Εἰς μνημόσυνον τοῦ ἐθνομάρτυρα Κωνσταντίνου Κατσίφα: Στοὺς Βουλιαράτες, τῶν Ἀρχαγγέλων, γιὰ τὸ χρέος τῆς Ἀντιγόνης

τοῦ Νίκου Διάκου

28-11-2018

«Οἱ σέλφι ποὺ ἔγραψαν Ἱστορία»: τὸ βλέμμα του ἀποφασιστικό, βλέπει στὴν κάμερα καὶ ὁ θεατὴς νιώθει, ὅτι τὸν κοιτάζει κατάματα. Μεταλαμπάδευση! Ὅταν οἱ Ἕλληνες ἀποφασίζουν νὰ πεθάνουν, εἶναι ἡ ὁριακὴ στιγμή – τότε ἀλλάζουν ὅλα – ἀκαριαῖα, γίνεται ἡ σύνδεση μὲ τὸ πνεῦμα τοῦ ’21 καὶ δίνει ὁ καθένας προσωπικὰ τὴ συνέχεια στὸ ἐγερτήριο σάλπισμα.

Τέσσερα μέ πέντε πούλμαν ξεκινήσαμε ἀπὸ τὸ Σταθμὸ Λαρίσης, ἔχοντας πάρει αὐτὴ τὴν ἀπόφαση -ἀποκοτιὰ ἴσως-, νὰ ἀφήσουμε τὰ σπίτια μας καὶ νὰ πᾶμε, γιὰ νὰ τιμήσουμε τὴ θυσία τοῦ Κωνσταντίνου ποὺ ἔμεινε 11 μέρες ἄταφος· νὰ δοῦμε ἀπὸ κοντὰ τὴ Βόρειο Ἤπειρο, τὴ μικρή μας ἀδερφή, ποὺ βρίσκεται ἀκόμα στὴ σκλαβιά. Γιὰ μένα ἦταν εὐκολότερο νομίζω, ἀπ’ ὅτι γιὰ ἄλλους ποὺ πῆγαν κατευθείαν γιὰ δουλειὰ τὴν ἄλλη μέρα. Συνολικά, στὴν κηδεία ἀπὸ Ἑλλάδα κι ἀπὸ τὰ γύρω μέρη, πῆγαν τουλάχιστο δύο χιλιάδες κόσμος καὶ βάλε.

Στὴν Κακαβιά, κι ἀπ’ τὶς δυὸ πλευρὲς τῶν συνόρων, ἔλεγχοι ἐπὶ ἐλέγχων. Οἱ συνοριακοὶ ξεχώριζαν τὰ μέλη τῶν Βορειοηπειρωτικῶν σωματείων καὶ τοὺς ὑπέβαλλαν σκόπιμα σὲ ταλαιπωρία. Τοὺς ρωτοῦσαν «ἦταν συγγενής σας καὶ ἤρθατε στὴν κηδεία;»· σκέφτηκα: «τί κι ἂν δὲν ἦταν; ὅλοι ἤρθαμε νὰ τιμήσουμε ἕνα νεκρὸ Ἕλληνα ἥρωα, ὅπως καὶ νὰ τὸν λέγανε. Κι ἐσεῖς γι’ αὐτὸ τὸν σκοτώσατε, ἐπειδὴ ἦταν Ἕλληνας καὶ ἀντιστάθηκε, ὄχι ἐπειδὴ ἦταν ὁ Κατσίφας».

Ἀπὸ τὰ σύνορα, τὸ χωριὸ ἀπέχει 5-6 χιλιόμετρα, εἶναι ὁρατὸ μὲ τὸ μάτι. Διασχίσαμε τὸ ἀκαλλιέργητο ἀλλὰ ἐπιβλητικὸ ὀροπέδιο τῆς Δ(ε)ρόπολης, τριγυρισμένο ἀπὸ γκρίζους ὀρεινοὺς ὄγκους, ποὺ δείχνει ὅτι ὑπῆρξε πεδίο μάχης, καὶ πιάσαμε ν’ ἀνηφορίζουμε. Ἡ εἴσοδος στὸ ὄμορφο χωριὸ ποὺ θυμίζει τὰ Ζαγοροχώρια συγκινητική, καθὼς τὰ ἠχεῖα τοῦ πούλμαν ἔπαιζαν: «Ἕλληνες, ἑνωμένοι ἀγωνιστεῖτε! Τὴ Βόρειο Ἤπειρο μὴ λησμονεῖτε! Οἱ αἰῶνες τῆς σκλαβιᾶς τὴ βασανίζουν, μὰ τὴν ψυχή της δὲ λυγίζουν».

Ἀξέχαστα μοῦ ἔμειναν: τὸ στρατιωτικὸ νεκροταφεῖο μὲ τοὺς πεσόντες τοῦ ‘40, ὁ νεκρὸς ποὺ ἔμοιαζε σὰ νὰ κοιμᾶται - χαρούμενος, ροδαλός, σκεπασμένος μὲ τὴν ἑλληνικὴ σημαία -, τὸ μοιρολόϊ τῆς μάνας ποὺ σοῦ σήκωνε τὴν τρίχα - δὲν εἶχα ξανακούσει τέτοιο πράγμα -, ὅπως καὶ τοῦ Σιάτρα στὴν ταφή ποὺ ἔκανε χιλιάδες κόσμο νὰ κλαίει. Ὅμως, σὲ ὅλους οἱ φτωχοὶ ἀδελφοί μας εἶχαν κάτι νὰ προσφέρουν, κόλλυβα, τσίπουρο, ἢ παξιμάδι. Ἀντὶ γιὰ λουλούδια, ἔφτιαξα ἕνα βίντεο μὲ τὶς φωτογραφίες τοῦ Κωνσταντίνου καὶ τὸ τραγούδι Ὠδὴ στὸ Γεώργιο Καραϊσκάκη, ποὺ λέει “ποῦ πᾶς παλληκάρι, ὡραῖο σὰν μύθος, κι ὁλόισια στὸ θάνατο κολυμπᾶς” καὶ τὸ χάρισα στὸν πατέρα του, τὸν κυρ-Γιάννη.

Μετὰ τὴν ταφή, ἔγινε μία ἐπιβλητικὴ πορεία 2 χλμ. ἀπὸ τὸ χωριὸ μέχρι τὸ δημόσιο δρόμο, κουβαλώντας τὴ σημαία-σύμβολο ποὺ ἔφτιαξε ὁ Κωνσταντῖνος. Στὰ σύνορα, οἱ Ἀλβανοὶ μᾶς ταλαιπώρησαν ἰδιαίτερα, ψάχνοντας νὰ τὴ βροῦν. Ὅσοι εἶχαν πείρα μᾶς προετοίμασαν γιὰ τὰ καψώνια. Τελικά, γυρίσαμε λιγότεροι ἀπ’ὅσοι ξεκινήσαμε, γιατὶ δυστυχῶς ἀναγκαστήκαμε ν’ ἀφήσουμε πίσω 2 ἄτομα ποὺ τὰ ταλαιπώρησαν ἀκόμα περισσότερο... Βλέπετε, ὁ ὁδηγός μας θὰ ξεπερνοῦσε τὸν ἐπιτρεπόμενο χρόνο ὁδήγησης. Ὅταν φτάναμε πιὰ πίσω στὴν Άθήνα μὲ τὸ πούλμαν, στὶς τρεῖς τὴ νύχτα, 55 ἄνθρωποι, πλέον δὲν ἤμασταν ἄγνωστοι μεταξύ μας, ὅπως ὅταν ξεκινήσαμε. Αὐτὲς οἱ 27 ὧρες ποὺ κάναμε νὰ πᾶμε καὶ νὰ ‘ρθοῦμε, φάνηκαν σὰν τρεῖς μέρες! Τόσο πολλὲς ἐντυπώσεις, τόση πολλὴ συγκίνηση ποὺ θὰ μᾶς πάρει πολὺ καιρό, γιὰ νὰ κατασταλάξει μέσα μας καὶ νὰ καταλάβουμε, τί ζήσαμε. Εἶναι ἀλήθεια κιόλας, ὅτι ταλαιπωρηθήκαμε, πρόβλεψη γιὰ φαγητὸ δὲν ὑπῆρχε, οὕτε στὸ χωριὸ μποροῦσες νὰ βρῆς νὰ φᾶς. Ὅποιος εἶχε πάρει κάτι μαζί του, ἔτρωγε καὶ ἔδινε καὶ στὸ διπλανό του ποὺ ξέχασε. Ἀλλὰ ἄξιζε, γιὰ νὰ πάρουμε μόνο μιὰ μικρή, μιὰ ἐλάχιστη γεύση ἀπὸ τὴν ταλαιπωρία μιᾶς ὁλόκληρης ζωῆς ποὺ τραβᾶνε οἱ ἀδερφοί μας στὴ Βόρειο Ἤπειρο. Ὅμως, ἀπὸ δῶ καὶ μπρός, κάθε 28η Ὀκτωβρίου, ἐκτὸς ἀπὸ τὸ ΟΧΙ καὶ τὸ Ἔπος τοῦ 1940, ὁ Ἑλληνισμὸς θὰ γιορτάζει πλέον καὶ τὸ νέο μας ἥρωα, τὸν Κωνσταντῖνο Κατσίφα ἀπὸ τοὺς Βουλιαράτες τῆς Βορείου Ἠπείρου, ποὺ εἴχαμε τὴν τιμὴ νὰ συνοδεύσουμε στὴν τελευταία του κατοικία.

Νέο νόημα στὴν ἑορτή, σὲ πεῖσμα τῶν ἐθνομηδενιστῶν ποὺ καταβάλλουν κάθε προσπάθεια νὰ τὴν ὑποβαθμίσουν καὶ νὰ τὴν καταργήσουν.