Ὁ Μακεδονομάχος, λεβέντης καπετάνιος Γ. Γιαγλής.

Θεοσεβής καί εὐλαβέστατος ὁ ἀτρόμητος καπετάνιος, ἐξέφρασε τήν ὕστατη ἐπιθυμία του νά καρεῖ μοναχός στό Ἅγιο Ὄρος, πράγμα πού ἔγινε. Περιγράφει ὁ συγγραφέας τήν τελευταία ἐξομολόγηση τοῦ γέροντα καπετάνιου, μοναχοῦ Γαβριήλ πλέον, στόν συνονόματο πνευματικό του παπα-Γαβριήλ.

«Περίδακρυς καί συντετριμμένος ἀπό μετάνοια τόν παρακαλοῦσε: [Ὁ διάλογος δέν εἶναι… λογοτεχνικός. Εἶναι ἀληθινός καί αὐθεντικότατος. Τόν ἀπεκάλυψε-χρόνια ἀργότερα- ὁ Πνευματικός. Μοῦ μεταφέρθηκε ἀπό μέλος τῆς συνοδείας του (π.Μελέτιος)].

-Θέλω ν΄ἀκούσουνε τ΄ἀφτιά μου τή διαβεβαίωσί σου. Πνευματικέ, γιά ν΄ἀναθαρρήση καί γλυκάνη ἡ ψυχή μου ἀπό ἐλπίδα πώς θά δῶ πρόσωπο Θεοῦ καί Παράδεισο… Δέν σκότωνα γιά νά σκοτώνω. Γιά τήν Πατρίδα καί τ΄ἅγια της τό κανα. Μέ βαραίνει ὅμως καί μέ πονάει, πού στά γιουρούσια, στίς μάχες καί στό νά προστατευθῶ καί προστατέψω, ἔκανα ἔτσι, πού «χάθηκαν» κι΄ «ἄφταιγοι». Τά ξέρεις ὅλα. Σκληρός ὁ πόλεμος. Σοῦ «πετρώνει» τήν καρδιά, σοῦ «θολώνει τό μάτι». Εἶχα, βλέπεις, στό λαιμό μου καί τήν ὑπακοή μου καί ἕνα σωρό παλικάρια. Ἀλλά γιά ὅλους καί τά ὅλα ἤμουν ὑπεύθυνος ἐγώ. Πές μου ὁ Θεός θά μέ σχωρέση;…

-Ὁ Χριστός σ΄ἔχει ἤδη σχωρεμένο καί μάλιστα τώρα, πού στά χέρια σου δέν κρατᾶς πιστόλι, ἀλλά τοῦτο τό περίστροφο (κομποσχοίνι), πού σώζει.

Καί γιά τούς «ἄφταιγους» σέ σχωρνάει ὁ Θεός, γιατί βλέπει τά δάκρυα καί τόν πόνο τῆς καρδιᾶς σου. Ὅσο γιά τά ἄλλα σου… ἄξιος ὁ μισθός σου γιατί ἄν δέν ἤσουν σύ, ἡ Μακεδονία μας σήμερα θά ἦταν Βουλγαρική κι οἱ συμπατριῶτες μας βασανισμένοι, ξέκληροι, μακριά ἀπ΄τίς ἐκκλησίες στίς ὁποῖες βαπτίσθηκαν κι΄ἀπ΄τά σπιτικά τους φευγάτοι. Δέν σκότωνες γιά νά σκοτώνης. Ἐπιδρομεῖς κυνηγοῦσες καί σχέδια πονηρά ματαίωνες. Θεός σχωρές, ἄξιος ὁ μισθός σου…».

«Γράμματα καί Ἅρματα στόν Ἄθωνα» τοῦ Ἁγιορείτη Ἐπισκόπου Ροδοστόλου Χρυσόστομου.