ΠΟΡΙΣΜΑΤΑ: «Ἀφῆστε μέ νά ζήσω!»

Τήν Κυριακή 6. 5. 2018 πραγματοποιήθηκε στό Πολεμικό Μουσεῖο Ἀθηνῶν ἀπό τό Κίνημα ὑπέρ τῆς ζωῆς τοῦ ἀγέννητου παιδιοῦ καί ἐναντίον τῶν ἐκτρώσεων «Ἀφῆστε μέ νά ζήσω!», ἐπιστημονική Ἡμερίδα μέ τόν ἴδιο τίτλο.

Τά πορίσματα αὐτῆς τῆς Ἡμερίδας εἶναι τά ἑξῆς:

Ἡ σύλληψη ἑνός νέου ἀνθρώπου στά μητρικά σπλάγχνα ἀποτελεῖ μέγιστο θαῦμα, πού καταπλήσσει καθέναν πού τό προσεγγίζει. Ἀπέναντι στό ὑπέροχο αὐτό θαῦμα τῆς δημιουργίας μίας νέας ζωῆς ὀφείλουμε οἱ πάντες νά σταθοῦμε μέ βαθύ δέος καί ἀπόλυτο σεβασμό.

Ὁ σεβασμός τῆς ἀξίας καί τοῦ δικαιώματος τῆς ζωῆς τοῦ ἀγέννητου παιδιοῦ ἔγκειται στό γεγονός ὅτι αὐτό ὑφίσταται ὡς αὐτοτελής ψυχοσωματική ὀντότητα «ἐξ ἄκρας συλλήψεως», δηλαδή ἀπό τήν πρώτη στιγμή τῆς συλλήψεώς του. Αὐτό ἀποτελεῖ βασική ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία στηρίζεται στό Χριστολογικό της δόγμα.

Συνεπῶς ἡ καταστροφή τῆς ζωῆς τοῦ ἐμβρύου σέ ὁποιαδήποτε στάδιο τῆς ἀνάπτυξής του συνιστᾶ μεγάλη ἁμαρτία καί ὕβρη ἀπέναντι στόν Θεό.

Οἱ ἐκτρώσεις στήν Ἑλλάδα ἀνέρχονται στίς 300.000+ ἐτησίως μέ παρατηρούμενη αὔξηση στά ἀνήλικα κορίτσια. Ὑπολογίζεται ὅτι ἀπό τό 1986, ὁπότε ἐτέθη σέ ἰσχύ ὁ νόμος πού ἀπελευθέρωσε τίς ἐκτρώσεις, μέχρι σήμερα, ἕνας πληθυσμός ὅσο περίπου ὁ σημερινός τῆς Ἑλλάδος ἔχει σφαγιασθεῖ.

Οἱ ἐκτρώσεις διακρίνονται σέ χειρουργικές καί χημικές - φαρμακευτικές. Στίς δεύτερες, ἐκτός ἀπό τό καθαυτό ἐκτρωτικό χάπι (RU-486), πρέπει νά συγκαταλεχθοῦν δυνητικά καί τά ἀντισυλληπτικά χάπια, τά ὁποῖα ἐκτός ἀπό ἀντισυλληπτική δράση ἔχουν καί ἐκτρωτική (χάπι τῆς ἑπόμενης ἡμέρας), καθώς καί τό σπιράλ. Παραλλήλως χιλιάδες γονιμοποιημένα ἔμβρυα καταστρέφονται σέ πρώιμο στάδιο κατά τή διαδικασία τῆς ἐξωσωματικῆς γονιμοποίησης.

Τό νομικό σύστημα στήν Ἑλλάδα ἀντιφάσκει, καθότι, ἐνῶ δέν ἀναγνωρίζει στό ἔμβρυο τό δικαίωμα τῆς ζωῆς σέ ὅλες τίς φάσεις τῆς ἀνάπτυξής του, ἐντούτοις, τοῦ ἀναγνωρίζει κληρονομικά δικαιώματα σέ περίπτωση θανάτου τοῦ πατέρα του, ὅσο ἀκόμα τό ἴδιο βρίσκεται στήν ἐνδομήτρια ζωή του.

Δέν τίθεται θέμα δικαιώματος τῆς γυναίκας νά διαθέτει ὅπως ἡ ἴδια θέλει τό σῶμα της, καθότι τό ἔμβρυο δέν ἀποτελεῖ σῶμα της ἀλλά φιλοξενούμενη ὕπαρξη ἐντός τοῦ σώματός της. Ἐπιπλέον ἡ ἔννοια τῆς ἐλευθερίας γιά αὐτοδιαχείριση λαμβάνει τό ἀληθινό νόημά της μόνον ὅταν λειτουργεῖ μέσα στήν ἀγάπη. Οἱ ἐκτρώσεις ἀποτελοῦν ἐπιβράβευση τοῦ ἰδιοτελοῦς ἐγωισμοῦ καί ὄχι τῆς ἀληθινῆς ἐλευθερίας. Ἄλλωστε, δέν πρέπει νά λησμονοῦμε ὅτι κατά τήν ἔκτρωση ἔχουμε πάντα δυό θύματα. Πρωτίστως τό ἀθῶο μωρό κι ἔπειτα τή μητέρα του!

Ἡ μόνη λύση ἀπέναντι στό συνεχιζόμενο αὐτό ἔγκλημα κατά τῆς ἀνθρωπότητος καί τῆς πατρίδος μας ἀποτελεῖ ἡ μετάνοια. Ἄν δέν ὑπάρξει αὐτή, τότε ὡς ἔθνος ὁδηγούμαστε σέ πλήρη δημογραφική κατάρρευση καί ἐξαφανισμό ἀφοῦ τά τελευταῖα χρόνια οἱ θάνατοι στήν Ἑλλάδα εἶναι περισσότεροι ἀπό τίς γεννήσεις. Ἐπιπλέον τούτου ἐμεῖς οἱ ἐπιζῶντες Ἕλληνες θά ζοῦμε τήν κοινωνία ἀναλγησίας καί πλήρους ξεπεσμοῦ πού ἐπιτρέψαμε νά δημιουργηθεῖ, ἀπό τήν στιγμή πού στηρίζουμε τήν εὐτυχία μας στό θάνατο τῶν ἴδιων τῶν παιδιῶν μας.

Τό Κίνημα «Ἀφῆστε με νά ζήσω!» θά ἀγωνίζεται γιά τά δικαιώματα τῶν ἀγέννητων παιδιῶν, τά ὁποῖα βάναυσα καταπατοῦνται στήν πατρίδα μας ἀπό τόν νόμο τῶν ἐκτρώσεων, καθώς καί γιά τήν ἠθική καί οἰκονομική στήριξη ἐγκύων γυναικῶν, ἐντός ἤ ἐκτός γάμου, προκειμένου νά ἀποφευχθεῖ ἡ ἔκτρωση καί νά σωθεῖ μία ἀνθρώπινη ζωή.

Εἶναι ὑπόθεση ὅλων μας τό νά δώσουμε χαρά, ἐλπίδα καί προοπτική στή νέα οἰκογένεια καί τήν πατρίδα μας.