Ἀπάντηση στό «ἀφοῦ ὁ Θεός εἶναι Παντοδύναμος γιατί δέν βάζει τό χέρι Του στίς κρίσιμες μέρες πού περνοῦμε»; Ἤ μήπως ἐμεῖς δέν «βλέπουμε»;

«Ὅπου Θεὸς δὲ βούλεται, νικᾶται φύσεως τάξις, ὡς γέγραπται».

NativityΤὸ ἀπόσπασμα αὐτὸ ἀπὸ τὸν Ὄρθρο τῶν Χριστουγέννων(*), περικλείει τὴν ἀπόλυτη παντοδυναμία τοῦ Θεοῦ σὲ μία πρόταση καὶ ναὶ μὲν ἀναφέρεται ὡς αἰτιολόγηση στὸ μέγα θαῦμα τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Κυρίου μας, ὅμως ἔχει ἴσως καὶ μία ἀφοπλιστικὴ γεύση γενικεύσεως κατὰ τὸ «Τὰ ἀδύνατα τοῖς ἀνθρώποις δυνατὰ παρὰ τῷ Θεῷ».

Καὶ ὅμως ... ὅλα μποροῦν νὰ ἀλλάξουν σὲ μία στιγμή.

Τί εἶναι πιὸ δύσκολο; Τὸ νὰ γίνει ὁ Θεὸς ἄνθρωπος γιὰ νὰ γίνει ὁ ἄνθρωπος Θεὸς ἢ νὰ σταματήσουν ἀκαριαία τὰ σκοτεινὰ σχέδια τῆς ὑποδούλωσης τῶν λαῶν ὅπως ἐπιβάλλει ἡ Νέα Τάξη πραγμάτων;

Τί εἶναι πιὸ δύσκολο; Τὸ νὰ γεννήσει ἡ Παναγία μας τὸν Χριστὸ μὲ "ἄσπορον σύλληψιν" καὶ μάλιστα νά παραμείνει "καὶ μετὰ τόκον Παρθένος" (**) ἢ νὰ σταματήσει ἀκαριαία ἡ οἰκονομικὴ κρίση καὶ τὸ ξεπούλημα τῆς Ἑλλαδίτσας μας στοὺς τοκογλύφους;

Γιὰ νὰ ἐφαρμόσει ὅμως τὴν παντοδυναμία Του ὁ Κύριος καὶ νὰ τὰ ἀλλάξει ὅλα, τί περιμένει ἄραγε; Μὰ σίγουρα τὴν ἐπιστροφή μας πρὸς Αὐτὸν, τή μετάνοιά μας, τὴν ψυχή μας, γιά νά γεννηθεῖ πρῶτα στὴν προσωπικὴ μας «φάτνη»,... καὶ τότε θὰ ἐπέμβει ὡς οὗτος βούλεται (βλέπε καὶ σχετικὸ κείμενο π. Σαράντη Σαράντου «Κραταιὰ Προστασία).

 


 

(*) Κάθισμα ἐκ τῆς ἀκολουθίας τοῦ Ὄρθρου τῶν Χριστουγέννων:
Τὶ θαυμάζεις Μαριάμ; τὶ ἐκθαμβεῖσαι τῷ ἐν σοὶ; Ὅτι ἄχρονον Υἱόν, χρόνῳ ἐγέννησα φησί, τοῦ τικτομένου τὴν σύλληψιν μὴ διδαχθεῖσα. Ἄνανδρος εἰμί, καὶ πῶς τέξω Υἱόν; ἄσπορον γονὴν τὶς ἑώρακεν; ὅπου Θεὸς δὲ βούλεται, νικᾶται φύσεως τάξις, ὡς γέγραπται. Χριστὸς ἐτέχθη, ἐκ τῆς Παρθένου, ἐν Βηθλεὲμ τῆς Ἰουδαίας.

(**) Κατεπλάγη Ἰωσὴφ κάθισμα ἐκ τῆς ἀκολουθίας τοῦ Ὄρθρου (ΑΝΑΣΤΑΣΙΜΑΤΑΡΙΟΝ) Ἦχος δ΄
Κατεπλάγη Ἰωσήφ, τὸ ὑπὲρ φύσιν θεωρῶν, καὶ ἐλάμβανεν εἰς νοῦν, τὸν ἐπὶ πόκον ὑετόν, ἐν τῇ ἀσπόρῳ συλλήψει σου Θεοτόκε. Βάτον ἐν πυρὶ ἀκατάφλεκτον, ῥάβδον Ἀαρὼν τὴν βλαστήσασαν, καὶ μαρτυρῶν ὁ μνήστωρ σου καὶ φύλαξ, τοῖς ἱερεῦσιν ἐκραύγαζε· Παρθένος τίκτει, καὶ μετὰ τόκον, πάλιν μένει Παρθένος.