Ἀρχιμανδρίτου Σαράντη Σαράντου

Πρωτεῖα ἤ δευτερεῖα πανθρησκειακά διεκδικεῖ ἡ Ραβέννα;

Θά κινδυνεύσουμε νά χαρακτηρισθοῦμε ἀκραῖοι καί φονταμετανταλιστές. Κάθε φορά πού καλοπροαίρετα ἀκούγεται ἡ φωνή τῆς Θεοπνεύστου Ἱερᾶς Παραδόσεως τῆς Ἐκκλησίας μας, ξεσηκώνονται χαρακτηρισμοί πού ἀποσκοποῦν στή φίμωση τῶν Παραδοσιακῶν "φανατικῶν" καί στήν προώθηση τῶν σχεδιασμῶν τῆς νέας τάξεως πανθρησκειακῶν πραγμάτων.

Παρακολουθήσαμε πολύ προσεκτικά τή βιντεοκασέτα τῆς ΕΤ1 πού ἔχει καταγράψει ὁλόκληρη τή Θεία Λειτουργία πού ἐτελέσθη στόν Ἅγιο Ἀπολλινάριο, στή Ραβένα τῆς Ἰταλίας.

Ὅ,τι καλύτερο, ὅ,τι ἱερότερο, ὅ,τι πιό θεανθρώπινο ἔχει ἡ Ἁγία Ὀρθοδοξία μας, συμπιέστηκε ἀσφυκτικά, οὑμανιστικά μέσα στό μωσαϊκό τῶν "θρησκευομένων" πού παρακολούθησαν αὐτήν τή θεία Λειτουργία. Οἱ παπικοί πρῶτοι καί καλύτεροι, μπροστά ὁ "Ἀρχιεπίσκοπος" Ραβένας καί οἱ παπικοί καρδινάλιοι, πάρα δίπλα δύο ἐκπρόσωποι Μουσουλμάνων μέ τά "ἱερατικά" διακριτικά τους, πίσω Λουθηρανοί, Ἀγγλικανοί, Παπικοί καί Ὀρθόδοξοι.

Ἡ μυσταγωγικότατη θεία Λειτουργία μας, ἡ κορυφαία "ἑορτή τῶν ἑορτῶν καί πανήγυρις τῶν πανηγύρεων" κοινώθηκε καί εὐτελίστηκε μπροστά σ' αὐτήν τήν πανθρησκειακή μᾶζα, ἡ ὁποία (ἐκτός τῶν ὀρθοδὀξως βαπτισμένων πιστῶν) δέ διέθετε καμιά προϋπόθεση  γιά νά μετάσχει, γιά νά βιώσει, γιά νά καταλάβει κάτι, ἔστω καί ἕνα μικρό ψηγματάκι ἀπό τό ἱερό χρυσωρυχεῖο  τῆς Θείας καί φρικτῆς Λειτουργίας μας.

Βρισκόμαστε, λοιπόν, μπροστά σέ μιά ἀπορία πελωρίων διαστάσεων.  Πῶς ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης μας κ. Βαρθολομαῖος μαζί μέ τόν Ἀρχιεπίσκοπο Ἀλβανίας κ. Ἀναστάσιο, τό Μητροπολίτη Περγάμου κ. Ἰωάννη, μέ τό Μητροπολίτη Μπουένος Ἄϊρες κ. Ταράσιο, μέ τό Μητροπολίτη Ἰταλίας κ. Γενάδιο, μέ τό Μητροπολίτη Ρηγίου κ. Ἐμμανουήλ καί μέ τό δικό μας Μητροπολίτη Δημητριάδος κ. Ἰγνάτιο καί μερικούς ἄλλους κληρικούς, ἐνεπνεύσθησαν τήν παράσταση τῆς θείας Λειτουργίας μας μπροστά στά μάτια τῶν ἀπίστων;

Τόσο ἄνετη, τόσο εὔκολη, τόσο ἀπροκάλυπτη ἡ ἀμνήστευση τῆς Παναιρέσεως τοῦ Παπισμοῦ ὑπό τά ὁλάνοικτα ὄμματα τῶν λοιπῶν αἱρετικῶν προτεσταντῶν καί τῶν ἀλλοθρήσκων συμπαρισταμένων "συμπροσευχομένων";

Ποιός ἀδυσώπητος λόγος ὑπῆρχε στά πλαίσια τοῦ οἰκολογικοῦ συμποσίου νά συνδυασθεῖ καί ἡ παράσταση τῆς ἱερᾶς Θείας Λειτουργίας, τήν ὁποία εὐλαβοῦνται ἀκόμη καί αὐτοί οἱ Ἅγιοι  Ἄγγελοι καί Ἀρχάγγελοι καί φοβοῦνται, σύμφωνα μέ τίς Ἅγιες ἐμπειρίες τῶν ἁγίων Πατέρων Λειτουργῶν, ἀκόμα καί ἁπλᾶ νά διακονήσουν; Πῶς εἶναι δυνατόν σέ ἀνθρώπους μή βαπτισμένους (κανείς ἐκ τῶν ἑτεροδόξων δέν εἶναι βαπτισμένος παρά μόνο ραντισμένος ἴσως μέ ἐλάχιστες σταγόνες νεροῦ) νά τούς ἐπιτρέπεται καί μάλιστα ἀπό τίς κορυφές τῶν Ἱεραρχῶν μας νά παρακολουθοῦν τή λειτουργία, ἡ ὁποία συνοψίζει ὁλόκληρο τό Μυστήριο τῆς θείας Οἰκονομίας καί τό ἐπεκτείνει καθ' ἑκάστη Θεία Λειτουργία στήν ἑκάστοτε σύγχρονη πραγματικότητα καί ζωή;

Ἀκούσαμε καί ἀπο τόν  "ἀρχιεπίσκοπο" τῆς Ραβέννας καί ἀπό τόν Οἰκουμενικό μας Πατριάρχη (ἐπιβεβαιώνοντα τούς λόγους τοῦ παραπάνω) ὅτι τά μωσαϊκά τῆς ἐξαίρετης αὐτῆς παλαιοχριστιανικῆς βασιλικῆς τοῦ 6^ου αἰῶνος ἦταν χαμογελαστά γιά τήν "ἑνωτική" λειτουργία πού γινόταν μπροστά στό μωσαϊκό τῶν ἀλλοπίστων. Ἡ Ὀρθόδοξη ἐπιστημονική Ἑλληνική ὁρολογία μωσαϊκά ὀνομάζει τά ἄμορφα πατώματα, ἐνῷ τίς ἅγιες μορφές τῶν τοίχων ἤ τίς ἱερές παραστάσεις τους, τίς ὀνομάζει ψηφιδωτά, ἀκριβῶς ἐπειδή κάθε ἱερή μορφή ἤ παράσταση ἐκφράζει τά ἀκριβῆ καί χριστοφιλοτεχνημένα χαρίσματα τοῦ ἁγίου Πνεύματος πού ἔχουν ἀποτυπωθεῖ στά πρόσωπα τῶν βαπτισμένων (ὄχι ραντισμένων) χριστιανῶν. Μέ τη λέξη "μωσαϊκά"  ἀνεπιγνώστως χαρακτήρισαν τή μᾶζα τῶν συνέδρων πού παρακολούθησαν τή λειτουργία τῆς Ραβέννας χωρίς τή στοιχειώδη βαπτισμιακή προϋπόθεση. Τή λεξη "χαμογελαστά" δέ θά τή σχολιάσουμε. Ἀφίνουμε στήν ἁπλῆ νοημοσύνη τοῦ κάθε χριστιανοῦ νά κάνει τις δικές του ἐκτιμήσεις.

Ἐνδεικτικῶς ἀναφέρουμε τόν ΞΗ¢ κανόνα τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων πού θεωρεῖ μόλυσμα τό βάπτισμα καί τήν Ἱερωσύνη τῶν αἱρετικῶν.  Ἄν προσθέσουμε καί τό ΜΣΤ¢ κανόνα τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων πού ρητά ἀπαγορεύει τήν κοινωνία τῶν Ἐπισκόπων μας καί τῶν Πρεσβυτέρων μας μέ τούς αἱρετικούς (πόσο μᾶλλον μέ τούς ἀλλοθρήσκους) καί τά μυστήριά τους, βάπτισμα καί θεία Εὐχαριστία, εὐνόητα συμπεραίνουμε ὅτι καί ἡ προσφορά τῆς θείας Λειτουργίας μας στούς αἱρετικούς καί φυσικά ἡ  a priori  ἀποδοχή τους ἀπό ἐμᾶς στή θεία Λειτουργία, συνιστᾷ κανονική, θεσμική παράβαση τῶν ἱερῶν κανόνων καί ὅλου τοῦ λειτουργικοῦ πνεύματος τῆς ἁγιοτάτης Ἐκλησίας μας. "Τίς γάρ συμφώνησις Χριστῷ πρός βελίαρ ἤ τίς μερίς πιστῷ μετά ἀπίστων;"  ἐρωτᾷ ὁ ΜΣΤ¢ κανών τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων. Καί γιά νά μή φανοῦν ἄσχετοι οἱ παραπάνω ἱεροί κανόνες μέ αὐτό τό ἴδιο περιεχόμενο τῆς θείας Λειτουργίας καί τοῦ Μ. Βασιλείου καί τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου πού ἔχει μέχρι σήμερα σέ ζωντανή λειτουργική χρήση ἡ Ἐκκλησία μας ἀναφέρουμε δύο βασικά σημεῖα της.

Κατά τό πρῶτο, μετά τά ἀναγνώσματα, Ἀποστολικό καί Εὐαγγελικό, ἀκόμα καί οἱ κατηχούμενοι, πού ἑτοιμάζονται νά ἐνσωματωθοῦν διά τοῦ ἱεροῦ Βαπτίσματος καί τοῦ Ἁγίου Χρίσματος στή μία Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική, τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας, καλοῦνται νά ἀποχωρήσουν, γιατί δέν μποροῦν νά βιώσουν καί νά κατανοήσουν τό θεανθρώπινο βάθος τῆς Θείας Λειτουργίας.

Τό δεύτερο σημεῖο τῆς θείας Λειτουργίας εἶναι πασίγνωστο γιά τή βαρύτητά του καί στό σύνολο τῶν τιμίων πρεσβυτέρων, ἀλλά καί τοῦ ἁπλοῦ πιστοῦ λαοῦ μας "Τάς θύρας, τάς θύρας ἐν σοφίᾳ πρόσχωμεν" Πρό τοῦ καθαγιασμοῦ τῶν τιμίων Δώρων γίνεται ἔντονη προτροπή ἀπό τό διάκονο μέ τήν ἐπανάληψη τῆς ἰδίας λέξεως "τάς θύρας", νά προσεχθεῖ ἡ θύρα τοῦ ἱεροῦ ναοῦ, γιά νά μή βρεθεῖ μέσα στό ἐκκλησίασμα, στό Σῶμα τῶν πιστῶν, κάποιος ἄσχετος μέ τή θεία Λειτουργία μας, κάποιος μή βαπτισμένος, ἄπιστος καί αἱρετικός. Μολονότι πρακτικά δέ λαμβάνεται κάποιο μέτρο ἀνιχνεύσεως τῶν μή πιστῶν, ὅμως δέν ἀφαιροῦνται αὐτές οἱ βαρυσήμαντες λειτουργικές φράσεις, ἀκριβῶς γιά νά ὁριοθετοῦν τήν πνευματικότητα καί τή μοναδικότητα τῆς θείας Λειτουργίας μας γιά τούς πιστούς, πόσῳ μᾶλλον γιά τούς κληρικούς, πόσῳ μάλιστα γιά τούς Ἐπισκόπους, οἱ ὁποῖοι πρῶτοι ὀφείλουν ὑπακοή στούς ἱερούς κανόνες τῆς Ἐκκλησίας μας, γιά τούς ὁποίους λίγο πρό τῆς εἰς Ἐπίσκοπον χειροτονίας τους ἔδωσαν ὅρκο πίστεως σ' αὐτούς (τούς ἱερούς κανόνες). Ὅταν ὅμως αὐτοί οἱ ἱεροί κανόνες, πού μαζί μέ τή θεόπνευστη θεία Λατρεία μας ἐκφράζουν τή ζωντανή Τριαδολογική, Χριστολογική καί Ἐκκλησιολογική θεολογία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας καταπατοῦνται ἀπό τούς ταγούς της, τί παράδειγμα παίρνουμε ἐμεῖς οἱ πρεσβύτεροι καί ὁ λαός μας;

Ἀκούσαμε ἰδίοις ὠσίν ἀπό τόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη μας νά ἀποκαλεῖ τόν "ἀρχιεπίσκοπο" Ραβέννας ποιμενάρχη τῆς "ἀρχιεπισκοπῆς" Ραβέννας. Πλήρης δηλαδή ἐξομοίωση τῶν παναιρετικῶν παπικῶν μέ τούς ὀρθοδόξους ποιμενάρχες. Στό τέλος κοινώνησαν τῶν ἀχράντων Μυστηρίων καί κάποιοι παπικοί λαϊκοί. Δέν ἔχουν εὐθύνη γι' αὐτήν τή βεβήλωση οἱ λειτουργοί αὐτῆς τῆς θείας Λειτουργίας; Δόθηκε ἐπίσης ἀντίδωρο στούς παπικούς Ἐπισκόπους καί Καρδιναλίους καί σ' ὅλους τούς προσερχομένους Λουθηρανούς, Ἀγγλικανούς καί λοιπούς συνέδρους τοῦ οἰκολογικοῦ συμποσίου. Ἀντηλλάγησαν ἀσπασμοί μεταξύ τῶν Ὀρθοδόξων Ἐπισκόπων καί τῶν μή Ὀρθοδόξων. Κοινωνία ἄνετη καί σέ συμπροσευχητικό ἐπίπεδο καί σέ ἀνθρωπολογικό. Ἰσοπέδωση ὁλόκληρης τῆς ἱεροκανονικῆς θεανθρώπινης Παραδόσεώς μας ἀπό αὐτούς πού ἐτάχθησαν θεματοφύλακες.

Θά κινδυνεύσουμε νά θεωρηθοῦμε ἀφελεῖς μέ τά παρακάτω. Ὡστόσο θά τολμήσουμε νά ἐξωτερικεύσουμε ὄχι μόνο τούς δικούς μας λογισμούς, ἀλλά καί πολλῶν ἄλλων, πού "ἀφελῶς" καί ἐκεῖνοι μᾶς τούς διατύπωσαν. Μά δέ φοβοῦνται τίποτα οἱ Ἱεράρχες πού πατοῦν τούς Ἱερούς κανόνες; Γιατί ἐκοιμήθη ὁ ἅγιος Κερκύρας μόλις ἐπέστρεψε ἀπό ἐπίσημη συνεδρία μέ τό Βατικανό; Γιατί ταλαιπωρεῖται ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Παντελεήμων μέ δεινή κατηγορία, λίγο μετά τήν ἐπιστροφή του ἀπό τό Βατικανό; Γιατί ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Κύπρου κ. Χρυσόστομος νοσεῖ βαριά ἀμέσως μετά τήν πανθρησκειακή συνάντηση τῆς Κύπρου; Δέ θέλουμε νά ἐπιμείνουμε στά παραπάνω δυσάρεστα οὔτε νά δώσουμε περαιτέρω ἀτομικές ἑρμηνεῖες. Πολλοί ὅμως προβληματιζόμαστε, μήπως εἶναι κάποια διακριτικά σημάδια τοῦ Ἀρχιποίμενος τῆς Ἐκκλησίας μας, τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ γιά τίς κανονικές μας παραβάσεις.

Οἱ Ἅγιοι Πατέρες μας γνώριζαν πολύ καλά, ὅτι ἡ νοθεία τῆς πίστεως καί ἡ κοινωνία μέ τούς αἱρετικούς εἶναι σοβαρά ὀλισθήματα, ἀπό τά ὁποῖα μύρια δεινά ἕπονται. Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Εὐαγγελιστής καί μαθητής τῆς Ἀγάπης θά μποροῦσε νά θεωρηθεῖ φονταμενταλιστής καί φανατικός, γιατί εὑρισκόμενος στά λουτρά τῆς Ἐφέσου εἶπε στο μαθητή του "πᾶμε γρήγορα νά φύγουμε ἀπό τό χῶρο αὐτό γιατί μπορεῖ νά πέσει ἡ σκεπή νά μᾶς σκοτώσει"  καί μόνο πού ἀντίκρυσε τόν τότε αἱρετικό Κύρινθο; Ὁ μαθητής τῆς Ἀγάπης δέν εἶχε μέσα του ἀγάπη ὅταν ἔλεγε τόσα ἀπαξιωτικά γιά τόν αἱρετικό; Φοβόταν ὅμως κατ' οὐσίαν τό βδέλυγμα τῆς αἱρέσεως καί ὄχι τόν αἱρετικό. Γιατί ἡ αἵρεση εἶναι ἕνα νοσηρό σύνδρομο μέ μύριες μολυσματικές ἐπιδράσεις σ' ὅλο τό κοινωνικό γίγνεσθαι διαχρονικά.

Δυστυχῶς καί μεῖς ὡς Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος κοντέψαμε νά κολλήσουμε παπική λειτουργική κοσμικότητα, ἀφοῦ ἀμέσως μετά τήν παπική λειτουργία στό Ὀλυμπιακό Στάδιο ἐτελέσαμε στό Palais de Sport τοῦ Νέου Φαλήρου μιά ἀντίστοιχη θεία Λειτουργία, ὡς τῶν παπικῶν, μέ ἀνεστραμμένη τήν Ἁγία Τράπεζα σέ χῶρο μή καθαγιασμένο, μέ ἄφθονα λουλούδια στήν Ἁγία Τράπεζα καί μέ ἕνα πρωτοφανές ἐξωορθόδοξο κοσμικό  decor.

Εὐτυχῶς πού ἔγινε ἔγκαιρα κατανοητό τό ἀτόπημα καί δέν ἐπανελήφθη ἀπό τήν πλευρά τῆς Ἐκκλησιαστικῆς ἡγεσίας μας. Ὅμως κατά καιρούς ἀδίστακτοι ρασοφόροι προβαίνουν σέ λειτουργικές φαιδρές μεταρρυθμίσεις, γιά τίς ὁποῖες ἔχουν ἤδη μετανιώσει πικρά οἱ παπικοί λειτουργιοανανεωτές. Ἡ γνωστή λειτουργική "ἀνανέωση" τῆς Β¢ Βατικανείου Συνόδου ἔχει ἀποτύχει, ἀφοῦ δέν κατάφερε νά συγκεντρώσει τό σύγχρονο κόσμο στήν "Ἐκκλησία τους, ἀλλά τόν ἔδιωξε, ἀφοῦ κατά μαρτυρία παπικοῦ Ἐπισκόπου ἡ ἀνανέωση ἤ μεταρρύθμιση ἔγινε "ἀπόντος τοῦ Παρακλήτου".

Φαίνεται ὅτι ὁ Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπός μας κ. Χριστόδουλος παρακολουθεῖ ἀνύστακτα ὅλες τίς ἐνδοεκκλησιαστικές καί γενικότερες ἐξελίξεις καί ἀνέβαλε τήν πανθρησκειακή συνάντηση πού εἶχε  προγραμματίσει γιά τό Σεπτέμβριο στήν Ἀθήνα. Ἔτσι θά ἀποφευχθεῖ μιά ἰσχυρή αἰτία νέου διχασμοῦ τοῦ πομνίου δίκην ἐπισκέψεως Πάπα.

Ἄς ἐντοπίσουμε καί πάλι τό λόγο μας στόν ἐξαίρετο ἱερό ναό τοῦ ἁγίου Ἀπολλιναρίου τῆς Ραβέννας ἐντός τοῦ ὁποίου πραγματοποιήθηκε τό Πατριαρχικό λειτουργικό σόου, ὡς μή ὤφειλε.

Ἐντελῶς καλοπροαίρετα, ἀλλά καί χωρίς φόβο και πάθος διατυπώνουμε κάποια ἐρωτήματα:

1.      Ποιός ἀδυσώπητος λόγος ὑπῆρχε νά τελεσθεῖ αὐτή ἡ Ὀρθόδοξη Πατριαρχική λειτουργία ἐντός τοῦ Ναοῦ πού ἐπί αἰῶνες λειτουργεῖται ἀπό τούς αἱρετικούς; Ἔγινε ἔστω καί ἕνας ἁγιασμός γιά νά φύγει τό μόλυσμα τῆς αἱρέσεως;

2.      Ποιός ἀνυπέρβλητος λόγος ἐπέβαλε στούς ὀρθοδόξους Ἐπισκόπους μας νά συμπροσευχηθοῦν μέ τούς παπικούς, τούς Ἀγγλικανούς, τούς Λουθηρανούς καί τούς Μουσουλάνους;

3.      Οἱ κληρικοί καί οἱ Ἐπίσκοποι πού μετεῖχαν σ' αὐτήν τή Λειτουργία εἶχαν τίς ἄδειες ἤ τίς εὐλογίες τῶν προϊσταμένων τους;

4.      Ἀφοῦ ἔγινε πού ἔγινε αὐτή ἡ Λειτουργία, δέ θά μποροῦσε νά τελεσθεῖ καί ὑποδειγματικά ἡ ἀχώριστη ἱερή Ἀκολουθία τοῦ Ὄρθρου μέ τόν πάνυ λαμπρό Ἀναστάσιμο χαρακτήρα της;

5.      Εἰλικρινά δέν ὑπῆρχε τρόπος νά ἐλεγχθοῦν, ὥστε νά μή κοινωνήσουν τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων οἱ παπικοί;

6.      Ὠφελήθηκαν ἤ ἔχασαν οἱ Ὀρθόδοξοι γενικά (καί τῆς Ἰταλίας εἰδικά) ἀπό τό λειτουργικό ἀτόπημα τῆς Ραβέννας;

7.      Ὠφελήθηκε κανένας ἀπό τούς αἱρετικούς πού μετεῖχαν σ' αὐτή τή Λειτουργία, ἀφοῦ ἀνεμπόδιστα ἀφέθηκαν χωρίς κατήχηση- καθοδήγηση στήν ἱερότερη διαδρομή ἀπό τόν παρόντα στόν μέλ λοντα αἰώνα; Δέν εἴμαστε ἔτι πλέον ὑπόλογοι, γιατί μέ φιλανθρωπία δέν τούς ὑπονοήσαμε ἔστω ὅτι βρίσκονται στήν ἀδηφάγο πλάνη;

8.      Κατά τό πρότυπο τῆς πατριαρχικῆς Λειτουργίας τῆς Ραβέννας θά πρέπει νά συντμήσουμε τήν ἱερά Ἀκολουθία τῆς Ἁγίας Προθέσεως μή ἀναφέροντας, ἀλλά παραλείποντας τά πρός μνημόνευση ὀνόματα τῶν ζώντων καί τῶν κεκοιμημένων, ἀφοῦ διά τῆς μεταφορᾶς της (τῆς Ἁγίας Προθέσεως) στό Χερουβικό Ὕμνο ἐλαχιστοποιεῖται ὁ χρόνος της καί  de facto μένουν ἀμνημόνευτα τά προσενεχθέντα ὀνόματα; Κάτι ξέρουν καί οἱ "ἀμόρφωτοι" κληρικοί, τό τίμιο πρεσβυτέριο πού μετέθεσε πολύ νωρίτερα, ἐντός τῆς Ἱερᾶς Ἀκολουθίας τοῦ ὄρθρου τήν Ἱερά Ἀκολουθία τῆς Ἱερᾶς Προθέσεως.

9.      Πλανᾶται σέ πολλούς πάντως τό πιό μύχιο, τό πιό ἀνέκφραστο ἐρώτημα: Μήπως αὐτῆς τῆς Λειτουργίας πάσχει ἡ ἐγκυρότητά της;

Ἄν ζοῦσε κοντά μας, σωματικά, σαρκικά ὁ πολυτάλαντος ἱερός συγγραφέας τῆς Θείας Λειτουργίας, ὁ ἱερός Χρσόστομος θά χαμογελοῦσε μαζί μέ τά "μωσαϊκά" ἀπό χαρά γιά τήν παράσταση τῆς Ραβέννας; Αὐτός ὁ ἴδιος δέν ἦταν πού ἐπανελάμβανε στερεότυπα τή φράση "ἴσασι οἱ μεμυημένοι" δηλαδή ξέρουν τί γίνεται μέσα στή θεία Λειτουργία μόνο οἱ μυημένοι ( =βαπτισμένοι), κάθε φορά πού δίδασκε τούς κατηχουμένους; Οὔτε σ' αὐτούς πού λαχταροῦσαν νά βαπτισθοῦν καί νά ἐνσωματωθοῦν στό τίμιο Σῶμα τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας Του, δέν ἔδινε οὔτε κἄν λειτουργικές πληροφορίες ὁ Ἅγιος τοῦ Θεοῦ. Ἐκτός καί τόν κατατάξουμε καί αὐτόν στή χορεία τῶν φονταμενταλιστῶν...

Ζητῶ εἰλικρινῶς τή συγγνώμη ὅλων ἐκείνων πού μπορεῖ νά ἐνόχλησα καί νά στεναχώρησα μέ τά γραφόμενά μου. Ἡ ἱερατική μου συνείδηση μοῦ ἐπέβαλε νά διατυπώσω γραπτῶς τούς λογισμούς μου. Ἄλλωστε ὅ,τι ἔγινε στή Ραβέννα, δέν ἔγινε κεκλεισμένων τῶν θυρῶν καί δέν εὐθύνομαι γιά τό σκανδαλισμό πού προκάλεσε αὐτό τοῦτο το "λειτουργικό γεγονός". Εἶναι μιά ὀφειλόμενη καλοπροαίρετη ἀπάντηση στούς πολλούς ἀνθρώπους, χριστιανούς τοῦ λαοῦ μας, πού ἀπορημένοι μᾶς ἐρωτοῦν, στούς πολλούς κληρικούς μέ τούς ὁποίους ἐν πόνῳ συζητᾶμε τά διαδραματιζόμενα, στά σαρκικά μας καί πνευματικά μας παιδιά πού ἐκπλήσσονται μέ τίς "λειτουργικές πρωτοτυπίες" καί στούς ἱεροσπουδαστές μας, πού λίαν μουδιασμένοι παρακολουθοῦν τά τεκταινόμενα καί μελαγχολοῦν ἀντί νά χαμογελοῦν...

Στά χείλη ὅλων τῶν χριστιανῶν μας ἀνεβαίνει ἕνα πικρό παράπονο, τό ὁποῖο δέν τολμοῦν νά τό ἐκφρασουν δημόσια, ἀλλά τό καταθέτουν μέ σεβασμό στόυς ἐφημερίους, πού μάχονται στίς πρῶτες γραμμές τῆς κοινωνίας μας: Μά γιατί καί αὐτοί, ὅπως οἱ πολιτικοί μας (κομματικοί) ἄρχοντες, παζαρεύουν τά ἱερά καί τά ὅσια τῆς Ἁγίας Ὀρθοδοξίας μας καί τοῦ Ἔθνους μας;

 

Πρωτεῖα ἤ δευτερεῖα διεκδικεῖ ἡ Ραβέννα;

Θά ἦταν ἀδικία νά πολυκατηγορήσουμε τή Ραβέννα καί τήν περί αὐτήν οἰκουμενιστική δραστηριότητα τῶν λειτουργῶν της, γιατί θά διεκδικήσει τά πρωτεῖα τοῦ πανθρησκειακοῦ "προοδευτισμοῦ" ἡ Ἀσσίζη νούμερο τρία. Τά πρωτεῖα τῆς ἀναξιοπρεπείας καί τοῦ ἐσχάτου εὐτελισμοῦ τοῦ Ὀρθοδόξου Ἐπισκοπικοῦ ἀξιώματος, τῆς Ἱερωσύνης γενικότερα καί τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως στή μοναδικότητα τῆς Θεανθρωπίνης προσωπικότητος τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἐκλησίας Του, τά διεκδικεῖ ἡ Ἀσσίζη.

Σέ αὐθεντική βιντεοκασσέτα παρακολουθήσαμε Ἐπισκόπους τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας νά συμφύρονται μέ τούς διακοσίους ἐκπροσώπους ὅλων τῶν θρησκειῶν. Ὅση αἰσιοδοξία καί νά διαθέτεις, σέ πιάνει κατάθλιψη νά βλέπεις κορυφές τῆς Ὀρθοδοξίας μας νά αὐτοεξευτελίζονται μπροστά στόν παναιρετικό ἄρχοντα τοῦ σκότους (τό Ρωμαῖο Ποντίφηκα) καί μπροστά στούς εἰδωλολάτρες, τούς παντελῶς ἄσχετους μέ τή μοναδική Εὐαγγελική ἀλήθεια, πού διαφυλάσσει ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας.

Ποιός, λοιπόν, ἐξανάγκασε τούς ἐκπροσώπους Ἐπισκόπους τῆς Ἁγίας Ὀρθοδοξίας μας νά συρθοῦν ὅπως ὅλοι οἰ ἐκπρόσωποι τῶν θρησκειῶν καί νά τοποθετήσουν ἀναμμένο καντηλάκι σέ κοινό ἑστιακό βωμό, δηλώνοντας ἔτσι παγκόσμια ὅτι ἡ Ἁγία Ὀρθοδοξία μας ἀποτελεῖ ἕνα μικρό κομματάκι τῆς κατασκευαζόμενης σύγχρονης πανθρησκείας;

Τί κατάντια! Νά βλέπεις ταγούς τῆς Ἁγίας Ὀρθοδοξίας μας, Σεβασμιωτάτους ἤ καί Πανοσιολογιωτάτους κληρικούς μας, νά ὑποκλίνονται δουλικότατα μπροστά στόν παναιρεσιάρχη Ποντίφηκα καί νά αἰσθάνονται καταϋποχρεωμένοι -ἀπό τήν ὅλη συμπεριφορά τους φαινόταν αὐτό- γιατί ὁ Πάπας καταδεχόταν νά τούς ρίξει λίαν συγκαταβατικά μιά συμπαθητική ματιά καί πολύ ὑπεροπτικά, ἐν πάσῃ περιπτώσει, νά τούς ἀναγνωρίσει ὡς ὑποτελεῖς του στή νέα τάξη Πανθρησκειακῶν πραγμάτων, ἀφοῦ αὐτοί (οἱ Ὀρθόδοξοι) τόν ὑπεραναγνωρίζουν ὡς διάδοχο τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου, κληρονομήσαντα τά πρωτεῖα του ὡς "ἁγιότατος Ἐπίσκοπος Ρώμης" καί  ἐμπνεόμενον τό ἀλάθητο σέ συνεχῆ ἀλάθητη ροή.

Σ' αὐτούς τούς Ἐπισκόπους πού ἔλαβαν μέρος στήν Ἀσσίζη Ν^ο 3 καί στή Ραβέννα μποροῦμε ἄνετα νά τούς φιλήσουμε τό χέρι; "Ὁ κοινωνῶν τοῦ ἀκοινωνήτου ἀκοινώνητος ἔστω" ὁρίζουν οἱ Ι' καί ΙΑ' Ἀποστολικοί κανόνες, ὁ β' τῆς Ἀντιοχείας καί ὁ θ' τῆς Καρθαγένης. Οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι καί οἱ Ἅγιοι Πατέρες πού ἐκφράζονται ἔτσι ὅπως ἐκφράζονται, γιά τούς αἱρετικούς πού τούς ἐθεωροῦσαν "ἀκοινωνήτους" δέν εἶχαν μέσα τους ἀγάπη; Μόνο οἱ σημερινοί οἰκουμενιστές διαθέτουν αὐτό τό ὑπερσύγχρονο χάρισμα πού λέγεται ἀγάπη (=ψύχωση) πρός τούς αἱρετικούς;

Οἱ χιλιάδες τῶν Ἁγίων Πατέρων τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων πού διατύπωσαν ἀράς(=κατάρες) κατά τῶν ἀμετανοήτων αἱρετικῶν  δέν εἶχαν ἀγάπη Χριστοῦ μέσα τους; Προτιμᾶμε πάντως νά εἴμαστε μαζί τους, παρά μέ τούς σύγχρονους ἀνερμάτιστους οἰκουμενιστές.