Ἐρώτηση: Ἐπιτρέπεται ἔστω καί ἐκκλησιαστικοῦ χαρακτήρα ἐκδήλωση σέ ναό ...

πιτρέπεται ἔστω καί ἐκκλησιαστικοῦ χαρακτήρα ἐκδήλωση σέ ναό, ὅπως αὐτή πού ἔκανε ὁ Μητροπολίτης Μεσογαίας κ. Νικόλαος μέ τόν συγγραφέα Klaus Kenneth;



ὀρθόδοξος ἱερός Ναός εἶναι χῶρος καθαγιασμένος καί ἐγκαινιασμένος, τόπος προορισμένος γιά τή Σύναξη τῆς Ἐκκλησίας, τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ. Εἶναι ὁ τόπος λατρείας τοῦ Θεοῦ. Ἐκεῖ πραγματώνεται διά τῶν μυστηρίων καί δή τῆς Θείας Εὐχαριστίας ἡ Κοινωνία τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Θεό.

Ἄν μιά ἑορταστική ἐκδήλωση, π. χ. χριστουγεννιάτικη ἤ ἐθνική πρόκειται νά γίνει ἐξ ἀνάγκης καί κατ᾿ οἰκονομίαν καί ὄχι συστηματικά ἐντός τοῦ ναοῦ, λόγῳ συνήθως ἐλλείψεως χώρου, θά πρέπει πρῶτα νά ἐλεγχθεῖ ἄν τά μηνύματα πού περνᾶ εἶναι χριστοκεντρικά, ἐκκλησιοκεντρικά ἤ πατριωτικά καί ἄν οἱ τυχόν προσκεκλημένοι ὁμιλητές διαπνέονται ἀπό ὀρθόδοξο φρόνημα. Νά προβάλλεται δηλαδή ἑλληνορθόδοξη παράδοση. Εἰ δέ μή, νά γίνεται σέ ἄλλους χώρους, χωρίς βέβαια νά προσφέρεται ἄμβωνας σέ ἀγνώστου ἤ γνωστῆς προελεύσεως μή ὀρθοδόξους ἀναζητητές τῆς ἀλήθειας.

Ποτέ στήν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας, δέν ἔχει ζητήσει ἀπό μόνος του κάποιος ἅγιος νά διαλεχθεῖ μέ κάποιον αἱρετικό ἤ εἰλικρινῆ ἀναζητητή καί μάλιστα ἐνώπιον τρίτων. Ὅλοι οἱ διάλογοι προέκυπταν μέσα ἀπό κάποιες συνθῆκες. Δέν ἐπιδιώκονταν. Αὐτό ἄραγε τό ἔκαναν ἀπό φόβο μήν ἀλλαξοπιστήσουν, λόγῳ χαλαρῶν ἐπιχειρημάτων ἤ ἀσθενοῦς πίστεως καί ἀπό φόβο μήπως ρεζιλευθοῦν πιθανόν στήν περίπτωση πού δέν θά εἶχαν νά ἀπαντήσουν; Ὄχι βέβαια! Ἀλλά ἐπειδή ἄνθρωποι χωρίς τή χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος δέν μποροῦν νά μᾶς φωτίσουν καί νά μᾶς διαφωτίσουν, ἀλλά περισσότερο μᾶς συγχύζουν καί μᾶς δηλητηριάζουν. Καί πολύ περισσότερο ὅταν ἀπευθύνονται σέ νέους χωρίς θεολογικά ὀρθόδοξα κριτήρια. Εἶναι σά νά ἐκθέτεις νεοφυτευμένα δενδρύλλια σέ καταιγίδες καί ἀνέμους ἀντί νά τά περιφράξεις καί νά τά σκεπάσεις μέχρι νά μποροῦν νά ἀντιμετωπίσουν μόνα τους τίς ἀντίξοες συνθῆκες.

Ἀνεξάρτητα ὅμως ἀπό τά φαινομενικά, ψεύτικα φιλάνθρωπα αἴτια ἤ καλοπροαίρετα «ἀνοίγματα» τῆς ὅποιας ἐκδηλώσεως, κανείς δέν μπορεῖ νά ἀνεχθεῖ π. χ. μία ἀσύμβατη, ἀταίριαστη γιά Ἱερό Ναό συναυλία μέ μουσικά ὄργανα, ὕμνους καί τραγούδια καί φανφαρόνικους θεατρινισμούς πού δέν ἐκφράζουν τήν ὀρθόδοξη παράδοσή μας καί μάλιστα σέ μέρες συνήθως προετοιμασίας ὑποδοχῆς μεγάλων κοσμοϊστορικῶν γεγονότων τῆς ζωῆς τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἤ μία ὁμιλία κάποιου προτεστάντη περί τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ.

Οἱ ἐκδηλώσεις αὐτές μᾶς θυμίζουν θά λέγαμε τό καινοδιαθηκικό «Ὅταν οὖν ἴδητε τό βδέλυγμα τῆς ἐρημώσεως τό ρηθέν διά Δανιήλ τοῦ προφήτου ἑστώς ἐν τόπῳ ἁγίῳ...ἔσται γάρ τότε θλῖψις μεγάλη, οἵα οὐ γέγονεν ἀπ'ἀρχῆς κόσμου ἕως τοῦ νῦν οὐδ'οὐ μή γένηται»( Ματθ. κδ΄, 15& 21).

Δέν εἶναι δυνατόν ἀπό τή μιά νά γίνονται κηρύγματα ὑπέρ τῆς διατηρήσεως τῶν παραδεδομένων ὑπό τῶν Ἁγίων Πατέρων καί τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, κατά τῆς ἄσεμνης συμπεριφορᾶς, στάσεως ἤ ἐνδυμασίας ἐντός τῆς Ἐκκλησίας, καί ἀπό τήν ἄλλη ἐγνωσμένως νά πυροβολοῦμε ἐμεῖς οἱ οἱ ἴδιοι οἱ λειτουργοί τοῦ Ὑψίστου τήν παράδοσή μας γινόμενοι ἀσεβεῖς πρός τήν ἱερότητα τοῦ χώρου. Νά ξεπουλᾶμε δηλαδή κάποιες φορές τά ἱερά καί ὅσιά μας στό βωμό τῆς δημοσιότητας, προφασιζόμενοι διάφορες ἀνάγκες, π.χ. συναυλία κατά τοῦ ρατσισμοῦ, κατά τῶν ναρκωτικῶν, ὑπέρ τῶν μεταναστῶν, ἀστέγων, πεινώντων, διψώντων, αἰχμαλώτων...θεωρώντας μάλιστα ὅτι ἐπιτελοῦμε καί θεάρεστο ἔργο. Ὅτι ἐφαρμόζουμε δηλαδή στήν πράξη καί τήν εὐαγγελική προτροπή τῆς ἔγνοιας πρός τούς συνανθρώπους μας, γιά νά κερδίσουμε τήν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν, ἐνῶ στήν πραγματικότητα θέλουμε νά εἴμαστε ἀρεστοί σέ ὅλους.

Καί ἐδῶ προκύπτουν τά ἑξῆς ἐρωτήματα:

Μήπως μοιάζουν αὐτές οἱ ἐκδηλώσεις μέ ἐκεῖνο τῆς ἐποχῆς τοῦ Χριστοῦ, πού οἱ Ἑβραῖοι μετέτρεψαν τό Ναό τοῦ Σολομῶντος ἀπό οἶκο Θεοῦ σέ οἶκο ἐμπορίου-θά λέγαμε κατ'ἀναλογίαν σήμερα σέ οἶκο συναυλίας ἤ αἱρετιζόντων; Μήπως ἔπρεπε ὁ Χριστός νά ἀφήσει τούς ἐμπόρους νά συνεχίζουν νά πουλοῦν, γιά νά παραμείνει ἀγαπητός ἀκόμη καί σ᾿ αὐτούς χάριν τῆς ἀνθρωπίνης ἑνότητας;

Ἄν ἦταν ὁ Χριστός παρών ἀνάμεσά μας μέ σάρκα καί ὀστά θά δινόταν ὁ Ναός γιά τέτοια σόου ἤ ἐνθουσιαστικά προτεστάντικα κηρύγματα;

Πῶς ἐπιπλέον ἐπιτρέπεται ἐνίοτε ἡ μετατροπή τοῦ Ἱεροῦ Βήματος σέ καμαρίνι φτιασιδώματος γυναικείων προσώπων μέ κραγιόν καί ἀρώματα; Μήπως... κατ'οἰκονομίαν;

Δέν θά ἦταν οὐσιαστικότερο νά εἶχαν προσφερθεῖ στούς ὅποιους πάσχοντες λεφτά, ροῦχα καί τρόφιμα; Ἤ σέ ὅσους θέλουν νά μάθουν καί μία ἄλλη ἄποψη γύρω ἀπό θέματα πίστεως νά προτείνονταν σχετικά βιβλία πού νά ἀπαντοῦν τεκμηριωμένα στήν ὅποια ἀπορία;

Δέν ὑπάρχει φόβος Θεοῦ; Ὅλα ἰσοπεδώθηκαν;

Δέν ἰσχύει ἐδῶ τό «νά μήν εἶχε γεννηθεῖ καλύτερα ἐκεῖνος διά τοῦ ὁποίου ἔρχεται τό σκάνδαλο;»

Γνωρίζουμε ἐπίσης πολύ καλά τό πονηρό σύστημα αὐτοῦ τοῦ κόσμου, πού θέλει πιό ἐκκοσμικευμένη τήν Ἐκκλησία. Μέ πρόσχημα λοιπόν τήν ἑνότητα καί τή συμφιλίωση, πού ἀκούγεται εὐχάριστα στόν φιλότιμο καί πονόψυχο Ἕλληνα, περνοῦν κάποιοι μέ ὕπουλο τρόπο μηνύματα προτεσταντικοῦ τύπου, γεμᾶτα συναισθηματισμό καί ἄνευ Θεοῦ ἀνθρωπισμό.

Ὅταν οἱ κινήσεις προσεγγίσεως τῶν συνανθρώπων μας καταλήγουν σέ θράσος καί ἀσέβεια, τότε ἐκεῖνο πού χρειάζεται εἶναι μέν ἡ συνέχεια τῆς ἀγάπης μας πρός τά πρόσωπα ἀλλά ὄχι καί ἡ συγκατάθεσή μας σέ ἀθέμιτες ἐνέργειες διαφόρων φορέων. Δέν ἔχει ὄφελος ἡ διατήρηση μιᾶς τέτοιας κοινωνίας προσώπων, διότι δέν ἔχει ὡς κέντρο τόν Χριστό, γιά νά εἶναι ὄντως ἀληθινή κοινωνία. Τό διαφορετικό δέν εἶναι πάντα ἀποδεκτό. Π.χ. θά ἐπιτρεπόταν κατ'οἰκονομίαν νά γίνει ἐντός Ἱεροῦ Ναοῦ συναυλία death metal γιά τίς καλές σχέσεις μέ τούς μετανάστες;

Τό φρόνημα τῶν ἁγίων δέν φοβᾶται τόν διωγμό καί τό μαρτύριο χάριν τοῦ Χριστοῦ καί δέν συμβιβάζεται μέ τήν ἀσέβεια γιά νά εἶναι ἀρεστό στούς κοσμικούς.Ἐξάλλου «τί γάρ ὠφελεῖται ἄνθρωπος, ἐάν τόν κόσμον ὅλον κερδήσῃ, τήν δέ ψυχήν αὐτοῦ ζημιωθῇ;».

Ἔτσι θά πάψουν κάποιοι νά κατηγοροῦν ἀδίκως ἐπισκόπους ὅτι ἀθετοῦν τόν νόμο τοῦ Θεοῦ κατά τό «Υἱούς ἐγέννησα καί ὕψωσα, αὐτοί δέ μέ ἠθέτησαν»( Ἡσ. α΄,2), καί κατά τό «καταπατεῖς τόν νόμον του, καταφρονεῖς τάς εὐεργεσίας του ...διά ἕνα κέρδος οὐτιδανόν, διά μίαν μόνην ματαίαν φαντασίαν σου, διά ἕνα, διά ἕνα οὐδέν...»( Ἐξομολογητάριο ἁγ. Νικοδήμου Ἁγιορείτου, ἐκδ. Ν. Παναγοπούλου, σελ.253).

Ἔτσι θά ἀποφευχθεῖ αὐτό πού συνέβη στίς ἑπτά Ἐκκλησίες τῆς Μ. Ἀσίας τῆς Ἀποκαλύψεως, οἱ ὁποῖες διαλύθηκαν εἴτε ἀπό αἱρέσεις, εἴτε ἀπό εἰδωλολατρεία εἴτε ἀπό πορνεία εἴτε ἀπό χαλαρότητα ἐπισκόπων.

Υποκατηγορίες