ΧΡΙCTOC ANECTH !

ΣΧΟΛΙΟ ΟΡΘΡΟΥ.
Tί ἐορταστικότερο σχόλιο μπορεῖ νά παραθέσει κανείς γιά τό Πάσχα ἀπό τήν ἐπιστροφή ἑνός ἐκ τῶν "παρανόμων" Ἰουδαίων πού τόσο πολύ ἀγάπησε ὁ Κύριος καί ὣς κατά σάρκαν ὁμοεθνής ἀλλά καί ὣς τόν ἐκλεκτό λαό τοῦ Θεοῦ ἀπό τόν ὁποῖο προῆλθε ὁ Μεσσίας.

---

ΠΑΥΛΟΣ ΦΩΤΙΟΥ

Ὁ τέως Ραββίνος τῆς Ἰσραηλινῆς Κοινότητας τῆς Ἄρτας ποῦ ἔγινε Ὀρθόδοξος τήν Κυριακή τῆς Πεντηκοστῆς τοῦ 1952.
(Ἀποσπάσματα ἀπό ἄρθρο τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Δημητρίου Ἀθανασίου ἐκπαιδευτικοῦ-χημικοῦ)

Ἐβραϊκή συναγωγή στήν Ἄρτα.

«Ἡ Χάρις εἰς πάντας ἐκκέχυται οὐκ Ἰουδαῖον, οὔκ Ἕλληνα, οὐ βάρβαρον, οὐ Σκύθην, οὔκ ἐλεύθερον, οὔ δοῦλον ἀποστρεφομένη πάντας ὁμοίως προσιεμένη (προσεγγίζουσα) καί μετά τῆς ἴσης τιμῆς».(Ἄγ.Ἰωάννης Χρυσόστομος).

Στήν ὁμάδα τῶν ἀνθρώπων ἐκείνων, πού μετά ἀπό ἔρευνα πολλῶν ἐτῶν ἀπαρνήθηκε τόν Ἰουδαισμό καί βαπτίσθηκε Ὀρθόδοξος χριστιανός ἦταν ὁ Παῦλος Φωτίου, πρώην ραββίνος τῆς Ἐβραικῆς κοινότητας τῆς Ἄρτας. Ὄντως ὑπῆρξε ἕνας σύγχρονος ὁμολογητής, ὁ ὁποῖος κοιμήθηκε στά μέσα της δεκαετίας τοῦ 1980.

Μία συγκλονιστική μαρτυρία.

«Τόν Παῦλο Φωτίου, εἶχα γνωρίσει σέ χώρους καί περιβάλλοντα ἱερῶν ναῶν καί κηρυγμάτων στήν Ἀθήνα καί κάτ΄ἐπανάληψη σέ συζητήσεις τόν εἶχα ἀκούσει νά κάνει λόγο γιά τήν στροφή του ἀπό τήν ἐβραική θρησκεία στήν Ὀρθόδοξη Χριστιανική πίστη.Ὅταν μιλοῦσε τόν ἀκούγαμε μέ δέος καί συγκίνηση καί τοῦ κάναμε σχετικές ἐρωτήσεις. Ζοῦσε ἔντονα τή μυστηριακή ζωή τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ μορφή του, ἡ φυσιογνωμία του, ἀπέπνεε σεβασμό, «μύριζε » λιβάνι.

Θά ἀναφέρω ἕνα συγκεκριμένο περιστατικό ἀπό τήν γνωριμία μου μέ τόν Παῦλο Φωτίου, τοῦ ὁποίου ὑπῆρξα αὐτόπτης μάρτυς. Ἄπ΄ὅ,τι μπορῶ νά θυμηθῶ συνέβη μεταξύ τῶν ἐτῶν 1960-1962-στήν Ἀθήνα.

Ἦταν Μεγάλη Πέμπτη βράδυ καί βρεθήκαμε σέ ναό τῶν Ἀθηνῶν γιά τήν ἀκολουθία τῶν Σεπτῶν Παθῶν. Λαϊκός τότε εὑρισκόμουν παραπλεύρως τοῦ Παύλου Φωτίου, πλησίον τοῦ τέμπλου καί πρό τῶν εἰκόνων Χριστοῦ καί Προδρόμου.

Ὅταν ὁ καλλίφωνος ἱερέας διάβασε τήν εὐαγγελική περικοπῆ:«λαβῶν ὕδωρ(ὁ Πιλάτος) ἀπενίψατο τᾶς χείρας ἀπέναντι τοῦ ὄχλου λέγων ¨ἀθῶος εἰμί ἀπό τοῦ αἵματος τοῦ δικαίου τούτου ὑμεῖς ὄψεσθε, καί ἀποκριθεῖς πᾶς ὁ λαός εἶπε τό αἷμα αὐτοῦ ἔφ΄ἠμᾶς καί ἐπί τά τέκνα ἠμῶν (δήλ.τούς ἀπογόνους τους).» (Μάτθ.κζ 24-25), ὁ Παῦλος Φωτίου ἔπεσε ἀπότομα στό ἔδαφος λιπόθυμος. Καί ἐνῶ ὁ ἱερέας συνέχιζε τήν ἀνάγνωση, τόν μεταφέραμε στό ἱερό.

Τόν εἶδε ἀμέσως γιατρός πού ὑπῆρχε στό ἐκκλησίασμα τοῦ ἔκανε τά πρόχειρα καί ἀπαραίτητα καί σέ λίγο συνῆλθε καί δέν θέλησε νά φύγει πρίν τελειώσει ἡ ἀκολουθία. Βέβαια, ὁ ὄγκος τοῦ ἐκκλησιάσματος πού λίγο–πολύ πῆρε εἴδηση, νόμιζε ὅτι ἀπό τήν ὀρθοστασία λιποθύμησε. Λίγοι γνωρίζαμε γιατί αὐτό συνέβη ἐκείνη τήν στιγμή πού ἄκουσε τόν τρομερό αὐτό εὐαγγελικό λόγο. Μέ ἄλλα λόγια μίλησαν μέσα τοῦ ἐκεῖνα τά λόγια, τόν ἄγγιξαν ἀπόλυτα, ἔζησε ὕστερα ἀπό δυό χιλιάδες χρόνια τήν τότε ἄφρονη ὁμολογία τῶν τότε πατριωτῶν τοῦ Ἑβραίων.... Ἡ καρδιά τοῦ ἐπιστρέψαντος, ὣς ἀπολωλότος στόν πραγματικό Μεσσία Χριστό, ράγισε καί κατάλαβε τό φρικτό ἔγκλημα τῆς Ἱστορίας πού συνέβη στόν Γολγοθά .....»
(Ἀρχιμανδρίτης Νεκτάριος Ζιόμπολας)

ΕΒΡΑΪΚΗ ΣΥΝΑΓΩΓΗ ΣΤΗΝ ΑΡΤΑ ΔΕΚΕΑΤΙΑ 1950

Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ.

Άλλά ἅς δώσουμε τόν λόγο στόν πρώην ραββίνο τόν «ἐπιστρέψαντα ἐκ τῆς πλάνης» στήν πίστη τοῦ Χριστοῦ, ἀντλώντας στοιχεῖα ἀπό τό μικρό βιβλίο του «Ἡ ἐπιστροφή μου εἷς Χριστόν»

«Ἴσως σας εἶναι γνωστό ἀπό τίς ἐφημερίδες τό μεγαλο γεγονός πού συνέβη πρό δεκαετίας, χάριτι Κυρίου, σέ μένα καί τήν οἰκογένειά μου, ἴσως ὅμως καί ὄχι. Πρόκειται για τήν ἐπιστροφή μου στό Χριστό καί τῆς βάπτισής μου κατά τήν ἑορτή τῆς Πεντηκοστῆς τό ἔτος 1952 στήν Ἱερά Μητρόπολη τῆς Ἄρτας, τόσον ἐμοῦ, ὅσο καί ὁλόκληρης τῆς οἰκογενείας μου. Για μένα καί τήν οἰκογένειά μου τοῦτο ἀποτελεῖ μεγαλο σταθμό στή ζωή μας, γι'αὐτό πάντα εὐχαριστοῦμε τόν Θεό, διά Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ Υἱοῦ Αὐτοῦ καί Θεοῦ ἠμῶν, γιά τήν Χάρη καί τήν τιμή ὅπου ἔκαμε σέ μας, ὥστε νά μᾶς καλέση μέ τόν τρόπον Του στή σωτηρία. Ἡ εὐγνωμοσύνη μας πρός Αὐτόν ὄπως καί ἡ ὑποχρέωσίς μας πρός τούς συνανθρώπους μας εἶναι μεγάλη, κατ'ἐξοχήν δέ στούς ἀδελφούς μας Ἰσραηλίτες, οἱ ὁποῖοι παρερμηνεύοντας τίς Ἁγίες Γραφές ἀπορρίπτουν μέ πείσμα καί μίσος τόν ἤδη ἐλθόντα Μεσσία Χριστό. Αὐτόν πού οἱ πατέρες μας παρέδωσαν σέ κρίμα θανάτου καί ὁ Πατέρας Του τον ἀνέστησε τήν τρίτη ἡμέρα ἐκ νεκρῶν κατά τᾶς Γραφᾶς. Μάλιστα, ἰδιαιτέρως καί κατ'ἐξαίρεση γι'αὐτούς γράφω τό βιβλιαράκι αὐτό, γιά νά διευκολύνω αὐτούς μέ τήν βοήθεια τῶν Ἁγίων Γραφῶν μήπως θελήσουν καί ἐπιστρέψουν καί δεχθοῦν σαν Σωτήρας τούς τόν Ἰησοῦ, ὁ ὁποίος πλέον πρόκειται νά ἔλθει ὄχι γιά νά σώση ἀλλά γιά νά κρίνη ζώντας καί νεκρούς.»

Ἐμφανίσεις τοῦ Κυρίου πρός φωτισμό μου.

Πρώτη ἐμφάνιση τοῦ Κυρίου

Ἦταν ἡ περίοδος τοῦ Τριωδίου, συγκεκριμένα ἡ δεύτερη ἑβδομάδα τοῦ Ἀσώτου, ἐποχή πού ὁ Θεός μας καλεῖ νά μετανοήσουμε καί νά νηστεύσουμε, γιά νά γιορτάσουμε τά φρικτά Του Πάθη καί τήν Σταύρωσή του. Τότε λοιπόν εἶδα στόν ὕπνο μου τά ἑξῆς. Εἶδα ὅτι ἔκαμνα τόν Ἑσπερινό του Σαββάτου καί ἐνῶ μελετοῦσα τήν Πεντάτευχο ἀπό τήν περγαμηνή, στήν περικοπή τῆς Ἐξόδου ἀπό τήν Αἴγυπτο, βλέπω ἐκεῖ μέσα τρεῖς ἑλληνικές λέξεις μέ χρυσή μελάνη πού ἔλεγαν: "Πίστις ἐλευθερία πατρίς".

Γυρίζοντας τήν ἑπόμενη σελίδα βλέπω πώς βρισκόμουνα σ'ἕνα μεγάλο οἴκημα καί στήν πύλη στέκονταν δυό στρατιῶτες.

Ἐκείνη τήν στιγμή παρουσιάσθηκε ὁ Κύριος ἠμῶν Ἰησοῦς Χριστός. Κτυπᾶ τήν πύλη ὁ Κύριος καί ἀμέσως κατεβαίνω καί τοῦ ἀνοίγω. Μπαίνοντας μέσα ὁ Χριστός ἔβγαλε ἀπό τήν τσέπη του μία φωτογραφία μέ 360 πρόσωπα καί μοῦ τήν ἔδωσε. Ἀφοῦ ὅμως ἐγώ δέν μποροῦσα νά ἐννοήσω τήν ἑρμηνεία τῆς φωτογραφίας αὐτῆς, μοῦ λέγει. "Τόσοι φύγατε ὅμηροι καί τόσοι γυρίσατε ἀπό τήν Ἄρτα, 360. Εἶναι καιρός νά μετανοήσετε γιά τήν ἁμαρτία τῶν πατέρων σας, πού ἦταν ἡ Σταύρωσις μού". Στήν συνέχειά μοῦ ἔδειξε τίς τρύπες τῶν χεριῶν Του. Καί ἀφοῦ μέ φώτισε γιά τήν ἑρμηνεία τοῦ 26ου κεφαλαίου τοῦ Λευιτικοῦ, ἔγινε ἄφαντος...

Δεύτερη ἐμφάνιση τοῦ Κυρίου.

Μετά ἀπό δυό μῆνες καί ἀφοῦ συνέχισα τήν μελέτη διαφόρων βιβλίων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί παρακολουθοῦσα τίς θεῖες Λειτουργίες, φθάσαμε στήν Μεγάλη Πέμπτη.

Τό βράδυ τῆς Μ.Πέμπτης ἔπεσα γιά ὕπνο πολύ στεναχωρημένος, ἐξ αἰτίας αὐτῶν πού εἶχα ἀκούσει στήν Ἐκκλησία. Καί εἶδα γιά δεύτερη φορᾶ τόν Χριστό ὦς ἑξῆς.

Εἶδα ὅτι ἤμουν μαζί μέ τήν οἰκογένειά μου, πού ἐξοντώθηκε στήν Γερμανία καί τρώγαμε ὅλοι μαζί στό διάδρομό τοῦ σπιτιοῦ μου. Σέ μία στιγμή κτύπησε ἡ πόρτα τοῦ σπιτιοῦ καί μπῆκε ὁ ταχυδρομικός διανομέας τῆς Ἄρτας καί μοῦ ἔδωσε ἕνα γράμμα. Ἄνοιξα τό γράμμα καί εἶδα μέσα τήν φωτογραφία πού μου ἔδωσε τήν πρώτη φορᾶ ὁ Κύριος καθώς καί μία παραίτηση ἀπό Ραβίνο τῆς Ἐβραικῆς Κοινότητας. Καί πάλι ἔμεινα ἐκστατικός μέ τήν φωτογραφία τῶν 360 ἀτόμων. Τότε ἀκούστηκε μία ἄγνωστη φωνή μέσα ἀπό τό σπίτι, πού μου εἶπε: «Τόσοι φύγατε καί τόσοι γυρίσατε.

Εἶναι καιρός νά μήν ἀκούσεις κανένα. Πάρε τήν οἰκογένειά σου καί ἔλα μαζί μου, ἡ ἁμαρτία τῶν πατέρων σας, σᾶς παιδεύει. Μετανόησε καί ἔλα μαζί μου γιά νά σωθεῖς».
Ἀπό ἐκείνη τήν στιγμή ἡ πίστη μου θερμάνθηκε ἀκόμα περισσότερο καί ἀνακοίνωσα αὐτό στήν οἰκογένειά μου προτρέποντας αὐτή νά πᾶμε τό συντομώτερο στόν Μητροπολίτη κ.κ.Σεραφείμ γιά κατήχηση καί βάπτιση. Ξημερώνοντας ὅμως πληροφορήθηκα ἀπό κάποιο φίλο μου ὅτι οἱ τότε ἀδελφοί μου Ἰσραηλίτες εἶχαν καταστρώσει σχέδιο νά μέ κάνουν ἀποσυνάγωγο, ἄν πήγαινα στήν Συναγωγή τό Σάββατο, σάν ἄλλοι Γραμματεῖς καί Φαρισαῖοι ἐπί τῶν ἡμερῶν Κυρίου. Ἀπέφυγα λοιπόν αὐτό καί τήν Τρίτη μέρα τοῦ Πάσχα πήγαμε οἰκογενειακά στήν Μητρόπολη γιά Κατήχηση δίνοντας ὑπόσχεση στόν Σεβασμιώτατο ὅτι θά τόν εἰδοποιήσουμε δέκα μέρες πρίν τήν βάπτισή μας.

Τρίτη ἐμφάνιση τοῦ Κυρίου.

Πέρασαν 40 μέρες ἀπό τό Πάσχα καί τήν παραμονή τῆς Ἀναλήψεως τό βράδυ, πού γιορτάζεται ἡ Πεντηκοστή των Ἰσραηλιτῶν, εἴχαμε τήν συνήθεια νά διανυκτερεύομε σέ διάφορα σπίτια ἀπό εἴκοσι καί πλέον ἄτομα τό καθένα καί νά μελετᾶμε τήν παράδοση τοῦ Μωσαικοῦ Νόμου στό Σινά. Ἐκείνη τήν νύκτα, μαζί μέ τήν οἰκογένειά μου μελετούσαμε ἕνα βιβλίο πού εἶχε τόν διάλογο τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου Ἀρχιεπισκόπου μέ ἕνα Ραββίνο πού λεγόταν Ἐρβᾶν, τούς ὁποίους εἶχε καλέσει κάποιος βασιλιάς τῆς Αἰθιοπίας γιά νά συζητήσουν γιά τόν Χριστό. Ο Ἀρχιραββίνος ζήτησε 40 μέρες προθεσμία γιά νά μελετήσει τήν Ἁγία Γραφή καί μετά νά συζητήσουν. Μετά τό τέλος τῆς προθεσμίας παρουσιάσθηκε καί συζήτησε γιά τρία μερόνυκτα μέ 70 διδασκάλους. Τελικά οἱ Ἰσραηλίτες εἶπαν ὅτι θά πίστευαν μέ τήν προϋπόθεση νά φανερώνοταν καί σ΄αὐτούς ὁ Κύριος, πράγμα πού ἔγινε.

Ἀλλά λόγω τῆς ὀλιγοπιστίας τῶν Ἰουδαίων μόλις φανερώθηκε σέ αὐτούς ὁ Κύριος «κεκλεισμένων τῶν θυρῶν» (πού κατῆλθε σέ νεφέλη ἐντός τοῦ δωματίου) προσευχήθηκε ὁ Ἀρχιεπίσκοπος καί τυφλώθηκαν. Στήν συνέχεια, ἐνῶ ἦταν τυφλοί, τούς προέτρεψε ὁ Ἀρχιεπίσκοπος νά βαπτισθοῦν. Μετά τό Βάπτισμα ἄνοιξαν τά μάτια τῆς ψυχῆς τῶν καί πίστευσαν στόν Σωτήρα τῆς ἀνθρωπότητας Χριστό μαζί μέ τόν Βασιλιά τους καί τούς αὐλικούς, συνολικά 1500 ἄτομα περίπου τῆς πόλεως. Ἤταν μεσάνυχτα, ὅταν μελετοῦσα αὐτά, καί ἀκούω τρία κτυπήματα στήν ὀροφή τοῦ σπιτιοῦ μου καί ἔντρομος ἔκλεισα τό βιβλίο καί ξάπλωσα. Στήν συνέχεια ἄκουσα νά κτυπᾶ ἡ θύρα τοῦ δωματίου καί νά μπαίνει μέσα ὁ Κύριος ἠμῶν Ἰησοῦς Χριστός, βαστάζοντας στό χέρι Του ἕνα κομμάτι βαμβάκι ἀλειμμένο μέ λάδι καί μ' αὐτό μέ ἔχρισε στό πρόσωπο σταυροειδῶς καί μοῦ εἶπε. «Παῦλε ,Παῦλε, ἀπό αὔριο θά εἶσαι δικός μου.

Ὅποιος παρουσιασθεῖ, μή κλονισθεῖς, ἐγώ θά εἶμαι μέσα σου». Ἀμέσως σηκώθηκα καί ἀνέφερα στήν γυναίκα μου τό συμβάν καί εἶπα σέ ὅλα μέλη τῆς οἰκογένειας μού νά προσέξουν καί νά μήν κλονισθοῦν ἤ δελεασθοῦν ἀπό τυχόν προσφερόμενα χρήματα, ὅσα καί ἄν εἶναι αὐτά, πράγμα πού δυστυχῶς ἔγινε τήν ἑπόμενη.

Ἡ προσπάθεια χρηματισμοῦ.

Τήν ἑπόμενη μέρα, πρώτη ἡμέρα τῆς Ἰουδαικῆς Πεντηκοστῆς, μοῦ παρουσιάστηκε ὁλόκληρο τό Συμβούλιο τῆς Κοινότητας στό σπίτι μου γύρω στίς ἕντεκα τό πρωί, γιά νά μέ μεταπείσουν προσφέροντας ὑπέρογκα ποσά. Αὐτό ἔπραξαν καί οἱ καταφθάσαντες ἀπό τήν Κέρκυρα συγγενεῖς μου. Ἀλλά ἐγώ προειδοποιημένος ἀπό τόν Κύριό μου ἔμεινα ἀκλόνητος, μαζί μέ τήν οἰκογένειά μου, στήν μελλοντική ὀρθή πίστη, μέ τό βάπτισμά μου στό ὄνομα τῆς τρισυποστάτου Θεότητας τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Ἡ 8Η Ἰουνίου 1952.

Tήν ἑπομένη εἰδοποίησα τόν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Ἄρτας κ.κ.Σεραφείμ νά μᾶς βαπτίσει. Ἔτσι τήν Κυριακή 8η Ἰουνίου 1952, ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς γιά τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, καί ὤρα 12ην μεσημβρινή ἔγινε ἡ βάπτισή μου καθώς καί τῶν τριῶν μελῶν τῆς οἰκογένειάς μου ἐνώπιόν του Κλήρου καί τῶν Ἀρχῶν τῆς πόλεως καί πλήθους κόσμου, πού ὑπολογιζόταν πάνω ἀπό τρεῖς χιλιάδες.

Ἐπιστολή Παύλου Φωτίου, τέως Ραββίνου ἐξ' Ἄρτης, πρός τούς Ραββίνους καί Ἄρχοντας τοῦ Ἰσραήλ.

«Καί οἱ καταλειφθέντες ἀφ' ὑμῶν καταφθαρήσονται διά τᾶς ἁμαρτίας αὐτῶν, καί διά τᾶς ἁμαρτίας τῶν πατέρων αὐτῶν, ἐν τῇ γῇ τῶν ἐχθρῶν αὐτῶν τακήσονται, καί ἐξαγορεύουσι τᾶς ἁμαρτίας αὐτῶν καί τᾶς ἁμαρτίας τῶν πατέρων αὐτῶν, ὅτι παρέβησαν καί ὑπερεῖδον μέ καί ὅτι ἐπορεύθησαν ἐναντίον μου πλάγιοι» (Λεύτ. κστ' 39-40). Ἀγαπητοί μου Ἰουδαῖοι, Ἰδού ἡ ἀπορία τῆς καθημερινῆς μας καταστροφῆς μέχρι καί τῶν Γερμανῶν πού μας πῆραν δυστυχῶς καί μᾶς ἐκμηδένισαν χάρις τῆς ἁμαρτίας τῶν πατέρων μας πού διεστρεύλωσαν τήν ἑρμηνείαν τῆς Ἄγ. Γραφῆς καί ἐσταύρωσαν τόν Μεσσίαν Χριστόν ἀναιτίως καί τήν ἁμαρτίαν τῆς σταυρώσεως τήν ἔρριψαν ἐπάνω μας, ὅταν εἶπον οἱ μανιώδεις Φαρισαῖοι ἔμπροσθεν τοῦ Πιλάτου: «Τό ἅιμα αὐτοῦ ἐφ' ἠμᾶς καί ἐπί τά τέκνα ἠμῶν» (Μάτθ. Κζ' 25) καί ἐσυμπλήρωσεν ὁ ὑπόλοιπος ὄχλος λέγων «ἀμήν» καί ἔκτοτε καταδιωκόμεθα.

Διατί, ἀγαπητοί μου, δέν παραδέχεσθε τήν ὕπαρξιν τοῦ Σωτῆρος, πρό πάντων τῶν αἰώνων, ὦς γράφει ἡ τρίτη λέξις τῆς Βίβλου τῆς Γεννήσεως εἷς τόν πληθυντικόν ἀριθμόν, δηλαδή, «Μπερεσίθ μπαρά ἐλοϊμ;» Τίνος εἶπεν ὁ Θεός «ποιήσωμεν ἄνθρωπον κατ' εἰκόνα ἡμετέραν καί καθ' ὁμοίωσιν;» (Γένεσις α' 26). Μελετήσατε ποτέ τήν εὐχήν, ἤν ἔδωσεν ὁ Πατριάρχης Ἰακώβ εἷς τόν υἱόν τοῦ Ἰούδαν; Δέν εἶπε: «Δέν θέλει ἐκλείψει ἐκ μέσου τῶν ποδῶν αὐτοῦ, ἐως οὐ ἔλθη ὁ Σηλῶ καί εἷς αὐτόν θέλει εἶσθαι ἡ ὑπακοή τῶν λαῶν;» (Γέν. μθ' 9-10). Ποίος ἦτο ὁ Σηλῶ;
Μελετήσατε, ἀγαπητοί, καί παραδεχθῆτε τήν υἱοθεσίαν τοῦ Κυρίου ἠμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ παρά τοῦ Θεοῦ, διότι ὁ ψαλμός λέγει: «Υἱός μου εἰ σύ, ἐγώ σήμερον γεγέννηκα σέ» (Ψάλ. Β'7). Παραδεχθεῖτε τήν προσευχήν ποῦ προφητεύει ὁ Δαϋιδ λέγων : «Ὁ Θεός, ὁ Θεός μου, πρόσχες μοί, ἴνα τί ἐγκατέλιπες μέ;» (Ψάλ. Κβ' 1) καί ποῦ τόν ἀναφέρουν οἱ Εὐαγγελισταί ὅτι τήν εἶπεν ὁ Χριστός ἐπί τοῦ Σταυροῦ: «Ἠλί ἠλί λιμά σαβαχθανί; Τούτ' ἐστι, Θεέ μου Θεέ μου, ἴνα τί μέ ἐγκατέλιπες;» (Μάτθ. Κζ΄46, Μάρκος ἰε' 34-35). Παραδεχθῆτε τό «ὤρυξαν χείρας μου καί πόδας» (Ψάλ. Κβ' 17), τό Διεμερίσαντο τά ἱμάτιά μου ἐαυτοίς, καί ἐπί τόν ἱματισμόν μου ἔβαλον κλῆρον» (Ψάλ. Κβ'19), τό «Ἔδωκαν εἷς τό βρῶμα μου χολήν, καί εἷς τήν δίψαν μου ἐπότισαν ὄξος» (Ψάλ. Ξθ' 22), τά ὁποία ὅλα ἐπραγματοποιήθησαν ἐπί τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, ὦς μας γράφουν οἱ Ἱεροί Εὐαγγελισταί: «Καί ἐλθόντες εἷς τόπον λεγόμενον Γολγοθά, ὁ ἔστι λεγόμενος κρανίου τόπος, ἔδωκαν αὐτῶ πιείν ὄξος μετά χολής μεμιγμένον καί γευσάμενος οὔκ ἤθελε πιείν. Σταυρώσαντες δέ αὐτόν διεμερίσαντο τά ἱμάτια αὐτοῦ βάλλοντες κλῆρον» (Μάτθ. Κζ' 35, Μάρκος ἰε', Λουκᾶς κγ', Ἰωαννής ἰθ' 23,37, κ'25).

Παραδεχθεῖτε, ἀγαπητοί, τήν πώλησιν Αὐτοῦ ὑπό τοῦ Ἰούδα ἀντί 30 ἀργυρίων ἤν εἶχεν προφητεύσει ὁ Ζαχαρίας λέγων: «Καί ἔστησαν τόν μισθόν μου τριάκοντα ἀργύρια. Καί εἶπε ὁ Κύριος πρός με, ρίψον αὐτά εἰς τόν κεραμέα, τήν ἔντιμον τιμήν μέ τήν ὁποίαν ἐτιμήθη ὑπ' αὐτῶν. Καί ἔλαβον τά τριάκοντα ἀργύρια, καί ἔρριψαν αὐτά ἐν τῷ οἴκῳ τοῦ Κυρίου εἰς τόν κεραμέα» (Ζαχαρίας ἰα' 12-13) καί τήν ὁποίαν μας γράφουν οἱ ἱεροί Εὐαγγελισταί ὅτι ἐπραγματοποιήθη ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ Ἰησοῦ ὣς ἑξῆς: «Τότε πορευθεῖς εἷς τῶν δώδεκα, ὁ λεγόμενος Ἰούδας Ἰσκαριώτης, πρός τούς ἀρχιερεῖς εἶπε: τί θέλετε μοι δοῦναι, καί ἐγώ ὑμίν παραδώσω αὐτόν; Οἱ δέ ἔστησαν αὐτῶ τριάκοντα ἀργύρια, καί ἀπό τότε ἐζήτει εὐκαιρίαν ἰνά αὐτόν παραδῶ» (Μάτθ. Κστ΄ 15-16) βλ. καί (πράξ. Ἅ 15-20).

Παραδεχθῆτε τό, «Ἰδού ἡ παρθένος ἐν γαστρί λήψεται καί τέξεται υἱόν καί καλέσεις τό ὄνομα αὐτοῦ Ἐμμανουήλ» πού ἀναφέρει ὁ Προφήτης Ἠσαΐας εἰς τό (ζ' 14), καί τό ὁποῖον ἐπραγματοποιήθη ἐν τῷ Χρηστῷ ὣς βλέπομεν εἷς τόν (Ματθαῖον ἅ 18-23). Διατί λοιπόν μένετε σκληροκάρδιοι, ἀμετανόητοι καί ἀρνηταί τῆς Ἁγίας Γραφῆς, τοῦ βιβλίου τῆς ἀληθείας καί τῆς ἀθανάτου ζωῆς;

Μελετήσατε τέλος περί τῆς τελευταίας καταστροφῆς μας παρά τῶν Γερμανῶν εἰς τό τελευταῖον κεφάλαιον τοῦ Μαλαχίου τό ὁποῖον περιληπτικῶς λέγει τά ἑξῆς: «Ὁ λαός μου θά πῆ τί ὄφελος εἰς ἠμᾶς ποῦ πηγαίνουμεν μέ τόν Θεόν; Ἠμεῖς βλέπομεν τά ἔθνη καί μακαρίζουμεν αὐτά». Ὁ ἔχων λοιπόν ζῆλον διά νά ξυπνήσει τό πνεῦμα τοῦ εἰς τόν Χριστόν ἅς μελετήσει αὐτό τό κεφάλαιο καί θά ἰδῆ ὅτι αὐτό τό εἴπαμε ἠμεῖς ὅταν τό 1938 ἔγινε τό παγκόσμιο συμβούλιο τῶν Ἰσραηλιτικῶν Κοινοτήτων πού ἀπεφάσισαν νά μήν ἐργάζονται πλέον πέντε ἡμέρες τήν ἑβδομάδα ἄλλα ἕξ, καί τοιουτοτρόπως καταργήσαμεν τό Σάββατο.

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ (ΑΓΙΟΙ ΤΟΠΟΙ - ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΑ)

 

Τό ἀποτέλεσμα ποίο ἦτο; Νά κηρυχθεῖ ὁ πόλεμος μέ τήν Γερμανίαν καί νά μᾶς πάρουν εἰς τήν πατρίδα τους καί νά μᾶς κάνουν στάκτη.

Τέλος, ἀγαπητοί μου, βλέπομεν εἰς τήν ἑβραϊκήν γλώσσαν μίαν λέξιν μεγαλυτέραν εἰς τό γράψιμο ἀπό τίς ἄλλες λέξεις καί νά φωνάζει μέ δύναμη  εἰς μελωδικόν τόνον. «Ἐνθυμηθῆτε τόν Νόμον τοῦ Μωϋσέως ὡς ἐλάλησα εἰς ὅρος Χωρήβ» κλπ. Εἶναι ἀνάγκη ὁ καθείς νά μελετήσει λεπτομερέστατα τό κεφάλαιον αὐτό ὣς καί τό 26ον τοῦ Λευϊτικοί πού γράφει ὅλες τίς καταστροφές τῶν Ἰουδαίων διά τῆς ἀνυπακοῆς τοῦ Νόμου τοῦ Θεοῦ, μέχρι πού μείναμε ἄνθρωποι μετρημένοι. Καί στό τέλος γράφει ὅτι οἱ ἐναπολειφθέντες θέλητε μετανοήση διά τᾶς ἁμαρτίας σας καί τήν ἁμαρτίαν τῶν πατέρων σας. Δέν πιστεύω δέ κανείς ἐξ' ἠμῶν νά ἀρνηθεῖ καί νά πεῖ ὅτι δέν μείναμε τό 10%, δηλαδή ἀπό ἕνας ἤ δυό ἀπό κάθε οἰκογένεια. Ἐπίστρεψόν μας Κύριε καί νά ἐπιστρέψωμεν. Ἀνανέωσον τᾶς ἡμέρας μας ὣς πρότερον.

Ἀγαπητοί δέν σᾶς ὁμιλῶ ἀπό ὑλικόν τί συμφέρον, σᾶς ὁμιλῶ διά χάριτος πνεύματος Ἁγίου τό ὁποῖον ἔλαβον ἐντός μου διά τοῦ Κυρίου ἠμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ κατά τήν ἡμέραν τῆς βαπτίσεώς μου. Σᾶς ὁμιλῶ διά τήν μετάνοιαν, τόσον ὑμῶν ὅσον καί ὁλοκλήρου της ἀνθρωπότητας εἷς τόν Κύριον ἠμῶν Ἰησοῦ Χριστόν, ὅστις εἶναι ὁ Μεσσίας καί ὁ Σωτήρ ὅλων τῶν μετανοούντων ἁμαρτωλῶν, καί οὕτω νά γίνωμεν ὅλοι μίαν ἡμέραν μία ποίμνη ὑπό ἕνα ποιμένα τόν Χριστόν. Ἀμήν.

Μέ τήν ἐν Χριστῷ ἀγάπην ΠΑΥΛΟΣ ΦΩΤΙΟΥ.

[ΠΗΓΕΣ: ΚΛΑΣΙΚΟΠΕΤΙΠΤΩΣΗ και Περιοδικό «Ὁ Ὅσιος Φιλόθεός της Πάρου» Τεῦχος 7 Ἰανουάριος – Ἀπρίλιος 2 fdathanasiou.wordpress.com]