«Ἡ ἄξια ἡγεσία τοῦ μεγαλειώδους ‘ΟΧΙ’ ὁδήγησε στήν ἔνοπλη ἐθνική ἀντίσταση ὅλων τῶν Ἑλλήνων, ἑνωμένων κάτω ἀπό τή δοξασμένη καί αἱματοβαμμένη Ἑλληνική Σημαία καί τόν Ἑλληνικό Σταυρό»

Ἐκδήλωση Ἑστίας Πατερικῶν Μελετῶν γιά τήν 28η Ὀκτωβρίου 1940

Κυριακή 20 Ὀκτωβρίου 2019, ὥρα 6.30μμ, Δημαρχεῖο Ἀμαρουσίου (Αἴθουσα ἐκδηλώσεων)
ὑπό τήν Αἰγίδα τοῦ Δήμου Ἀμαρουσίου

Ὁ Βυζαντινός χορός "Ἐν Ψαλτηρίῳ" τοῦ Σχολείου Ψαλτικῆς ὑπό τήν δ/νση τοῦ Κων/νου Μπουσδέκη καί Κων/νου Φωτοπούλου ἀπό τό 2007 μέ κόπο καί μόχθο, μέ ἀκρίβεια, ὑπευθυνότητα, συνέπεια καί ἄρτια ὀργάνωση ἔχουν ἀνεβάσει στά ψαλτήρια τῶν ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν καί μοναστηριῶν βυζαντινούς ὑμνωδούς πού σέ ἀνεβάζουν ταπεινά στόν οὐρανό, ἐνῶ παράλληλα σέ κάνουν νά θαυμάζεις τόν Κτίσαντα τή γῆ.

Σήμερα, ἕνα μέρος τοῦ συνόλου τοῦ χοροῦ, μέ χοράρχη τόν Ἰωάννη Τραϊφόρο θά μᾶς ἀποδώσουν τό Ἀπολυτίκιο τῆς Ἁγίας Σκέπης σέ ἦχο α΄, μιά πού ἡ Παναγία μας σέ ὅλες τίς ἐθνικές ἑορτές κατέχει τά πρωτεῖα τιμῆς γιά τίς νικητήριες ἐκβάσεις τῶν Ἑλλήνων κατά τούς ἀμυντικούς πολέμους τῆς πατρίδας μας. Στή συνέχεια θά ἀκούσουμε τό ¨Λόγον ἀγαθόν¨, (στίχοι ἀπό τήν ἐκλογή πού ψάλλεται στίς θεομητορικές ἑορτές, μέλος Θεοδώρου Φωκαέως, σέ ἦχο πλ. δ΄), καί θά τελειώσουν μέ τό κοντάκιο ¨Τῇ Ὑπερμάχῳ¨ σέ ἦχο πλ.δ΄, (σύντμηση Γεωργίου Ραιδεστηνοῦ ἐκ τοῦ ἀρχαίου μέλους).

Σεβαστοί πατέρες,

ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί

διδάσκει ὁ ἅγιος Παΐσιος ὁ ἁγιορείτης....

Ὁ γέροντας Παΐσιος  ἐπιβεβαιώνει συχνά στούς λόγους του τήν ἰδιαίτερη ἀγάπη πού ὀφείλουμε νά ἔχουμε πρός τήν πατρίδα μας, χωρίς φανατισμό καί βία. Μετά ἀπό σχετική ἔρευνα συλλέξαμε ἐνδεικτικά τά παρακάτω:

«...Χρειάζεται διάκριση. Εἶναι φορές πού δέν πρέπει νά μιλήσουμε καί ἄλλες φορές πού πρέπει νά ὁμολογοῦμε μέ παρρησία τό «πιστεύω» μας, γιατί φέρουμε εὐθύνη, ἄν δέν μιλήσουμε...Ἄν δέν ἀντιδράσουμε, θά σηκωθοῦν οἱ πρόγονοί μας ἀπό τούς τάφους.Ἐκεῖνοι ὑπέφεραν τόσα γιά τήν πατρίδα καί ἐμεῖς τί κάνουμε γι᾿ αὐτήν; Ἡ Ἑλλάδα, ἡ Ὀρθοδοξία, μέ τήν παράδοσή της, τούς Ἁγίους καί τούς ἥρωές της, νά πολεμεῖται ἀπό τούς ἴδιους τούς Ἕλληνες καί ἐμεῖς νἀ μή μιλᾶμε! Εἶναι φοβερό!...Ἄν οἱ Χριστιανοί δέν ὁμολογήσουν, δέν ἀντιδράσουν, αὐτοί θά κάνουν χειρότερα. ...Ἄν ἡ Ἐκκλησία δέν μιλάει, γιά νά μήν ἔρθει σέ ρήξη μέ τό κράτος, ἄν οἱ μητροπολῖτες δέν μιλοῦν, γιά νά τά ἔχουν καλά μέ ὅλους, γιατί τούς βοηθοῦν στά ἱδρύματα,...οἱ Ἁγιορεῖτες πάλι ἄν δέν μιλοῦν, γιά νά μήν τούς κόψουν τά ἐπιδόματα,...ἄν οἱ καθηγητές τῆς Θεολογίας δέν φωνάζουν γιατί εἶναι ὑπάλληλοι καί θά χάσουν τό μισθό τους, τότε ποιός θά μιλήσει;

Παλιά τό ἔθνος μας ζοῦσε πνευματικά, γι᾿ αὐτό καί ὁ Θεός τό εὐλογοῦσε καί οἱ Ἅγιοι μᾶς βοηθοῦσαν καί νικούσαμε τούς ἐχθρούς μας. Σήμερα λέμε πώς εἴμαστε Ὀρθόδοξοι, ἀλλά δυστυχῶς συχνά μόνο τό ὄνομα «Ὀρθόδοξος» ἔχουμε καί ὄχι ὀρθόδοξη ζωή.

Νά προσεύχεσθε νά ἀναδείξει ὁ Θεός πνευματικούς ἀνθρώπους, Μακκαβαίους, γιατί ὑπάρχει μεγάλη ἀνάγκη. Οἱ Μακκαβαῖοι διακρίθηκαν γιά τούς ἀγῶνες ὑπέρ τῆς πατρώας πίστεως καί τῆς ἐλευθερίας.

Ἡ κ. Μαρία Μαντουβάλου, ἱστορικός-φιλόλογος τῆς Φιλοσοφικῆς Σχολῆς τοῦ Παν/μίου Ἀθηνῶν, ἀποτελεῖ θά λέγαμε μία Σολομονή (μητέρα τῶν ἁγίων ἑπτά παίδων Μακκαβαίων) πού ὁδηγεῖ τούς ἀκροατές της ἤ θεατές της σέ δημόσια ὁμολογία πού φθάνει ὡς τή θυσία. Δέν βάζει σταγόνα νεροῦ στό κρασί της. Ξεκάθαρη καί μέ ἐν Χριστῷ πατριωτικό φρόνημα ἀνέκαθεν, ὄχι μόνο τώρα πού δέν διδάσκει πλέον στό Παν/μιο ἀλλά καί τότε ἀκόμη πού δίδασκε, ἤλεγχε μεγάλους καί μικρούς μέ τή ζωή της μά καί μέ τίς πικρές ἀλήθειες πού περίτρανα διετύπωνε στόν γραπτό ἤ προφορικό της λόγο.

Ἡ ΕΣΤΙΑ ΠΑΤΕΡΙΚΩΝ ΜΕΛΕΤΩΝ τήν ἔχει ἀγκαλιάσει, ἀλλά καί ἐκείνη ἀμοιβαῖα μᾶς ἔχει ἐπίσης ἀγκαλιάσει. Ποτέ δέν λέει ΟΧΙ ὅταν τήν καλοῦμε. Μόνο σήμερα λόγῳ τῆς ἡμέρας. Νά τό ποῦμε ἑπομένως ἀλληλοπεριχώρηση; Γιατί ὄχι;

Ἐδῶ μοῦ φαίνεται εἶναι καλό νά ἀναφερθοῦμε σύντομα στούς σκοπούς τῆς ΕΣΤΙΑΣ γιά ὅσους δέν τούς ξέρουν ἤ γιά ὅσους τούς ξέχασαν καί θέλουν νά τούς θυμηθοῦν.

Κατ’ἀρχήν διανύει τήν 8η συνεχῆ χρονιά ἀπό ἱδρύσεώς της. Ἱδρύθηκε τό 2011 , τήν 25η Ἰανουαρίου , τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, τόν ὁποῖο καί ἔχει ὡς προστάτη.

Οἱ σκοποί λοιπόν πού ἔχει, εἶναι:

1. Μελέτη καί διάδοση τῆς ὀρθοδόξου πατερικῆς καί ἐκκλησιαστικῆς γραμματείας, λειτουργικῶν κειμένων καί ἱερῶν κανόνων καθώς καί τῆς νεοελληνικῆς λογοτεχνίας καί ἱστορίας μέσα ἀπό τά φιλολογικά καί θεολογικά μαθήματα πού γίνονται σέ τακτική βάση Δευτέρα καί Πέμπτη στό πνευματικό κέντρο τοῦ Ἱ.Ν. Κοιμήσεως Θεοτόκου Ἀμαρουσίου. Παρεμπιπτόντως, ἄν ὑπάρχουν φιλόλογοι πού θέλουν νά βοηθήσουν, προσφέροντας ἀφιλοκερδῶς τίς γνώσεις τους, ἄς μᾶς ἐνημερώσουν.
2. Ἔκθεση τῆς ὀρθοδόξου διδασκαλίας καί ἡ προάσπιση τῆς ὀρθοδόξου πίστεως ἔναντι κακοδοξιῶν, αἱρέσεων ἤ παραθρησκειῶν μέσα ἀπό κείμενα ἤ συνεντεύξεις ἤ ραδιοτηλεοπτικές ἐκπομπές.
3. Προσφυγές καί ἐξώδικα πρός ἐπισήμους κρατικούς φορεῖς ὅπως π.χ. α) γιά τήν διατήρηση τῆς διδασκαλίας τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν ὡς μόνο ὀρθοδόξου καί ὑποχρεωτικοῦ, μέ σκοπό τήν πραγμάτωση τοῦ ἄρθρου 16 τοῦ Συντάγματος περί ἀναπτύξεως τῆς ἑλληνορθοδόξου παιδείας, β) γιά τήν ἀντισυνταγματική ὑποχρεωτική χρήση τοῦ ΑΜΚΑ, γ) γιά τήν ἀντίχριστη ἐπιβολή τῆς ΚτΠ...
4. Προάσπιση διά μέσῳ ὅλων τῶν νομίμων μέσων τῶν ἀτομικῶν ἐλευθεριῶν καί δικαιωμάτων τῶν Ἑλλήνων ὀρθοδόξων πολιτῶν.
5. Ὑλική καί ἠθική συμπαράσταση πρός τούς διωκομένους καί ἀρνουμένους τίς νέες ἀστυνομικές ταυτότητες, τήν ΚτΠ καθώς καί
6. συνεχής ἐπαγρύπνηση γιά τήν προστασία τῶν ἀνθρώπων ἀπό πάσης φύσεως ἠλεκτρονική συλλογή πληροφοριῶν.

Δηλ. μέ ἁπλά λόγια ἡ ΕΣΤΙΑ ἀσχολεῖται μέ θέματα παιδείας, θέματα ἐθνικά, κοινωνικά, ἰατρικά καί πρωτίστως θεολογικά, τῶν ὁποίων ἡ παραποίηση καί ἡ διαστροφή βλάπτουν θανάσιμα τήν ψυχή καί τό σῶμα τοῦ ἀνθρώπου, πού μόνο αύτός εἶναι δημιουργημένος κατ’εἰκόνα καί καθ’ὁμοίωσιν τοῦ Θεοῦ.

Πῶς τά ὑλοποιοῦμε;

Μέσα ἀπό ὑποβολή αἰτημάτων καί ὑπομνημάτων γιά τήν ἐνημέρωση καί λύση τῶν διαφόρων ζητημάτων, μέσα ἀπό συνεργασία καί μέ ἄλλες ἑταιρεῖες ἤ ἑλληνορθόδοξα σωματεῖα καί φορεῖς τῆς χώρας, μέσα ἀπό συνέδρια, ἡμερίδες, ὁμιλίες, διαλέξεις, κείμενα, ἐκπομπές, πορεῖες, ὅπως γιά τά αἴτια τῆς Κρίσης, τήν ΚτΠ, τά θρησκευτικά, τή Μακεδονία, τήν Β. Ἤπειρο, τή θεϊστική ἐξέλιξη, τήν ἀναθεώρηση τοῦ Συντάγματος, τόν Οἰκουμενισμό, τή γιόγκα, τίς ἐναλλακτικές θεραπεῖες, τίς μεταμοσχεύσεις..., διά τῶν ὁποίων διαφωτίζεται ὁ ἑλληνικός καί ὄχι μόνο λαός γιά ὅλα τά φλέγοντα θέματα τῆς ἐποχῆς μας.

Παράλληλα ἡ ΕΣΤΙΑ βοηθᾶ στήν εὕρεση ἐργασίας ἀλλά καί στήν ἐνίσχυση ἀναξιοπαθούντων συνανθρώπων μας μέ διαφόρους τρόπους.

Βεβαίως γιά ὅλα τά παραπάνω χρειάζεται ἕνας καταλληλότερος χῶρος τῶν 150-200 τ.μ., καί ἕνας ἤ λίγοι καλοί εὐκατάστατοι ἄνθρωποι πού ἀπό τήν ἀγάπη τους στόν Χριστό καί τήν Ἑλλάδα, χωρίς νά γογγύζουν, νά προσφέρουν μόνιμα καί σταθερά ἤ κάποιον δικό τους χῶρο δωρεάν ἤ μέ ἕνα χαμηλό ἐνοίκιο, κατά προτίμηση κοντά στήν περιοχή τοῦ Ἀμαρουσίου ἤ νά καλύπτουν τά ἔξοδα σέ τακτή μηνιαία βάση γιά νά πραγματοποιοῦνται ὅλες οἱ προαναφερθεῖσες δραστηριότητες.

Ἀκούγονται ὑπερβολικά, ἀλλά πάντα ἐλπίζουμε ὡς χριστιανοί στό θαῦμα. Ἀνθρωπίνως κάνουμε μέσα στό χρόνο κάποια ἐκδρομή, κάποιο τσάϊ, κάποιο μπαζάρ, ὥστε ἴσα-ἴσα νά καταφέρνουμε νά ἀνταποκρινόμαστε στά ἔξοδα. Γι΄ αὐτό καί ζητᾶμε τή συμπαράστασή σας, ἄν γνωρίζετε ἀνθρώπους πού μποροῦν   σέ μόνιμη βάση νά βοηθήσουν εἴτε ὡς πρός τόν χῶρο εἴτε ὡς πρός τά ἔξοδα, νά μᾶς τό γνωστοποιήσετε.

Νά μήν ξεχάσουμε νά ποῦμε καί τήν ἱστοσελίδα τῆς ΕΣΤΙΑΣ διά τῆς ὁποίας ἐνημερώνεται ἠλεκτρονικά ὁ κάθε ἐνδιαφερόμενος. orthros.gr ἤ  orthros.eu

 Νά καλέσουμε στό βῆμα τήν κ. Μαρία Μαντουβάλου γιά νά μᾶς ἀναπτύξει τό θέμα: ¨Ἡ ἄξια ἡγεσία τοῦ μεγαλειώδους ¨ΟΧΙ¨ ὁδήγησε στήν ἔνοπλη ἐθνική ἀντίσταση ὅλων των Ἑλλήνων, ἑνωμένων κάτω ἀπό τήν δοξασμένη καί αἱματοβαμμένη ἑλληνική σημαία καί τόν ἑλληνικό σταυρό¨.

                Κυρίες καί κύριοι, σεβαστοί πατέρες,

                Ἐπιτρέψτε μου, πρίν μπῶ στό θέμα μου, νά ἀφιερώσω αὐτή τήν ὁμιλία στούς πεσόντες, τό ’40-’41, στή βόρεια Ἤπειρο καί στή Μακεδονία καί κυρίως στή Φλώρινα, στίς Πρέσπες καί στό Πισοδέρι καθώς καί στόν πεσόντα στούς Βουλιαράτες, τόν περασμένο χρόνο, Βορειοηπειρώτη Κωνσταντῖνο Κατσίφα, πού σίγουρα τώρα θά συνομιλεῖ μέ τούς ἀδελφούς του Ἕλληνες ἀγωνιστές πού τό ’40 εἶχαν καταλάβει τό Ἀργυρόκαστρο, στό ὁποῖο ὑπάγεται τό χωριό τῆς Ἄνω Δρόπολης, οἱ Βουλιαράτες. Ἰδιαίτερη ἀφιέρωση ἐπιβάλλεται, ἐπίσης, στήν ἐθνική τραγουδίστρια ἀπό τήν Καλλίπολη τῆς Ἀνατολικῆς Θράκης Σοφία Βέμπο, αὐτήν πού τραγούδησε τά συγκλονιστικά καί ἐμψυχωτικά ἑνός ὁλόκληρου λαοῦ τραγούδια, ὅπως τά: «Κάνε κουράγιο Ἑλλάδα μου», «Παιδιά τῆς Ἑλλάδος παιδιά» καί τίς ἀνεπανάληπτες παρωδίες γιά τό Ντοῦτσε καί τό γαμπρό του τόν Τσιάνο, ὅπως τά πολύ γνωστά: «Βάζει ὁ Ντοῦτσε τή στολή του…. Ἄχ Τσιάνο, Τσιάνο», «Στόν πόλεμο βγαίνει ὁ Ἰταλός», κλπ.      

                Ὁ Ἑλληνισμός ἔχει νά καυχηθεῖ γιά πολλές ἡρωικές του πράξεις καί ἐπικούς ἀγῶνες μέχρι θανάτου προκειμένου νά ὑπερασπιστεῖ τίς ἀξίες τῆς ἐθνικῆς τιμῆς, τῆς δικαιοσύνης, τῆς ἐλευθερίας καθώς καί τήν ἐδαφική ἀκεραιότητα τῆς Ἑλληνορθόδοξης πατρίδας του ἀπό κάθε ἐπίδοξο κυρίαρχο ἤ ἐπίβουλο εἰσβολέα.

                Ὑπέρλαμπρες σελίδες ὑπέρτατης ἐθνικῆς περηφάνειας ἔγραψε ὁ ἑλληνικός λαός, ἐκτός ἀπό τά κλασικά χρόνια, στό ’21, στούς Μακεδονικούς Ἀγῶνες, στούς Βαλκανικούς, στόν Α’  Παγκόσμιο Πόλεμο καί τέλος στό θαῦμα τῆς ἐποποιίας τοῦ Ἑλληνοϊταλικοῦ πολέμου τοῦ ’40, πού προεορτάζουμε σήμερα καί θά τιμήσουμε καί τήν ἄλλη Κυριακή, στήν ἐπέτειο τῶν 80 σχεδόν χρόνων ἀπό τήν ἱστορική ἐκείνη ἡμέρα.

                Τότε, λοιπόν, τό ἀνεπανάληπτο ἐκεῖνο ’40, τῆς 28ης Ὀκτωβρίου, ἄνδρες καί γυναῖκες εἶχαν ἀκλόνητη ἀφοσίωση στό Ἔθνος καί συσπειρώθηκαν γύρω ἀπό τήν πολιτική, πνευματική καί θρησκευτική ἡγεσία τῆς Πατρίδας τους. Τότε ὅλοι οἱ Ἕλληνες εἶχαν λόγο νά χαίρονται καί νά καυχῶνται ἐπειδή εἶναι Ἕλληνες καί ἐπειδή ἀνῆκαν σέ μία πατρίδα δαφνοστεφανωμένη, ὅπου λειτούργησε τό θαῦμα, μέ τόν ἡρωισμό τῶν παιδιῶν της καί μέ τήν προστασία τῆς Θεοτόκου, πού εἶχε ἔρθει ἀπό τήν Τῆνο στά Ἀλβανικά βουνά γιά νά τιμωρήσει τούς ἀσεβεῖς, ὕπουλους καί ἱερόσυλους ὑβριστές τοῦ Δεκαπενταυγούστου μέ τόν τορπιλισμό τοῦ καταδρομικοῦ «Ἕλλη» ἔξω ἀπό τό λιμάνι τῆς Τήνου, καί νά ἐμψυχώσει τά ἀγωνιζόμενα παιδιά τοῦ μετώπου. Ἀκόμη, ὅμως, καί γιά ἕνα ἐπιπρόσθετο λόγο μποροῦσαν τότε νά ὑπερηφανεύονται, ὅτι δηλαδή ὅλος ὁ κόσμος ἔμαθε τότε πάλι ποιά εἶναι ἡ Ἑλλάδα, ἀφοῦ σέ ὅλο τόν κόσμο ἦταν ἡ μόνη πού ἔφερε τήν πρώτη ἧττα στόν ἀήττητο φασιστικό Ἄξονα. Καί γι’ αὐτό σέ ὅλα τά πλάτη τῆς γῆς ἄρχισαν νά μεταδίδονται μεγαλόστομες, ὑπέρ τῶν Ἑλλήνων καί τοῦ Ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ, διακηρύξεις καί ἐγκώμια πού διαδέχονταν τό ἕνα τό ἄλλο, καθώς καί πολλές ὑποσχέσεις γιά τίς ἐκκρεμεῖς ἀπό τούς Βαλκανικούς, ἀκόμη καί τόν Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο ἐδαφικές ἀδικίες σέ βάρος τῆς Ἑλλάδας.

                Μερικές ἀπό τίς ἀδικίες αὐτές ἀφοροῦσαν τά Δωδεκάνησα, τήν Κύπρο, τή Βόρεια Ἤπειρο, κλπ

                Ξένοι Πρωθυπουργοί, δημοσιογράφοι, λογοτέχνες, διπλωμάτες, καθηγητές Πανεπιστημίων, κ.ἄ, μέ ὅλα τά τότε μέσα, ραδιόφωνο, ἐφημερίδες, ταχυδρομεῖο, δημόσιες διαλέξεις, κλπ

                Τηλεγράφημα τοῦ Ἄγγλου Πρωθυπουργοῦ Οὐίνστον Τσώρτσιλ πρός τόν Πρωθυπουργό τῆς Ἑλλάδος Ἰωάννη Μεταξά πού ἔγραφε: Οἱ ἀπειλές καί οἱ ἐκφοβιστικές προσπάθειες τῆς Ἰταλίας ἀποδειχθήκανε ἀνίσχυρες μπροστά στό ἤρεμο θάρρος σας. Γι’ αὐτό καί κατέφυγε σέ ἀπρόκλητη ἐπίθεση κατά τῆς πατρίδας σας, ἀναζητώντας σέ ἀβάσιμες κατηγορίες τή δικαίωση τῆς ἀναίσχυντης πράξης της. Ὁ τρόπος πού ὁ Ἑλληνικός λαός, κάτω ἀπό τήν ἀντάξια αὐτοῦ ἡγεσία σας, ἀντιμετώπισε τούς κινδύνους καί τίς προκλήσεις τῶν τελευταίων μηνῶν, κατέκτησε τόν θαυμασμό τοῦ Βρετανικοῦ λαοῦ γιά τήν Ἑλλάδα. Οἱ μεγάλες ἀρετές τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ θά τή στηρίξουν καί κατά τήν παροῦσα δοκιμασία. Θά σᾶς παράσχουμε κάθε δυνατή συνδρομή, θά πολεμήσουμε μαζί σας τόν κοινό ἐχθρό καί μαζί θά μοιραστοῦμε τήν κοινή νίκη μας».

Στήν Ἐφημερίδα Guardian ἀναφέρεται: «Πολλά ὀφείλει ἡ Ἀγγλία στήν Ἑλλάδα. Στό ἑξῆς δέν θά λέμε ὅτι οἱ Ἕλληνες πολεμοῦν σάν ἥρωες, ἀλλά ὅτι οἱ ἥρωες πολεμοῦν σάν Ἕλληνες».   

Ὁ Ὑπουργός Ἐξωτερικῶν τῆς Μ. Βρετανίας Ἦντεν διακήρυξε: «Ἀσχέτως πρός τό τί θά ποῦν οἱ ἱστορικοί τοῦ μέλλοντος, ἐκεῖνο τό ὁποῖο μποροῦμε νά ποῦμε ἐμεῖς ἀπό τώρα, εἶναι ὅτι ἡ Ἑλλάδα πρώτη ἔδωσε ἀλησμόνητο μάθημα στόν Μουσολίνι».

Τό 1942, ὁ κορυφαῖος Γάλλος  ἀναλυτής Pierre Bourdan, μιλώντας στό BBC, εἶπε: «Μέ τήν πάροδο τοῦ χρόνου θά φανεῖ ὅτι ἡ ἀνδρεία τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ, ἦταν αὐτή πού συνέβαλε περισσότερο στό νά σωθεῖ ὁ εὐρωπαϊκός πολιτισμός, ὁ δημιουργημένος ἀπό τόν ἴδιο αὐτό λαό πρίν ἀπό 2.400 χρόνια. Πρέπει νά τό σκέπτονται αὐτό, ὅταν θά διαμορφώσουν τήν Εὐρώπη. Κάθε ἀχαριστία πρός τήν Ἑλλάδα θά ἰσοδυναμοῦσε μέ προδοσία πρός τήν Εὐρώπη».

Ὁ μεγάλος Γάλλος ποιητής Ἀντρέ Ζίντ, βραβεῖο Νόμπελ Λογοτεχνίας τό 1947, ἔγραψε σέ ἄρθρο του, στίς 31 Δεκεμβρίου 1940: [Νά σᾶς ὑπενθυμίσω ὅτι ἡ Γαλλία τοῦ Πετέν εἶχε ὑποχωρήσει στό Χίτλερ μέσα σέ λίγες ἑβδομάδες καί οἱ Γάλλοι, τελείως ἀνέτοιμοι ἀπό τήν ἡγεσία τους ἀναρωτιόντουσαν γιατί νά πολεμήσουν]. «Ἀνδρεῖε Ἑλληνικέ λαέ! Καταλαβαίνετε τί εἶστε γιά μᾶς; Αὐτούς τούς φρικτούς μῆνες δέν γνωρίσαμε παρά ἀποτυχίες καί ἀπογοητεύσεις, τό γκρέμισμα τῶν ἀξιῶν καί τῶν ἐλπίδων μας πού μᾶς ἔκαναν κάποτε ὑπερήφανους. Καί ξαφνικά, ἡ φωνή σας, προσφιλής ὅσο καμία ἄλλη, ὑψώνεται πάνω ἀπό τό βουητό τῆς κόλασης. Μέ τί συγκίνηση πάλλουσα, μέ τί ἀφοσίωση τήν ἀκοῦμε! Ἐκπροσωπεῖτε τό θρίαμβο τῆς γενναίας ἀρετῆς, τῆς ἀληθινῆς ἀξίας, τῆς ἀξίας τῶν λίγων. Πόση εὐγνωμοσύνη αἰσθανόμαστε γιά σᾶς πού ξαναδώσατε σ’ ὁλόκληρη τήν ἀνθρωπότητα κάποια δυνατότητα πίστης στόν ἄνθρωπο, θαυμασμοῦ, ἀγάπης κι’ ἐλπίδας».

Ὁ Πρόεδρος τῶν ΗΠΑ Φραγκλίνος Ροῦσβελτ πρός τόν Βασιλέα τῆς Ἑλλάδος Γεώργιο Β’  ἔγραφε: «Ὅπως ἡ Ὑμετέρα Μεγαλειότης γνωρίζει, σταθερά πολιτική τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν εἶναι νά βοηθεῖ τίς κυβερνήσεις καί τούς λαούς νά ὑπερασπίζονται τούς ἑαυτούς των ἐναντίον τῶν ἔξωθεν ἐπιθέσεων [αὐτά λέγανε τότε]. Διαβεβαιῶ τήν Ὑμετέραν Μεγαλειότητα ὅτι ἐλήφθησαν μέτρα γιά νά παρασχεθεῖ βοήθεια στήν γενναίως ἀγωνιζόμενην Ἑλλάδα». Καί σέ ἄλλη στιγμή ὁ ἴδιος Ἀμερικανός Πρόεδρος μᾶς ἔλεγε ὅτι «Ὅταν καί οἱ πιό ἀτρόμητοι ἄνδρες εἶχαν χάσει κάθε ἐλπίδα, ὁ Ἑλληνικός λαός τόλμησε νά θέσει σέ ἀμφιβολία τό ἀήττητο του μηχανοκίνητου θηρίου, καί ἀντέταξε ὑπερήφανα στή βία τό πνεῦμα τῆς ἐλευθερίας, τό ὁποῖον ὑπῆρξε πάντοτε δικό του προϊόν καί θησαυρός του».

Ἀλλά καί ἀργότερα, ὅταν ὁ Ἑλληνικός λαός ἀντιμετώπισε μετά τόν ἰταλικό Φασισμό, τό γερμανικό Ναζισμό, τήν ἄνοιξη τοῦ 1941, ἡ μπολσεβίκικη, ἀριστερή Μόσχα, πού εἶχε ἐπιδοθεῖ ἀρχικά σέ ἐναγκαλισμούς, κομμουνιστική ὄντας αὐτή, μέ τόν ἐπάρατο, ὅπως ἔλεγε, στά λόγια μόνο Ναζισμό, μετέδιδε ἀπό τόν ραδιοφωνικό της Σταθμό:

«Πολεμήσατε ἄοπλοι ἐναντίον πάνοπλων καί νικήσατε. Μικροί μετρηθήκατε μέ μεγάλους καί ὑπερτερήσατε. Δέν ἦταν δυνατόν νά γίνει ἀλλιῶς, γιατί εἶστε Ἕλληνες. Χάρις στίς θυσίες σας κερδίσαμε χρόνο γιά νά ἀμυνθοῦμε [ἐννοεῖ μέ τή μάχη στά ὀχυρά της Μακεδονίας, Θράκης καί στό Ὁλοκαύτωμα τῆς Κρήτης κατά τῶν Γερμανῶν]. Ὡς Ρῶσοι καί ὡς ἄνθρωποι σᾶς εὐγνωμονοῦμε».   

Ὁ Πρωθυπουργός τῆς Ἀγγλίας ἔλεγε στή Βουλή τῶν Κοινοτήτων: «Ὁ Ἰταλός δικτάτορας ἐπέπεσε κατά τό γνωστό ἀναίσθητο τρόπο του πάνω στό μικρό ἀλλ’ ἀθάνατο ἑλληνικό ἔθνος, χωρίς τήν ἐλάχιστη πρόκληση. Ὁ δέ Βασιλεύς τῆς Ἑλλάδος, ἡ Ἑλληνική Κυβέρνηση καί ὁ Ἑλληνικός λαός ἀποφασίσανε νά ἀγωνισθοῦν γιά τή ζωή καί τήν τιμή γιά νά μήν ἁλυσσοδεθεῖ ὁ κόσμος ὁλόκληρος».

Ὁ Λόρδος Χάλιφαξ στή Βουλή τῶν Λόρδων ἔλεγε:

«Οὐδέποτε στήν ἱστορία τό ὄνομα τῆς Ἑλλάδας στάθηκε τόσο ψηλά καί τό ὄνομα τῆς Ἰταλίας τόσο χαμηλά».

Ὁ στρατιωτικός κριτικός τοῦ ραδιοφωνικοῦ σταθμοῦ τοῦ Λονδίνου, ἀφοῦ ἔπλεξε τό ἐγκώμιο τῆς στρατιωτικῆς τακτικῆς τοῦ ἑλληνικοῦ στρατηγείου, ἔλεγε: «Θά παραμείνει αἰώνια καί ὑπερήφανη ἡ ἀρνητική ἀπάντηση στό τελεσίγραφο. Ἀλλά ἐπίσης θά εἶναι πρός αἰώνια δόξα τοῦ Ἑλληνικοῦ ἔθνους τό γεγονός ὅτι ὁλόκληρο τό ἔθνος ἐνστερνίστηκε τή στάση αὐτή καί οὐδέποτε ἴσως στήν ἱστορία ἐκδηλώθηκε τόσο ἀπόλυτη καί ἀσκίαστη ἡ ὁμοφωνία ἑνός ὁλόκληρου λαοῦ σέ ἡρωικό ἀγώνα».

Ὁ καημένος Στρατηγός Ντέ Γκώλ δήλωνε: «Ὁ Ἀγώνας τῆς Ἑλλάδας, τά ἀνδραγαθήματά της, οἱ σκληρές δοκιμασίες τῆς δημιουργοῦν γι’ αὐτήν δικαιώματα ἀναμφισβήτητα».

Ἔγραφε τό Daily Press:

«Ὁ Ἑλληνικός θρίαμβος ἀποδεικνύει ὅτι ἡ χώρα αὐτή ἔχουσα ἰσχυρό τό συναίσθημα τῆς τιμῆς καί μήν ἔχοντας προδότες [δυστυχῶς νά προσθέσω ἐγώ ὅτι μετά τό ’45 καί μέχρι σήμερα ἔχει καί ἀπάτριδες καί ἐθνομηδενιστές καί διεθνιστές πεμπτοφαλαγγίτες] μπορεῖ νά ἐπιτελέσει θαύματα. Μετά τήν ἧττα του ὁ Ξέρξης ὅρισε ἕνα δοῦλο νά τοῦ ὑπενθυμίζει καθημερινά τούς Ἀθηναίους. Δέν ὑπάρχει ἀνάγκη φασίστα δούλου, λέει ὁ ἀνταποκριτής τοῦ Daily Press, γιά νά ὑπενθυμίζει τούς Ἀθηναίους στό Μουσολίνι. Θά τούς θυμᾶται σέ ὅλη του τή ζωή». Δέν εἶχε βέβαια ζωή ὁ Μουσολίνι γιατί οἱ ἴδιοι οἱ Ἰταλοί φρόντισαν γρήγορα νά τοῦ τήν ἀφαιρέσουν καί αὐτοῦ καί τοῦ γαμπροῦ του, τοῦ Τσιάνο. 

Ὁ Πρωθυπουργός τῆς Αὐστραλίας διακήρυξε: «Ἔπειτα ἀπό τόσους αἰῶνες ἡ Ἑλλάς ἔδωσε ἕνα ἀπό τά πλέον ὑπέροχα παραδείγματα θαρραλέου ἀγώνα γιά τήν ἐλευθερία, ἀπό τά σπουδαιότατα πού μπορεῖ νά ἐπιδείξει ἡ ἀνθρώπινη ἱστορία».

Ἄλλη Ἀγγλική ἐφημερίδα σέ ἄρθρο της μέ τόν τίτλο «Χαῖρε Ἑλλάς» ἔγραφε: «Στήν πραγματικότητα ἡ Ἑλλάς ἀπέδειξε ὅτι εἶναι ἀντάξια τῆς κλασικῆς της παραδόσεως καί μάλιστα κατά τρόπο πού ὁ Ὅμηρος θά εὕρισκε ὅτι εἶναι ἱκανός ὁ τρόπος αὐτός νά ἐμπνεύσει τή μούσα του. Ἡ γενναιοψυχία τῶν Ἑλλήνων φωτίζει σάν ἥλιος ἕνα σκοτεινό κόσμο. Ὅταν ἔρθει ἡ ἡμέρα τῶν τελικῶν λογαριασμῶν δέν πρέπει νά ξεχάσουμε ποιός πολέμησε ἡρωικά καί ποιός ὄχι. Ἡ Ἑλλάς εἶναι ἄξια τῆς αἰώνιας ἐκτίμησής μας, καί τοῦ θαυμασμοῦ μας».

Ὅπως ἀνακοίνωσε ὁ ραδιοφωνικός σταθμός τῆς Βοστώνης μέ τίς νίκες τῶν Ἑλλήνων τόσο πολύ εἶχαν ἐνθουσιασθεῖ στή Γαλλία οἱ Γάλλοι στρατιῶτες ὥστε στή γαλλοϊταλική μεθόριο, πρός διακωμώδηση τοῦ φασιστικοῦ στρατοῦ ἀναρτήσανε μία ἐπιγραφή πού ἔλεγε: Ἕλληνες στρατιῶτες, μή προχωρεῖτε πιά. Ἀπό δῶ ἀρχίζουν τά γαλλικά σύνορα»!

Ἀλλά καί οἱ ἴδιοι οἱ Ἰταλοί στά βιβλία τους ἐπαινοῦν καί ἐγκωμιάζουν τούς Ἕλληνες.

Στά Ἀπομνημονεύματα τοῦ Ἰταλοῦ Πρεσβευτῆ στήν Ἀθήνα Emanuele Grazzi, ἔκδοση τοῦ 1945, μέ τίτλο «Ἡ ἀρχή τοῦ τέλους. Ἡ ἐπιχείρηση κατά τῆς Ἑλλάδος», [‘il principio della fine’], διαβάζουμε:

«Μία μεγάλη χώρα, ἡ Ἰταλία, αὐθόρμητα ὑποσχέθηκε νά σεβαστεῖ τήν ἐδαφική ἀκεραιότητα μίας ἄλλης πιό μικρῆς χώρας (δηλ. τῆς Ἑλλάδος) καί τή διαβεβαίωσε ὅτι δέν θά ἀναλάβει τήν πρωτοβουλία στρατιωτικῶν ἐπιχειρήσεων ἐναντίον της· τήν ἐπιδαψίλευσε μάλιστα μέ πλούσιες ἐκδηλώσεις (πού δέν τῆς εἶχαν ἄλλωστε ζητηθεῖ) ἐγκαρδιότητας καί φιλίας. Καί ὅμως, ἡ μεγάλη χώρα, ἡ Ἰταλία δηλαδή, ἀποφασίζει ξαφνικά νά κτυπήσει τή μικρή, τήν Ἑλλάδα, δηλαδή, μέ καθαρό σκοπό νά τήν κατακτήσει καί νά τήν ἐξαφανίσει· γιά νά δικαιολογήσει δέ τήν ἐπίθεσή της ἐπικαλεῖται τίς πιό ψευδεῖς καί εὐτελεῖς ἀφορμές.

Ἡ μικρή χώρα συγκεντρώνει τότε καί τήν ὕστατη δύναμή της, ἑνώνει σέ ἕνα ἀδιαχώριστο μεῖγμα ὄπλα καί καρδιές, ἀντιστέκεται νικηφόρα στήν ἐπίθεση, ὑφίσταται σκληρότατες ἀπώλειες σέ αἷμα, σέ ὑλικό, σέ πατρικό ἔδαφος, ἀλλά δέν ὑποκύπτει παρά μόνον ὅταν ἕνα ἄλλο Κράτος, ἀκόμη πιό μεγάλο ἀπό τό πρῶτο, ἡ Γερμανία δηλαδή, τῆς ἐπιτίθεται καί τή συντρίβει. Τέτοια εἶναι ἡ Ἱστορία τῆς ἰταλικῆς ἐπιθέσεως ἐναντίον τῆς Ἑλλάδας, συνεχίζει ὁ ἔντιμος Ἰταλός πρεσβευτής στήν Ἑλλάδα. Ἔχουμε, δηλαδή, τόν ἀρχαῖο μύθο τοῦ λύκου καί τοῦ ἀρνιοῦ, μέ τήν παραλλαγή ὅμως ὅτι τό ἀρνί, ἀντί νά ὑποκύψει καί νά γίνει βορά, δείχνει θαρραλέα τά δόντια του στόν λύκο καί καταφέρνει νά κρατήσει ψηλά τό κεφάλι μέ τιμή. Ἀλλά ἡ ἑλληνοϊταλική σύγκρουση ἔχει μία ἀξία πού ὑπερτερεῖ ἀπό ἐκείνη ἑνός ἔνδοξου μόνο κεφαλαίου τῆς ἐθνικῆς ἐποποιίας ἑνός μικροῦ λαοῦ.

Γιά τίς Δυνάμεις πού ἡ μεγαλομανία τους καί ἡ πεποίθηση ὅτι οἱ ἀντίπαλοί τους εἶναι ἀνίκανοι νά ἀντισταθοῦν καί πού ἔριξαν τόν κόσμο μέσα σέ μία πολεμική θεομηνία ὅμοια μέ τῆς Ἀποκαλύψεως, ὁ ἑλληνοϊταλικός πόλεμος σήμανε τήν ἀρχή τοῦ τέλους ὄχι μόνο γιά τόν ἀντίκτυπό του στόν στρατηγικό τομέα, ἀλλά καί γιά τίς ὀδυνηρές συνέπειες αὐτοῦ τοῦ πολέμου κυρίως στήν ψυχολογική καί πολιτική κατάσταση τοῦ ἰταλικοῦ λαοῦ. Αὐτή εἶναι μία ἔντιμη ὁμολογία τοῦ Ἰταλοῦ διπλωμάτη.

Σήμερα, βεβαίως, οἱ δυό λαοί ἔχουν ἀδελφωθεῖ. Ἡ ἱστορία ὅμως δέν ξεχάστηκε  οὔτε μπορεῖ νά ξεχαστεῖ. Τό ἡρωικό ἔπος τοῦ ’40 ἀνήκει στήν Ἑλληνική ἱστορική μνήμη.    

Ὁ ἠθικός, λοιπόν, ἀντίκτυπος τῆς 28ης Ὀκτωβρίου καί τοῦ ΟΧΙ ὑπῆρξε τεράστιος σέ ὅλους τούς λαούς τῆς Οἰκουμένης καί στόν Παγκόσμιο τύπο, ἀφοῦ μέ τήν ἀπόβαση τῆς Ἰταλίας στήν Ἀλβανία, ὁ φαιδρός δικτάτορας Μουσολίνι διατυμπάνιζε ὅτι «θά σπάσει τά πλευρά τῆς Ἑλλάδας, ὅπως τό ἔκανε καί στήν Ἀβησσυνία».

Ὅμως, τό ἀδίστακτο καί ἀνεπιφύλακτο ΌΧΙ τοῦ Πρωθυπουργοῦ Ἰωάννη Μεταξά καί σέ ἀδιάσπαστη ἑνότητα καί σύμπνοια μέ ὅλο τό ἔθνος καί τήν ὅλη πολιτική, στρατιωτική, ἐκκλησιαστική καί πνευματική ἡγεσία, ἔφερε ἀποτελέσματα θριάμβου σέ ἕνα διεθνές περιβάλλον ζοφερό, ἀπό τή στιγμή πού εἶχε ἀρχίσει ὁ Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος στήν πρώτη Σεπτεμβρίου τοῦ 1939· καί κανείς μέχρι τότε δέν εἶχε ἀντιδράσει οὔτε στήν εἰσβολή τῆς Ναζιστικῆς Γερμανίας τό 1938 στήν Αὐστρία, ὅπου τήν ὑποχρέωσε νά ἑνωθεῖ μέ αὐτήν, οὔτε ὅταν ὁ Χίτλερ εἰσέβαλε στήν Τσεχοσλοβακία τό 1939· οὔτε κανείς ἀντέδρασε στίς 23 Αὐγούστου τοῦ 1939 ὅταν συνῆψαν δεκαετές σύμφωνο μή ἐπιθέσεως ἀπό τή μία ἡ Ναζιστική Γερμανία τοῦ Χίτλερ καί ἀπό τήν ἄλλη ἡ Κομμουνιστική Ρωσία τοῦ Στάλιν καί στή συνέχεια μοιραστήκανε φιλικά μεταξύ τους καί τήν Πολωνία.

Τό 1940 ἰσχυρότατα Εὐρωπαϊκά κράτη μέ λίγων ὡρῶν ἀντίσταση ὑποκύψανε στόν πανίσχυρο Ἄξονα. Καταληφθήκανε Γαλλία, Δανία, Ὀλλανδία, Βέλγιο, Νορβηγία. Στή Νορβηγία, μάλιστα, βοήθησε καί ὁ γερμανόφιλος Νορβηγός Κουίσλιγκ πού ἔκτοτε τό ὄνομά του ἔγινε συνώνυμο τοῦ προδότη.

Τότε, τόν Ἰούνιο τοῦ 1940, μπῆκε στόν πόλεμο καί ἡ Ἰταλία τοῦ Μουσολίνι καί ἐπιτέθηκε κατά τῆς ψυχορραγούσας ἀπό τόν Ἰούνιο τοῦ 1940 Γαλλίας καί κατά τῆς ἀγωνιζόμενης Ἀγγλίας. Ἡ Ἀγγλία πού, ἀπό τόν Μάιο τοῦ 1940, εἶχε ἐπιλέξει νά πολεμήσει ἀντί νά παραδοθεῖ, κατέστρεψε τά ἀποβατικά σκάφη τῶν Γερμανῶν πού ἐπιχείρησαν τόν Αὔγουστο τοῦ 1940 νά κάνουν ἀπόβαση στό ἔδαφός της.

7 Ἀπριλίου τοῦ 1939 ἡ Ἰταλία εἰσβάλλει στήν Ἀλβανία μέ ἰσχυρό στόλο, ἀεροπορία καί ἀποβατικά στρατεύματα καί τήν προσαρτᾶ στήν Ἰταλική Αὐτοκρατορία, ὅπως εἶχε βαφτίσει τήν Ἰταλία ὁ Μουσολίνι. Αὐτή τήν Ἰταλία πού, κατά τούς ἰσχυρισμούς τοῦ ἴδιου, ὑστερόβουλου καιροσκόπου καί δόλιου Ντοῦτσε, στήριζε τίς ἀξιώσεις της σέ ὀκτώ ἑκατομμύρια λόγχες καί 45 ἑκατομμύρια μελανοχίτωνες, ἀλλά στήν ἐαρινή πορεία του στήν Ἀλβανία ζήτησε βοήθεια καί ἀπό τά 85 ἑκατομμύρια Γερμανῶν Ναζιστῶν, γιά νά ἀντιμετωπίσει 7 ἑκατομμύρια Ἑλλήνων καί ἔσκουζε, ὅπως λέει ἡ Βέμπο, «Ἄχ Τσιάνο, θά τρελαθῶ Τσιάνο, μέ τούς τσολιάδες ποιός μοῦ εἶπε νά τά βάνω». Ὁ Μουσολίνι εἶχε συμφωνήσει βέβαια μέ τόν Χίτλερ ἀπό τήν Ἀλβανία νά εἰσβάλει στήν Ἑλλάδα καί νά τήν κατακτήσει.

Μία μικρή παρένθεση σχετικά μέ τήν Ἰταλία καί τήν Ἀλβανία:

Ἡ Ἰταλία, τότε, ἐθεωρεῖτο Μεγάλη Δύναμη. Εἶχε ἐπιτύχει, τό 1911, στόν πόλεμο κατά τῆς Τουρκίας, νά γίνει ἰσχυρή δύναμη στή Μεσόγειο καί νά στερεώσει τήν κυριαρχία της στήν Ἀδριατική, τήν Τριπολίτιδα, τήν Κυρηναϊκή καί τά Δωδεκάνησα, ἀπ’ ὅπου, ὅμως, ἀπό τά Ἰταλοκρατούμενα Δωδεκάνησα, οἱ Ἕλληνες τό 1940, κατά ἑκατοντάδες δραπέτευσαν, φεύγοντας γιά τά πεδία τῶν μαχῶν, παρότι κινδύνευαν νά ἐκτελεστοῦν, ἄν τούς πιάνανε οἱ Ἰταλοί κατακτητές. Ἔφευγαν κυρίως ἀπό τή Λέρο, ἀπό ὅπου εἶχε ξεκινήσει τό Ἰταλικό ἀντιτορπιλικό γιά τό ἀνίερο ἔργο του στήν Τῆνο, τήν ἡμέρα τῆς Παναγίας. 

Τό 1922 ὁ Μουσολίνι ἐπέβαλε τό φασισμό σέ ὅλη τήν Ἰταλία καί ἀργότερα τό 1936 σχημάτισε μέ τό Χίτλερ ἄξονα Βερολίνου-Ρώμης. Τό 1939 ὑπογράφει τό «Σιδηροῦν Σύμφωνο» μέ τή Γερμανία. Στούς Βαλκανικούς δέ Πολέμους ὁ Ἑλληνικός Στρατός μετά τά Γιάννενα εἶχε καταλάβει τήν πρωτεύουσα τῆς Βορείου Ἠπείρου, τήν Κορυτσά, ἀλλά οἱ Μεγάλες Δυνάμεις, μέ ἀπαίτηση τῆς Ἰταλίας καί τῆς Αὐστρίας, δημιούργησαν ἀνεξάρτητο Ἀλβανικό κράτος, τό 1913, στό ὁποῖο προσαρτήσανε καί τή βόρειο Ἤπειρο μέ διακοίνωση πρός τήν Ἑλληνική Κυβέρνηση νά ἀποσύρει τά στρατεύματά της ἀπό τή βόρειο Ἤπειρο, πράγμα πού ἔκανε καί πού τότε οἱ Βορειοηπειρῶτες στό Ἀργυρόκαστρο ἵδρυσαν τήν Κυβέρνηση τῆς Β. Ἠπείρου ὑπό τόν Γεώργιο Ζωγράφο. Αὐτά τά λίγα γιά τήν προηγούμενη τοῦ ’40 Ἰταλία καί Ἀλβανία.

Μέσα, λοιπόν, στό ζοφερό σκοτάδι πού κάλυπτε τόν παγκόσμιο ὁρίζοντα, ἡ ἑλληνική ἐποποιία τῆς 28ης Ὀκτωβρίου τοῦ ‘40, ὕψωσε τό Σταυρό τῆς Δικαιοσύνης καί τῆς Πίστεως καί τόν ἀναμμένο δαυλό τῆς ἐλευθερίας καί ἡ Ἑλλάδα ἀποτέλεσε τή μόνη ἀκτίδα φωτός μέ τήν ἀπόκρουση σύσσωμου τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ τῆς ἄνανδρης καί ἀναίσχυντης φασιστικῆς ἰταλικῆς ἐπίθεσης, σημειώνοντας μάλιστα τήν πρώτη νίκη τῆς κατά τοῦ ἑνός ἑταίρου τοῦ Ἄξονα, ἐξοντώνοντας ἀπό τίς πρῶτες μέρες τήν περίφημη Ἀλπινιστική Μεραρχία, μέ τήν ἐπωνυμία «Τζούλια», στόν τομέα τῆς Πίνδου καί πού ἀμέσως τότε ἔσπευσε στήν Ἀλβανία ὁ ἀρχηγός τοῦ Γενικοῦ Ἐπιτελείου τῆς Ρώμης στρατάρχης Μπαντόλιο γιά νά συγκρατήσει τό καταρρέον ἠθικό τοῦ στρατοῦ. Ὅταν, ὅμως, ὕστερα ἀπό λίγες ἡμέρες μπῆκε ὁ ἑλληνικός ἡρωικός στρατός στή Μοσχόπολη, Πόγραδετς, Πρεμετή, Ἁγίους Σαράντα, Δέλβινο, Ἀργυρόκαστρο, Χειμάρα, Κλεισούρα, καί ἀκολούθησε γενική ὑποχώρηση καί φυγή τοῦ ἰταλικοῦ στρατοῦ, ὁ Ἀρχηγός τοῦ Γενικοῦ Ἐπιτελείου Μπαντόλιο παραιτήθηκε.

Ἔτσι, λοιπόν, ἡ Ἑλλάδα μέ τίς νίκες της ἠλέκτρισε τήν παγκόσμια συνείδηση καί προκάλεσε κατάπληξη σέ ὅλο τόν κόσμο, ὅπως εἶχε προφητέψει ὁ Ἀμερικανικός τύπος, ὅτι «Ἐκεῖ πάνω στά βουνά τῆς Ἠπείρου κρίνεται ἴσως ἡ τύχη τοῦ ὅλου πολέμου», καί φάνηκε καθαρά σέ ὅλους τούς λαούς ὅτι ἡ Ἑλλάδα δέν διαχειριζόταν ὑπόθεση ἀποκλειστικά δική της, ἀλλά, ὅπως καί ἡ Μ. Βρετανία, ὑπόθεση κοινή ὅλων τῶν λαῶν. Δέν ἀγωνίσθηκε ἡ Ἑλλάδα γιά λογαριασμό της, ἀλλά γιά λογαριασμό ὅλης της ἀνθρωπότητας.

Ἔτσι, λοιπόν, ἐξηγοῦνται ὅλοι οἱ διθυραμβικοί ἔπαινοι ὑπέρ τῆς Ἑλλάδος καί τοῦ γενναίου Ἑλληνικοῦ λαοῦ, ἀφοῦ μέ τό ΟΧΙ ἔλλαμψε ἡ πρώτη νίκη κατά τοῦ Ἄξονα πάνω στά Ἀλβανικά βουνά. Εἶναι γεγονός ὅτι σύσσωμος ὁ Ἑλληνικός λαός σέ ὅλη τήν Ἑλλάδα ἀγωνίσθηκε μέ τέλεια αὐταπάρνηση καί δημιούργησε τό Ἀλβανικό ἔπος, ἀφοῦ εἶχε ἐναποθέσει τήν ἐλπίδα του στή Θεοτόκο καί στόν Παντοδύναμο Θεό, ὅπως αὐτό προκύπτει ἀπό συγκλονιστικές μαρτυρίες ἁπλῶν ἀγωνιστῶν σέ γράμματα καί ἡμερολόγια, μέχρι τή στρατιωτική καί πολιτική ἡγεσία, πού τῶν τελευταίων μάλιστα ἡ πίστη διατυπώνεται στά διαγγέλματά τους, στά ὁποῖα διαβάζουμε «μέ πίστη στό Θεό», «τό ἔθνος μας θά ἀγωνισθεῖ ὑπέρ βωμῶν καί ἑστιῶν», ἀλλά καί στό διάταγμα γενικῆς ἐπιστράτευσης, ὁ Πρόεδρος τῆς Κυβερνήσεως Ἰωάννης Μεταξάς, πού διατύπωνε τήν εὐχή «Ὁ Θεός εἴθε νά σώσει τήν Ἑλλάδα» καί τά ἀγωνιζόμενα παιδιά ἐπαναλαμβάνανε «Ἔκανα τό Σταυρό μου καί ξεκίνησα γιά τή μάχη», «Τό Εὐαγγέλιο τό κρατοῦσα σφιχτά πάνω στό στῆθος μου κι ὁ νοῦς μου ἦταν ἀδιάκοπα στό Θεό καί στή Μεγαλόχαρη» καί πλῆθος ἄλλα παρόμοια. Καί ἡ Σοφία Βέμπο τραγουδοῦσε:

«Παιδιά, τῆς Ἑλλάδος παιδιά,

πού σκληρά πολεμᾶτε

πάνω στά βουνά.

          Παιδιά στή γλυκιά Παναγιά

       προσευχόμαστε ὅλες

         νά ‘ρθετε ξανά».

Καί οἱ ἀξιωματικοί παροτρύνουν τούς στρατιῶτες νά ψάλλουν τόν «Ἀκάθιστο Ὕμνο», τόν Ὕμνο πρός τήν Ὑπέρμαχο Στρατηγό. Ἔτσι ἔγινε τό θαῦμα τοῦ Ἀλβανικοῦ Ἔπους.

Ἐγώ, ὅμως, θέλω νά προσθέσω καί μία ἄλλη τιτάνια βοήθεια πού ἦρθε ἀπό τίς προδομένες πρόσφατα Πρέσπες καί τό Πισοδέρι, ὅπου ἐκεῖ, ἀπό τίς πρῶτες ἡμέρες τοῦ Μακεδονικοῦ Ἀγώνα, εἶχε μεταφερθεῖ, μέσα σέ σάβανο τοῦ Παναγίου Τάφου, πού εἶχε φέρει ἀπό τήν Ἱερουσαλήμ ὁ Ἁγιοταφίτης Μόδεστος, εὐεργέτης τοῦ Πισοδερίου, τό κομμένο κεφάλι τοῦ Μακεδονομάχου Παύλου Μελᾶ, καί εἶχε ταφεῖ προσωρινά μπροστά στό Ἅγιο Βῆμα τῆς Ἁγίας Παρασκευῆς στό Πισοδέρι, ἐκεῖ στίς Πρέσπες. Σ’ ὅλη τή Μακεδονία τά παιδιά τῶν Μακεδονομάχων δίνανε τίς νέες τους μάχες ἤ μᾶλλον συνέχιζαν αὐτές τῶν δικῶν τους συγγενῶν καί πατεράδων, ἀγωνιστῶν στή Φλώρινα, στίς Πρέσπες, στό Πισοδέρι, στή Θράκη γιά νά σώσουν τό πολύπαθο καί αἱματοβαμμένο σῶμα τῆς Μακεδονίας ὅπως τό πέτυχαν τότε στόν Μακεδονικό Ἀγώνα, καί τώρα τό ‘40.

Σχετικά μέ τό ἔπος τοῦ ’40 στή Φλώρινα, καί τίς ἐπιχειρήσεις στίς Πρέσπες καί Πισοδέρι, διαβάζω ἀπό τήν ἔκδοση τῆς Ἑταιρείας Μακεδονικῶν Σπουδῶν, μέ τίτλο «Ἡ Φλώρινα στό Ἔπος τοῦ ’40. Ἱστορία τῶν Σιδηρῶν Συνταγμάτων της» :

«Οἱ στρατιωτικές μονάδες τῆς ἀκριτικῆς Φλώρινας ὅπως καί αὐτές τῶν ἄλλων ἐπαρχιῶν τῆς Ἑλλάδος, πρῶτες ἔπεσαν στή φωτιά τοῦ πολέμου τόν Ὀκτώβριο τοῦ 1940 καί τελευταῖες καταθέσανε τά ὄπλα. Μία ἀνώτερη πνοή καί ἕνα ὑψηλό πνεῦμα θυσίας κυριαρχεῖ στήν ψυχή τῶν μαχητῶν τοῦ λόχου πού εἶναι σχεδόν στό σύνολο παιδιά τοῦ ἴδιου ἀκριβῶς τόπου πού ὑπερασπίζονται, παιδιά τῆς Πρέσπας, τοῦ Πισοδερίου, τῶν Κορεστίων, τῆς Φλώρινας. Τά παιδιά αὐτά ἔλεγαν «ὁ στενός διάδρομος τῶν Πρεσπῶν θά γίνει ὁ τάφος τῶν Ἰταλῶν ἄν διανοηθοῦν νά περάσουν. Κανείς δέν θά περάσει δῶ ‘θέ ἀπό τόν φραγμό, τό πυρωμένο ὀχυρό τοῦ λόχου Πρέσπας». Δυστυχῶς περάσανε στίς μέρες μας ἀπό τίς Πρέσπες συρφετός ντόπιων καί ξένων σφετεριστῶν τοῦ ἑλληνικοῦ ὀνόματος μέ τήν ἀρωγή τῶν ντόπιων ἐντολοδόχων τους.

Καί ὁ Πρόεδρος τῆς Ἑταιρείας Μακεδονικῶν Σπουδῶν, στήν ἴδια ἔκδοση,  θίγει ἕνα πολύ σημαντικό καί λεπτό θέμα πού ἀφορᾶ στούς λεγόμενους «σλαβόφωνους» τῆς Μακεδονίας καί τή συμμετοχή τους στήν ἐποποιία τοῦ ’40. Γράφει γιά τά τρία Σιδηρᾶ Συντάγματα τῆς Φλώρινας (τά 28, 33 καί 90 ) πού ὑπερασπίστηκαν μέχρι θανάτου τήν τιμή τῆς Ἑλλάδας μέ ἀκράδαντη ἀφοσίωση στό ἔθνος τους καί μέ θαυμαστή ἀνδρεία στά ἀλλεπάλληλα πεδία τῶν μαχῶν κατά τό Ἔπος 1940-1941.Ἐπί πέντε συνεχεῖς μῆνες, γράφει, ἀπό τήν 28η Ὀκτωβρίου 1939 μέχρι καί τήν 23η Ἀπριλίου 1941, πολεμοῦσαν νύχτα-μέρα ἀνύστακτοι καί ἀήττητοι μέσα στά χιόνια, ὑπό δριμύτατο ψύχος καί ὑπό καταιγισμό ἐχθρικοῦ πυρός στίς ὑψηλότερες κορυφογραμμές ἀπρόσιτων βουνῶν, ἀπέναντι σέ ἀπείρως πολυαριθμότερο καί ἰσχυρότερο ἐχθρό. Ὡστόσο, καταλαμβάνανε τίς κορυφογραμμές τή μία πίσω ἀπό τήν ἄλλη καί συντρίβανε παντοῦ τόν ἐχθρό. Ἀήττητοι μπῆκαν πρῶτοι στή φωτιά καί βγῆκαν τελευταῖοι. Ἀλλ’ ὄχι ὅλοι.

Χαρακτηριστικό ὅτι ὅταν ἡ Γερμανική Βέρμαχτ εἶχε καταλάβει τή Φλώρινα, τή Θεσσαλονίκη καί ὅλη τη Μακεδονία, τή Θεσσαλία, τήν περισσότερη Ἤπειρο καί τή Ρούμελη, τά Συντάγματα τῆς Φλώρινας, Πρέσπας καί Πισοδερίου καθήλωναν ἀκόμη τούς Ἰταλούς στήν Ἀλβανία!

Καί τονίζει ὅτι οἱ ἄνδρες τῶν Σιδηρῶν Συνταγμάτων Φλώρινας εἶχαν κάτι τό ξεχωριστό. Στή μεγάλη πλειοψηφία τούς ἦταν σλαβόφωνοι Μακεδόνες καί εἶχαν τό «λυκοτόμαρο». Παρ’ ὅτι οἱ πατέρες τους νωρίτερα εἶχαν ἀποτελέσει τή ραχοκοκκαλιά τοῦ Μακεδονικοῦ Ἀγώνα καί τό Ἱερό Σφάγιο τοῦ Ἔθνους, ἡ Πατρίδα τούς ὑποπτευόταν! Καί τούς διέκρινε ἀπό τούς ἄλλους Ἕλληνες καί μερικούς τό 1936 ἡ δικτατορία τούς καταπίεζε. Αὐτοί, ὅμως, οἱ ἀλλόφωνοι Μακεδόνες, βλαχόφωνοι, ἀρβανιτόφωνοι γηγενεῖς καί τουρκόφωνοι πρόσφυγες ἀπό τόν Πόντο καί τή Μ. Ἀσία, συγκρότησαν τά τρία Συντάγματα Φλώρινας καί Ἀμυνταίου. Μακεδόνες ἦταν καί οἱ πλεῖστοι ἔφεδροι ἀξιωματικοί καί ὑπαξιωματικοί. Αὐτοί λοιπόν, ἦταν γιά τούς ὁποίους ὁ θρυλικός Παππούς, ὁ διοικητής τοῦ 28ου Συντάγματος Ἀμυνταίου Νικόλαος Παπαδόπουλος, σημειώνει ἀποκαλυπτικά στό Πολεμικό Ἡμερολόγιό του:

«Ὅσον ἀφορᾶ στήν Ἐθνολογική σύνθεση τοῦ παραμεθορίου πληθυσμοῦ της, πολλές εἶχαν ἐγερθεῖ ἀμφιβολίες γιά τή  μαχητικότητα Μονάδας πού θά ἀποτελεῖτο σέ ἀρκετό ποσοστό ἀπό ἄνδρες ὁμιλοῦντες γλωσσικό ἰδίωμα, τό ὁποῖο κακῶς ἀποκαλεῖται ἀκόμη καί σήμερα σλαβομακεδονικό».

Ὁ Παππούς τούς ἐμπιστεύτηκε, τούς ὁδήγησε στή μάχη καί τούς θαύμασε καί ἐπιλέγει νά ἀφήσει σάν παρακαταθήκη, στό Πολεμικό Ἡμερολόγιο τοῦ Συντάγματος, τά ἀκόλουθα:

«Ἡ πολεμική δράση τοῦ 28ου Συντάγματος ἀποτελεῖ χαρακτηριστικό παράδειγμα βαθιά ριζωμένου Ἑλληνισμοῦ στίς καρδιές τῶν ἐτερόφωνων μέν, ἀλλά ἄριστων αὐτῶν Ἑλλήνων».

Ἐγώ μόνο νά ὑπενθυμίσω ὅτι ὁ καθηγητής τῆς Νομικῆς Ἀλέξανδρος Σβῶλος ἔγραφε προλογίζοντας τίς Μακεδονικές Ἱστορίες τοῦ Μακεδονομάχου Μόδη, νά μήν τολμήσει κανείς νά ταυτίσει τό γλωσσικό ἰδίωμα μέ τήν ἐθνική συνείδηση. Καί εἶχε δίκιο, ἀφοῦ οἱ λεγόμενοι σλαβόφωνοι πάνω στό ἰκρίωμα πού τούς εἶχαν ὁδηγήσει στό Μακεδονικό Ἀγώνα Τοῦρκοι καί Βούλγαροι Κομητατζῆδες, ἀφήνοντας τήν τελευταία τους πνοή, φώναζαν μέ πάθος στή δική τους γλώσσα «Ζήτω ἡ Ἑλλάδα».

Καί τελειώνοντας ἄς κάνουμε ἀκόμη μία ἀφιέρωση στίς Ἠπειρώτισσες γυναῖκες:

Γυναῖκες Ἠπειρώτισσες μέσα στά χιόνια πᾶνε

κι ὀβίδες κουβαλᾶνε

Γυναῖκες Ἠπειρώτισσες, ξαφνιάσματα τῆς φύσης

Ἐχθρέ, γιατί δέ ρώτησες ποιόν πᾶς νά κατακτήσεις;

Γιαννιώτισσες, Σουλιώτισσες, ξαφνιάσματα τῆς φύσης

Ἐχθρέ, γιατί δέ ρώτησες ποιόν πᾶς νά κατακτήσεις;

 

Γυναῖκες ἀπ’ τά σύνορα, κόρες, γριές, κυράδες

Φωτιά μέσ’ τούς βοριάδες,

Ἐσεῖς θά εἶστε σίγουρα τῆς λευτεριᾶς μανάδες.

 

                                                                                                                                Εὐχαριστῶ

 

 

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ

Ἀκαδημία Ἀθηνῶν, Ἵδρυμα Κώστα καί Ἑλένης Οὐράνη, Ἡ 28η Ὀκτωβρίου 1940, Ἀθήνα 1978

Ἑταιρεία Μακεδονικῶν Σπουδῶν, Ἡ Φλώρινα στό Ἔπος τοῦ Σαράντα. Ἱστορία τῶν Σιδηρῶν Συνταγμάτων της. ἔκδ. University Studio Press, Θεσσαλονίκη 2008

Μπουγάτσου, Ι., «Τό θρησκευτικό παράλογόν του ΟΧΙ». Ἀνάτυπον ἀπό τό περιοδ. Φιλογένεια, Ἀθήνα 2007

Νούσκα, Κ., ὑποστρατήγου, 28 Ὀκτωβρίου 1940. Ὅλα γιά τή δόξα τῆς Ἑλλάδος, ἔκδ. Ὄρθ. Χριστ. Ἀδελφότης «Ἁγία Λυδία», Θεσσαλονίκη, 1990  

Τσιρπανλή, Ζ., Πῶς εἶδαν οἱ Ἰταλοί τόν Πόλεμο τοῦ 1940-41, Πανεπιστήμιο Ἰωαννίνων, Ἰωάννινα, 1974