Ἁγιοκατάταξη τοῦ Γέροντος Ἰακώβου Τσαλίκη τῆς Μονῆς Ὁσίου Δαυΐδ.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ. Ἡ Ἁγία καί Ἱερά Σύνοδος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, πού συνεδριάζει στό Φανάρι ὑπό τήν προεδρία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίου, ἀποφάσισε τή Δευτέρα 27 Νοεμβρίου 2017 – τήν ἁγιοκατάταξη τοῦ Γέροντος Ἰακώβου Τσαλίκη τῆς Μονῆς Ὁσίου Δαυΐδ στήν Εὔβοια (1920-1991).
Νά σημειωθεῖ ὅτι ἡ μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου Τσαλίκη θά ἑορτάζεται στίς 22 Νοεμβρίου.
Ὁ Γέροντας Ἰάκωβος Τσαλίκης γεννήθηκε στίς 5 Νοεμβρίου 1920 ἀπό εὐσεβεῖς γονεῖς.Ὁ μικρός Ἰάκωβος ἦταν ἑπτά χρόνων καί εἶχε μάθει ἀπέξω τή Θεία Λειτουργία χωρίς νά γνωρίζει γράμματα. Τό 1927 πῆγε σχολεῖο καί διακρίθηκε γιά τίς ἐπιδόσεις του. Ἡ ἀγάπη του γιά τήν Ἐκκλησία ἦταν ἔκδηλη.
Τήν ἴδια χρονιά ἐμφανίσθηκε μπροστά τοῦ ἡ Ἁγία Παρασκευή καί τοῦ φανέρωσε τό λαμπρό ἐκκλησιαστικό του μέλλον, ἐνῶ συχνά διάβαζε εὐχές, προσευχόταν καί θεράπευε συγχωριανούς του.
Ἀπό τό 1938 καί μετά ἡ ζωή τοῦ ἦταν καθαρά ἀσκητική. Ἔτρωγε λίγο, κοιμόταν ἐλάχιστα, προσευχόταν συνεχῶς καί δούλευε σκληρά. Τά βάσανα καί οἱ κακουχίες τῆς Κατοχῆς ταλαιπώρησαν τούς ἄτυχους πρόσφυγες. Τόν Ἰούλιο τοῦ 1942 πέθανε ἡ μητέρα του προλέγοντάς του ὅτι θά γίνει ἱερέας.
Ὁ διοικητής του τόν ἐκτιμοῦσε ἰδιαίτερα καί ἦταν ἀπό τούς λίγους πού κατάλαβε τό λαμπρό μέλλον πού θά εἶχε τό νεαρό προσφυγόπουλο. Μετά τήν ἀπόλυσή του ἀπό τό στρατό (1949) ὁ Ἰάκωβος σέ ἡλικία 29 χρόνων χάνει καί τόν πατέρα του.
Ὁ ἀγώνας του τώρα γιά νά ἀποκαταστήσει τήν ἀδελφή γίνεται ἐντονότερος, χωρίς ὅμως νά παραμελεῖ αὐτό τό ὁποῖο ποθεῖ ἀπό τά παιδικά του χρόνια. Νά γίνει μοναχός.
Σέ ἡλικία 32 ἐτῶν πλέον ὁ Ἰάκωβος γίνεται δόκιμος μοναχός καί στίς 19 Δεκεμβρίου 1952 στή Χαλκίδα ὁ Μητροπολίτης Γρηγόριος τόν χειροτόνησε ἱερέα. Στίς 25 Ἰουνίου 1975 ὁ Γέροντας Ἰάκωβος ἀνέλαβε τό πηδάλιο τῆς μονῆς τῆς μετανοίας του.
Ἀπό τό 1990 καί μετά ὁ Γέροντας δέν εἶχε πλέον δυνάμεις καί οἱ κρίσεις στήν ὑγεία του αὐξήθηκαν. Τόν Σεπτέμβριο τοῦ 1991 μετά ἀπό μικρό-ἐμφράγματα νοσηλεύθηκε στό Γενικό Κρατικό. Τό πρωί τῆς 21ης Νοεμβρίου 1991 πῆγε στήν ἀκολουθία, ἔψαλε καί κοινώνησε.
Μόλις ἦλθαν οἱ πατέρες ὁ γέροντας προσπάθησε νά σηκωθεῖ, ἀλλά ζαλίστηκε. Ἡ ἀναπνοή τοῦ βάρυνε, ὁ σφυγμός τοῦ ἐξασθένησε καί ἀπό τά χείλη τοῦ βγῆκε ἕνα μικρό φύσημα. Ὁ γέροντας εἶχε πάρει πλέον τόν δρόμο γιά τήν μακαρία ζωή.
Ἡ νεκρώσιμος ἀκολουθία ἐψάλη στό ὕπαιθρο καί μετά ἀπό τούς ἐπικήδειους λόγους, ὁ πρώην Κεφαλληνίας Προκόπιος εἶπε νά ὑψώσουν τό φέρετρο ψηλά νά δοῦν οἱ πιστοί τόν Ὅσιο γέροντα. Μόλις ἐφάνη τό ἱερό λείψανο μέ μία φωνή οἱ χιλιάδες τῶν πιστῶν κραύγασαν «Ἅγιος, Ἅγιος».