“Ἡ ἐπιφάνεια τοῦ Θεοῦ στήν οἰκογένεια”

ἐφημερίου Ἱ. Ν. Κοιμήσεως Θεοτόκου Ἀμαρουσίου

Κληρικολαϊκό Συνέδριο τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ἀττικῆς
Ἱερός Ναός τῆς Παναγίας Νέας Ἐρυθραίας
Τρίτη 21 Μαρτίου 1989

 

Σεβασμιώτατε,

Σεβαστοί Πατέρες καί συλλειτουργοί

γαπητοί ν Χριστ δελφοί

Εναι ληθινά ξαιρετική εκαιρία σημερινή ν Χριστ σύναξη, πού πραγματοποιεται μέ τή σεπτή ελογία το Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας. Ατός λόγος δέν ποτελε μιά δεοντολογική τυπική φράση, λλά οσιαστική υκή εγνωμοσύνη πρός τόν ποιμένα καί πατέρα λης ατς τς ν Χριστ δελφότητος γιατί ελογε καί νισχύει τέτοιες εκαιρίες πνευματικς οκοδομς καί συμπνευματισμο, στίς ντως χαλεπές καί σχατολογικές μέρες μας.

πιτρέψτε μου, λοιπόν, νά θεμελιώσω τήν εσήγησή μου σέ θεολογική βάση καί εδικότερα κκλησιολογική.

ντως ληθινή οκογένεια εναι κκλησία το Χριστο, Μία, γία, Καθολική καί ποστολική κκλησία, πού φανερώνεται ζωντανά στήν Θεία Εχαριστία. Κατά τή Θεία Λειτουργία σταδιακά ψυχή καί τελικά λόκληρη παρξη το πιστο νώνεται πνευματικά διά τς δωρες το γίου Πνεύματος μέ τόν Θεό Πατέρα καί τόν Υό, τόν τέλειο Θεό καί τέλειο νθρωπο, τόν Θεάνθρωπο Κύριό μας ησο Χριστό. Κυρία Θεοτόκος, γιος ωάννης Πρόδρομος, λύχνος το Φωτός, ο γιοι πόστολοι, ο γιοι Μάρτυρες, ο Προφτες καί λοι ο ν Χριστ σιοι, οκογένεια το Ορανο μέ τίς διάπυρες εχές τους δημιουργον στή Λειτουργία μας τήν κατανυκτική κείνη καί ερή τμόσφαιρα, πού λύνονται τά πάθη, τά μίση, ο μικρότητες, ο ζηλοτυπίες, ο διαφορές καί ασθανόμενοι δελφοί νας μέ τόν λλον ντασσόμαστε ργανικά στήν γία Οκογένεια τς κκλησίας μας, στήν Οκογένεια πού κυριαρχε θεοφάνεια. Κατά τόν . Χρυσόστομο, τόν ριγένη καί λλους Πατέρας ”οκία κοινή πάντων στίν κκλησία”.

χουμε σφαλς παρακολουθήσει πολλές φορές ρχιερατική Λειτουργία καί ερατικό συλλείτουργο. Θά χετε παρατηρήσει πς περιποιούμαστε τόν πίσκοπό μας, πού εναι ζωντανή εκόνα το Σωτρος Χριστο, ες τύπον καί τόπον Χριστο, πως λέγει γιος γνάτιος Θεοφόρος, καί φορέας λης τς χριστιανικς παραδόσεως. Τόν περιποιούμαστε, πως περιποιονται τά καλά παιδιά τόν καλό πατέρα τους, πού πέραντα τόν γαπον! Καί στή συνέχεια, πς λειτουργε λο τό συλλείτουργο: Προσπαθον λοι ο πρεσβύτεροι ν φόβ Θεο νά μήν ατοπροβάλλονται, λλά νά προσφέρουν πλ καί ταπεινά τιμή νας στόν λλον. Οτε πάλι ξαφανίζονται κάτω πό κάποια πολυταρχική ξουσία, πως στούς Ρωμαιοκαθολικούς. κάθε λειτουργός χει τό πρόσωπό του καί τήν ξία του. Μέ ατό τό πρόσωπο καί μ’ ατή τήν ξία πού το χει χαρίσει Θεός, προσφέρει τιμή καί γάπη στόν πνευματικό πατέρα καί πίσκοπο καί ναμεταξύ τους. Ο κοσμικοί νθρωποι, ο νθρωποι πού δέν χουν κκλησιαστικό φρόνημα, ο περήφανοι δηλαδή νθρωποι παρεξηγον ατήν τήν συμπεριφορά καί τή θεωρον κολακεία νεπίτρεπτη. σως σέ κάποιες περιπτώσεις νά ναμειγνύεται γάπη μέ τήν νεπίτρεπτη κολακεία. μως στόχος λων μας εναι νά φτάσουμε στήν τελειότητα ν τ συνδέσμ τς ν Χριστ πλουσίας γάπης.

Μέσα στή ζωντανή ρθόδοξη λειτουργία μας ο εροψάλτες, τό στόμα το λαο καί μέσα στό λαό, στά δύο παραδοσιακά ναλόγιά τους καί χι κρυμμένοι κάπου, ς πομε στό γυναικωνίτη, διεγείρουν τό πλήρωμα τν πιστν μέ τή βυζαντινή παραδοσιακή γιοπνευματική μουσική καί τό προσανατολίζουν σωστά στή δοξολογία τς γίας Τριάδος.

Μέσα σ’ ατή τήν ληθινή ν Χριστ οκογένεια τς Θείας Εχαριστίας νθρωπος κατανύγεται, δηλαδή λειτουργε συνείδησή του, ασθάνεται τό κενό πό τήν λλειψη τς γάπης καί τς φοσιώσεως στόν Κύριο, τίς λέθριες προσωπικές πτώσεις του, τά γκλήματά του, τήν εχαριστία του πρός τόν Κύριο, τίς παραβάσεις του καί τίς δικίες πού κανε στούς λλους. Φυσικό πνευματικό πακολούθημα εναι ατοκατηγορία κατά τόν γιο Νικόδημο, μεταμέλεια καί πόφαση γιά νέα ζωή, πού πραγματικά πιτελεται καί σταθεροποιεται μέ ατό τό λειτουργικό φρόνημα καί τή λειτουργική διαδικασία. ν ατή λειτουργική νηπτική ργασία προεκταθε στή σκληρή καί πάνθρωπη καθημερινή πεζή πραγματικότητα, μεταβάλλεται σταδιακά, μυστικά κόλαση τς καθημερινς ζως σέ γλυκό πραγματικό (καί χι φανταστικό) παράδεισο συνεργασίας, πικοινωνίας, ρμονικς συμβιώσεως, μαλς διαπροσωπικς σχέσεως μέ κάθε καλό καί κακό νθρωπο.

Μέσα στήν γία οκογένεια τς θείας Εχαριστίας κλρος καί λαός λληλοπεριχωρονται, γκαλιάζονται ναμεταξύ τους καί πό τή Χάρη το γίου Πνεύματος καί συντελεται καί παρατείνεται στούς αἰῶνες τό θαμα τς κκλησίας. τσι καταξιώνεται κάθε νθρώπινη σχέση, τσι λοι μας μιλμε τήν δια γλσσα τς ν Χριστ λειτουργημένης γάπης καί παρά τόν δυσώπητο δαιμονικό καταστροφικό πόλεμο τελικά συνεννοούμαστε καί προχωρομε στήν ποθούμενη Βασιλεία το Πατρός καί το Υο καί το γίου Πνεύματος.

Μέσα στήν γία οκογένεια τς θείας Εχαριστίας αθόρμητα καί χαρισματικά μς δίνεται μνήμη τν κεκοιμημένων μας πατέρων καί δελφν καί οκείων. προσευχή μας γι’ ατούς καί ο εχές κείνων γιά μς δημιουργον πέρβαση το χώρου καί το χρόνου καί διευρύνουν τίς προοπτικές μας καί τίς κάνουν αώνιες. τσι κι ν κόμη μνήμη τν κεκοιμημένων μας, δημιουργε δυνηρή λύπη στήν καρδιά, μως εναι τόση πλεονάζουσα Χάρη, στε χι μόνο δέν παραλύουν ο ψυχικές δυνάμεις, λλά χαλυβδώνεται λόκληρος νθρωπος, πιβιώνει στό πιό δύσκολο περιβάλλον, ραματίζεται κατάπαυστα καί προετοιμάζεται γιά τή μέλλουσα αώνια ζωή.

σα δέξια μέχρι στιγμς περιγράψαμε ναφέρονται στή λειτουργική Οκογένεια, στήν πνευματική Οκογένεια τς κκλησίας, πού ταυτόχρονα ποτελε εκόνα το Ορανο, εκόνα τς πολιτείας μας στή Βασιλεία το Θεο, σύμφωνα μέ τήν μπειρία το γίου Διονυσίου το ρεοπαγίτου. Μέ πλούστερα λόγια: τσι πάνω κάτω θά ζομε στή Μεγάλη Οκογένεια καί στό Μεγάλο Γάμο τς Βασιλείας τν ορανν.  Εχαριστία μας εναι να πραγματικό γεγονός, να μυστήριο Θείας Κοινωνίας καί ταυτόχρονα μιά εκόνα καί μιά προετοιμασία γιά κάτι πιό πλρες, πιό δυνατό, πιό μεγάλο πού θά ζήσουμε στά σχατα, πως λέγει γιος Μάξιμος. π’ ατή μως τή ζωή χουμε εκαιρίες γιά νά φιλοσοφομε, νά προϊδεαζόμαστε καί νά προγευόμαστε τό μελλοντικό τρόπο τς ν Χριστ ζως μας καί τίς ν Χριστ ποιότητές της.

Σ’ λόκληρο τό χρονικό ερος τς ζως του ρθόδοξος πιστός, χριστιανός χει να δυνατό Τριαδικό βίωμα: Θεός, κκλησία Του καί γώ. Παναγία Τριάδα, ο δελφοί μου καί γώ. χώριστα καί νωμένα ατά τά τρία μεγέθη, ν πιτρέπεται νά μιλομε συμβατικά γιά τήν γία Τριάδα, καταξιώνουν κατ’ ξοχή τήν ρθόδοξη κοινωνία μας καί κατ’ πέκταση λο τόν κόσμο, τόν κκλησιοποιον καί τόν προετοιμάζουν σέ αώνια δόξα καί δοξολογία.

Δυστυχς, δελφοί, μεταπτωτική καί ξωεκκλησιαστική πραγματικότητα εναι διαφορετική. Εναι χαώδης. Οκονομικά μως φερόμενος Θεός, γιά πιό πτή καί συγκεκριμένη προετοιμασία γι’ ατή τήν μέλλουσα πιτυχία στήν Τριάδική ζωή, δημιούργησε τό Γάμο καί τήν οκογένεια, πού εναι σαφς εκόνα τς κκλησίας το Χριστο, κατά τόν πόστολο Παλο.

γιος ωάννης Χρυσόστομος, γιος Γρηγόριος Νύσσης καί λλοι Πατέρες ποστηρίζουν τι ταν διαφορετική προαιώνια βουλή το Θεο σχετικά μέ τή δημιουργία καί τή συμπεριφορά το νθρώπου. πειδή προέβλεψε Θεός τήν πτώση τν πρωτοπλάστων καί μαζί μ’ ατούς λου το νθρωπίνου γένους μας φιλάνθρωπα κινούμενος Θεός, κδηλώνοντας τά σπλάγχνα τν πείρων οκτιρμν Του δημιουργε τό Γάμο καί μέσ ατο τήν οκογένεια.

Μπορομε νά φανταστομε μετά τήν πτώση καί τήν παρακοή καί τήν πίστευτη χαριστία καί σκληρότητα τν προπατόρων μας, τί θά ταν κόσμος μας χωρίς τό Γάμο, καί μάλιστα τό χριστιανικό γάμο; πέραντο νεκροταφεο τομισμο καί μίσους. Δέ θά μποροσε τό γρανιτδες περίβλημα το τομισμο νά σπάσει μέ τίποτα. Ο Πατέρες τς κκλησίας λέγουν, τι γιά νά μή διαλυθε παντελς νθρώπινη προσωπικότητα μετά τήν πτώση, πέτρεψε καλός Θεός νά ντυθον, νά περισφιχθον μέ δερμάτινους χιτνες, γιά νά καλύπτουν τή γύμνωσή τους καί νά μή ντρέπονται γιά τά χάλια τους, γιά τήν καταστροφή πού προξένησαν στήν παρξή τους. Ατοί ο δερμάτινοι χιτνες, λέγει ερός Χρυσόστομος καί γιος Γρηγόριος Νύσσης εναι τομισμός, πού πιτρέπει Θεός νά χει πάνω του καταρχήν νθρωπος γιά νά μή διαλυθε σάν ζωή. Στή συνέχεια δημιουργε τό Γάμο, τά δυό διαφορετικά καί ντινομούμενα φλα, κατ’ οκονομίαν χουν μιά δυνατή λξη ναμεταξύ τους, καταφέρνουν καί πικοινωνον γιά νά κατορθώσουν νά γαπηθον ναμεταξύ τους καί στή συνέχεια νά ξανααγαπήσουν τόν Θεό Πατέρα καί νωθον μαζί Του.

Σοφοτάτη, λοιπόν, οκονομία τς βουλς το Θεο Γάμος γιά τή σωτηρία, γιά τήν λοκλήρωση το νθρωπίνου προσώπου. Οκονομία πού γκαλιάζει λη τήν πίγεια ζωή, τήν ποία θέλει νά μεταμορφώσει σέ τριαδική πάλι πικοινωνία κατά τό σχμα: πατέρας, μητέρα, τά παιδιά. Θεός, ο γονες, τά παιδιά, Θεός, σύζυγος, σύζυγος.

Κάναμε στό θέμα μας ατές τίς θεολογικές καί κκλησιολογικές ρχικά τοποθετήσεις, γιά νά δομε τή χριστιανική οκογένεια μέ κάποια κριτήρια καί κάποια χριστιανική ποδομή, γιά νά προχωρήσουμε στή σύγχρονη πραγματικότητα.

Εναι γεγονός τι σ’ λο τόν κόσμο μας, λλά καί στήν ρθόδοξη πατρίδα μας, ρνητικές καί καταστρεπτικές τάσεις βάλλουν κατά το ερο κοινοβίου τς οκογενείας. οκογενειακή στία μέ μεση μμεση εθύνη τν συζύγων χει χάσει τήν ερότητά της. Ο συζυγικοί δεσμοί χουν χαλαρώσει καί μιά βαθιά σωτερική νόσος (παθογένεια) μαστίζει τίς σύγχρονες οκογένειες. στικός τρόπος ζως πηρεάζει σφυκτικά λους μας καί μς ξαναγκάζει σέ πάνθρωπη συμπεριφορά καί σέ παράλογες πράξεις. Κάποιες σκοτεινές δυνάμεις εσάγουν πίμονα νέα μοντέλα νθρώπων γεμάτα πέρμετρο τομισμό, πού δέν μπορε νά κανοποιηθε πό τήν νεπάρκεια το λλου συζύγου, γιατί καί λλος ποφέρει πό τό διο κριβς πάθος. γκλωβισμένοι ο σύζυγοι στήν ατονομία τους, δέν καταφέρνουν νά συνεννοηθον. Σινικά τείχη φρουρον τό γώ καθενός ξεχωριστά, πού κωλύουν ριστικά καί μετάκλητα τήν πικοινωνία τους. Ατά τά τείχη μάλιστα διαφημίζονται σάν σφαλιστικές δικλεδες τς προσωπικότητας, ν μπρακτα ποδεικνύονται δολοφόνοι τς πιτυχημένης συζυγικς ζως.

Τά σινικά ατά τείχη νισχύονται πό ντονα λιστικά πανσεξουαλικά κηρύγματα καί θεάματα, πού πλαστογραφον καί νοθεύουν τόν ληθινό γάμο, τήν ληθινή γάπη καί τή σωστή λειτουργία τς σεξουαλικς ζως. Μεθοδευμένα λλάζει τό νόημα τν λέξεων καί τν ρων. μοιχεία γιά παράδειγμα δέν νομάζεται μοιχεία, λλά συντροφικότητα καί λος γενικά λασπώδης καί βορβορώδης τρόπος ζως παρουσιάζεται σάν νέος μοντέρνος, σύγχρονος καί λκυστικός. Ο παράνομες σχέσεις πολλαπλασιάζουν τά προβλήματα τόσο νάμεσα στή συζυγική σχέση, σο καί στά νέα βλαστάρια, πού ξεραίνονται πό τό λίβα τς συζυγικς πιστίας πού συνδυάζεται μέ τήν πατρική μητρική στοργία. μοιχεία παίρνει τίς διαστάσεις πιδημικς νόσου πού βασανίζειχι μόνον τίς πιό νέες, λλά λες τίς λικίες ς καί τά γηρατιά πού τά ξεμωραίνει.  κτεταμένος καταναλωτισμός, δηλαδή δυσώπητη νάγκη το συγχρόνου νθρώπου νά χορτάσει τά κενά τς ψυχς του, αξάνουν τό γχος του καί τελικά σέ πολλές περιπτώσεις κινητοποιον τά ψυχοδυναμικά του καί τή δημιουργική του κανότητα καί τόν ξωθον στίς χρονοβόρες μφίβολες ψυχοθεραπευτικές, στά ναρκωτικά, στά ρεμιστικά καί σέ μύρια λλα ποκατάστατα πού ξαθλιώνουν παντελς τήν προσωπικότητά του.

Καί τό τραγικότερο λων: Χάνεται μάνα.  γεννήτρια τς ζως, τροφός τς ζως. Ατή μάνα πού δίνει τήν γωγή. μάνα σπέρνει στό παιδί της τήν ατοεκτίμηση καί τήν τιμή καί τήν γάπη στούς λλους. μάνα μπορε μπειρικά νά μεταγγίσει τήν εσέβεια, τήν γνότητα, τή φλόγα γιά σπουδή, τήν γκαρτέρηση στίς ταλαιπωρίες, τήν ναφορά πρός τό Θεό. Μέ τά μάτια τς μάνας βλέπει τό μικρό παιδί λο τόν κόσμο. Μέ τά ατιά τς μάνας κούει τό καλό. Μέ τή γλυκιά καί διαισθητική διδασκαλία τς μάνας δομεται λη ψυχοσύνθεση καί σωματική κμή, ατή θαυμαστή νθρώπινη νότητα πού θά κατακτήσει μιά περίοπτη θέση μέσα στήν κοινωνία καί τή θέση πού χει φυλάξει Δημιουργός γιά τό πλάσμα Του, στή Βασιλεία τν Ορανν.

Ατή μάνα σήμερα χάνεται. Ζήλεψε λλα πρότυπα. Τό πανπάθος τς λαζονείας, πού εναι παλινδρόμηση στήν παμπάλαια πτώση τς Εας, ντυπωσιάζει τή σημερινή γυναίκα. Τήν κάνει γρια, σκληρή, παθολογικά ζηλότυπη, νταγωνιστική καί σφετερίστρια το νδρικο συζυγικο ρόλου. σημερινή μάνα κινδυνεύει νά χάσει τή φυσιογνωμία της καί νά μεταβληθε σ’ να ντικείμενο βουλο εκολόπιστο στά καταχθόνια σχέδια κάποιων κάποιου μισόκαλου, πού μισε καί ντιστρατεύεται τήν κλεκτή νθρώπινη δημιουργία καί διαίτερα τή μητρική ραιότητα. Ο σκοτεινές δυνάμεις τή θέλουν σεξοαντικείμενο καί χι χαριτωμένο θεανθρώπινο πρόσωπο.

Τέλος, ν καί δέν πάρχει τέλος, λο τό κακό, λες ο δαιμονικές δυνάμεις ξωθον τή μητέρα στά κρα, στή δολοφονία καί στό γκλημα. Πείθεται νά χαλάσει τά σπλάγχνα της. πό ‘κε καί πέρα ρχίζει μιά τέλειωτη λυσίδα δεινν καί μέσα της (νοχν, συγκρούσεων, ψυχολογικν τραυμάτων) καί γύρω της. Μέ τά φονικά χέρια της γκρεμίζει, καταστρέφει, ρειπώνει, κατεδαφίζει, ν θπρεπε έναα νά κτίζει καί νά δημιουργε. Μόνο βαθιά μετάνοια μπορε νά ντάξει τήν πεσοσα καί τήν οκογένειά της στό χρο τς Χάριτος, στούς κόλπους τς σωζούσης κκλησίας.

Τά λεγόμενα γιά τή μάνα δέν μνηστεύουν τήν πίσης ψηλή εθύνη το πατέρα, ποος φαίνεται νά συμπαρασύρεται παθητικά. Δέν διαθέτει τήν παιτούμενη νδρική στιβαρότητα καί τήν πνευματική γεμονικότητα πού ζητ προφητάναξ Δαβίδ στόν πεντηκοστό ψαλμό πό τόν Κύριο: ”Καί πνεύματι γεμονικ στήριξόν με”. Πεσμένο τό νδρικό γεμονικό φρόνημα πού θπρεπε νά εναι εκόνα το θεανδρικο τρόπου ζως το Κυρίου μας, μπλοκαρισμένη καί γυναικεία συνεργασία, πεσμένη καί ποδοτικότητα τν παιδιν.

Εναι καί ατός σημερινός νδρας ζαλισμένος πό τά θεϊστικά ομανιστικά κηρύγματα το νθρωποκεντρικο ρθολογισμο, τς πιστημοσύνης τς κουλτούρας καί τς τεχνολογίας. τσι ν δείχνει γέρωχος καί δυνατός πέφτει θμα τς κοσμικς πάτης καί θρηνε κρυφά γιά τή διάλυση τς οκογένειάς του, πού μέ ψηλά ποσοστά καί δικς του εθύνης συντελέστηκε.

Δέ θά περιγράψουμε τήν κατάσταση τν παιδιν, γιατί εναι ο καρποί καί τά ποτελέσματα τν γονικν λαθν καί τν γονικν μαρτημάτων, τν γκλημάτων τν μεγαλυτέρων.

γέροντας Πορφύριος λέει χαρακτηριστικά σ’ λους τούς γονες πού τρέχουν πεγνωσμένα νά το ζητήσουν τή βοήθειά του γιά τά ρρωστα προβληματικά παιδιά τους: Γίνετε γονες χριστιανοί, ληθινοί δηλαδή χριστιανοί καί θά διαπιστώσετε θαύματα στά παιδιά σας καί χωρίς πολλά λόγια καί χωρίς πολλές συμβουλές. σωτερική ερηναία κατάσταση το πατέρα, μά πιό πολύ τς μητέρας μεταβιβάζεται, μεταφυτεύτεται καί στά παιδιά καί ντίστροφα. ταραγμένη νοχική ψυχολογική κατάσταση τν γονέων πληγώνει τά παιδιά. πόθεση τς γωγς δέν εναι πόθεση λόγων, λλά λης τς ζως καί λης τς ψυχολογικς καί πνευματικς καταστάσεως τν γονέων. Εναι ποδεδειγμένο διαίτατα, τι γχώδης νευρωτική μητέρα πό διάφορες ατίες, πολύ στεναχωρε τόν εαίσθητο ψυχικό κόσμο τν παιδιν καί σταδιακά παγώνει ( παγιώνει) μιά βαρειά τμόσφαιρα μέσα στό σπίτι. Ο ψυχικές δυνάμεις τν παιδιν παροπλίζονται, ατά πού νομάζει ψυχολογία ψυχοδυναμικά δρανοποιονται καί τεμπελιά εναι πιό συνήθης κφραση τν παιδικν τν φηβικν ντιδράσεων. Ατή εναι διαμαρτυρία το ψυχικο κόσμου, πού ν δέν προσεχθε, θά γίνει ναρχισμός, βία, διάφορες νευρώσεις ψυχώσεις, μέ κορύφωση τή σχιζοφρένεια.

Μπροστά σέ τέτοια τεράστια προβλήματα τν παιδιν ρχίζει ντονος προβληματισμός. λη κατάσταση εναι παραχωρημένη πό τόν διο τό Θεό, γιά νά γίνουν ο σωστοί ψυχολογικοί πνευματικοί χειρισμοί καί νά ρθει διόρθωση καί μετάνοια στούς γονες καί στή συνέχεια θεραπεία στά παιδιά.

μως τήν λη περιπέτεια κμεταλλεύεται πειρασμός γιά μεγαλύτερη καταστροφή τν παιδιν, καί προσπαθε νά δημιουργήσει ποπροσανατολισμό. Συνηθισμένη σχεδόν καθημερινή ποιμαντική μπειρία μας, εναι φόβος καί τρόμος πολλν νοριτν μας γιά τά μάγια. συνηθισμένη φράση τν τρομοκρατημένων νθρώπων εναι: Κάτι μο χουν κάνει. Καί βάζουν μέ τό νο τους τά πιθανά πρόσωπα. ρχων το σκότους διεγείρει τό φθόνο, τήν ντιπάθεια καί τό μίσος πρός τά ποτιθέμενα πρόσωπα πού ξασκον τή μαγεία. λα τά μέλη τς οκογενείας παρασύρονται σ’ ατές τίς κτιμήσεις καί τά προβλήματα αξάνονται κατά γεωμετρική πρόοδο.  κόμα μεγαλύτερα εναι τά μπερδέματα, ταν περιέργεια καί πόνος πό τά προβλήματα δηγήσουν στό δωματιάκι το μάγου τς μάγισσας πού θά λύσουν τά μάγια.  Τό καμουφλάζ τν ερν εκόνων συγχέει τίς γνώσεις γύρω πό τούς μάγους, μβλύνεται συνείδηση, ποία δέν μπορε νά ξεχωρίσει τήν καθαρά θρησκευτική πράξη πό τή δαιμονική. Τέλος δαιμονική συνεργασία δαιμονοποιε τά πράγματα καί τούς νθρώπους πού σχολονται μ’ ατά.

Δέν μφισβητομε βέβαια τίς δαιμονικές μηχανορραφίες μέ τίς ποες σχολονται πολλοί νθρωποι παρακινημένοι πό τό φθόνο καί τή ζηλοτυπία πό λλες ντονες κατακτητικές διαθέσεις.  μως πίσω καί κάτω πό τή φανταστική πραγματική μαγεία κρύβονται κάποια λλα σοβαρά θανάσιμα μαρτήματα πού λλοτριώνουν τήν προσωπικότητα καί κάνουν προβληματική καί λη τήν οκογένεια. τσι δικαιολογονται καί ο πολλές φοβίες.  νοχές καταπιεσμένες κδηλώνονται σάν φοβίες, ποστηρίζει καθηγητής τς ποιμαντικς ψυχολογίας κ. Κορναράκης.

πιτρέψτε μου νά πιμείνω λίγο κόμα σ’ ατό τό βαθύ ργμα τς οκογενειακς ζως, πού καταντ νά βασανίζει λα τά μέλη της καί νά τά κπαιδεύει ντιχριστιανικά. Ο φόβοι γιά τά μάγια καί ο σχετικές προλήψεις, πού πακολουθον, τά διάφορα πιθανά πίθανα ντικείμενα μαγείας καί μύριες λλες μικρολεπτομέρειες καθηλώνουν τή σκέψη, κόμα καί θρησκευτικν νθρώπων πάνω σ’ ατά (τά δαιμονικά) καί πομυζον λη τους τήν πνευματική κμάδα.

τσι σήμερα σέ παραθρησκευτικές παραψυχολογικές ργανώσεις κυριαρχον παραπλήσια φρονήματα, πού παρασύρουν τούς φελες καί τούς ποπροσανατολίζουν. φο κμεταλλευθον ποικιλότροπα τόν καϋμό τους, φο προσθέσουν πάνω τους κι λλα βάρη, τούς φήνουν μετέωρους καί βοήθητους στήν ρημιά τν παθν τους.

Τά νεαρά βλαστάρια μέσα στό διέξοδο οκογενειακό κλμα στενάζουν καί σφυκτιον.  Ζητον νόημα ζως σέ δοκίμαστες ργανώσεις καί σέ κόμματα πού τίς περισσότερες φορές λοκληρώνουν τόν ποπροσανατολισμό τους καί τούς κμηδενίζουν τήν προσωπικότητα.

Καταταλαιπωρημένοι καί πογοητευμένοι καταφεύγουν δειλά-δειλά σήμερα ο προβληματισμένοι γονες τά τραυματισμένα παιδιά στήν κκλησία το Χριστο καί ζητον πενυματικό πατέρα.  Τά καναν θάλασσα ο διοι καί ζητον πό τήν κκλησία καί πολύ σωστά, φο εναι σώζουσα κιβωτός το νθρωπίνου προσώπου καί τς οκογενειακς ζως ( Νε οκογενειακά μπκε στήν κιβωτό καί σώθηκε πό τόν κατακλυσμό), ζητον νά συναρμολογήσει Πνευματικός τά ρείπια, νά τά ελογήσει, νά τά μψυχώσει, νά σώσει τήν οκογένεια.

πομένως τό πρτο ατημα τν καιρν εναι ατημα πνευματικν πατέρων, πού θά εναι δηλαδή Πατέρες, θά χουν πως περίπου π. Παλος, σπλάγχνα οκτιρμν καί μετά δακρύων, θά νουθετον καί θά χειραγωγον φιλάνθρωπα καί διακριτικά τά πολωλότα. Εναι τόσο ποκαρδιωμένοι ο σημερινοί νθρωποι πό τά διάφορα νδοκοσμικά σχήματα το κόσμου τούτου, πού ζητον λήθεια, τήν λήθεια πού εναι Χριστός γιά νά πληρώσουν τό παρξιακό τους κενό καί τίς δυσώπητες πνευματικές τους νάγκες. ποφέρουν ταν τούς κρίνουμε (μολονότι ατοί ντονα κατηγορον τούς κληρικούς) καί μς θέλουν ες τύπον καί τόπον Χριστο, ζωντανές καί μψυχες χριστοεικόνες, πού θά τούς τραβήξουμε πό τό χάος καί τήν βυσσο τς νυπαρξίας καί το μηδενισμο καί θά τούς ποκαλύψουμε τήν ληθινή θεοφάνεια, πως λέγει γιος ωάννης Σινατης.

Βαρύτατο, λλά καί μοναδικά τιμητικό γιά τήν ρθόδοξη ερωσύνη νά λειτουργε τόσο στό ερό θυσιαστήριο το Ναο σο καί στό δυτο θυσιαστήριο τς νθρώπινης ψυχς καί νά μεταβάλλει τό ψωμί καί τό κρασί σέ Σμα καί Αμα Χριστο καί τήν ψυχική ποσύνθεση σέ ραία θεανθρώπινη δημιουργία, μέ τή δοσμένη στήν ρθόδοξη ερωσύνη, χάρη το γίου Πνεύματος, καί τελικά μέ τήν μεγαλύτερη Δωρεά, πού εναι Δωρεά το Τιμίου Σώματος καί Αματος το Χριστο στόν νθρωπο.

Φτάνουμε λοιπόν, γιά λλη μιά φορά νά συνειδητοποιομε τήν νάγκη τς ντάξεώς μας μέσα στήν γία Οκογένεια τς κκλησίας μας, μέσ τς ποίας καί μέσα στήν ποία μπορε καί δική μας οκογένεια, τό σπιτικό μας νά βρε θεοφάνεια, τή φανέρωση το Πατρός καί το Υο καί το γίου Πνεύματος ασθητά στήν καρδιά μας καί στήν καρδιά τς οκογενείας μας.

Πνευματικός πατέρας, στόν ποο σπεύδει να μέλος τς οκογενείας καί περισσότερα, δέ σφετερίζεται τό ρόλο το πατέρα τς χριστιανικς οκογένειας, λλά μέ ταπείνωση διακονε τή σωτηρία, τή συνεννόηση καί τή συνένωση λης τς οκογενείας. μητέρα κκλησία δέν εναι ντίζηλος κάποιων δικαιωμάτων τς μητέρας, λλά πιό φιλόστοργη καί διακριτική μητέρα, ποία μέ τήν περιόριστη γάπη της καί τή θεοανεκτικότητά της μπορε νά θεραπεύει τά πιό θεράπευτα χρόνια τραύματα.

ν λοιπόν φτάσει (καί φτάνουν πολλοί σήμερα) προβληματισμένος νθρωπος στήν ερά ξομολόγηση καί να μόνο μέλος πολυμελος οκογενείας νά εναι, σημαίνει πώς ρχίζει Θεός, λλά θέλει καί νθρωπος τή σωτηρία (τή θεοφάνεια) τς οκογενείας του. χει δημιουργηθε τό πρτο νοιγμα μέσα πό τό ποο θά διοχετεύσει Κύριος τούς χυμούς τς χάριτος, γιά νά καλλιεργηθε τό χωράφι τν ψυχν τς οκογενείας.

Μέσ το νός στω προσώπου θά δον καί τά πόλοιπα τό συνειδητό τρόπο χριστιανικς ζως, θά ντιδράσουν μέχρι πανθρωπις, θά μαστιγώσουν τόν μετανοοντα, θά προβληματισθον, θά γίνουν μοιβαες ποχωρήσεις. Πολλά θά γίνουν καί θά γίνονται.  Θά εσχωρε πάντως σώζουσα χάρη καί ”δηλα καί κρύφια” θά ναγενν τούς ποστατημένους.

Θυμμαι μέ πολλή ελάβεια κάποιον ριμο καί ταπεινό πολιό πνευματικό πού συμβούλευε τόν ποτακτικό του : Κάνε πομονή καί μήν πικραίνεσαι. Ατοί πού σήμερα σέ περιγελον μέσα πό τό διο σου τό σπίτι καί σέ βασανίζουν μέ τήν ερωνία τους καί τή σκληρότητά τους, θά δες αριο νά εναι καί ατοί μαλακοί, ρεμοι, ματισμένοι καί σωφρονοντες. Μόνο κάνε ση προσευχή μπορες γιά νά λαλήσει Κύριος ρήματα γαθά στίς ψυχές τους καί νά διεγείρει τήν ψυχή τους σε νδιαφέρον καί γάπη πρός Ατόν. Καί τό θαμα γινε μέ τίς εχές το γίου Πνευματικο πατρός, πού δέν ξερε νά κατακρίνει τούς μαρτωλούς, λλά λέγοντας τόν καλό λόγο, προετοίμαζε πό μακριά τή σωτηρία καί γιά τούς λλους πού δέν ξερε, πού δέν ξομολογονταν κοντά του. Καί τό διο θαμα βλέπουμε νά παναλαμβάνεται μέσα στίς ρθόδοξες λληνικές οκογένειες, σο πομακρυσμένες καί ν εναι.

Τό ρθόδοξο Βάπτισμα χει πίστευτη δυναμικότητα, πού ργά γρήγορα, πό σπίθα τρεμοσβύνουσα, το Κυρίου συνεργοντος γίνεται φωτιά πνευματική, πού κατατρώγει τά σωθικά, κατακαίει τά βδελυκτά πάθη μά νορθώνει καί ναπτερώνει τήν θάνατη ψυχή καί τήν κάνει ζωντανή καί μάλιστα μέ περίσσεια πνευματικς ζως καί δράσεως.

Τό παράξενο καί τό περίεργο μως εναι τι μεγάλα οκογενειακά προβλήματα συναντμε πολλές φορές καί σέ οκογένειες πού τυπικά φαινομενικά σως καί πραγματικά εναι μέσα στήν κκλησία καί στόσο χουν μεγάλες συγκρούσεις ο σύζυγοι μεταξύ τους ο γονες καί τά παιδιά. Τί συμβαίνει; Τι δαίμονας εναι ατός πού βασανίζει τά μέλη κόμα καί τν χριστιανικν οκογενειν;

Πρτα-πρτα πρέπει νά συνειδητοποιήσουμε, τι χριστιανικός γάμος εναι στίβος γώνων καί χι νθόσπαρτος φανταστικός παράδεισος. ”γιοι μάρτυρες ο καλς θλήσαντες καί στεφανωθέντες, πρεσβεύσατε πρός Κύριον λεηθναι τάς ψυχάς μν”, ψάλλουμε τήν μέρα το γάμου στό χριστιανικό ζεγος. Ατό σημαίνει πώς χριστιανικός γάμος θά περάσει πό στάδια μαρτυρικά μέχρι νά φθάσει στό τέλος του καί στήν λοκλήρωσή του. Καί πειδή κριβς εναι δύσκολη συμβίωση, γιά νά πετύχει χρειάζεται θυσία το γωισμο λοκληρωτική, γι’ ατό καί μακάριος γέροντας π. ουστνος Πόποβιτς γιος Σέρβος ερομόναχος, πρότεινε στά νεαρά ζευγάρια νά κάνουν κάθε μέρα βράδυ τό πόδειπνο (μιά προσευχή ν πάσ περιπτώσει) μαζί καί μιά μετάνοια νας σύζυγος στόν λλο ζητώντας συγγνώμη νας πό τόν λλο, ετε φταιξαν σέ κάτι ετε χι, τσι στε ταν ρθει ψυχρότητα, παρεξήγηση, ντίθεση, νά χουν τή δύναμη νά συνεννοηθον μέ τό κοινό πνεμα καί τήν κοινή χάρη πού δίνει Θεός στούς ταπεινούς συζύγους.

Ατή νότητα δένει τή συζυγία μέ δεσμά κατάλυτα, πού εναι τό Πνεμα τό γιο μέ προϋπόθεση τήν λεύθερη βούληση τν δύο συζύγων.

Ο πατέρες της κκλησίας δίνοντας γνώμονα καί πυξίδα στόν Πνευματικό γιά νά βλέπει σωστά το λέγουν: που διαπιστώνονται μεγάλα προβλήματα στή συνεννόηση, μά δέν μπορες νά βγάλεις κρη, γιατί καί ο δύο σύζυγοι μιλον λογικά καί καθένας χει τά πιχειρήματά του νά ξέρεις πώς κάτω πό τά δυνατά πιχειρήματα κρύβονται δυνατοί καμουφλαρισμένοι γωισμοί, πού δέν χουν διάθεση νά συντριβον. Τότε καί μόνο θά ρχίσουν νά συμφωνον ταν καθένας ξεχωριστά ρχίσει νά κατηγορε τόν αυτό του καί χι τόν λλο. ατομεμψία, ατοκατηγορία, αστηρή ατοκριτική καί νώπιον το Πνευματικο καί ναμεταξύ τν συζύγων, θά καταισχύνει τόν ρχηγό τς νταρσίας καί θά ξασφαλίσει τήν ερηνική συμβίωση. τσι καί μόνο τμηματικά σ’ λα τά θέματα, πό τά πιό λεπτομερειακά, μέχρι τή στενότερη συζυγική ρωτική σχέση τους, μέχρι τήν πνευματική καί ψυχική πικοινωνία τους, τσι καί μόνο θά βρίσκονται λύσεις.  καλός Θεός θά ελογε τούς γωνιζομένους σωστά συζύγους καί γάμος θά γίνεται ελογία καί χι μόχθος καί γανάκτηση.

Δικαιολογημένα πόστολος Παλος στήν πρός φεσίους πιστολή του πού διαβάζουμε στό Μυστήριο το γάμου, ζητάει τήν ποταγή το νός πρός τόν λλο. ”ποτασσόμενοι λλήλοις ν φόβ Θεο”, προτείνει μπειρότατος πόστολος. Ατή εναι ποχρέωση λων τν χριστιανν, νδρν καί γυναικν, ν θέλουμε νά χουμε χριστιανικές σχέσεις, σωστές νθρώπινες σχέσεις. Τό φρόνημα τς πακος εναι τό πρτο χαρακτηριστικό γνώρισμα τν ληθινν χριστιανν. πακοή εναι εφυές φρόνημα καί χι βλακδες, μέ τό ποο κατορθώνεται παντός εδους συνεργασία καί γίνεται φιλαδελφία. Καί ληθινή φυλαδελφία ψώνεται καί νυψώνει τό κτιστό πλάσμα σέ φιλοθεα.

Στό διο πόστολικό νάγνωσμα καί μέ τό διο φρόνημα καί μέ τό διο σκεπτικό κινούμενος π. Παλος ζητάει πό τίς γυνακες νά ποτάσσονται στούς νδρες τους, πως στόν Κύριο. Θέλεις μέ λλα λόγια νά εσαι καλή χριστιανή καί πάκουη στόν Κύριο, κάνε πρακτικά πακοή στό σύζυγό σου. πακοή τς συζύγου εναι φτερά γιά τό σύζυγο.  σο σκληρός καί ν εναι, κάμπτεται νδρικός γωισμός του πό τήν πακοή τς συζύγου του καί κεντρίζεται γάπη του καί κτίμησή του πρός ατή.  πακοή τς συζύγου εναι μιά στάση πρός τόν διο τόν Κύριο, πού τήν βλέπουν, πού τήν σφραίνονται στή συνέχεια τά παιδιά, πού τήν ναπνέουν καί ποκτον καί ατά τό διο φρόνημα. τσι μαθαίνουν νά κτιμον τόν πατέρα τους, πως πρακτικά καί γκάρδια τούς διδάσκει μητέρα τς πακος.  Συναγωνισμός γάπης καί πακος νάμεσα στούς συζύγους δημιουργε κατάλυτους καί αώνιους δεσμούς, πού δέν μπορον νά διαρραγον οτε καί μέ τό θάνατο. ”Παράλαβε τούς στεφάνους ατν ν τ Βασιλεία σου” λέει κκλησία σέ μία εχή.

Στήν πρώτη μεγάλη εχή το μυστηρίου το γάμου εχεται ερεύς νά δώσει Θεός σάν χάρισμα στό σύζυγο νά εναι κεφαλή τς γυναικός πως καί Χριστός τς κκλησίας. Ποιά ληθινά πιστή χριστιανή κούγοντας ατή τήν θεολογική τοποθέτηση δέν θά πιθυμήσει τήν φαρμογή της: Νά γίνει σύζυγός της κεφαλή Χριστο, νά χει φρόνηση Χριστο, νά χει χριστιανική νοοτροπία. Καί στή συνέχεια ζητάει ερεύς πό τόν Θεό νά δώσει τό χάρισμα στή χριστιανή παιδίσκη νά πακούει τό σύζυγό της γιά νά βιώσουν σύμφωνα μέ τό θέλημα το Θεο, πού εναι καί σύμφωνο μέ τίς ραες προδιαγραφές τς ζως το νθρώπου.

Νά ληθινή θεοφάνεια.  πως Κύριος γινε πήκοος μέχρι θανάτου στόν Θεό Πατέρα, τσι καί ο σύζυγοι λληλοαγαπώμενοι καί λληλοϋποτασσόμενοι περβαίνουν τήν καταστρεπτική γιά τό γάμο σότητα, πού ταιριάζει σέ πλάσματα κατώτερα το νθρώπου. σότητα νισχύει τήν ατονομία, τόν αταρχισμό, τόν γωισμό καί οσιαστικά διαλύει τό γάμο καί τίς σύλληπτες θεανθρώπινες προεκτάσεις του. σότητα εναι ρος καί κατάσταση γνωστη στό χριστιανικό γάμο πως τόν βίωσαν ο ρθόδοξοι μέσα στό ελογημένο λληνικό θνος μας.

λληνική ρθόδοξη οκογένεια μεγαλούργησε καί σφυρηλάτησε ρωες καί ρωδες σ’ λες τίς ποχές, μάρτυρες, σίους, εράρχες ντιμα στελέχη τς κοινωνίας, πλούς καί χρήσιμους πολίτες, κριβς πειδή ποτέ δέ φαντάστηκε τό γάμο στά δυτικά ομανιστικά μηδενιστικά σφυκτικά πλαίσια τς σότητας τς σοτιμίας. λέξανδρος Παπαδιαμάντης, γιος τς λογοτεχνίας μας καί γιος ζωγράφος τν γίων οκογενειαρχν τς ποχς του, Φώτης Κόντογλου, Διονύσιος Σολωμός, στρατηγός Μακρυγιάννης, μς δίνουν δυνατές περιγραφές το ρθοδόξου γάμου καί τν ρθοδόξων γγάμων. Ο περιγραφές τους μοιάζουν μέ συναξάρια γίων σκητν γιατί κριβς ατό προσπαθοσαν, νά ποτάξουν μέσα στό σκητήριο το γγάμου βίου τους, τό διο θέλημά τους καί τόν καταστροφικό γωισμό τους.

λες ο γνήσεις ρθόδοξες λληνίδες μέ τή χάρη το γίου Πνεύματος αἰῶνες τώρα κατάφεραν νά κάνουν βίωμά τους τήν πακοή καί μέ ατή νά θηλάζουν τά νεαρά βλαστάρια τους καί μέ ατή νά νδρώνουν τά παλληκάρια τους καί μέ ατή νά κπαιδεύουν ριστα τίς σεμνές θυγατέρες τους.  Σώφρονες καί ψημένες στήν πακοή δέν γλιστροσαν στόν κτηνώδη τρόπο ζως, δέν περιπλανιόντουσαν στό λαβύρινθο τς ατονομημένης καί ναρχικς ζως, λλά κατάφερναν νά γίνουν κυρίες μέ σιωπή πιό κραυγαλέα πό τήν γριότητα καί τόν ναρχισμό τν σημερινν ταλαιπώρων φεμινιστριν.

Γυνακες φάμιλλες τν σίων καί τν σκητν πού δωσαν σκληρούς γνες γιά νά πάθουν καί νά μάθουν τήν πακοή.

Τέτοιες γυνακες μποροσαν καί μπορον νά ναλάβουν τίς εθύνες τς τεκνογονίας καί νά γίνουν καλές θεοκίνητες μητέρες. Μέ τήν ποδομή τς πακος καί τήν ελογία το ρθοδόξου Μυστηρίου μπορον νά κατανοήσουν τό Δεσποτικό λόγο: αξάνεσθε, πληθύνεσθε, πληρώσατε, κατακυριεύσατε. λόγος ατός το Θεο πού καταξιώνει πολλαπλ τόν ρθόδοξο γάμο εναι κατανοητός σ’ να ζεγος πού ζε κοντά στόν πνευματικό καί πού τρυφ τήν χάρη τν γίων μυστηρίων. Εναι θαμα πραγματικό καί χι νειρικό ατό πού πιτελεται καί σήμερα, στίς σκληρές στικές δομές μέσα σέ πολύτεκνες οκογένειες. εδική πρόνοια το Θεο πιτρέπει σκληρές δοκιμασίες πού λαμπικάρουν καί νεργοποιον καί τελειοποιον τά μέλη το ερο πολυμελος κοινοβίου καί πίσης εδική καί φιλάνθρωπη πρόνοια το Θεο δίνει νώτερες λύσεις στά πολλά καί κανθώδη προβλήματα τν πολυτέκνων οκογενειν.

νας πολύτεκνος πατέρας καί μιά πολύτεκνη μητέρα πού πολλές φορές χουν ναμετρηθε μέ τόν διο τό θάνατο, δέχονται χαρισματικά πό τόν διο τό Θεό τίς διεξόδους τν ποικίλων προβλημάτων καί ποδεικνύουν μέ τή ζωή τους κόμα καί σήμερα τήν παρουσία το Θεο στήν οκογένειά Του.

ταν σύζυγος καί σύζυγος εναι πάκουοι στό θέλημα το Θεο, φήνουν τόν διο νά δημιουργε, νά αξάνει, νά λοκληρώνει τήν οκογένειά τους καί νά τήν μεταποιε σέ μιά ”κατ’ οκον” κκλησία. Ατή εκόνα τς κκλησίας μέσα στήν οκογένεια προπαρασκευάζει γονες καί παιδιά γιά τό νοιγμα στό μεγάλο γάμο τς κκλησίας στή Βασιλεία το Θεο. Μακάρια τά παιδιά κενα πού μεγάλωσαν σ’ να ερύχωρο, στό ερυχωρότατο πεδίο τς πολύτεκνης οκογενείας πού ελόγησε Θεός, καί πού ποτελε προτύπωση χι φανταστική, λλά ληθινή τς Βασιλείας τν ορανν, τς Μεγάλης Οκογενείας το Ορανο.

Μακάριοι ο γονες κενοι πού ζησαν μέσα στίς θεολογικές καί πρακτικές προδιαγραφές το ρθοδόξου γάμου. Εδαν καί βλέπουν ενάως, συνεχς τό νερό νά γίνεται κρασί, τήν πλ νθρώπινη γάπη νά γίνεται χριστιανική γάπη καί τά λίγα λικά γαθά νά παρκον νά πολλαπλασιάζονται θαυματουργικά νά φθονον.

Μακάριοι τέλος ο γονες κενοι πού πραν στά σοβαρά τήν πόθεση τς σωτηρίας τους. Πού θεμελίωσαν τήν οκογενειακή τους στία μέ τόν γιασμό, μέ τό εκονοστάσι τους, μέ τό κοίμητο καντηλάκι, μέ τή νηστεία, μέ τή Σαρακοστή, μέ τό κομποσχοινάκι, μέ τήν διάλειπτη νοερά προσευχή.

π. Χαραλάμπης γούμενος τς ερς Μονς Διονυσίου μς λεγε πώς στήν πατρίδα του τή Μ. σία πρχε χωριό πού λοι πό τριν χρονν, πως Κυρία μας Θεοτόκος, μάθαιναν τήν εχή καί μεγάλωσαν μέ τήν εχή καί νδρώνονταν μέ τήν εχή ”Κύριε ησο Χριστέ, λέησόν με”.

Σεβασμιώτατε, παρακαλομε εχηθετε νά δίνει Θεός σώφρονα ρθόδοξο λογισμό στούς χριστιανούς καί στούς οκογενειάρχες γιά νά πολιτεύονται μέ ρθοδοξία καί ρθοπραξία μέσα στίς οκογένειές τους, στε νά γίνει Κύριος λεως στή σημερινή λαίλαπα τς ναρχίας πού μάχεται τή χριστιανική οκογένεια. Γιά νά καταξιωθε χαρισματικά σύγχρονη οκογένεια νά λειτουργήσει στίς θεανθρώπινες προδιαγραφές, στε νά ζε τήν ληθινή Τριαδική Θεοφάνεια.

Εχηθετε, Σεβασμιώτατε, νά καταφέρουμε νά παραδώσουμε στή νέα γενιά λο τόν παραδοσιακό λληνορθόδοξο οκογενειακό πλοτο μις ψηλς θεανθρώπινης κλεκτς βιοτς.

Τέλος καί τ Θε ΔΟΞΑ.

ΙΣ ΧΡ
ΝΙ ΚΑ