Δημήτριος Νατσιός: «Σχολεῖο: θεματοφύλακας ἤ καταστροφέας τῆς ἑλληνικῆς οἰκογένειας;»

ΕΙΣΗΓΗΣΗ TOY ΣΤΗΝ ΗΜΕΡΙΔΑ μέ θέμα:
«Σεξουαλική Διαπαιδαγώγηση στά Σχολεῖα: Ἀγωγή ἤ χειραγώγηση;» (5-7-2020)

Ἕνα ἀπέραντο «Ἐθνικό Νεκροταφεῖο», πού κρύβει στά σπλάγχνα του τά κορμιά χιλιάδων παλληκαριῶν, εἶναι ὁ τόπος μας. Καί πάνω στά κορμιά αὐτά στήθηκαν τά θεμέλια αὐτῆς τῆς πόλης. Καί τό σιτάρι πού φτιάχνει τό ψωμί μας, θεριεύει καί μεστώνει ρουφώντας ἀπό τή γῆ αἷμα ἀντί γιά νερό. Κάθε λόφος γύρω μας κι ἕνας «κρανίου τόπος». Κάθε χωράφι κι ἕνας «ἀγρός αἵματος»…

Τά πρῶτα χρόνια, τ΄ ἀλέτρια πού ὄργωναν τή γῆ, ἔφερναν στήν ἐπιφάνεια λευκά κόκκαλα "κόκκαλα Ἑλλήνων ἱερά", ἀντάμα μέ σκουριασμένες ξιφολόγχες καί δερμάτινες παλάσκες, περασμένες σέ ζωστῆρες πού ἔζωναν κάποτε λυγερά σώματα παλληκαριῶν. Κι’ ὅλοι μας λίγο – πολύ, ἔχουμε νά θυμόμαστε πώς κάποτε, σκάβοντας τίς αὐλές τῶν σπιτιῶν μας εἴχαμε βρεῖ σκουριασμένα ὅπλα κι’ ἀνθρώπινα κρανία…

Θυμᾶμαι τούς πρώτους περιπάτους πού κάναμε μέ τό σχολεῖο ἐκεῖ κοντά στούς πρόποδες τοῦ Ἁη- Γιώργη. (Λόφος πού δεσπόζει στήν πόλη τοῦ Κιλκίς, μέ ὁμώνυμο μεταβυζαντινό ναό). «Ἡ δασκάλα μᾶς ἔλεγε ὅτι οἱ παπαροῦνες στόν τόπο μας, εἶναι πιό κόκκινες ἀπό ἀλλοῦ, γιατί παίρνουν τό χρῶμα τους ἀπό τό αἷμα τῶν σκοτωμένων παλληκαριῶν. Κι’ ἐμεῖς διστάζαμε νά τίς κόψουμε, ἀπό φόβο, μήπως καί ματώσουμε τά χέρια μας…» (Σ. Λίβας, μετέπειτα στρατιωτικός γιατρός, μαθητής στό Κιλκίς τήν δεκαετία τοῦ '30, στό βιβλίο του «Ἡ παλιά, μικρή μας πόλη». Σέ κείμενο μέ τίτλο «οἱ Μαχητές τοῦ Κιλκίς», σελ. 179).

Φέτος "οἱ παπαροῦνες στόν τόπος μας" δέν ματώνουν. Φέτος δακρύζουν. Εἶναι ἡ πρώτη φορά πού δέν τιμήθηκαν τά λαμπρά παλληκάρια, οἱ ἀθάνατοι  Κιλκισιομάχοι, μέ παρέλαση καί ἐκδηλώσεις. Ἐκεῖνοι καίγονταν ζωντανοί, λαβωμένοι μές στά στάχυα, λαμπάδες ἐλευθερίας, ἀτρόμητοι, ἄφοβοι, πραγματικοί Ἕλληνες.

"Τρεῖς μέρες κάνουν πόλεμο

Τρεῖς μέρες καί τρεῖς νύχτες

Χωρίς ψωμί, χωρίς νερό

Χωρίς ὕπνο στό μάτι"

ὅπως τραγουδᾶ ἡ λαϊκή μούσα σέ ἕνα κολοκοτρωναίικο στιχούργημα. Τρεῖς μέρες πού ἔκριναν τήν τύχη ὄχι μόνον τῆς Μακεδονίας, ἀλλά καί τῆς Ἑλλάδος ὅλης.

Μετά τίς θύρες τῶν ἐκκλησιῶν, κλείνουν καί οἱ θύρες τῆς ἱστορίας. Μετά τήν ἀσέβεια στόν Χριστό καί τούς ἁγίους Του, ἦρθε ἡ σειρά καί τῶν ἡρώων νά καταφρονηθοῦν. Δυό εἰκονοστάσια ἔχει τούτη ἡ Πατρίδα. Τό εἰκονοστάσι τῆς Ὀρθοδοξίας μέ τά μυρόβλυτα λείψανα τῶν ἁγίων καί τό εἰκονοστάσι τοῦ Γένους μέ τά κόκκαλα τά ἱερά  τῶν Ἑλλήνων. Αὐτά λατρεύει, αὐτά προσκυνᾶ, αὐτά τιμᾶ καί σέβεται. Αὐτά εἶναι ἡ Ἑλλάδα, χάρις σ' αὐτά ζεῖ, ἀναπνέει καί πορφυρώνει τίς παπαροῦνες της. Φέτος, πρώτη φορά, δέν λιτανεύτηκε ὁ Ἐπιτάφιος, δέν συνοδέψαμε, ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες, τόν Ἐσταυρωμένο Σωτήρας μας. Φέτος πρώτη φορά δέν λιτανεύσαμε τήν σημαία μας, δέν παρέλασε "τό ποτάμι τῆς ζωῆς" γιά νά τιμήσει τό ἀθάνατο ποτάμι τῆς τιμῆς.

Στίς παραλίες, στίς καφετέριες, στά ποικιλώνυμα κέντρα διασκεδάσεως  Μυκόνου καί λοιπῶν νήσων, ἀγκαλιά, καί βέβαια οἶκοι ἀνοχῆς, ὁ ἕνας πάνω στόν ἄλλο. Ἐκεῖ ὁ ἰός τρέμει καί ἐξαφανίζεται. Μόνο στούς ναούς καί στίς παρελάσεις θεριεύει καί ἐξαπλώνεται. Ὅπου Πίστη καί Πατρίδα, νοσοφοβία καί σκληρές ἀπαγορεύσεις. Ὅπου γλέντι καί χαρά, πεδίον ἐλεύθερο καί κανείς φόβος.

Ρωτῶ: Ἄν παρήλαυναν μόνο τά ἀγήματα τῶν σημαιοφόρων καί παραστατῶν, σύλλογοι καί στρατός τηρώντας τίς περιβόητες "ἀποστάσεις ἀσφαλείας", τί πρόβλημα θά ὑπῆρχε; Κι ἄν ὁ κόσμος παρακολουθοῦσε ἀριά ἀριά, τί θά γινόταν; Τίποτε.

Δέν ξέρω, ὅμως πολύ φοβᾶμαι πώς μέ τό πρόσχημα τοῦ ἰοῦ, δέν θά ξαναδοῦμε οὔτε παρελάσεις οὔτε πρωινή προσευχή στό σχολεῖο οὔτε ἐθνικές ἤ θρησκευτικές ἐκδηλώσεις μέ συμμετοχή τοῦ λαοῦ. Αὐτά πού μελετοῦσαν τόσα χρόνια οἱ ἐθνομηδενιστές καί ἐκκλησιομάχοι,  νά καταργηθεῖ ὅ,τι ἀφορᾶ τά τζιβαϊρικά μας τά πολυτίμητα, τήν Πίστη καί τήν Πατρίδα. Τό μεγάλο μας ἀμυντήριο πού λέγεται μνήμη, αὐτό πού μᾶς κράτησε στούς αἰῶνες μέ τήν πληθυντική, τήν διαχρονική ψυχή του. Τό "ἐμεῖς" τοῦ Μακρυγιάννη, καταργεῖται.

Δακρύζουν οἱ παπαροῦνες γιά τήν προδοσία τῆς Μακεδονίας.

Ἄς τό γνωρίζουν ὅμως πώς  ὅ,τι κερδήθηκε μέ μαρτύρων καί ἡρώων αἷμα δέν μπορεῖ νά ξεπουληθεῖ μέ τό μελάνι μίας ὑπογραφῆς. Οἱ ἐφιάλτες φεύγουν ὅταν ξυπνᾶμε. Τό ἴδιο καί οἱ Ἐφιάλτες, μέ κεφαλαῖο τό ἔψιλον, δηλαδή οἱ προδότες...

Δακρύζουν οἱ παπαροῦνες γι' αὐτά πού συμβαίνουν στήν Παιδεία. Τί εἶναι ὅμως Παιδεία; "Παιδεία", κατά τόν Δημόκριτο  "ἐστίν οὐ τήν ὑδρίαν πληρῶσαι ἀλλά ἀνάψαι αὐτήν". Ἡ Παιδεία δέν εἶναι γέμισμα ἄδειου δοχείου-ὁ ἐγκέφαλος τοῦ μαθητῆ-ἀλλά ἄναμμα ψυχῆς, εἶναι φῶς.

 Παιδεία σημαίνει παίδευση, κόπο, ἀκόμη καί τιμωρία. Ζοῦμε στήν ἐποχή τῆς ἀτιμωρησίας γι' αὐτό ἀγρίεψαν τά παιδιά μας. Νά μήν ξεχνᾶμε ὅτι ἡ λέξη τιμωρία, κατά τήν ἐτυμολογική της ἑρμηνεία, ἔχει ἄλλη σημασία ἀπό αὐτήν πού πολλοί ὑποπτευόμαστε. Παράγεται ἀπό τή λέξη "τιμή" καί τή λέξη "ὤρα". Μέ δασεία σημαίνει χρονική διάρκεια. Ἐξ οὗ καί ὡραῖος καί ὥριμος. ¨Ἄωρος" εἶναι ὁ ἄγουρος, τό ἀγόρι.

 Ὅμως μέ ψιλή σημαίνει φροντίδα, μέριμνα, προσοχή καί πρόνοια. Ἐξ οὗ καί θυρωρός, ὁ προσέχων τήν θύρα, καί ὀλιγωρία, λίγη φροντίδα, ἀδιαφορία. Ἄρα τιμή καί ὥρα, σημαίνει πρόνοια καί φροντίδα γιά τήν τιμή καί τήν ἀξιοπρέπειά σου. Ἔτσι δεχόμαστε καί τόν Θεό ὡς τιμωρό. Ὁ Θεός μεριμνᾶ γιά τήν τιμή μας καί παιδαγωγικῶς τιμωρεῖ. Ὅπως ἔκαναν πάντα οἱ γονεῖς καί οἱ δάσκαλοι. Ὅμως σήμερα ἡ τιμωρία ποινικοποιήθηκε. (Ὅλα αὐτά τά…ὡραῖα ἐτυμολογικά χάθηκαν μέ τήν ἐγκληματική ἐπιβολή τοῦ ἀνάπηρου μονοτονικοῦ συστήματος).

Παιδεία σημαίνει ἀκόμη δάσκαλος. Τήν περίοδο τῆς Τουρκοκρατίας οἱ δάσκαλοι ὀνομάζονται φωτιστές τοῦ Γένους. Σχολεῖον ἴσον δάσκαλος, ἔλεγε ὁ Παλαμᾶς. Οἱ καιροί ἀπαιτοῦν ἀφοσιωμένους δασκάλους, συντηρητές τῆς παράδοσης καί μεταλαμπαδευτές ἀξιῶν, πού θά διδάσκουν σ' ἕνα σχολεῖο, κλειστό στόν ἀφόρητο «ἔξω» κόσμο.

«Γιατί σήμερα φαίνεται ὅτι ὁ δάσκαλος μετατρέπεται σέ ἐκπαιδευτικό, πού περισσότερο διεκδικεῖ, παρά διακονεῖ, πράγμα πού ἐπιδεινώθηκε λόγῳ κρίσεως-πού μεταδίδει-«πληροφορίες» στή νέα γενιά, ἀλλά δέν ἔχει πρόταση ζωῆς. Καί ὁ μαθητής γίνεται ἐκπαιδευόμενος, ὁ ὁποῖος δέν θέλει νά ἀκούει, δέν μαθαίνει νά ἀκούει, ἀλλά νά ἔχει ἄποψη γιά ὅλα καί νά κρίνει. Ἡ «ἐκπαιδευτοποίηση» τοῦ δασκάλου καί ἡ ἀπώλεια τῆς ἰδέας τῆς μαθητείας μποροῦν νά ἀποβοῦν μοιραῖα γιά τήν παιδεία μας. Γιατί ὁ δάσκαλος δέν ἀρκεῖ νά εἶναι εἰδικός ἐπιστήμονας τῆς ἀγωγῆς καί παράγοντας τῆς ἐκπαίδευσης· δέν φτάνει νά ἔχει ἀνθρωπιστική παιδεία, πρέπει νά ἔχει καί τό «ἦθος τοῦ δασκάλου», τήν ἐλευθερία καί τή σοφία, πού δέν ἀποκτῶνται μέ τήν καλύτερη ὀργάνωση τῆς ἐκπαίδευσης τῶν ἐκπαιδευτικῶν, ἀλλά εἶναι ὑπόθεση ἀληθινῆς μαθητείας, ὑπευθυνότητας καί αὐθυπέρβασης. Καί γιατί ἡ λέξη «μαθητής» κατονομάζει μία ἀπό τίς σημαντικότερες διαστάσεις τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξης, τήν ἀλήθεια τῆς σχέσης, τῆς ἄσκησης, τῆς ὑπακοῆς, τοῦ σεβασμοῦ, τῆς ἀγάπης γιά τήν πνευματική μας κληρονομιά.

Δάσκαλος καί μαθητής εἶναι κατάκτηση, πού θά ἔπρεπε νά προσέχουμε ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ.

Παιδεία σημαίνει γλώσσα. Δανείζομαι τά λόγια του Σπύρου Μελᾶ, ὁ ὁποῖος σέ κείμενο γραμμένο τό 1950, ὅταν ἀκόμη οἱ μάνες δέν εἶχαν «ἐξευρωπαϊστεῖ» καί τό γάλα τους δέν εἶχε ξινίσει.

«Ἀλλά παιδεία θά εἰπεῖ γλώσσα. Καί ἡ ἑλληνική γλώσσα εἶναι πρῶτα δουλειά τῆς Μάνας. Οἱ μαστοί της εἶναι τρεῖς. Οἱ δυό γιά τό γάλα καί ὁ τρίτος τό στόμα της, ἡ λαλιά της, ἡ γνήσια καί ἄδολη πηγή τῆς γλώσσας. Ἀγράμματη, ἀμόρφωτη, πές ὅ,τι θέλεις. Εἶναι ὅμως κεφαλάρι ἀστείρευτο βαθύτατης καί φυσικῆς σοφίας. Στίς λέξεις πού πέφτουν ἀπό τά χείλη της, μέ τήν ἡσυχία καί τήν ὀμορφιά τοῦ σταλαχτίτη, στό τρυφερό αὐτί τοῦ παιδιοῦ, γενεές γενεῶν ἔχουν κλείσει νόηση καί αἴσθημα, πείρα καί Ἱστορία-ὅλη τήν οὐσία τῆς ζωῆς τους. Ἔτσι δίνει στό νήπιο, πού τό κρατᾶ στήν ἀγκαλιά της ἡ μάνα, μαζί μέ τό γάλα καί τήν πρώτη παιδεία. Γιατί παιδεία δέν εἶναι μονάχα τό ἀπόσταγμα μνημείων τοῦ γραπτοῦ λόγου. Αὐτή ἔρχεται πολύ ἀργότερα, καί εἶναι θυγατέρα μίας ἄλλης, παμπάλαιης καί ἄγραφτης παιδείας, πού οἱ ρίζες της χάνονται στά βάθη τῶν αἰώνων, μίας σοφίας πού μιλεῖ μέ τό παραμύθι, τό τραγούδι καί τό νανούρισμα…». (Β.Περσείδη, «Τό ἐθνικό μας τραγούδι», σελ. 140-141, Ἀθήνα 1983).

Παιδεία σημαίνει βιβλία μέ ἰθαγένεια πού διδάσκουν τί σημαίνει νά εἶσαι Ἕλληνας.

Εἶναι γνωστό πώς τρία σχολικά μαθήματα ἀποτελοῦν «σκόλοπα τῇ σαρκί» τῶν ποικιλώνυμων ἐθνομάχων καί νεοφανῶν Γραικύλων:

ἡ Ἱστορία, ἡ Γλῶσσα καί τά Θρησκευτικά. Στήν Ἱστορία τίς εἴδαμε τίς «προκοπές» τους μέσῳ τοῦ ρεπούσειου ἄγους.

Ἡ πολύπαθη «Γλῶσσα», διά τῶν νῦν βιβλίων-περιοδικῶν ποικίλης ὕλης, συνεχίζει νά ταλαιπωρεῖ δασκάλους καί νά δηλητηριάζει μαθητές.

Γιά τό δέ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν, θέτουν ἀπροκάλυπτα τό (ψευτο)δίλημμα: ἤ καταργεῖται ἤ μετατρέπεται σέ «θρησκειολογικό χυλό».

 Τώρα μέ τήν Σεξουαλική Ἀγωγή ἀπό τό νηπιαγωγεῖο ἀκόμη, ἔχουμε μαγάρισμα παιδικῶν ψυχῶν. Εἶναι ἀπαράδεκτη γιά πολλούς λόγους:

Πρῶτον. Ὁ Εὐάγγελος Παπανοῦτσος, ὁ σοφός παιδαγωγός, μιλώντας κάποτε γι’ αὐτό τό θέμα εἶχε πεῖ: «Δέν εἶναι εὔκολο πράγμα νά μιλήσεις στά παιδιά γιά τό σέξ, χωρίς τόν κίνδυνο νά τά φοβίσεις, νά τά γεμίσεις μέ ἀηδία ἤ τό χειρότερο νά τά ὁδηγήσεις σέ ἐκτραχηλισμούς». Μπορεῖ μία τόσο λεπτή καί σοβαρή διαπαιδαγώγηση νά φύγει ἀπό τά χέρια τῶν κατ’ ἐξοχήν ἁρμοδίων, τῶν γονέων, καί νά περάσει στά χέρια σεξολόγων τύπου Ἀσκητῆ.

Δεύτερον: Κανείς δάσκαλος δέν ἔχει τίς γνώσεις καί τήν ἐμπειρία πού ἀπαιτεῖ ἕνα τόσο κρίσιμο θέμα. Πῶς θά τό διδάξει; Εἶναι ἕτοιμοι οἱ γονεῖς νά ἐμπιστευτοῦν σέ ἀναρμόδιους καί ἀκατάρτιστους, σ’ αὐτό τό εἶδος τῆς ἀγωγῆς, ἐκπαιδευτικούς, ὅταν ὁ φυσικός του χῶρος εἶναι τό σπίτι;

Τρίτον: Ἔχουμε ὡς λαός τό προνόμιο νά εἴμαστε πίσω ἀπό αὐτό πού ὀνομάζουμε «πολιτισμένο κόσμο». Ἔτσι μᾶς δίνεται ἡ δυνατότητα νά ἐπωφεληθοῦμε ἀπό τή λάθη του.

Δυστυχῶς ὅμως ὡς μειονεκτικοί Βαλκάνιοι χάσκουμε ἔκθαμβοι στίς «ἐπιδόσεις» τῆς Δύσης, τίς μιμούμαστε ἀλόγιστα. Εἶχα διαβάσει παλαιότερα πώς στή Σουηδία, χώρα πού διδάσκεται ἡ σεξουαλική ἀγωγή, ἔχουν αὐξηθεῖ κατακόρυφα οἱ ἐγκυμοσύνες σέ δεκατριάχρονα καί δεκατετράχρονα κορίτσια, μέ παράλληλη αὔξηση τῶν ἀφροδίσιων νοσημάτων.

Ἔχω κρατήσει μία εἴδηση πού δημοσιεύτηκε στήν ἐφημ. «Ἐλευθεροτυπία», τῆς 24ης Μαΐου 2005. Συνέβη στήν Ἀγγλία. «Τρεῖς ἀδελφές 16, 14 καί 12 ἐτῶν εἶναι κιόλας μητέρες. Δυό ἀπ’ αὐτές δέν ἔχουν καμμία σχέση μέ τούς μπαμπάδες τῶν παιδιῶν τους.

Ἡ μητέρα τους κ. Ἄτκιν εἶπε στήν ἐφημερίδα Sunday Mercury ὅτι τά κορίτσια της καταστρέψανε τή ζωή τους καί τήν δικιά της ζωή, ἐξαιτίας τῆς κακῆς ἐκπαίδευσης σέ θέματα σέξ πού λαμβάνουν τά παιδιά στά δημόσια σχολεῖα τῆς χώρας».

Ἤδη ἡ τάση διεθνῶς εἶναι νά φύγει ἀπό τό σχολεῖο ἡ σεξουαλική ἀγωγή καί νά ξαναγυρίσει στό σπίτι.

Στήν Ἑλλάδα εἶναι γνωστό πώς ἔχουμε τίς λιγότερες περιπτώσεις ἐξώγαμων παιδιῶν. Αὐτό συμβαίνει καί γιατί ὁ γάμος διατηρεῖ ἀκόμα, ἄν καί πανταχόθεν βαλλόμενος, τήν ἱερότητά του καί γιατί δέν τολμήσαμε, μέχρι τοῦδε, νά ἀναθέσουμε σέ τυχάρπαστους σεξομπουρδολόγους, τήν διαπαιδαγώγηση τέτοιου σοβαροτάτου θέματος.

Γιατί, λοιπόν, αὐτή ἡ σπουδή; γιατί καί πάλι οὐραγοί τῶν ἐξελίξεων; μήπως γιά ἐμπορικούς σκοπούς; Μήπως γιά ἀκόμη ταπεινότερους σκοπούς ὁδηγηθοῦμε στόν ἐξευτελισμό μίας τόσο ἱερῆς λειτουργίας, τοῦ ἔρωτα, πού ὅπως λέει ὁ ἅγιος Χρυσόστομος, «ὁ Θεός τήν ἐγκατέσπειρε στήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου»;

Τέταρτον: Μονάχα μέ μία δόκιμη ἀγωγή οἰκογενειακοῦ προσανατολισμοῦ καί ὄχι μέ πρώϊμες σεξουαλικές ἐπεξηγήσεις, θά κατορθώσουμε νά ἀναχαιτίσουμε τή διάλυση τῆς οἰκογένειας, τήν ὅλο καί αὐξανόμενη μετάδοση ἀφροδισίων νοσημάτων καί τά ραγδαίως αὐξανόμενα διαζύγια.

Πέμπτον: Ἀγωγή προώθησης τοῦ θεσμοῦ τῆς οἰκογένειάς μας χρειάζεται καί ὄχι διδασκαλία πρόωρης σεξουαλικῆς ζωῆς, γιά νά πετύχουμε ἐπίλυση τοῦ δημογραφικοῦ προβλήματος· καί ἐπίσης ἐνίσχυση τοῦ φρονήματος τῆς νεολαίας μας γιά προσφορά ἀγάπης καί δημιουργική συμμετοχή στά κοινά .

Ἕκτον: Ἀπό μαθήματα ἁρμονικῆς συζυγίας ἔχουμε ἀνάγκη καί ὄχι ἀπό πρόωρη σεξουαλική καθοδήγηση. Τά πρῶτα, θά μᾶς ἐξασφαλίσουν εὐτυχισμένα νιάτα ἐνῶ ἡ δεύτερη, θά μᾶς φορτώσει μέ σοβαρά σωματικά καί ψυχικά τραύματα, ὅπως εἶναι οἱ ἀκριβοπληρωμένες ἐπιπόλαιες σχέσεις, οἱ βαρειές καταθλίψεις καί οἱ ἀπόπειρες αὐτοχειρίας.

Ὅπως εὔστοχα ἔχει εἰπωθεῖ ὅλη αὐτή ἡ βιασύνη νά διδαχτοῦν τά παιδιά τήν σεξουαλική ἀγωγή εἶναι ἕνας πυρήνας ἀπό-ἀθωοποιήσεως. Ἐάν ὅλα τά μυστήρια τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων μας ξεγυμνωθοῦν, ἡ σημαντική γοητεία τοῦ «ζῆν» καί τοῦ «ἀναπτύσσεσθαι» ἔχει ἀποκλειστεῖ. Κάθε πράμα στόν καιρό του λέει ὁ σοφός λαός μας.

Νά κλείσουμε λέγοντας τό ἑξῆς:

Ἕνας ἀπό τούς τελευταίους Γεροντάδες τοῦ Γένους ἔλεγε ὅτι ἄκουσε μία μάνα νά λέει στήν κόρη της: «Ἄκουσε, κόρη μου, ἐγώ σάν μεγαλύτερη θά πεθάνω, καί οἱ μέρες πού ἔρχονται εἶναι πολύ δύσκολες. Μπορεῖ νά ἔρθει μία περίοδος ὅπως τότε στούς Ἑβραίους τῆς Π.Διαθήκης καί νά χαθοῦν οἱ γραφές καί τά Εὐαγγέλια. Ἄν λοιπόν, ἔλθει μία περίοδος τέτοια, τῆς λέει, καί δεῖς ὅτι δέν ὑπάρχει τό Εὐαγγέλιο καί ἔτσι δέν θά ξέρετε τί νά κάνετε, τότε νά κοιτᾶς τί κάνει ὁ κόσμος κι’ ἐσύ νά κάνεις τό ἀντίθετο. Καί αὐτό θά εἶναι τό Εὐαγγέλιο».

Μέ ἄλλα λόγια αὐτό εἶναι ἡ Ἐπανάσταση...