Μέ ποιά λογική προαιρετικό τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν;
ἐφημέριου Ἱ. Ν. Ὑψώσεως Τιμίου Σταυροῦ Χολαργοῦ
Ἀφοῦ ἀρχικά μειώθηκαν οἱ ὧρες διδασκαλίας τῶν θρησκευτικῶν, μειώθηκαν κατόπιν στό ἐλάχιστο οἱ ἐκκλησιασμοί κατά τή διάρκεια τοῦ σχολικοῦ ἔτους, ἀκολούθησε ἡ ἀπαγόρευση τῆς ἐξομολογήσεως στά σχολεῑα καί τώρα ἐπιβάλλεται ἡ προαιρετική ἐπιλογή τοῦ ἐν λόγῳ μαθήματος. Δηλαδή ἐξελικτική δαιμονοποίηση τῆς παιδείας μας καί τῶν μαθητῶν μας. Ἔτσι θά ἀνεβοῦμε ψηλότερα;
Στήν Ἐκκλησία ὁ ἄνθρωπος καθαίρεται, φωτίζεται καί ἁγιάζεται.
Αὐτό μᾶς δίδαξαν, διδάσκουν καί θά διδάσκουν αἰῶνες αἰώνων οἱ Προφῆτες, ὁ Χριστός, οἱ Ἀπόστολοι, οἱ Ἅγιοί μας.
Ἡ Ἐκκλησία μας εὔχεται «ὑπέρ τοῦ διαφυλαχθῆναι τήν ἁγίαν Ἐκκλησίαν καί τήν πόλιν ταύτην ἀπό ὀργῆς, λοιμοῦ, λιμοῦ, σεισμοῦ, καταποντισμοῦ, πυρός, μαχαίρας, ἐπιδρομῆς ἀλλοφύλων, ἐμφυλίου πολέμου, αἰφνιδίου θανάτου».
Τό νά γίνει προαιρετικό τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν στά Ἑλληνικά Ὀρθόδοξα Σχολεῖα εἶναι σά νά ἤ καί χωρίς «σάν» «νά βγάζουμε μόνοι μας τά μάτια μας» καί στήν προκειμένη περίπτωση τήν πίστη μας πού νοηματοδοτεῖ τήν ἴδια μας τήν ὕπαρξη.
Ἄς δοῦμε ὅμως τή σχέση τῆς προαιρετικότητας μέ τήν παραπάνω εὐχή.
Στό σύνολο τοῦ Ἑλληνικοῦ ὀρθοδόξου λαοῦ προκαλεῖται ἔντονη ὀ ρ γ ή μέ τέτοιου εἴδους ἀποφάσεις. Ὅταν ὅμως ὀργίζεται ὁ λαός, φωνάζει ὁ Θεός.
Βέβαια τό καλύτερο θά ἦταν νά μήν ὑπῆρχαν οἱ σκανδαλοποιοί τῆς ὀργῆς καθ’ὅτι «οὐαί δι’οὗ τό σκάνδαλον ἔρχεται».
Κατόπιν τούτου ἡ ἀπουσία, ἔστω ἀρχικά, κάποιων μαθητῶν ἀπό τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν ἐπιφέρει πνευματικό καί σωματικό λ ο ι μ ό. Λοιμό στόν ἑαυτό τους ἀλλά καί στήν κοινωνία. Πλάθονται μισοί καί μισητοί ἄνθρωποι πού ἀρρωσταίνουν ψυχικά καί σωματικά ἀφοῦ ἀπουσιάζει ὁ τρόπος τῆς θεραπείας τῶν παθῶν καί τῶν ἁμαρτιῶν τους.
Ἀλλά δέν εἶναι καί λ ι μ ό ς ἄν λείπει ἀπό τήν τροφή τους τό ἁλάτι, ἡ ἀνάσα τῆς ψυχῆς; Δηλαδή, ἄν λείπει ἀπό τή ζωή τους ἡ ἑλληνορθόδοξη παιδεία, ἡ μελέτη βίων ἁγίων, τοῦ Χριστοῦ, τῆς Παναγίας, τῆς Ἐκκλησιαστικῆς μας ἐν γένει ἱστορίας;
Κι’ ἔτσι εὔκολα γίνεται σ ε ι σ μ ό ς, ταρακουνιέται ἡ εὔπλαστη ψυχούλα τοῦ νέου μαθητῆ ὅταν δέν ἔχει ἄμυνες νά ἀντιμετωπίσει τίς ἄλλες θρησκεῖες, τίς αἱρέσεις, τή μαγεία, τήν ἀθεΐα, τήν ἐσωτερική ταραχή, τόν δαιμονισμό, τήν κάθε πλάνη.
Ὅταν ὁ μαθητής δέν βρίσκει νόημα ἐπιβιώσεως καί ἀπάντηση στά ὑπαρξιακά του ἐρωτήματα πέφτει στήν ἀπογοήτευση, στήν κατάθλιψη καί ἴσως καί στήν αὐτοκτονία.
Κ α τ α π ο ν τ ί ζ ε τ α ι ὁ χωρίς ρίζες μαθητής στούς χωρίς ἐπιστροφή γκρεμούς τῶν πάσης φύσεως ἡδονῶν καί ἀντιδραστικῶν συμπεριφορῶν.
«Κ α ί γ ε τ α ι» ἐν γνώσει μας ἡ ἀνθρώπινη ὕπαρξη ὅταν τῆς ἀφαιροῦμε τήν ἐμπειρία τοῦ Ἀληθινοῦ Ὕδατος δηλ. τοῦ Χριστοῦ, πού τήν ξεδιψᾶ μιά γιά πάντα,ὅπως τή Σαμαρείτιδα.
Κ ό β ε τ α ι μέ τήν κοφτερή αὐτή ἀπόφαση μία σημαντική εὐκαιρία τῆς ζωῆς τῶν μαθητῶν νά μάθουν γιά τή Χριστιανική πίστη, πού κανείς δέν ξέρει ποτέ πῶς θά τήν ἀξιοποιήσουν ἀργότερα.
Ὅταν μέ μία ὑποκριτική ἀγάπη πρός ἀ λ λ ο φ ύ λ ο υ ς, πουλᾶμε ἤ καλύτερα φτύνουμε τά ἑκατομμύρια ἁγίων μαρτύρων πού ἔδωσαν τή ζωή τους ἀπό τήν ἀγάπη τους στήν Ὀρθοδοξία γκρεμίζοντας πολλές φορές διά ποικίλων τρόπων ναούς ψεύτικων θεῶν ἤ εἴδωλα, καταργοῦμε τό ἴδιο τό Σύμβολο τῆς πίστεώς μας, τό «Πιστεύω». Μήπως δέν ἤξεραν τά κουλτουριάρικα ἐπιχειρήματα περί ἀνεξιθρησκείας;
Αὐτή ἡ προαιρετικότητα φέρνει σά συνέπεια καί ἕναν “ἐ μ φ ύ λ ι ο„ ἕναν διχασμό ἀνάμεσα σέ μᾶς τούς Ὀρθοδόξους, ὑπό τήν ἔννοια τοῦ κατά πόσο εἶναι σωστό ἤ δέν εἶναι ἕνα τέτοιο ξεκαθάρισμα μέ πολύτιμο τίμημα τά ἴδια τά παιδιά μας.
Πραγματικά τό δικαίωμα ἐπιλογῆς ἐπιφέρει α ἰ φ ν ί δ ι ο πνευματικό θ ά ν α τ ο στούς μαθητές μας πού οὔτε κἄν τούς δίνουμε τό δικαίωμα νά ἀποφασίσουν μόνοι τους, ἀφοῦ πρῶτα ἀκούσουν τό περιεχόμενο τῶν θρησκευτικῶν.
Ἀκόμη κι’ἄν ἀποφασίσουν νά μήν τό παρακολουθήσουν ποῦ καί πῶς καί ἀπό ποιούς θά ἐπιτηροῦνται οἱ ἀπαλλαχθέντες μαθητές;
Καί στό κάτω-κάτω τῆς γραφῆς οἱ ἴδιοι οἱ ὑποστηρικτές τοῦ νέου θεσμοῦ δέν ἔπαθαν τίποτε ἐπειδή παρηκολούθησαν ἔστω ἐγκεφαλικά-ἐγκυκλοπαιδικά τό μάθημα τῶν θρησκευτικῶν. Κι’ἄν κόπτονται γιά δικαιοσύνη ἄς γίνουν προαιρετικά ὅλα τά μαθήματα ἀφοῦ εἴτε δέν ὑπάρχουν σέ ἄλλες χῶρες τά ὅσα διδασκόμαστε ἐν Ἑλλάδι, εἴτε διδάσκονται μέ διαφορετικό τρόπο, εἴτε ὑπάρχουν διαφορετικές ὀπτικές γωνίες ὅπως στά μαθήματα ἱστορίας καί βιολογίας.
Ἄν πραγματικά ἀγαπᾶμε τούς συνανθρώπους μας πρέπει νά τούς τονίσουμε:
1) ὅτι οἱ ἀπαλλαχθέντες μαθητές ἤξεραν ἐκ τῶν προτέρων τό πρόγραμμα τῶν μαθημάτων τῶν Ἑλληνικῶν Ὀρθοδόξων Σχολείων βάσει τοῦ Ἑλληνικοῦ Συντάγματος-ἐν προκειμένῳ ἄς μήν τό ἐπέλεγαν ἐφ’ὅσον μάλιστα λένε ὅτι συμπεριφέρονται δημοκρατικά καί ὄχι αὐθαίρετα-
2) ὅσοι μαθητές δέν ἐπιθυμοῦν τήν παρακολούθηση τῶν θρησκευτικῶν ἄς τά παρακολουθοῦν ἔστω μηχανικά σάν μία ἀκόμη πρόσθετη γνώση
3) γιά ὅσους θεατρινίστικα θεωροῦν πώς ἡ πίστη δέν ἐπιβάλλεται καί εἶναι οἰκογενειακή ὑπόθεση, ἄς μάθουν ὅτι καί τά ἐμβόλια μᾶς ἐπιβάλλονται παρ’ὅλο πού δέν φαίνεται ἄμεσα ἡ ὠφέλειά τους. Μήπως νά γίνουν κι’αὐτά προαιρετικά;
4) Τέλος ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, ἄν εἴμαστε ὀρθόδοξοι, νά μήν ξεχνᾶμε ὅτι πάντοτε συνιστοῦσε νά χτίζουμε Ἐκκλησίες καί νά ἱδρύουμε Σχολεῖα γιά νά διδάσκονται τά παιδιά μας περί Χριστοῦ, περί Ἁγίων, περί Ἐκκλησίας, περί μυστηρίων, περί ψυχῆς, περί Παραδείσου καί κολάσεως.