Παραχάραξη, καί ὄχι μόνο, τῶν θείων Γραφῶν καί ὁ ἰσχυρισμός τοῦ βιβλίου «Ἕλξη καί πάθος» ὅτι ὁ Ἀπ. Παῦλος ἀγνοοῦσε τό βάθος τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου.

Πρωτοπρεσβύτερος Ἰωάννης Φωτόπουλος

Οὐσία γάρ τῆς καθ΄ἡμᾶς ἱεραρχίας ἐστί τά θεοπαράδοτα λόγια, ἤγουν ἡ τῶν θείων Γραφῶν ἀληθινή ἐπιστήμη, καθώς ὁ μέγας ἀπεφήνατο Διονύσιος∙εἰ δέ ἀμφισβητοίη, καί μή ἀσμενίζοι οὕτω ποιεῖν τε καί διδάσκειν, μή χειροτονεῖσθαι...

 (Β΄Κανών τῆς Ζ΄ Οἰκουμ. Συνόδου)

Τά «θεοπαράδοτα λόγια», ἡ «ἀληθινή ἐπιστήμη» τῆς Ἁγίας Γραφῆς εἶναι ἡ βάση τῆς ἱερωσύνης μας, τό θεμέλιο τῆς ποιμαντικῆς μας καί τῆς ζωῆς μας. Μέ βάση τήν Ἁγία Γραφή πρέπει νά ζοῦμε καί νά διδάσκουμε.  Καί πρέπει νά τό κάνουμε ὄχι ἀμφισβητώντας τά γεγραμμένα, ἀλλά μέ πίστη καί βεβαιότητα στήν ἀλήθεια τῶν θείων Γραφῶν καί μέ χαρά («ἀσμενίζω» σημαίνει κάνω κάτι μέ χαρά καί εὐχαρίστηση).  Ἀλλιῶς δέν μποροῦμε, σύμφωνα μέ τήν Ζ΄ Οἰκουμ. Σύνοδο, νά εἴμαστε ἱερεῖς καί ποιμένες.

Ἔτσι ἀμφισβητώντας κάποιος τήν ὀρθότητα ὅσων γράφει ὁ ἀπ. Παῦλος στό πρῶτο κεφάλαιο τῆς πρός Ρωμαίους Ἐπιστολῆς γιά τό φρικτό πάθος τῆς ὁμοφυλοφιλίας καί ἐρωτοτροπώντας μέ τίς σοφιστικές βλάσφημες καί ἀνόητες γνῶμες τῶν ψευδορθοδόξων καί τῶν φιλελευθέρων προτεσταντῶν βρίσκεται ἤδη στήν εὐρύχωρο καί πλατεῖα ὁδό τῆς ἀποστασίας ἀπό τόν Χριστό πού ὁδηγεῖ στήν ἀπώλεια τῆς Βασιλείας Του.

Θέλω νά πῶ ἀπερίφραστα ὅτι ὄντως ἀπορρίπτουμε τίς ξεκάθαρες ἐντολές τῆς Γραφῆς καί ἐπικαλούμαστε μιά ἄλλη αὐθεντία ὅταν δηλώνουμε πώς οἱ ὁμοφυλόφιλες ἑνώσεις εἶναι καλές καί ἱερές...Ἐπικαλούμαστε εὐθέως τό βάρος τῆς ἐμπειρίας μας καί τῆς ἐμπειρίας χιλιάδων ἄλλων, ἡ ὁποία μᾶς λέει ὅτι τό νά διεκδικεῖς τόν δικό σου σεξουαλικό προσανατολισμό εἶναι στήν πραγματικότητα τό νά δέχεσαι τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο ὁ Θεός μᾶς ἔχει πλάσει.  Κάνοντας αὐτό ἀπορρίπτουμε ἐπίσης τίς βιβλικές ρήσεις πού καταδικάζουν τήν ὁμοφυλοφιλία...(οἱ ὑπογραμμίσεις δικές μου Ι.Φ.).

(L. T. Johnson στό βιβλίο «Ἕλξη καί πάθος» σ. 352)

Τό ἀπόσπασμα αὐτό, στό ὁποῖο αὐτός ὁ Johnson ἀπορρίπτει τήν Ἁγία Γραφή, ἀποτελεῖ μέρος μεγαλυτέρου ἀποσπάσματος τεσσάρων(!) σελίδων, τό ὁποῖο παραθέτει στό «Ἕλξη καί πάθος» ὁ π. Β. Θερμός. Ὅλο αὐτό τό ἀπόσπασμα ὁ π. Β. τό ἐντάσσει στή «διεύρυνση τῶν ὁριζόντων τῆς σκέψης(οἰκουμενικότητα) πού μαζί μέ τήν «ἐλευθερία προσωπικῶν σχολιασμῶν καί ἑρμηνευτικῶν παρεμβάσεων...φυσικά ἀποτελεῖ καλή ἐξέλιξη»(σ.344).  Συμφωνῶ ὅτι ἡ ἐξέλιξη αὐτή εἶναι καλή, ὄχι ὅμως γιά τήν Ἐκκλησία καί τή σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλά γιά τήν ἀντίχριστη Νέα Ἐποχή.  Ἀλλά ποιός εἶναι αὐτός ὁ....ἐπαναστάτης L.T. Johnson;   Εὐτυχῶς τό διαδίκτυο μαζί μέ τά ἀπέραντα κακά του εἶναι καί ὁ τέλειος πληροφοριοδότης.  Ὁ Johnson εἶναι πρώην βενεδικτῖνος μοναχός, ὁμοφυλόφιλος, ὑποστηρικτής τοῦ γάμου τῶν ὁμοφυλοφίλων, τῆς χειροτονίας τῶν γυναικῶν, ἀρνητής τῆς ἐκ Παρθένου Μαρίας καί Πνεύματος Ἁγίου συλλήψεως τοῦ Χριστοῦ καί τῆς ἀειπαρθενίας τῆς Θεοτόκου κλπ.  Εἶναι τόσο προκλητικός ὥστε ὁ τοπικός παπικός ἐπίσκοπος ὀνόματι Braxton ( δυστυχῶς πρέπει νά πἀρουμε μαθήματα ἀπό κεῖ πού δέν πρέπει ) τοῦ ἀπαγόρευσε νά κάνει ὁμιλίες στίς ἐνορίες τῆς ἐπισκοπῆς του.

Τό ἐρώτημα πρός τόν συγγραφέα τοῦ «Ἕλξη καί πάθος» εἶναι παραπάνω ἀπό σοβαρό : Γιατί, προκειμένου νά στηρίξει τίς θέσεις του, παραθέτει, ὄχι ἁπλῶς ἀποσπάσματα ἀπό κείμενα αἱρετικῶν προτεσταντῶν, ἀλλά τεράστια  κατεβατά ἀντίχριστων ὁμοφυλόφιλων;  Θυμίζω ὅτι στήν ὡς τώρα κριτική μου ἀνέφερα τρεῖς ὁμοφυλόφιλους συγγραφεῖς. Τη  Judith Butler τόν John Boswell καί τόν L.T. Johnson. Ἕπονται καί ἄλλοι. Θά ἔπρεπε γιά νά παρουσιάσει κάποιος τίς θέσεις του νά παραπέμπει σ’ αὐτούς «τούς ἐχθρούς τοῦ Σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ, ὧν τό τέλος ἀπώλεια, ὧν Θεός ἡ κοιλία καί ἡ δόξα ἐν τῇ αἰσχύνῃ αὐτῶν»(Φιλ. 3, 19);  Ἔστω κι ἄν τό βιβλίο ἀπευθύνεται κατά κύριο λόγο σέ ὁμοφυλόφιλους( «σέ ὅσους τό παλεύουν, σέ ὅσους δέν θέλουν νά τό παλέψουν», ἀφιερώνει τό βιβλίο του ὁ π. Βασίλειος) θά βοηθήσει αὐτούς τούς ταλαιπωρημένους ἀνθρώπους, ἡ ἀμφισβήτηση τῆς ἁγίας Γραφῆς ἀπό ὁμοφυλόφιλους συγγραφεῖς;   Ἄς δοῦμε τώρα τό χωρίο Ρωμ.  Α΄ 24—27 καί τήν παραχάραξή του πού γίνεται ἀπό τό βιβλίο «Ἕλξη καί πάθος» :

«Διό καί παρέδωκεν αὐτούς ὁ Θεός ἐν ταῖς ἐπιθυμίαις τῶν καρδιῶν αὐτῶν εἰς ἀκαθαρσίαν  τοῦ ἀτιμάζεσθαι  τά σώματα αὐτῶν ἐν αὐτοῖς, οἵτινες μετήλλαξαν  τήν ἀλήθειαν τοῦ Θεοῦ ἐν τῷ ψεύδει καί ἐσεβάσθησαν καί ἐλάτρευσαν τήν κτίσιν παρά τόν κτίσαντα, ὅς ἐστίν εὐλογητός εἰς τούς αἰῶνας ∙ ἀμήν.  Διά τοῦτο παρέδωκεν αὐτούς ὁ Θεός εἰς πάθη ἀτιμίας. αἵ τε θήλειαι αὐτῶν μετήλλαξαν τήν φυσικήν χρῆσιν εἰς τήν παρά φύσιν, ὁμοίως τε καί οἱ ἄρσενες ἀφέντες τήν φυσικήν χρῆσιντῆς θηλείας ἐξεκαύθησαν ἐν τῇ ὀρέξει αὐτῶν εἰς ἀλλήλους, ἄρσενες ἐν ἄρσεσι τήν ἀσχημοσύνην  κατεργαζόμενοι καί τήν ἀντιμισθίαν ἥν ἔδει τῆς πλάνης αὐτῶν ἐν ἑαυτοῖς ἀπολαμβάνοντες.

Μετάφραση : Διά τοῦτο τούς παρέδωσε μέ τάς ἐπιθυμίας τῶν καρδιῶν τους εἰς ἀκαθαρσίαν ὥστε νά ἀτιμάζουν τά σώματά τους μεταξύ τους.  Ἀντήλλαξαν τήν ἀλήθειαν τοῦ Θεοῦ μέ τό ψεῦδος καί ἐσεβάσθησαν καί ἐλάτρευσαν τήν κτίσιν ἀντί τοῦ Δημιουργοῦ, ὁ ὁποῖος εἶναι εὐλογητός αἰωνίως. Ἀμήν.   Διά τοῦτο τούς παρέδωσε ὁ Θεός εἰς πάθη ἀτιμωτικά, διότι καί αἱ γυναῖκες τους ἀντήλλαξαν τήν φυσικήν χρῆσιν μέ τήν ἀφύσικην, ὁμοίως καί οἱ ἄνδρες ἀφοῦ ἄφησαν τήν φυσικήν χρῆσιν τῆς γυναικός, ἄναψαν ἀπό τίς ὀρέξεις τους  μεταξύ τους, ὥστε ἀσελγοῦν ἄνδρες μέ ἄνδρες, ἀπολαμβάνοντες ἔτσι ὁ ἕνας ἀπό τόν ἄλλον τήν ἀνταμοιβήν τῆς πλάνης των πού τούς ἄξιζε.

Ἀτιμία, ἀκαθαρσία, ἀφύσικη πράξη, ἀσχημοσύνη καί πλάνη εἶναι οἱ χαρακτηρισμοί τοῦ Ἀπ. Παύλου γιά τήν μανία, τήν αἰσχρή πράξη τῆς ὁμοφυλοφιλίας.   Ποιός λογικός ἄνθρωπος δέν βλέπει μέ τήν πρώτη ματιά τήν σφοδρή ἀπαξίωση τῆς ὁμοφυλοφιλίας ἀπό  τόν Ἀπόστολο, τήν Ἁγία Γραφή καί τελικά ἀπό τήν Ἐκκλησία καί τούς ἐπί  μέρους ποιμένες καί πιστούς πού δέχονται μέ πίστη τά «θεοπαράδοτα λόγια», τήν «ἀληθινή ἐπιστήμη» τῶν θείων Γραφῶν;  Ὁ κόμπος φτάνει στό χτένι.  Τί νά πεῖς καί τί νά κάνεις μ΄αὐτόν τόν κοφτερό λόγο τόν «τομώτερον ὑπέρ πᾶσαν μάχαιραν»; «Δυοῖν θάτερον» :  Ἤ θά τόν δεχθεῖς ὡς λόγο Θεοῦ ἤ ἀλλιῶς πλαγίως ἤ εὐθέως θά τόν ἀπορρίψεις.  Ὁ π. Β. Θερμός ἐπιστρατεύει τόν ὀρμαθό τῶν ποικίλων ὁμοφυλοφιλων «καθηγητῶν» καί «ἑρμηνευτῶν» τῆς Κ.  Διαθήκης γιά νά ἀμφισβητήσει τήν Ἁγία Γραφή.  Τά ὅσα γράφουν οἱ προτεστάντες αὐτοί ὁ π. Βασίλειος λέει ὅτι εἶναι ἐξεζητημένα, «ὅμως ὁρισμένα ἐπιχειρήματά τους ὀφείλει κανείς νά μή τά προσπεράσει ἀβασάνιστα, ἀκόμη καί ἄν καταρρίπτουν στερεότυπα μέ τά ὁποῖα πορεύθηκαν γιά αἰῶνες οἱ χριστιανοί»(σ. 361).

Ἐπιτίθενται ὅλοι τους μέ μανία κατά τῶν λόγων τοῦ Ἀποστόλου μέ ἀτέλειωτα μωρά καί σοφιστικά ἐπιχειρήματα γιά νά μετακινήσουν τόν πνευματικό ὀγκόλιθο τῶν λόγων του πού συντρίβει καί συνθλίβει τίς ἰδέες τους καί αὐτούς τούς ἴδιους : «καί ὁ πεσών ἐπί τόν λίθον τοῦτον συνθλασθήσεται, ἐφ’ὅν δ’ἄν πέσῃ, λικμήσει αὐτόν» (Ματθ. 21, 44) δηλ. ἐκεῖνος πού θά πέσει ἐπάνω σ΄αὐτόν τόν λίθον θά συντριβεῖ, καί ἐκεῖνον εἰς τόν ὁποῖον θά πέσει, θά τόν κάνει κομμάτια». 

Νά μέ ποιό τρόπο χρησιμοποιεῖ τούς ἐν λόγῳ συγγραφεῖς ὁ π. Βασίλειος : Ὁ Justin Cannon, κληρικός τῆς ἐπισκοπελιανῆς «ἐκκλησίας», καθ΄ὁμολογίαν του ὁμοφυλόφιλος πού κάνει τόν ὀρθόδοξο, xρησιμοποιώντας εἰκόνες καί δημιουργώντας τήν κίνηση «περιεκτική Ὀρθοδοξία»(Inclusive Orthodoxy), ἀκολουθώντας τόν Boswell ἰσχυρίζεται ὅτι ὁ Ἀπ. Παῦλος στήν πρός Ρωμαίους ἐπιστολή καταδικάζει τούς ἑτεροφυλόφιλους πού κάνουν ὁμοφυλόφιλες πράξεις, ὄχι ὅσους ἔχουν ὁμοφυλόφιλο προσανατολισμό ! Ὁ π. Β. Θερμός ἐξηγεῖ : «Ἡ ἰδέα πού ἀναπτύσσεται ἐδῶ εἶναι πώς ἡ ἀπόκλιση καταδικάζεται [ἀπό τόν ἀπ. Παῦλο] ἐπειδή κατά τήν ἐποχή ἐκείνη ἦταν κοινή ἡ ἀντίληψη ὅτι ὅλοι ἔχουν ἑτεροφυλόφιλο προσανατολισμό, συνεπῶς οἱ ὁμοφυλόφιλοι ἀπέκλιναν ἀπό τή ʺφύσηʺ τους».  Καί συνεχίζει ὁ π. Β. : «Ἡ συγχρονική ἔρευνα τοῦ   Furnish δείχνει πώς οἱ ἀντιλήψεις αὐτές δέν εἶναι εἰδικά παύλειες, ἀλλά ἀπηχοῦν Σενέκα, Δίωνα Χρυσόστομο, Φίλωνα καί τό ἐν γένει ἑλληνιστικό-ρωμαϊκό κλῖμα...Γενικά οἱ ἠθικοί κανόνες τῆς Βίβλου διαμορφώνονται πολιτισμικά, ὁπότε προϋποθέτουν ἀντιλήψεις γιά τόν φυσικό κόσμο καί τόν ἄνθρωπο μέ τίς σχέσεις του, οἱ ὁποῖες δέν ἰσχύουν πιά» (σ. 378-379).

Μοιάζουν λίγο μπερδεμένα τά παραπάνω, ἀλλά αὐτό πού θέλει νά πεῖ ὁ π. Β. Θερμός εἶναι ὅτι ὁ ἀπ΄Παῦλος στήν πρός Ρωμαίους άκολουθεῖ ὅλο τό πολιτισμικό κλῖμα, τούς φιλοσόφους κλπ. Στήν οὐσία δηλαδή ὁ Ἀπόστολος, ἀλλά καί ὅλοι οἱ προφῆτες καί ἀπόστολοι εἶναι κάτι σάν θρησκευτικοί συγγραφεῖς τῆς ἐποχῆς πού ἀγνοοῦσαν αὐτά πού ἡ σημερινή «ἐπιστήμη» γνωρίζει : τόν σεξουαλικό προσανατολισμό. Γιά νά ποῦμε τά πράγματα μέ τό ὄνομά τους, ὁ π. Β. ἰσχυρίζεται ὅτι ὁ Ἀπ. Παῦλος καί οἱ λοιποί θεόπνευστοι συγγραφεῖς δέν γνώριζαν ὅτι κάποιοι εἶναι δημιουργημένοι ἀπό τόν Θεό μέ τό «κουσούρι», μέ τή διαστροφή τῆς ὁμοφυλοφιλίας!  Τώρα ὅμως οἱ ἀπανταχοῦ ὁμοφυλόφιλοι «καθηγητές» τῆς Καινῆς Διαθήκης, οἱ φιλόσοφοι, οἱ ψυχολόγοι, οἱ ἑνώσεις τῶν ὁμοφυλοφίλων, οἱ έξωνημένοι πολιτικοί, ἔχουν ἀποδείξει ὡς ὑπάρχον τό διεστραμμένο δόγμα τοῦ σεξουαλικοῦ προσανατολισμοῦ.  Τό λέει καί ἀλλοῦ ὁ π. Βασίλειος : «Ἄς θυμίσουμε πάλι ἐδῶ ὅτι τά παύλεια χωρία, ὅπως καί οἱ μεταγενέστεροι ἑρμηνευτές τους, ἀγνοοῦν τήν ὕπαρξη τοῦ σεξουαλικοῦ προσανατολισμοῦ» (σ. 381).

Μέ τή φράση αὐτή πάντως ὁ π. Βασίλειος σβήνει τή θεοπνευστία τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί τῶν «μεταγενεστέρων ἑρμηνευτῶν» πού εἶναι οἱ ἅγιοι Πατέρες.  Ὁ Ἀπ. Παῦλος κατά τόν π. Βασίλειο δέν δέχεται τόν θεῖο φωτισμό, τήν ἄκτιστη Χαρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Δέν γνωρίζει ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι τό βάθος τῆς ἀνθρώπινης ψυχῆς, κάνει λάθος στίς ἐκτιμήσεις του καί ἀκολουθεῖ τόν ὁμοφυλόφιλο Σενέκα καί ὅλο τόν ἐσμό τῶν φιλοσόφων γιά νά γράψει τήν ἐπιστολή του.  Καί πολύ χειρότερα εἶναι βέβαια τά πράγματα γιά τούς ἑρμηνευτές τοῦ ἀποστόλου ἁγίους Πατέρες. Γράφει ὁ π. Βασίλειος : «Εἶναι φανερό, ὅπως γράφει ὁ ὀρθόδοξος Johnson, ὅτι ʺἀκόμη καί μεγάλοι ἅγιοι, διάσημοι ὡς σπουδαῖοι θεολόγοι καί ἐξαιρετικές διάνοιες, ἔκριναν μέ βάση τήν θεολογική γνώση πού ἦταν διαθέσιμη στήν ἐποχή τους. Καθώς σέ μεγάλο βαθμό αὐτή ἦταν λανθασμένη, αναπόφευκτα κατέληξαν σέ ἐσφαλμένα συμπεράσματα ʺ.(σ. 398-399)  

Τί κρῖμα γιά ὀρθόδοξο κληρικό νά ἐκφέρει τετοιες ἀπόψεις! Δέν ὑπάρχει θεία Ἀποκάλυψις! Δέν ὑπάρχουν θεοφόροι Πατέρες! Ὑπάρχει ὅμως «θεολογική γνώση» ἀπό τή δυσώδη, ἀφώτιστη, ἄπιστη Δύση καί τούς «θεολόγους» της πού ἑρμηνεύουν κατά τίς ἀπόψεις καί τίς διαστροφές πού διακατέχονται, τήν Ἁγία Γραφή. Τή διαστρεβλώνουν, τήν τεμαχίζουν καί τήν ἐξετάζουν σάν κάποιο πτῶμα στό νεκροτομεῖο ἤ τήν ἀπορρίπτουν. Μοῦ φαίνεται πάντως φυσικό νά ἐκφέρει τέτοιες ἀπόψεις ὁ π. Βασίλειος.  Μετά τόν Ψυχολογισμό πού προσπαθεῖ νά ἐπιβάλει σ΄την Ἐκκλησία καί τήν περιφρόνηση στήν ἀμώμητη θεία ὀρθόδοξη λατρεία μας προχωρεῖ  στήν περιφρόνηση τῶν Ἁγίων Πατέρων καί τήν ἀποδόμηση τῶν θείων γραφῶν. 

Γιά τή στάση τοῦ βιβλίου «Ἕλξη καί πάθος» ἔναντι τῶν ἁγίων Πατέρων δέν ἔχουμε ἀναφερθεῖ ἀκόμη. Θά ἀσχοληθοῦμε μ΄αὐτήν σέ ἑπόμενο κείμενό μας.