Πορεία πρός «κοινό Ποτήριο»;
Βούληση γιά κοινό ποτήριο;
Δημοσιεύθηκε στά Μ.Μ.Ε. ἐδῶ καί μερικούς μῆνες ἡ βούληση καί ἡ πρόκληση τοῦ Πάπα τοῦ Βατικανοῦ κ. Βενεδίκτου πρός τόν Παναγιώτατο Οἰκουμενικό Πατριάρχη μας κ. Βαρθολομαῖο νά συνεορτάσουν τή θρονική ἑορτή τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου στίς 30 Νοεμβρίου 2006, τοῦ ἁγίου Ἀνδρέου καί νά φτάσουν στό κοινό Ποτήριο.
Ἡ καθ’ ἡμᾶς Ὀρθοδοξη Ἐκκλησία δέν εἶναι ἐπισκοποκεντρική ὅπως ἡ παπική, θεσμικά πλέον Παποκεντρική, ἀλλά Συνοδική, δημοκρατική. Γιαυτό καί ἔχουμε τό «δικαίωμα» ἐκ τοῦ σταυρωθέντος καί Ἀναστάντος Κυρίου μας, τῶν ἁγίων Ἀποστόλων καί τῶν λοιπῶν Ἁγίων, χωρίς φόβο καί πάθος νά ἐκφράζουμε τίς ἀπόψεις μας ὡς μέλη ἰσότιμα τῆς Ἐκκλησίας.
Μέ τήν προσήκουσα ποιμαντική εὐθύνη ἐκφράζουμε τούς παρακάτω προβληματισμούς μας καί τίς θέσεις μας, πού ταπεινῶς φρονοῦμε ὅτι ἐκφράζουν τό μεγαλύτερο μέρος τῶν κληρικῶν τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας, καθώς ἐπίσης καί τοῦ χριστεπωνύμου πληρώματός Της..
Πῶς εἶναι δυνατόν;
Πῶς εἶναι δυνατό νά προκαλεῖται ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης μας σέ μετοχή στό κοινό Ποτήριο, ἐφόσον τόσες πολλές διαφορές χωρίζουν τόν Παπισμό ἀπό τή Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ , τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας! Καθ’ ἡμᾶς τό κοινό Ποτήριο ἀποτελεῖ τήν κορυφαία κοινωνία ὅλων τῶν πιστῶν μέ τή μακαρία Κεφαλή, τόν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό. Κανένας ἀβάπτιστος, κανένας αἱρετικός οὔτε καί κατηχούμενος δέν μπορεῖ νά μετάσχει τοῦ Τιμίου Σώματος καί τοῦ Ἀχράντου Αἵματος τοῦ Κυρίου.
Μόνον ὅσοι βαπτίστηκαν καί πίστεψαν ἤ πίστεψαν καί βαπτίστηκαν στό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί δέν ἔχουν βαρειά ἁμαρτήματα, σωστά προετοιμασμένοι, μποροῦν μέ τήν εὐλογία τοῦ πνευματικοῦ τους πατρός μετά φόβου Θεοῦ, πίστεως καί ἀγάπης νά κοινωνοῦν.
Οἱ διαφορές μεταξύ Παπισμοῦ καί Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἶναι πολλές. Ξεκινοῦν ἀπό τίς δογματικές, τίς ἀνθρωπολογικές καί φτάνουν μέχρι τίς κοσμολογικές, οἰκολογικές, σωτηριολογικές - ἐσχατολογικές. Ὅλες αὐτές μποροῦν νά συνοψισθοῦν στίς ἑξῆς:
Filioque Subordinatio
1. Ἄν ὑπῆρχε κατά τό παρελθόν καί ἄν ὑπάρχει κατά τό παρόν ἡ καλή προαίρεση, θά μποροῦσε κατά τό Διάλογο μεταξύ Παπικῶν καί Ὀρθοδόξων νά μήν εἶχε ἐφευρεθεῖ τό ἀπατηλό τέχνασμα τῶν «ἑνούντων», (δηλαδή νά προβάλουμε μόνο ὅσα μᾶς ἑνώνουν μέ τούς παπικούς καί ὄχι ὅσα μᾶς χωρίζουν). Θά κυριαρχοῦσε ἡ εἰλικρινής διάθεση ἑκατέρωθεν γιά ἐπιστροφή στήν ὀρθή διδασκαλία τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καί τῶν Ἁγίων Πατέρων πού ἐδογμάτισαν βάσει τῆς Κ.Δ. καί τῆς ζωντανῆς Ἀποστολικῆς Ἁγιοπνευματικῆς ἐμπειρίας. Διά τῆς μελέτης τῶν θεοφωτίστων Ἁγίων Πατέρων πού ἔχουν μιλήσει ἀναλυτικά καί γιά τό filioque (καί ἐκ τοῦ Υἱοῦ) καί γιά τή subordinatio (τήν ἐκ τοῦ filioque ἀπορρέουσα ὑποτέλεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος) καί τοῦ εἰλικρινοῦς διαλόγου μπορεῖ ὁ παπισμός νά βρεῖ τήν Ἀλήθεια, τό Χριστό καί νά ὁδηγήσει τούς πιστούς «εἰς πᾶσαν τήν Ἀλήθειαν».
Δόξα τῷ Τριαδικῷ Θεῷ διότι ἀπό Ὀρθοδόξου πλευρᾶς ὑπῆρχαν καί ὑπάρχουν εἰσέτι Θεοφώτιστοι Πατέρες πού μποροῦν νά χειρισθοῦν διακριτικῶς δογματικά θέματα ὡς τό filioque, subordinatio, ἄκτιστη Χάρη, ἀλάθητο, πρωτεῖο κ.τ.λ. Δόξα τῷ Θεῷ καί ἀπό τῆς πλευρᾶς τοῦ Παπισμοῦ ὑπῆρχαν (π.χ. καρδινάλιος Danielou) καί ἀσφαλῶς ὑπάρχουν θεολόγοι καί κληρικοί μέ ἁγιοπατερικό ὁπλισμό πού μποροῦν νά διαλεχθοῦν πάνω σέ θέματα Χριστιανικῆς πίστεως καί ἀληθείας. Προσωπικά ἔχω γνωρίσει παπικούς κληρικούς πού ἔχουν ἐνστερνισθεῖ τήν ὀρθόδοξη δογματική διδασκαλία καί ποιμαντική. Βοηθοῦν πνευματικά τούς ἀνθρώπους καί ὀνειρεύονται τήν περίλαμπρη ἡμέρα πού καί ἡ παπική ἡγεσία θά ἀπαρνηθεῖ τήν πλάνη γιά νά φθάσουμε στήν πολυπόθητη ἑνότητα. Ὁ ἅγιος καί θεοφόρος γέροντας π. Πορφύριος εἶχε ἐκφράσει τήν ἐγκάρδια συμπάθειά του σέ παπικό κληρικό πού ζεῖ ὀρθοδόξως.
Εἶναι ὅμως ἐντελῶς ἀπαραίτητο ἡ νέα ἡγεσία τοῦ Παπισμοῦ νά θελήσει νά ἀνοιχθεῖ σέ εἰλικρινῆ διάλογο γιά διόρθωση τῶν δογματικῶν ἀποκλίσεων καί λαθῶν. Εἶναι αὐτονόητο ὅτι θά πρέπει ὁ σύγχρονος Παπισμός νά ἀπορρίψει τό πλανερό δόγμα τοῦ filioque καί τήν ἀπορρέουσα ἐξ αὐτοῦ ὑποτίμηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος (subordinatio). Στό κατά Ἰωάννη Εὐαγγέλιο Ἐκεῖνος, ὁ ἴδιος ὁ Χριστός ἐξηγήσατο τά περί τῆς Παναγίας Τριάδος, ὥστε κάθε καλοπροαίρετος ἄνθρωπος καί δή πιστός, νά γνωρίζει τή δογματική διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας, πού εἶναι ἀπαραίτητη γιά τή σωτηρία μας. Ἡ Φύση ἤ Οὐσία τῶν τριῶν προσώπων τῆς Ἁγίας Τριάδος καί οἱ σχέσεις τους μέ τούς ἀνθρώπους περιγράφονται ἀπό τόν Ἴδιο τό Θεάνθρωπο. Ὁ μέγας πατήρ τῆς Ἐκκλησίας ὁ ἱερός Φώτιος, ἔλεγε ὅτι ἡ παραμικρή διαφοροποίηση στήν ἔκφραση τοῦ δόγματος, δέν εἶναι καθόλου παραμικρή, ἀφοῦ πρόκειται γιά τή ζωή τῆς Παναγίας Τριάδος, τῶν σχέσεων τῶν Τριῶν προσώπων μεταξύ τους καί μεταξύ τῶν μυρίων ἀνθρωπίνων προσώπων.
Πρωτεῖο τοῦ Πάπα
2. Πλάνη σύμφυτη μέ τό filioque εἶναι καί τό παπικό πρωτεῖο. Ὁ ἱερός Φώτιος, ἄνδρας τεραστίας κοσμικῆς καί Θεολογικῆς μορφώσεως, θεοφώτιστος, κατάλαβε ὅτι τό παραμικρό λάθος περί τῆς Ἁγίας Τριάδος ἀποβαίνει μέγιστο. Τεράστιο λάθος πού ἀπορρέει ἀπό τήν πλάνη τοῦ filioque εἶναι τό παπικό πρωτεῖο. Οἱ παπικοί αἰσθάνθηκαν τήν ἀνάγκη νά πολεμήσουν τόν ἱερό Φώτιο, ὁ ὁποῖος εἶχε ὁλοκάθαρες καί τεκμηριωμένες θεολογικά τοποθετήσεις καταδικάζοντας τό filioque. Πρῶτος ὁ πάπας Ρώμης Νικόλαος ὁ Α΄ παρουσίαζε ἕνα δῆθεν ἐκκλησιαστικό κείμενο «τίς ψευδοϊσιδώρειες διατάξεις» στά μέσα τῆς ἐνάτης ἑκατονταετηρίδος γιά νά κατοχυρώσει τό παπικό πρωτεῖο, ὥστε καί ἡ προσπάθεια ἐπιβολῆς τοῦ filioque σ’ ὅλη τήν Ἐκκλησία νά ἔχει περισσότερη ἐπιτυχία. Ὁ ἱστορικός Στεφανίδης στήν Ἐκκλησιαστική Ἱστορία του (σελ. 344) ὑποστηρίζει ὅτι «ὅσον περισσότερον ἠλαττοῦτο ἡ σημασία τοῦ πάπα Ρώμης ἐν τῇ Ἀνατολῇ, τόσον περισσότερον ηὔξανε καί διεμορφοῦτο καλύτερον τό παπικόν πρωτεῖον».
Βλέποντας ὁ μέγας Φώτιος τήν ἄκαμπτη ἐπιμονή τοῦ πάπα Νικολάου Α΄ γιά νά ἐπιβάλει καί τό filioque καί τό πρωτεῖο του στήν Ἀνατολική Ἐκκλησία - ἐξόφθαλμες πλάνες ὅλως ἀντίθετες πρός τήν Καινή Διαθήκη καί ὅλο τό πνεῦμα τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας Του - προτίμησε τό Σχῖσμα παρά τόν παρασυρμό στίς παπικές πλάνες. Προτίμησε τό Φῶς καί τήν Ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ, μή ἀναμεμιγμένα μέ τό σκοτάδι καί τό ψεῦδος τῆς αἱρέσεως.
Ἀπό τότε μέχρι σήμερα ἡ παπική διπλωματία ἐξήσκησε ἀνά τούς αἰῶνες ἀπίστευτες πιέσεις γιά τήν ἐπιβολή κυρίως τοῦ παπικοῦ πρωτείου. Σ’ ὅλες τίς σύγχρονες διαχριστιανικές ἤ διαθρησκειακές συναντήσεις, ἀλλά καί σέ πολλές ἐπίσημες εὐκαιρίες μεθοδεύει τήν πρωτοκαθεδρία ἔναντι ὅλων τῶν ἄλλων θρησκευτικῶν ἡγετῶν. Δυστυχῶς ἡ ἀνυποχώρητη ἐπιμονή τῶν παπῶν γιά τήν ἐπιβολή τοῦ πρωτείου τους μετήλλαξε καί ἀλλοίωσε τό «εἰς τύπον καί τόπον Χριστοῦ» ἐπισκοπικό ἀξίωμα – διακόνημα σέ κοσμική ἐξουσία μέ τόν ἐπίγειο κρατικό ὀργανισμό τοῦ Βατικανοῦ, μέ κοσμικά συμφέροντα καί δημιουργία κοσμικῶν ἐπιχειρήσεων.
«Ἀλάθητος ὁ Πάπας»
3. Εἶναι ἴσως εὐκαιρία νά ἀπαρνηθεῖ ὁ ἡγέτης ποντίφικας τήν πλάνη τοῦ δόγματος περί ἀλαθήτου του, ἀφοῦ ὡς γνωστό κανείς ἐκ τῶν ἐχεφρόνων καί εἰλικρινῶν Δυτικῶν Χριστιανῶν καί μή, δέν πιστεύουν σ’ αὐτό, ὅτι ὁ Πάπας εἶναι ἀλάθητος. Ἄς σημειώσουμε ὅτι ἡ Β΄ Βατικάνεια Σύνοδος ἐπεξέτεινε ἀτεκμηρίωτα τό ἀλάθητο, πού ἰσχύει ὄχι μόνο ὅταν ἀποφαίνεται ἐπίσημα ὁ Πάπας ἀλλά καί ἀνεπίσημα. Καταλαβαίνουμε ὅτι χρειάζεται μεγάλη καί γενναιόψυχη μετάνοια ἐκ μέρους τοῦ νέου γηραιοῦ Πάπα γιά κατάργηση τοῦ κυριοτέρου πλανεροῦ δόγματος.
Ἔτσι μπορεῖ νά ἐπηρεασθεῖ χαρισματικά ἡ δογματική διδασκαλία τοῦ Παπισμοῦ καί νά ἐξυγιανθεῖ καί περαιτέρω στή διοικητική δομή της.
Συνέπειες ἀπό τήν παραίτηση τοῦ ἀλαθήτου
α. Ἄν παραμερισθεῖ, ἔστω καί προσωρινά ἡ πλάνη τοῦ ἀλαθήτου, ἀσφαλῶς καί θά δοθεῖ χῶρος στή Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος νά φωτίσει καί τόν Πρῶτο καί τούς περί αὐτόν διοικούντας νά ἀρχίσουν νά λειτουργοῦν συνοδικά, δημοκρατικά καί ὄχι αὐταρχικά καί δικτατορικά, παπικά. Θά ἀρχίσει νά πνέει ἄνεμος ὄντως ἐκκλησιολογικός, ὅπως στήν πρώτη Ἀποστολική Ἐκκλησία, μέ ἐλπίδες ἐπιστροφῆς στή ζωντανή Παράδοση, στή Ζωή τῆς Ἐκκλησίας.
Ἔτσι ἀσφαλῶς καί θά ὑπάρχει ἡ ἐλπίδα, τό ἀρχαῖο Πολίτευμα τῆς Ἐκκλησίας νά γίνει καί πολίτευμα τοῦ Παπισμοῦ. Ταπεινῶς φρονοῦμε ὅτι ἅπασα ἡ Χριστιανική Οἰκουμένη, ἐπηρεασμένη ἀπό τά σύγχρονα ἕωλα μηνύματα περί δημοκρατικοῦ ἐκσυγχρονισμοῦ θά καταχαρεῖ, ἄν καί ὁ Παπισμός δείξει τήν καλῶς ἐννοουμένη ἐκσυγχρονιστική νοοτροπία καί ἐναρμονίσει τό πολίτευμά του ἐπί τό δημοκρατικότερο, συνοδικότερο μέχρι νά φθάσει (ταπεινούμενος ὁ Παπισμός) στήν ἀληθινή χριστιανική ἐκκλησιολογία, ἀπόλυτα συμβατή μέ τήν ἐπίγεια ἁπλῆ, δημοκρατική συμπεριφορά καί τή ζωή τοῦ Κυρίου μας.
β. Μετά ταῦτα οἱ πιό διακριτικοί καί ἁγιοπατερικά μορφωμένοι παπικοί ποιμένες θά ἀρχίσουν νά ἀντιλαμβάνονται τά περί «ἀκτίστων ἐνεργειῶν» τῆς Ἁγίας Τριάδος. Ὁ Κύριός μας εἶπε, ὅτι «ταπεινοῖς δίδωσι χάριν». Οἱ ἔχοντες εἰλικρινῆ χριστιανική ποιμαντική συνείδηση παπικοί, ἀσφαλῶς θά μποροῦν νά ξεχωρίζουν τά κτιστά, τά φυσικά χαρίσματα τῶν ἀνθρώπων, ἀπό τά ἄκτιστα πνευματικά δῶρα πού δίνει ἡ ἄκτιστη Χάρις τῆς Παναγίας Τριάδος, γιά νά φθάσει ὁ ἄνθρωπος ἀπό τό κατ’ εἰκόνα πρός τό καθ’ ὁμοίωση, δηλαδή τήν ἐν Χριστῷ θέωση.
Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς καί πλεῖστοι ἄλλοι «μικροί» καί «μεγάλοι» ἅγιοι Πατέρες ἔχουν τήν ἐμπειρία τῶν ἀκτίστων δωρεῶν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, πού μεταφέρουν τή δημιουργική ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί Πατρός μαζί μέ τό σωτηριῶδες ἔργο τοῦ Ἐσταυρωμένου, Ἀναστημένου καί εἰς Οὐρανούς Ἀνειλημμένου Ἰησοῦ Χριστοῦ μετά τῆς ἀνθρωπίνης φύσεώς μας, ἀχώριστα ἑνωμένης μαζί Του. Ἄφθονα τά χαρίσματα τῶν ἀκτίστων δωρεῶν θά διαποτίζουν τό σῶμα τῶν καλοπροαίρετων κληρικῶν καί λοιπῶν παπικῶν πιστῶν γιά νά γίνουν ζωντανά θεούμενα μέλη τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας.
Βάπτισμα Χρῖσμα
4. Γιά νά ἀρχίσουν νά πραγματοποιοῦνται τά παραπάνω ἀσφαλῶς καί θά πρέπει ὁ παπισμός νά ἐπιστρέψει στόν ἀκριβῆ τρόπο τελέσεως τοῦ ἱεροῦ καί πρώτου Μυστηρίου τοῦ Βαπτίσματος καί Χρίσματος. Οἱ πρῶτες ἀποστολικές μαρτυρίες ἀλλά καί ἡ μακρά χριστιανική Παράδοση πιστεύουν στή χαρισματική δύναμη τοῦ πραγματικοῦ, μέσα στήν κολυμβήθρα, βαπτίσματος, καί ὄχι τοῦ συμβολικοῦ διά ραντισμοῦ, ὅπως ἐκκοσμικευμένα γίνεται στόν Παπισμό καί ὡς συμβολική παράσταση καί στόν Προτεσταντισμό. Ἡ πλήρης κάλυψη τοῦ βαπτιζομένου μέσα στό ἁγιασμένο νερό τοῦ βαπτίσματος εἰκονίζει καί πραγματοποιεῖ τή συμμετοχή του στήν εἰς ᾍδου κάθοδο μετά τοῦ Χριστοῦ, ὅπου καί ξηραίνεται τό προπατορικό ἁμάρτημα καί τήν ἐπίσης λαμπρή καί ἔνδοξη συνανάστασή του μετά τοῦ Σωτῆρος μας Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Γιά τή μακρά ἐμπειρία τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ τό ράντισμα εἶναι μή βάπτισμα καί γιαυτό ὁ μή βαπτισθείς (ἔστω καί ἄν ἰσχυρίζεται ὅτι πιστεύει στό Χριστό) βρίσκεται ἐκτός σωτηρίας, ἐκτός τοῦ Σωτῆρος.
Κατά καιρούς ἔγιναν κάποιες περιστασιακές «οἰκονομίες» σέ διάφορα συνέδρια ἀπό πλευρᾶς ὀρθοδόξων οἰκουμενιστῶν γιά νά θεωρήσουν τό βάπτισμα τῶν παπικῶν ὡς ἔγκυρο καί ἰσότιμο μέ τό ὀρθόδοξο.
Κατά τή συνάντηση πού διοργάνωσαν οἱ παπικοί μέ τήν εὐκαιρία τῆς 40ης ἐπετείου ἀπό τήν Ἐγκύκλιο γιά τήν ἑνότητα τῶν Ἐκκλησιῶν πού προῆλθε ἀπό τήν Β΄ Βατικάνειο Σύνοδο, ὁ Μητροπολίτης Περγάμου Ἰωάννης διακήρυξε ὅτι «τό πρόβλημα τῆς ἀναγνώρισης τοῦ χριστιανικοῦ Βαπτίσματος ἀπ᾽ ὅλους τούς χριστιανούς εἶναι sine qua non coditio γιά ἕναν οἰκουμενισμό πού στοχεύει στήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας». Ὁ ἐν λόγῳ ἐπίσκοπος στήν πραγματικότητα ἐπεξέτεινε πρός κάθε κατεύθυνση καί πρός τήν πλευρά τῶν Ὀρθοδόξων τήν Πράξη τῆς Β΄ Βατικανείου Συνόδου (1962-1965) μέ τήν ὁποία ὁ Παπισμός ἀναγνώρισε τά Μυστήρια τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Μέ τήν Πράξη αὐτή τό Βατικανό, ὅπως ἐπεσήμανε εὔστοχα ὁ μακαριστός π. Ἰωάννης Ρωμανίδης, μετέβαλε τήν τακτική του. Ἀπό τόν «πόλεμο» καί τό «διάλογο» προχώρησε στήν «ἀναγνώριση τῶν Ὀρθοδόξων Μυστηρίων»
Ἀκολούθησε (7-12-1965), κατόπιν μυστικῶν συννενοήσεων, ἄρση τῶν ἀναθεμάτων καί ἀπό τίς δύο πλευρές. Γιά νά εἴμαστε ἀκριβεῖς «δέν συμμετεῖχε ὁλόκληρος ἡ Ὀρθοδοξία, ἀλλά μόνον τό Φανάρι»(π. Ἰ. Ρωμανίδης). Μετά τήν ἄρση τῆς ἀκοινωνησίας τό Βατικανό, σέ ἐφαρμογή τῆς ἀποφάσεώς του περί ἀναγνωρίσεως τῶν μυστηρίων τῶν Ὀρθοδόξων, παρακινεῖ τούς παπικούς νά μετέχουν τῶν Μυστηρίων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἐνῷ μέ τήν ἀνοχή τῶν ὀρθοδόξων ἐπισκόπων τοῦ ἐξωτερικοῦ πολλοί ὀρθόδοξοι κοινωνοῦν σέ παπικούς ναούς.
Τόν Ἰούνιο τοῦ 1993 στό Balamand τοῦ Λιβάνου ἡ 7η Ὁλομέλεια τῆς Μικτῆς Ἐπιτροπῆς Θεολογικοῦ Διαλόγου μεταξύ τῶν Ἐκκλησιῶν Ὀρθοδόξου καί Ρωμαιοκαθολικῆς ὑπέγραψε ἕνα ἐπαίσχυντο κείμενο, στό ὁποῖο μεταξύ ἄλλων διακηρύσσεται ὅτι «αὐτό πού ὁ Χριστός ἐνεπιστεύθη στήν Ἐκκλησία του - ὁμολογία τῆς ἀποστολικῆς πίστεως, συμμετοχή στά ἴδια μυστήρια, πρό πάντων στήν μοναδική ἱερωσύνη ... ἀποστολική διαδοχή τῶν Ἐπισκόπων - δέ δύναται νά θεωρῆται ὡς ἡ ἰδιοκτησία τῆς μιᾶς μόνον ἀπό τίς Ἐκκλησίες μας. Στό πλαίσιο αὐτό εἶναι προφανές ὅτι κάθε εἴδους ἀναβαπτισμός ἀποκλείεται». Πρόκειται γιά ἐξίσωση τῶν Ὀρθοδοξων μυστηρίων μέ τά μυστήρια τῶν αἱρετικῶν Παπικῶν.
Στίς 27 Σεπτεμβρίου 2004 ἡ Εὐαγγελική Ἐκκλησία τῆς Γερμανίας (EKD) καί τό Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως ὑπέγραψαν Συμφωνία περί Βαπτίσματος στήν ὁποία τά ἑκατέρωθεν Μέρη διακηρύσουν ὅτι «θεωροῦμε τά μέλη μας ἀμοιβαῖα ὡς βαπτισμένα καί στήν περίπτωση τῆς ἀλλαγῆς ὁμολογίας ἀπορρίπτουμε τήν τέλεση νέου Βαπτίσματος».
Τέλος στή Γενική Συνέλευση τοῦ ΠΣΕ στό Porto Alegre τό Φεβρουάριο 2006 οἱ Ὀρθόδοξοι συνυπογράφουν μέ ὅλη τήν πανσπερμία τῶν αἱρέσεων τά ἑξῆς ἀπίστευτα: « Ὅλοι ὅσοι ἔχουμε βαπτισθεῖ ἐν Χριστῶ εἴμαστε ἑνωμένοι μέ τό Χριστό στό σῶμα Του. «Συνετάφημεν οὖν διά τοῦ βαπτίσματος» (Ρωμ. 6,4). Κατά τό Βάπτισμα τό Πνεῦμα ἀπονέμει τήν ἁγιότητα τοῦ Χριστοῦ στά μέλη τοῦ Χριστοῦ. Τό Βάπτισμα μέ τήν ἕνωση μέ τό Χριστό καλεῖ τίς Ἐκκλησίες νά εἶναι ἀνοιχτές καί τίμιες ἡ μία μέ τήν ἄλλη...». Ἔχουμε ἐδῶ πλήρη ἀναγνώριση τοῦ Βαπτίσματος ὅλων τῶν αἱρετικῶν καί τήν ἑνότητα καί ἁγιότητάς τους ἐν Χριστῷ.
Ἀκόμη χειρότερα στό Porto Alegre παρακινοῦνται ὅλα τά μέλη τοῦ ΠΣΕ νά δέχονται σέ κοινωνία καί ἐκεῖνες τίς παραφυάδες πού δέν τηροῦν τόν τύπο τοῦ Βαπτίσματος: «Κάποιοι δέν τηροῦν τόν τύπο τοῦ Βαπτίσματος στό νερό, άλλά συμμερίζονται τήν ἐπιθυμία νά εἶναι πιστοί στό Χριστό»!!! Ἀπίστευτα καί ἀντίχριστα ὅλα τά τεκταινόμενα στό ΠΣΕ.
Ἡ διαρκής θλιβερή πρωτοπορία τοῦ Φαναρίου εἶναι φανερή καί ἀποδεδειγμένη. Ὅμως ἀσφαλῶς δέν μπορεῖ ἡ αὐθεντία του νά ὑπερβεῖ ἤ νά παρακάμψει τήν ἁγιοπνευματική αὐθεντία τῶν Ἱερῶν Κανόνων:
«Ἐπίσκοπον, ἤ πρεσβύτερον, αἱρετικόν δεξαμένους βάπτισμα, ἤ θυσίαν, καθαιρεῖσθαι προστάττομεν. Τίς γάρ συμφώνησις Χριστῷ πρός Βελίαρ; ἤ τίς μερίς πιστῷ μετά ἀπίστου;» (46ος Ἀπ. Κανών)
«Ἐπίσκοπος, ἤ πρεσβύτερος τῶν κατά ἀλήθειαν ἔχοντα βάπτισμα, ἐάν ἄνωθεν βαπτίσῃ, ἠ τόν μεμολυσμένον παρά τῶν ἀσεβῶν ἐάν μή βαπτίσῃ, καθαιρείσθω, ὡς γελῶν τόν σταυρόν, καί τόν τοῦ Κυρίου θάνατον, καί μή διακρίνων ἱερέας ψευδοϊερέων» (47ος Ἀπ. Κανών).
Ὅσο κι ἄν ἐπιχειρήσουν γιά πολλούς καί διαφόρους λόγους νά αἰτιολογήσουν τίς «οἰκονομίες» τους, ποτέ δέ θά καταφέρουν νά μᾶς πείσουν ὅτι τό παπικό βάπτισμα κρατάει τήν ἀρχετυπική εἰκόνα τοῦ χαρισματικοῦ βαπτίσματος, τοῦ ἐγκύρου καί πραγματικοῦ πού εἶναι ἀνεξίτηλα χαραγμένη στή συνείδηση τῆς Καθολικῆς, δηλαδή Ὀρθοδόξου ἀνά τήν οἰκουμένη Ἐκκλησίας, ἀλλά καί στή συνείδηση τῶν πιστῶν.
Στή συνείδηση τῶν κληρικῶν καί τῶν πιστῶν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας οἱ ἀποφάσεις τῶν παραπάνω συνεδρίων ἤ ἀτομικῶν ἀντορθοδόξων δηλώσεων δέν ἔχουν οὔτε βαρύτητα οὔτε ἐγκυρότητα. Εἶναι ἀποφάσεις ὀλίγων μελῶν, πού ὅσο πεπαιδευμένοι καί ὅσο ἐξουσιοδοτημένοι κι’ ἄν εἶναι, ἔρχονται σέ ὁλοφάνερη ἀντίθεση μέ τίς ἀποφάσεις τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, τίς ὁποῖες καί μόνο θεωρεῖ Ἁγιοπνευματικά ἔγκυρες ἡ κοινή συνείδηση ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων πιστῶν. Αὐτή εἶναι καί ἡ εἰδοποιός διαφορά μας τῶν Ὀρθοδόξων ἀπό τόν Παπισμό. Οἱ Ὀρθόδοξοι πιστοί κληρικοί καί λαϊκοί δέ δέχονται τετελεσμένες ἀποφάσεις ὀλιγομελῶν συνεδρίων πού δέ λειτουργοῦν ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ, ὅπως οἱ Οἰκουμενικές Σύνοδοι, ἀλλά λειτουργοῦν κάτω ἀπό ἐνδοκοσμικές οἰκουμενιστικές σκοπιμότητες.
Εἶναι εὐκαιρία, ἐν ὄψει τῆς προτάσεως τοῦ Ποντίφικος γιά μετοχή στό Κοινό Ποτήριο, νά ἀναλογισθοῦμε νηφάλια τίς ἀθρόες καταστροφικές συνέπειες τῆς Ἁγιωτάτης Παραδόσεως τῆς Ἐκκλησίας ἄν παρακαμφθοῦν οἱ διαφορές, μέ κυριότερη διαφορά τήν ὑποβάθμιση καί ἀλλοτρίωση πού ἔχει ὑποστεῖ τό παπικό «βάπτισμα». Εἶναι ἐπίσης εὐκαιρία καί στούς δικούς μας Ὀρθοδόξους Ταγούς νά τοποθετηθοῦν ἐκ νέου, ὀρθόδοξα, στίς μακραίωνες βαπτισμιακές ἐμπειρίες προσφέροντας στούς συγχρόνους, σφυροκοπουμένους ἀπό τήν ἀθεϊστική νέα Ἐποχή ἀνθρώπους, ὀρθοδόξους, παπικούς καί ἀλλοθρήσκους τό χάρισμα, τό φώτισμα τοῦ ἀληθινοῦ βαπτίσματος καί ὄχι τό αἱρετικό μόλυσμα μιᾶς ἀόριστης, ἄχαρης θρησκευτικῆς τάχα τελετῆς. Δέν εἶναι δυνατό νά κρύψουμε τή δυνατή φωτιστική ἐν Χριστῷ ἐμπειρία πού μᾶς μεταφέρουν καί μυστικά καί διά λόγου καί διά τοῦ λάμποντος προσώπου τους, οἱ πέραν τῆς νηπιακῆς ἡλικίας βαπτιζόμενοι, προερχόμενοι ἀπό ἄλλους χώρους καί εἰσοδεύοντες διά τοῦ βαπτίσματος καί Χρίσματος στήν Ἁγία Ὀρθοδοξία.
Λειτουργική ζωή
5. Ὁ κυριότερος ἄμεσος καί πρακτικός λόγος, γιά τόν ὁποῖο δέ μποροῦμε νά μετάσχουμε στό κοινό Ποτήριο μέ τούς παπικούς εἶναι ἡ τεράστια διαφορά μας στή θεία Λατρεία.
Ἡ Β΄ Βατικάνειος Σύνοδος τό 1962 προέβη στή «λειτουργική μεταρρύθμιση» μέ σκοπό τήν προσαρμογή τῆς λειτουργικῆς ζωῆς στά δεδομένα τοῦ «μετανεωτερικοῦ» συγχρόνου πιστοῦ. Σύμφωνα μέ ἐκτιμήσεις καρδιναλίων ὅμως ἡ λειτουργική μεταρρύθμιση ἀπέτυχε, τόσο γιατί δέν ἀνταποκρίθηκε στίς πνευματικές ἐν Χριστῷ ἀνάγκες τῶν πιστῶν, ὅσο καί γιατί δέν κατάφερε, κολοβωμένη, νά ἀγκαλιάσει τό σύγχρονο ἄνθρωπο.
Ἐκτός τῶν παραπάνω ἡ χρήση τοῦ ἀζύμου ἄρτου γιά τή θεία Εὐχαριστία καί ἡ στέρηση του αἵματος τοῦ Χριστοῦ ἀπό τούς λαϊκούς ἐπιβεβαιώνουν καί τήν ἔντονη θεσμική διαφορά μας σέ θέματα θείας Λατρείας καί δή θείας Λειτουργίας. Ἡ παπική θεία Λειτουργία μπορεῖ περικεκομμένη νά ἐλαχιστοποιηθεῖ στό χρόνο τῶν δέκα λεπτῶν τῆς ὥρας, χρόνος ἀκατανόητος γιά τά ὀρθόδοξα λατρευτικά δεδομένα. Καταντᾷ χρόνος κοσμικῆς μίνι τελετῆς, κατά τή μικρή διάρκεια τῆς ὁποίας ὁ λειτουργούμενος δέν προλαβαίνει νά συναχθεῖ στόν ἑαυτό του, ὁ νοῦς του νά ἑνωθεῖ μέ τήν καρδιά, νά πραγματοποιηθεῖ ἔστω καί συνοπτική διαδικασία αὐτοελέγχου καί ἐν μετανοίᾳ ἀπενοχοποίησης, κατάθεση ἁπλῆ ἐπειγόντων αἰτημάτων καί ταπεινή κατανυκτική προετοιμασία γιά τή μετοχή στή θεία Κοινωνία τοῦ Σώματος καί Αἵματος τοῦ Κυρίου μετά φόβου Θεοῦ, πίστεως καί ἀγάπης.
Φαίνεται καί ἐδῶ, στόν πιό οὐσιαστικό τομέα τῆς ἐν Χριστῷ πνευματικῆς ζωῆς καί Κοινωνίας μαζί Του, ὅτι ἡ ἄρνηση τῆς ἀκτίστου Χάριτος ὑπό τοῦ Παπισμοῦ καί ἡ ἐμμονή στήν κτιστή Χάρη ἐγκλωβίζει τό τόσο ζωτικό γιά τή σωτηρία μας μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας στά ἐνδοκοσμικά χρονικά ὅρια μιᾶς μικρῆς τελετῆς, ἀνεξάρτητης ἀπό τις ἱερές Ἀκολουθίες τοῦ Ἑσπερινοῦ καί τοῦ Ὄρθρου πού μυστικά μεταφέρουν καί τό λειτουργό καί τόν πιστό ἀπό τόν κτιστό κοσμικό χρόνο, στό λειτουργικό - χαρισματικό.
Ὁ Ὀρθόδοξος λαός μας διψᾷ πνευματικά γιά λατρευτικές εὐκαιρίες καί μᾶς παρακινεῖ νά τελοῦμε ἱερές Ἀγρυπνίες πέντε ὡρῶν ἤ καί περισσοτέρων μέ λαμπρότατη κορύφωση τή θεία Λειτουργία, πρό τῆς ὁποίας προηγεῖται τό μικρό Ἀπόδειπνο μέ τούς Χαιρετισμούς τῆς Παναγίας, ὁ Ἑσπερινός, ἡ Λιτή καί ἡ ἱερά Ἀκολουθία τοῦ Ὄρθρου. Στό Ἅγιον Ὄρος οἱ ἱερές Ἀγρυπνίες φτάνουν μέχρι καί τίς δεκαοκτώ ὧρες, χρόνοι ὑπερβατικοί, ἀπίστευτοι γιά τά παπικά λειτουργικά δεδομένα, χρόνοι οὐρανίου χαρᾶς καί μυστικῆς ἀφάτου ἀγαλλιάσεως.
Πῶς εἶναι ἐφικτό νά φτάσουμε στό κοινό Ποτήριο, ἀφοῦ εἰδικά σ’ αὐτόν τόν ἁγιοπνευματικό χῶρο τῆς θείας Λειτουργίας καί γενικότερα τῆς θείας Λατρείας μας ὑπάρχουν τεράστιες ἀποστάσεις;
Τά τελευταῖα χρόνια ἡ διοίκηση τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας, μιμουμένη τή λειτουργική μεταρρύθμιση, ἔκανε κάποια πειράματα «λειτουργικῆς ἀνανέωσης». Ἐπειδή δέν ἔγινε ἀποδεκτή ἀπό τό χριστεπώνυμο πλήρωμα, μετετράπη σέ «λειτουργική ἀναγέννηση» χωρίς βέβαια οὔτε καί μέ τή δῆθεν νέα ὁρολογία της νά αἰτιολογήσει τή διακονία της στό σύγχρονο «μετανεωτερικό» πιστό οὔτε ἄλλως πως. Καί ἄν ἀκόμα, οἱ μεγάλοι φτάσουν στό κοινό Ποτήριο, μή γένοιτο, θά εἴμαστε παπικοί καί ὀρθόδοξοι, ἐντελῶς ἀσυγχρόνιστοι, μέ ἀκυρωμένο οὐσιαστικά τό αἴτημα τῆς ἑνότητος καί ἐνώπιον Θεοῦ καί μεταξύ μας.
Οὐνίτικη προπαγάνδα
6. Ἔχουν λεχθεῖ καί ἔχουν γραφεῖ πολλά γύρω ἀπό τήν Οὐνία. Ὄντως ἀποτελεῖ τό Δούρειο ἵππο κατά τῆς Ὀρθοδοξίας ἰδιαίτερα στίς Ἀνατολικές χῶρες. Γιαυτό καί ἀντέδρασε δικαιολογημένα τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο καί διέκοψε πρό δεκαετίας περίπου τό διάλογο μέ τούς παπικούς. Οἱ ἄνθρωποι πού δέ γνωρίζουν καλά τά ἐκκλησιαστικά πράγματα μπερδεύονται βλέποντας τό ρυθμό τῶν ναῶν τῶν οὐνιτῶν, τό ὀρθόδοξο τυπικό στή λειτουργία τους, τό σχῆμα τῶν κληρικῶν τους καί χωρίς νά τό καταλάβουν βρίσκονται κάτω ἀπό τήν παπική κυριαρχία. Μακάρι τό φαινομενικά ὀρθόδοξο τυπικό τους καί ἡ ὀρθόδοξη Λατρεία τους, νά μποροῦσε νά ἀποτελέσει τή μικρά ζύμη μέσα στό σῶμα τοῦ παπισμοῦ βοηθώντας τους σέ εἰλικρινῆ μετάνοια.
Ἀνθρωπολογία τοῦ Παπισμοῦ
7. Μετά ἀπό τίς σοβαρές διαφοροποιήσεις στό δόγμα καί στήν «Ἐκκλησιολογία» τοῦ Παπισμοῦ διαφοροποιεῖται οὐσιωδῶς τό ἦθος τῶν ἀνθρώπων. Ἀνθρωποκεντρισμός σ’ ὅλα τά πεδία τῶν ἀνθρωπίνων δραστηριοτήτων, ἀπογυμνωμένος ἀπό κάθε πραγματική ἀναφορά καί διαλεκτική σχέση μέ τό Χριστό. Λογοκρατία, ἐμπειρισμός, αἰσθησιοκρατία, ἀτομοκρατία χαρακτηρίζουν τήν κοινωνική ζωή τῶν δυτικῶν (τοῦ Παπισμοῦ ἤ καί τοῦ Προτε-σταντισμοῦ, πού εἶναι ἡ ἄλλη ὄψη τοῦ ἰδίου νομίσματος). Ὁ οὑμανιστικός δυτικός ὀρθολογισμός ἀπομυζᾷ κάθε ἀρχετυπική ἱκμάδα πνευματικῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς. Κατασκευάζει στήν πραγματικότητα ἀθέους ἤ ἐπί τό νεοεποχικότερο ἀγνωστικιστές. Τό ἀπροκάλυπτο βίωμα τῶν δυτικῶν παλαιοτέρων οὑμανιστῶν «The God is ded», ὁ Θεός πέθανε (καί φυσικά ἐννοοῦν τόν αὐστηρό Θεό πού παρουσίασε ὁ παπισμός) ἀντικαταστάθηκε μέ τό χαῶδες βίωμα τῶν ἀγνωστικιστῶν. Ἑκούσια ἤ ἀκούσια πειθαναγκάζονται ἀπό τούς ποικίλους μηχανισμούς καταστολῆς τῆς νέας ἐποχῆς νά ἐξαφανίσουν κάθε ἴχνος Χριστιανικῆς πίστεως μέσα τους. Ἡ πίστη στό Θεό εἶναι ἀτομική ὑπόθεση ἀπό τήν ὁποία ἀπουσιάζει ὅλος ὁ ὑπόλοιπος κόσμος. Ἄν ὄχι θεσμικά, πάντως στήν πραγματικότητα ἰσχύει τό τοῦ Νίτσε: «ὁ ἄλλος εἶναι ἡ κόλασή μου», ἀφοῦ τό δόγμα πού εἶναι δεμένο μέ τήν ἄσκηση στήν Ὀρθοδοξία, ἀπουσιάζει. Παραποιημένο τό δόγμα, παραποιημένη ἤ καί ἀνύπαρκτη ἡ ἄσκηση, , ἡ ὁποία καί ἰσχυροποιεῖ τή θέληση τοῦ ἀνθρώπου, τή χριστοποιεῖ μαζί μέ ὅλες τίς δραστηριότητές του.
Λανθασμένη Θεολογία περί τῆς Παναγίας
8. Ἀκόμα καί τό πρόσωπο τῆς Παναγίας δέν μπορεῖ ὁ Παπισμός νά τό δεῖ στίς ἀληθινές του διαστάσεις. Ἐφόσον εἶναι μειωμένη ἡ πίστη στήν ἄκτιστη Χάρη τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, δέν μπορεῖ νά πιστέψει, ὅτι ἕνας ἄνθρωπος πραγματικός, ὅμοιος κατά τή φύση του μέ ὅλους τούς λοιπούς ἀνθρώπους, μπορεῖ μέ τή θεία Χάρη νά φθάσει στήν κατά Χάρη θέωση. Σ’ αὐτό τό ἀδιέξοδο εὑρισκόμενη ἡ οὑμανιστική λογική, ἐφευρίσκει τό δόγμα τῆς «ἀμίαντης σύλληψης» τῆς Θεοτόκου ἀπό τούς γονεῖς της. Ἡ «ἄσπορος ἤ ἀμίαντος σύλληψις», τό δόγμα τοῦ παπισμοῦ γιά τήν Παναγία, ὅτι οἱ γονεῖς Της χωρίς συνεύρεση τήν ἔφεραν στή ζωή, τήν ξεχωρίζει ἀπό τά δισεκατομμύρια τῶν λοιπῶν ἀνθρώπων, τή θεωρεῖ ξεχωριστή κατά τή φύση της. Ἔτσι ὁ «πιστός» εὔκολα ἀπενοχοποιεῖ τόν ἑαυτό του ἀπό τήν ἁμαρτία καί πολύ δύσκολη ἤ καί ἀδύνατη θεωρεῖ τήν κατά Χάρη Θέωση ὅλων τῶν ἀνθρώπων. Μόνο ἡ Παναγία ὡς ξεχωριστή πέτυχε τή θέωση, ἐπειδή εἶχε μιά ξεχωριστή προϋπόθεση.
Ἱστορική εὐκαιρία τοῦ Παπισμοῦ γιά μετάνοια
Μετά τήν παπική πρόκληση γιά μετοχή σέ κοινό Ποτήριο βρισκόμαστε, Ὀρθόδοξος κλῆρος καί ὀρθόδοξος λαός σέ μεγάλη ἀπορία. Καί ρωτᾶμε καλόπιστα: Μά καλά, δέν κατάλαβε μετά ἀπό δέκα περίπου αἰώνων ἀπομάκρυνση ἀπό τή Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ὁ Παπισμός τήν εὐθύνη του ἔναντι τῶν ἑκατομμυρίων πιστῶν του, πού κρατάει στήν πλάνη καί ἔναντι τῶν Ὀρθοδόξων πού τούς καλεῖ στήν πλάνη;
Εἶναι μιά ἐξαιρετική εὐκαιρία τοῦ Παπισμοῦ, μαζί μέ τήν πρόταση γιά μετοχή στό Κοινό Ποτήριο νά βάλει μετάνοια: Νά διορθώσει τή δογματική του διδασκαλία, τήν Ἐκκλησιολογία του, τά λάθη του και νά ἀρχίσει μιά ἐκκλησιαστικῆς καί ὄχι κοσμικῆς νοοτροπίας διαδικασία μετάνοιας. Μαζί μέ τούς Ἐπισκόπους του ὁ Πάπας, ἄς δηλώσει Συνοδικά τή μετάνοιά του ἐνώπιον τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ καί τῶν ἀνθρώπων. Ξέρετε πόσο θά χαροῦν καί θά σκιρτήσουν ἑκατομμύρια ψυχῶν γιά τή διόρθωση τῶν λαθῶν πού μπορεῖ ἄμεσα νά κάνει ὁ παπισμός! Μαζί θά συμπαρασύρει στήν Ἀλήθεια, στή Χαρά, στό θαῦμα, στή Μακαριότητα, στήν αἰώνια Ζωή, στό Χριστό γενιές καί γενιές ἀνθρώπων, πού εἴτε συνειδητά ἤ ἀσυνείδητα μένουν κοντά του στήν πλάνη.
Ἡ μετάνοια τοῦ Βατικάνειου ἀρχηγοῦ σέ καμιά περίπτωση δέν θά μπορεῖ νά ἀξιολογηθεῖ ὡς ἧττα, ἀλλά ὡς νίκη τοῦ Χριστοῦ στόν κόσμο πού ἐδημιούργησε καί ὡς ἀνείπωτη χαρά γιατί τό σκότος ἀπελήλαται καί ἡ ζωή τοῦ Χριστοῦ καί ἡ Βασιλεία Του ἁπλώνεται ἀνά τήν Οἰκουμένη. Τίποτα δέν ἔχει νά χάσει ἄν ὀρθόδοξα, ἐκκλησιαστικά, ἀποδεχθεῖ τή βουλή τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ. Ἀντίθετα χαρά καί ἀγαλλίαση θά συντελεσθεῖ σ’ ὅλους μας καί ἐπί γῆς καί ἐν οὐρανοῖς.
Ἄν ὅμως συμβεῖ γιά κάποιες ἐνδοκοσμικές ποταπές σκοπιμότητες καί οἱ δικοί μας ταγοί νά μετάσχουν στό κοινό προτεινόμενο ποτήριο Ζωῆς, παρακαλοῦμε νά γνωρίζουν ὅτι δέ θά συρθοῦμε σέ τετελεσμένες ἄνωθεν ἐνδοτικές ἀποφάσεις, ἀλλά θά παραμείνουμε σταθεροί καί ἀμετακίνητοι στά «ὅρια, ἅ οἱ θειότατοι Πατέρες μας θεοκινήτως καί θεοπνεύστως ἔθεντο».
Εὐελπιστοῦμε ὅτι οἱ πολλές πρεσβεῖες τῆς Παντανάσσης Κυρίας Θεοτόκου καί τῶν θεοφόρων καί θεοφωτίστων Ἁγίων Πατέρων δέ θά ἐπιτρέψουν τή μετοχή σέ κοινό Ποτήριο γιά νά μήν ὀξυνθοῦν οἱ ἑκατέρωθεν ἐντυπώσεις, ἐκτιμήσεις, καί οἱ μέχρι τοῦδε ἀξιοπρεπεῖς διαχρονικά μέσα στήν Ἑλληνική πατρίδα μας ἀνθρώπινες σχέσεις.
Συμπεράσματα:
· Ἄν ἡ παπική διπλωματία καταφέρει πιέζοντας νά παρασύρει τόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαῖο στό κοινό Ποτήριο κατά τή θρονική ἑορτή στίς 30-11-2006 , ταπεινῶς φρονοῦμε ὅτι θά συμβοῦν τά ἑξῆς:
· Ζημιά θά προκληθεῖ στήν ἁπανταχοῦ Ἁγία Ὀρθοδοξία, ἀφοῦ τά ἱερά δόγματά της, ἡ θεία Λατρεία της καί τά ἤθη της θά ἰσοπεδωθοῦν ἐξομοιούμενα καί ἐκκοσμικευόμενα ἀπό τήν παπική οὑμανιστική νοοτροπία καί ποιμαντική, διά τῆς διακοινωνίας.
· Ὅπου σέ ἐπιμέρους κατά τόπους Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες οἱ Ὀρθόδοξοι Ἐπίσκοποι ἔχουν ἐπιτρέψει ἄτυπα στούς παπικούς μετοχή στό κοινό Ποτήριο, ἔχουν κάνει σοβαρότατο δογματικό, ἐκκλησιολογικό, ποιμαντικό καί πνευματικό λάθος. Κληρικοί πού κατατρύχονται ἀπό σοβαρά κωλύματα πρό ἤ καί μετά τή χειροτονία, χάνουν τά ἠθικά τους, τά πνευματικά τους καί τά ἐκκλησιολογικά τους κριτήρια. Στηρίζονται μόνο σέ σαρκικά-συναισθηματικά κριτήρια, ἐκπίπτουν στό πρωτόγονο θρησκευτικό ἰδεαλισμό καί γίνονται ὀπαδοί τοῦ συγκρητισμοῦ καί τῆς πανθρησκείας ἀφήνοντας στό σκοτάδι τούς ἀνθρώπους, στούς ὁποίους θά ἔπρεπε νά εἶχαν μορφώσει τό Χριστό καί μόνο τό Χριστό.
· Εἶναι βέβαιο ὅτι θά κλονισθεῖ ἡ ἐμπιστοσύνη τῶν Ὀρθοδόξων στό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο, γιατί θά τό θεωρήσουν ἀνεύθυνο καί ὑπεύθυνο πολλῶν ἄλλων διασπάσεων. Μακρά καί ἄγρυπνη ὑπῆρξε ἡ διακονία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου στή διαφύλαξη τῆς πλουσιωτάτης Ὀρθοδόξου Παραδόσεως, ὑπέρ τῆς ὁποίας σειρές Πατριαρχῶν ἀπαγχονίστηκαν. Τό χριστεπώνυμο πλήρωμα δέ θά τοῦ συγχωρήσει ἐκπτώσεις στήν πίστη καί ὀλιγωρία γιά τή μή διατήρηση τῆς ἑνότητας τῶν κατά τόπους Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν.
· Μετά ταῦτα, πῶς ὡς ἐν Χριστῷ τίμιο πρεσβυτέριο θά ἀσπασθοῦμε εὐλαβικά, ἀληθινά καί ἐγκάρδια τό χέρι τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη, ὅταν πληροφορηθοῦμε ὅτι ἀθρόα παραμερίστηκαν οἱ χαίνουσες διαφορές μας καί ἀπροϋπόθετα προχώρησε στό κοινό Ποτήριο;
· Θά προτιμήσουμε ὡς ὑπεύθυνο πρεσβυτέριο νά κρατήσουμε τίς ἱεροκανονικές ἀποστάσεις ἀπό ὅσους δέν κρατήσουν τίς δέουσες ἐκκλησιολογικές ἀποστάσεις.
· Οὔτε ὅμως καί τούς παπικούς συμφέρει μιά τέτοια σπουδή ἄνευ θεσμικοῦ εἰλικρινοῦς διαλόγου γιά ἄρση τῶν διαφορῶν, γιατί θά αὐξηθοῦν ἀκόμα περισσότερο οἱ ἐπιφυλάξεις τῶν Ὀρθοδόξων πρός τήν Παπική ἐξουσία.
· Θά παγιωθεῖ ὁ φόβος τῶν Ὀρθοδόξων πιστῶν ἔναντι τῆς Παπικῆς ἐξουσίας καί θά ἐπιβεβαιωθοῦν οἱ κτητικές σκοπιμότητες τοῦ Βατικανοῦ ἔναντι τῆς Ὀρθοδοξίας.
· Οἱ ἐκκλησιαστικοί ταγοί μας ἐπιδιώκουν τή συνεργασία μέ τούς παπικούς γιά νά πετύχουν, ὅπως διατείνονται, χριστιανική ἀναφορά στό Εὐρωπαϊκό Σύνταγμα. Ἄν ὅμως ὁ Ὀρθόδοξος λαός μας ἐξαπατηθεῖ μέ τό ἀπροϋπόθετο Κοινό ποτήριο, πῶς θά πριμοδοτήσει τέτοιες κοινές συνεργασίες γιά τό κοινό καλό καί συμφέρον τῆς Εὐρώπης;
· Οἱ οἰκουμενιστές κληρικοί ἑκατέρωθεν θά ἐπευφημί-σουν τήν πρωτοβουλία γιά μετοχή σέ κοινό Ποτήριο. Μή μᾶς παρασύρουν. Στούς ὑπεύθυνους ποιμένες καί κατόχους ἐκκλησιαστικῆς καί θύραθεν παιδείας θά λειτουργήσουν ἀμυντικοί αὐτόματοι καί συνειδητοί ἐν Χριστῷ μηχανισμοί, πρός διαφύλαξη τῆς ἐν Χριστῷ πίστεως τῶν ποιμνίων τους. Ὅσο γνωρίζουμε τά ἡμέτερα, πολλοί κληρικοί ἀνά τήν Ἑλλαδική Ἐκκλησία θά αὐξήσουν τήν ἀντιπαπική τους δραστηριότητα, γιά νά μή προχω-ροῦν ἀντιδεοντολογικά - ἀντιεκκλησιαστικά τά ἐκκλησιαστικά πράγματα.
· Ἀπό ἔγκυρους δημοσιογραφικούς κύκλους ἔντονα θρυλλεῖται ὅτι πιέζονται Πάπας καί Πατριάρχης στό κοινό Ποτήριο κατά τή θρονική ἑορτή τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ἀπό τούς ρυθμιστές τῆς νέας ἀντίχριστης ἐποχῆς. Εἶναι μεγίστη εὐκαιρία νά ἀποδείξουν καί οἱ δύο ταγοί, ὅτι δέ δεσμεύονται ἀπό ὕποπτα κέντρα στίς ποιμαντικές τους δραστηριότητες. Ἰδιαίτερα οἱ Ὀρθόδοξοι ἔχουμε τήν εὐθύνη νά εὐαγγελισθοῦμε ἱεραποστολικά, στούς ἐν πλάνῃ εὑρισκομένους, ὅτι ὁ Χριστός διαφεντεύει καί τήν προσωπική μας ζωή καί τήν ποιμαντική μας διακονία. Ἡ ἀνόθευτη ὀρθόδοξη ὁμολογία πίστεως στούς πεπλανημένους μπορεῖ νά ἀφυπνίσει μέσα τους τόν αὐτοέλεγχο, τήν καλοπροαίρετη ἔρευνα, τήν ἀξιόπιστη ἐνημέρωση, τήν ὀρθόδοξη μελέτη. Αὐτή ἡ ὁμολογία ὡς ὕψιστη ἐν Χριστῷ ἀληθινή ἀγάπη γιά τήν Ἀλήθεια, γιά τό Χριστό, μπορεῖ νά ἑλκύσει πρός τήν ὀρθή πίστη καί ζωή τοῦ Χριστοῦ, ὥστε νά φτάσουμε στήν κοινή Τριαδική ὁμολογία καί ἐκεῖθεν στό κοινό Ποτήριο.