Ἀμαρούσιον 23 Μαρτίου 2020

Ἐξοχώτατε κ. Πρωθυπουργέ τῆς Ἑλλάδος

κ. Μητσοτάκη

Ἀπευθυνόμαστε στήν ἐξοχότητά Σας, γιατί εἶσθε Ἐσεῖς πού ἀπαγορεύσατε τήν τέλεση τῆς Θείας καί Ἱερᾶς ὀρθοδόξου Λειτουργίας στούς ναούς τῆς φιλτάτης πατρίδος μας.

Δέν ἀπευθυνθήκαμε πρός τό Μακαριώτατο Ἀρχιεπίσκοπό μας καί τούς κατά τόπους Μητροπολῖτες μας διότι καί αὐτοί ἔκαναν ἀπόλυτη ὑπακοή στό δικαιολογημένο κέλευσμά Σας.  Ἔχετε ὡς ὑπεύθυνος ἀρχηγός τοῦ κράτους μας τήν πρώτη εὐθύνη γιά τήν ὑγεία ὅλων τῶν Ἑλλήνων καί λοιπῶν ἐν Ἑλλάδι πολιτῶν.  Ἤδη μετά ἀπό τά ἐπιβληθέντα μέτρα Σας, τά ὁποῖα ὅλοι οἱ ἱερωμένοι καί οἱ πιστοί ἀγογγύστως συμμεριστήκαμε, ἡ πατρίδα μας ἔχει τούς λιγότερους νοσούντας καί ἐλάχιστους νεκρούς μέ τή βοήθεια τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καί τίς πρεσβεῖες τῆς Κυρίας Θεοτόκου Παναγίας Μητέρας Του. 

Ταπεινά ἐπιθυμῶ νά Σᾶς συστηθῶ καί εἰλικρινά νά σᾶς πῶ, ὅτι δέν εἶμαι οὔτε ὁ καλύτερος, οὔτε ὁ εὐλαβέστερος τῶν κληρικῶν τῆς ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος.  Θρηνῶ καί ὀδύρομαι γιά τίς ἀδιακρισίες μου, τά λάθη μου, τήν ἀμετανοησία μου, τίς ἁμαρτίες μου.  Τόσο οἱ δικές μου ἁμαρτίες, ὅσο καί τῶν συνανθρώπων μου, πού ἐξομολογοῦνται σέ μένα, ἤ δέν ἐξομολογοῦνται, ἔχουν διαποτίσει τά στρώματα τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας, γιαυτό καί ἐπιτρέπει ὁ Πανάγαθος Θεός τόσο οἱ ἀρχιερεῖς μας, ὅσο καί μεῖς νά φυλακιζόμαστε μέσα στά σπίτια μας και νά κλειδώνονται οἱ ἱεροί Ναοί μας.  Ὅλοι μας ἀναγκαστήκαμε μέ πόνο ψυχῆς νά μήν ἀναπέμψουμε τίς ἀπαραίτητες ἱερές Ἀκολουθίες τῶν Χαιρετισμῶν τῆς Παναγίας, τῆς μεγάλης ἐπίσης ἑορτῆς τῆς Σταυροπροσκυνήσεως, τῆς τρίτης Κυριακῆς τῶν Νηστειῶν.  Ἡ δέ ἐθνική καί ἄκρως ἐκκλησιαστική ἑορτή τῆς 25^ης  Μαρτίου γιά πρώτη φορά στά χρονικά τῆς πατρίδος μας χάνεται κάτω ἀπό τόν πανικό τῆς ἐπιδημίας.

Χαράλαμπος Ἄνδραλης

Ἐκεῖνοι πού μάχονταν πρίν λίγες ἡμέρες γιά τό δικαίωμα τῆς αὐτοδιάθεσης τῆς γυναίκας, ἐνάντια στό δικαίωμα τῆς ζωῆς τῶν ἀγέννητων παιδιῶν, σήμερα ἔγιναν ὑπέρμαχοι τοῦ δικαιώματος τῆς ὑγείας ἐνάντια στό δικαίωμα τῆς θρησκευτικῆς ἐλευθερίας τῶν χριστιανῶν, οἱ ὁποῖοι οὕτως ἤ ἄλλως, συχνά ἀντιμετωπίζονται ὡς ἄνθρωποι δεύτερης κατηγορίας, μέ μόνιμους συνοδούς τή χλεύη, τήν εἰρωνεία, ἀκόμα καί τίς ἀπειλές, κατά τήν ὑπόσχεση τοῦ Χριστοῦ «ἔσεσθε μισούμενοι ὑπό πάντων διά τό ὄνομά μου».

Ἔτσι, λοιπόν, γιά λόγους δημοσίου συμφέροντος, ἐν προκειμένῳ δημοσίας ὑγείας, ἀπαγορεύτηκε κάθε μορφή ἱεροπραξιῶν στήν πατρίδα μας, σέ μία κίνηση πού χειροκρότησαν οἱ γνωστοί ἐμμονικοί μέ τήν Ἐκκλησία, ἀλλά καί οἱ ἐπίσης γνωστοί θεολόγοι καί κληρικοί τοῦ μοντέρνου ρεύματος, μόνιμα ὁμονοοῦντες σέ ὅλα τά «καυτά» θέματα.

Τό ἐρώτημα πού γεννᾶται, εἶναι μέ ποιό τρόπο κινδυνεύει ἡ δημόσια ὑγεία σέ περίπτωση πού γίνονται λειτουργίες κεκλεισμένων τῶν θυρῶν, μέ τήν παρουσία τοῦ ἱερέως, τοῦ ψάλτη καί τοῦ νεωκόρου; Ἀκόμα πιό μεγάλο ἐρώτημα τίθεται μέ τήν ἀπαγόρευση τῶν ἱεροπραξιῶν στίς Ἱερές Μονές. Μήπως οἱ μοναχοί δέν τηροῦν τό σλόγκαν τῶν ἡμερῶν «μένουμε σπίτι μας»; Μά τό σπίτι τῶν μοναχῶν εἶναι τό μοναστήρι τους, ὁ ναός τους.

σᾶς ἐνημερώνουμε ὅτι τή

Δευτέρα καί ὥρα 7.00 μμ. στόν

Ἱ. Ναό Κοιμήσεως Θεοτόκου Ἀμαρουσίου

θά τελεσθεῖ παράκληση

μετά σχετικῆς ἀναφορᾶς στό καυτό αὐτό θέμα.

Ἐπειδή ἔχουμε χάσει τά αὐγά καί τά πασχάλια ὡς πρός τό κατά πόσο εἶναι ἁγιασμένος ὁ χῶρος ἐντός τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ἀπάντηση εἶναι μία καί μοναδική ἀπό τό στόμα τοῦ ἁγίου Ἰωάννη τοῦ Δαμασκηνοῦ:

«Σέβομαι, λοιπόν, τήν ὕλη καί τή θεωρῶ σάν κάτι ἱερό καί τήν προσκυνῶ, ἐπειδή μέσω αὐτῆς συντελέστηκε ἡ σωτηρία μου·  καί τή σέβομαι ὄχι ὡς Θεό, ἀλλά ὡς κτίσμα γεμάτο θεία ἐνέργεια καί χάρη.

• Πράγματι, δέν εἶναι ὕλη τό ξύλο τοῦ σταυροῦ τό τόσο χαριτωμένο καί μακαριστό;
• Πράγματι, δέν εἶναι ὕλη τό σεπτό καί ἅγιο ὄρος, ὁ τόπος τοῦ Γολγοθά;
• Πράγματι, δέν εἶναι ὕλη ἡ πέτρα πού δώρισε τή ζωή, ὁ ἅγιος τάφος, ἡ πηγή τῆς ἀνάστασής μας;
• Πράγματι, δέν εἶναι ὕλη ἡ μελάνη καί τά δέρματα τῶν Εὐαγγελίων;
• Πράγματι, δέν εἶναι ὕλη ἡ ζωογόνα τράπεζα πού μᾶς χορηγεῖ τόν ἄρτο τῆς ζωῆς;
• Πράγματι, δέν εἶναι ὕλη τό χρυσάφι καί τό ἀσήμι, ἀπό τά ὁποῖα κατασκευάζονται σταυροί καί ἅγιες εἰκόνες καί ποτήρια;
• Πράγματι, δέν εἶναι ὕλη πάνω ἀπό ὅλα τό σῶμα τοῦ Κυρίου μου καί τό αἷμα Του;

Λοιπόν, ἤ πρέπει νά παύσεις νά σέβεσαι καί νά προσκυνᾶς ὅλα αὐτά ἤ νά παραδεχτεῖς τήν ἐκκλησιαστική παράδοση καί τήν προσκύνηση τῶν εἰκόνων τοῦ Θεοῦ καί τῶν φίλων του πού… δέχονται ὡς δῶρο πάνω τους τό θεῖο πνεῦμα».

(Ἰωάννου Δαμασκηνοῦ, Πρός τούς διαβάλλοντας τάς ἁγίας εἰκόνας 2, 14

μτφρ. Ν. Ματσούκα, ἔκδ. Πουρνάρα, Θεσ/νίκη 1988 σ. 277-79.)