Ὁ Κύριος, οἱ «κύριοι» καί ἡ Κυριοφόρος παιδεία

Παναγιώτης Τσαγκάρης

Ὕπ. Δρ. Θεολογίας, Γενικός Γραμματέας τῆς Πανελλήνιας Ἕνωσης Θεολόγων(ΠΕΘ)

ΕΙΣΗΓΗΣΗ TOY ΣΤΗΝ ΗΜΕΡΙΔΑ "ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ O ΠΡΟΣΗΛΥΤΙΣΜΟΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑI"...
ΣΑΒΒΑΤΟ 11 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2020 ΩΡΑ 05:30μμ ΣΤΌ ΔΗΜΑΡΧΕΊΌ ΑΜΑΡΌΥΣΊΌΥ

Πανοσιολογιώτατε πατέρα Σαράντη, Σεβαστοί πατέρες, ἀγαπητοί φίλοι καί φίλες,

Ἐπιτρέψτε μου στήν ἀρχή τῆς ὁμιλίας μου, ἀντιστρέφοντας τή σειρά τῶν λέξεων τοῦ τίτλου της, νά ἐπεξηγήσω τή φράση Κυριοφόρος παιδεία. Κυριοφόρος παιδεία εἶναι ἡ παιδεία πού σήμερα, παρά τά ἀντιθέτως θρυλούμενα… δέν ἔχουμε στήν Ἑλλάδα καί τήν ὁποία ὅμως, ὡς χριστιανοί καί Ἕλληνες ὀφείλουμε ἐναγωνίως νά ἐπιζητοῦμε, διότι εἶναι ἡ ἐν Χριστῷ παιδεία, ἡ παιδεία πού φέρει τόν Ζωηφόρο Κύριο, πού μορφώνει στίς ψυχές τῶν παιδιῶν τόν «Ἀναστάντα, Ἀναληφθέντα καί ἀεί Ζῶντα Θεάνθρωπον»[1], ἡ παιδεία στήν ὁποία καλούμεθα «διδάσκοντες πάντα ἄνθρωπον ἐν πάσῃ σοφίᾳ, διά νά παραστήσωμεν πάντα ἄνθρωπον τέλειον ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ·»[2] «μέχρι καταντήσωμεν οἱ πάντες εἰς τήν ἑνότητα τῆς πίστεως καί τῆς ἐπιγνώσεως τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, εἰς ἄνδρα τέλειον, εἰς μέτρον ἡλικίας τοῦ πληρώματος τοῦ Χριστοῦ»[3].

Ταυτόχρονα εἶναι καί ἡ παιδεία πού κουβαλάει στίς πλάτες της ὅλη τήν «Προπαίδεια τοῦ Χριστιανισμοῦ»[4], τήν Ἑλληνική φιλοσοφία καί μεταλαμπαδεύει τίς ἀνυπέρβλητες ἀξίες τοῦ Ἑλληνισμοῦ στίς ψυχές τῶν ἑλληνοπαίδων. Κυριοφόρος παιδεία εἶναι μέ ἄλλες λέξεις, ἡ Ἑλληνορθόδοξη παιδεία.

«Ὁ ὅρος Ἑλληνορθοδοξία ἤ καλύτερα ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ, σημαίνει στούς αἰῶνες αὐτή τήν ἀκατάλυτη πιά ἕνωση (Ἑλληνισμοῦ καί Χριστιανισμοῦ). Διότι, ὅ,τι ἐκλεκτό καί διαχρονικό στοιχεῖο διέθετε ὁ Ἑλληνισμός, σώθηκε μέσα στήν ἕνωσή του μέ τόν Χριστιανισμό, ὥστε νά μήν ὑπάρχει πιά Ἑλληνισμός ἔξω ἀπό τόν Χριστιανισμό, παρά ὡς πτώση καί ἀποτυχία (αὐτό ἐκφράζει ἡ αἵρεση), ἤ ἀρχαιοπληξία.».[5] «Ἤ ἄν θέλουμε νά τό δοῦμε ἔτσι, ἔστω, Ὀρθοδοξία καί Ἑλληνισμός εἶναι ἡ καρδιά καί ὁ ἐγκέφαλος μέσα στό ἴδιο σῶμα».[6]

Ἡ ἑλληνορθόδοξη  παιδεία λοιπόν, θά ἔπρεπε κατά λογική ἀκολουθία, νά διαποτίζει κατά τά Καποδιστριακά ἐκπαιδευτικά πρότυπα, τό σύνολο τῶν προσφερομένων μαθησιακῶν ἀντικειμένων τοῦ ἑλληνικοῦ σχολείου ἤ ἔστω κάτ΄ ἐλάχιστον, τό καλούμενο μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν. Ἄντ΄ αὐτοῦ ὅμως, φθάσαμε στό σημεῖο, ὅπου οὔτε ἀκόμη καί στό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν εἶναι ἀνεκτό ἀπό τήν ἑλληνική πολιτεία, νά παρέχονται τά νάματα τῆς Ἑλληνορθοδοξίας, ἰδιαίτερα μάλιστα, μετά τήν εἰσαγωγή στό σχολεῖο τῶν πολυθρησκειακῶν Προγραμμάτων Σπουδῶν καί τῶν βιβλίων – «Φακέλων τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν» τῶν πρώην Ὑπουργῶν Φίλη – Γαβρόγλου τῆς κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. 

Αὐτά τά νέα Προγράμματα καί βιβλία τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καί Πάσης Ἑλλάδος κ. Ἱερώνυμος ὁ Β΄ τά χαρακτήρισε «ἀπαράδεκτα καί ἐπικίνδυνα».  Πραγματικά ἔτσι εἶναι καί ἀπό ἄποψης παιδαγωγικῆς, διότι γιά παράδειγμα, παρουσιάζουν ἀναντιστοιχία τοῦ προσφερομένου ἐκπαιδευτικοῦ ὑλικοῦ πρός τήν πνευματική ἡλικία καί ὠριμότητα τῶν μαθητῶν καί ἀπό ἄποψης Θεολογικῆς, διότι γιά παράδειγμα, τοποθετοῦν τήν ὀρθόδοξη χριστιανική διδασκαλία περί Θεοῦ καί ἀνθρώπου στήν ἴδια βαθμίδα ἐκτίμησης καί ἀποδοχῆς μέ ὅλες τίς ἄλλες θρησκευτικές ἀντιλήψεις ἀλλά καί ἀπό ἄποψης νομικῆς, διότι γιά παράδειγμα, ἀντίθετα μέ τό Σύνταγμα καί τίς σχετικές Διεθνεῖς Συμβάσεις, δέν διδάσκουν ὁλοκληρωμένα στά παιδιά τή θρησκευτική πίστη τῶν πατέρων τους.

Ὅμως τά Προγράμματα καί τά βιβλία αὐτά, ἀπό τούς ἐμπνευστές τους χαρακτηρίζονται οὔτε λίγο οὔτε πολύ, ὡς «τό ἅλας τῆς γῆς» καί ἡ «πεμπτουσία τῆς θρησκευτικῆς παιδείας»! Λένε χαρακτηριστικά:  «Τό μάθημα, χωρίς νά χάνει τόν «Ὀρθόδοξο» χαρακτήρα του καί νά ἀπονευρώνεται θεολογικά, ἔλαβε ὑπόψη του τό εὐρωπαϊκό κεκτημένο, τίς ὁδηγίες τῶν ἀνεξάρτητων ἀρχῶν γιά σεβασμό τῆς θρησκευτικῆς ἐλευθερίας καί τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων, ἐνῶ ἔφερνε τήν Ὀρθοδοξία σέ διάλογο μέ τίς ἄλλες μεγάλες χριστιανικές παραδόσεις τῆς Εὐρώπης, τίς ἄλλες θρησκεῖες (κυρίως τίς πιό οἰκεῖες μονοθεϊστικές θρησκεῖες τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ καί τοῦ Ἰσλάμ), τά σύγχρονα πολιτισμικά καί κοινωνικά ρεύματα, υἱοθετώντας ἐπιπλέον τίς πιό προωθημένες παιδαγωγικές καί διδακτικές μεθόδους….».[7]

Λόγια κενά οὐσιαστικοῦ περιεχομένου, λόγια μιᾶς ξύλινης, στυλιζαρισμένης, δῆθεν ἐπιστημονικῆς γλώσσας, πού ἠχοῦν ὡραῖα στά αὐτιά καί ἀναπαύουν ἐκείνους τούς ἀκροατές πού ἐπιθυμοῦν νά ἀποκοιμηθοῦν στήν ἀγκαλιά τῆς πολιτικῆς ὀρθότητας. «Τά πάντα ἐν σοφίᾳ ἐποιήσαμεν», διατείνονται λοιπόν, οἱ «Ἐμπειρογνώμονες» τῶν νέων Προγραμμάτων! Τί μποροῦμε ἄραγε ἐμεῖς τώρα, «οἱ πτωχοί τῷ πνεύματι» νά προσθέσουμε ἀλλά καί τί νά τολμήσουμε νά ἀντιπαραθέσουμε μπροστά σέ αὐτόν τόν κατατιθέμενο ὄγκο τῆς «προόδου», τοῦ «ἐκσυγχρονισμοῦ» καί τῆς «μεγαλοφυίας» τῶν νέων Προγραμμάτων! Χρησιμοποιοῦμε βέβαια τήν εἰρωνεία διότι δέν μπορεῖ νά ἀντιμετωπιστεῖ διαφορετικά τό φαινόμενο τῆς ἀμετροέπειας, τῆς ἀλαζονείας καί τῆς ἰσχυρογνωμοσύνης τῶν συντακτῶν ἀλλά καί ὅσων στηρίζουν μανιωδῶς αὐτά τά κατηργημένα ἀπό τό Συμβούλιο τῆς Ἐπικρατείας(ΣτΈ), Προγράμματα καί βιβλία.

Συγκεκριμένα, ἔχουν γραφεῖ χιλιάδες σελίδες, κυριολεκτικά ὁλόκληροι τόμοι οἱ ὁποῖοι ἀποδεικνύουν περίτρανα τήν ἀκαταλληλότητα τῶν νέων Προγραμμάτων, ἔχουν γίνει συνέδρια ἐπί συνεδρίων πού ἀποδόμησαν πλήρως αὐτά τά Προγράμματα, ἔχουν ἐκφραστεῖ ἐναντίον αὐτῶν τῶν Προγραμμάτων καί τῶν βιβλίων Πανεπιστημιακοί, Ἐπίσκοποι, Θεολόγοι καί γονεῖς καί ἔχουν βγεῖ (4) τέσσερις καταδικαστικές ἀποφάσεις τοῦ ΣτΈ ἐναντίον αὐτῶν τῶν ὑποτίθεται «μεγαλοφυιῶν διανοητικῶν κατασκευασμάτων»  ἀλλά οἱ συντάκτες τους ἀκόμα δέν ἔχουν ἐντοπίσει κάποιο λάθος στό ἔργο τους, ἀκόμη ζητᾶνε μέ κυνισμό, νά τούς γίνουν βελτιωτικές προτάσεις καί μέχρι σήμερα, ἐπιμένουν στανικά στήν ἴδια γραμμή καί λυσσαλέα ἀγωνίζονται μέ κάθε θυσία, νά τά κρατήσουν μόνιμα σέ ἰσχύ στά σχολεῖα, ἀφήνοντας ἔτσι, τούς Ὀρθοδόξους οὐσιαστικά χωρίς ὀρθόδοξο μάθημα Θρησκευτικῶν, ὥστε νά μήν μποροῦν αὐτοί, νά μάθουν στό σχολεῖο, τίποτε γιά τήν πίστη τους. Καί ὅλα αὐτά μάλιστα, συμβαίνουν, ὅταν πηδαλιοῦχος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος εἶναι ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καί Πάσης Ἑλλάδος κ. Ἱερωνύμος ὁ Β΄.

Παρ’όλ’αὐτά θά κάνουμε τήν προσπάθεια νά παραθέσουμε καί μία ἄλλη ἄποψη, ἄν καί καλά γνωρίζουμε ὅτι δέν πρόκειται οὔτε αὐτήν νά τήν λάβουν ὑπόψη τους! Λέει λοιπόν ἕνας σύγχρονος ἐκκλησιαστικός πατέρας καί μεγάλος διανοητής: «Μόνον ἡ Ἐκκλησία κατέχει καί κηρύττει τό κεφαλαιῶδες μυστήριο καί τήν κεφαλαιώδη ἀλήθεια ὅλων τῶν κόσμων. Ὅ,τι εἶναι ἐκτός τῆς Ἐκκλησίας, ὅσο τερπνό, ὅσο θελκτικό καί ἄν φαίνεται, δέν εἶναι παρά μία αὐταπάτη. Ὅλη ἡ σοφία, ὅλη ἡ γνώση βρίσκεται στήν Ἐκκλησία. Ὅσο γοητευτικά καί ἄν εἶναι τά λόγια τῆς ἀνθρωπινῆς σοφίας ἤ τῆς ἀνθρωπινῆς γνώσεως, ἄν δέν φέρουν τήν θεανθρώπινη σφραγίδα, δέν εἶναι ἐκ τῆς Ἀληθείας καί δέν καταδεικνύουν τήν Ἀλήθεια… «Ἐν Χριστῷ, ὅλοι οἱ θησαυροί τῆς σοφίας καί τῆς γνώσεως εἶναι ἀπόκρυφοι [...] γιατί Ἐκεῖνος εἶναι ἡ ἴδια ἡ σοφία καί ἡ ἴδια ἡ γνώση "αὐτοσοφία γάρ ἐστι καί αὐτογνῶσις" [...] Μόνο στόν Χριστό ὑπάρχει ἡ παντογνωσία [...] Ἐνῶ κάθε ἄλλος, ὅσο δεινός ὁμιλητής καί ἄν εἶναι, κάποιος ἄν δέν ὁμιλεῖ περί τοῦ Χριστοῦ, στήν πραγματικότητα λέγει ἀνοησίες καί ἐπινοεῖ σοφιστεῖες…»[8]

Πράγματι, ὅλες οἱ ἀνθρώπινες ἐντολές καί ἐπιστῆμες δέν ἀποτελοῦν παρά κατ' ἐπίφασιν σοφία, ἐσωτερική ἐρημιά καί θάνατο. Δέν εἶναι φορεῖς οὔτε τῆς θείας ἀληθείας, οὔτε τῆς θείας δυνάμεως ὥστε νά μποροῦν νά μᾶς σώσουν ἀπό τό κακό, τήν ἁμαρτία καί τόν θάνατο. Ποιά, λοιπόν, εἶναι ἡ ὠφέλειά μας ἀπό αὐτά, ὅταν δέν μᾶς σώζουν ἀπό ἐκεῖνο ποῦ ἀποτελεῖ τό μεγαλύτερο μαρτύριο, τήν μεγαλύτερη φρίκη, τήν ἴδια τήν κόλαση τοῦ ἀνθρωπίνου ὄντος;  Ὅλα αὐτά εἶναι λατρεία τῶν εἰδώλων καί ὄχι λατρεία τοῦ Θεοῦ. Εἶναι λατρεία καί τιμή τῶν κτισμάτων καί ὄχι τοῦ Κτίσαντος.»[9] Αὐτά ἀναφέρει ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς στή Δογματική του καί συνεχίζει λέγοντας: «Γιά νά ἐκφράσει, ὅμως, ἕως τέλους, τήν τοῦ Χριστοῦ ἀσύγκριτη μεγαλωσύνη καί πᾶν-ἀξία, τήν πρωτόγνωρη μοναδικότητα καί τό ἀναντικατάστατο Αὐτοῦ, ὁ Ἀπόστολος Παῦλος πού λαχταρᾶ ἀκόρεστα τόν Χριστό δηλώνει: «τά πάντα [...] ἡγοῦμαι σκύβαλα εἶναι», ἀπορρίμματα, ἀπόνερα, σκουπίδια. Τί εἶναι αὐτό; Μηδενισμός, πρωτάκουστος καί πρωτόφαντος στήν ἱστορία τοῦ κόσμου; Ναί, ἀναμφιβόλως, πρόκειται γιά μηδενισμό πού ὁ κόσμος δέν ἔχει ξαναδεῖ. Ὡστόσο, εἶναι ἕνας μηδενισμός ἅγιος. Γιατί ὁ ἅγιος Ἀπόστολος θεωρεῖ σκύβαλο, σκουπίδι καί ἀπόρριμμα ὅ,τι δέν εἶναι τοῦ Χριστοῦ, ὅ,τι δέν εἶναι ἀπό Ἐκεῖνον. Δέν ὑπάρχουν πλέον διλήμματα, ἀμφιβολίες· τώρα γνωρίζουμε ὅλη τήν ἀλήθεια γιά τόν κόσμο, τήν ἀλήθεια γιά ὅ,τι ὑπόκειται στά ὅρια τῆς γνώσεως, τοῦ εἶναι καί τῶν αἰσθήσεων τοῦ ἀνθρώπου. Μᾶς τό λέγει ὁ πιό τολμηρός, ὁ πιό εἰλικρινής καί ὁ πιό βασανισμένος κάτοικος τοῦ πλανήτη. Καθώς κανένας δέν πολέμησε τόν Χριστό καί κάθε τί τοῦ Χριστοῦ τόσο παθιασμένα, τόσο ἀληθινά καί τόσο ἄφοβα ὅσο αὐτός. Ὅμως, τό φῶς τοῦ ἀναστάντος καί ἀειζώου Χριστοῦ τόν μετέστρεψε, τόν μεταμόρφωσε ἐντελῶς. Πρῶτα τυφλώθηκε ἀπό τήν τρομερή δόξα τοῦ φωτός καί μετά ἀπό τρεῖς ἡμέρες ἀνέβλεψε, ἀντικρίζοντας αἴφνης στόν Χριστό ὅλη τήν ἀλήθεια πάντων τῶν κόσμων. Ἐνώπιόν τοῦ φωτός αὐτῆς τῆς πᾶν-ἀληθείας, τί εἶναι ὅλες οἱ ἀνθρώπινες θρησκεῖες, ἐπιστῆμες, φιλοσοφίες, πολιτισμοί ἄν ὄχι «σκύβαλα»; Στά σκουπίδια καί ἀπό τά σκουπίδια ζοῦν τά σκουλήκια, δηλαδή οἱ ἄνθρωποι χωρίς τόν Χριστό. Ἐνῶ οἱ ἀετοί τῆς ἀνθρωπινῆς σκέψεως καί συνειδήσεως ζοῦν παρά τῷ Χριστῷ, σύν Χριστῷ καί χάριν Χριστοῦ. Μεγαλοφυῖες, ἥρωες, στρατηλάτες, διδάσκαλοι, φιλόσοφοι, ἐφευρέτες, μήπως μέ τόν θάνατο δέν μετατρέπονται ὅλοι σέ σκουπίδια; Καί ὅμως, κάποιοι τούς συγκρίνουν μέ τόν θαυμάσιο Θεό καί Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, ὁρισμένοι τούς ἐξισώνουν μέ Ἐκεῖνον, ἄλλοι θέλουν ἀκόμη καί νά Τόν ἀντικαταστήσουν μέ ἐκείνους. Ὅλοι αὐτοί, ἄραγε, δέν ἔχουν βυθίσει τήν συνείδησή τους στά σκουπίδια; Ἡ ψυχή τους δέν κεῖται μέσα στίς ἀναθυμιάσεις τῶν σκουπιδιῶν; Ἡ καρδιά τους δέν βρίσκεται μέσα σέ σκουληκότρυπες; Τόν ἄνθρωπο καί κάθε τί τό ἀνθρώπινο ὁ θάνατος τά μετατρέπει σέ σκουπίδι, σέ σκουληκότρυπα. Μόλις ὅμως ὁ ἄνθρωπος, ὁ κάθε ἄνθρωπος, βιώσει τόν Χριστό, μεταβάλλεται σέ ὄν ἀθάνατο καί αἰώνιο, σέ ὄν θεϊκῶς ἐξυψωμένο καί μεγαλοπρεπές, πού ζεῖ στούς ἀθανάτους κόσμους τῶν ἀρρήτων τελειοτήτων τοῦ Θεοῦ, στόν παράδεισο. Ναί, ἡ ἀπόσταση εἶναι δεδομένη: σκουπιδότοπος καί παράδεισος, ἄνθρωπος καί Θεάνθρωπος. Ἄνευ τοῦ Θεανθρώπου ὁ ἄνθρωπος εἶναι σκουπίδι καί σκουπιδότοπος· μέ τόν Θεάνθρωπο γίνεται παράδεισος καί ἐργαστήριο ἁγιότητος καί ἀκόμη κατά Χάριν Θεός, κατά Χάριν θεάνθρωπος.

Συνεπῶς, γιά ὅλους αὐτούς τούς λόγους, τό σημαντικότερο γιά τόν ἄνθρωπο εἶναι νά κερδίσει τόν Χριστό. Αὐτό εἶναι τό μοναδικό πράγμα πού δέ θά ἀφαιρεθεῖ ποτέ ἀπό τόν ἄνθρωπο, γι' αὐτό καί εἶναι τό μόνον τοῦ ὁποίου «ἐστίν χρεία». Ἄς χαθοῦν τά πάντα, μόνον τόν Χριστό νά κερδίσουμε. Ἔστω καί μέ αὐτό τό τίμημα, μέ ὁποιοδήποτε τίμημα.»[10]

Αὐτά λοιπόν καταθέτει ὡς ἁγιοπνευματική ἐμπειρία ζωῆς, ἕνας σύγχρονος πανεπιστημιακός διδάσκαλος καί ἅγιος τῆς Ἐκκλησίας μας, ὁ ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς. Οἱ συντάκτες ὅμως, τῶν νέων Προγραμμάτων προφανῶς ἔχουν διαφορετική ἄποψη καί γι’ αὐτό προκρίνουν γιά τά παιδιά μας, τά παιδιά τῶν χριστιανῶν Ἑλλήνων, τήν παράλληλη διδασκαλία καί συνεξέταση τῶν εἰδώλων, τῆς πολυθρησκείας, μέ τή διδασκαλία τῆς ἐν Χριστῷ θείας Ἀποκάλυψης. «Εἰδωλολατρία εἶναι, θά πεῖ πάλι ὁ ἅγιος Ἰουστῖνος,  νά ὑπηρετεῖς τά στοιχεῖα τοῦ κόσμου, ἤ τίς προσταγές καί τήν ἐπιστήμη τῶν ἀνθρώπων ὡς κορυφαῖες θεῖες ἀξίες, πράγματα μέ τά ὁποῖα οἱ ἄνθρωποι ἀντικαθιστοῦν τόν μοναδικό ἀληθινό Θεό, τόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό. Ἀποτελεῖ μεγάλη ἀλαζονεία καί φιλάμαρτη αὐθαιρεσία τό νά ἀνακηρύσσεις θεότητα αὐτό πού σέ καμμία περίπτωση δέν εἶναι κάτι τέτοιο.»[11]

Ὅμως, οἱ συντάκτες τῶν νέων Προγραμμάτων προφανῶς, θεωροῦν ὅτι ἡ δική τους ἐμπειρία στήν τάξη εἶναι σύγχρονη, μοναδική καί ἀποτελεσματική καί συνεπῶς, ὑπερτέρα  κάθε «θεωρητικῆς», «ἀναχρονιστικῆς»  καί ἄρα «ἀνεδαφικῆς»  καί «ἀναποτελεσματικῆς» στήν πράξη ἁγιοπατερικῆς διδασκαλίας.

Ταυτόχρονα οἱ «κύριοι» αὐτοί, ἀδιαφοροῦν καί γιά τήν ἐμπειρία στήν τάξη καί ὅλων ἐκείνων τῶν Θεολόγων καθηγητῶν πού ἀντιτίθενται σφόδρα στά σχέδιά τους καί οἱ ὁποῖοι ἀπεγνωσμένα τούς φωνάζουν: «Μέ αὐτά τά ἀνθρωποκατασκευάσματα πού τρέφετε τή νεολαία μας, τήν καταστρέφετε, καταστρέφοντας ἔτσι καί τήν Ἑλλάδα διότι τά παιδιά αὐτά εἶναι τό αὔριο τῆς Ἑλλάδας». «Οἱ  «κατ' ἄνθρωπον» φιλοσοφίες, μέ τίς ὁποῖες παραμυθιάζετε τούς μαθητές, θά τούς ἔλεγε καί πάλι ὁ ἅγιος Ἰουστῖνος τοῦ Τσέλιε, δέν εἶναι παρά ἀνθρώπινες ἱστορίες, «παραδόσεις τῶν ἀνθρώπων», ἀνθρώπινα μυθεύματα, ἀνθρώπινες ὀνειροβασίες καί σοφίσματα. Αὐτά ἀποτελοῦν τήν βοή καί τόν πάταγο τῆς «κενῆς ἀπάτης». Ὅταν o ἄνθρωπος αἰχμαλωτισθεῖ ἀπό ὅλα αὐτά, τότε καταντᾶ πραγματικά δυστυχής.»[12] «Τό νά γνωρίσεις τόν Χριστό, τό νά ἔχεις τήν ἐπίγνωση τοῦ Τί εἶναι καί Ποιός εἶναι ὁ Χριστός, τί προσφέρει στόν ἄνθρωπο καί στό ἀνθρώπινο γένος, αὐτή εἶναι ἡ γνώση τήν ὁποία ὁ ἄνθρωπος εὐφρόσυνα μετατρέπει σέ παγγνωσία. Καί μέσα της διακρίνει τά πάντα. Εἰδικά, ὅταν τήν συγκρίνει μέ κάθε ἄλλη ἀνθρώπινη γνώση γιά ὁποιονδήποτε καί γιά ὁτιδήποτε. Ἡ ἐμπειρία τῶν ἁγίων μαρτυρεῖ πώς ἡ ὀρθή χριστογνωσία οὐσιαστικά εἶναι παγγνωσία.»[13]

Ἄς ἔχουν ὑπόψη τους τά παραπάνω ὅλοι αὐτοί οἱ «κύριοι ὑπεύθυνοι» τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν οἱ ὁποῖοι βρέθηκαν σέ μία θέση εὐθύνης καί θεωροῦν ὅτι ἔτσι ἀπέκτησαν τό «παπικό ἀλάθητο» καί τό ἀπόλυτο δικαίωμα νά διαμορφώσουν ἕνα μάθημα Θρησκευτικῶν ὅπως ἐκεῖνοι τό ἐπιθυμοῦν καί ἀπό ὅπου ὅμως, θά ἀπουσιάζει ὁ Ἀληθινός Χριστός, ὡς ὁ Ἕνας καί Μοναδικός Κύριος καί Θεός, διότι, τό μόνο βέβαιο εἶναι, ὅτι μέσα στά συγχυτικά Θρησκευτικά πού κατασκεύασαν, μειώνεται, ἀμαυρώνεται καί θολώνει ἡ εὐκρίνεια τῆς εἰκόνας τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ὡς τοῦ Ἀπολύτου Κυρίου τῶν ὅλων.

Ἄς ἔχουν ὑπόψη τους ἐπίσης: α) ὅτι τά παιδιά ἀποζητοῦν τήν Ἀλήθεια καί μόνον τήν Ἀλήθεια, τήν Πάν-ἀλήθεια τήν ὁποία καί ἀξίζει νά τήν προσφέρει ἤ νά τούς ὁδηγεῖ σέ αὐτήν ὁ δάσκαλός τους  καί β) ὅτι τά παιδιά ἀντιλαμβάνονται τό ψέμα καί τήν ἐξαπάτηση. Νά τούς θυμίσουμε ἐπίσης, ὅτι τήν ἀπάτη τήν ἀντιλαμβάνονται καί οἱ πολιτικοί καί οἱ ἐκκλησιαστικοί ἄνδρες ἄσχετα ἄν ὁ καθένας ἀπό αὐτούς γιά τούς δικούς του συμφεροντολογικούς λόγους κλείνει τά μάτια στήν πνευματική ζημιά πού συντελεῖται στά παιδιά μέ αὐτά τά τερατουργήματα πού τούς σερβίρουν οἱ «φωστῆρες» τῶν νέων Προγραμμάτων.

Ἄς λάβουν ὑπόψη τους ἀκόμη, ὅτι ἡ τακτική νά «φτιασιδώνουν», νά «παραλλάσσουν» ἤ νά «ἀποκρύβουν» τήν Χριστό-ἀλήθεια ἀπό τούς μαθητές ἤ ἀπό  κάθε ἄλλον πού βρίσκεται στό σκοτάδι τῆς ἀγνωσίας, δέν ἀποτελεῖ μόνο ἐπικοινωνιακή μέθοδο προσέγγισης τοῦ ὅποιου ἄλλου ὅπως διατείνονται ἀλλά ὑποδηλώνει ἐνίοτε καί τήν δειλία καί τήν ὀλιγοπιστία ἐκείνων πού ἔτσι ἐνεργοῦν. «Δειλία ἐστί ἐκτροπή πίστεως»[14], λέει ὁ ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος.  «Ἡ πίστις εἶναι γιά τούς τολμηρούς»[15] καί ἐπεξηγηματικά θά ἀναφέρει ὁ ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς, ὅτι τό «μυστήριον τῆς πίστεως» συνίσταται σέ αὐτό πού ἀγωνίζονται νά  ἀποκρύψουν τά νέα Θρησκευτικά, δηλαδή, στό μέγα γεγονός ὅτι «Θεός ἐφανερώθη ἐν σαρκί»,  ὅτι ὁ μόνος ἀληθινός Θεός φανερώθηκε ὡς ἄνθρωπος, ὡς Θεάνθρωπος.[16]

Αὐτές οἱ σκέψεις δίνουν καί μία ἀπάντηση στόν καθηγητή τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς  τοῦ ΕΚΠΑ  καί πρώην πρόεδρο τοῦ θεολογικοῦ ἀντισυνδέσμου ΚΑΙΡΟΣ, κ. Δημήτριο Μόσχο ὁ ὁποῖος ἔχει πεῖ τό ἑξῆς ἀποκαλυπτικό γιά τήν ὅλη φιλοσοφία τῶν νέων Προγραμμάτων : «Θέλουμε μάθημα Θρησκευτικῶν γιά ὅλους; Τότε, θά τροποποιήσουμε π.χ. τή φράση «ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ὁ ἐνανθρωπήσας Θεός» μέ τήν προσθήκη «ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία πιστεύει καί διδάσκει ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ὁ ἐνανθρωπήσας Θεός». Γιατί τό δεύτερο νά εἶναι σχετικοποίηση, συγκρητισμός, πανθρησκεία κλπ.; Προφανῶς, ἐπειδή θέλουμε ὁ λόγος τοῦ δασκάλου νά ἐπιβάλει τήν Ὁμολογία αὐτή στούς μαθητές μέσα στό σχολεῖο – ἄλλο λόγο δέν βλέπω!»[17] Ἔτσι βλέπει τά πράγματα ὁ κ. καθηγητής. Ἄραγε, θά πρέπει τώρα, ἐμεῖς νά ἀπαριθμήσουμε λόγους ἀναίρεσης τῶν φλιναφλημάτων του; Ἀλλά ὅταν ἕνας καθηγητής Πανεπιστημίου δέν μπορεῖ ἤ δέν θέλει νά ἀντιληφθεῖ τή θεμελιώδη, τή δομική παιδαγωγική καί θεολογική διαφορά πού συνιστοῦν οἱ φράσεις πού προανέφερε -ὅτι δηλαδή, στή μία περίπτωση ἐπιτρέπεται στόν Θεολόγο, ὄχι νά ἐπιβάλει ἀλλά νά καταθέτει μέσα στήν τάξη τήν μοναδικότητα τῆς πίστης του, ἐνῶ στήν ἄλλη ἀναγκάζεται, διότι εἶναι ὑποχρεωμένος ἀπό τό νόμο, νά εἶναι οὐδέτερος παρατηρητής τοῦ θρησκευτικοῦ φαινομένου, μήν ἔχοντας δικαίωμα ἐκφορᾶς τῆς δικῆς του προσωπικῆς μαρτυρίας-  ὅτι καί νά ποῦμε κατόπιν, ἐμεῖς εἶναι «εἰς ὦτα μή ἀκουόντων», διότι προφανῶς ἰσχύει γί΄ αὐτούς τούς ἀνθρώπους, ἡ φράση «οὐ μέ πείσεις κἄν μέ πείσῃς» (Ἀριστοφάνης). Προαναφέραμε λοιπόν, ἤδη κάτι, δέν θά ποῦμε τίποτε περισσότερο.

Ἄλλωστε τίποτε δέν τούς ἐμποδίζει, νά ὑβρίζουν, νά στιγματίζουν καί νά ἀπαξιώνουν ὡς ἀναχρονιστική, ξεπερασμένη, ἐκτός ἐποχῆς καί μόδας, κάθε σώφρονα φωνή  καί ἀντίθετα νά προτιμᾶνε τά παιδιά μας στά σχολεῖα νά τά ταΐζουνε σαπίλα καί θανατίλα, δηλαδή κάθε θανατερή ἰδέα πού τήν βαπτίζουν μάλιστα, πρόοδο καί ἐκσυγχρονισμό οἱ τρανοί «κύριοι» τοῦ τόπου μας, δηλαδή οἱ πολιτικοί, οἱ πνευματικοί, ἀκόμα καί κάποιοι ἐκκλησιαστικοί ἡγέτες μας. Αὐτοί οἱ «κύριοι» «τοῦ αἰῶνος τούτου τοῦ ἀπατεῶνος», οἱ σπουδαγμένοι κατά τό πλεῖστον, στήν Ἑσπερία, στή Δύση, «μᾶς πῆραν μωρά παιδιά ἀπό τόν μαστό τῆς μάνας μας, τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Μᾶς ἔμαθαν ἄλλα, θά μᾶς ποῦν οἱ φωτισμένοι ἁγιορεῖτες ἀσκητές διά τῆς Ἱερᾶς Κοινότητός τους. Μᾶς ἔδωσαν νά πιοῦμε γάλα κονσέρβας. Μᾶς ἔκοψαν ἀπό τίς ρίζες. Μᾶς χώρισαν ἀπό τήν Παράδοσι. Μᾶς ἀπομάκρυναν ἀπό τό σπίτι μας. Μᾶς ἔκαμαν ἀλλοδαπούς στόν τόπο μας. Βάλθηκαν νά μᾶς ξεμάθουν τή μητρική μας γλώσσα, τή γλώσσα τῆς Ὀρθοδοξίας, τή μητρική γλώσσα τοῦ ἀνθρώπου. Ποιοί; Ὅσοι θέλησαν διά τῆς βίας νά μᾶς σώσουν: οἱ διαφωτιστές, προπαγανδιστές, Βαυαροί(Γερμανοί), μασόνοι... μέχρι σήμερα. Μαζί μ' αὐτούς, ὅλοι ὅσοι θεωρήσαμε τά φῶτα τους φῶτα, τόν πολιτισμό τους πρόοδο… Καί βασανίζεται τό εἶναι μας. Ἀπορρίπτει ὁ ὀργανισμός μας ἕνα - ἕνα τά μεταμοσχευθέντα ξένα μέλη. Καί συνέχεια μᾶς μεταμοσχεύουν βιαίως νέα, τά ὅποια ἀποβάλλονται...»[18]

Γιά ἄλλη μία φορά λοιπόν, ἀξίζει νά ἀκουστεῖ ἡ προφητική φωνή τοῦ Μακρυγιάννη: «Καί καταγίνεσαι ὤ βασιλέα νά γυρίσης ἀπό τήν θρησκείαν τους, τούς ἀπογόνους τῶν παλιῶν Ἑλλήνων, τά παιδιά τοῦ Ρήγα, τοῦ Μάρκου Μπότσαρη, τοῦ Καραϊσκάκη, τοῦ Δυσσέα, τοῦ Διάκου, τοῦ Κολοκοτρώνη, τοῦ Νικήτα, τοῦ Κυργιακούλη, τοῦ Μιαούλη, τοῦ Κανάρη, τῶν Ὕψηλάντων καί ἀλλονῶν πολλῶν, ὅπου θυσίασαν καί τήν ζωήν τους καί τήν κατάστασίν τους δι' αὐτείνη τήν ὀρθόδοξη θρησκεία καί δι' αὐτείνη τήν ματοκυλισμένη μικρή τους πατρίδα».[19]

Καί συνεχίζει ἡ ἀψευδής, ἀφυπνιστική, ἀνυποχώρητη καί ρωμαλέα φωνή τοῦ ρακένδυτου ὑπέρμαχου τῆς ἑλληνορθοδοξίας, Παπουλάκου: «Τά ἄθεα γράμματα παραμέρισαν τούς ἁγίους καί τούς ἀγωνιστές καί βάλανε στό κεφάλι τοῦ Ἔθνους ξένους καί ἄπιστους γραμματισμένους, πού πᾶνε νά νοθέψουνε τή ζωή μας… Ἁρπάζουνε τ' ἅγια τῶν ἁγίων καί τά βάζουνε κάτω ἀπό τά πόδια τῆς ἐξουσίας τους, πού τά ὁρίζει κατά τά νιτερέσια της. Τ' ἄθεα γράμματα ὑφαίνουνε τό σάβανο τοῦ Γένους. Αὐτά λοιπόν τά γράμματα θά μάθουνε τά παιδιά μας;… Ἀντίς νά μαθαίνουνε στά παιδίά μας ἀπ' τ' ἅγια συναξάρια τό πῶς ζήσανε οἱ ἅγιοι τῆς χριστιανοσύνης καί τό πῶς μαρτυρήσανε γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, τούς μαθαίνουνε τήν ἱστορία τοῦ κολασμένου κόσμου. Γιατί δυό λογιῶν εἶναι καί οἱ ἱστορίες. Εἶναι ἡ ἁγιασμένη καί ἡ κολασμένη ἱστορία. Ἀδιάκοπα φανερώνουμε τήν κολασμένη εἰκόνα τοῦ κόσμου καί σιγά-σιγά καταφέραμε νά πιστέψουμε πώς ἡ εἰκόνα αὐτή εἶναι ἡ γνήσια εἰκόνα τοῦ ἀνθρώπου καί πώς ὄξω ἀπ' αὐτήν ἄλλη ζωή δέν ἐστάθη. Ὅλα τοῦτα εἶναι ἄτιμα ψέματα, εἶναι τά ζιζάνια πού σπέρνουνε στόν ἀγρό τοῦ Κυρίου τ' ἄθεα γράμματα…"[20]

Ἔτσι, «σιγά - σιγά μά μεθοδευμένα ἡ ρωμαίικη ἰδέα ἡττᾶται στό μικρό κρατίδιο τῆς Ἑλλάδος. Μέ ἐξαίρεση τόν πρῶτο κυβερνήτη Καποδίστρια πού ὑπῆρξεν ἀληθῶς ἑλληνορθόδοξος, ὅλη ἡ μετέπειτα πολιτική πορεία τοῦ νέου Ἑλληνισμοῦ περνᾶ στήν ἀπολυταρχία, ἐνῶ ἡ ἰδεολογία τοῦ εὐρωπαϊκοῦ οὑμανισμοῦ προβάλλει τόν τύπο τοῦ ἐκκοσμικευμένου, χωρίς θρησκεία, κράτους σύμφωνα μέ τά πρότυπα τῶν κρατῶν τῆς Δύσεως. «Αὐτό εἶναι τό ὅραμα ἑνός ριζοσπαστικοῦ ἀνθρωποκεντρισμοῦ, μέσα στά πλαίσια ἑνός σκληροῦ, παντοδύναμου καί αὐθαίρετου κρατικισμοῦ».[21]

Αὐτή εἶναι ἡ ἀλήθεια πίσω ἀπό τά γεγονότα τῆς πραγματικότητας. Μέσα σέ αὐτήν τή συνάφεια ἡ  νῦν Ὑπουργός Παιδείας κ. Νίκη Κεραμέως ἀντί νά δώσει ξεκάθαρη λύση στό θέμα τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν, ὅπως εἶχε ὑποσχεθεῖ προεκλογικά, καί νά ἐφαρμόσει ἄμεσα τίς ἀποφάσεις τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας(ΣτΈ), οἱ ὁποῖες ἀπαιτοῦν τήν κατάργηση τῶν Προγραμμάτων Σπουδῶν καί τῶν βιβλίων Φίλη – Γαβρόγλου, παραπέμπει τό θέμα σέ… Ἐπιτροπή τήν ὁποία συστήνει τό Ἰνστιτοῦτο Ἐκπαιδευτικῆς Πολιτικῆς (ΙΕΠ) καί ἡ ὁποία θά… προτείνει  μεταβατική λύση τοῦ ζητήματος μέ ἀπώτερο στόχο τήν πλήρη συμμόρφωση τῶν Προγραμμάτων Σπουδῶν τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν μέ τίς ἀποφάσεις τοῦ ΣτΈ, γιά τό χρονικό διάστημα πού θά ἀπαιτηθεῖ μέχρι τή συγγραφή καί ἐφαρμογή τῶν νέων Προγραμμάτων Σπουδῶν καί νέων βιβλίων, ...ἄν δηλαδή, ποτέ συγγραφοῦν νέα Προγράμματα καί βιβλία καί μέχρι τότε, πιθανόν, ἐσαεί(γιά πάντα)… θά παραμένουν τά σημερινά ἤ ἔστω, κάπως διορθωμένα ἀπό τήν προειρημένη Ἐπιτροπή! Προφανῶς αὐτά σχεδιάζονται!

Καί ποιά εἶναι τά μέλη αὐτῆς τῆς νέας Ἐπιτροπῆς τοῦ ΙΕΠ ποῦ καλοῦνται νά «σώσουν» τό μάθημα ἀπό τά νέα Προγράμματα; Ἀνάμεσά τους θά βρεῖ κανείς συνεργάτες τῶν κ.κ. Φίλη καί Γαβρόγλου, συντάκτες καί ἐπιμορφωτές τῶν ἀκυρωμένων ἀπό τό ΣτΈ νέων Προγραμμάτων Σπουδῶν, διοργανωτές προσφάτων Συνεδρίων ὑπέρ τῶν νέων Προγραμμάτων, φανατικούς ὑποστηρικτές τῶν νέων Προγραμμάτων πού ὀδυρόνταν  γιά τίς πρόσφατες ἀποφάσεις τοῦ ΣτΈ καί καθύβριζαν τούς δικαστές τοῦ ΣτΈ γι΄ αὐτές τίς ἀποφάσεις, ὁμοϊδεάτες τοῦ Ἀντισυνδέσμου ΚΑΙΡΟΣ, ὑπερμάχους τῶν νέων Προγραμμάτων ἀλλά καί πρόσωπα πού θά ἔπρεπε νά ἐλεγχθοῦν ἀπό τήν  δικαιοσύνη διότι παρανόμα τοποθετήθηκαν σέ Ἐπιτροπές ὅπως ἔχει ἤδη ἐπίσημα καταγγελθεῖ[22]. Αὐτό σημαίνει μήπως, κατά τό κοινῶς λεγόμενο, ὅτι «βάλανε τό λύκο νά φυλάει τά πρόβατα»;

Μετά ἀπό αὐτήν τή σύνθεση τῆς Ἐπιτροπῆς, γιά ποιά δημοκρατία καί γιά ποιά ἀντικειμενικότητα στίς ἀποφάσεις τῆς μποροῦμε νά μιλᾶμε;

Ἄν αὐτές οἱ ἐπιλογές δέν συνιστοῦν μεθόδευση γιά τή διατήρηση, τή συνέχιση μέ ἄλλη μορφή τῶν καταδικασμένων καί ἀκυρωμένων ἀπό τό ΣτΈ, νέων Προγραμμάτων Σπουδῶν, κατά τά πρότυπα Φίλη -  Γαβρόγλου, τότε σέ τί ἀποσκοποῦν ὅλα αὐτά;

Ἄν ὅλα αὐτά δέν σημαίνουν ὅτι συνεχίζεται ὁ προσηλυτισμός τῶν παιδιῶν μας στήν ἀθεΐα, διαμέσου τῶν νέων Θρησκευτικῶν, τότε τί σημαίνουν;

Ἄν ὅλα αὐτά δέν συνιστοῦν πλήρη ἐξαπάτηση καί ὁλοφάνερη κοροϊδία ὅλων ἐκείνων πού προεκλογικά πίστεψαν καί ψήφισαν τήν κ. Κεραμέως καί τό κόμμα της, τότε τί σημαίνουν ὅλα αὐτά;

Ἄραγε, ἔχουμε δεῖ μέχρι σήμερα κάτι διαφορετικό στήν πράξη, στό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν ἀπό ὅ,τι ἴσχυε στήν περίοδο τῶν κ.κ. Φίλη – Γαβρόγλου;

Ἡ κ. Κεραμέως ἀποφεύγει συστηματικά συνεχῶς ἀπό τήν ἡμέρα τῆς τοποθέτησής της στό Ὑπουργεῖο Παιδείας καί μέχρι σήμερα, δηλαδή ἐδῶ κι ἕνα ἑξάμηνο, τό διάλογο πού τῆς ζητεῖται ἀπό τόν κάτ΄ ἐξοχήν Ἐπιστημονικό καί Συνδικαλιστικό φορέα τῶν Θεολόγων, τήν Πανελλήνια Ἕνωση Θεολόγων (ΠΕΘ), προσβάλλοντας κατ΄ αὐτόν τόν τρόπο καί ὅλους τούς Θεολόγους καθηγητές. Αὐτή εἶναι ἡ ἀντίληψη πού ἔχει γιά τή δημοκρατία ἡ Νέα Δημοκρατία; Αὐτή εἶναι ἡ ἄποψη γιά τή δημοκρατία τῆς  κ. Κεραμέως; Αὐτός εἶναι ὁ σεβασμός τῆς κ. Κεραμέως πρός τίς ἀποφάσεις τοῦ ΣτΈ καί πρός τό Σύνταγμα;

Ἡ  κ. Κεραμέως ὀφείλει ἄμεσα:

1. Νά ἐξηγήσει πειστικά σήμερα, τώρα, γιατί δέν ἐπαναφέρει ἄμεσα τά Προγράμματα καί βιβλία πού ἴσχυαν πρίν εἰσαχθοῦν τά ἐπίμαχα Προγράμματα καί βιβλία τῶν κ.κ. Φίλη – Γαβρόγλου.  Γιά ποιό λόγο δηλαδή, χρειάζεται νά συσταθεῖ Ἐπιτροπή γιά κάτι πού ἀπαιτεῖ μία καί μόνον ἁπλή Ὑπουργική ἀπόφαση τῆς κ. Κεραμέως ἡ ὁποία μπορεῖ νά καταργήσει αὐτοστιγμῆς τά Προγράμματα καί βιβλία Γαβρόγλου.

2. Νά αἰτιολογήσει ἐπίσης, ἐπαρκῶς, ἡ κ. Κεραμέως, γιά ποιό λόγο  δέν συνεργάζεται μέ τήν ΠΕΘ ἀλλά καί τούς εἰδικούς τῆς Παιδαγωγικῆς καθηγητές τοῦ Πανεπιστημίου γιά τό θέμα τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν.

3. Νά ἀπομακρύνει ἡ κ. Κεραμέως, ἀπό τήν συσταθεῖσα Ἐπιτροπή, ἐφόσον δέν ἔχουν τή στοιχειώδη εὐθιξία νά παραιτηθοῦν ἀπό μόνα τους, τά στελέχη ἐκεῖνα πού ἐλέγχονται ὡς φανατικοί ὑποστηρικτές τῶν κατηργημένων ἀπό τό ΣτΈ Προγραμμάτων καί βιβλίων ἀλλά καί τά στελέχη τοῦ Ὑπουργείου πού τῆς ὑπέδειξαν αὐτά τά πρόσωπα καί συγκεκριμένα τόν  Γεν. Γραμματέα Θρησκευμάτων κ. Γεώργιο Καλαντζή πού σύμφωνα μέ μαρτυρίες στελεχῶν τοῦ Ὑπουργείου, χειρίζεται ἀποκλειστικά καί μόνον ἐκεῖνος, τό ὅλο θέμα. Αὐτό ὅμως ἄν ἰσχύει, δηλαδή τό νά ἀποφασίζει ὁ κ. Καλαντζής μόνος του γιά τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν, τή στιγμή πού ἐκεῖνος δέν εἶναι κἄν Θεολόγος, χωρίς νά λαμβάνει ὑπόψη του τό Ἐπιστημονικό καί Συνδικαλιστικό Σωματεῖο τῶν Θεολόγων, δέν δείχνει οὔτε πνεῦμα συνεργατικότητας, οὔτε δημοκρατική πολιτική φανερώνει, ἀλλά περισσότερο προσομοιάζει σέ μία πολιτική τοῦ «ἀποφασίζομεν καί διατάσσομεν».

Καί ἐρωτοῦμε: Δέν ἦταν ὁ κ. Καλαντζής ἐκεῖνος πού ἤλεγχε καί κατηύθυνε τά πράγματα, σέ ἄμεση συνεργασία μέ πρόσωπα ἀπό τή διοίκηση τῆς Ἐκκλησίας καί τό Σωματεῖο «Καιρός» ἀπό τό ὁποῖο προερχόνταν ὅλα τά μέλη τῶν λεγομένων «Ἐμπειρογνωμόνων» καί ὁδήγησαν ὅλοι αὐτοί τό μάθημα στήν ἀντισυνταγματικότητα τῶν νέων Προγραμμάτων; Πῶς λοιπόν ἡ κ. Κεραμέως ἔρχεται καί ὁρίζει Ἐπιτροπή ἀποτελούμενη ἀπό τά ἴδια μέλη τοῦ «Καιροῦ», γιά νά προτείνουν συνταγματική λύση; Ποιούς κοροϊδεύουν;

Διαβάσαμε σέ ἐφημερίδα ἐπώνυμο δημοσιογραφικό ἄρθρο[23] πού ἀνέφερε ὅτι ἡ Ἐπιτροπή πού διόρισε ἡ κ. Κεραμέως, θά προτείνει νά γίνουν μόνον κάποιες περικοπές θρησκειολογικῶν ἀναφορῶν ἀλλά νά παραμείνουν καί νά μήν ἀποκαθηλωθοῦν τά ἀντισυνταγματικά, τά ἀκυρωμένα Προγράμματα!!! Νά λοιπόν, γιατί ἀποφεύγει νά κάνει διάλογο μέ τήν ΠΕΘ ἡ κ. Κεραμέως. Διότι κοροϊδεύει τόν ἑλληνικό λαό, τούς γονεῖς, τά παιδιά καί τούς ἐκπαιδευτικούς καί στοχεύει νά διατηρήσει σέ ἰσχύ τά ἤδη ἀκυρωμένα Προγράμματα. Νά γιατί στίς 21 Σεπτεμβρίου 2019 δέν ἀπέσυρε τά ἀκυρωμένα Προγράμματα, ὅπως εἶχε χρέος καί δέν ἐπανέφερε σέ ἰσχύ τά ἰσχύοντα πρίν ἀπό τό 2016. Συνεχίζει ἔτσι ἡ κ. Κεραμέως τό ἔργο τοῦ ΣΥΡΙΖΑ καί τό σχέδιό του γιά τό οὐδετερόθρησκο σχολεῖο. Καί βέβαια ἄν ἰσχύουν οἱ πληροφορίες πού δημοσιεύει τό ὡς ἄνω ἄρθρο, ἡ ὑπουργός καί ὁ κ. Καλαντζής ἔχουν δώσει ὁδηγίες «νά γίνουν προσαρμογές, ὥστε τό μάθημα νά ἐναρμονισθεῖ μέ τήν ἀπόφαση τοῦ ΣτΈ. Πρόκειται γιά τή βασική ὑπουργική γραμμή, ἡ ὁποία συνάδει μέ τίς θέσεις ὅσων πιστεύουν –μεταξύ αὐτῶν καί ἐκκλησιαστικοί παράγοντες– ὅτι τό μάθημα δέν πρέπει νά ἀποκτήσει ὁμολογιακό χαρακτήρα»[24]. Παρακολουθῆστε λογική ἀκολουθία, δεῖτε πῶς κοροϊδεύουν τόν ἑλληνικό λαό: Τό μάθημα, γράφει τό δημοσίευμα, θά ἐναρμονισθεῖ μέ τίς ἀποφάσεις τοῦ ΣτΈ ἀλλά δέν θά ἔχει ὁμολογιακό χαρακτήρα. Μά ἡ βασική γραμμή τῆς ἀπόφασης τοῦ ΣτΈ εἶναι τό μάθημα νά ἔχει ὁμολογιακό χαρακτήρα, δηλαδή νά εἶναι ὀρθόδοξο. Ἡ ὑπουργική ὅμως γραμμή, κατά τό δημοσίευμα, συνάδει μέ τίς θέσεις τοῦ «Καιροῦ» καί κάποιων ἐκκλησιαστικῶν παραγόντων, ὅπως οἱ Μητροπολίτες Μεσσηνίας, Ἀλεξανδρουπόλεως κ.ἄ, τῶν ὁποίων τήν τιμή καί τήν ὑπόληψη βέβαια, σεβόμαστε, ἀλλά ἔχουν ἤδη καταγγελθεῖ ὅτι δέν θέλουν νά ἀποκτήσει τό μάθημα ὁμολογιακό δηλαδή ὀρθόδοξο χαρακτήρα. Καί τί γίνεται τελικά;  Αὐτό πού θέλουν οἱ παράγοντες οἱ ἐκκλησιαστικοί καί οἱ σύν αὐτῶ, διότι αὐτοί δέν συμφώνησαν ποτέ μέ τίς ἀποφάσεις τοῦ ΣτΈ καί τώρα ἁπλῶς τίς καταργοῦν ἐλέῳ Κεραμέως – Καλαντζῆ. Οἱ παράγοντες καί ὁ παραγοντισμός οὐσιαστικά ἐπιβάλλουν αὐταρχικά καί ἐξουσιαστικά νά ἀκυρωθοῦν ὄχι τά νέα Προγράμματα ἀλλά οἱ ἀποφάσεις τοῦ ΣτΈ πού τά ἀκύρωσαν. Τά Προγράμματα, λένε οἱ πληροφορίες τοῦ δημοσιογράφου, θά μείνουν ἀλώβητα. Τό ΣτΈ ἀποφάσισε ἀκύρωση τῶν Προγραμμάτων. Οἱ παράγοντες, ἀντίθετα, ἀποφάσισαν τή διατήρησή τους. Πράγματι, «θαυμαστός» ὁ τρόπος λειτουργίας τοῦ δημοκρατικοῦ μας πολιτεύματος καί τῶν θεσμῶν του!

Ἄραγε ὁ Ἀρχιεπίσκοπος καί ἡ Διαρκής Ἱερά Σύνοδος, πού  σέ πρόσφατη συνεδρίαση πού εἶχαν καί ἀποφάσισαν νά ἀναμένουν ἀπό τό Ὑπουργεῖο τήν ἐφαρμογή τῶν ἀποφάσεων τοῦ ΣτΈ, γνωρίζουν καί ἐπικροτοῦν αὐτές τίς κινήσεις τῶν Κεραμέως - Καλαντζῆ; Ὁ λαός ὀφείλει νά γνωρίζει τή στάση τῆς διοικούσας Ἐκκλησίας. Μπορεῖ ἀκόμη, πολιτικοί καί ἐκκλησιαστικοί παράγοντες νά δηλώνουν ἱκανοποιημένοι ἀπό τίς ὑπηρεσίες τοῦ κ. Καλαντζῆ στή θέση τήν ὁποία μακροχρόνια κατέχει μέ τή γνωστή σέ ὅλους πλέον στήριξη πού ἔχει, ἀλλά ὁ λαός τοῦ Θεοῦ πού παρατηρεῖ τίς ἐνέργειές του, θεωρεῖ ὅτι αὐτές εἶναι καταστροφικές γιά τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν, διότι συμπαρασύρουν σέ μία ἀδιέξοδη καί πολλαπλά ἐπιζήμια πολιτική γί΄ αὐτό τό πολυσυζητημένο καί πολυβασανισμένο μάθημα καί τήν Ὑπουργό Παιδείας, τήν κ. Κεραμέως.

Πέραν ὅμως, ὅλων τῶν ἄλλων, ἡ ἐπιλογή τῶν προσώπων πού ἀπαρτίζουν τήν Ἐπιτροπή πού προαναφέρθηκε, συνιστᾶ μεγάλη προσβολή καί ὕβρη πρός τό ΣτΈ, πρός τούς δικαστές τοῦ ΣτΈ καί πρός τίς ἀποφάσεις τους γιά τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν διότι ἀπαρτίζεται ἀπό ἀνθρώπους πού ὕβριζαν τό ΣτΈ γιά τίς ἀποφάσεις του στό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν.

Ὑπενθυμίζουμε ὅτι τό ΣτΈ ἀποφάνθηκε ὁριστικά καί τελεσίδικα ὅτι τό ἰσχῦον Πρόγραμμα παραβιάζει τά ἄρθρα 16,2, 13,1, 4,1 τοῦ Συντάγματος καί τά ἄρθρα  2 τοῦ ΠΠΠ  καί 14 τῆς Εὐρωπαϊκῆς Σύμβασης Δικαιωμάτων τοῦ Ἀνθρώπου (ΕΣΔΑ). Ἡ συνέχιση διδασκαλίας τῶν Προγραμμάτων αὐτῶν μέ ὁποιοδήποτε τρόπο συνιστᾶ μείζονα καταπάτηση τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων τῶν ὀρθοδόξων γονέων καί ὅσοι συνεργοῦν στήν καταπάτηση αὐτή φέρουν βαριά προσωπική,  πολιτική καί ποινική εὐθύνη.

Καταγγέλουμε ἐπίσης, τήν «ἐκ νέου ἀνάρτηση στήν ἐπίσημη ἱστοσελίδα τοῦ ΙΕΠ τῶν δῆθεν νέων Προγραμμάτων Σπουδῶν γιά τά Θρησκευτικά, τά ὁποῖα ἔχουν ἀκυρωθεῖ ἀπό τό ΣτΈ! Τό ΙΕΠ προβάλλει δηλαδή καί προτείνει πρός διδασκαλία ἐπισήμως, μέσα ἀπό τήν ἱστοσελίδα του, στούς διδάσκοντες ἐκπαιδευτικούς τῶν ἑλληνικῶν σχολείων, Προγράμματα Σπουδῶν καί Φακέλους Μαθήματος πού ἔχουν ἀκυρωθεῖ! Θαυμαστός τρόπος λειτουργίας τοῦ δημοκρατικοῦ μας πολιτεύματος καί τῶν θεσμῶν του. Καί ὅλα αὐτά μέ νωπή τήν ἀνάληψη καθηκόντων νέου Προέδρου τοῦ ΙΕΠ!»[25]

Τό ὀφείλουμε στά παιδιά μας, λοιπόν, νά κινήσουμε καί νά ἐξαντλήσουμε κάθε νόμιμο μέσο γιά τήν πλήρη καί ἄμεση ἐφαρμογή τῶν ἀποφάσεων τοῦ ΣτΈ πού ἀφοροῦν στό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν καλώντας κλῆρο καί λαό νά κινηθεῖ πρός αὐτή τήν κατεύθυνση. Συγκεκριμένα οἱ γονεῖς καί οἱ πνευματικοί πατέρες πού ἀγωνιοῦν γιά τήν χριστιανική ἀγωγή τῶν παιδιῶν τους ἔχουν κάθε δικαίωμα νά ἀντιδράσουν νόμιμα καί δυναμικά ἀπαιτώντας ἀπό τό Ὑπουργεῖο Παιδείας νά ἐφαρμόσει ἄμεσα τίς ἀποφάσεις τοῦ ΣτΈ ἀποσύροντας πάραυτα τά Προγράμματα Φίλη – Γαβρόγλου καί τά βιβλία – «Φακέλους τοῦ μαθητῆ» ἀπό τά σχολεῖα. Ἤδη ἀπό ὅ,τι πληροφορούμαστε πολλοί γονεῖς ἔχουν ἐπιστρέψει καί πάλι στά σχολεῖα αὐτά τά βιβλία καί ἑτοιμάζουν καί ἀγωγές κατά παντός ὑπευθύνου.

Σεβαστοί πατέρες, ἀγαπητοί φίλοι καί φίλες,

Ἐνδιαφέρθηκε κάποτε ὁ ρήτορας Εὐδόξιος νά μάθει γιά τήν κατάσταση τῆς ὑγείας τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου ἀλλά καί γενικά γιά τήν κατάσταση τῶν ἐκκλησιαστικῶν καί τῶν ἀνθρωπίνων πραγμάτων τῆς ἐποχῆς τοῦ ἁγίου. Ἡ ἀπάντηση τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Ναζιανζηνοῦ, ἱστορική ὡς ἀποκαλυπτική περί τῆς τότε ἐποχῆς ἀλλά καί συνάμα πάντοτε ἐπίκαιρη, διαχρονική!: «Ἐρωτᾷς πῶς τὰ ἡμέτερα. Καὶ λίαν πικρῶς. Βασίλειον οὐκ ἔχω, Καισάριον οὐκ ἔχω, τὸν πνευματικὸν ἀδελφὸν καὶ τὸν σωματικόν. Ὁ πατήρ μου καὶ ἡ μήτηρ μου ἐγκατέλιπόν με, μετὰ τοῦ Δαυῒδ φθέγξομαι. Τὰ τοῦ σώματος πονηρῶς ἔχει, τὸ γῆρας ὑπὲρ κεφαλῆς, φροντίδων ἐπιπλοκαί, πραγμάτων ἐπιδρομαί, τὰ τῶν φίλων ἄπιστα, τὰ τῆς Ἐκκλησίας ἀποίμαντα. Ἔρρει τὰ καλά, γυμνὰ τὰ κακά, ὁ πλοῦς ἐν νυκτί, πυρσὸς οὐδαμοῦ, Χριστὸς καθεύδει. Τί χρή παθεῖν; Μία μοι τῶν κακῶν λύσις, ὁ θάνατος. Καί τά ἐκεῖθεν μοι φοβερά, τοῖς ἐντεῦθεν τεκμαιρομένῳ» [26] Δηλαδή, «Ρωτᾶς πώς τά πάω. Λοιπόν, πίκρα μεγάλη. Στεροῦμαι τόν Βασίλειο καί τόν Καισάρειο, τόν πνευματικό μου ἀδελφό καί τόν σωματικό. Ὁ πατέρας καί ἡ μητέρα μου μέ ἐγκατέλειψαν, ὅπως λέει καί ὁ προφητάναξ Δαβίδ. Ἡ ὑγεία μου προβληματική, γερνάω· οἱ ὑποχρεώσεις πολλές καί μπερδεμένες  μέ ἐξαντλοῦν· τά προβλήματα συσσωρεύονται· οἱ φίλοι μέ προδίδουν· ἡ Ἐκκλησία διαλύεται καθώς βαδίζει χωρίς ποιμένες. Χάθηκαν τά καλά, κυριαρχοῦν τά κακά. Ταξιδεύω μέσα στό σκοτάδι, πουθενά φῶς, ὁ Χριστός κοιμᾶται. Τί ἄλλο πρόκειται πιά νά μοῦ συμβεῖ; Ἡ μόνη λύση στά τόσα βάσανά μου εἶναι ὁ θάνατος. Ἄν κρίνω ὅμως μέ βάση τά ἐδῶ, κι ἐκεῖ ἀπαίσια θά εἶναι!».

Τό ἐρώτημα πού ἀβίαστα ἀναδύεται ἀκούγοντας κανείς τόν ὑψιπέτη τῆς Θεολογίας ἀετό νά βυθίζεται στή μελαγχολία, στήν ἀπόγνωση καί τήν ἀπελπισία στεκόμενος μπροστά στά τόσα προβλήματα τῆς ζωῆς του, εἶναι, πώς ἄν ὁ ἅγιος ἔτσι σκέπτεται, τότε πόσο μᾶλλον ἐμεῖς πού σύν τοῖς ἄλλοις εἴμαστε χθαμαλοί νόες καί ἀδύναμοι στήν πίστη, δέν θά προβληματιζόμαστε καί δέν θά ἀπελπιζόμαστε μέσα στή γενική ἀποστασία τῶν καιρῶν μας; Πιό συγκεκριμένα, ὅταν κανείς βλέπει ὅλα αὐτά νά συμβαίνουν στό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν εἶναι φυσικό, ἀνθρωπίνως νά ἀπελπίζεται καί δικαίως νά ἐπαναλαμβάνει τά λόγια τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Νανζιανζηνοῦ, «Ταξιδεύω μέσα στό σκοτάδι, πουθενά φῶς, ὁ Χριστός κοιμᾶται.» Ἄραγε κοιμᾶται ὁ Χριστός ἤ κοιμοῦνται καί ὀνειρεύονται ὅσοι παραμερίζουν τόν Χριστό; Οἱ Ἀρειανοί ὑποδέχθηκαν στήν Κωνσταντινούπολη τόν ἅγιο Γρηγόριο, τόν μεγάλο Θεολόγο, μέ τή φράση «Αὐτό τό ἰσχνό, τό ἀδύναμο ἀνθρωπάκι θά σώσει τήν Ὀρθοδοξία;» Καί ὅμως, αὐτό τό «ἰσχνό ἀνθρωπάκι» πού ἔβλεπε τό σκοτάδι νά ἔχει ἁπλωθεῖ παντοῦ, ταυτόχρονα ἔκρυβε μέσα του καί μία ἀνυπέρβλητη δύναμη  ψυχῆς καί πίστης ἡ ὁποία μέ τή Χάρη τοῦ Παντοδύναμου, ἔκανε τό θαῦμα πραγματικότητα, τήν Κωνσταντινούπολη ὀρθόδοξη καί πάλι! 

Σεβαστοί πατέρες, ἀγαπητοί φίλοι καί φίλες,

«Μή σκιάζεστε στά σκότη! Ἡ λευτεριά σάν τῆς αὐγῆς τό φεγγοβόλο ἀστέρι τῆς νύχτας τό ξημέρωμα θά φέρει».[27]

«Ἡ λογική τούτου τοῦ κόσμου μόνη της εἶναι φέρετρο. Τί νά τήν κάμω τήν ἐπιτυχία πού δέν νικᾶ τόν θάνατο; Ἄς ἔλθουν ὅλες οἱ ἀποτυχίες, ἀρκεῖ νά νικηθῆ ὁ θάνατος, καί νά πλημμυρίση αἰωνιότητα ἀπό τώρα ἡ ζωή μου ἡ ἀποτυχημένη.»[28]

Τέλος λοιπόν, ἡ περίοδος χάριτος στήν κ. Κεραμέως καί στήν Κυβέρνηση πού προφανῶς ἐπέλεξαν, νά συμπορευθοῦν ἀπό δῶ καί πέρα καί φυσικά καί στίς ἑπόμενες ἐκλογές, ὅποτε κι’ ἄν αὐτές γίνουν, μέ ὅλους ἐκείνους πού πολεμοῦν ἀδυσώπητα γιά τήν ἀπό-χριστιανοποίηση καί ἀπο-ὀρθοδοξοποίηση τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν καί τῆς Ἑλλάδας. Ἡ κ. Κεραμέως καί ἡ Νέα Δημοκρατία προτίμησαν γιά ἄλλη μία φορά μᾶλλον, νά πλήξουν στήν καρδιά, στήν πίστη τους, ἐκείνους πού τούς ἐμπιστεύτηκαν, διχάζοντας τούς Ἕλληνες, σέ μία περίοδο κατά τήν ὁποία ἡ χώρα ἀγωνίζεται νά ἐπιβιώσει διερχόμενη ἀπό Συμπληγάδες Πέτρες δύσκολων οἰκονομικῶν καί ἄκρως ἐπικίνδυνων ἐθνικῶν θεμάτων. 

Ἡ Πανελλήνια Ἕνωση Θεολόγων εἶναι πάντα ἀνοιχτή στό διάλογο καί περιμένει τήν κ. Κεραμέως νά κάνει ὅλες ἐκεῖνες τίς ἐνέργειες πού δέν φανερώνουν ὑπεροψία καί μονομέρεια ἀλλά ἀντίθετα τήν πραγματική διάθεση νά ἀπευθυνθεῖ δημοκρατικά καί ἰσότιμα σέ ὅλους τούς Θεολόγους καί τελικά, σέ ὅλους τους Ἕλληνες. 

Εἶναι ὤρα νά ξεκινήσουμε σήμερα ἀπό ἐδῶ, ἀπό τό Μαρούσι, ὅπως πρίν δυό χρόνια μέ τό μεγαλειῶδες παλλαϊκό συλλαλητήριο πού εἶχε τελικό προορισμό τό Ὑπουργεῖο Παιδείας καί αἴτημα τήν ἀπόσυρση τῶν Προγραμμάτων Φίλη – Γαβρόγλου, ἔτσι καί τώρα ἀπό τό Μαρούσι ἄς ξεκινήσουμε ἕναν ἀγώνα πού θέλουμε νά φθάσει σέ κάθε γωνιά τῆς Ἑλλάδος  καί τελικό προορισμό νά ἔχει πάλι τό Ὑπουργεῖο Παιδείας, μέ αἴτημα ὅμως, αὐτή τήν φορά, τήν ἀπόσυρση τῶν Προγραμμάτων Φίλη – Γαβρόγλου ἀπό τήν κ. Κεραμέως ἡ ὁποία ἀπό τή στιγμή πού ἔγινε Ὑπουργός οὔτε κατ΄ ἐλάχιστον, δέν ἔχει ἐκφρασθεῖ ἐναντίον αὐτῶν τῶν νέων Προγραμμάτων καί βιβλίων καί φυσικά, δέν τά ἔχει ἀποσύρει ἀκόμη, ἐνῶ μποροῦσε κι ἔπρεπε ἄμεσα νά τό κάνει, μετά τίς ἀποφάσεις τοῦ ΣτΈ. 

Εἶναι ὥρα τά χριστιανικά σωματεῖα τῶν Ἀθηνῶν καί ὅλης τῆς Ἑλλάδας, νά διεξάγουν καί πάλι, ἕναν ἀνυποχώρητο ἀλλά καί συνάμα εὐλογημένο ἀγώνα, γιά νά πληροφορηθοῦν καί νά εὐαισθητοποιηθοῦν σχετικά ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι Ἕλληνες καί νά ἀνατραποῦν τά σχέδια ὅλων ἐκείνων πού θαρροῦν ὅτι «ἐν μίᾳ νυκτί» ἔγιναν οἱ «Κύριοι» καί οἱ δυνατοί τοῦ κόσμου τούτου, σχέδια πού στοχεύουν οὐσιαστικά στή σμίκρυνση τοῦ ὀνόματος τοῦ Παντοδύναμου Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ στή χώρα μας.

Εἶναι ὤρα νά ἐμποδίσουμε μέ δύναμη ψυχῆς καί πίστης ὅλους ἐκείνους τούς «κυρίους» πού ἀπεργάζονται τήν καταστροφή κάθε στοιχείου τῆς Ἑλληνορθοδοξίας στό ἑλληνικό σχολεῖο, ἔχοντας στά χέρια τους, ὡς μοχλό τήν θρησκευτική διαπαιδαγώγηση 1.000.000 νέων.

Εἶναι ὤρα νά ἀναστήσουμε καί πάλι τήν ἐν Χριστῷ παιδεία, τήν Κυριοφόρο Παιδεία, τήν Ἑλληνορθόδοξη Παιδεία στό ἑλληνικό σχολεῖο.

Εἶναι ὤρα νά ξανακάνουμε «Ὀρθόδοξη Χριστιανική Ἀγωγή» τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν στό σχολεῖο.

Καλή δύναμη καί καλόν ἀγώνα. Σᾶς εὐχαριστῶ.

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ