ΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟ ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΣΜΟ Ή ΣΤΗΝ ΝΟΣΗΡΗ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΤΗΤΑ;

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ

Ἐν Πειραιεῖ τῇ 15η Ὀκτωβρίου 2017

Ἕνα ἀπό τά χαρακτηριστικότερα γνωρίσματα τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως, γιά νά τήν ξεχωρίζει ἀπό τό ὑπόλοιπο ζωικό βασίλειο, εἶναι ἡ ἔμφυτη στροφή καί κλίση πρός τό θεῖον, ὁ πόθος δηλαδή τοῦ ἀνθρώπου νά στραφεῖ νά ἐπικοινωνήσει καί νά λατρεύσει κάποιο ὑπέρτατο ὄν, τό Θεό, ἀπό τόν Ὁποῖο προέρχονται τά πάντα, ὁρατά καί ἀόρατα καί στόν ὁποῖο ὀφείλει τήν ὕπαρξή του. Τό φαινόμενο τῆς θρησκευτικότητας στόν ἄνθρωπο τό συναντοῦμε ἀπό ἀρχαιοτάτων χρόνων, ἀκόμη καί στούς πιό πρωτόγονους καί ἀπολίτιστους λαούς, καθ’ ὅλη τήν διάρκεια τῆς ἱστορικῆς πορείας τῆς ἀνθρωπότητας μέχρι σήμερα.

Φυσικά ἀπό τήν ἔμφυτη αὐτή νομοτελειακή πραγματικότητα, δέν ἑξαιρεῖται ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος χαρακτηρίζεται ὡς κατ’ ἐξοχήν θρησκευόμενος, ἀνεξάρτητα ἀπό τή μορφή τῆς θρησκευτικότητας πού βιώνει. Βεβαίως αὐτή ἡ ἔντονη ἀπροσδόκητη στροφή στή θρησκευτικότητα τοῦ συγχρόνου ἀνθρώπου προκαλεῖ τήν ἔκπληξη καί τήν ἀπορία πολλῶν ἄθεων καί ὑλιστῶν τῆς ἐποχῆς μας, οἱ ὁποῖοι ἀδυνατοῦν νά δώσουν ἀπάντηση στό ἐρώτημα: Πώς εἶναι δυνατόν νά ὑπάρχει σήμερα ἀναβίωση τῆς θρησκευτικότητας μετά τήν σαρωτική κυριαρχία πλήθους ὑλιστικῶν καί ἀντιθρησκευτικῶν ἰδεολογιῶν καί κοσμοθεωριῶν, ὅπως ὁ Ἄθεος ὑπαρξισμός, ὁ μηδενισμός, ὁ ἰδεαλισμός, ὁ μαρξισμός, ὁ νιτσεϊσμός, ὁ φροϋδισμός, ὁ δαρβινισμός, κλπ., καθ’ ὅλη τη διάρκεια τοῦ 20ου αἰῶνος; Καί κάτι ἀκόμη. Πῶς συμβαίνει αὐτό τό παράδοξο: Ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος νά γίνεται ὅλο καί πιό θρησκευόμενος, ἐνῶ ὅλες οἱ παρά πάνω ἰδεολογίες καί φιλοσοφικά συστήματα, προοδευτικά, νά ἐκμηδενίζονται καί σήμερα νά ἀνήκουν πλέον στό παρελθόν; Νά ἔχουν τεθεῖ στό περιθώριο τῆς ἱστορίας καί χρήσιμες μόνον γιά τή μελέτη τῶν εἰδικῶν, μή ἔχοντας νά προσφέρουν πλέον τίποτε τό οὐσιαστικό στόν σύγχρονο κόσμο;

Ὡστόσο, εἶναι γεγονός ὅτι ἡ κατάρρευσή τους ἄφησε ἕνα τεράστιο ὑπαρξιακό κενό, μία χαώδη ἄβυσσο, στόν σύγχρονο ἄνθρωπο, τήν ὁποία φιλοδοξεῖ νά ἀναπληρώσει μία νέα «κυρίαρχη» ἰδεολογία σέ παγκόσμιο ἐπίπεδο, ἡ ἰδεολογία τῆς «Νέας Ἐποχῆς», ἤ μᾶλλον ἡ «νέα πνευματικότητα», ὅπως τήν χαρακτηρίζουν κάποιοι, τῆς ὁποίας κύριο γνώρισμα εἶναι τό δόγμα τοῦ θρησκευτικοῦ συγκρητισμοῦ. Μέσα στά πλαίσια αὐτῆς τῆς νέας κοσμοθεωρίας, καμία θρησκεία καί καμία φιλοσοφική θεωρία δέν ἔχει ὁλόκληρη τήν ἀλήθεια, ἀλλά μόνο ἕνα μέρος της. Ὅλες οἱ θρησκεῖες καλοῦνται νά συνεισφέρουν τό «μερίδιό» τους γιά νά βρεθεῖ ὁλόκληρη τήν ἀλήθεια. Ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος, βλέποντας ἔκθαμβος νά συγκλίνουν ὅλες οἱ θρησκεῖες στήν δημιουργία ἑνός νέου θρησκευτικοῦ μορφώματος, αὐτοῦ τῆς Πανθρησκείας, δέν φαίνεται πρόθυμος νά ἀναπτύξει καί νά διατυπώσει μία νέα φιλοσοφική κοσμοθεωρία περί Θεοῦ, ἀνθρώπου καί κόσμου, διότι καταλαβαίνει ὅτι αὐτό εἶναι μία ματαιοπονία.

Ἀφορμή γιά τήν παροῦσα ἀνακοίνωσή μας πήραμε ἀπό πρόσφατο δημοσίευμα στήν ἐφημερίδα «Ἐποχή» (21-5-2017), τοῦ κ. Δημήτρη Παπανικολάου, μέ τίτλο: «Ἕξι λόγοι γιά τήν στροφή στόν θρησκευτικό συντηρητισμό». Ὁ ἀρθρογράφος ἐπιχειρεῖ σ’ αὐτό νά ἐρευνήσει τήν ἀπροσδόκητη καί ἀκαταλαβίστικη γιά τούς σύγχρονους ἀθέους διανοητές ἀνάπτυξη τῆς θρησκευτικότητας, τήν ὁποία βλέπει ὡς στροφή πρός τόν θρησκευτικό συντηρητισμό. Γράφει: «Ἡ Νεωτερικότητα χαρακτηρίστηκε ἀπό τήν ἐμπεδωμένη πίστη τῶν ἀνθρώπων ὅτι ἡ ζωή τούς μπορεῖ νά ἀλλάξει καί ὅτι πλέον εἶναι στά χέρια τους. Ὡστόσο, στήν ἐποχή τῆς νεοφιλελεύθερης μετανεωτερικότητας καλλιεργήθηκε ἡ ἰδέα πώς ἡ ζωή μας δέν μπορεῖ νά ἀλλάξει, παρόλο πού συνεχίζει νά εἶναι στά χέρια μας. Ἤ μήπως μπορεῖ νά ἀλλάξει, ἀλλά εἶναι στό ἀόρατο χέρι τῆς Ἀγορᾶς νά ἀποφασίσει γί αὐτό;». Καί συνεχίζει: «Σήμερα τήν Ἱστορία διεκδικοῦν τρεῖς διεκδικητές: νεοφιλελεύθεροι, «συντηρητικοί» ὀπαδοί τῆς Νεωτερικότητας, καί θρησκευόμενοι ὀπαδοί τῆς προνεωτερικότητας (φορεῖς τῆς μεσαιωνικῆς ἰδέας ὅτι «ἡ ζωή μας μπορεῖ νά ἀλλάξει, ἀλλά εἶναι στό χέρι τοῦ Θεοῦ»)».

Εἶναι ὁλοφάνερο πώς ὁ ἀρθρογράφος βλέπει τά πράγματα ἀπό τήν σκοπιά τῆς ἀθέου κοινωνιολογίας καί τῆς οἰκονομικῆς ἐπιστήμης. Προφανῶς κατανοεῖ τήν χρεωκοπία τῶν ἀνθρώπινων ἰδεολογιῶν, ἀλλά τήν ἀποδίδει σέ οἰκονομικούς παράγοντες, δηλαδή στήν ἐπικράτηση τοῦ Νεοφιλελευθερισμοῦ, στό κυρίαρχο σήμερα παγκόσμιο οἰκονομικό σύστημα, μέ τίς γνωστές καί ὀδυνηρές κοινωνικές καί πολιτικές του προεκτάσεις. Δέν θά διαφωνήσουμε ἀπόλυτα μαζί του, ἀλλά θά προσθέσουμε πώς ὁ Νεοφιλελευθερισμός πήγασε ἀπό τήν ἀκόρεστη δίψα τοῦ σύγχρονου ἀνθρώπου γιά συσσώρευση ὑλικοῦ πλούτου. Καί δέν ἀναφερόμαστε μόνο στούς μεγιστάνες τῶν μεγάλων πολυεθνικῶν τράστ, ἀλλά καί στόν ἁπλό ἄνθρωπο, ὁ ὁποῖος τά τελευταῖα χρόνια ἔθεσε ὡς ὕψιστο ἰδανικό του τήν ἀπόκτηση ὅσο τό δυνατόν περισσότερου πλούτου, δύναμης, ἡδονῆς, κοινωνικῆς προβολῆς καί ἐπιβολῆς.

Προφανῶς δέ διαφωνοῦμε μαζί του γιά τούς τρεῖς «διεκδικητές» τῆς Ἱστορίας, τούς θιασῶτες τοῦ Νεοφιλελευθερισμοῦ, τοῦ Συντηρητισμοῦ καί τῆς θρησκευτικότητας. Μόνο πού αὐτοί οἱ «διεκδικητές» εἶναι «μπερδεμένοι» στήν σύγχρονη κοινωνική Βαβέλ καί ἰδίως στό δυτικό κόσμο. Βλέπουμε γιά παράδειγμα στήν Ἀμερική νεοφιλελεύθερους καί συντηρητικούς νά στηρίζονται ἀπό θρησκευόμενους καί οἱ ἴδιοι νά στηρίζουν τήν ἰδεολογία τους σέ θρησκευτικές δοξασίες. Ἀναφερόμαστε στίς χιλιάδες προτεσταντικές «ἐκκλησίες», οἱ ὁποῖες παίζουν καθοριστικό ρόλο στούς ἡγέτες αὐτῶν τῶν ρευμάτων. Ἀκόμα καί στό Λευκό Οἶκο: θυμίζουμε πώς ὁ πρό προηγούμενος Πρόεδρος τῶν Η.Π.Α. μελετοῦσε τήν Ἁγία Γραφή καί τήν συμβουλεύονταν, ἐνῶ παράλληλα κήρυσσε τόν πόλεμο στό Ἰράκ, μέ βάση τήν «μελέτη» τῶν ἁγίων Γραφῶν! Ἀμέτρητοι προτεστάντες πάστορες καί «ἐκκλησίες» κηρύσσουν τίς πιό ἀπίθανες «μεσσιανικές» ἐπαγγελίες γιά τήν «μετατροπή τῆς γῆς σέ παράδεισο», ὅπως λ.χ. ἡ Ἑταιρεία Σκοπιά, τῶν Μαρτύρων τοῦ Ἰεχωβά, ἤ τῶν Μορμόνων. Χιλιάδες ἄνθρωποι παρασύρονται καί ἐναποθέτουν τίς ἐλπίδες τους σ’ αὐτές.

Παράλληλα τό ρεῦμα τῆς «Νέας Ἐποχῆς τοῦ Ὑδροχόου», τείνει νά συμπεριλάβει ὁλόκληρη τήν ἀνθρωπότητα στή νέα θρησκεία, τήν Πανθρησκεία, ἡ ὁποία θά λύσει, κατά τούς προωθητές της, τά μεγάλα προβλήματα τοῦ σύγχρονου κόσμου. Ἐπαγγέλλεται ἕνα νέο εὐαγγέλιο τό «εὐαγγέλιο» τοῦ ἀρχαικάκου Ὄφεως, τοῦ διαβόλου, ὁ ὁποῖος ὑπέβαλε στό πρωτόπλαστο ζεῦγος τήν ἰδέα τῆς αὐτοθεώσεως, (Γέν.3,5). Πράγμα πού σημαίνει ὅτι δέν θά χρειάζονται πιά τό Θεό, γιά νά γίνουν θεοί κατά χάριν, ὅπως ἦταν προορισμένοι, ἀλλά θεοί μέ τίς δικές τους δυνάμεις. Αὐτό ἄλλωστε ἀποτελεῖ ἕνα ἀπό τά θεμελιώδη δόγματα τῆς «Νέας Ἐποχῆς»: «Θεός προσωπικός δέν ὑπάρχει, Θεός εἶσαι ἐσύ», φτάνει νά τό συνειδητοποιήσεις! Καί πῶς θά τό πραγματοποιήσεις; Μέ τή μαγεία καί τίς «ἀπόκρυφες δυνάμεις τῆς φύσεως», δηλαδή μέσω τοῦ διαβόλου καί τῶν ἀγγέλων αὐτοῦ! Ἀλλά πῶς θά φτάσουμε στό «ποθούμενο», δηλαδή στή «μαγευτική» θρησκεία τῆς «Νέας Ἐποχῆς»; Μέ τήν συνένωση ὅλων τῶν θρησκειῶν καί θρησκευτικῶν δοξασιῶν σέ ἕνα παγκόσμιο σχῆμα, τήν Πανθρησκεία! Μεγάλη ἀπόδειξη αὐτοῦ τοῦ στόχου οἱ σύγχρονοι πυρετώδεις Διαχριστιανικοί καί Διαθρησκειακοί διάλογοι καί συναντήσεις!

Αὐτή εἶναι δυστυχῶς ἡ θρησκευτικότητα τοῦ σύγχρονου ἀνθρώπου, ἡ ὁποία «στοιβάζεται» ἀόρατα καί ἀθόρυβα στήν ψυχή του, γιά νά καλύψει τά τρομερά καί ἀβυσσώδη πνευματικά του κενά. Γράφει ὁ ἀρθρογράφος: «Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι ἄνθρωποι καί συλλογικότητες πού ἀντιμετώπιζαν ὑπέρτερες δυνάμεις, καθώς καί ἕνα ζοφερό παρόν καί μέλλον, δύσκολα ἀντιστάθηκαν στίς ἀποκαλυψιακές ἰδέες». Συμφωνοῦμε πώς τό σημερινό ζοφερό παρόν καί μέλλον εὐνοεῖ τήν υἱοθέτηση τέτοιων «ἀποκαλυψιακῶν ἰδεῶν», οἱ ὁποῖες θωπεύουν τόν ἀτομισμό, τόν ἡδονισμό καί τόν εὐδαιμονισμό τοῦ σύγχρονου ἀνθρώπου.

Στή συνέχεια τονίζει: «Ὁ Νίτσε στά τέλη τοῦ 19ου αἰώνα ἔγραψε ὅτι ἡ ἀνθρωπότητα τούς δυό ἑπόμενους αἰῶνες θά προσπαθεῖ νά βρεῖ ἕνα νόημα πού νά πηγάζει ἀπό αὐτή τήν ἴδια, ὄχι ἀπό Θεούς καί ἄλλα δαιμόνια. Ἀπό ὅ, τι φαίνεται δέν εἶναι καθόλου εὔκολη δουλειά». Ὁ ἀρθρογράφος εἶναι εἰλικρινής. Ὁμολογεῖ τήν παταγώδη ἀποτυχία τοῦ ἀθεϊσμοῦ νά «ἀλλάξει τόν κόσμο». Μάλιστα ἐμεῖς θά προσθέταμε ὅτι, ἀντί νά τόν καλυτερεύσει, τόν ὁδήγησε σέ χειρότερες καταστάσεις. Φτάνει νά ἀναφέρουμε τά ἐγκλήματα τοῦ διαφωτισμοῦ στή Γαλλική Ἐπανάσταση, τούς δυό φονικούς παγκοσμίους πολέμους καί τά ἑκατομμύρια τῶν θυμάτων τοῦ «μαρξιστικοῦ παραδείσου», τά ὁποῖα ἔγιναν ἐν ὀνόματι τῆς ἐπιστήμης καί βέβαια ἐρήμην τοῦ Θεοῦ!

Στή συνέχεια προσθέτει: «Ἡ ἐπιστροφή τῆς θρησκευτικότητας συμβαδίζει μέ τήν ἀδυναμία τῆς Δύσης νά παράξει νέες σημασίες, γεγονός πού εἶχε ἐντοπίσει ὁ Καστοριάδης ἤδη ἀπό τή δεκαετία τοῦ ‘80». Συμφωνοῦμε πώς ὁ σημερινός δυτικός ἄνθρωπος εἶναι ἀδύναμος νά παράξει νέες ἰδέες, διότι εἶναι ἐγκλωβισμένος σέ ἀδιαπέραστα στεγανά πνευματικῆς ἀφασίας, τά ὁποία ἀναλύσαμε παραπάνω. Σήμερα. κυρίαρχο λόγο ἔχει ἡ νοσηρή θρησκευτικότητα, ἡ ὁποία πνίγει κάθε δυνατότητα τοῦ συγχρόνου ἀνθρώπου νά ἀπεγκλωβιστεῖ ἀπό αὐτή. Κι’ αὐτό, διότι ἔτσι τό θέλουν ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι κινοῦν τά νήματα τῆς πολιτικῆς καί τῆς οἰκονομίας καί χαράσσουν τό μέλλον τῆς «νέας ἀνθρωπότητας». Τό ὁμολογεῖ καί ὁ ἀρθρογράφος: «Ἡ πολυπλοκότητα τῆς σύγχρονης ζωῆς καί ἡ ἐπίταση αὐτῆς στήν ἐποχή τοῦ πολλαπλασιασμοῦ τῆς πληροφορίας γιγάντωσε τό γνωστικό χάος στό ὁποῖο ζοῦμε, μέ ἀποτέλεσμα πολλοί ἄνθρωποι νά νιώθουν ὅτι δέν μποροῦν νά ἐλέγξουν οὔτε στοιχειωδῶς τήν πραγματικότητα μέσα στήν ὁποία καλοῦνται νά δράσουν. Ἡ ὕπαρξη ἑνός κέντρου ἤ μίας ἀρχῆς πού νά συγκροτεῖ (καί ἄρα νά ἁπλοποιεῖ) τή χαοτική πραγματικότητα φαντάζει βολική λύση. Ὁ Θεός ἀναμφίβολα μπορεῖ νά παίξει, νά ξαναπαίξει ἤ νά συνεχίσει νά παίζει αὐτό τό ρόλο. Τό ἴδιο καί κάθε λογής θεωρίες συνωμοσίας». Μόνο πού ἐδῶ ὁ Θεός, δέν εἶναι ὁ ἀληθινός Τριαδικός Θεός, ἀλλά ἡ παραφθαρμένη εἰκόνα τοῦ Θεοῦ ἀπό τόν δυτικό αἱρετικό Χριστιανισμό, Παπισμό καί Προτεσταντισμό καί ὁ ἀπρόσωπος «θεός», ἡ χρηστικότητα τῆς «Νέας Ἐποχῆς», πολύ βολικές εἰκόνες τοῦ Θεοῦ γιά τόν σύγχρονο ἄνθρωπο.

Στή συνέχεια ὁ ἀρθογράφος ἀναφέρεται στό φαινόμενο Ἰσλάμ καί στήν ἁλματώδη διείσδυσή του στίς σύγχρονες κοινωνίες, μέ τό γνωστό βίαιο τρόπο. Τό ἀποδίδει στούς οἰκονομικούς πόρους τῶν ἰσλαμικῶν κοινωνιῶν, οἱ ὁποῖοι χρηματοδοτοῦν τό ἐξτρεμιστικό Ἰσλάμ, στήν πτώση τοῦ ἀραβικοῦ ἐθνικισμοῦ καί στίς ἀμαθεῖς μάζες τῶν ἀραβικῶν λαῶν. Νομίζουμε ὅτι εἶναι πολύ ἐπιφανειακή αὐτή ἡ προσέγγιση, ἡ ὁποία δέ μπορεῖ νά ἐξηγήσει τόν πρωταγωνιστικό ρόλο τῶν δυτικῶν κυβερνήσεων στήν πτώση τοῦ ἀραβικοῦ ἐθνικισμοῦ καί στήν ἀρωγή τους γιά τήν ἀνάπτυξη τοῦ ἰσλαμικοῦ ἐξτρεμισμοῦ. Δέ μπορεῖ νά ἐξηγήσει τό πρωτόγνωρο στήν ἀνθρώπινη ἱστορία φαινόμενο τῆς μετανάστευσης ἀποκλειστικά μουσουλμάνων στίς δυτικές χῶρες καί ἀπό χῶρες, ὅπου δέν ὑπάρχει πόλεμος καί ἐμφύλιες διαμάχες, ὅπως ἡ περιοχή τοῦ Μαγκρέπ. Δέ μπορεῖ νά ἐξηγήσει ἐπίσης τή φρικιαστική πρόβλεψη ὅτι σέ λιγότερο ἀπό τρεῖς δεκαετίες οἱ χριστιανοί θά εἶναι μειοψηφία στήν Εὐρώπη!

Καί καταλήγει: «Ὅπου ἐπιτρέπεται στό λαό νά ἐκφραστεῖ ἐλεύθερα, αὐτός τό κάνει μέσα ἀπό τή δική του γλώσσα: τή θρησκεία». Ὄντως σωστή παρατήρηση, ἀπό ἕναν προφανῶς μή θρησκευόμενο, ἀλλά εἰλικρινῆ ἄνθρωπο. Ἡ ἀνελευθερία πού ἐφάρμοσαν οἱ διάφορες ἐκδοχές καί μορφές τοῦ εὐρωπαϊκοῦ διαφωτισμοῦ καί ἀθέου οὐμανισμοῦ, κατέπνιξαν κυρίως τό δικαίωμα τοῦ ἀνθρώπου νά πιστεύει καί νά λατρεύει ἐλεύθερα τόν Θεό του. Ὁμολογεῖ σαφέστατα πώς αὐτό πού ὀνομάζουμε «πρόοδο», ὑπῆρξε καί εἶναι (ὅπου εἶναι), συνώνυμο μέ τήν τυραννία. Βλέπε διώξεις τῶν μαρξιστικῶν καθεστώτων κατά τῆς Ἐκκλησίας καί τῶν πιστῶν, μέ ἑκατομμύρια θύματα τόν 20ο αἰώνα. Μέσα ἀπό τούς ποταμούς τῶν αἱμάτων καί τίς σύγχρονες κατακόμβες, μετά τήν κατάρρευση τῶν κόκκινων μαρξιστικῶν τυραννικῶν καθεστώτων ἀναδύθηκε ἕνας νέος κόσμος, ἡ εὔρωστη Ὀρθοδοξία, ἡ ὁποία κυριαρχεῖ στίς χῶρες τοῦ πρώην «ὑπαρκτοῦ σοσιαλισμοῦ».
Ἐδῶ θά πρέπει νά διευκρινίσουμε ὅτι μαζί μέ τή στροφή πρός τή νοσηρή θρησκευτικότητα, ὑπάρχει καί ἡ στροφή πρός τήν ὑγιῆ θρησκευτικότητα καί μάλιστα πρός τήν Ὀρθοδοξία, τήν μόνη σώζουσα πίστη. Ὅπως ἀναφέραμε, στίς χῶρες τῶν πρώην μαρξιστικῶν καθεστώτων, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ζεῖ ἡμέρες θριάμβου. Ἀλλά καί σέ ἄλλες χῶρες, ἀκόμα καί σέ κατ’ ὄνομα «χριστιανικές» ἡ δίψα γιά τήν Ὀρθοδοξία μας εἶναι μεγάλη. Μέ χαρά καί ἀγαλλίαση πληροφορηθήκαμε πώς στήν «παπική» Λατινική Ἀμερική, ὁλόκληρες ἐπαρχίες ἀσπάζονται τήν Ὀρθοδοξία μας. Ἄς μήν ξεχνᾶμε τήν πρόρρηση τοῦ σύγχρονου ἀμερικανοῦ ὁσίου Σεραφείμ Ρόουζ, πώς ἡ «θρησκεία τοῦ μέλλοντος θά εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία» καί τοῦ μακαριστοῦ μεγάλου ἄγγλου βυζαντινολόγου Στῆβεν Ράνσιμαν πώς «ἡ θρησκεία τοῦ 21ου αἰώνα θά εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία»!

Περαίνοντας τήν ἀνακοίνωσή μας συνοψίζουμε τά ἑξῆς: Συμφωνοῦμε μέ τόν ἀρθρογράφο ὅτι στήν ταραγμένη ἐποχή μας ἔχει ἀποτύχει ἡ προσπάθεια τοῦ ἀνθρώπου νά αὐτοπραγματωθεῖ μέ τίς δικές του δυνάμεις. Ἰδιαίτερα ἔχει καταρρεύσει ὁ οὐτοπικός ἀθεϊστικός «μεσσιανισμός», φέρνοντας τά ἀντίθετα ἀποτελέσματα: ὁδηγώντας τό σημερινό ἄνθρωπο στήν θρησκευτική πίστη καί τήν ἐναπόθεση τῆς ἐλπίδας τοῦ στό Θεό! Ἐπισημάναμε ὅτι αὐτή ἡ στροφή πρός τή θρησκευτικότητα δέν εἶναι ὑγιής, ἀλλά νοσηρή, διότι ἐδῶ δέν ἔχουμε νά κάνουμε μέ στροφή πρός τόν ἀληθινό Τριαδικό Θεό, πού μας ἀποκάλυψε ὁ Σαρκωμένος Λόγος Του, ἀλλά μέ στροφή πρός τόν θρησκευτικό κυκεώνα τοῦ συγκρητισμοῦ τῆς «Νέας Ἐποχῆς». Γιά μᾶς ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι, (πρέπει νά εἶναι), ὁ μοναδικός σωτήρας καί λυτρωτής μας καί ἡ ἁγία Του Ἐκκλησία, τό πνευματικό θεραπευτήριο τῶν ψυχῶν μας. Δέν ἔχουμε ἀνάγκη ἀπό θρησκεῖες, ἀλλά ἀπό σωτηρία, τήν ὁποία μᾱς χαρίζει ὁ Θεάνθρωπος Χριστός μας, ὁ Ὁποῖος εἶναι «χθές καί σήμερον, ὁ αὐτός καί εἰς τούς αἰῶνας» (Ἑβρ.13,8) καί ὡς ἐκ τούτου οἱ ὅροι: συντήρηση, προνεωτερικότητα, προοδευτισμός, νεωτερικότητα, μετανεωτερικότητα, νεοφιλελευθερισμός, κλπ εἶναι ἐγκόσμια σχήματα, μέ ἡμερομηνία λήξεως, τά οποῖα δέν μποροῦν νά καθορίσουν, οὔτε τήν πίστη μας, οὔτε τήν πορεία μας. Ὁ κόσμος δέν θά ἀλλάξει μέ τοιούτου εἴδους πεπερασμένα σχήματα, οὔτε μέ μαγικούς τρόπους καί εὐχολόγια, ἀλλά μέ τόν ἀγώνα τό δικό μας καί τή χάρη τοῦ Θεοῦ!

Ἐκ τοῦ Γραφείου ἐπί τῶν Αἱρέσεων καί τῶν Παραθρησκειῶν