25η Μαρτίου : Ἡ ἑορτή πού ἐνοχλεῖ! Τοῦ Ἀρχιμανδρίτου Μελετίου Ἀπ. Βαδραχάνη

Ἡ 25η ΜΑΡΤΙΟΥ εἶναι ἡ ἱστορικὴ ἡμερομηνία μὲ τὴν ὁποία γιορτάζουμε τὴν ἐπέτειο τῆς ἀπελευθερώσεώς μας ἀλλὰ καὶ τὴν ἵδρυση οὐσιαστικὰ τοῦ Νεοελληνικοῦ Κράτους. Εἶναι μιὰ ἡμερομηνία, ποὺ τὸ νεοελληνικὸ κράτος ἀρχίζει νὰ δημιουργεῖται στὴ Νότιο Ἑλλάδα μετὰ ἀπὸ 400 χρόνια δουλείας, καὶ ἀργότερα, τὸ 1912 καὶ ἑξῆς, ἐπεκτείνεται στὴν Βόρειο Ἑλλάδα ὅπου ἡ δουλεία ἦταν 500 χρόνια.

Τὸ νεοελληνικό, ὅμως, κράτος δὲν μπόρεσε νὰ ἐλευθερώσει τὰ ὑπόλοιπα ἀλύτρωτα ἐδάφη μας, ὅπου ἡ δουλεία ἔφθασε μέχρι καὶ 900 περίπου χρόνια, ἀφοῦ μὲ τὴ Μάχη τοῦ Μαντζικὲρτ τὸ 1071 χάθηκε ὁριστικὰ ἡ Καππαδοκία καὶ οἱ γύρω της περιοχές.

Τὸ δὲ χειρότερο, τὸ 1923, ἔσβησε κάθε ἐλπίδα γιὰ ἐπανάκτηση τῶν ἀλυτρώτων ἐδαφῶν μας, μὲ τὴν ἔξοδο τῶν Ἑλλήνων μιὰ γιὰ πάντα ἀπὸ τὰ ἐδάφη τους. Δυστυχῶς δὲν μπορέσαμε νὰ ἐλευθερώσουμε καὶ τὴν πρωτεύουσά μας τὴν Κωνσταντινούπολη μὲ μοιραῖες συνέπειες γιὰ τὴν μετέπειτα πορεία μας.

Εἶναι λοιπὸν ὅ,τι πιὸ ἱερὸ καὶ ὅ,τι πιὸ σημαντικὸ γιὰ τὴ χώρα μας αὐτὴ ἡ ἐπέτειος. Ἂν τὴν καταργήσουμε οὐσιαστικὰ καταργοῦμε τὸ Νεοελληνικὸ Κράτος, τὴν ταυτότητά μας, τὴν ἱστορία μας καὶ βυθιζόμαστε στὴν λήθη καὶ στὴν ἀγνωσία τῆς κρατικῆς ὀντότητάς μας καὶ τῆς ἐθνικῆς αὐτοσυνειδησίας μας.

Μετὰ τὴν ἀπελευθέρωση κάναμε ἕνα μεγάλο λάθος• δὲν προσέξαμε κι ἐνῶ διώξαμε τοὺς Τούρκους βάλαμε στὸν τράχηλό μας τοὺς Φράγκους. Ἦταν ἡ ἐπανάληψη τοῦ λάθους πολλῶν Βυζαντινῶν προγόνων μας, ποὺ γιὰ νʼ ἀποφύγουν τὴν ἐπερχόμενη τουρκικὴ κατάκτηση, ἔκυπταν τὸν τράχηλο στοὺς Φράγκους. Γιὰ νὰ ἰσχυροποιηθεῖ τὸ νέο κράτος καὶ νὰ διασφαλιστεῖ ὁριστικὰ ἀπὸ τὴν ἐπιβουλὴ τῶν Τούρκων, ἀγκαλιάσαμε τοὺς Εὐρωπαίους παράφορα καὶ τοὺς θεοποιήσαμε.

Τὸν πρῶτο ὀρθόδοξο, πατριώτη, μορφωμένο, ἱκανὸ καὶ ἀφιλάργυρο ἡγέτη μας, τὸν Ἰωάννη Καποδίστρια, ὁ ὁποῖος θέλησε νὰ διασώσει τὴν ἰδιαιτερότητα καὶ τὴν ἰδιοπροσωπία τοῦ νέου κράτους, φροντίσαμε νὰ τὸν ξαποστείλουμε.
Καὶ ἀρχίσαμε τὸ μεγάλο ἔργο• τὸ ἔργο ποὺ ἦταν μεγαλύτερο καὶ ἀπὸ τὴν ἀπελευθέρωσή μας. Νὰ γίνουμε Εὐρωπαῖοι! Στὰ ἤθη, στὰ ἔθιμα, στὸν πολιτισμό, στὴν θρησκεία. Ἀποκομμένοι πλέον ἀπὸ τὴν καθʼ ἡμᾶς Ἀνατολὴ ἀρχίσαμε νὰ καταστρέφουμε τὰ μοναστήρια μας, νὰ θάβουμε τὴν Ρωμιοσύνη, νʼ ἀρνούμαστε τὸν πολιτισμὸ καὶ τὴν πίστη μας καὶ τὸ σπουδαιότερο, ἀρχίσαμε νὰ δανειζόμαστε ἀπὸ τοὺς μεγάλους εὐεργέτες μας τοὺς Φράγκους. Αὐτὸ ἦταν καὶ τὸ μόνιμο δηλητήριο, ποὺ διαπότιζε ἔκτοτε τὸν ἐθνικὸ ὀργανισμό μας μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ποῦμε πολλὲς φορὲς τὸ «Δυστυχῶς ἐπτωχεύσαμεν».

Κλαίει καὶ ὀδύρεται ὁ Ἰωάννης Μεταξάς, στὸ Ἡμερολόγιό του, διότι ἐνῶ δίναμε στοὺς Ἄγγλους τόκο 40% τὸ 1936, γιʼ αὐτὰ ποὺ εἴχαμε δανεισθεῖ, καὶ ἐνῶ τοὺς ὑποσχέθηκε ἤδη ἀπὸ τὸ 1939 ὅτι θὰ βγεῖ στὸν Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο μαζί τους, αὐτοὶ παραμονὲς τῆς ἐξόδου μας στὸν πόλεμο ζητοῦσαν αὔξηση τοῦ ἐπιτοκίου σὲ 65% (Ἡ «Ἱστορία τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους» γράφει ὅτι ὁ τόκος, ποὺ ζητοῦσαν ἦταν 50%) καὶ συγχρόνως λιγοστεύανε συνεχῶς τὶς εἰσαγωγὲς προϊόντων ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα. Ἀρνήθηκε νὰ ἱκανοποιήσει τὰ αἰτήματά τους, ἀπείλησε στὸν βασιλιὰ ὅτι θὰ παραιτηθεῖ ἂν τὸν πιέσουν καὶ μεσοῦντος τοῦ πολέμου ἀναγκάσθηκε νὰ τοὺς δώσει 43%. Αὐτὴ ἦταν καὶ εἶναι ἡ ἀγάπη τῶν Εὐρωπαίων ἑταίρων μας. Νὰ μὴ τὰ ξεχνᾶμε αὐτά.

Τὸ ἄλλο, ὅμως, ποὺ δὲν προσέξαμε, τὸ πιὸ σπουδαιότερο καὶ σοβαρότερο, εἶναι ὅτι στὴν προσπάθειά μας νὰ γίνουμε Εὐρωπαῖοι, γιὰ νὰ ἰσχυροποιηθοῦμε καὶ νὰ προοδεύσουμε, ἀρχίσαμε νὰ πτωχεύουμε καὶ πνευματικά. Ἄρχισε ἡ ψυχή μας σιγὰ - σιγὰ νʼ ἀπομακρύνεται ἀπὸ τὶς ἐθνικὲς καὶ ὀρθόδοξες παραδόσεις μας.

Ἄρχισε νὰ μπολιάζεται μὲ ἀλλότρια ἤθη καὶ ἔθιμα. Ἄρχισε ὁ πολιτισμός μας νὰ φραγκεύει καὶ ἐμεῖς νὰ χαιρόμαστε γιʼ αὐτό. Κι ἐνῶ ξεπουλούσαμε τὰ τίμια καὶ ἱερά τῆς φυλῆς μας, γεμίζαμε ἀγαλλίαση καὶ εὐφροσύνη.
Ἔτσι, συνεχίζοντας τὴν προσπάθειά μας νὰ ἐνταχθοῦμε στὴ Δύση, τὸ 1952 μπαίνουμε στὸ Ν.Α.Τ.Ο., τὸ 1979 στὴν Ε.Ο.Κ. καὶ τὸ 2001 προσχωροῦμε στὸ ἑνιαῖο εὐρωπαϊκὸ νόμισμα. Ἀπεμπολήσαμε στὴν προσπάθειά μας αὐτὴ ὅλα τά πιστεύω μας καὶ ὅλα τὰ δόγματά μας, κρατώντας μόνο ἕνα, τὸ «ἀνήκουμε εἰς τὴν Δύσιν».

Οἱ ἐκκλησιαστικοί μας ἡγέτες κι αὐτοὶ σιγὰ - σιγὰ προσχωροῦν στὴ νέα ἰδεολογία. Συνεχίζουν τὸ λάθος μερικῶν Βυζαντινῶν ἐκκλησιαστικῶν ἡγετῶν πού, γιὰ νὰ σωθοῦν ἀπὸ τοὺς Τούρκους,
προσέγγιζαν κατὰ καιροὺς τοὺς παπικοὺς ἢ καὶ τοὺς προτεστάντες ὑποχωρώντας στὶς πιέσεις τους καὶ θέτοντας σὲ κίνδυνο ἔτσι τὴν Ὀρθοδοξία.

Ἔτσι ἀπὸ τὸ 1902 καὶ κυρίως ἀπὸ τὸ 1920, χάριν τῆς ἐπιδιωκομένης προσεγγίσεως μὲ τὴν Εὐρώπη, οἱ αἱρέσεις τοῦ παπισμοῦ καὶ τοῦ προτεσταντισμοῦ καλοῦνται ἀπὸ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο «μεγάλες τοῦ Χριστιανισμοῦ ἀναδενδράδες». Παραβλέποντας τὸ Πατριαρχεῖο ὅλα τά θεολογικὰ καὶ ἱστορικὰ δεδομένα ὅπως καὶ τὶς ἀντιρρήσεις τῶν ἄλλων πατριαρχείων καὶ αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν προσπαθεῖ νὰ προσεγγίσει τοὺς ἑτεροδόξους χριστιανοὺς τῆς Δύσεως μὲ κριτήρια καθαρὰ κοινωνικά, πολιτικὰ καὶ ὠφελιμιστικά.

Τὸ 1920 ὁ τοποτηρητὴς τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου Δωρόθεος προτείνει τὴν ἵδρυση «Κοινωνίας τῶν Ἐκκλησιῶν» στὰ πρότυπα τῆς «Κοινωνίας τῶν Ἐθνῶν», ποὺ μόλις ἔχει ἱδρυθεῖ. Κι ὅλα αὐτὰ χωρὶς νὰ ὑπάρχει θεολογικὴ βάση ἢ ἐκκλησιαστικὴ ἀναγκαιότητα. Ἁπλῶς γιὰ νὰ ἀντιμετωπισθοῦν τὰ δεινά τοῦ A΄ Παγκοσμίου πολέμου καὶ φυσικά, ἐννοεῖται χωρὶς νὰ λέγεται, τὰ δεινά τοῦ Πατριαρχείου.

Ἡ ἐκκοσμίκευση τοῦ Πατριαρχείου διαβρώνει καὶ τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, ἡ ὁποία προσχωρεῖ σιγὰ - σιγὰ στὸν οἰκουμενισμό.
Φθάνει στὸ ζενὶθ τὸ 2001, ὅταν ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος γιὰ νὰ βοηθήσει τὸ κράτος στὸν εὐρωπαϊκό του προσανατολισμό, ἐπὶ τοῦ μακαριστοῦ ἀρχιεπισκόπου Χριστοδούλου, ὑποδέχεται τὸν Πάπα σὰν ἀρχηγὸ Ἐκκλησίας καὶ ἀναγνωρίζει τὸν παπισμὸ μὲ ὅλες τὶς αἱρέσεις του ὡς Ἐκκλησία.

Καὶ τὸ 2007 ἐπίσης, ὅταν σὲ ἐγκύκλιο τῆς Ἱερᾶς Συνόδου ἐπὶ τῇ ἐπετείω τῆς 25ης Μαρτίου ἡ ἔνδοξη καὶ ἐθνικὴ καὶ ἁγία ἐπανάσταση τῆς 25ης Μαρτίου συσχετίζεται μὲ τὴν ἵδρυση τῆς Ε.Ο.Κ. στὶς 25 Μαρτίου τοῦ 1957(?).

Ἐμβρόντητοι ἔμειναν οἱ πάντες, ὅταν ἄκουσαν τὴν ἡμέρα τῆς ἐθνικῆς καὶ θρησκευτικῆς μας παλιγγενεσίας νὰ ὑμνεῖται ἡ Ε.Ο.Κ. καὶ μάλιστα μὲ ἐγκύκλιο τῆς Συνόδου. O tempora o mores! Εἰς «οἵους καιροὺς τετήρηκας ἡμᾶς Κύριε»! Ὁ ἐκδυτικισμὸς τῆς Ἑλλάδας νὰ προωθεῖται ἐν τέλει ἀπὸ τὴν ἡγεσία τῆς Ἐκκλησίας καὶ μάλιστα ἀπὸ ἀρχιεπίσκοπο, ποὺ ἔβαλε συνεχῶς ἐναντίον τῶν Εὐρωλιγούρηδων!

Παρόλη αὐτὴ τὴν κατάπτωσή μας καὶ τὴν Εὐρωτρέλλα μας, ἡ θρησκευτικὴ καὶ ἐθνική μας συνείδηση δὲν ἔχει μαραθεῖ ἐντελῶς. Τὰ σχολεῖα μας μέχρι καὶ σήμερα εἶναι γεμάτα μὲ εἰκόνες τῶν ἡρώων τοῦ 1821. Δοξολογίες καὶ παρελάσεις συνεχίζουν νὰ γίνονται καὶ πανηγυρικοὶ νὰ ἐκφωνοῦνται. Οἱ ἐθνικὲς ἐνδυμασίες μας ἔχουν τὴν ἐπίσημη παρουσία τους κατὰ τὶς μέρες αὐτές.

Οἱ ὑποθῆκες τῶν ἀγωνιστῶν τοῦ ʼ21 ὅπως καὶ τὰ λάθη τους ἔρχονται νὰ μᾶς φρονηματίσουν καὶ νὰ μᾶς διδάξουν. Τὸ δηλητήριο τοῦ ἐκφραγκισμοῦ μας, ὅμως, παραμένει καὶ οἱ διεθνεῖς καὶ ἐγχώριοι βάτραχοι τοῦ πλήρους ἐκδυτικισμοῦ μας κοάζουν συνεχῶς. Νὰ καταργηθοῦν τὰ βιβλία τῆς ἱστορίας μας, οἱ παρελάσεις μας, οἱ σχέσεις τοῦ Ἔθνους μας μὲ τὴν Ἐκκλησία, νὰ μεταρρυθμισθοῦν τὰ νεοελληνικὰ ἀναγνώσματά μας...

Καὶ φθάσαμε στὸ σωτήριο ἔτος 2010. Γιὰ ἄλλη μιὰ φορὰ ἀνακαλύψαμε ὅτι πτωχεύσαμε. Ὅτι εἴμαστε ὑπόδουλοι καὶ ἐξαρτημένοι ἀπὸ τοὺς Φράγκους ἀδελφοὺς τῆς Ε.Ο.Κ. Καὶ ἀρχίσαμε νὰ προσπαθοῦμε, ὄχι πῶς θὰ γίνουμε οἰκονομικὰ ἀνεξάρτητοι, ἀλλὰ πῶς θʼ ἀποκτήσουμε ξανὰ τὴν ἐμπιστοσύνη τους, γιὰ νὰ μᾶς ξαναδανείσουν!

Πῶς θὰ συνεχιστεῖ ἡ ὑποδούλωσή μας. Καὶ μὲ εὐκαιρία τὴν πτώχευσή μας τὰ ξεπουλοῦμε ὅλα σὲ τιμὴ εὐκαιρίας. Γιὰ πρώτη φορὰ τολμοῦν οἱ ἡγέτες μας νὰ καταργήσουν τὸν ἑορτασμὸ τῆς 25ης Μαρτίου στὶς πρεσβεῖες καὶ τὶς κοινότητες τοῦ ἐξωτερικοῦ γιά... λόγους οἰκονομικούς. Γιὰ πρώτη φορὰ τολμοῦν νὰ σταματήσουν τὶς παρελάσεις τῶν μηχανοκινήτων τμημάτων τοῦ στρατοῦ ὅπως καὶ τὶς πτήσεις τῶν ἀεροπλάνων γιὰ τὸν ἴδιο λόγο.

Γιὰ καρναβάλια, γιὰ πολιτιστικὲς ἐκδηλώσεις χαμηλοῦ ἐπιπέδου, γιὰ μεταδόσεις ὀλυμπιακῶν ἀγώνων, καλλιτεχνικοῦ πατινάζ, γιὰ διαγωνισμοὺς τραγουδιῶν Γιουροβίσιον, γιὰ ἐπιχορηγήσεις κομμάτων καὶ πολιτικῶν, γιὰ γιορτὲς δημοκρατίας καὶ δὲν συμμαζεύεται, ἔχουν χρήματα οἱ ἀναίσχυντοι. Γιὰ τὴν ἡμέρα τῆς Ἐθνικῆς Ἑορτῆς μας δὲν ἔχουν;

Αἰδὼς Ἕλληνες πολιτικοὶ ὅλων τῶν συνευδοκούντων κομμάτων! Καὶ αἰδὼς Ἕλληνες, ποὺ ἀφήνετε τοὺς ἡγέτες μας νʼ ἀσελγοῦν κατʼ αὐτὸ τὸν αἰσχρὸ καὶ ἐλεεινὸ τρόπο πάνω στὸ ἱερὸ καὶ ὅσιο καὶ ἄχραντο Σῶμα τῆς πατρίδας μας.

[ΠΗΓΗ: Ἀναβάσεις/aggelioforos.blogspot.com/πηγή Ορθόδοξος τύπος 19 Μαρτίου 2010]