Ἕνα σπίτι ἴδιο μά καί ...ἀλλοιώτικο ἀπό τά ἄλλα

email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Μᾶς τό διηγήθηκαν...

«Ἔπινα τόν καφέ μου σέ ἕνα ἀπό τά παλαιοῦ τύπου καφενεδάκια πού ἔχουν ἀπομείνει στή γειτονιά περιμένοντας κάποιον μάστορα γιά νά συζητήσουμε γιά κάποια ἐπισκευή. Ἦταν Δεκέμβρης γύρω στίς 7μ.μ. Ἀπέναντί μου ἀκριβῶς ἦταν ἕνα διώροφο σπίτι οὔτε καινούργιο οὔτε παλιό. Χαζεύοντας ἀπό τήν τζαμαρία τοῦ καφενείου βλέπω στό φῶς τῆς λάμπας τοῦ δρόμου νά πλησιάζει στήν πόρτα τοῦ σπιτιοῦ ἕνας φτωχοντυμένος ἄνθρωπος καί νά χτυπᾶ τό κουδούνι. Κατέβασα μιά γουλιά ἀπό τόν - ὁ Θεός νά τόν κάνει- γλυκύ βραστό καφέ καί...ἀγνάντευα ἀφηρημένα. Σέ ἕνα λεπτό ἄνοιξε τήν πόρτα μιά μεσόκοπη γυναῖκα. Ἐκεῖνος τῆς εἶπε κάτι. Ἔγινε μιά δίλεπτη συζήτηση, ὁ ἐπισκέπτης μπῆκε μέσα καί ἡ πόρτα ἔκλεισε.

Κοίταξα τό ρολόϊ μου κι ἄρχισα νά γκρινιάζω μέσα μου πού ἀργοῦσε νά ἔρθει ὁ μάστορας. Σέ λίγο πάλι μιά γυναῖκα πού κρατοῦσε ἕνα παιδάκι ἀπό τό χέρι χτύπησε τήν πόρτα τοῦ σπιτιοῦ. Ἡ πόρτα ἄνοιξε καί ἡ γυναῖκα μέ τό παιδί μπῆκε ἀμέσως μέσα. Πέρασε κανένα δεκάλεπτο, ὁ καφές τέλειωσε. Ὁ μάστορας δέν εἶχε φανεῖ ἀκόμη. Ἀπό ἀδημονία κοίταζα συνεχῶς τό ρολόϊ κι ὕστερα σηκώθηκα πῆγα πρός τήν πόρτα νά κοιτάξω στήν ἄκρη τοῦ δρόμου. Βλέπω καί πάλι δύο μεσήλικες νά χτυποῦν τό κουδούνι τοῦ ἀπέναντι σπιτιοῦ. Τώρα, ξέχασα τό μάστορα καί τράβηξα πρός τόν καφετζῆ.

- Δέ μοῦ λές...Τί εἶναι αὐτό τό σπίτι ἀπέναντι; Βλέπω νά μπαίνουν μέσα διάφοροι ἄνθρωποι. Εἶναι ἵδρυμα, γηροκομεῖο...τί εἶναι;

- Ἄκου, γιά νά μάθεις ὅτι ὑπάρχει ἀκόμη ἀληθινή ἀνθρωπιά , πού κανείς δέν τή διαφημίζει. Καί φαίνεται πώς ἔτσι εἶναι καλλίτερα. Αὐτό τό σπίτι τό ἔχει μιά γυναῖκα χήρα ἴσαμε 70 χρονῶν. Ἔχασε τόν ἄντρα της πρίν ἀπό λίγα χρόνια. Τό ἔχει ρίξει στή θρησκεία. Πρωῒ καί βράδυ στήν ἐκκλησία. Λέει σέ ὅλους τήν καλημέρα της ἁπλά καί δέν ἔχει πολλά λόγια. Ἐδῶ καί ἕνα χρόνο ἔμαθα -ὑπάρχει, σκέφτηκα ἀστραπιαίως, καφετζῆς πού δέν ξέρει τά...πάντα;- ὅτι ἔκανε τό σπίτι της ξενοδοχεῖο γιά τούς ἀστέγους. Περιόρισε τή ζωή της στόν πάνω ὄροφο. Κράτησε γιά τόν ἑαυτό της μιά κρεββατοκάμαρα ἕνα μικρό σαλονάκι καί τήν τουαλέττα. Ὅλο τό ἰσόγειο ἀποφάσισε νά τό διαθέσει γιά τούς ἀστέγους. Συνεννοήθηκε μέ ἄλλες γυναῖκες τῆς ἐκκλησίας, μέ γειτόνισσες καί τί ἔκαναν, νομίζεις;

Πρῶτα χάρισε, ἐκείνη πρώτη, ὅλη τήν ἐπίπλωση. Τά πάντα. Τό σύνθετο , κάτι τραπεζάκια..μέχρι καί τά μπιμπελό... ὅλα! "Τί νά τά κάνω κύριε Γιῶργο;" μοῦ εἶπε, ὅταν τή ρώτησα γιατί τά ἔδινε σέ κάποια νέα ζευγάρια πού τήν ἐπισκέφτηκαν. "Δέν μοῦ χρειάζεται τίποτα ἄλλο πέρα ἀπό τό κρεββάτι μου ἕνα ἁπλό τραπέζι καί τρεῖς-τέσσερις καρέκλες". Μετά τό...ξαλάφρωμα τοῦ σπιτιοῦ ὅλους τούς χώρους, τίς τρεῖς κρεββατοκάμαρες, τό μεγάλο σαλόνι καί ἕνα μεγάλο χώλ τούς γέμισαν ἁπλά κρεββάτια. Στήν κουζίνα πού εἶναι πολύ μεγάλη ἔβαλαν ἕνα μεγάλο τραπέζι καί γύρω του καρέκλες καί ἕτοιμο τό ...ξενοδοχεῖο!

- Καί δέν μοῦ λές, πόσους ἀνθρώπους φιλοξενεῖ;

- Καμμιά εἰκοσαριά.

- Καί πῶς ...δουλεύει αὐτή ἡ ὑπόθεση;

- Κοίτα. Γιά νά μποῦν στό σπίτι, τούς συστήνει σ᾿ αὐτήν τήν ὁμάδα γυναικῶν εἴτε ἡ ἐνορία, εἴτε ἄλλοι ἄνθρωποι πού τούς γνωρίζουν καί κατά κάποιο τρόπο τούς ἐγκρίνει αὐτή ἡ ὁμάδα. Δηλαδή ἕξη γυναῖκες ἀσχολοῦνται πάρα πολύ μέ τήν ὑπόθεση αὐτή. Εἶναι, πῶς τό λένε, ἀφιερωμένες σ' αὐτή τή δουλειά. Γιατί μιλᾶμε γιά ἀρκετή δουλειά.

- Τί θές νά πεῖς;

- Ὁ χῶρος πού ζοῦν εἴκοσι ἄνθρωποι θέλει συνεχῆ καθαριότητα. Τά σεντόνια θέλουν πλύσιμο. Πολλοί ἀπό τούς άνθρώπους ἔρχονται βρώμικοι καί μέ βρώμικα ροῦχα. Τά ροῦχα πρέπει νά πεταχτοῦν ἤ νά πλυθοῦν. Ὅσα εἶναι γιά πέταμα πρέπει νά ἀντικατασταθοῦν. Γι'αὐτό τό λόγο ὑπάρχει κάποιο πρόχειρο βεστιάριο.Ἔπειτα χρειάζεται νά κάνουν μπάνιο. Ὑπάρχουν στό σπίτι δύο μπάνια.

- Καί τί τρῶνε τόσοι νοματαῖοι;

-Ὅ,τι βγάλει τό...καζάνι, ὅπως λέμε στό στρατό. Ἡ μηχανή τῆς κουζίνας δουλεύει συνεχῶς καί φαγητό ὑπάρχει γιά ὅλους.. Καί εἶναι ὅρος γιά νά παραμείνει κάποιος ἐκεῖ νἀ μήν γκρινιάζει γιά τό φαγητό. Ὅ,τι ὑπάρχει. Καί πόση δουλειά κι αὐτή!

-Καί μένουν ὅλες τίς ὧρες μέσα στό σπίτι;

-Ὄχι, βέβαια. Γιατί αὐτό θά ἔφερνε τριβές καί συγκρούσεις. Ἔρχονται τό μεσημέρι γιά φαγητό καί ξεκούραση, φεύγουν καί ξαναέρχονται τό βράδυ γιά φαῒ καί ὕπνο. Αὐτό γιά τούς νεώτερους καί ζωηρούς ἤ τούς καυγατζῆδες. Μητέρες μέ μικρά παιδιά μένουν ὅσο θέλουν καί κάποιες πού εἶναι συνεργάσιμες βοηθοῦν στίς δουλειές τοῦ σπιτιοῦ. Ἐξυπακούεται ὅτι δέν ἐλέγχουν τή ζωή τῶν φιλοξενουμένων ἔξω ἀπό τό σπίτι.

- Καί ἄν εἶναι ἄρρωστοι ἤ ἄν ἀρρωστήσουν κατά τήν διαμονή τους ἤ ἄν ἔχουν ἄλλα προβλήματα καί...

- Κοίτα, δέν τά ξέρω ὅλα. Μπορεῖς νά τά μάθεις, ἄν ρωτᾶς. Δέν ὑπάρχει τίποτε κρυφό ἀλλά δέν γίνεται καί καμμιά διαφήμιση, ὅπως σοῦ εἶπα. Αὐτό συγκινεῖ ὅσους θέλουν νά βοηθήσουν καί προσφέρουν ὅ, τι μποροῦν. Ἀλλά πές μου. Δέν εἶναι αὐτό πού λέει ὁ Χριστός νά κάνουμε καί μάλιστα σ'αὐτές τίς δύσκολες μέρες;

Δέν μπόρεσα νά σκεφτῶ περισσότερο γιατί μπῆκε στό καφενεῖο ὁ μάστορας πού περίμενα. Ἄρχίσαμε τή συζήτηση γιά τήν ἐπισκευή τοῦ παλιοῦ πατρικοῦ μου σπιτιοῦ...

Τό βράδυ πού ἔπεσα γιά ὕπνο ἦρθαν στή μνήμη μου ὅσα εἶδα καί ἄκουσα. Προσπάθησα νά φανταστῶ τόν ἑαυτό μου στή θέση ἐκείνης τῆς γυναίκας...ἀλλά ἀνατρίχιασα καί γύρισα πλευρό...».

Αὐτά μᾶς εἶπαν καί δέν ξέρουμε ἄν εἶναι ἀλήθεια. Ὅμως ἀκόμα κι ἄν αὐτή ἡ διήγηση δέν εἶναι ἀληθινή τό δράμα τῶν ἀστέγων ἀδελφῶν μας εἶναι πέρα γιά πέρα ἀληθινό. Ἄνθρωποι φτωχοί καί ρακένδυτοι, ἀλλά πολλές φορές καί καλοντυμένοι ζητοῦν στέγη ἔστω καί γιά μιά βραδιά. Θά ποῦμε ψέμματα στόν ἑαυτό μας ἄν ἀρνηθοῦμε αὐτή τήν πονεμένη ἀλήθεια ἤ ἄν τή βγάλουμε μέ βία ἀπό τή συνείδησή μας γιά νά μή χάσουμε τήν ψευδαίσθηση μιᾶς ἠρεμίας πού μᾶς ἐξασφαλίζει ἕναν... ἥσυχο ὕπνο στό ἄλλο μας πλευρό καί τή συνέχεια τῆς καθημερινότητάς μας.

Στἠν ἀρχή τῆς Μ. Τεσσαρακοστῆς ἀκοῦμε κάποιο τροπάριο : «...δώσωμεν πεινῶσιν ἄρτον καί πτωχούς ἀστέγους εἰσαγάγωμεν εἰς οἴκους ἵνα λάβωμεν παρά Χριστοῦ τό μέγα ἔλεος». Εἶναι ἐμπνευσμένο ἀπό τήν παραίνεση τοῦ Προφήτου Ἡσαῒου: «διάθρυπτε πεινῶντι τόν ἄρτον σου καί πτωχούς ἀστέγους εἴσαγε εἰς τόν οἶκον σου»(Ἡσ. νη΄, 7) δηλ. νά κάμεις κομμάτια τό ψωμί σου, νά τό δίνεις στούς πεινασμένους, καί τούς φτωχούς ἀστέγους νά τούς βάζεις στό σπίτι σου. Καί συνεχίζει : «Τότε ραγήσεται πρώϊμον τό φῶς σου ...»(Ἡσ. νη΄, 8) πού θά πεῖ σύμφωνα μέ τούς Ἁγίους Πατέρες ὅτι βλέποντας ὁ Θεός τήν ἐλεήμονα διάθεσή σου θά σοῦ στείλει τό φῶς Του, τή θεία του Χάρη μέ ὁρμή, σάν ἀστραπή στήν καρδιά σου.

Ἡ ΕΣΤΙΑ ΠΑΤΕΡΙΚΩΝ ΜΕΛΕΤΩΝ ἔχοντας στούς σκοπούς της καί τήν βοήθεια τῶν ἀναξιοπαθούντων ἀδελφῶν μας καί μάλιστα στή σημερινή συγκυρία κάνει ἔκκληση γιά τή δημιουργία ΕΣΤΙΑΣ ΑΣΤΕΓΩΝ. Ἄν ὑπάρχουν ἄνθρωποι πού ἔχουν σπίτια ἤ ἄλλους χώρους σέ ἀχρησία, κατάλληλους ὅμως καί εὐπρεπεῖς, ὄχι ἀναγκαστικά πολυτελεῖς, ἄς προβληματισθοῦν ἔχοντας στό νοῦ τους καί τούς λόγους τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ : «Ἐπείνασα καί οὐκ ἐδώκατέ μοι φαγεῖν..ξένος ἤμην καί οὐ συνηγάγετέ με...».

Στήν περίπτωση πού ἐνδιαφέρονται γιά τήν προσφορά δωρεάν χρήσεως κάποιου οἰκήματός τους μποροῦν νά ἐπικοινωνήσουν μέ τό τηλέφωνο τῆς ΕΣΤΙΑΣ 210 8025211 καί νά κλείσουν κάποια συνάντηση. Ἐκεῖ μέ τήν παρουσία τῶν ὑπευθύνων τῆς ΕΣΤΙΑΣ ΠΑΤΕΡΙΚΩΝ ΜΕΛΕΤΩΝ καί τοῦ νομικοῦ της μποροῦν νά συζητήσουν τήν πρότασή τους καί τούς ὅρους πού προτείνουν γιά τήν παραχώρηση τῆς χρήσεως τοῦ οἰκήματος πού ἐπιθυμοῦν. Τίποτε ἄλλο δέν ζητεῖ ἡ ΕΣΤΙΑ πέραν τοῦ χώρου. Λοιπόν, οἱ δυνάμενοι καί «βουλόμενοι ἀθλῆσαι» κατά τῆς ἐξαθλιώσεως τῶν ἀδελφῶν μας, εἰσέλθετε στό στάδιο τῆς ἐμπράκτου ἀγάπης.