιμίου αναποτελεσματική, κακοποιητική  και διώκεται, ενώ η εκούσια είσοδος του ατόμου στην LGBTQ+ ομάδα χαιρετίζεται με ενθουσιασμό.

Πολυσέβαστοι και αγαπητοί πατέρες, αγαπητοί αδελφοί και αγαπητές αδελφές, Χριστός Ανέστη!

Η σημερινή μας εκδήλωση φαίνεται ότι ήταν θρηνώδης, αλλά πρέπει να προσθέσουμε εν μετανοία. Όλοι γνωρίζουμε ότι η κατάσταση της Πατρίδας μας είναι τραγική. Το δημογραφικό πρόβλημα κινείται σε αρνητικές και επικίνδυνες διαστάσεις και δείκτες. Παρά ταύτα, μέσα στις ίδιες τις οικογένειες ημών των Ορθοδόξων Ελλήνων όσο και στις δημόσιες και ιδιωτικές υπηρεσίες το κλίμα είναι εντελώς αρνητικό στο πολύ συμβατό για τη γυναικεία φύση θέμα της τεκνογονίας.

Θυμάμαι πόσες φορές ερχότανε η πρεσβυτέρα μου στο σπίτι κλαίγοντας γιατί έμαθαν οι συνάδελφοι ότι πάλι είναι έγκυος. Έκλαιγε, βέβαια, αλλά μετά η πληρότητα αυτής της προσφοράς ανεπλήρωνε κάθε άλλον ονειδισμό. Τί να πούμε για το πολύ σοβαρό σύγχρονο bullying που υφίστανται οι νέες υποψήφιες μητέρες. Πηγαίνουν με χαρά για να εμπιστευτούν στο γιατρό την υγεία και την πορεία της κυοφορίας του βρέφους τους και βρίσκουν τον ιατρό γεμάτο από επιχειρήματα πλήρως καταρτισμένο να τις ενημερώσει για όλες τις πιθανές ασθένειες που μπορούν να επιβαρύνουν τα κυοφορούμενα.

Ἀρχιμ. Ἀθανασίου Ἀναστασίου Προηγουμένου Ἱ. Μ. Μεγάλου Μετεώρου

Τὸ χαρμόσυνο γεγονὸς τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ μας γεννᾶ στὶς ψυχές μας ἐνθουσιασμὸ καὶ ἀγαλλίαση, αἰσθήματα ἀγάπης καὶ συγχωρήσεως. Καταυγάζει τὸ Ἅγιον Φῶς τῆς Ἀναστάσεώς Του τὴ γῆ, τὸν οὐρανὸ καὶ τὶς ψυχές μας. Συγκλονισμένη ὁλόκληρη ἡ ὕπαρξή μας ψάλλει «ἐν ἀλαλαγμῷ» τὸν πασχαλινὸ παιάνα «Χριστὸς Ἀνέστη!»· καὶ πανηγυρίζοντας ἀντιβοᾶ σύμπασα ἡ κτίση «Ἀληθῶς Ἀνέστη!».

Ὅλος ὁ ὀρθόδοξος λαός μας -νηστεύσαντες καὶ μὴ νηστεύσαντες, ἐγκρατεῖς καὶ ράθυμοι, πλούσιοι καὶ πένητες, πρῶτοι καὶ δεύτεροι, γνωρίζοντες καὶ μὴ γνωρίζοντες, πιστεύοντες καὶ ἀμφισβητοῦντες- ὅλος ὁ ὀρθόδοξος λαός μας, συνεπαρμένος ἀπὸ τὴν μοναδικὴ λαμπρότητα αὐτοῦ τοῦ συγκλονιστικοῦ θαύματος, συμμετέχει στὴν πνευματικὴ εὐωχία αὐτῆς τῆς μεγίστης τῶν ἑορτῶν τῆς Πίστεώς μας. 

πρωτοπρεσβυτέρου  Σταύρου Τρικαλιώτη, θεολόγου-φιλολόγου
ἐφημερίου Ἱ. Ναοῦ Ἁγίας Παρασκευῆς Ἀττικῆς

Ὁ Γέροντας Σωφρόνιος (1896-11 Ἰουλίου 1993) θεωροῦσε τήν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ «τὸ μεγαλύτερο ἀπὸ ὅλα τὰ γεγονότα τοῦ κτιστοῦ κόσμου». Ἡ ζωή του ἦταν μιά ζωή ποτισμένη ἀπό τό ἀναστάσιμο πνεῦμα. Εἶναι ἀξιοσημείωτο ὅτι ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ τό πρωΐ τῆς Κυριακῆς τῆς 11ης Ἰουλίου 1993, ἡμέρα τῆς Ἀναστάσεως κατά τήν ὥρα τῆς θείας Λειτουργίας.

Στίς γραφές, πού μᾶς ἄφησε, συναντοῦμε πολλές ἀναφορές, πού ἐκφράζουν τήν ἀναστάσιμη θεοεμπειρία τοῦ ἡγιασμένου αὐτοῦ Γέροντος τοῦ Ἔσσεξ Ἀγγλίας. Μᾶς λέει χαρακτηριστικά: «ὅπου ὑπάρχει ὁλοκληρωτικὴ πίστις, ἐλευθέρα ἀσταθειῶν καὶ ἀμφιβολιῶν, ἡ χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος δίδει εἰς τοὺς φλογερῶς μετανοοῦντας καὶ τὴν πεῖραν τῆς εἰς ᾅδου καταβάσεως, καὶ τὴν πεῖραν τοῦ ᾅδου τῆς ἀγάπης, καὶ τῆς ἀναστάσεως τῆς ψυχῆς, ἐντὸς τῶν ὁρίων εἰσέτι τῆς ἐν τῷ σώματι τούτῳ ζωῆς»^[1]. Βλέπουμε ὅτι σύμφωνα μέ τόν Γέροντα Σωφρόνιο, προϋπόθεση γιά τήν ἐν τῷ νῦν αἰῶνι ἀνάσταση τῆς ψυχῆς ἀποτελεῖ ἡ «φλογερή μετάνοια», ἡ ὁποία ὁρίζεται ὄχι ἁπλῶς μόνο ὡς νοητική πρᾶξις, δηλαδή «ὡς στροφὴ τοῦ νοός», (….) ἀλλὰ συνοδεύεται «κατὰ φυσικὸν τρόπον ὑπὸ αἰσθήσεως πικρίας διὰ τὴν ἀχρειότητα ἡμῶν καὶ ὑπὸ θλίψεως καρδίας διὰ τὸν χωρισμὸν ἡμῶν ἀπὸ τοῦ Ἁγίου Θεοῦ». Φτάνει δέ ὁ Γέροντας στήν ἑξῆς ἀποκαλυπτική διαπίστωση: «Δὲν ὑπάρχει ὀδύνη μεγαλυτέρα τῆς ἐπιγνώσεως ὅτι εἴμεθα ὄντως χείριστοι πάντων»^[2].