16 Φεβρουαρίου 2020 - Κοπή πίτας ΕΣΤΙΑΣ ΠΑΤΕΡΙΚΩΝ ΜΕΛΕΤΩΝ

στόν ὅσιο Θεοδόσιο τόν Κοινοβιάρχη.

(Ἀπόσπασμα ἀπό τήν ὁμιλία τοῦ Ἀρχιμ. Σαράντη Σαράντου)

«…Λέει ὁ ἅγιος Πορφύριος στό καλύτερο βιβλίο πού ἔχει ἐκδοθεῖ γι’αὐτόν ¨ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΛΟΓΟΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ¨ ὅτι ὁ Θεός εἶναι μυστήριο, ἄπειρος, βιωτή , τό πᾶν…

Ὅλοι ζητοῦν κάτι στόν οὐρανό , ὅλα τά ὄντα ἀκόμη καί τά ἀσυνείδητα, θάλασσα, ποτάμια, δέντρα, βράχια…ὅλα ἔχουν τόν λόγο τῆς δημιουργίας τους…

Στούς καθαρούς ἀποκαλύπτεται ὁ Θεός…

Ἀγαπῆστε τήν προσευχή.

Τό πᾶν εἶναι ἡ ἀγάπη. Ὁ ἔρωτας μέ τόν Χριστό. Γίνετε ἄξιοι τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ. Γυρῖστε τόν διακόπτη τῆς προσευχῆς. Ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἐντός ὑμῶν ἐστί. Πῶς θά γίνει αὐτό; Πῶς νά γίνουμε προσευχή μέ τήν κοσμική ἀπασχόληση πού ἔχουμε;

Ἡ προσευχή γίνεται μέσα ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα. Βασιλεῦ Οὐράνιε, πάντα σέ κάθε ἀκολουθία. Τό Ἅγιο Πνεῦμα δημιουργεῖ τόν θεῖο ἔρωτα. Στήν πρός Ρωμαίους ἀναφέρεται πώς τό Ἅγιο Πνεῦμα προσπαθεῖ νά βρεῖ κάποια χαραμάδα. Ἐμεῖς δέν χρειάζεται νά κάνουμε κάποια προσπάθεια. (μετάνοιες, νηστεῖες, ἐξαντλητικοί τρόποι, κομποσκοῖνι μέ ἀναπνοές)         

Ὁ ἅγιος Πορφύριος θέλει νά μᾶς κάνει ἄμεσα νά μιλήσουμε μέ τόν Χριστό. Νά ἔχουμε ὕφος ταπεινοῦ δούλου. Παρακλητικῶς, ἱκετευτικῶς, μέ εὐλάβεια ἐνώπιον τοῦ Ἐσταυρωμένου. Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ἐλέησόν με. Ἔρχεται ἡ χάρις στό δευτερόλεπτο. Ὀφείλουμε νά τό πιστέψουμε. Τότε γίνεται χαριτωμένος ὁ ἄνθρωπος. Τό ἕνα ἑκατομμυριοστό εἶναι ἡ δική μας προσπάθεια. Πρίν τήν προσευχή, προσευχή σάν προετοιμασία. ¨Ἔλλαμψον ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν τῆς θεογνωσίας τό ἀκήρατον φῶς…¨ ἔτσι μπαίνει ἡ θεία χάρη στήν ψυχή μας.

Ψαλτική, καντῆλι, θυμίαμα, ὅλα ἁπλά. Καντηλάκι στό παιδικό δωμάτιο. Ἀμέσως ὁ νοῦς τοῦ παιδιοῦ πάει στόν Θεό. Δέν θά τή μάθουμε μόνοι μας τήν προσευχή. Ὁ Κύριος θά μᾶς τήν διδάξει. Χωρίς νά τό καταλάβουμε, ἀγαπᾶμε τόν Θεό χωρίς σφιξίματα. Τό σφίξιμο δημιουργεῖ ἀντίθετα ἀποτελέσματα. Ἄν ἀγαπήσουμε πολύ τόν Χριστό ἡ εὐχή θά λέγεται μόνη της.

Ὁ ἐραστής ποθεῖ τόν ἐρώμενο. Ὁ ἐρώμενος θέλει νά φτάσει τόν ἐραστή. Ἡ ἀγάπη στόν Θεό εἶναι ἀνώτερη ὅταν ἐκφράζεται ὡς εὐγνωμοσύνη. Πολλές φορές ἀπό ἀνάγκη ἀκουμπᾶμε στόν Θεό. Τό ἀνώτερο ὅμως θά ἦταν ἀπό εὐχαριστία.

Ὁ ἅγιος Συμεών ὁ νέος Θεολόγος στούς ¨Ὕμνους¨ του πρός τόν Θεό προσεύχεται στό Ἅγιο Πνεῦμα. Παράδειγμα πρός μίμηση…»