Θεωρητική τεκμηρίωση τῆς Ὁμοιοπαθητικῆς κατά τούς διδασκάλους της

Μοναχός Ἀρσένιος Βλιαγκόφτης, Διδ. Θεολογίας – Πτυχ. Φιλοσοφίας.

[ΕΙΣΗΓΗΣΗ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΗΜΕΡΙΔΑ ΜΕ ΘΕΜΑ: ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΕΣ «ΘΕΡΑΠΕΙΕΣ»: «ΙΑΤΡΙΚΗ» ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΕΠΟΧΗΣ,
ΠΟΛΕΜΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ 17 ΜΑΪΟΥ 2014 - ΥΠΟ ΤΗΝ ΑΙΓΙΔΑ Ι.Μ. ΓΛΥΦΑΔΑΣ] (*)

[ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΕΔΩ]

(*) ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Βασισμένη σέ εἰσήγηση τοῦ ἰδίου στήν ΚΕ´ Συνδιάσκεψη Ἐντεταλμένων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν καί Ἱερῶν Μητροπόλεων ἐπί θεμάτων αἱρέσεων, Βόλος 4-6 Νοεμβρίου 2013, Γενικό Θέμα: «Τό πρόβλημα τῆς ἀσθενείας. Αἱρετικές καί ἀποκρυφιστικές προσεγγίσεις» Θέμα εἰσηγήσεως: Στοιχεῖα ἀποκρυφισμοῦ - ἐσωτερισμοῦ στήν ὁρολογία, τήν κοσμοθεωρία καί τίς πρακτικές τῆς «Ἰατρικῆς» τῆς λεγομένης Νέας Ἐποχῆς, μέ ἔμφαση στήν Ὁμοιοπαθητική. Σέ ἐμπλουτισμένη μορφή παρουσιάστηκε στήν ἐν λόγῳ ἡμερίδα περί ἐναλλακτικῶν θεραπειῶν.

 

Εἰσαγωγή

Ἕνα ἀπό τά ποιμαντικά προβλήματα, πού ἀντιμετωπίζουμε ὡς Ἐκκλησία στίς ἡμέρες μας, εἶναι καί αὐτό τῆς προσφυγῆς βαπτισμένων χριστιανῶν στίς λεγόμενες ἐναλλακτικές θεραπεῖες.

Ὁ κίνδυνος εἶναι ὑπαρκτός, πέρα ἀπό τά προβλήματα στή σωματική καί ψυχική ὑγεία, πού ἐνδεχομένως θά προκύψουν, νά γίνουν οἱ λεγόμενες ἐναλλακτικές θεραπεῖες γέφυρα, πού θά ὁδηγήσει ἀνυποψίαστους ἀνθρώπους στίς ἀνατολικές θρησκεῖες καί τόν ἀποκρυφισμό[2].

Ἀποτελεῖ καθῆκον μας νά ἀσχοληθοῦμε μέ αὐτό τό ὑπαρκτό ποιμαντικό πρόβλημα.

Οἱ «θεραπεῖες», στό εὐρύτερο πλαίσιο τῆς λεγομένης «Βοήθειας ζωῆς», εἶναι σήμερα τό προϊόν τῆς ἀποκρυφιστικῆς ἀγορᾶς, πού «πουλάει» περισσότερο.

Εἶναι χαρακτηριστική ἡ παρακάτω διαφήμιση τῆς θεραπευτικῆς «πρα-μάτειας», ἀπό τόν Πρόλογο τοῦ βιβλίου τοῦ Χοσέ Σίλβα «Ἐσύ ὁ θεραπευτής»:

«Δέν ὑπάρχει λόγος νά ζήσετε ἄρρωστοι.

Δέν ὑπάρχει λόγος νά πεθάνετε ἀπό κάποια ἀρρώστια.

Ἡ ὑγεία εἶναι ἡ φυσική σας κατάσταση.

Εἶναι δικαίωμά σας νά ζήσετε ἀπόλυτα ὑγιεῖς ὥς τή μέρα πού θά πεθάνετε ἀπό κάποια φυσιολογική αἰτία.

Σ᾽ αὐτό τό ἰδιαίτερα ἀναλυτικό βιβλίο του, ὁ Χοσέ Σίλβα ἀποκαλύπτει ὅσα ἀνακάλυψε στήν ἔρευνα τήν ὁποία ἄρχισε τό 1944, γιά τίς ψυχοσωματικές αἰτίες πού προκαλοῦν τίς ἀρρώστιες καί γιά τούς τρόπους μέ τούς ὁποίους μποροῦν νά θεραπευθοῦν.

Θά διαβάσετε σ᾽ αὐτό τό βιβλίο πολλές περιπτώσεις ἀνθρώπων πού ὑπέφεραν γιά χρόνια καί κατάφεραν νά αὐτοθεραπευθοῦν σέ ἐλάχιστο χρονικό διάστημα, ὅταν ἔμαθαν νά χρησιμοποιοῦν τήν ἐκπληκτική δύναμη τοῦ νοῦ τους»[3].

Ἡ ὁρολογία

Πρίν ὅμως προχωρήσουμε, εἶναι νομίζω ἀπαραίτητο νά ποῦμε δυό λόγια γιά τήν ὁρολογία, πού θά χρησιμοποιήσουμε. Ἀντί γιά τόν ὅρο ἐναλλακτικές ἤ συμπληρωματικές θεραπεῖες, προτιμοῦμε τόν ὅρο «Ἰατρική» τῆς λεγομένης Νέας Ἐποχῆς, διότι αὐτός ἀποδίδει καλύτερα τό ἀντικείμενο μέ τό ὁποῖο θά ἀσχοληθοῦμε. Ὁ ὅρος ἐναλλακτικές ἤ συμπληρωματικές θεραπεῖες, κατά βάθος τίς νομιμοποιεῖ. Οἱ «ἐναλλακτικοί» χρησιμοποιοῦν γιά τόν ἑαυτό τους καί τούς ὅρους ἐνεργειακή ἤ ὁλιστική θεραπευτική. Ὑπάρχει ἐπίσης ὁ ὅρος Ἀνορθόδοξες [μέ τήν ἔννοια: ἀντιεπιστημονικές] Θεραπευτικές Μέθοδοι (ΑΝ.ΘΕ.Μ.), τόν ὁποῖον ἐχρησιμοποίησε σέ μελέτη του ὁ Ἰατρικός Σύλλογος Ἀθηνῶν[4]. Σ᾽ αὐτόν τόν ὅρο μποροῦν νά «χωρέσουν» καί θεραπεῖες τύπου «νεροῦ τοῦ Καματεροῦ», δηλ. «μέθοδοι» ἀνθρώπων τσαρλατάνων. Ἡ «Ἰατρική» τῆς λεγομένης Νέας Ἐποχῆς ὅμως εἶναι κάτι ἄλλο, τό ὁποῖο ἐλπίζω νά φανεῖ μέσα ἀπό τήν πραγμάτευση τοῦ θέματος, ἡ ὁποία θά ἀκολουθήσει. Ἐπίσης νά ποῦμε ὅτι οἱ «ἐναλλακτικοί» –ἰδιαίτερα οἱ ὁμοιοπαθητικοί– συσκοτίζουν τό θέμα καί παρουσιάζουν τήν Ὁμοιοπαθητική ὡς πολύ συγγενική μέ τή βοτανοθεραπεία.

Θά μποροῦσε κανείς νά ἀναφέρει πλῆθος μεθόδων, πού ὑπάγονται στήν κατηγορία πού περιγράψαμε, τῆς «Ἰατρικῆς» τῆς λεγομένης Νέας Ἐποχῆς. Ὀνόματα περισσότερο γνωστά, ὅπως Ὁμοιοπαθητική, Βελονισμός, Ρεφλεξολογία, Ρέικι καί ἄλλα ἀπίθανα καί ἐξωφρενικά, ὅπως οὐροθεραπεία ἤ ἐξωτικά, ὅπως «Θεραπεία τῶν Ἰνδιάνων Χόπι ἀπό τήν πέμπτη διάσταση»(!)

Γιατί θά ἑστιάσουμε στήν Ὁμοιοπαθητική καί ὄχι στή Θεραπεία τῶν Ἰνδιάνων Χόπι; Διότι ἐδῶ (στήν Ὁμοιοπαθητική) ὑπάρχει τό ποιμαντικό πρόβλημα, πού προκύπτει ἀπό τήν ἐμπλοκή Ὀρθοδόξων μέ τόν χῶρο αὐτόν εἴτε ὡς ἀποδεκτῶν εἴτε ὡς παρόχων θεραπείας.

Τό κοινό ὑπόβαθρο ὅλων τῶν νεοεποχίτικων «θεραπειῶν» εἶναι ἡ ἑξῆς μεταφυσικῆς τάξεως παραδοχή τῆς λεγομένης Νέας Ἐποχῆς τοῦ Ὑδροχόου: Ὅλα τά ὄντα (ἄρα καί ὁ ἄνθρωπος) κολυμποῦν σ᾽ ἕναν ὠκεανό ἐνέργειας. Ὅταν ἡ ἐνέργεια αὐτή ρέει ὁμαλά, εἴμαστε ὑγιεῖς. Ὅταν κάπου «μπλοκάρεται», ἀρρωσταίνουμε. Ἡ θεραπεία –λένε– συνίσταται, στό ξεμπλοκάρισμα τῆς ἐνέργειας. Ἡ Ὁμοιοπαθητική π.χ. ἰσχυρίζεται ὅτι ξεμπλοκάρει τήν ἐνέργεια μέ τό δυναμοποιημένο ὁμοιοπαθητικό φάρμακο, ὁ Βελονισμός μέ τίς βελόνες κ.ο.κ. Τήν ὕπαρξη ὅμως τῆς ἐνέργειας αὐτῆς δέν παραδέχεται ἡ ἐπιστήμη.

Θά πρέπει νά ποῦμε γενικά ὅτι ὅλες οἱ περιπτώσεις «Ἰατρικῆς» τῆς λεγομένης Νέας Ἐποχῆς κατατάσσονται σέ δύο μεγάλες κατηγορίες: α) Αὐτές χωρίς ἐμπειρικό (ὑλικό) ὑπόβαθρο. Τυπικό παράδειγμα ἀποτελεῖ τό Ρέικι. Ἐδῶ ὁ «θεραπευτής» οὔτε κἄν ἐγγίζει τόν ἀσθενή. Ὑποτίθεται ὅτι τόν θεραπεύει πλησιάζοντας τά χέρια του στό σῶμα τοῦ ἀσθενοῦς καί ξεμπλοκάροντας ἔτσι τή μπλοκαρισμένη του ἐνέργεια.

β) Αὐτές, ὅπου συνυπάρχει ὑλικό καί μή ὑλικό ὑπόβαθρο· π.χ. ἡ Ὁμοιοπαθητική. Τό ὑλικό ὑπόβαθρο εἶναι τό ὁμοιοπαθητικό χάπι. Τό μή ὑλικό εἶναι ὅλα αὐτά πού θά δοῦμε γιά «συμπαντικές ἐνέργειες» κ.λπ.

Ὅ,τι ἀκολουθεῖ στή συνέχεια, βασίζεται στά κείμενα τῶν ἰδίων τῶν ἐκπροσώπων τῶν διαφόρων «θεραπειῶν» στό πλαίσιο τῆς «Ἰατρικῆς» τῆς λεγομένης Νέας Ἐποχῆς καί εἰδικότερα τῆς Ὁμοιοπαθητικῆς.

Φυσικά ἡ εἰσήγηση αὐτή δέν ἔχει σκοπό νά θίξει κανένα προσωπικά ἤ ἐπαγγελματικά. Εἶναι μιά ἐπιστημονική ἐργασία, ἡ ὁποία προσδιορίζεται ἀπό τή διατύπωση τοῦ θέματος, πού μᾶς ἀνετέθη νά πραγματευθοῦμε καί νά παρουσιάσουμε στήν ΚΕ´ Συνδιάσκεψη.

Ἡ Ὁμοιοπαθητική

Εἰσαγωγικά

Ὁ βασικός ὁρισμός τῆς Ὁμοιοπαθητικῆς δόθηκε ἀπό τόν Σαμουήλ Χάνεμαν (Samuel Hahnemann, 1755-1843), τόν ἱδρυτή της, καί λέγει: «Τά ὅμοια ἄς θεραπεύονται διά τῶν ὁμοίων» (Similia similibus currentur). Ἤ, ὅπως διατυπώθηκε: «Ἡ Ὁμοιοπαθητική εἶναι ἡ θεραπευτική ἀγωγή, ἡ ὁποία συνίσταται σέ τοῦτο, ὅτι ὁ ἀσθενής παίρνει ἕνα φάρμακο, τό ὁποῖο σέ πείραμα πάνω σέ ἕναν ὑγιή προκαλεῖ τά ἴδια συμπτώματα, τά ὁποῖα ὑπάρχουν στόν ἀσθενή»[5].

Σύμφωνα μέ τήν Ὁμοιοπαθητική: «Ὑγεία εἶναι ἡ ἐλευθερία ἀπό τόν πόνο στό φυσικό σῶμα, μέ κατάσταση τήν εὐεξία, ἐλευθερία ἀπό τό πάθος στό συναισθηματικό ἐπίπεδο, πού ἔχει ὡς ἀποτέλεσμα μία δυναμική κατάσταση γαλήνης καί ἠρεμίας καί ἐλευθερίας ἀπό τόν ἐγωϊσμό στό πνευματικό ἐπίπεδο, πού ἐπιφέρει ὡς κατάσταση τήν καθαρότητα τοῦ νοῦ καί τελικά τήν πλήρη ἕνωση μέ τήν Ἀλήθεια»[6].

Εἶναι φανερό ὅτι ὁ ἀνωτέρω ὁρισμός ἔχει μία ἔντονα μεταφυσική ἤ πνευματική, ἄς τήν ποῦμε, διάσταση, ἀφοῦ τελικά ἡ ὑγεία συνίσταται στήν «πλήρη ἕνωση μέ τήν Ἀλήθεια» (Τό Α κεφαλαῖο).

Πρίν εἰσέλθουμε στό κυρίως θέμα μας, ἄς ποῦμε δυό λόγια γιά τόν πατέρα τῆς Ὁμοιοπαθητικῆς, τόν Χάνεμαν, τοῦ ὁποίου τό πνευματικό στίγμα ὡς ἀλχημιστοῦ καί τέκτονος (μασόνου) ἄφησε τό ἀποτύπωμά του καί στό δημιούργημά του, τήν Ὁμοιοπαθητική.

Ὁ Χάνεμαν δέν αὐτοπροσδιοριζόταν ὡς χριστιανός. Τό ἀντίθετο. Ὅπως ὁ ἴδιος γράφει σέ μιά ἐπιστολή του γιά τόν Κομφούκιο: «Ἐκεῖ μπορεῖ νά βρεῖς θεία σοφία γιά νά διαβάσεις, χωρίς θαύματα - μύθους καί χωρίς δεισιδαιμονία. Εἶναι ἕνα σημαντικό σημάδι τῶν καιρῶν, ὅτι ὁ Κομφούκιος μπορεῖ νά διαβασθεῖ ἀπό μᾶς. Αὐτόν τόν ἴδιο θά τόν ἀγκαλιάσω πλέον γρήγορα μέσα στό βασίλειο τῶν εὐτυχισμένων πνευμάτων, τόν εὐεργέτη τῆς ἀνθρωπότητας, ὁ ὁποῖος μᾶς ὁδήγησε στόν ἴσιο δρόμο, πρός τή σοφία καί πρός τόν Θεό, ἤδη 650 χρόνια πρίν ἀπό τόν ἀρχηγό τῶν φαντασιοσκόπων»[7] [μέ τίς λέξεις «ἀρχηγό τῶν φαντασιοκόπων» ἐννοεῖ τόν Χριστό!].

Ὁ Χάνεμαν δέν πίστευε στήν ὕπαρξη προσωπικοῦ Θεοῦ ἀλλά μιᾶς ἀπρόσωπης δύναμης, ἦταν δηλαδή δεϊστής. Παρ᾽ ὅλα αὐτά σέ ἐπιστολή πρός φίλο του, μέ τήν εὐκαιρία τῶν ἑβδομηκοστῶν γενεθλίων του, λέγει ὅτι τήν ὁμοιοπαθητική μέθοδο τοῦ τήν ἀπεκάλυψε ὁ Θεός![8]

Σύμφωνα μέ τούς ἐρευνητές, τή μέθοδό του ἐμπνεύσθηκε ἀπό τίς ἰδέες τῶν ἀλχημιστῶν γιά ἐκπνευματισμό τῆς ὕλης[9]. Αὐτό ἐξ ἄλλου ὁμολογοῦν καί οἱ ὀπαδοί του, ὅταν γράφουν ὅτι ὁ Χάνεμαν εἶχε «μεγάλη ἐπίγνωση τῆς ἀλχημίας»[10]. Εἶναι χαρακτηριστικό αὐτό πού γράφει στό βασικό του βιβλίο «Ὄργανον τῆς θεραπευτικῆς τέχνης» γιά «μαγική ἰαματική δύναμη τῶν φαρμάκων πού παρασκευάσθηκαν σύμφωνα μέ τήν ὁμοιοπαθητική θεωρία» [11].

Ἡ ζωή τοῦ Χάνεμαν ἦταν ταραχώδης. Τά παιδιά του πέθαναν, ὁ ἴδιος ξαναπαντρεύτηκε σέ ἡλικία 80 ἐτῶν (!).

Ὅπως γράφει ὁ Φρίτσε (Fritsche), βιογράφος τοῦ Χάνεμαν: «Ὁ Φρῆντριχ Χάνεμαν ἔπρεπε νά ζήσει μέχρι πέρατος μέ ἐκεῖνο πού τόν εἶχε κληροδοτήσει ὁ πατέρας του, τόν δαιμονισμό»[12].

Ἡ παρουσία τοῦ Χάνεμαν ἔλαβε γιά τούς ὀπαδούς του μεσσιανικό χαρακτῆρα, ἀφοῦ –ὅπως γράφει ὁ σημερινός διδάσκαλος τῆς Ὁμοιοπαθητικῆς Γιῶργος Βυθούλκας– «οἱ ἰδέες του ἦταν πολύ προωθημένες γιά τόν πρωτόγονο τρόπο σκέψης τῶν συναδέλφων του, πού ἔμοιαζαν ἀνίκανοι νά κάνουν τό ἀπαραίτητο ἅλμα [ἐνν. γιά νά κατανοήσουν τίς ἰδέες αὐτές] ...»[13].

 

Ἐρχόμαστε τώρα στό κυρίως θέμα μας, πού εἶναι: «Στοιχεῖα ἀποκρυφισμοῦ - ἐσωτερισμοῦ στήν ὁρολογία, τήν κοσμοθεωρία καί τίς πρακτικές τῆς ″Ἰατρικῆς″ τῆς λεγομένης Νέας Ἐποχῆς, μέ ἔμφαση στήν Ὁμοιοπαθητική».

Πρῶτο στοιχεῖο ἀποκρυφισμοῦ-ἐσωτερισμοῦ εἶναι ἡ ἀντίληψη γιά μιά μή μετρήσιμη παγκόσμια ἐνέργεια.

 

1) Ἡ Ἀντίληψη γιά μιά παγκόσμια ἐνέργεια.

Βασική παραδοχή ὅλου τοῦ ἀποκρυφιστικοῦ - ἐσωτεριστικοῦ χώρου καί τῶν ἀνατολικῶν θρησκειῶν (ἰνδουισμοῦ-βουδδισμοῦ) –ἀπό ἐκεῖ τήν πῆρε μέσῳ θεοσοφίας καί ἡ λεγομένη Νέα Ἐποχή τοῦ Ὑδροχόου– εἶναι ἡ ἀντιεπιστημονική ἀντίληψη ὅτι ὑπάρχει μία παγκόσμια ἐνέργεια, ὡσάν ἕνας ὠκεανός μέσα στόν ὁποῖο «κολυμποῦν» ὅλα τά ὄντα.

Ὅπως γράφει ὁ Γιῶργος Βυθούλκας: «Ἡ πιό πιθανή ὑπόθεση γιά τήν κατάσταση τοῦ ὕπνου εἶναι ὅτι “κολυμπᾶμε σέ μιά διαχεόμενη θάλασσα λεπτῆς ἐνέργειας”. Αὐτό τό εἶδος ἐνέργειας ἔχει δεχθεῖ διάφορες ὀνομασίες ἀπό διαφορετικούς ἀνθρώπους σέ διαφορετικές ἐποχές τῆς ἱστορίας.

Ἔχει ἀποκληθεῖ:

Πράνα, ἀπό τούς Ἰνδουϊστές.

Vis mediatrix naturae, ἀπό τόν Ἱπποκράτη.

Magnale (Εἰδαῖον), ἀπό τόν Παράκελσο.

Alcahest, ἀπό τόν Βάν Χέλμοντ.

᾽Αστρικό φῶς, ἀπό τούς Καβαλλιστές.

Ἀζώθ, ἀπό τούς Ἀλχημιστές.

Πνεῦμα, ἀπό τόν Φλάντ.

Ὀσμική δύναμη, ἀπό τόν Ράιχενμπαχ.

Ζωικός μαγνητισμός, ἀπό τόν Μέσμερ.

Αἰθερική ἐνέργεια ἤ βιοενέργεια ἤ ἁπλή οὐσία, ἀπό μυστικιστές καί μεταφυσικούς ὅπως ὁ Σουίτενμποργκ.

Ζωτική ἐνέργεια ἤ ζωτική δύναμη ἤ ζωτικό σῶμα, ἀπό τή βιταλιστική σχολή.

Ὀργόνη, ἀπό τόν Ράιχ.

Βιόπλασμα, ἀπό Σοβιετικούς ἐπιστήμονες.

Ἀντιύλη ἤ πέμπτη κατάσταση τῆς ὕλης, ἀπό ἐπιστήμονες, κ.λπ.

Καί ἡ προοπτική εἶναι ὅτι πιθανότατα θά τήν ἀκοῦμε μέ πολλές διαφορετικές ὀνομασίες στό μέλλον. Γιά τή συνεννόησή μας σ᾽ αὐτήν τήν πραγματεία, θά τήν ἀποκαλοῦμε “συμπαντική ἐνέργεια”, γιατί αὐτός ὁ ὅρος προσδιορίζει καλύτερα μιά ἀπό τίς βασικές ἰδιότητές της: τή συμπαντικότητα»[14].

Στήν ἀνωτέρω «ἐξίσωση» (πράνα = ...), πρέπει νά προστεθεῖ καί ὁ ὅρος τσί (ἡ ἐνέργεια, ὅπως τήν ἀποκαλοῦν οἱ Κινέζοι) καί ἐπίσης νά προστεθεῖ ὁ ὅρος «δύναμη», ὅπως συνάγεται ἀπό τά δικά τους πάντοτε κείμενα. Ἀπό ἐκεῖ προέρχεται καί ὁ ὅρος δυναμοποίηση (δηλ. ἀραίωση καί δόνηση τῶν ὁμοιοπαθητικῶν «φαρμάκων»).

Ὁ ὅρος «δύναμη» μᾶς μεταφέρει στό εὐρύτερο πλαίσιο τῶν ἀντιλήψεων καί πρακτικῶν, ὅπου χρησιμοποιεῖται εὐρέως μέ εἰδικό νόημα ὁ ὅρος αὐτός. Ἀναφερόμεθα στόν χῶρο τοῦ νεοσατανισμοῦ καί τῆς μαγείας. Νά θυμίσουμε ὅτι τή σχετική μέ τόν ὅρο αὐτόν ἀντίληψη καί τίς πρακτικές «χειρισμοῦ» αὐτῆς τῆς δύναμης ἀναπτύσσει ὁ George Lucas στή γνωστή κινηματογραφική τριλογία του, πού μετά ἐπεκτάθηκε σέ ἑξαλογία, Star wars.

Ὁ κορυφαῖος μετά τόν Χάνεμαν ὁμοιοπαθητικός Kent ἀναπτύσσει ἐκτενῶς τά περί ἐνεργείας (= πράνα = τσί κ.λπ.) στό βιβλίο του «Διαλέξεις πάνω στή Φιλοσοφία τῆς Ὁμοιοπαθητικῆς». Σύμφωνα μέ τόν Kent ἡ στοιχειώδης οὐσία εἶναι προικισμένη μέ μορφοποιητικό νοῦ.

Σχολιάζοντας παρατηροῦμε, ὅτι ἐδῶ ἔχουμε πανθεϊσμό.

Ἐπίσης κατά τόν Kent «...ὑπάρχει ἕνας ὑπέρτατος Θεός, πού εἶναι οὐσιώδης καί εἶναι μία οὐσία. Τά πάντα προέρχονται, ἀπορρέουν ἀπό Αὐτόν, ὅλα ἀπό τό ἀνώτερο μέχρι καί τό τελευταῖο ὑλικό σῶμα μέ αὐτόν τόν τρόπο συνδέονται. Ἄν βέβαια ὑπάρχει διαχωρισμός καί ὄχι συνεχής “εἰσροή” ἀπ᾽ τό πρῶτο στό τελευταῖο, τά τελευταῖα θά πάψουν νά ὑπάρχουν»[15].

Σχολιάζοντας παρατηροῦμε ὅτι ἐδῶ ἔχουμε τήν ἀποκρυφιστική ἀντίληψη παραγωγῆς τῶν ὄντων ἐξ ἀπορροῆς ἀπό τήν «θεία οὐσία».

Καί συνεχίζει ὁ Kent: «Ἀσφαλῶς θά κατανοήθηκε, ὅτι ὅλο αὐτό τό θέμα ἀποσκοπεῖ στήν ἐγκαθίδρυση ἑνός νέου συστήματος παθολογίας, πού θά εἶναι ἡ βάση τῆς Ὁμοιοπαθητικῆς. Ἡ αἰτία ὅλων τῶν ἀσθενειῶν βρίσκεται στήν ἁπλή οὐσία. Δέν ὑπάρχει αἰτία ἀσθένειας σέ χειροπιαστή οὐσία, πού νά θεωρεῖται ξεχωριστή ἀπό τήν ἁπλή οὐσία. Ἑπομένως μελετοῦμε τήν ἁπλή οὐσία γιά νά μποροῦμε νά φθάσουμε στή φύση τῶν νοσογόνων οὐσιῶν. Ἐπίσης δυναμοποιοῦμε τά φάρμακά μας, γιά νά μποροῦμε νά φθάσουμε μέχρι τήν ἁπλή οὐσία. Αὐτό εἶναι στή φύση καί τήν ποιότητα τοῦ ἴδιου τοῦ φαρμάκου. Γιά νά εἶναι ὁμοιοπαθητικό τό φάρμακο πρέπει νά εἶναι ὅμοιο σέ ποιότητα καί ὅμοιο σέ δράση μέ τήν αἰτία τῆς νόσου» [16].

Ὁ Γιῶργος Βυθούλκας γιά τό ἴδιο θέμα τῆς συμπαντικῆς, ὅπως τήν ὀνομάζει, ἐνέργειας (=πράνα = τσί κ.λπ.) γράφει καί τά ἑξῆς: «Ἡ συμπαντική ἐνέργεια τροποποιεῖται καί προσδιορίζεται ποιοτικά, καθώς περνάει μέσα ἀπό τά διάφορα ἐπίπεδα: τό διανοητικό, τό συναισθηματικό καί τό σωματικό, καί, φυσικά, ἐπηρεάζεται ἀπό τά δεδομένα τοῦ κάθε ἐπιπέδου.

»Κατά κάποιο τρόπο πρέπει νά φανταστοῦμε, ὅτι ἡ ἐνέργεια πού ζωοποιεῖ τήν “τριάδα” τῆς ὕπαρξής μας, τό διανοητικό, τό συναισθηματικό, καί τό σωματικό ἐπίπεδο “χρωματίζεται” ἀπό τήν ποιότητα τοῦ κάθε ἐπιπέδου, πού εἶναι μοναδική γιά κάθε ἄτομο. Στήν ὑγιή κατάσταση ὑπάρχει μία ἁρμονική ροή αὐτῆς τῆς ἐνέργειας πού διαπερνάει τά ἐπίπεδα ἀνενόχλητη χωρίς διαταραχές ἤ ἀποκλίσεις.

»Μέ αὐτό τό σκεπτικό μποροῦμε νά ὁρίσουμε ὅτι ἡ ἀσθένεια εἶναι δυνατό νά προσδιοριστεῖ μέ περιοχές συμπύκνωσης ἤ συσσώρευσης τῆς ἐνέργειας ἤ μέ κόμβους πού δέν ἐπιτρέπουν τήν ἁρμονική ροή αὐτῆς τῆς ἐνέργειας.

»Ὁ βελονισμός στήν πραγματικότητα βασίζεται στήν ἰδέα τῆς ἀπελευθέρωσης τῆς ἐνέργειας καί μέ τό χειρισμό τῶν σημείων τῆς συμπύκνωσης ἤ συσσώρευσης τῆς ἐνέργειας ἐπαναφέρει τήν ἁρμονική ροή.

»Τά τρία ἐπίπεδα μποροῦν ν᾽ ἀναγεννοῦνται ἤ νά ἐκφυλίζονται ἀνεξάρτητα τό ἕνα ἀπό τό ἄλλο. Τό πρόβλημα εἶναι τό ποῦ βρίσκονται οἱ περισσότεροι κόμβοι. Ἄν βρίσκονται στό σωματικό ἐπίπεδο θά προκαλέσουν ἐκφυλισμό τοῦ σωματικοῦ τμήματος, ἄν βρίσκονται στό συναισθηματικό - ψυχικό ἐπίπεδο, αὐτό τό τμῆμα εἶναι ἐκεῖνο πού θά ἐκφυλισθεῖ εὐκολότερα κ.ο.κ.

»Ὁ θεραπευτής πρέπει νά ἔχει ὑπόψη του ὅτι ὑπάρχουν δύο δυνάμεις ἀντίθετες καί ἀντίρροπες, πού δροῦν πάνω στόν ὀργανισμό ἀνά πᾶσα στιγμή. Ἡ μία ὁδηγεῖ τόν ὀργανισμό πρός τόν ἐκφυλισμό, τή διάσπαση καί τελικά τό θάνατο. Ἡ δύναμη αὐτή εἶναι συγγενής μέ τό φυσικό νόμο τῆς ἐντροπίας. Ἡ ἄλλη εἶναι ἡ δύναμη τῆς ζωῆς, αὐτή ὁ μορφοποιητική σοφία, πού διαπλάθει καί στηρίζει ὅλες τίς ἔμβιες καί ἄβιες ἐκδηλώσεις πάνω στή Γῆ.

»Αὐτές οἱ ἀντίθετες καί ἀντίρροπες δυνάμεις, βρίσκονται σέ διαρκή κίνηση ἐλέγχοντας ἡ μία τήν ἄλλη, ἐξισορροπώντας ἡ μία τήν ἄλλη γιά ὅλη τήν περίοδο τῆς ζωῆς τοῦ ἀτόμου. Τό τελικό ἀποτέλεσμα, γιά τό φυσικό σῶμα τοὐλάχιστον, εἶναι ὅτι ἡ ἐντροπία θά κυριαρχήσει, καί τό φυσικό σῶμα θά ἀποσυντεθεῖ.

»Ἄν ὅμως τά παραπάνω ἀληθεύουν, μποροῦμε νά συμπεράνουμε ὅτι ἡ ἀρχή τῆς ζωῆς θά κυριαρχήσει, ἐπίσης, σέ ὁρισμένες περιπτώσεις, ἐφόσον πρέπει νά ὑπάρχει μία ἰσορροπία μεταξύ τῶν δύο ἀντίθετων δυνάμεων, τῆς ἐντροπίας καί τῆς δύναμης τῆς ζωῆς.

»Ἐάν ἔτσι ἔχουν τά πράγματα, ἡ ἀρχή τῆς ζωῆς θά δώσει τή δυνατότητα στό ἄτομο νά ἐπιζήσει πιθανόν καί νά συνεχίσει νά ζεῖ σέ μία ἄλλη διάσταση.

»Ἄν αὐτό ἀποτελεῖ πραγματικά δυνατότητα, ὁ μόνος τρόπος μέ τόν ὁποῖο ἕνα ἄτομο μπορεῖ νά “ἐπιζήσει” μετά τό φυσικό θάνατο εἶναι νά ἐξελιχθεῖ πνευματικά καί ψυχικά φθάνοντας τό βαθμό τῆς τελειότητας κι ἑνότητας σέ αὐτά τά ἐπίπεδα πού θά χαρακτηρίζεται ἀπό ἀγάπη καί σοφία. Μέ αὐτό τό τρόπο θά ἀποτελέσει μία ὁλοκληρωμένη καί συνδετική μονάδα μέ ἐλάχιστες διασπαστικές-ἀρνητικές ˝ἐνέργειες˝, καί ἔτσι θά παραμείνει μία ἑνοποιημένη ὀντότητα, μέ ὁμοιογενή ἐνέργεια, πέρα ἀπό τό φυσικό σῶμα»[17].

Σχολιάζοντας εἰδικά τήν τελευταία παράγραφο τοῦ παραθέματος, τό ὁποῖο στό σύνολό του θυμίζει ἐπιστημονικοφανές παραμύθι, παρατηροῦμε ὅτι αὐτή συνηγορεῖ ὑπέρ τῆς θέσεως, πού εἶχε ἐκφράσει ὁ μακαριστός π. Ἀντώνιος Ἀλεβιζόπουλος, ὅτι ἡ Ὁμοιοπαθητική εἶναι ἕνα σύστημα αὐτοεξέλιξης καί αὐτοσωτηρίας, καί ὡς τέτοιο ἀρνεῖται τήν Ἀνάσταση καί τήν ἐν Χριστῷ ἐλπίδα[18]. Ἀξιοσημείωτη εἶναι καί ἡ παρουσία τῆς φράσεως «ἀγάπη καί σοφία» στήν τελευταία παράγραφο. Ἔκφραση πού ἀπό μόνη της μπορεῖ νά μή σημαίνει τίποτε, ἄν ὅμως συνδυασθεῖ μέ τό γενικότερο πλαίσιο, μᾶς θυμίζει τή θεοσοφία, στόν χῶρο τῆς ὁποίας ἀποτελεῖ ἔκφραση -κλειδί.

Ἐπίσης παρατηροῦμε στό ἀνωτέρω παράθεμα (πρᾶγμα πού χαρακτηρίζει γενικότερα τήν συγγραφική παραγωγή τῶν διαφόρων μορφῶν «Ἰατρικῆς» τῆς λεγομένης Νέας Ἐποχῆς), ὅτι γίνεται προσπάθεια ἔκφρασης μέ ὁρολογία ἐπιστημονικοφανῆ ἐσωτεριστικῶν-ἀποκρυφιστικῶν-ἀνατολικοθρησκευτικῶν-νεοεποχίτικων δοξασιῶν καί ἀντιλήψεων, ἔτσι ὥστε αὐτές νά εἶναι πιό «εὔπεπτες» ἀπό τόν σύγχρονο ἀναγνώστη.

Καί δύο ἀκόμη μικρά παραθέματα ἀπό τό βιβλίο τοῦ Γ. Βυθούλκα «Ἡ Νέα Διάσταση στήν Ἰατρική», ὅπου εἶναι σάν νά ἀκοῦμε νά μιλάει ὁ Βίλχελμ Ράιχ γιά τήν «μεγάλη ἀνακάλυψή του», τήν ὀργόνη (=πράνα κλπ.)

Γράφει ὁ Γ. Βυθούλκας: «Ἡ κοσμική ἐνέργεια ἀποτελεῖ μία ἀστείρευτη δεξαμενή, ἀπό τήν ὁποία οἱ σύγχρονοι ἐπιστήμονες σύντομα θά μπορέσουν νά ἀντλήσουν ἄμεσα ἀτελείωτα ποσά καθαρῆς ἐνέργειας..: Μποροῦμε ν᾽ ἀντλήσουμε καθαρή, ἀμόλυντη κι ἀπεριόριστη ἐνέργεια ἀπ᾽ αὐτή τή δεξαμενή καί νά τήν ἐφαρμόσουμε σέ ἑκατομμύρια χρήσεις»[19].

Κλείνοντας, πρός τό παρόν, τό θέμα τῆς κατά Βυθούλκα «συμπαντικῆς ἐνέργειας» (=πράνα κλπ.), θέμα πού δέν κλείνει φυσικά, ἀφοῦ εἶναι τό κεντρικό ὅλης τῆς «Ἰατρικῆς» τῆς λεγομένης «Νέας Ἐποχῆς», νά παρατηρήσουμε ἀκόμη κάτι, τό ὁποῖο δέν τό βρήκαμε ἀκόμη δημοσιευμένο, ἀλλά ἐδηλώθη ἀπό ὁμοιοπαθητικό –αὐτοπροσδιοριζόμενο ὡς χριστιανό– στή συνάντηση θεολόγων μέ ὁμοιοπαθητικούς στή Θεολογική Σχολή Α.Π.Θ. τό 1997[20]. Πρόκειται γιά τήν καταφανῆ πλάνη, ὅτι ἡ συμπαντική ἐνέργεια (=πράνα) ταυτίζεται μέ τήν ἄκτιστο θεία ἐνέργεια!

 

Δεύτερο στοιχεῖο ἀποκρυφισμοῦ – ἐσωτερισμοῦ κλπ.

2) Τσάκρας - δονήσεις – συντονισμός τῆς «πνευματικῆς ἐνέργειας»

Ὅπως εἶναι φυσικό καί ἀναμενόμενο, ἡ παραδοχή μιᾶς ἀποκρυφιστικά νοούμενης ἐνέργειας - πράνα, συνεπάγεται καί τήν παραδοχή τῶν ἑπτά ἐνεργειακῶν –κατ᾽ αὐτούς– κέντρων τοῦ σώματος (τσάκρας) καί ὅ,τι ἔχει σχέση μέ δονήσεις καί συντονισμό αὐτῆς τῆς μή μετρήσιμης ἐπιστημονικά ἐνέργειας.

Διαβάζουμε στό «Πλῆρες βιβλίο τῆς Ὁμοιοπαθητικῆς»: «Ἡ ὁμοιοπαθητική βοηθᾶ νά ἀνοίξουν τά ἀνώτερα κέντρα γιά νά εἰσρεύσει ἀπό ἐκεῖ ἡ πνευματική καί οὐράνια ἐνέργεια»[21].

Καί ὁ Γ. Βυθούλκας γράφει: «Γιά νά ἀπομακρύνουμε ἕνα στρῶμα, πρέπει νά συνταγογράψουμε τό εἰδικό φάρμακο πού συντονίζεται μέ τή δόνηση αὐτοῦ τοῦ ἐπιπέδου»[22]. Καί σέ ἄλλο σημεῖο: «Τρίτη θεραπευτική μέθοδος μέ τήν ὁποία διεγείρεται ἄμεσα τό δυναμικό ἐπίπεδο εἶναι διά τῆς χορηγήσεως τοῦ ὁμοιοπαθητικοῦ δυναμοποιημένου φαρμάκου... Πῶς ὅμως στήν ὁμοιοπαθητική θά βροῦμε τό θεραπευτικό παράγοντα, ὁ ὁποῖος θά συντονιστεῖ ἄμεσα μέ τή συνισταμένη συχνότητα τοῦ ὀργανισμοῦ στό δυναμικό ἐπίπεδο; Τεχνολογικά εἴμαστε πολύ μακριά ἀκόμα... Γιά νά ἐπηρεάσουμε ἄμεσα τό δυναμικό ἐπίπεδο, πρέπει νά βροῦμε μιά οὐσία ἀρκετά ὅμοιας συχνότητας μέ τή δονητική συχνότητα τοῦ δυναμικοῦ ἐπιπέδου, ὥστε νά ἐπιτύχουμε συντονισμό... ῾Η παρόμοια δονητική συχνότητα μιᾶς τέτοιας οὐσίας καθώς βρίσκεται πολύ κοντά στή συνισταμένη δονητική συχνότητα τοῦ πάσχοντος, μπορεῖ, βάσει τοῦ συντονισμοῦ νά ἰσχυροποιήσει ἀφάνταστα τόν ἀμυντικό μηχανισμό. Αὐτή ἡ γνώση εἶναι ὁ ἀκρογωνιαῖος λίθος τῆς ὁμοιοπαθητικῆς ἐπιστήμης: Similia similibus curentur, ὅπως εἶχε τονίσει ὁ S. Hahnemman. “Τό ὅμοιο θεραπεύεται μέ τό ὅμοιο“»[23].

Διαβάσαμε παραπάνω γιά τήν «τρίτη θεραπευτική μέθοδο», πού εἶναι ἡ Ὁμοιοπαθητική. Γιά τή δεύτερη «θεραπευτική μέθοδο» γράφει ὁ Γ. Βυθούλκας: «Μιά ἄλλη θεραπευτική μέθοδος πού μπορεῖ νά ἐπηρεάσει ἄμεσα τό δυναμικό ἐπίπεδο εἶναι ἡ “δι᾽ ἐπιθέσεως τῶν χειρῶν” ἀπό ἕνα ὑψηλῆς πνευματικῆς στάθμης ἄτομο»[24].

Ἐδῶ ἔχουμε τήν υἱοθέτηση τοῦ Ρέικι καί τῶν λεγομένων βιοενεργειακῶν θεραπειῶν, οἱ ὁποῖες εἶναι ξεκάθαρα ἀποκρυφιστικές.

Ἀνάλογη εἶναι καί ἡ «ἐσωτέρα θεραπευτική», πού ἐφαρμόζει ἡ θεοσοφία τῆς Ἀλίκης Μπέιλη.

Μέ μία δήλωσή της ὅμως ἡ ὁμοιοπαθητικός Λιόπη Καλαϊτζάκη δίνει καί στήν Ὁμοιοπαθητική μία ἀκόμη πιό ἐσωτεριστική διάσταση, ταυτίζοντάς την σχεδόν μέ τίς θεραπεῖες, οἱ ὁποῖες –ὅπως εἴπαμε στήν ἀρχή– δέν ἔχουν καθόλου ὑλικό - ἐμπειρικό ὑπόβαθρο. Γράφει: «Τό ὁμοιοπαθητικό γιατρικό ὑπάρχει παντοῦ τριγύρω μας. Ἔξω καί μέσα μας. Εἶναι τό κάθε ἐνεργειακό δυναμικό πεδίο πού εἴτε χορηγεῖται σέ κάψουλα ἀπό τό θεραπευτή εἴτε παράγεται ἤ ἀξιοποιεῖται ἀπό τό ὑποσυνείδητο τοῦ νοῦ, ἔρχεται νά συμπληρώσει θεραπευτικά τίς ἀνάλογες περιοχές τοῦ ζωτικοῦ πεδιακοῦ μας περιβάλλοντος»[25].

Ἤδη σέ ἕνα ἀπό τά παρατεθέντα ἀνωτέρω κείμενα ἀκούσαμε γιά τό πόσο σημαντική εἶναι γιά τούς ὁμοιοπαθητικούς, ἀλλά καί γιά κάθε γιατρό, ἡ ἐπιλογή τοῦ σωστοῦ φαρμάκου. Τό πρόβλημα εἶναι ὅτι ἡ ἀγωνιώδης προσπάθειά τους αὐτή ὁδηγεῖ τούς ὁμοιοπαθητικούς καί πάλι σέ ἀποκρυφιστικές ἀτραπούς. Ἔτσι μιλοῦν γιά «ψυχή» τοῦ φαρμάκου, τό ὁποῖο –γιά νά εἶναι ἀποτελεσματικό– πρέπει νά συνδυασθεῖ μέ τήν ἀνάλογη «ψυχή» τοῦ ἀσθενοῦς.

Ὁ Γ. Βυθούλκας στό βιβλίο του «Ἡ Ἐπιστήμη τῆς Ὁμοιοπαθητικῆς» ἀποφαίνεται: «Μελετᾶμε... προσεκτικά τό φάρμακο στή Materia Medica [εἶναι ἡ Φαρμακολογία τῶν Ὁμοιοπαθητικῶν]. Ἐάν ἡ “οὐσία” (ψυχή) τοῦ φαρμάκου φαίνεται νά ταιριάζει μέ τήν “οὐσία” (ψυχή) τοῦ ἀσθενοῦς καί ἄν ἡ ὁμάδα τῶν σπουδαιοτέρων συμπτωμάτων καλύπτεται, τότε τό φάρμακο μπορεῖ νά δοθεῖ ἀνεπιφύλακτα... Ἔτσι, στήν περίπτωση πού ταιριάζει ἡ “ψυχή” τοῦ φαρμάκου τόσο καλά μέ τήν “ψυχή” τοῦ ἀσθενοῦς, ἡ διεργασία τῆς ἀνάλυσης τῆς περίπτωσης θά γίνει ἐξαιρετικά γρήγορα στά χέρια ἑνός προχωρημένου ὁμοιοπαθητικοῦ»[26].

Οἱ ὁμοιοπαθητικοί δίνουν καί ὁδηγίες τοῦ τύπου: «Ἡ καλύτερη ὥρα γιά νά πάρει κανείς τό φάρμακο εἶναι τό πρωΐ, πρίν ἀπό τό πρόγευμα καί πρίν ἀπό τό βούρτσισμα τῶν δοντιῶν μέ κάποια ὀδοντόπαστα. Ὁ λόγος εἶναι ὅτι ἔτσι δέν ὑπάρχουν ἔντονες ὀσμές στό στόμα (ἰδιαίτερα ἀρωματικές ὀσμές ὅπως κάμφορα, μέντα, ὀσμή κρεμμυδιῶν, σκόρδα κ.λπ.) οἱ ὁποῖες εἶναι δυνατόν νά ἀδρανοποιήσουν τό φάρμακο τή στιγμή ἀκριβῶς πού τοποθετεῖται ἐπάνω στή γλῶσσα...»[27](!).

 

Τρίτο στοιχεῖο ἀποκρυφισμοῦ–ἐσωτερισμοῦ κλπ.

3) Χρήση τοῦ ἐκκρεμοῦς καί ἑρμηνεία ὀνείρων

Ἡ ἀποκρυφιστική χρήση τοῦ ἐκκρεμοῦς καί ἡ κριτική τῶν ὀνείρων εἶναι γιά τούς ὁμοιοπαθητικούς νόμιμες μέθοδοι γιά τήν ἀνεύρεση «τοῦ σωστοῦ φαρμάκου». Ἔτσι διαβάζουμε ὅτι ὁ πρώην παπικός ἱερεύς καί κατόπιν ὁμοιοπαθητικός Bolte στό βιβλίο του «Ἀπό τήν ἔρευνα τοῦ ἐκκρεμοῦς σέ θαυματουργικές θεραπεῖες» γράφει: «”Καθισμένος στήν καρέκλα τοῦ γραφείου, βγάζω τό ἐκκρεμές, κρατάω μπροστά μου τόν κατάλογο τῶν ὁμοιοπαθητικῶν φαρμάκων καί μόλις ἐντοπίσω τό φάρμακο, τό παραγγέλλω τηλεφωνικώς στή Λειψία”. Τίς περισσότερες φορές τό ἐκκρεμές τοῦ ὑποδεικνύει ἕνα φάρμακο μέ ὑψηλή δυναμοποίηση»[28]. ῎Ας ἀκούσουμε καί τήν παρακάτω περίπτωση, πού εἶναι πιό «ἐπιστημονικά τεκμηριωμένη»! «Προκειμένου νά βρεθεῖ τό σωστό φάρμακο γιά κάθε ἀρρώστεια καί γιά κάθε ἄρρωστο, ὁ Marersh ἔβαλε σέ πράξη τό ἀκόλουθο πείραμα: “Ἕνα ὁμοιοπαθητικό φάρμακο θά ἀναπτύξει τόσο καλύτερη ἐνέργεια ὅσο πιό ἀκριβές εἶναι τό μήκος κύματος πού ἐπικρατεῖ σ᾽ αὐτό, μέ τό μήκος κύματος πού ἔχει τό ἀσθενικό ὄργανο ἤ τό ἀσθενικό κύτταρο”. Γιά τή δοκιμή ἐξεύρεσης τοῦ φαρμάκου στόν ὑγιή στερεώνονται πάνω του πέντε ἠλεκτρόδια στό “ἠλεκτρομαγνητικό του σύστημα” (Μεσημβρινοί Κύκλοι, Σημεῖα Βελονισμοῦ). Στήν ἀναζήτηση ἑνός φαρμάκου γιά καρκίνο, κρατάει στό ἕνα του χέρι σκόνη, πού προέρχεται ἀπό γνήσιο ὄγκο. Κουνάει τώρα πολύ δυνατά τή βελόνα του. Ἔπειτα ἀναζητάει κάποιο φάρμακο, πού εἶναι γιά τούτη τήν “ἀκτινοβολία καρκίνου”. Μετά ἀπό δοκιμή διαφόρων οὐσιῶν, ἡ βελόνα τελικά γυρίζει πίσω στή θέση “Μηδέν”, πού σημαίνει γι᾽ αὐτόν, ὁ χυμός μενεξέδων στήν ὁμοιοπαθητική δυναμοποίηση Δ8-Δ12 εἶναι τό φάρμακο ἐναντίον τοῦ καρκίνου!

»Ἐντούτοις, τοῦτο γίνεται καί μέ ἁπλούστερο τρόπο: “Ὁ συντομότερος δρόμος εἶναι ὁ δρόμος μέσω τοῦ Βιοδείκτη, τοῦ ἐκκρεμοῦς”. Ἀλλά, γιά νά διαπιστώσει κανείς αὐτή τήν “ἐπιστημονικά ἀποδεδειγμένη” ἀκτινοβολία –ἀκόμα καί μέ τήν “σύνδεση” ἠλεκτρομαγνητικῆς συσκευῆς– χρειάζεται, λέει, κάτι περισσότερο: Δέν μποροῦν ὅλοι οἱ γιατροί νά τό μάθουν αὐτό, ἐπειδή χρειάζεται –ἰσχυρίζεται– κάποια ὑπερευαισθησία. Ὑπερευαισθησία; Γιά ποιό πρᾶγμα; Γιατί ἄραγε μόνο “μερικοί” ἄνθρωποι, εἰδικά εὐπαθεῖς μποροῦν νά νιώθουν αὐτά τά εἴδη ἐνέργειας; Τί εἴδους ἐνέργεια μετρᾶνε αὐτοί οἱ “μερικοί”; Ὁ Kurt Koch χρησιμοποιεῖ στή θέση τῆς λέξης ὑπερευαισθησία τή λέξη διαμεσότητα [μεντιουμισμός]. Γράφει γιά τήν περίπτωση αὐτή: “Ἡ διαμεσότητα συναντιέται τίς περισσότερες φορές σέ ἁμαρτίες συγγενεῖς μέ τή μαγεία. Ἄν οἱ πρόγονοι τοῦ ἀνθρώπου πρίν ἀπό τρεῖς, ἀκόμα καί τέσσερις γενιές, ἦσαν πνευματιστές ἤ εἶχαν ἀσχοληθεῖ μέ τή μαγεία καί ἄλλες μορφές τῶν ἀπόκρυφων τεχνῶν, τότε οἱ ἀπόγονοι συνήθως ἔχουν προδιάθεση διαμεσότητας... Ἡ αἴσθηση ἐπαφῆς μέ τό ραβδί τῶν ραβδοσκόπων καί ἡ ἀντίδραση τοῦ ἐκκρεμοῦς εἶναι προδιάθεση διαμεσότητας”»[29].

Ἡ περιπτωσιολογία τῶν ὁμοιοπαθητικῶν στό θέμα τῆς ἐπιλογῆς «τοῦ σωστοῦ φαρμάκου» συναγωνίζεται ἐκείνη τῶν παπικῶν καλογήρων τοῦ μεσαίωνος. Ἀναφέρεται χαρακτηριστικά, π.χ. στό θέμα τοῦ φόβου, ὅτι ἀπαριθμοῦν 24 ξεχωριστές περιπτώσεις. Ὁπότε δίνουν ἄλλο «φάρμακο» γιά τόν φόβο μπροστά στά φίδια, ἄλλο γιά τόν φόβο μπροστά σέ αἰχμηρά ἀντικείμενα κ.ο.κ.[30]

Ὅσον ἀφορᾶ τώρα στή χρήση τῶν ὀνείρων ὑπάρχει ὁλόκληρο ἄρθρο σχετικό μέ τό θέμα γραμμένο ἀπό Ἕλληνα ὁμοιοπαθητικό[31].

 

Τέταρτο στοιχεῖο ἀποκρυφισμοῦ–ἐσωτερισμοῦ– «Νέας Ἐποχῆς».

4) Τά 3 ἐπίπεδα ἤ τά 3 σώματα

Ἡ Ὁμοιοπαθητική υἱοθετεῖ τήν ἀποκρυφιστική ἀντίληψη γιά τήν ὕπαρξη καί ἄλλων σωμάτων ἐκτός ἀπό τό φυσικό. Μόνο πού προσπαθεῖ αὐτό νά τό πεῖ πιό «ἐπιστημονικά». Τά ὀνομάζει ἐπίπεδα καί ὄχι σώματα.

Ἔτσι κάνουν λόγο 1) γιά τό διανοητικό ἐπίπεδο, τό ὁποῖο εἶναι βαθύτερο 2) γιά τό συναισθηματικό ἐπίπεδο καί 3) γιά τό σωματικόἐπίπεδο. Γιά νά εἶναι ὁ ἄνθρωπος ὑγιής πρέπει νά ἀπαλλαγεῖ ἀπό τόν ἐγωισμό στό διανοητικό ἐπίπεδο, ἀπό τά πάθη στό συναισθηματικό καί ἀπό τόν σωματικό πόνο στό σωματικό ἐπίπεδο.

Νά τί γράφει πάλι ὁ Γ. Βυθούλκας: «Τά τρία ἐπίπεδα τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξης δέν εἶναι δυνατό νά εἶναι ξεχωριστά ἤ ἀσύνδετα μεταξύ τους. Πρέπει νά ὑπάρχει μία ὑποβόσκουσα ἰσχυρή δύναμη πού τά συνδέει.

»Καί τά τρία αὐτά ἐπίπεδα διασυνδέονται μέσα ἀπό ἕνα κοσμικό ἐνεργειακό πεδίο, τό ὁποίο εἶναι οὐδέτερο ὡς πρός τόν χαρακτήρα καί τήν ποιότητα. Ἡ λειτουργία αὐτή τῆς ἐνέργειας εἶναι νά ζωογονεῖ ὁ,τιδήποτε στό Σύμπαν, ὅπως, ἐπίσης, καί τό τρίπτυχο τοῦ σώματος, τοῦ πνεύματος, καί τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπινου ὄντος. Κάθε ἕνα ἐπίπεδο αὐτοῦ τοῦ τρίπτυχου χρησιμοποιεῖ αὐτή τή βασική ἐνέργεια καί τή μετασχηματίζει, ἔτσι ὥστε αὐτή ν᾽ ἀνταποκρίνεται στίς ἰδιαίτερες ἀνάγκες καί τίς λειτουργίες του. Αὐτό τό εἶδος ἐνέργειας εἶναι τό ὑπόστρωμα πάνω στό ὁποῖο θά προβληθοῦν ὅλες οἱ σωματικές ἐκδηλώσεις»[32].

Καί συμπληρώνει: «Ἡ πραγματική φύση καί δομή τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος εἶναι ἐνεργειακή»[33].

Ἡ Ἀλίκη Μπέϊλη στό βιβλίο της «Ἐσωτέρα Θεραπευτική» λέγει τά ἴδια περίπου πράγματα, χωρίς τόν φόβο νά παρεξηγηθοῦν τά λεγόμενά της καί νά θεωρηθοῦν «μή ἐπιστημονικά». Ἔτσι κάνει λόγο 1) γιά τό παχυλό φυσικό σῶμα 2) γιά τό αἰθερικό σῶμα [Τό δέχεται καί ἡ Ὁμοιοπαθητική διά τοῦ Βυθούλκα][34] 3) γιά τό ἀστρικό σῶμα ἤ σῶμα τῆς ἐπιθυμίας ἤ συγκινησιακό σῶμα καί 4) γιά τό νοητικό σῶμα[35].

Αὐτά εἶναι κοινές παραδοχές τοῦ εὐρύτερου ἀποκρυφιστικοῦ χώρου.

Κατά τόν Χάνεμαν: «Ἡ αἰτία τῶν φυσικῶν ἀσθενειῶν θά πρέπει νά ἀναζητηθεῖ σέ ἕνα δυναμικό ἐπίπεδο καί οὐδέποτε σέ φυσικο-χημικό (ὑλικό)»[36].

Σ᾽ αὐτό συμφωνεῖ ἀπόλυτα καί ἡ θεοσοφία διά τῆς Μπέιλη, ἡ ὁποία σημειώνει: «Τό ἐνενῆντα τοῖς ἑκατόν τῶν αἰτίων τῆς ἀσθενείας βρίσκονται στό αἰθερικό καί ἀστρικό σῶμα. Κακή χρήση τῆς νοητικῆς ἐνεργείας [«μπλοκάρισμα» τῆς ἐνέργειας, ὅπως λέγει ἡ «Ἰατρική» τῆς λεγομένης Νέας Ἐποχῆς], καί κακή ἐφαρμογή τῆς ἐπιθυμίας εἶναι οἱ κυριώτεροι παράγοντες. Γιά τό πλῆθος ὅμως τῆς ἀνθρωπότητος πού βρίσκεται ἀκόμη στά στάδια τῆς Ἀτλάντιας συνειδήσεως, μόνον τά πέντε τοῖς ἑκατό τῶν κυριωτέρων ἀσθενειῶν ὀφείλονται σέ νοητικά αἴτια. Τό ποσοστό ποικίλλει, ἀνάλογα μέ τήν ἀνάπτυξη καί ἐξέλιξη τῆς φυλῆς. Συνεπῶς ἡ ἀσθένεια εἶναι ἡ φανέρωση σέ ἐκδήλωση ἀνεπιθυμήτων, ὑποκειμενικῶν καταστάσεων, ζωτικῶν, συγκινησιακῶν καί νοητικῶν[37]. [Τό ἀντίστοιχο τοῦ τριμεροῦς κατά τούς Ὁμοιοπαθητικούς (σωματικό, συγκινησιακό, νοητικό)].

 

Πέμπτο στοιχεῖο ἀποκρυφισμοῦ

5) Ἡ ἀποσύνδεση (γιογκική πράτιαχαρα)

Οἱ ἐκφραστές τῆς «Ἰατρικῆς» τῆς λεγομένης Νέας Ἐποχῆς, καί συγκεκριμένα ἐδῶ οἱ ὁμοιοπαθητικοί, ἀποδέχονται τίς καταστάσεις μεταλλαγμένης συνείδησης ἤ συναίσθησης, σάν αὐτές πού προξενοῦν ναρκωτικά ὅπως τό LSD ἤ τό ψυχεδελικό μεσκαλίνη, πού περιγράφει ὁ Κάρλος Καστανέντα[38].

Ὅμως οἱ ὁμοιοπαθητικοί καταδικάζουν τή χρήση χημικῶν οὐσιῶν γιά τόν σκοπό αὐτόν. Ἡ μεταλλαγμένη συνείδηση, μέσῳ τεχνικῶν τύπου γιόγκα, ἐπαινεῖται καί συνιστᾶται, ὅπως θά δοῦμε παρακάτω, ὡς λίαν ἐπωφελής γιά τήν ὑγεία καί γιά τήν πνευματική ἀνέλιξη.

Ἕνας ἀπό τούς τρόπους πού ἀποδέχεται καί συνιστᾶ ἡ Ὁμοιοπαθητική γιά τήν ἐπίτευξη μεταλλαγμένης συνείδησης εἶναι ἡ λεγομένη ἀποσύνδεση ἤ ἀπόσπαση ἀπό τά δεδομένα τῶν αἰσθήσεων ἀλλά καί τίς προσκολλήσεις τοῦ νοῦ. Εἶναι αὐτό πού στή γιογκική σανσκριτική ὁρολογία ὀνομάζεται πράτιαχαρα (ἀπόσπαση τῆς προσοχῆς ἤ ἀποσύνδεση). Ἡ ἀποσύνδεση εἶναι γιά τόν Γ. Βυθούλκα «θεμελιώδης παράγοντας γιά τή συνέχιση τῆς ζωῆς. Ὅταν τό φυσικό σῶμα δέν εἶναι πιά ἱκανό νά συνεχίσει τή λειτουργία του, ἐπειδή εἶναι πολύ κουρασμένο, ἐξαντλημένο ἤ ἄσχημα πληγωμένο, ἡ “ἀποσύνδεση” εἶναι ἀπόλυτα ἀπαραίτητη γιά νά ἐμποδιστεῖ ἡ παραπέρα ἐπιδείνωση· ἔτσι τό ἄτομο εἴτε κοιμᾶται, εἴτε λιποθυμᾶ, ἀνάλογα μέ τίς ἀνάγκες του.

»Μόνο μέσα ἀπό τέτοια κατάσταση εἶναι δυνατό νά πραγματωθεῖ ἡ ροή τῆς ἐνέργειας, πού εἶναι ἀπαραίτητη γιά τήν ἀναγέννηση τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ διαδικασία θά πρέπει νά συμβεῖ μέ φυσικό τρόπο, ἀνεπηρέαστη ἀπό τά ἀποτελέσματα κάποιας χημικῆς διέγερσης. Ἡ ἱκανότητα ν᾽ ἀποσυνδεόμαστε συνειδητά καί μέ τή θέλησή μας προϋποθέτει ἕναν ὑψηλό βαθμό ἐξέλιξης τοῦ ἀτόμου καί τοῦ δίνει τή δυνατότητα ν᾽ ἀναγεννιέται μέ τή θέλησή του. Γιά νά πραγματοποιηθεῖ ἡ ἀναζωογόνηση, ὁ ἐνσυνείδητος νοῦς μαζί μέ τίς πέντε σωματικές αἰσθήσεις πρέπει νά ὑποταχθοῦν μ᾽ ἕναν φυσικό τρόπο, δηλαδή μέ ὕπνο, μέ καταστάσεις αὐτοσυγκέντρωσης, μέ αὐτοΰπνωση, μέ διαλογισμό, μέ ἔκσταση, μέ βαθιές θρησκευτικές ἐμπειρίες, μέ ἐξωσωματικές ἐμπειρίες τῶν γιόγκι, κλπ. Μέ ἄλλα λόγια, τό ἄτομο πρέπει νά διακόπτει τή σύνδεσή του μέ τό φυσικό κόσμο.

»Ἐδῶ, σύμφωνα μέ τήν ἀρχή τῶν ὁμοίων ἡ καθαρότητα, ἡ διαύγεια καί ἡ συνάφεια τῶν πεδίων τοῦ ἀτόμου θά καθορίσει τήν ποιότητα (ὑψηλότερων ἤ χαμηλότερων περιοχῶν) τῆς ˝κοσμικῆς ἐνέργειας˝, μέ τήν ὁποία τό ἄτομο θά ἔρθει σέ ἐπαφή.

»Κατά τή διάρκεια τῆς διαδικασίας τῆς ἀποσύνδεσης, τό φυσιολογικό ἄτομο, ἔχοντας χάσει τόν ἔλεγχο πάνω στό φυσικό του σῶμα, “ἀνοίγει” τήν ὕπαρξή του στήν ἐπίδραση κοσμικῶν (συμπαντικῶν) πεδίων ἐνέργειας, πού προσομοιάζουν μέ τίς συχνότητες δόνησης τῶν δικῶν του πεδίων. Αὐτός εἶναι ὁ λόγος, γιά τόν ὁποίο διαφορετικοί ἄνθρωποι ἔχουν διαφορετικές ἐμπειρίες κατά τή διάρκεια τέτοιων καταστάσεων, μερικές ἀπό τίς ὁποίες μπορεῖ νά εἶναι πολύ τρομαχτικές καί μερικές πολύ εὐχάριστες»[39].

Καί συνεχίζει: «Οἱ μύστες τῶν ἀρχαίων χώρων [μᾶλλον ἐννοεῖ χωρῶν] ὅπως τῆς Ἑλλάδας, τῆς Αἰγύπτου καί τῆς Ἰνδίας [γιά νά πετύχουν τήν «ἀποσύνδεση»] χρησιμοποιοῦν συγκεκριμένα ἄτομα πού ἦταν προικισμένα μέ ἰδιαίτερη εὐαισθησία ἤ μέ τήν “ἕκτη” αἴσθηση καί μέσα ἀπό τή μαγεία μιᾶς μυστικῆς τελετῆς καί μέ τή βοήθεια εἰδικῶν οὐσιῶν, τά ἄτομα αὐτά ἦταν σέ θέση ν᾽ ἀποκαλύψουν μυστήρια καί νά προβλέψουν καταστάσεις τοῦ μέλλοντος. Ἡ χρήση ἀνάλογων οὐσιῶν στή σύγχρονη ἐποχή ἔχει ἐλάχιστη σχέση μέ τέτοιες μυστικιστικές ἐμπειρίες»[40].

Ὁ Γ. Βυθούλκας ἀναφέρει ὡς μέσα ἐπίτευξης τῆς ἀποσύνδεσης μεταξύ ἄλλων τήν ὕπνωση καί τήν «ἔκσταση στή γιόγκα καί στίς θρησκεῖες». Νά τί γράφει: «ΣΤ. Ἡ ἔκσταση στή γιόγκα καί τίς θρησκεῖες.

»Ὑπάρχουν πολλές ἀναφορές γιά τούς γιόγκι, εἰδικά αὐτούς ἀπό τήν Ἰνδία, πού βρίσκονται σέ ἔκσταση γιά μέρες. “Βγαίνουν” ἀπό τό σῶμα τους, τό ὁποῖο παραμένει ἐντελῶς ἄκαμπτο. Φυσικά, τέτοιες καταστάσεις εἶναι ἐξαιρετικά ζωογόνες, ἀλλά κάτι τέτοιο εἶναι πολύ δύσκολο νά ἐπιτευχθεῖ συνειδητά ἀπό τούς συνηθισμένους ἀνθρώπους. Τέτοιες ἐκστατικές καταστάσεις ἐπιτυγχάνονται ἐνεργητικά, ἐξασκημένα καί συνειδητά ἀπό τούς γιόγκι καί ἀπό ἄλλα θρησκευόμενα ἄτομα. Μέ ἄλλα λόγια, τό ἄτομο, μόνο του, διακόπτει τή σύνδεσή του μέ τόν ὑλικό φυσικό κόσμο. Ὑπάρχουν πάμπολλες καταγραφές τέτοιων συμβάντων, ὥστε ἡ πρακτική αὐτή νά μήν ἀπαιτεῖ παραπέρα ὑποστήριξη.

»Σέ τέτοιες περιπτώσεις, σύμφωνα μέ τήν ἀρχή τοῦ ὅτι τά ἄτομα ἕλκονται, ἡ καθαρότητα, ἡ διαύγεια καί ἡ συνάφεια τοῦ ἀτομικοῦ πεδίου θά προσδιορίσουν τήν ποιότητα (ὑψηλότερων ἤ χαμηλότερων περιοχῶν) τῆς συμπαντικῆς ἐνέργειας μέ τήν ὁποία τό ἄτομο θά ἔλθει σέ ἐπαφή. Σ᾽ αὐτό τό εἶδος ἀποσύνδεσης τό ἄτομο χάνει τόν ἐνσυνείδητο ἔλεγχο πάνω στό φυσικό του σῶμα καί “ἀνοίγει” τήν ὕπαρξή του στήν ἐπίδραση κοσμικῶν (συμπαντικῶν) πεδίων, πού εἶναι περισσότερο ὅμοια μέ τά δικά του σέ συχνότητα ἤ σέ ποιότητα δόνησης»[41].

Καί συνεχίζει: «Αὐτά τά φαινόμενα [ἐνν. τῆς ἀποσύνδεσης] εἶναι δυνατό νά συμβαίνουν, ἐπειδή ἀπλούστατα ὁ ἀνθρώπινος ὀργανισμός εἶναι δομημένος βάσει ὄχι μόνο ἑνός ἁπλοῦ φυσικοῦ σχηματισμοῦ, ἀλλά εἶναι ἐπίσης ἕνας ἐνεργειακός σχηματισμός. Μερικοί προτιμοῦν αὐτόν τόν ἐνεργειακό σχηματισμό νά ἀποκαλοῦν “αἰθερικό σῶμα”, ἄλλοι “ἀστρικό σῶμα”, ἄλλοι πάλι “βιοενέργεια” ἐνῶ οἱ φυσικοί ἐπιστήμονες συνήθισαν νά τόν ἀποκαλοῦν ἀντιύλη καί ὅσοι ἐρευνοῦν τά “μικρά συμπλέγματα” προτιμοῦν νά τόν ὀνομάζουν “πέμπτη κατάσταση τῆς ὕλης”. Δέν μᾶς ἐνδιαφέρει πῶς ἀποκαλεῖται, ἀπό τή στιγμή πού καθένας καταλαβαίνει καί γνωρίζει ὅτι αὐτή ἡ κατάσταση τῆς ὕλης ἔχει “νέες ἰδιότητες (ποιότητες)”, πού μοιάζουν πολύ στίς ἰδιότητες (ποιότητες) τῆς ἐνέργειας»[42].

Καί σέ ἄλλο σημεῖο: «Γιά νά πετύχει μιά μόνιμη κατάσταση “ἀλλαγμένης συνειδητότητας” τό ἄτομο πρέπει νά ξεπεράσει συγκεκριμένα αὐτοματοποιημένα πρότυπα συμπεριφορᾶς καί διανοητικῆς κατάστασης, πρᾶγμα πού ἀπαιτεῖ μία ὑπερ-προσπάθεια ἀπό τή πλευρά του. Ἡ ἐπίτευξη μιᾶς “προσωρινῆς” κατάστασης “ἀλλαγμένης συνειδητότητας” εἶναι πολλές φορές δυνατό νά ἐκπληρωθεί μέ διαλογισμό, προσευχή, περίσκεψη ἤ ἀκόμα μέ φάρμακα κλπ. Ὅλες αὐτές οἱ ἐμπειρίες ὁδηγοῦν στό συμπέρασμα ὅτι ὁ ἀνθρώπινος ὀργανισμός διακατέχεται ἀπό μιά ἀπροσμέτρητη δυνατότητα γιά ἀναγέννηση καί πνευματική ἀνέλιξη. Ὡστόσο, ἡ ˝ἀδόκιμη˝ εἴσοδος σέ τέτοιες περιοχές ἐπιφυλάσσει πάντοτε δυσάρεστες ἐκπλήξεις γιά τόν παρείσακτο, πού μπορεῖ νά παρομοιαστεῖ μέ ὅ,τι βιώνει κάποιος ὅταν ἐμπλακεῖ σ᾽ ἕναν ἐφιάλτη»[43].

Σχολιάζοντας κάποια σημεῖα τοῦ ἀνωτέρου παραθέματος, ἔχουμε νά παρατηρήσουμε, ὅτι αὐτό πού ἀλλοῦ ὀνομάζεται ἐνεργειακό ἐπίπεδο (συναισθηματικό, νοητικό) καί ἐδῶ ἐνεργειακός σχηματισμός, ταυτίζεται μέ τό αἰθερικό ἤ ἀστρικό σῶμα, σύμφωνα μέ τήν ὁρολογία τοῦ εὐρυτέρου ἀποκρυφιστικοῦ χώρου.

Ἕνα ἀπό τά μηνύματα πού περνοῦν μέ βάση τά ἀνωτέρω εἶναι καί τό ἑξῆς: «Γιά νά ἀποφύγετε τίς “δυσάρεστες ἐκπλήξεις“ ἀπό τήν “ἀδόκιμη εἴσοδο σέ τέτοιες περιοχές“ πρέπει νά ἔχετε τόν κατάλληλο ὁδηγό». Ὁπότε ἡ κάθε γκουρουιστική ὀργάνωση ἔχει νά προτείνει τόν δικό της «κατάλληλο ὁδηγό».

Ὅσον ἀφορᾶ τώρα στήν ἀξιολόγηση τῶν ἀνωτέρω ἀπό τή σκοπιά τῆς Ὀρθοδόξου Θεολογίας, ἔχουμε νά ποῦμε ὅτι ἡ (προσωρινή) ἔξοδος ἀπό τό σῶμα, πού ἐδῶ χαρακτηρίζεται ὡς κατάσταση «ἐξαιρετικά ζωογόνος», σύμφωνα μέ τούς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας εἶναι ξεκάθαρα μία κατάσταση δαιμονικῆς πλάνης καί ἀπάτης.

 

Ἕκτο στοιχεῖο ἀποκρυφισμοῦ – «Νέας Ἐποχῆς»

6) Ἀνέλιξη ἀτομική καί παγκόσμια μέσῳ ἑνός «κβαντικοῦ ἅλματος» πρός ἕνα ἀνώτερο ἐξελικτικό ἐπίπεδο!

Ἡ Ὁμοιοπαθητική ὡς σωτηριολογικό σύστημα.

Μέσῳ λοιπόν τῶν τεχνικῶν ἀποσύνδεσης (ὕπνωση, γιόγκα κ.ἄ.) φθάνει κανείς σέ μεταλλαγμένες καταστάσεις συναίσθησης (ἤ συνείδησης) καί τότε συνειδητοποιεῖ ὅτι ὅλα εἶναι ἕνα (ὁλιστικό μοντέλο ἤ ἀπόλυτος πανθεϊστικός μονισμός), ὅλα εἶναι Θεός καί ἄρα καί ὁ ἴδιος εἶναι Θεός!

Ὁ Γ. Βυθούλκας γράφει: «Ἡ πείρα μου μέ ὁδηγεῖ στήν ἀκλόνητη πίστη ὅτι ἡ ὁμοιοπαθητική μπορεῖ νά βοηθήσει ἀποτελεσματικά τήν ἄρρωστη ἀνθρωπότητα σ᾽ αὐτή τήν προσπάθεια καί νά ἀποτελέσει ἕνα ἀνεκτίμητο μέσο γιά μιά γοργή πνευματική ἀνέλιξη τοῦ ἀνθρώπινου γένους...»[44].

Ἄρα λοιπόν ἡ Ὁμοιοπαθητική εἶναι κάτι πολύ πέρα καί πάνω ἀπό μία νέα μέθοδος θεραπείας τοῦ σώματος. Εἶναι «ἕνα ἀνεκτίμητο μέσο γιά μιά γοργή πνευματική ἀνέλιξη τοῦ ἀνθρώπινου γένους»!

Ὅπως διαβάζουμε στό «Πλῆρες βιβλίο τῆς Ὁμοιοπαθητικῆς» τῶν ἐκδόσεων «διόπτρα» (ἐκδίδουν κυρίως ἀποκρυφιστικά βιβλία): «Γιά ἐκείνους πού αἰσθάνονται μιά βαθιά καί ἐπιτακτική ἀνάγκη νά γνωρίσουν τόν ἑαυτό τους, νά ἀντιμετωπίσουν τίς ἀδυναμίες τους καί νά τίς ξεπεράσουν, ἡ ὁμοιοπαθητική σέ συνδυασμό μέ ἄλλα συστήματα μπορεῖ νά εἶναι ἕνα μέσο πού θά τούς βοηθήσει νά διώξουν τά στρώματα τῆς ἄγνοιας, τῆς τυφλότητας καί τοῦ ἐγωϊσμοῦ πού τυλίγουν τήν ἀνθρώπινη ψυχή στόν ἀγώνα της γιά ἀπελευθέρωση. Στήν τελική ἀνάλυση, μιά τέλεια καί ἠθική ζωή μπορεῖ νά εἶναι ὁ τελικός στόχος ὅλων τῶν θεραπειῶν[45].

Καί τό δικό μας σχόλιο: Ἡ ἀπαλλαγή ἀπό τήν ἄγνοια καί ἡ γνώση τοῦ ἑαυτοῦ, θυμίζουν διαφήμιση γκουρουϊστικῆς ἰνδουϊστικῆς ὀργανώσεως γιά παρακολούθηση μαθημάτων γιόγκα. Σέ καμμία περίπτωση δέν ἔχουν σχέση μέ τήν Ἰατρική.

Τό ἴδιο βιβλίο θέτει τό ἑξῆς ἐρώτημα : «Εἶναι ἡ ὁμοιοπαθητική ἕνα τελεολογικό σύστημα γιά τήν ἐξιλέωση τοῦ ἀτόμου ἀπό τό Προπατορικό Ἁμάρτημα;»[46]

Ἡ Ὁμοιοπαθητική ἰσχυρίζεται μέ πᾶσαν σοβαρότητα ὅτι θεραπεύει τά πάθη τῆς ψυχῆς!

Ἡ Ὁμοιοπαθητική ἔχει τήν αὐτοσυνειδησία ὅτι προσφέρει θεραπεία ἀπό τά πάθη στό συναισθηματικό καί νοητικό ἐπίπεδο ἀλλά καί πέραν αὐτοῦ ἔχει τήν αὐτοσυνειδησία ὅτι ἀποτελεῖ ἕνα σωτηριολογικό σύστημα σέ προσωπικό καί παγκόσμιο ἐπίπεδο! Οἱ ὁμοιοπαθητικοί βεβαιώνουν ὅτι θεραπεύουν τά πάθη, ὅπως ἡ ζήλεια καί ὁ ἐγωισμός μέ τό δυναμοποιημένο ὁμοιοπαθητικό φάρμακο![47] Κατά τόν Γ. Βυθούλκα «Ἡ ὁμοιοπαθητική θεραπεία σώζει πραγματικά ψυχές μέ αὐτό τόν τρόπο»[48]. Συνεπῶς ἡ ἁμαρτία καί τά πάθη δέν εἶναι αὐτοπροαίρετη παράβαση τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ καί χωρισμός ἀπό τόν Θεό, ὅπως διδάσκει ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἀλλά εἶναι μπλοκάρισμα τῆς πράνα (συμπαντικῆς ἐνέργειας) καί θεραπεύονται μέ τό δυναμοποιημένο ὁμοιοπαθητικό φάρμακο! Ἔτσι ὅμως ἀκυρώνεται τό ἔργο τῆς Ἐκκλησίας ὡς «ἰατρείου πνευματικοῦ» (ἱερός Χρυσόστομος) καί ὑποκαθίσταται ἀπό τό ἔργο τῆς Ὁμοιοπαθητικῆς (!).

Δέν γνωρίζουμε ἄν οἱ αὐτοπροσδιοριζόμενοι ὡς χριστιανοί ὁμοιοπαθητικοί καί μάλιστα οἱ ἐξ αὐτῶν ἱερεῖς, συνειδητοποιοῦν ὅτι μέ αὐτή τήν παραδοχή αὐτοακυρώνονται ὡς ἱερεῖς καί πνευματικοί, καί κυρίως ὅτι ἀκυρώνουν τήν Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία ὡς «ἰατρεῖον πνευματικόν»! Ἄν θέλουν νά εἶναι συνεπεῖς μέ αὐτά πού ὑποστηρίζουν οἱ διδάσκαλοί τους στήν Ὁμοιοπαθητική, πρέπει νά δεχθοῦν ὅτι ὁ Ὀρθόδοξος Χριστιανός, πού καταφεύγει στήν Ὁμοιοπαθητική, θά ἦταν πιό «λογικό» ἀντί νά πάει στόν πνευματικό καί νά τοῦ πεῖ ὅτι πάσχει π.χ. ἀπό τό πάθος τῆς ζήλειας ἤ τοῦ θυμοῦ, νά πάει στόν ὁμοιοπαθητικό καί ἐκεῖνος μέσῳ τῆς λήψεως τοῦ ἱστορικοῦ του (ὁ Γ. Βυθούλκας χαρακτηρίζει τή λήψη τοῦ ἱστορικοῦ ὡς «ἐξομολόγηση», ἐπειδή περιλαμβάνει πολύ προσωπικές ἐρωτήσεις), νά τοῦ δώσει τό κατάλληλο δυναμοποιημένο ὁμοιοπαθητικό «φάρμακο», τοῦ ὁποίου ἡ «ψυχή» θά συντονίζεται ἀπό πλευρᾶς δονήσεων ἤ κραδασμῶν μέ τή δική του ψυχή καί ἔτσι νά ἀπαλλαγεῖ ἀπό τά πάθη τῆς ἁμαρτίας!

 

Ἕβδομο στοιχεῖο ἀποκρυφισμοῦ – «Νέας Ἐποχῆς»

7) Τό «κβαντικό ἅλμα» πρός τόν Νέο Ἄνθρωπο τῆς Νέας Ἐποχῆς μέσῳ τῆς Νέας Ἐκπαίδευσης.

Ὅπως γράφει ὁ Γ. Βυθούλκας «Οἱ πραγματικές ἀλλαγές τῆς συνείδησης σηματοδοτοῦν τήν ἐξελικτική πορεία ἑνός ἀνθρώπινου ὄντος. Αὐτές οἱ ἀλλαγές δέν ἐπέρχονται ὡς μία ἤπια βαθμιαία διαδικασία, ἀλλά σάν ἅλματα πού θυμίζουν ἕνα κβαντικό ἅλμα»[49]. Καί ἀμέσως παρακάτω: «Μέ τή “μέγιστη ὀργανωτική συνοχή”, ἔχουμε καί μία αἰφνίδια μετάβαση ἀπό μία κατάσταση “κατώτερης συνειδητότητας” σέ μία ἀντίστοιχη ἀνώτερη. Αὐτό σημαίνει ὅτι ὁ ὀργανισμός ἔχει συσσωρεύσει περισσότερη ἐνέργεια, περισσότερη σοφία, ὥστε νά εἰσέλθει σέ μία ὑψηλότερη βαθμίδα συνειδητότητας, σ᾽ ἕνα ὑψηλότερο ἐνεργειακό ἐπίπεδο. Γιά νά γίνει κάτι τέτοιο, ὁ ὀργανισμός πρέπει νά συμπεριφερθεῖ σάν ἠλεκτρόνιο πού χρειάζεται ἕνα συγκεκριμένο ποσό “κβάντων” γιά νά μεταπηδήσει σέ μία τροχιά ὑψηλότερης ἐνέργειας. Ἡ μετάβαση, λοιπόν, δέν εἶναι προοδευτική, ἀλλ᾽ αἰφνίδια, συγγενής ὡς πρός τή φύση της μ᾽ ἕνα κβαντικό ἅλμα.

»Αὐτή ἡ θέση ἔχει ἐμφανισθεῖ στά πνευματικά κινήματα πού κυριαρχοῦν στίς μέρες μας. Σύμφωνα μέ αὐτή, τά ἄτομα, ἀφοῦ ἔχουν διέλθει ἀπό κατάλληλη καί ἐνδελεχῆ προετοιμασία, –διαλογισμός, αὐτοσυγκέντρωση κ.τ.λ.– μποροῦν σχετικά αἰφνίδια νά εἰσέλθουν σέ μία “νέα κατάσταση συνείδησης ἤ ἀκόμα καί ὑπερσυνείδησης”.

»Τό γεγονός ὅτι ὁ ἄνθρωπος χρησιμοποιεῖ ἕνα πολύ μικρό τμῆμα τοῦ μυαλοῦ του στήν καθημερινή ζωή δείχνει τίς ἄπειρες δυνατότητες πού ὑπάρχουν γιά τήν ἀνάπτυξη τῆς συνείδησης καί τῆς Τελείωσης μέσα ἀπό τέτοια κβαντικά ἅλματα»[50].

Σχολιάζοντας τά ἀνωτέρω, παρατηροῦμε ὅτι, μέ ὅσα ἀποκαλυπτικά λέγει ἐδῶ ὁ Γ. Βυθούλκας, μποροῦμε νά ποῦμε, ὅτι ἡ Ὁμοιοπαθητική ἐντάσσεται στό κίνημα τῆς λεγομένης Νέας Ἐποχῆς τοῦ Ὑδροχόου. Ὅσα ἐδῶ ὑποστηρίζει ὁ συγγραφέας, ἀποτελοῦν βασικά πιστεύματα καί διακηρυγμένες θέσεις τῶν νεοφανῶν αἱρέσεων, καταστροφικῶν λατρειῶν καί σεκτῶν, πού ἀποτελοῦν ψηφίδες τοῦ μωσαϊκοῦ τῆς «Νέας Ἐποχῆς», ἡ ὁποία εἶναι πλήρως ἀσυμβίβαστη μέ τήν Ὀρθόδοξη πίστη, ἀφοῦ κηρύσσει τήν ἔλευση ἑνός νέου (ψεύτικου) Χριστοῦ καί τήν αὐτο-θέωση τοῦ ἀνθρώπου!

Γιά τήν ἐπίτευξη αὐτῆς τῆς πνευματικῆς ἀνέλιξης, αὐτοῦ τοῦ «κβαντικοῦ ἅλματος», καταλυτικό ρόλο θά παίξει ἡ «Νέα Ἐκπαίδευση»[51].

Ἡ Νέα Ἐποχή τῆς φώτισης, μέσῳ τῆς Νέας Ἐκπαίδευσης, τήν ὁποία κηρύσσει καί ἀναμένει καί ἡ Ὁμοιοπαθητική, περιγράφεται ἀπό τόν Γ. Βυθούλκα μέ ἕναν τρόπο πλήρους βεβαιότητος. Στό κείμενο πού θά παραθέσουμε, δέν χρησιμοποιοῦνται ἐκφράσεις ὅπως «νά», ἤ «πιστεύω ὅτι πρέπει νά...» ἀλλά χρησιμοποιεῖται τό «θά». Εἶναι σίγουρος ὁ συγγραφέας ὅτι αὐτά ἔτσι θά συμβοῦν. (Πῶς τό ξέρει ἄραγε;) Ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖο ὁμιλεῖ ἐδῶ ὁ Γ. Βυθούλκας μᾶς θυμίζει τόν τρόπο πού μιλᾶ ἕνας προφήτης τύπου Ζαρατούστρα τοῦ Φρειδερίκου Νίτσε! Εἶναι ὁ τρόπος ἑνός «μυημένου» Ἔτσι εἶναι ὁ πραγματικός ὁμοιοπαθητικός, ἕνας πνευματικά μυημένος[52]. Ἄς ἀκούσουμε τόν Γιῶργο Βυθούλκα:

«Στό κοντινό μέλλον, ἡ σπουδαιότητα τοῦ διανοητικοῦ καί τοῦ συναισθηματικοῦ ἐπιπέδου θά ἐκτιμηθοῦν πολύ περισσότερο, καί ὁ κόσμος θά κατανοήσει τήν πρωταρχική σημασία τοῦ ἐκπαιδευτικοῦ μας συστήματος γιά τήν εὐημερία τοῦ συνόλου.

Ἡ Ἐκπαίδευση θ᾽ ἀναδιοργανωθεῖ καί θά γίνει περισσότερο ἀνθρώπινη, θέτοντας ὡς ἀντικειμενικό της σκοπό τήν εὐτυχία τοῦ ἀτόμου καί τήν ἐσωτερική του γαλήνη καί ὄχι τίς ὑλικές ἀπολαύσεις καί τήν εὔκολη διαβίωση.

Οἱ φοιτητές θά νιώθουν πραγματικά χαρούμενοι πού φοιτοῦν σέ τέτοια ἐκπαιδευτικά κέντρα καί δέν θά αἰσθάνονται σάν ἀγγαρεία. Ὁραματίζονται (sic) σχολεῖα, ὅπου γιά τίς συμφωνίες τοῦ Μπετόβεν καί τή ζωγραφική τοῦ Ρέμπραντ θά διατίθενται ὁ ἴδιος χρόνος διδασκαλίας ὅπως γιά τή φυσική καί τή χημεία καί ὅπου οἱ διδασκαλίες τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων φιλοσόφων θά συμβαδίζει (sic) μέ τή διδασκαλία τῆς μυστικιστικῆς φιλοσοφίας τῶν Αἰγυπτίων, τῶν Ἑβραίων καί τῶν Ἰνδῶν.

Ἡ Ἐκπαίδευση, ἔτσι ὅπως λειτουργεῖ σήμερα, εἶναι ἀνισόρροπη. Ἀποτυγχάνει, γιατί στηρίζεται στήν ἀνάπτυξη τῆς ἀνθρώπινης νόησης καί τῆς σωματικῆς δύναμης, παραμελώντας τήν ἀνάπτυξη τῆς συναισθηματικῆς καί τῆς πνευματικῆς πλευρᾶς τοῦ ἀνθρώπινου ὄντος. Στηρίζεται, ἐπίσης, στόν ἀνταγωνισμό καί τή φιλοδοξία, ἀντί νά θεμελιώνεται στήν ἀγάπη καί τή σοφία πού ἐνυπάρχουν σέ ὅλους μας»[53].

Καί σέ ἄλλο σημεῖο τοῦ ἴδιου βιβλίου: «Οἱ παμπάλαιες διενέξεις ἀνάμεσα στούς ὑλιστές (ὀπαδούς καί πιστούς τοῦ καθαρά ὑλικοῦ κόσμου) καί σ᾽ αὐτούς πού ὑποτιμητικά ἔχουν ἀποκληθεῖ “μεταφυσικοί”, ἔχουν ἐπιφέρει μεγάλη ταλαιπωρία στήν ἀνθρωπότητα κατά τό παρελθόν. Εὐτυχῶς, οἱ διενέξεις αὐτές σύντομα θά φτάσουν στό τέλος, γιά τό καλό τῆς ἀνθρωπότητας. Εἶναι καιρός πιά νά ἐκμεταλλευτοῦμε, νά συνδυάσουμε καί νά ἑνώσουμε τό σύνολο τῆς ἀνθρώπινης γνώσης σέ ὅλους της τούς τομεῖς δηλαδή: τίς ἐμπειρικές ἐπιστῆμες, τή φιλοσοφία, τή θρησκεία, τή μεταφυσική. Ὄχι μόνο πρέπει νά συνδυάσουμε αὐτούς τούς τομεῖς τῆς γνώσης, ἀλλά εἴμαστε ὑποχρεωμένοι νά τό κάνουμε ὅσο γίνεται γρηγορότερα. Οἱ ἐπιστήμονες πρέπει νά μάθουν ν᾽ ἀκοῦν ἀπό τούς φιλοσόφους, ὅπως καί τούς ἀνθρώπους τῆς θρησκείας καί τούς μεταφυσικούς, ἐνῶ οἱ φιλόσοφοι καί οἱ μεταφυσικοί θά πρέπει νά συμπεριλάβουν τίς κατακτήσεις τῆς ἐπιστήμης στή φιλοσοφική τους θεώρηση. Θά ὑπάρξει ἐλπίδα ἐπιβίωσης γι᾽ αὐτό τόν πλανήτη μόνο ἄν ἐμφανιστεῖ ἕνας νέος τύπος ἀνθρώπου, πού θά συγκεράσει καί θά χρησιμοποιήσει ὁλόκληρη τή γνώση, σέ ὅλες της τίς ἐκφράσεις, ὅπως μᾶς τήν κληροδότησαν αἰῶνες ἀναζητήσεων καί διαλογισμοῦ»[54].

Σχολιάζοντας, παρατηροῦμε ὅτι ἡ τελευταία αὐτή παράγραφος μᾶς θυμίζει ἀνάλογες διακηρύξεις σεκτῶν, οἱ ὁποῖες ἐγείρουν ὁλοκληρωτική ἀπαίτηση ἐπάνω σέ ὅλους τούς τομεῖς τῆς ζωῆς, ἰσχυριζόμενες ὅτι ἡ δική τους καί μόνο ἡ δική τους πρόταση ἀποτελεῖ τή μοναδική συνταγή σωτηρίαςσέ προσωπικό, οἰκογενειακό, κοινωνικό, ἐθνικό καί παγκόσμιο ἐπίπεδο. Ὅποιος δέν ἀκολουθήσει τή δική τους καί μόνο πρόταση, εἶναι καταδικασμένος νά καταστραφεῖ στόν Ἀρμαγεδῶνα, πού πλησιάζει[55].

Θά παραθέσουμε ἀκόμη μία παράγραφο ἀπό τό ἴδιο βιβλίο, τοῦ Γ. Βυθούλκα, ἡ ὁποία συμπληρώνει ὅσα ἐλέχθησαν: «Ὁ κόσμος ὁλόκληρος χρειάζεται ἐπειγόντως σχολές μέσα στίς ὁποῖες θά συγκεντρωθεῖ ἡ ὑπάρχουσα γνώση πού γιά τήν ὥρα εἶναι διασκορπισμένη, καί πού μέσα ἀπό τίς Σχολές αὐτές θά διαδοθεῖ κατά ἕνα ἀποδοτικό τρόπο. Τό πιό σημαντικό στοιχεῖο μιᾶς τέτοιας σχολῆς θά ἦταν ἡ συγκέντρωση καί ἡ ἀνταλλαγή τῆς ἀπαραίτητης γνώσης ἀπό διάφορες πηγές. Μιά τέτοια σχολή θά πρέπει νά εἶναι χωρίς σύνορα, χωρίς διακρίσεις ἤ προκαταλήψεις· ἕνα ἀληθινό “Ἵδρυμα γιά Ἀνώτερη Μάθηση”, μιά Διεθνής Σχολή, ἕνα ζωντανό ἐργαστήρι ἐκπαίδευσης καί μάθησης πού θά τό διευθύνουν οἱ καλύτερες πνευματικές προσωπικότητες πού ζοῦν στόν πλανήτη μας, αὐτοί πού θά σπείρουν τούς σπόρους μιᾶς μεγάλης μετάλλαξης γιά ἕνα νέο συλλογικό κβαντικό ἅλμα στήν ἀνθρώπινη συνείδηση. Ἕνα ἑλληνικό νησί στό Αἰγαῖο Πέλαγος ἴσως θά ἦταν τό ἰδανικότερο μέρος γιά μιά τέτοια Σχολή»[56]. Ἡ τελευταία πρόταση, γιά Σχολή σέ νησί τοῦ Αἰγαίου ἦταν, προφανῶς, προεξαγγελία ἀπό τό 1994, πού ἐξεδόθη τό βιβλίο, γιά τήν Σχολή Ὁμοιοπαθητικῆς στήν Ἀλόννησο τῶν Σποράδων, ἡ ὁποία ἤδη λειτουργεῖ μέ ἐπικεφαλῆς τόν Γ. Βυθούλκα καί ἐκπαιδεύει ὁμοιοπαθητικούς ἀπ᾽ ὅλο τόν κόσμο. Μέ βάση τά ἀνωτέρω, εἶναι λογικό νά ὑποθέσει κάποιος, ὅτι στήν Ἀλόννησο ἀνάμεσα στά ἄλλα οἱ ἐκπαιδευόμενοι διδάσκονται καί γιά τό κβαντικό αὐτό ἅλμα.

 

Ὄγδοο στοιχεῖο ἀποκρυφισμοῦ καί «Νέας Ἐποχῆς»

8) Ὁ θεραπευτής εἶναι «ἕνας πνευματικά μυημένος»

Ἡ σωτηριολογική διάσταση τῆς Ὁμοιοπαθητικῆς, γιά τήν ὁποία μιλήσαμε, προϋποθέτει τόν θεραπευτή ὁμοιοπαθητικό ὄχι ἁπλῶς ὡς ἕνα γιατρό, ἀλλ᾽ ὡς ἕναν πνευματικά μυημένο!

Ἡ ὁμοιοπαθητικός Λιόπη Καλαϊτζάκη στήν εἰσήγησή της στό 4ο Πανελλήνιο Συνέδριο Ὁμοιοπαθητικῆς Ἰατρικῆς (Ἀθήνα, 29-30 Νοεμβρίου 1986) μέ τίτλο Μιά νέα προσέγγιση στήν κουλτούρα τοῦ θεραπευτῆ, παρατηρεῖ μεταξύ ἄλλων καί τά ἑξῆς: «Κάτι τέτοιο, βέβαια, [δηλ. ὅτι ὁ θεραπευτής εἶναι ἕνας πνευματικά μυημένος] προϋποθέτει τή βίωση τοῦ θεραπευτῆ, μέσα ἀπό διάφορες τεχνικές παραδοσιακές καί νέες, ὅλων ἐκείνων τῶν φυσικῶν φαινομένων πού ἀποτελοῦν ἀδιάσειστη ἐκδήλωση μιᾶς πραγματικότητας πέρα ἀπό τά φαινόμενα. Αὐτό, πού ὁ Σαμάνος θεραπευτής εἶχε ἐνδεχόμενα πετύχει ἀπό τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο μεγάλωσε σέ ἐπαφή μέ τίς φυσικές δυνάμεις, ὥστε νά ἔχει τήν ἱκανότητα νά περνάει κατά βούληση σέ μιά ἀσυνήθιστη κατάσταση συνείδησης προκειμένου νά θεραπεύσει τόν ἄρρωστο· αὐτό, πού ὁ Κινέζος θεραπευτής, ὅπως ἀναφέρεται, μάθαινε ἀπό παιδί νιώθοντας τήν κίνηση τῆς ζωῆς πίσω ἀπό τίς μορφές ὥστε νά λέει: "Παρόλο πού ἡ ἐνέργεια εἶναι ἀόρατη, ἡ συσσώρευσή της θυμίζει μιά συγκέντρωση κορακιῶν καί ὁ ἀναβρασμός της ἕνα ὡραῖο ρυζοχώραφο. Περνᾶ καί ξαναπερνᾶ σάν ἕνα πουλί τό ὁποῖο πετᾶ χωρίς νά ξέρουμε ἀπό ποῦ ξεκίνησε καί ποῦ θά φθάσει", αὐτό, πού ἴσως λέγεται ὅτι οἱ Ἀσκληπιάδες ἰατροί νιώθανε κατά τή θεραπευτική τελετουργία τοῦ Ἀσκληπιοῦ, πού βασιζότανε στά ὄνειρα τοῦ ὕπνου μέσα στό ναό· ὁ σύγχρονος Δυτικός θεραπευτής φαίνεται ὅτι τό ἀγνοεῖ. Ἐνεργειακές τεχνικές ὅπως ἡ Ὁμοιοπαθητική, ὁ Βελονισμός, τό μασάζ, ἡ Ὀστεοπαθητική, ἡ κινησιολογία, οἱ Ραϊχικές τεχνικές, οἱ ἀναπνοές, τό Tai-chi, ὁ διαλογισμός, ἡ Yoga, ἡ Gestalt, νέες ψυχοθεραπευτικές τεχνικές τοῦ Masslow[σημ. δική μας: ὁ Masslow εἶναι ὁ πατέρας τῆς ἀποκρυφιστικῆς «Ὑπερπροσωπικῆς Ψυχολογίας»], τοῦ Groff, τοῦ Young, [ἐννοεῖ μᾶλλον τόν γνωστό ψυχίατρο Karl Jung], ἡ Βιοενεργητική δίνουν πιά τή βεβαίωση πώς φαινόμενα ὅπως ὁ μαγνητισμός, ἡ ἀκτινοβολία, ἡ διαίσθηση τοῦ θεραπευτῆ, εἶναι γεγονότα τό ἴδιο ἀντικειμενικά ...»[57].

 

Ἔνατο στοιχεῖο ἀποκρυφισμοῦ

9) Πίστη στό κάρμα;

Ὁ Γ. Βυθούλκας στό βιβλίο του Ἡ Ἐπιστήμη τῆς Ὁμοιοπαθητικῆς κάνει μιά ἀναφορά στήν πίστη τοῦ κάρμα (μιά πίστη πού μέσῳ ἰνδουϊσμοῦ - βουδδισμοῦ καί ἀποκρυφισμοῦ πέρασε καί στή «Νέα Ἐποχή», ὅπως καί ἡ πίστη στίς μετενσαρκώσεις). Ὡς γνωστόν ἡ πίστη στό κάρμα καί στίς μετενσαρκώσεις εἶναι τελείως ἀσυμβίβαστη μέ τήν Ὀρθόδοξη πίστη.

Γράφει τά ἑξῆς: «Μέ ἀφορμή αὐτές τίς δύσκολες περιπτώσεις, ὁ ἀσχολούμενος μέ τόν ἀνατολικό μυστικισμό ἀναρωτιέται γιά τήν “καρμική” συμμετοχή τῆς ὁμοιοπαθητικῆς θεραπείας. Μήπως δίνοντας ἕνα φάρμακο, θεραπεύουμε μιά κατάσταση ἡ ὁποία ἔχει σκοπό νά ἀποτελέσει κέντρισμα γιά τήν πνευματική ἀνύψωση τοῦ ἀτόμου; Ἡ ἀπάντηση ἐξαρτᾶται ἀπό τό πῶς δέχεται καί ἐφαρμόζει ὁ ἀσθενής τήν ὁμοιοπαθητική θεραπεία. Πρέπει δηλαδή ὁ ἀσθενής νά ἔχει ὀξύνοια καί συναίσθηση τῆς θεραπευτικῆς αὐτῆς, ὥστε, κατ᾽ ἀρχήν, νά συνεργάζεται σωστά μέ τό γιατρό, ὅσον ἀφορᾶ τήν αὐτοπαρατήρηση καί τήν ἐξομολόγηση, πού εἶναι ἀπαραίτητα γιά τήν ἀνεύρεση τοῦ φαρμάκου. Τό ἴδιο σημαντικό εἶναι, ἀφοῦ ὁ ἀσθενής πάρει τό φάρμακο, νά δείξει ἀρκετή ὑπομονή καί νά ἀφήσει τή θεραπεία νά συμπληρώσει τήν πορεία της ὅσο χρειαστεῖ, χωρίς νά παρέμβει μέ ἄλλους τρόπους. Ἡ Ὁμοιοπαθητική ἀπαιτεῖ σημαντική συμμετοχή ἀπό τούς ὀπαδούς της. Στήν καθημερινή τους ζωή πρέπει νά ἀκολουθοῦν ἕνα σχετικά φυσικό διαιτολόγιο, πρέπει νά ἀποφεύγουν ὁποιεσδήποτε οὐσίες εἶναι δυνατόν νά ἐπηρεάσουν τίς λειτουργίες τοῦ ἀμυντικοῦ τους μηχανισμοῦ, πρέπει νά παρατηροῦν τίς ἀντιδράσεις τους στούς διάφορους παράγοντες μέ πολλή ἁπλότητα καί ἀντικειμενικότητα καί, βέβαια, νά θέλουν νά ἐκφράσουν τήν πραγματική ἐσωτερική τους κατάσταση. Ἐάν ὁ ἀσθενής θελήσει νά ὑποστεῖ αὐτή τή μᾶλλον ἀπαιτητική ἀγωγή, τότε οἱ καρμικές ἐπιδράσεις τῆς ἀσθένειας ἀντιμετωπίζονται μέσα στήν πορεία τῆς θεραπείας»[58].

Ἀξίζει ἐδῶ, πέρα ἀπό τήν διαφαινόμενη πίστη στό κάρμα, νά σημειώσουμε καί τή λέξη ὀπαδούς («Ἡ Ὁμοιοπαθητική ἀπαιτεῖ σημαντική συμμετοχή ἀπό τούς ὀπαδούς της»). Λέξη πού δείχνει ὅτι ἐδῶ δέν μιλοῦμε γιά μιά θεραπεία ἀλλά γιά ἕνα κοσμοθεωρητικό σύστημα, πού ἔχει ὀπαδούς.

 

Δέκατο στοιχεῖο ἐσωτερισμοῦ

10) Ἐκπαίδευση θεραπευτοῦ

Μιλήσαμε ἤδη γιά τήν ἐκπαίδευση τοῦ θεραπευτοῦ, πού πρέπει –γιά νά εἶναι ἄξιος αὐτοῦ τοῦ ὀνόματος– νά εἶναι ἕνας «πνευματικά μυημένος»! Ἄς συμπληρώσουμε τά ἐκεῖ λεχθέντα μέ δύο ἀκόμη ἀναφορές. Ἡ πρώτη, ἀνήκει πάλι στόν Γ. Βυθούλκα καί λέγει τά ἑξῆς: «Γιά νά ἐπιτύχει (ὁ γιατρός) πρέπει ἀπαραίτητα νά δώσει πρῶτα ἀπαντήσεις στά ἑξῆς ἐρωτήματα: Τί εἶναι τό ἀνθρώπινο ὄν; Πῶς εἶναι δομημένο; Πῶς λειτουργεῖ στά πλαίσια τοῦ Σύμπαντος; Ποιοί νόμοι καί ποιές ἀρχές ρυθμίζουν τή λειτουργία του, τόσο στήν ὑγεία, ὅσο καί στήν ἀσθένεια;» (σ. 15). «Ἰδανικά, τό ἀνθρώπινο γένος θά ᾽πρεπε νά ἔχει τέτοια συνείδηση καί γνώση, ὥστε νά ζεῖ σύμφωνα μέ τήν τάξη τοῦ Σύμπαντος καί νά συμβάλλει σ᾽ αὐτή, προκειμένου νά ἀπελευθερωθεῖ καί νά ἐπιτύχει τίς ὑψηλότερες δυνατότητες ἀνέλιξης πού διαθέτει...» (σ. 16). «Ὅλες οἱ περιβαλλοντικές ἐπιδράσεις παράγουν συγκεκριμένα ἐρεθίσματα, τά ὁποῖα συλλαμβάνει ὁ ὀργανισμός μέ δέκτες στό διανοητικό, συγκινησιακό καί σωματικό ἐπίπεδο τῆς ὕπαρξης...» (σ 18). «Οἱ ἐπιδράσεις τοῦ ἡλιακοῦ συστήματος εἶναι βαθιές καί γνωστές. Τή μεγαλύτερη σπουδαιότητα ἔχει ὁ ἴδιος ὁ ἥλιος. Οἱ ἡλιακές κηλίδες ἐπηρεάζουν τόν καιρό, τό ἠλεκτρομαγνητικό πεδίο τῆς γῆς καί τόν ἰοντισμό τῆς ἀτμόσφαιρας καί ὅλα αὐτά μέ τή σειρά τους ἐπηρεάζουν τήν ὑγεία τῶν ἀνθρώπων. Εἶναι γνωστό ὅτι ἡ σελήνη ἀσκεῖ σημαντική ἐπίδραση» (σ. 19)[59].

Συμπέρασμα: Γιά νά ἐπιτύχει ὁ ὁμοιοπαθητικός, πρέπει πρῶτα νά δώσει ἀπαντήσεις σέ ὅλα τά ἐπιστημονικά καί νά λύσει ὅλα τά ὑπαρξιακά προβλήματα!

Τό ἄλλο παράθεμα ἔχει σχέση μέ τήν ἐκπαίδευση τοῦ ἀρχαρίου ὁμοιοπαθητικοῦ. Γράφει ὁ Γ. Βυθούλκας: «Θά πρέπει νά ἐφαρμοστοῦν εἰδικές ἀνατομικές ἀσκήσεις, ὥστε νά νιώσει ὁ σπουδαστής τά διάφορα θετικά συναισθήματα πού κλιμακώνονται ἀπό τή γαλήνη ὥς τήν ἔκσταση. Πρέπει ἀκόμα νά ὑποβληθεῖ σέ συστηματική αὐτοπαρατήρηση, ὥστε φθάνοντας στήν αὐτογνωσία νά μπορεῖ ἀργότερα νά διακρίνει ἄν ὁ ἀσθενής του, μέ τή θεραπεία στήν ὁποία τόν ὑποβάλλει, βαδίζει πρός τήν ἀνάρρωση ἤ πάει στό χειρότερο...»[60].

Καί ἡ ἀπορία: Αὐτά εἶναι ἐκπαίδευση στήν ἰατρική ἤ στή γιόγκα;

 

Ἑνδέκατο στοιχεῖο ἐσωτερισμοῦ

11) Ἐκπαίδευση ἀσθενοῦς

Ἐκτός ὅμως ἀπό τούς ὁμοιοπαθητικούς θεραπευτές, πρέπει νά ἐκπαιδευθοῦν καί οἱ ἀσθενεῖς. Ἔτσι, λοιπόν, διαβάζουμε στό «Πλῆρες βιβλίο τῆς Ὁμοιοπαθητικῆς»: «Ὅταν ὁ ἀσθενής μάθει ὅτι οἱ διαταραχές τῆς ὑγείας του ἀντικατοπτρίζονται καί στή συνειδητότητά του, μπορεῖ καθώς προχωρεῖ ἡ ἀγωγή του νά συνεχίσει νά παρακολουθεῖ τήν ἐσωτερική του κατάσταση καί νά μάθει μ᾽ αὐτό τόν τρόπο νά ἔρχεται σέ ἐπαφή μέ τή θεραπευτική ἐνέργεια τῆς ζωτικῆς δύναμης, ὅπως ἀκριβῶς οἱ γιόγκι μαθαίνουν νά ἐλέγχουν τίς “ἀκούσιες” διαδικασίες στό σῶμα τους»[61].

 

Δωδέκατο στοιχεῖο ἀποκρυφισμοῦ

12) Πίστη στήν Ἀστρολογία;

Παραθέτουμε ἀποσπάσματα ἀπό ἕνα μάθημα Ὁμοιοπαθητικῆς Φαρμακολογίας (Materia Medica), τό ὁποῖο παρουσιάζει τήν «ψυχή» τοῦ φαρμάκου lachesis (εἶναι ἀπό τό δηλητήριο τοῦ ὁμώνυμου φιδιοῦ) σέ συνδυασμό μέ τά χαρακτηριστικά (ἤ τήν «ψυχή») ἑνός ἀνθρώπου lachesis.

«Ἡ γυναίκα lachesis εἶναι σάν νά γεννήθηκε μέ ὡρολογιακή βόμβα μέσα της. Βιώνει ὑπερδιέγερση. Σέ συναισθηματικό ἐπίπεδο ἔντονο πάθος. Σέ διανοητικό πληρότητα σκέψεων: ὅλο ἰδέες (δημιουργικές, ἀγχωτικές) κ.λπ. Σέ σωματικό πίεση, πονοκέφαλος.

Πονοκέφαλος πού σφύζει

Ἔντονα συναισθήματα, καταιγισμός ἰδεῶν, σχεδίων.

Τό πάθος διοχετεύεται ἐπαγγελματικά, θρησκευτικά, πολιτικά, sex.

Εἶναι ἕνα ἔντονο ἄτομο.

Μπορεῖ νά εἶναι ἔντονα ἀγαπητική, ἔντονα νά μισεῖ. Θά ἀγαπήσει ἔντονα, θά ζηλέψει ἔντονα (Nobel ζήλειας)

Σαρκαστική, εἰρωνική

Τά περισσότερα ἄτομα lachesis ἔχουν θρησκευτικό ἰδεασμό, ὁπότε μπλοκάρεται τό sex, μέ ἀποτέλεσμα λογόρροια.

«Τουπέ» πού ἐκνευρίζει καί ὄχι τό «τουπέ» τῆς ἀνεξάρτητης γυναίκας.

Οἱ σύντροφοι τῶν lachesis ἀρχίζουν νά ἔχουν τήν αἴσθηση τῆς ἀπώλειας κάθε ἐπικοινωνίας.

Ἐπιρρεπής σέ καταχρήσεις (π.χ. ἀλκοολισμός)

Τά παιδιά lachesis:

Μέ δυνατά χαρακτηριστικά

Πολύ ἔντονο συναισθηματικό κόσμο

Μπορεῖ νά γίνουν καταπιεστικά

Ἔντονες Παρουσίες

Ἀρχηγός στό παιχνίδι, στήν παρέα, ἀλλά ὄχι τόσο ἀρχηγοί ὅπως οἱ Medorinum».

Μήπως τά παραπάνω θυμίζουν κείμενο ἀπό ἐγχειρίδιο Ἀστρολογίας;

Καί ἕνα κείμενο τοῦ Γ. Βυθούλκα, πού λέγει τά ἑξῆς: «Ἕνα ὁλόκληρο κεφάλαιο περιγράφει τίς ἀξιόλογες ἀνακαλύψεις τῶν Ρώσων καί Τσεχοσλοβάκων, οἱ ὁποῖες ὁδηγοῦν σέ ἀστρολογικές μεθόδους τοῦ ἐλέγχου γεννήσεων, πού ἔχουν ἀποδειχθεῖ ἀποτελεσματικές σέ πάνω ἀπό 30.000 γυναῖκες καί σέ ποσοστό 98%. Ἡ μέθοδος αὐτή στηρίζεται στούς κύκλους τῆς γωνίας σελήνης - ἥλιου σέ σχέση μέ τήν ἴδια γωνία τή στιγμή τοῦ τοκετοῦ τῆς γυναίκας»[62].

 

Δέκατο τρίτο στοιχεῖο ἀποκρυφισμοῦ

13) Ὁμοιοπαθητική καί Ἀλχημεία

Εἶναι ἀξιοσημείωτη ἡ σχέση Ὁμοιοπαθητικῆς καί Ἀλχημείας, τήν ὁποία διαπιστώνει ὁ μακαριστός δάσκαλός μας π. Ἀντώνιος Ἀλεβιζόπουλος. Διαβάζουμε στό Γ´ τεῦχος τῆς σειρᾶς «Ὁ Ἀποκρυφισμός στό φῶς τῆς Ὀρθοδοξίας» σσ. 77-80 τά ἑξῆς: «Ἡ Ὁμοιοπαθητική εἶναι ἕνα εἶδος ἀλχημείας... πού δημιουργήθηκε καί θεμελιώθηκε ἀπό τόν γερμανό γιατρό Samuel Hahnemann καί βασίζεται στόν “αἰώνιο, ἀλάθητο φυσικό νόμο”.

»Σύμφωνα μέ αὐτό τό νόμο, ὑπάρχει μόνο μία πραγματικότητα (μονισμός), ἡ ἐνέργεια, ἡ ὁποία ταυτίζεται μέ τή συμπαντική οὐσία. Ἡ πρωταρχική μορφή ἐνέργειας (ἁπλή οὐσία, θεός) ἐκφράζεται μέ ποικίλες μορφές πού ἀπορρέουν ἀπ᾽ αὐτήν καί συνιστοῦν συνεχῶς εἰσρροή τῆς "ἁπλῆς οὐσίας".

»Ἔτσι δέν ὑπάρχει διάκριση ἀνάμεσα στήν οὐσία καί στήν ἐνέργεια, στόν Θεό καί στόν κόσμο.

»Αὐτό πού πρέπει νά κάνει ὁ ἄνθρωπος, εἶναι νά γνωρίσει τήν ἀληθινή του φύση (αὐτογνωσία). Ἔτσι θά δεῖ μέσα του ὅλα τά πράγματα πού περιλαμβάνει ὁ φυσικός κόσμος καί ταυτόχρονα τήν ἀπόλυτη ἀλήθεια.

»Ὁ Hahnemann μπῆκε “στό ρεῦμα τῆς θείας πρόνοιας” καί ἔτσι μπόρεσε νά διατυπώσει τόν ἀπόλυτο νόμο, δηλαδή τό δόγμα αὐτῆς τῆς κίνησης.

»Σύμφωνα μέ τό δόγμα αὐτό, τά πάντα ἀποτελοῦν μία μοναδική καί ἑνιαία πραγματικότητα καί γι᾽ αὐτό τό λόγο “τά ὅμοια ἐπηρεάζονται μόνο ἀπό τά ὅμοια”.

[…]

»Πρόκειται, ἀναμφίβολα γιά εἶδος πνευματικῆς ἀλχημείας, γιά διαδικασία μεταβολῆς τοῦ ἀκατεργάστου “μετάλλου” σέ “χρυσό”, δηλαδή στήν ἑνιαία καί μοναδική φύση ὅλων τῶν ὄντων (ὀρυκτά, φυτά, ζωϊκά ὄντα κ.ἄ.) πού εἶναι ἡ καθαρή ἐνέργεια.

»Συμπερασματικά ὑπογραμμίζουμε ὅτι ἡ κοσμοθεωρία, πάνω στήν ὁποία στηρίζεται ἡ ἀλχημεία εἶναι ἀσυμβίβαστη μέ τήν Χριστιανική Πίστη.

»Κατά τήν ἀντίληψη, πού ἀποτελεῖ τή βάση τῆς ἀλχημείας, δέν ὑπάρχει διάκριση ἀνάμεσα σέ δημιουργό καί δημιουργήματα, ἀνάμεσα στόν Θεό καί στόν ἄνθρωπο, στόν ἄνθρωπο καί στόν κόσμο.

»Πρόκειται γιά σύστημα αὐτοπραγμάτωσης καί αὐτοσωτηρίας, αὐτοεξέλιξης τοῦ ἀνθρώπου, τό ὁποῖο ἀκυρώνει τήν ἐν Χριστῷ σωτηρία, δηλαδή ὁλόκληρο τό Εὐαγγέλιο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ»[63].

Μετά βέβαια ἀπό ὅσα ἀναφέραμε, δέν θά ἐκπλαγεῖ καθόλου ὁ ἀναγνώστης ἄν τόν πληροφορήσουμε ὅτι ἡ Ὁμοιοπαθητική φαίνεται νά υἱοθετεῖ καί ἄλλες θεωρίες καί πρακτικές τοῦ εὐρύτερου ἀποκρυφιστικοῦ χώρου, ὅπως π.χ. ἡ μαγεία[64].

Τοῦτο διότι, ὡς γνωστόν, ὁ «νόμος τῶν ὁμοίων» εἶναι βασικά «νόμος» τῆς μαγείας, πού λέγει «ὅπως πάνω ἔτσι καί κάτω» («ὁμοιοπαθητική μαγεία»). Ἐξ ἄλλου καί ἀπό τήν Materia Medica βλέπουμε τόν μαγικά ὁμοιοπαθητικό τρόπο μέ τόν ὁποῖο προσεγγίζονται τά θέματα τῆς δράσεως τοῦ ὁμοιοπαθητικοῦ φαρμάκου. Ὁ ἀσθενής lachesis (ὄνομα φιδιοῦ) –λένε– φοβᾶται τά φίδια (τό βράδυ ψάχνει γιά φίδια κάτω ἀπό τό κρεββάτι του!). Ὁπότε τοῦ δίνουν τό «φάρμακο» πού προέρχεται ἀπό τό φίδι lachesis γιά νά θεραπευθεῖ.

Θά μπορούσαμε νά ἀναφέρουμε καί ἄλλα στοιχεῖα ἀποκρυφισμοῦ–ἐσωτερισμοῦ, κάνοντας ἀναφορά στόν Ταοϊσμό ἤ στόν Μεσμερισμό (θεωρία περί παγκόσμιου ρευστοῦ), πού ἐπίσης ἀποδέχεται ἡ Ὁμοιοπαθητική.

Ἀλλά καί ἡ ἴδια ἡ ὀνομασία ὁλιστική θεραπευτική μέθοδος, τήν ὁποίαν υἱοθετεῖ γιά τόν ἑαυτό της ἡ Ὁμοιοπαθητική, πρᾶγμα πού κάνουν καί οἱ ἄλλες μορφές τῆς «Ἰατρικῆς» τῆς λεγομένης Νέας Ἐποχῆς, πού ἐπίσης αὐτοπροσδιορίζονται ὡς «ὁλιστικές», λέγει ἀπό μόνη της πολλά. Ὁ ὅρος αὐτός μᾶς πηγαίνει κατ᾽ εὐθεῖαν στό λεγόμενο ὁλιστικό μοντέλο ἤ ἀπόλυτο πανθεϊστικό μονισμό, πού ἀποτελεῖ τόν ἕνα βασικό πυλῶνα τῶν κοινῶν παραδοχῶν τῶν ὁμάδων τῆς λεγομένης Νέας Ἐποχῆς. Ὁ ἄλλος βασικός πυλώνας τῆς «Νέας Ἐποχῆς» εἶναι, ὡς γνωστόν, ἡ πίστη στό κάρμα καί στή μετενσάρκωση.

 

Ἀκόμη τρεῖς ἐπισημάνσεις

Καθώς ἡ εἰσήγησή μας φθάνει στό τέλος της, θά θέλαμε νά ἐπισημάνουμε τρία ἀκόμη σημεῖα, τά ὁποῖα ἔχουν γενικότερη σημασία καί ἀναφέρονται στό θέμα μας:

1) Ὄχι μόνον οἱ προεκτάσεις ἀλλά καί ἡ θεμελίωση τῆς Ὁμοιοπαθητικῆς εἶναι ἀποκρυφιστική.

Στήν περίπτωση τῆς Ὁμοιοπαθητικῆς δέν ἔχουμε ἁπλῶς δυνητικές προεκτάσεις ἀποκρυφιστικές ἀλλά θεμελίωσηστόν χῶρο τοῦ ἀποκρυφισμοῦ καί τῆς λεγομένης Νέας Ἐποχῆς.

Αὐτό πιστεύουμε ὅτι φάνηκε καθαρά ἀπό τό πλῆθος τῶν ἀποδείξεων πού προσκομίσθηκαν.

Ἐδῶ γιά μᾶς βρίσκεται τό πρόβλημα καί ὄχι στήν ἀποτελεσματικότητα ἤ μή τῆς Ὁμοιοπαθητικῆς ἤ τῶν ἄλλων μορφῶν «Ἰατρικῆς» τῆς λεγομένης Νέας Ἐποχῆς στό νά θεραπεύσουν. Γιά τό θέμα τῆς ἀποτελεσματικότητας, ὅσον ἀφορᾶ στή θεραπεία, ἤ μέ ἄλλα λόγια γιά τό θέμα, ἄν ἡ Ὁμοιοπαθητική εἶναι ἤ ὄχι ἐπιστήμη, θά ἀκούσουμε εἰσηγήσεις ἀπό γιατρούς, καί ξέρουμε τί λέγει ἡ κλασσική Ἰατρική, ἡ ὁποία χαρακτηρίζει τίς μεθόδους αὐτές ὡς «Ἀνορθόδοξες Θεραπευτικές Μεθόδους» (ΑΝ.ΘΕ.Μ.)[65] Καί ἄν ἀκόμη ὑπάρχουν θεραπευτικά ἀποτελέσματα –καί αὐτά συνήθως συζητήσιμα καί προσωρινά– καί ἄν ἀκόμη δέν ὑπάγονται αὐτά στήν ἑρμηνεία τῆς δράσεως τοῦ λεγομένου εἰκονικοῦ φαρμάκου (placebo), τό ὁποῖο σημειωτέον ἔχει μιά ἀποτελεσματικότητα γύρω στό 30%, τό ἐρώτημα παραμένει: Μποροῦμε νά μείνουμε μόνο στό θεραπευτικό ἀποτέλεσμα; (Τέτοια ἀποτελέσματα λένε ὅτι ἔχει ἀκόμη καί ἡ ἐξωφρενική οὐροθεραπεία, ὅπως ἔχουν καί ἡ μάγοι καί οἱ νεοπεντηκοστιανοί «θεραπευτές»!)

Ἡ διάδοση τῶν μεθόδων αὐτῶν ἐντάσσεται στό εὐρύτερο πλαίσιο ἀνθήσεως τοῦ ἀποκρυφισμοῦ τίς τελευταῖες δεκαετίες στήν πατρίδα μας καί διεθνῶς. Ἔχει χαρακτηρισθεῖ μάλιστα ὡς «ἐπιστροφή τοῦ γιατροῦ-μάγου» τῶν πρωτογόνων κοινωνιῶν[66].

Τό ἐρώτημα, λοιπόν, παραμένει: Ἔχουν τό ἠθικό δικαίωμα οἱ δάσκαλοι τῆς Ὁμοιοπαθητικῆς, ὅπως ὁ Γ. Βυθούλκας, νά ἰσχυρίζονται ὅτι «... ἡ Ὁμοιοπαθητική εἶναι μία καθαρῶς θεραπευτική μέθοδος, ἡ ὁποία ἀνήκει ἀποκλειστικῶς στόν χῶρο τῆς ἰατρικῆς καί δέν ἔχει καμία ἀπολύτως σχέση μέ τήν Θρησκεία ἤ τήν Ἐκκλησία...»[67];

Κυρίως ὅμως τό ἐρώτημα ἀπευθύνεται σέ ὅσους ἀσκοῦν τήν Ὁμοιοπαθητική, ἐνῶ αὐτοπροσδιορίζονται ὡς χριστιανοί. Μεταξύ αὐτῶν ὑπάρχουν καί κληρικοί.

Οἱ ἀνωτέρω χριστιανοί καί κληρικοί ἀσκοῦντες τήν Ὁμοιοπαθητική, ὅταν «στριμωχθοῦν», ἰσχυρίζονται κατ᾽ ἰδίαν ὅτι αὐτοί ἀποκηρύσσουν ὅσα ἀποκρυφιστικά εἶπε καί ἐδίδαξε ὁ Χάνεμαν καί οἱ διάδοχοί του μέχρι καί τόν Γ. Βυθούλκα. Ἐάν ὅμως εἶναι εἰλικρινεῖς, πρέπει δημοσίως νά ἀποκηρύξουν ὅ,τι ἀποκρυφιστικό καί ἀσυμβίβαστο μέ τήν ὀρθόδοξο πίστη διδάσκει ἡ Ὁμοιοπαθητική καί κατόπιν νά μᾶς ποῦν ποιά εἶναι ἡ θεωρία καί ἡ πράξη τῆς «δικῆς τους» Ὁμοιοπαθητικῆς, τήν ὁποία ἀσκοῦν, ὅπως λέγουν «κατά Θεόν», καί ποῦ τήν ἐδιδάχθησαν. Ἐπιπροσθέτως ὀφείλουν νά μᾶς πληροφορήσουν, ἐάν χορηγοῦν τά κλασσικά ὁμοιοπαθητικά φάρμακα ἤ ἐάν τά παρασκευάζουν μόνοι τους καί μέ ποιόν τρόπο! Ἐπίσης νά μᾶς πληροφορήσουν, ἐάν θεραπεύουν τά ἀνθρώπινα πάθη μέ ὁμοιοπαθητικά φάρμακα[68].

2) Ὄχι τυχαῖοι ἀλλ᾽ οἱ ἐπιφανέστατοι τῶν ὁμοιοπαθητικῶν διδάσκουν τά ἀσυμβίβαστα μέ τήν ὀρθόδοξη πίστη.

Πράγματι, τά παρατεθέντα στήν εἰσήγησή μας ντοκουμέντα (μόνο δικά τους κείμενα) ἀνήκουν ὄχι σέ περιθωριακούς ἤ «δευτεροκλασσάτους» ὁμοιοπαθητικούς ἀλλά στούς ἐπιφανεστάτους ἐξ αὐτῶν,ξεκινώντας ἀπό τόν Χάνεμαν καί καταλήγοντας στόν Γεώργιο Βυθούλκα.

3) Ὑπάρχει αἰτιώδης σχέση μεταξύ ἀποκρυφιστικῆς πίστεως ἀφ᾽ ἑνός καί προβληματικῆς θεωρίας καί πράξεως ἀφ᾽ ἑτέρου στούς ἐκπροσώπους τῆς

 

Λένε μερικοί ὅτι καί στήν κλασσική Ἰατρική ὑπάρχουν μεγάλοι καί διάσημοι γιατροί, πού μπορεῖ νά εἶναι μασόνοι ἤ ἀποκρυφιστές.

Ἡ ἀπάντηση εἶναι ὅτι ὑπάρχει μία σημαντικότατη διαφορά: Ἡ ἐνδεχόμενη μασονική ἰδιότητα ἑνός διασήμου μεγαλογιατροῦ δέν ἔχει αἰτιώδη σχέση μέ τήν ἐπιστήμη τῆς Ἰατρικῆς. Μέ ἄλλα λόγια, ἡ κλασσική Ἰατρική δέν θεμελιώνεται θεωρητικά στή μασονία καί τόν ἀποκρυφισμό· ἐνῶ στήν Ὁμοιοπαθητική θεμελιώνεται. Αὐτό δείχνουν τά ἀδιάψευστα ντοκουμέντα, τά κείμενα τῶν ἐπιφανεστάτων ἐκ τῶν ὁμοιοπαθητικῶν. Ἐνῶ, δηλαδή, γιά τόν μασόνο μεγαλογιατρό ἡ μασονική του ἰδιότητα εἶναι μιά παράλληλη δραστηριότητα –ἀπολύτως καταδικαστέα, βέβαια, ἀλλά ἄσχετη κατ᾽ οὐσίαν μέ τήν ἰατρική του ἰδιότητα– στήν Ὁμοιοπαθητική ὁ ἀποκρυφισμός δέν εἶναι παράλληλη δραστηριότητα, ἀλλά ἡ θεωρητική βάση ἐπάνω στήν ὁποία στηρίζεται ἡ ὁμοιοπαθητική θεωρία καί πράξη.

 

Ἐπίλογος

Κλείνοντας, θεωροῦμε σκόπιμο νά παραθέσουμε μία ἐπισήμανση, ἡ ὁποία ἐκτιμοῦμε ὅτι θά πρέπει νά μᾶς προβληματίσει σοβαρά. Πρόκειται γιά τήν ἄποψη, πού ὑποστήριξε ὁ Καθηγητής τῆς Ἰατρικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ. Ἰωάννης Κουντουρᾶς, σύμφωνα μέ τήν ὁποία μέσῳ τῆς «Ἰατρικῆς» τῆς λεγομένης Νέας ἐποχῆς, καί εἰδικά τῆς Ὁμοιοπαθητικῆς, ἐπιδιώκεται μία ἔντεχνη καί ὕπουλη ἅλωση τοῦ δικοῦ μας Ὀρθοδόξου χώρου ἀπό τόν ἀποκρυφισμό, μέ μανδύα ἐπιστημονικό–θεραπευτικό[69].

Μήν ξεχνοῦμε ὅτι –κατά τήν ρήση τοῦ μακαριστοῦ δασκάλου μας π. Ἀντωνίου Ἀλεβιζοπούλου– ἡ λεγομένη Νέα Ἐποχή δέν ἐπιθυμεῖ νά ἀδειάσουν οἱ ἐκκλησίες, ἀλλά νά γεμίσουν ἀπό ἀνθρώπους πού θά ἔχουν ἀλλοιωμένο φρόνημα!

 

---

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ

Α´

Ἀπάντηση σέ ἀνακρίβειες καί παραδοξολογίες τῶν ὁμοιοπαθητικῶν

1) «Ὁ Ἰησοῦς Χριστός θεράπευε ὁμοιοπαθητικά».

α) Στούς φαιδρούς ὅσο καί βλάσφημους ἰσχυρισμούς κάποιων ὁμοιοπαθητικῶν, ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστός θεράπευε ὁμοιοπαθητικά, ἀφοῦ θανάτῳ ἐπάτησε τόν θάνατον (!), ἀπάντηση δίνει ὁ καθηγητής τῆς Δογματικῆς στή Θεολογική Σχολή Α.Π.Θ. κ. Δημήτριος Τσελεγγίδης, ἐξηγώντας ὅτι ὁ Κύριος ἐθεράπευσε τόν ἄνθρωπο ὄχι μέ τό ὅμοιο ἀλλά μέ τό παντελῶς ἀνόμοιο![70]

β) Πρός ἐπίρρωσιν τῶν λεγομένων τοῦ καθηγητοῦ κ. Τσελεγγίδη, νά ἀναφέρουμε αὐτά πού γράφει ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης στό βιβλίο του «Περί Μετανοίας. Λόγος Ψυχωφελής»: «Ἐπειδή κάθε ἁμαρτία μέ τήν ἡδονήν καί εὐχαρίστησιν τῆς καρδίας ἔλαβε τήν ἀρχήν καί τήν σύστασίν της εἰς τήν ψυχήν μας, δι᾽ αὐτό πάλιν μέ τήν ὀδύνην καί τόν πόνον τῆς καρδίας πρέπει νά θανατωθῇ ἡ αὐτή ἁμαρτία· καί ἔτσι νά γένουν τά ἐναντία τοῖς ἐναντίοις ἰάματα, κατά τούς Ἰατρούς ὁμοῦ καί Ἠθικούς καί Φυσικούς καί Θεολόγους· καί μάρτυς ὁ Νύσσης θεῖος Γρηγόριος λέγων...»[71].

2) Ἰσχυρισμός ὁμοιοπαθητικῶν ὅτι «ὁ Ἱπποκράτης εἶναι ὁ πατέρας τῆς Ὁμοιοπαθητικῆς».

Ὁ ἰσχυρισμός αὐτός εἶναι ἀνακριβής, διότι ὁ Ἱπποκράτης προκρίνει μᾶλλον τήν θεραπεία τῶν ἐναντίων μέ τά ἐνάντια καί ὄχι «τῶν ὁμοίων μέ τά ὅμοια». Καθώς γράφει ὁ Ἱπποκράτης «...τρύχειν προσφέροντα τῇ νούσῳ τό πολεμιώτατον ἑκάστῃ καί μή τό σύνηθες...»[72].

Ἄλλωστε ἡ ἔννοια τῆς θεραπείας «τῶν ὁμοίων μέ τά ὅμοια», κατά τόν Ἱπποκράτη, δέν ἔχει καμμία ἀπολύτως σχέση μέ τήν ἔννοια πού τῆς προσδίδουν οἱ ὁμοιοπαθητικοί.

Ἡ Ὁμοιοπαθητική, ὡς γνωστόν, βασίζει τή «θεραπεία» πού προτείνει, στήν ἀραίωση καί στή δόνηση (διαδικασία πού τήν ὀνομάζει «δυναμοποίηση») μιᾶς ἀρχικῆς δραστικῆς οὐσίας, σέ σημεῖο πού νά μήν ἀνιχνεύεται μετά τήν 10η δυναμοποίηση οὔτε μόριο τῆς ἀρχικῆς δραστικῆς οὐσίας στό τελικό διάλυμα (νόμος Avogadro στή Χημεία)[73]. Αὐτή ἡ διαδικασία, φυσικά, δέν ἔχει καμμία ἀπολύτως σχέση μέ τόν Ἱπποκράτη! Ἄρα πῶς εἶναι ὁ Ἱπποκράτης «ὁ πατέρας τῆς Ὁμοιοπαθητικῆς»;

Τό ὅτι τό ὁμοιοπαθητικό «φάρμακο» δέν περιέχει τίποτε, τό ὁμολογοῦν καί οἱ ἴδιοι οἱ ὁμοιοπαθητικοί· λένε ὅμως ὅτι τά «φάρμακά» τους δροῦν «ἐνεργειακά». Ἔτσι, ὅμως, ἀνοίγει ὁ δρόμος γιά τίς «μεταφυσικές» ἑρμηνεῖες.

3) Τά ὁμοιοπαθητικά «φάρμακα» παρασκευάζονται ἀπό πρῶτες ὕλες τοῦ ὀρυκτοῦ καί φυτικοῦ βασιλείου καί ἀπό βότανα, δηλαδή πράγματα ἐντελῶς «ἀθῶα» καί ἀκίνδυνα.

Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι οἱ ὁμοιοπαθητικοί χρησιμοποιοῦν καί τά λεγόμενα «νοσώδη ὁμοιοπαθητικά φάρμακα» (nosodes), πού παρασκευάζονται ἀπό καρκινωματώδεις ἱστούς, ὑγρό φυματιωδῶν σπηλαίων, συφιλιδικά ἐκκρίματα, ἐκκρίματα γονοκοκκικῆς οὐρηθρίτιδος, ἰούς γρίππης, σίελο λύσσας κ.λπ., ὅπως ὁμολογοῦν οἱ ἴδιοι οἱ ὁμοιοπαθητικοί[74]. Τά «φάρμακα» αὐτά εἶναι δυνητικῶς ἐπικίνδυνα γιά τήν ὑγεία αὐτῶν πού τά χρησιμοποιοῦν καί ἡ χρήση τους ἀντιβαίνει στήν ἰατρική ἠθική καί δεοντολογία.

---

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

• Ἀβραμίδης Ἀθανάσιος, Καθηγητής Ἰατρικῆς Σχολῆς Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν, Ἡ Ὁμοιοπαθητική ὑπό τό πρίσμα τῆς Ἰατρικῆς Ἐπιστήμης, ἐκδ. Ὑπακοή, Ἀθήνα 1996.
  • Ἀνορθόδοξες θεραπευτικές μέθοδοι τῆς «Νέας Ἐποχῆς», ἐκδ. Φωτοδότες, Ἀθήνα 1998.
• Ἀλεβιζόπουλος Ἀντώνιος, πρωτοπρεσβύτερος, Ὁ Ἀποκρυφισμός στό φῶς τῆς Ὀρθοδοξίας, τεῦχος Γ´, ἐκδ. Διάλογος.
  • Νεοφανεῖς αἱρέσεις, καταστροφικές λατρεῖες στό φῶς τῆς Ὀρθοδοξίας, ἐκδ. Διάλογος, Ἀθήνα 1995.
• Βλιαγκόφτης Ἀρσένιος, μοναχός, «“Ἐναλλακτικές θεραπεῖες“. Ἡ ἐπιστροφή τοῦ γιατροῦ-μάγου», περιοδικό Διάλογος, τ. 36, Ἀπρίλιος-Ἰούνιος, Ἀθήνα 2004.
• Βυθούλκας Γ., Ἡ Ἐπιστήμη τῆς Ὁμοιοπαθητικῆς, ἐκδ. Κέντρου Ὁμοιοπαθητικῆς Ἰατρικῆς, Ἀθήνα 1990.
  • Ὁμοιοπαθητική, ἡ νέα ἰατρική, ἐκδ. Ἀδάμ, Ἀθήνα 1992.
  • Η Νέα Διάσταση στήν Ἰατρική, ἐκδ. Ἀδάμ, 1994.
  • Ὁμοιοπαθητική. Ἡ Ἰατρική γιά τή νέα χιλιετία, Ἐπιστημονικές ἐκδόσεις Παρισιάνου Α.Ε., Ἀθήνα 2001.
  • ἔγγραφο «Πρός τήν Ἱεράν Σύνοδον τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος» μέ θέμα «Ὁμοιοπαθητική καί Ὀρθοδοξία» καί ἡμερομηνία 12.4.1998.
• Ἰφτίμε Ὀάνα, Ἰφτίμε Ἀλέξαντρου, Ὁμοιοπαθητική. Ἐπιστήμη; Πίστη; Ἰατρική; Μαγεία; Πρόλογος: Δ. Τσελεγγίδης, Καθηγητής Δογματικῆς τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ. καί Κ. Γ. Καρακατσάνης, τ. Καθηγητής Πυρηνικῆς Ἰατρικῆς τῆς Ἰατρικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ., Μετάφραση Κ. Γ. Καρακατσάνης, Ἐπιμέλεια ἔκδοσης π. Νεκτάριος Σαββίδης, Βέροια 2014.
• Καλαϊτζάκη Λιόπη, «Μιά νέα προσέγγιση στήν κουλτούρα τοῦ θεραπευτῆ», Πρακτικά 4ου Πανελληνίου Συνεδρίου Ὁμοιοπαθητικῆς Ἰατρικῆς, 29-30 Νοεμβρίου 1986.
• Καρακατσάνης Κωνσταντῖνος, Περί «Ὁμοιοπαθητικῆς», περιοδικό Θεοδρομία, τ. ΙΔ3, Ἰούλιος-Σεπτέμβριος, Θεσσαλονίκη 2012.
  • Ὀφειλομένη δεύτερη ἀπάντηση στόν π. Χρυσόστομο Τροχαλάκη σχετικά μέ τήν «κατά Θεόν Ὁμοιοπαθητική», περιοδικό Θεοδρομία, τ. ΙΔ4, Ὀκτώβριος-Δεκέμβριος, Θεσσαλονίκη 2012.
• Καστανέντα Κάρλος, Οἱ διδασκαλίες τοῦ Δόν Χουάν, ἐκδ. Καστανιώτη, Ἀθήνα.
• Κουντουρᾶς Ἰωάννης, Καθηγητής Ἰατρικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ., Κριτική στήν Ὁμοιοπαθητική, κείμενο ἀνηρτημένο στό διαδίκτυο (ἱστοσελίδα alopsis κ.ἄ.)
• Λουκᾶς Γ.,       «Ἡ χρήση τῶν ὀνείρων γιά τήν ἀνεύρεση τοῦ ὁμοίου φαρμάκου», Πρακτικά 2ου «Κυπρο-Ἑλλαδικοῦ Συνεδρίου», Ἑλληνική Ἑταιρεία ῾Ομοιοπαθητικῆς Ἰατρικῆς - Ἑστία Ὁμοιοπαθητικῆς Θεσσαλονίκης, Θεσσαλονίκη 26-31 Ὀκτωβρίου 1993.
• Λυπουρλῆς Δημήτριος, Ἱπποκρατική Ἰατρική, ἐκδ. Παρατηρητής, Θεσσαλονίκη 1983.
• Μπέϊλη Ἀλίκη            Ἐκπαίδευση στή Νέα Ἐποχή, ἐκδ. Lucis Press Limited (τόμοι 2).
• Ἐσωτέρα Θεραπευτική, ἐκδ. Lucis Press Limited.
• Νικόδημος Ἁγιορείτης, Ἅγιος, Λόγος ψυχωφελής, ἐκδ. Ὀρθόδοξος Κυψέλη, Θεσσαλονίκη.
• Πρωτοβουλία Γονέων Βορείου Ἑλλάδος (ἔκδ.), Ἡ Ὁμοιοπαθητική ἀσυμβίβαστη μέ τήν Ὀρθόδοξη πίστη, Πολύγυρος ²1998.
• Περιοδικό Ὁμοιοπαθητική Ἰατρική, τ. 2, Καλοκαίρι 1992.
• Hahnemann Samuel, Ὄργανον τῆς θεραπευτικῆς τέχνης, ἑλληνική μετάφραση Γιώργου Παπαφιλίππου, βελτιωμένη ἔκδοση 2010, ἐκδ. Πύρινος Κόσμος.
• Kent J. T.,       Διαλέξεις πάνω στή Φιλοσοφία τῆς Ὁμοιοπαθητικῆς, Ἀπόδοση Ἀρίσταρχου Τσαμασλίδη, ἔκδ. Ἰατρικοῦ Κέντρου Ὁμοιοπαθητικῆς Κύπρου, Λευκωσία 1992.
• Pfeifer Samuel, Dr., Ὁμοιοπαθητική, μετάφραση ἀπό τά γερμανικά Σπύρος Φίλος, ἐκδ. Πέργαμος, Ἀθήνα ²1992.
• Silva Jose, Stone Robert, Ph. D., Ἐσύ ὁ θεραπευτής, ἐκδ. Κριτονοῦ, Μαρούσι, 1993.
• Sneed David, Dr. καί Sharon Sneed, Dr., Κριτική στήν Ἰατρική τῆς Νέας Ἐποχῆς ἐκδόσεις Στερέωμα, Θεσσαλονίκη.
• Tischner R.,    Das Werden der Homoeopathie, Stuttgart 1950.
• Uccusic P.,      Naturheiler, Genf 1978.
• Vithoulkas George, Classical Homeopathy for Anxiety and Jealousy, Publisched by Urs Maurer, Switzerland 2001.
• Winer Michael, Dr., Τό πλῆρες βιβλίο τῆς Ὁμοιοπαθητικῆς, ἐκδ. διόπτρα, Ἀθήνα 1992.

 

Βασισμένη σέ εἰσήγηση τοῦ ἰδίου. Σέ ἐμπλουτισμένη μορφή παρουσιάστηκε στήν ἐν λόγῳ ἡμερίδα περί ἐναλλακτικῶν θεραπειῶν.