«Πολιτικές, Νομικές και Στρατηγικές ὄψεις τοῦ κυπριακοῦ ζητήματος στήν παροῦσα συγκυρία»

[ΕΣΤΙΑ ΠΑΤΕΡΙΚΩΝ ΜΕΛΕΤΩΝ - ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ 4 ΑΠΡ 2014]

κ. Παναγιώτη Ἡφαίστου,
καθηγητῆ Διεθνῶν Σχέσεων - Στρατηγικῶν σπουδῶν στό Πανεπιστήμιο Πειραιῶς).

Προϋποθέσεις μίας ἀξιόπιστης καὶ ἀποτελεσματικῆς ἐθνικῆς στρατηγικῆς καὶ τὸ κυπριακὸ ζήτημα

Διαδοχικὰ θὰ θιγοῦν τρία ἀλληλένδετα ζητήματα. Πρῶτον, μερικὲς προϋποθέσεις μίας ἀξιόπιστης στρατηγικῆς. Δεύτερον, κεντρικὰ ζητήματα τῆς σύγχρονης διεθνοῦς πολιτικῆς. Τρίτον, μερικὲς πτυχὲς ποὺ ἀφοροῦν τὸ κυπριακὸ ζήτημα. Θὰ καταλήξω σκιαγραφώντας καὶ ἀποκρυσταλλώνοντας τὰ προβλήματα καὶ τίς ἐπιλογὲς τῶν Ἑλλήνων στὴν Κύπρο.

Κατὰ βάση, στρατηγικὴ εἶναι ἡ συνάρτηση μέσων καὶ σκοπῶν γιὰ τὴν ἐκπλήρωση τῶν ἐθνικῶν συμφερόντων. Μεταξὺ ἄλλων, ἐρευνοῦμε

τοὺς ἐθνικοὺς σκοπούς,
τὶς διεθνεῖς σχέσεις τοῦ κράτους,
τὶς ἀπειλές, τὴν ἀποτροπὴ τῶν ἀπειλῶν,
τὶς συμμαχίες, τὶς διεθνεῖς θεσμικὲς συμμετοχές,
τὶς διεθνεῖς συμφωνίες καὶ
τὴν κοινωνική, στρατιωτική, διπλωματικὴ καὶ οἰκονομικὴ ὀργάνωση.

Ἡ πνευματικὴ ὑπόσταση, βέβαια, εἶναι τὰ θεμέλια τῆς ἐθνοκρατικῆς ζωῆς καὶ ἡ προϋπόθεση ὕπαρξης ἐθνικῆς στρατηγικῆς.

Μία σύνθετη καὶ καλὰ σχεδιασμένη ὑψηλὴ στρατηγικὴ προϋποθέτει συμπερίληψη ὅλων τῶν κριτηρίων καὶ παραγόντων σὲ ὅλα τὰ πεδία ἐνδιαφέροντος, τὴ χάραξη στρατηγικῆς γιὰ κάθε ἕνα πεδίο, τὴ συνάρτηση διαφορετικῶν πεδίων ἐνδιαφέροντος ὅταν σχετίζονται μεταξύ τους, τὴ συμπερίληψη ἐκτιμήσεων καὶ σχεδιασμῶν γιὰ ἀπρόβλεπτες καταστάσεις, τὴν ἱεράρχηση τῶν σημασιῶν σὲ ὅλο τὸ φάσμα καὶ τὸ σχεδιασμὸ καὶ ἐφαρμογὴ ἱεραρχημένων προσεγγίσεων ἐπηρεασμοῦ ὅλων τῶν πεδίων ἐνδιαφέροντος.

Σὲ ὅλα τὰ κράτη ὅλων τῶν ἐποχῶν, πάντως, τὰ πιὸ δύσκολα ζητήματα ἐθνικῆς στρατηγικῆς τίθενται στὸ ἐπίπεδο τῆς κοινωνικοπολιτικῆς ὀργάνωσης ποὺ διασφαλίζει νομιμοποιητική κοινωνικὴ βάση ἡ ὁποία στηρίζεται ἀδιάλειπτα καὶ ἀταλάντευτα στὶς ἔσχατες ἐθνικὲς λογικὲς καὶ τὰ ἔσχατα ἐθνικὰ συμφέροντα.

Ἡ καταστατικὴ κοσμοθεωρητικὴ ἀφετηρία ποὺ ἐὰν κατακτηθεῖ –σχεδὸν ὄχι πάντοτε μετὰ ἀπὸ ἕναν ἀγώνα ἐλευθερίας–, ἐφεξῆς προσφέρει πλέον τὶς προϋποθέσεις μίας σταθερῆς ἀνοδικῆς φορᾶς κίνησης, πού εἶναι ἡ στιγμὴ κατάκτησης τῆς ἐθνικῆς ἀνεξαρτησίας.

Γιατί ἡ ἐθνικὴ ἀνεξαρτησία εἶναι ἡ ἐλευθερία τῆς κοινωνίας ἢ ὅπως λεγόταν στὴν κλασικὴ ἐποχὴ τὸ «ἰδεῶδες της ἀνεξαρτησίας».

Προϋπόθεση γιὰ νὰ κινεῖται ἀνοδικὰ ἕνα ὁποιοδήποτε ἔθνος, νὰ συγκροτεῖται δημοκρατικὰ καὶ νὰ ἀσκεῖ αὐτοδιάθεση σύμφωνα μὲ τὴν ἑτερότητά του εἶναι νὰ ἐνισχύονται ἀδιαλείπτως τὰ θεμελιακὰ καὶ καταστατικὰ κοσμοθεωρητικὰ θέσφατα τῆς ἐθνικῆς ἀνεξαρτησίας.

Ἡ σταθερότητα τῶν πολιτειακῶν ἐποικοδομημάτων, ἀκριβῶς, ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὸ κατὰ πόσο ἡ καθημερινὴ σμίλευση ἠθικῶν κριτηρίων ποὺ διέπουν τὰ κανονιστικὰ κριτήρια τῆς διακυβέρνησης εἶναι συμβατὰ μὲ τὰ ὑποκείμενα κοσμοθεωρητικὰ θεμέλια.

Κοντολογίς, ἔθνος σημαίνει κοσμοθεωρητικὲς οὐσίες καὶ νοήματα ποὺ ὑποστασιοποιοῦνται μὲ σύνθετο καὶ πολυσήμαντο τρόπο στὰ πλαίσια τῆς ἐθνοκρατικά ἀνεξάρτητης πολιτειακῆς ζωῆς.

Μόνο ἐθνοκράτη, ἀνθρωπολογικὰ, ζωντανά, δυναμικὰ καὶ στρατηγικὰ προσανατολισμένα μποροῦν νὰ ἔχουν ἐθνικοὺς σκοποὺς καὶ ἔσχατα ἐθνικὰ συμφέροντα καὶ νὰ συγκροτοῦν στρατηγικὲς ἐκπλήρωσης αὐτῶν τῶν σκοπῶν. Γιὰ νὰ τὸ ἐπιτύχουν πρέπει νὰ ὑπάρχουν οἱ προϋποθέσεις συσπείρωσης τῶν πολιτῶν γύρω ἀπὸ τὰ ἐθνικὰ συμφέροντα καὶ νὰ συνδυάζονται μὲ βέλτιστο τρόπο τὰ μέσα ποὺ διαθέτουν.Ὅποια κράτη στεροῦνται αὐτῶν προϋποθέσεων παραπαίουν ἢ καὶ ἀποθνήσκουν.

Ὑπέρτατο καὶ ἔσχατο ἐθνικὸ συμφέρον ὅλων τῶν ἐθνοκρατῶν εἶναι ἡ ἐθνικὴ ἐπιβίωση μέσα σὲ ἕνα ὡς ἐκ τῆς φύσεώς του ἄκρως ἀνταγωνιστικὸ διεθνὲς σύστημα.

Οἱ πιὸ πάνω προϋποθέσεις ἀπαιτοῦν, ἐπίσης, μία πολιτειακὴ ζωὴ, τὰ μέλη τῆς ὁποίας δὲν ἀλληθωρίζουν καὶ ποὺ δὲν εἶναι ἠθικὰ καὶ κοσμοθεωρητικὰ σχιζοφρενῆ.Εἶναι σχιζοφρενῆ ὅταν ὑπάρχει ἀναντιστοιχία μεταξὺ τῶν ἠθικῶν καὶ κανονιστικῶν δομῶν τῆς πολιτειακῆς ζωῆς καὶ τῶν κοσμοθεωρητικῶν τους θεμελίων. Ἀλληθωρίζουν ὅταν ἀντὶ ἀκλόνητης προσκόλλησης στὰ ἐθνοκρατικὰ συμφέροντα ἀναζητοῦν κάποια μυστήρια ἕνωση τοῦ πλανήτη μὲ τὸ νὰ κηρύττουν διεθνισμούς, κοσμοπολιτισμούς, παγκοσμιοποιήσεις καὶ τὰ λοιπά, ὅλα ἀφέλειες καὶ ἀσυναρτησίες ποὺ ἀντιβαίνουν στὴν ἐθνοκρατικὴ ὑπόσταση. Ὅποτε ἐκδηλώνονται καταμαρτυροῦν κραυγαλέα πολιτικοπνευματικὴ παράκρουση καὶ στὰ μικρὰ κράτη ἐξ ὁρισμοῦ ὑπηρετοῦν τὶς μεταμφιεσμένες ἡγεμονικὲς ἀξιώσεις κάθε ἱστορικῆς συγκυρίας.

Κοσμοθεωρία τῶν Ἑλλήνων εἶναι ὁ ὠκεανὸς τῆς Ἑλληνικότητας.

Ἕνας ὠκεανὸς πολιτικῶν παραδόσεων τριῶν χιλιάδων χρόνων ποὺ ἀπετέλεσε τὸν ἄξονα τοῦ ἱστορικοῦ γίγνεσθαι:

Πολιτικὲς παραδόσεις Ἑλλήνων
Δημοκρατία ὡς ἐλευθερία (Ρήγας)
Ἐθνικὴ ἀνεξαρτησία ἢ ἰδεῶδες τῆς ἀνεξαρτησίας (Ρήγας)
Ἡ πληρέστερη γλώσσα·
ὁ ἀνθρωποκεντρικὸς πολιτικὸς πολιτισμὸς πού συνδυάζει Κλασικὴ ἐποχή, βασικὰ Ἀριστοτελισμὸ, ἀνθρωποκεντρικὴ πολιτικὴ φιλοσοφία Ὀρθοδοξίας καί Οἰκογένεια.

Εἴμαστε ἀχθοφόροι ἢ ἐπάξιοι φορεῖς;

Σοφιστικὸς μηδενισμὸς τὸ διαβρωτικὸ δηλητήριο τῆς Κλασικῆς ἐποχῆς καὶ τῆς Βυζαντινῆς Οἰκουμένης.
Ὁ σημερινός ἐθνομηδενισμὸς πληρώνεται μὲ δημόσιους πόρους.
Κοσμοθεωρητικὰ θεμέλια
Διαχρονικὰ κτισμένη ἐθνικὴ ἑτερότητα.
Μακραίωνοι διαμορφωμένες συλλογικὲς κοσμοεικόνες,
συλλογικοὶ μύθοι,
συλλογικὲς ταυτότητες,
μεταφυσικὰ δόγματα,
κοσμοαντιλήψεις
κοσμοεικόνες ἐχθρῶν καὶ φίλων,
συστήματα διανεμητικῆς δικαιοσύνης.

Τὰ κράτη εἶναι ὑποστασιοποιήσεις τῶν πολιτικῶν παραδόσεων.

Κοσμοθεωρία κάθε βιώσιμου κράτους ἡ Ἐθνικὴ Ἀνεξαρτησία.

Ἡ ἐπιβίωση τοῦ κράτους ἔσχατη λογικὴ καὶ ὑπέρτατο ἐθνικὸ συμφέρον.
Ἡ κρατικὴ ἰσχὺς εἶναι προϋπόθεση ἐπιβίωσης.

Τὸ διεθνὲς πλαίσιο ὅπου ἀναπτύσσεται μία ἐθνικὴ στρατηγικὴ:

Θουκυδίδης: Διάλογος Μηλίων-Ἀθηναίων (ἐδ. 89-116)

(ἐδάφιο.89). Ἀθηναῖοι: α) ὑπαινίσσονται πὼς δίκαια ἔχουν τὴν ἡγεμονία β) ὑποδεικνύουν τὸ γεγονὸς πὼς κάθε πλευρὰ ἔχει τὴν δική της ἀντίληψη περὶ δικαίου-δικαιοσύνης καὶ γ) ρητὰ προειδοποιοῦν τοὺς Μηλίους πὼς «ὅταν ὑπάρχη ἴση δύναμη γιὰ τὴν ἐπιβολή τους, κι ὅτι, ὅταν αὐτὸ δὲν συμβαίνη, οἱ δυνατοὶ κάνουν ὅσα τοὺς ἐπιτρέπει ἡ δύναμή τους κι οἱ ἀδύναμοι ὑποχωροῦν κι ἀποδέχονται».

(Ἐδάφιο 97). Ἀθηναῖοι: «λόγια ποὺ νὰ στηρίζονται στὸ δίκαιο δὲν λείπουν ἀπὸ κανένα. ... ὅσοι (ὅμως) διατηροῦν τὴν ἐλευθερία τοὺς τὸ χρωστοῦν στὴ δύναμή τους».

(ἐδάφιο 103). Ἀθηναῖοι: «Ἡ ἐλπίδα, παρηγοριὰ τὴν ὥρα τοῦ κινδύνου, ὅσους τὴν ἔχουν ἀπὸ περίσσια δύναμη κι ἂν τοὺς βλάψει δὲν τοὺς καταστρέφει ὅσοι ὅμως, στηριγμένοι πάνω της, τὰ παίζουν ὅλα γιὰ ὅλα (γιατί ἀπ’ τὴ φύση της εἶναι σπάταλη), μονάχα ὅταν ἀποτύχουν τὴν γνωρίζουν».

Κατάληξη: (ἐδάφιο 114). «ἄρχισαν ἀμέσως τὶς ἐχθροπραξίες, κι ἀφοῦ μοίρασαν τὴ δουλειὰ στὰ στρατιωτικὰ τμήματα τῆς κάθε πόλης ἔζωσαν κυκλικὰ μὲ τεῖχος τοὺς Μηλίους ... ἔγινε μάλιστα καὶ κάποια προδοσία ἀνάμεσα στοὺς Μηλίους ... (οἱ Ἀθηναῖοι) σκότωσαν ὅσους Μηλίους ἐνήλικες ἔπιασαν, κι ἔκαμαν δούλους τὰ παιδιὰ καὶ τὶς γυναῖκες. Τὸ νησὶ τὸ ἀποικίσανε οἱ ἴδιοι στέλνοντας ἀργότερα πεντακόσιους ἀποίκους».

Δέκα ἀρχὲς ἀπόρροια τῆς ἀνάλυσης τοῦ Kenneth Waltz

(Ἀπὸ τὸν πρόλογο τοῦ Ἄθ. Πλατιᾶ στὴν εἰσαγωγὴ τοῦ ἔργου τοῦ K. Waltz Θεωρία διεθνοῦς πολιτικῆς (Ἐκδόσεις Ποιότητα), σ. 10-12. – βλ. ἄρθρα, σχόλια καὶ κριτικὲς στὴν διεύθυνση http://www.ifestosedu.gr/54waltzduo.htm)

1. Ἀπουσία ρυθμιστικῆς ἐξουσίας στὸ διεθνὲς σύστημα παίζει καθοριστικὸ ρόλο στὴ συμπεριφορὰ τῶν κρατῶν καὶ στὴ σταθερότητα ἢ στὴν ἀστάθεια τοῦ διεθνοῦς συστήματος (ἄναρχο διεθνὲς σύστημα).

2. Καθὼς ἀπουσιάζει ἡ ὑπερκρατικὴ ἐξουσία, ἡ ὁποία θὰ μποροῦσε νὰ ρυθμίζει τὸν ἀνταγωνισμό, οἱ σχέσεις τῶν κρατῶν εἶναι κατὰ βάση ἀνταγωνιστικὲς καὶ πολλὲς φορὲς συγκρουσιακὲς (ἀνταγωνιστικὸ διεθνὲς σύστημα).

3. Τὰ κράτη σὲ ἕνα τέτοιο ἀνταγωνιστικὸ σύστημα πρέπει ἀπὸ μόνα τους νὰ μεριμνήσουν γιὰ τὴν ἀσφάλειά τους (ἀρχὴ τῆς αὐτοβοήθειας).

4. Τὰ κράτη στὸ ἄναρχο διεθνὲς σύστημα ἀναγκάζονται νὰ λάβουν μέτρα, γιὰ νὰ αὐξήσουν τὴν ἀσφάλειά τους. Τὰ μέτρα αὐτὰ ὅμως μειώνουν τὴν ἀσφάλεια τῶν ἄλλων. Αὐτὸ ἀνατροφοδοτεῖ τὴν ἀνασφάλεια καὶ τὸν ἀνταγωνισμό. Αὐτὸ εἶναι τὸ γνωστὸ «δίλημμα ἀσφάλειας».

5. Τὰ κράτη εἶναι οἱ βασικοὶ δρῶντες στὸ διεθνὲς σύστημα ἄρα καὶ ἡ βασικὴ μονάδα ἀνάλυσης τῶν διεθνῶν σχέσεων (κρατικοκεντρικὸ διεθνὲς σύστημα). [οἱ διεθνικοὶ δρῶντες εἶναι ἐγελειακοῦ χαρακτήρα μέσα στὴ στρατηγικὴ τῶν κρατῶν καὶ οἱ διεθνεῖς θεσμοὶ ἐξ ὁρισμοῦ καὶ ἀναπόδραστα (λόγω ὑψηλῶν ἀρχῶν διεθνοῦς δικαίου, εἶναι ἐξαρτημένες μεταβλητὲς τῶν κρατῶν καὶ μάλιστα τῶν ἰσχυρῶν]

6. Τὰ κράτη ἐπειδὴ εἶναι «εὐαίσθητα στὸ κόστος» ἔχουν κάθε λόγο νὰ συμπεριφέρονται ὀρθολογικά. Τὰ λάθη τιμωροῦνται (ἀρχὴ τοῦ ὀρθολογισμοῦ).

7. Κυρίαρχος στόχος τοῦ κράτους εἶναι ἡ κατοχύρωση τῆς ἀσφάλειάς του, δηλαδὴ ἡ ἐπιβίωση, ἡ διατήρηση τῆς ἐδαφικῆς κυριαρχίας καὶ τῆς ἐθνικῆς ἀνεξαρτησίας/αὐτονομίας (βασικὸ ἐθνικὸ συμφέρον).

8. Τὰ κράτη ἐπιδιώκουν νὰ ἀποκτήσουν «ἰσχύ», ἡ ὁποία εἶναι τὸ κύριο «νόμισμα» στὴ διεθνῆ πολιτικὴ (ἐπιδίωξη ἰσχύος).

9. Σὲ ἕνα ἀνταγωνιστικὸ διεθνὲς σύστημα τὰ κράτη ἔχουν κίνητρο νὰ ἐξισορροπήσουν τοὺς ἀντιπάλους τους (στρατηγικὴ ἐξισορρόπησης), γιὰ νὰ αὐξήσουν τὴν ἀσφάλειά τους. Ἐσωτερικὴ ἐξισορρόπηση …. Ἐξωτερικὴ ἐξισορρόπηση….

10. Οἱ μεμονωμένες προσπάθειες ποὺ καταβάλλουν τὰ κράτη νὰ ἐξισορροπήσουν τοὺς ἀντιπάλους τους, συμβάλλουν στὴ δημιουργία ἑνὸς αὐτορυθμιζόμενου συστήματος ἰσορροπίας δυνάμεων ποὺ μὲ τὴ σειρὰ του δύναται νὰ συμβάλλει στὴ διατήρηση τῆς εἰρήνης (ἀρχὴ τῆς ἰσορροπίας ἰσχύος).

Προϋποθέσεις ἀξιοπιστίας μίας ἐθνικῆς στρατηγικῆς

Ἀφοῦ συντομέψαμε τὸ κοσμοθεωρητικὸ καὶ ἠθικοπνευματικὸ σκέλος καὶ τὰ φυσιογνωμικὰ χαρακτηριστικά τῆς διεθνοῦς πολιτικῆς σὲ βαθμὸ ποὺ ἐνδεχομένως τὰ δολοφονήσαμε ἐννοιολογικά, θὰ σταθοῦμε μὲ ἐξίσου σύντομο τρόπο στὰ ἑξῆς κριτήρια καὶ παράγοντες ἀξιοπιστίας μίας ἐθνικῆς στρατηγικῆς:

Ἱκανὴ πολιτικὴ διακυβέρνηση ἐπαρκῶς δημοκρατικὰ νομιμοποιημένη
Ποιοτικὴ καὶ ποσοτικὴ ἐπάρκεια πολεμικῶν μέσων
Ἀξιόμαχη στρατιωτικὴ ἡγεσία
ἐπεξεργασμένα ἐπιτελικὰ σχέδια
ὑποστηρικτικὴ οἰκονομικὴ ὑποδομὴ
ὑποστηρικτικὸ ἐθνικὸ φρόνημα
ἱκανὴ καὶ ἀξιόπιστη πολιτικὴ ἡγεσία
σταθερότητα στόχων καὶ προσεγγίσεων ἀνεξάρτητα πολιτικῶν διακυμάνσεων
πλήρης συνεργασία πολιτικῆς καὶ στρατιωτικῆς ἡγεσίας
ἑτοιμότητα / ἀποφασιστικότητα προάσπισης ἐθνικοῦ συμφέροντος
ἀποτελεσματικὲς συμμαχίες
ποιότητα διπλωματίας
ὑποστηρικτικὲς κοινωνικὲς καὶ πολιτικὲς δυνάμεις
διαρκής βελτίωση τῆς ἀποτρεπτικῆς φήμης καὶ ἀξιοπιστίας τῆς χώρας.

Γίνεται ἀμέσως ἀντιληπτὸ ὅτι σκοποὶ καὶ μέσα ὅπως συμπλέκονται ἀναπτύσσουν ἄπειρους συνδυασμοὺς καὶ ὅριο εἶναι ὁ οὐρανὸς γιὰ διαρκῆ βέλτιστη καὶ μέγιστη ἐκπλήρωσή τους.

Ἡ ἀξιοπιστία τῆς ἐθνικῆς στρατηγικῆς ἑνὸς κράτους βελτιώνεται, ἐπίσης ὅταν:

δίνονται διαρκῶς παραστάσεις ἱκανότητας καὶ ἀποφασιστικότητας ἄμυνας ἐναντίον ὅσων ἀπειλοῦν τὰ ἐθνικὰ συμφέροντα,
καλλιεργοῦνται ἀκατάπαυστα τὰ κάθε εἴδους ἐρείσματα μίας χώρας στὴν περιφέρειά της,
ὑπάρχει ἐπαρκὴς ἱκανότητα ἐπηρεασμοῦ τῆς κατανομῆς ἰσχύος καὶ συμφερόντων μίας χώρας στὴν περιφέρειά της. Αὐτὸ εἶναι καὶ τὸ κύριο στρατηγικὸ ἔρεισμα ἑνὸς περιφερειακοῦ κράτους,
ὑπάρχει Ἐγρήγορση γιὰ συμμαχίες καὶ ἐπανεξέτασή τους σύμφωνα μὲ τὶς ἐναλλαγὲς καὶ ἀνακατανομὲς ἰσχύος καὶ συμφερόντων,
ὑπάρχει ἐπαρκὴς ἱκανότητα νὰ δημιουργηθεῖ διπλωματικὸ κόστος,
ὑπάρχουν δεξιότητες δημιουργίας ἀποτρεπτικοῦ ψυχολογικοῦ κόστους,
ὑπάρχουν ἱκανὲς μυστικὲς ὑπηρεσίες ποὺ ἐπιτρέπουν ἐπαρκῆ γνώση τῶν ἀντιπάλων καὶ κυρίως τῆς πολιτικοστρατιωτικῆς τους τρωτότητας,
χαράσσονται κόκκινες γραμμὲς πέραν τῶν ὁποίων ὑπάρχει ἀταλάντευτη ἄρνηση νομιμοποίησης ἀναθεωρητικῶν ἀξιώσεων καὶ τετελεσμένων,
ἀναπτύσσονται διαρκεῖς «πελατειακὲς σχέσεις» μὲ τὶς μεγάλες δυνάμεις ἐπὶ ζητημάτων κατανομῆς ἰσχύος καὶ συμφερόντων ὑπὸ τὸ πρίσμα ἑνὸς σταθεροῦ σκοποῦ οἱ ἀσύμμετρες σχέσεις ἰσχύος νὰ κατατείνουν πρὸς συμμετρικὲς συναλλαγές.
Τέλος ἀλλὰ ὄχι τὸ τελευταῖο, κάθε χώρα θέτει μία ἀπροσπέραστη γιὰ τοὺς τρίτους κόκκινη γραμμή. Αὐτὴ εἶναι ἡ διεθνὴς νομιμότητα.

Ἀπαιτεῖται νὰ μπορεῖ νὰ κατοχυρώνει τὴν κρατικὴ κυριαρχία ποὺ προβλέπει ἡ διεθνὴς νομιμότητα ὅταν ἄλλα κράτη διαφωνοῦν ἐνῶ ταυτόχρονα ἀρνοῦνται τὴν ἀρχὴ τῆς εἰρηνικῆς ἐπίλυσης τῶν διαφορῶν μὲ βάση αὐτὴν νομιμότητα. Γιὰ παράδειγμα, τὸ δίκαιο τῆς Θάλασσας ὅσον ἀφορᾶ τὰ 12 μίλια, ἡ Ἀποκλειστικὴ Οἰκονομικὴ Ζώνη καὶ τὰ στρατεύματα εἰσβολῆς καὶ κατοχῆς μέρους τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας.

Ἡ ἐθνοκρατικὴ ζωὴ καὶ ἡ συγκρότηση ἀξιόπιστης ἐθνικῆς στρατηγικῆς εἶναι ἕνα διαρκὲς πνευματικό, πολιτικὸ καὶ θεσμικὸ ἄθλημα. Κινούμενοι ἀνοδικά, τουτέστιν στεριώνοντας καὶ δυναμώνοντας τὴν ἐθνικὴ ἀνεξαρτησία ὑπάρχει ὁλοένα καὶ μεγαλύτερη ἀσφάλεια, εὐημερία καὶ δημοκρατία.

Καὶ τὸ ἀντίστροφο γιὰ τὴν καθοδικὴ τροχιά: Οἱ πολῖτες ἀφήνουν τὶς κοσμοθεωρίες τους, ἐκμηδενίζονται ἠθικὰ καὶ ἀνθρωπολογικά, τὰ κανονιστικὰ ἐποικοδομήματα σαπίζουν καὶ τὰ πάντα πλέον κατηφορίζουν πρὸς τὸ τέλμα καὶ τὴν πλήρη ἐκμηδένιση.

Κουρδικὸ ζήτημα ἢ τουρκικὸ ζήτημα – Ἑλλάδα, Κύπρος, Ἰσραὴλ

Τηλεσκοπικὰ ἀναφέρω μερικὰ ἀκόμη στοιχεῖα ποὺ συνθέτουν τὸ γεωπολιτικὸ καὶ γεωστρατηγικὸ περιβάλλον τῆς περιφέρειάς μας.

Τὰ Βαλκάνια καὶ ἡ Ἀνατολικὴ Μεσόγειος εἶναι τὸ κομβικὸ γεωγραφικὸ σημεῖο μεταξὺ Ἀνατολῆς – Δύσης καὶ Βορρᾶ – Νότου. Αὐτὸ τά καθιστᾶ στρατηγικὰ σημαντικὲς θέσεις ὅσον ἀφορᾶ στὸν ἔλεγχο τῶν πλουτοπαραγωγικῶν πόρων, τῶν προσβάσεων σὲ αὐτοὺς καὶ τῶν διαύλων διακίνησης αὐτῶν τῶν πόρων.

Ἡ ἄσκηση ἐπιρροῆς καὶ ἐποπτείας στὰ πνευματικά, πολιτισμικὰ καὶ πολιτικὰ δρώμενα τῆς εὐρύτερης περιοχῆς καθίσταται ἀμφίπλευρη σύνθετη καθότι στοὺς ὀργανωμένους στρατηγικοὺς δρῶντες προσφέρονται μεγαλύτερες εὐκαιρίες δράσης καὶ στοὺς λιγότερο ὀργανωμένους καθίσταται ἕνας δυσχερέστερος ὅπως εἴπαμε γεωπολιτικὸς χῶρος.

Ἀνάλογα μὲ τὸ πῶς θὰ ἐξελιχθεῖ ἡ Τουρκία σὲ συνάρτηση μὲ τὶς μεγάλες ἀνακατατάξεις στὴν περιοχὴ καὶ κυρίως ἀναφορικὰ μὲ τὸ κουρδικὸ ζήτημα, οἱ προσβάσεις στὸν Βόσπορο, τὸ ποιὸς θά ἐλέγχει νομικὰ καὶ στρατηγικὰ τὸ Αἰγαῖο καὶ τὴν Ἀνατολικὴ Μεσόγειο καὶ ἡ ἐπιθετικὴ ἢ ἀποτρεπτικὴ ἰσχὺς τῶν ἑκάστοτε ἀντιπαρατιθέμενων κρατῶν, εἶναι ὅλα παράγοντες ποὺ ἀποκτοῦν πρόσθετη σημασία.

Σὲ αὐτὸ τὸ γεγονὸς προστίθενται καὶ πλουτοπαραγωγικοὶ πόροι τῆς Ἀνατολικῆς Μεσογείου καὶ ἡ Ἀραβο-Ἰσραηλινή, ἡ Ἰσραηλινό-Τουρκικὴ καὶ Ἰσραηλινό-Ἰρανικὴ ἀντιπαράθεση ἀνάλογα μὲ τὸ πῶς θά ἐξελιχθοῦν ἡ κάθε μία ξεχωριστὰ ἡ σὲ συνδυασμό.

Τὸ ἀκροτελεύτιο σημεῖο στὴν δυτικὴ πλευρὰ τοῦ ἄξονα αὐτοῦ, ἐπίσης, εἶναι καὶ τὸ ἱστορικὸ ἀνάχωμα κατὰ τῆς πρὸς δυτικὰ κίνησης τῶν Ἀνατολικῶν δυνάμεων. Χωρὶς περιστροφὲς ὑποδηλώνουμε ὅτι ἡ ἑλληνικὴ οἰκονομικὴ κρίση τῆς δεκαετίας τοῦ 2010 δημιουργεῖ ἕνα πρωτόγνωρο στρατηγικὸ κενὸ πηγὴ ἀστάθειας καὶ ἀπρόβλεπτων ἐξελίξεων. Ἐνδεικτικά, θὰ μπορούσαμε νὰ δοῦμε μερικὲς πτυχὲς τοῦ ἀναδυόμενου περιφερειακοῦ περιβάλλοντος ὑπὸ τὸ πρίσμα στρατηγικῶν ἐπιλογῶν ποὺ ἀφοροῦν τὴν Ἑλλάδα.

Κανονικῶς ἐχόντων τῶν πραγμάτων στὴν βάση πάγιων συμπεριφορῶν, ἐὰν ἡ Τουρκία κόντευε νὰ γίνει περιφερειακὸς ἡγεμόνας ἡ ἐξισορροπητικὴ παρέμβαση μίας ἢ περισσοτέρων μεγάλων δυνάμεων εἶναι νομοτελειακὰ δεδομένη.

Ἐὰν ἀντίστροφα ἡ Τουρκία κατακερματιστεῖ ἐλέῳ φρικτῶν διπλωματικῶν λαθῶν ἀπίστευτου ἐρασιτεχνισμοῦ τὴν τελευταία δεκαετία, στὸν χῶρο τῆς Μικρᾶς Ἀσίας καὶ πέραν αὐτῆς θὰ ἀναδυθεῖ ἕνα νέο Ἀνατολικὸ ζήτημα μεγαλύτερων αὐτὴ τῶν φορὰ διαστάσεων καὶ πιὸ πολύπλοκο.

Ὑπὸ τὸ πρῖσμα αὐτῶν τῶν τάσεων ἡ θέση καὶ ὁ δυνητικὰ πολὺ μεγάλος ρόλος τῆς Ἑλλάδας ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὸ κατὰ πόσο θὰ ἐπιβιώσει τῆς κυριολεκτικὰ μυστήριας καὶ περίεργης κρίσης ποὺ διανύουμε. Μία κρίση ἡ ὁποία ἀνεξαρτήτως λαθῶν θά μποροῦσε νὰ μὴν εἶχε βαθύνει μὲ μία διαδοχὴ λαθῶν ποὺ ὑποδηλώνουν ἐγκατάλειψη τῆς Ἑλληνικῆς Ἐθνικῆς Ἀνεξαρτησίας ἀπὸ τὰ μεταπολιτευτικὰ ἐλὶτ διακυβέρνησης. Ἡ στρατηγικὴ σημασία τῆς Ἑλλάδας πάντως δὲν εἶναι ἀνεξάρτητη τῶν οἰκονομικῶν ὑποθέσεων.

Σὲ κάθε περίπτωση καὶ γιὰ νὰ θυμηθοῦμε τὸ δίλημμα τοῦ Στάλιν «ψωμὶ ἢ τάνκς» ἀκόμη καὶ ἐὰν ἡ ὑπέρβαση τῆς οἰκονομικῆς κρίσης δὲν εἶναι ἐφικτὴ βραχυχρόνια, δὲν ὑπάρχει πολυτέλεια ἡ Ἑλλάδα νὰ μὴν διαθέτει ἐπαρκῆ ἀποτρεπτικὴ ἰσχύ. Τὸ πραγματικὸ δίλημμα βέβαια εἶναι μεταξὺ ἐπαρκοῦς ἀποτρεπτικῆς ἰσχύος καὶ συνέχισης τῆς ὑπερπολυτελοῦς ἀσυδοσίας τῶν ληστῶν τῆς λεγόμενης λίστα Λακὰρτ .

Στὸ ἀνισοσκελὲς τετράγωνο Κύπρος, Θράκη, Κέρκυρα καὶ Κρήτη ἐπιπλέον, θὰ πρέπει νὰ ὑπάρχει ἐπαρκὴς ἀποτρεπτικὸς σχεδιασμὸς ποὺ θὰ ἀποθαρρύνει κάθε σκέψη εἰσβολῶν ἢ παρενόχλησης.

Ὑπὸ τὸ πρῖσμα τῶν πιὸ πάνω δεδομένων, ὁ ἐκ μέρους τῆς Ἑλλάδας στρατηγικὸς ἔλεγχος τοῦ Αἰγαίου καὶ ὁ προσπορισμὸς ὀφελῶν ἀπὸ τὸν ὑποθαλάσσιο πλοῦτο σύμφωνα μὲ τὴν διεθνῆ νομιμότητα εἶναι κάτι περισσότερο ἀπὸ ζωτικὴ ὑπόθεση. Εἶναι ζήτημα ἐθνοκρατικῆς ἐπιβίωσης. Ἐκτὸς ἀπὸ δραστικὲς στρατηγικὲς διεξόδου ἀπὸ τὴν κρίση ποὺ θὰ ἐπιτρέψουν ἐπιστροφὴ στὴν ἀνάπτυξη, ἡ ἀποκέντρωση γιὰ νὰ καταστεῖ ἡ Ἑλλάδα πιὸ ἀνταγωνιστικὴ στοὺς τομεῖς τῆς γεωργίας καὶ τῆς φιλικῆς μὲ τὸ περιβάλλον τεχνολογικῆς ἀνάπτυξης εἶναι ἐξίσου σημαντικὰ ζητήματα.

Ἡ ἀποκέντρωση αὐτή, ἀσφαλῶς, κτίζοντας πάνω στὴν ἐθνικὴ ὁμοιογένεια τῶν ἑλληνικῶν κοινοτήτων, θὰ πρέπει νὰ διασφαλίζει ἰσορροπία μεταξὺ δημιουργικότητας καὶ ἰσχυρῆς κεντρικῆς διακυβέρνησης στοὺς τομεῖς τῆς ἐθνικῆς ἀσφάλειας, τῶν μακροοικονομικῶν ἀποφάσεων καὶ τῆς ἐσωτερικῆς εὐνομίας, τάξης καὶ ἀσφάλειας.

Ἡ ἐπιβίωση τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας ἐπιπλέον, εἶναι εὐθέως συναρτημένη μὲ τὴν ἐπιβίωση τοῦ νεοελληνικοῦ κράτους καὶ τὴν δυνατότητά του νὰ ἀναπτύξει μία ἰσχυρὴ ἀποτρεπτικὴ στρατηγικὴ μὲ ὅποια μέσα καὶ ἂν διαθέτει.

Εἶναι ἀποκαρδιωτικὸ καὶ ἀπογοητευτικὸ νὰ ἀκοῦς τί λένε οἱ καρεκλοκένταυροι τῆς Ἀθήνας καὶ τῆς Λευκωσίας. Οἱ δῆθεν «ἡγέτες». Πῶς εἶναι δυνατό, διερωτᾶται κανεὶς εὔλογα, νὰ ἐπέλθει μία τέτοια συμφορὰ πάνω σὲ ἕνα τέτοιο ἔθνος. Τιτάνιοι καὶ ἐπιτυχεῖς ἀγῶνες ἐθνικῆς ἀνεξαρτησίας καὶ νὰ προκύπτει ἐξαρτημένο κράτος καὶ πολιτικὴ ἡγεσία ποὺ μὲ ψύλου πήδημα λικνίζεται ἢ ὑποτάσσεται σὲ ξένους. Πῶς εἶναι δυνατὸ νὰ συμβεῖ κάτι τέτοιο σὲ ἕνα ἔθνος ποὺ διαθέτει ἕναν ὠκεανὸ πολιτικῶν παραδόσεων μέσα στὶς ὁποῖες καὶ μόνο νὰ κολυμπήσεις εἶσαι πλούσιος, δυνατὸς καὶ ἀήττητος! Ἀντιστρέφοντας τὴ γνωστὴ ρήση τοῦ Πλάτωνα λέμε ὅτι οἱ Ἕλληνες δὲν ἔχουν τὴν ἡγεσία ποὺ τοὺς ἀξίζει. Βασικὰ καμιᾶς κοινωνίας δὲν τῆς ἀξίζει τέτοια ἡγεσία.

Δὲν διαπραγματεύονται τὰ συμφέροντα τῆς Ἑλλάδας ἀκόμη καί ὑπὸ εὐνοϊκὲς συνθῆκες, ὑποκλίνονται γονυπετεῖς μπροστὰ στοὺς ξένους τεχνοκράτες, καλοπιάνουν ἢ ἀκόμη καὶ εὐχαριστοῦν τοὺς ξένους καὶ τὸν κατακτητὴ κάθε εἴδους καὶ ἀποδέχονται ὅ,τι τοὺς ζητήσουν οἱ ἐχθροί. Στὴ συνέχεια προσέρχονται στὸ λαό τους γιὰ νὰ ἐκλογικεύσουν τὴν ἧττα ἢ ἀκόμη καὶ γιὰ νὰ χρυσώσουν τὸ χάπι τοῦ θανάτου ἐκστομίζοντας τὰ ἐπιχειρήματα τῶν … ἀντιπάλων. Φαίνεται νὰ νοιάζονται μόνο γιὰ τὴν καρέκλα τῆς ἐξουσίας, ἔστω καὶ ἐὰν αὐτὴ ἡ ἐξουσία θὰ τοὺς καταστήσει ἀξιοθρήνητους ἐὰν ὄχι κατάπτυστους ἐγχώριους πραιτοριανοὺς ξένων συμφερόντων.

Ἀφορμὴ γιὰ τὸ παρὸν εἶναι ἡ τυχαία παρακολούθηση τῆς ἀπό 31.1.12 συνέντευξης τοῦ Προέδρου τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας (ΚΔ) καὶ μία εἴδηση ὅτι ὁ ΓΓ τοῦ ΟΗΕ ὑποβάθμισε τὴν κυβέρνηση τοῦ Προέδρου τῆς Δημοκρατίας σὲ κυβέρνηση τῆς ἑλληνοκυπριακῆς κοινότητας τῆς Κύπρου. Θὰ δοῦμε λοιπὸν μερικὰ χαρακτηριστικὰ ζητήματα ποὺ καταμαρτυροῦν ὅτι εἴμαστε περίπου ἄβουλα πρόβατα ποὺ ἀνήμπορα ὁδηγοῦνται σὲ σφαγεῖο. Διέξοδος ὑπάρχει καὶ θὰ μιλήσουμε γι’ αὐτή.

Ὁ Πρόεδρος τῆς ΚΔ, λοιπόν, ἀντὶ τὰ μαχαίρια νὰ τὰ ἀνεμίζει κατὰ τῶν θανάσιμων ἐχθρῶν τοῦ Ἑλληνισμοῦ, τὰ μπήγει πάνω στὸ δικό μας στῆθος. Ὁ κύριος Ἀναστασιάδης –νὰ θυμίσουμε ὅτι ἀσυγχώρητα ὑπῆρξε φανατικὸς θιασώτης τοῦ φασιστικοῦ σχεδίου Ἀνάν– δὲν φαίνεται νὰ ἀντιλαμβάνεται πὼς ἐλέῳ κομματικῶν παρωπίδων ἐκλέχθηκε γιὰ νὰ διακυβερνᾶ καὶ ὄχι γιὰ νὰ ἀποφασίσει γιὰ τὴ ζωὴ καὶ τὸν θάνατο τοῦ κράτους. Τέτοιο δικαίωμα δὲν ἔχει οὔτε αὐτὸς οὔτε κανεὶς ἄλλος. Βασικὰ κανεὶς δὲν ἔχει δικαίωμα νὰ ἀποφασίσει νὰ θανατώσει ἕνα κράτος. Δὲν ἔχει αὐτὸ τὸ δικαίωμα ἀκόμη καὶ ἡ ἴδια ἡ κοινωνία τοῦ κράτους ἐὰν γιὰ παράδειγμα ἐξαναγκαστεῖ νὰ «ψηφίσει» κάτι τέτοιο (ὅπως παρ’ ὀλίγο νὰ γίνει τὸ 2004 ὅταν οἱ «ἡγέτες» ψήφισαν τὸ θάνατο καὶ οἱ πολῖτες τὴ συνέχιση τῆς ζωῆς).

Τὸ κράτος εἶναι θεσμὸς ἀθάνατος καὶ αὐτὸ ἀποτελεῖ θέσφατο τοῦ σύγχρονου διεθνοῦς συστήματος. Εἶναι περίεργο καὶ ἀξιοθρήνητο τὸ γεγονὸς πὼς δὲν τὸ ξέρουν οἱ «ἡγέτες» «μας». Γιὰ ὅλες τὶς κοινωνίες τὸ κράτος εἶναι θεσμὸς ἐλευθερίας, εἶναι ἡ προϋπόθεση ὕπαρξης δημοκρατίας καὶ πολιτικῆς ἐλευθερίας καὶ εἶναι ἡ ἀναγκαία συνθήκη ἀσφάλειας καὶ εὐημερίας.

Τὸ κράτος ὡς θεσμὸς ἐλευθερίας μίας κοινωνίας ἀνὰ πάσα στιγμὴ εἶναι ἕνα συμβόλαιο ἐπὶ θεσφάτων καὶ ἐσχάτων τῶν ζώντων μὲ τοὺς πεθαμένους προγόνους μας καὶ μὲ τὶς μελλοντικὲς γενιές. Ἀποτελεῖ ἔσχατη κατάντια γιὰ μία κοινωνία ὅταν ὁ ἴδιος ὁ ἐπικεφαλῆς ἑνὸς κράτους ἢ οἱ ὑφιστάμενοί του ἐπικαλοῦνται διάφορες ψευτό-ἀναγκαιότητες καὶ βουλήσεις ξένων γιὰ νὰ δρομολογήσουν ἀνακοινωθέντα καὶ συμφωνίες ποὺ θὰ ὁδηγήσουν στὸ θάνατο τοῦ κράτους καὶ στὴν ἐξαφάνιση τῆς κοινωνίας.

Στὸ παρελθὸν προϋποθέσεις ἀνάληψης πρωτοβουλιῶν ἐξόδου ἀπὸ τὸ τέλμα τοῦ 1974 ὑπῆρξαν ἀρκετές, πλὴν δὲν εἶναι τοῦ παρόντος νὰ ἐπεκταθοῦμε. Ἀρκεῖ νὰ ποῦμε ὅτι ἀποτελεῖ παράκρουση ἐὰν λεχθεῖ πὼς στὴν παροῦσα φάση ὑπάρχει περίπτωση νὰ δεχθοῦν μία βιώσιμη λύση ὅσοι ἐπιβουλεύονται τὰ συμφέροντα τῆς Κύπρου καὶ τῆς Ἑλλάδας.

Μία μὴ βιώσιμη λύση, ἐξάλλου, ποτὲ δὲν πρέπει νὰ γίνει ἀποδεκτή. Ἔτσι λειτουργοῦν τὰ σοβαρὰ κράτη καὶ οἱ βιώσιμες κοινωνίες. Ὅλα τὰ ὑπόλοιπα εἶναι προφάσεις ἐν ἁμαρτίαις καὶ συνταγὲς θανάτου. Νὰ μὴν πῶ ὅτι μέσα στὴν δίνη τῶν αὐτό-δικαιολογήσεων τῶν συνδρόμων ἐνοχῆς παρελθόντων πολιτικῶν ἐγκλημάτων μπορεῖ νὰ πάθουμε καὶ κανένα θανάσιμο ἀτύχημα πού, κατὰ βάθος, λογικά, οὔτε οἱ ἴδιοι οἱ δράστες θὰ ἤθελαν.

Ὅσον ἀφορᾶ στὸν ΟΗΕ εἶναι δύσκολο νὰ ἐξηγήσεις σὲ ἀνθρώπους ποὺ δὲν θέλουν νὰ καταλάβουν ὅτι οἱ διεθνεῖς θεσμοὶ εἶναι ἐξαρτημένη μεταβλητὴ τῶν κρατῶν. Ὁ ΓΓ κατὰ κάποιο τρόπο εἶναι ἐντολοδόχος τῆς Κύπρου ὄχι ἐντολέας. Ἁρμοδιότητά του δὲν εἶναι νὰ παραβιάζει τὶς Ὑψηλὲς Ἀρχὲς τοῦ διεθνοῦς δικαίου ὑπηρετώντας ἄνομα ὑπόγεια συμφέροντα καὶ ὅταν ἔτσι στέκεται ὅλα τὰ κράτη μικρὰ καὶ μεγάλα ἔχουν δικαίωμα ἠθικό, πολιτικὸ καὶ νομικὸ νὰ τὸν ἀποπέμψουν. Αὐτὸ μετὰ τὸ 1945 εἶναι καθημερινὴ πρακτική.

Ὅταν μολαταῦτα ἐξωθούμενος ἀπὸ συμφέροντα ἔτσι στέκεται τὸν καλεῖς στὴν τάξη. Οἱ προτάσεις του εἶναι εἰσηγήσεις καὶ ὄχι ὑποχρεωτικὲς ντιρεκτίβες, ἰδιαίτερα ὅταν ἀφοροῦν σέ ἕνα κυρίαρχο κράτος μέλος ποὺ ὑπῆρξε θύμα παράνομης ἐπίθεσης· αὐτὸ λένε καὶ οἱ ἀποφάσεις τοῦ Συμβουλίου Ἀσφαλείας. Γιὰ νὰ εἴμαστε ἀκριβεῖς, τὸ ΣΑ σπάνια ἀποφασίζει γιὰ τὴν «διεθνῆ εἰρήνη καὶ ἀσφάλεια» καὶ αὐτὸ συμβαίνει μόνο ὅταν συμφωνοῦν οἱ μεγάλες δυνάμεις ποὺ εἶναι μόνιμα μέλη. Στὴν περίπτωση τῆς Κύπρου α) θύμα εἶναι ἡ ΚΔ καὶ θύτης ἡ Τουρκία, β) τὸ ΣΑ ἀποφάσισε ἀποκατάσταση τῆς διεθνοῦς τάξης, γ) ἡ ἀκόμη πιὸ σημαντικὴ ἀπόφαση τοῦ 1983 θεωρεῖ παράνομα τὰ τετελεσμένα τῆς ἄσκησης βίας πάνω στὰ ὁποῖα κτίζοντας ἡ Ἄγκυρα «ἀνακήρυξε» τὸ ψευδοκράτος τῶν κατεχομένων.

Μόνο μία βιώσιμη λύση εἶναι ἀποδεκτὴ ἀπόλυτα συμβατὴ μὲ τὴν διεθνῆ καὶ εὐρωπαϊκὴ νομιμότητα. Ὅταν οἱ ἐντολοδόχοι ὑπάλληλοί τοῦ ΟΗΕ ἐκτρέπονται σὲ θέσεις ἢ προτάσεις ποὺ ἀντιβαίνουν στὶς Ὑψηλὲς Ἀρχὲς τοῦ Διεθνοῦς Δικαίου, τοὺς ἀποπέμπεις μὲ πολλὰ κοσμητικὰ ὅπως πολλοὶ καὶ συχνὰ κάνουν. Τὸ διεθνὲς κανονιστικὸ σύστημα εἶναι ἐξόχως πολιτικό. Μόνο μία αὐτοκτονικὴ ἄποψη λέει τὸ ἀντίθετο. Μάλιστα πολιτικὸ μὲ τρόπο καὶ σὲ πλαίσιο τὸ ὁποῖο ἐὰν συγκριθεῖ μὲ τὸ ἐνδοκρατικὸ κανονιστικὸ σύστημα στερεῖται νομικῆς συνοχῆς. Πολλὲς ἑρμηνεῖες πολλῶν διατάξεων εἶναι θολὲς καὶ ἐπιδεχόμενες πλῆθος διαφορετικῶν ἑρμηνειῶν.

Αὐτὸ εἶναι πολὺ λογικὸ ἀλλὰ καὶ προσδιοριστικὸ γιὰ τοὺς λόγους ποὺ τὰ κράτη καὶ ἰδιαίτερα τὰ ἀδύναμα προσκολλῶνται στὶς Ὑψηλὲς Ἀρχὲς τοῦ διεθνοῦς δικαίου. Πέραν τοῦ ὅτι τὰ κράτη μέλη τοῦ διεθνοῦς συστήματος εἶναι ἀνεξάρτητα εἶναι ἐπίσης καὶ διαφορετικά, ἑτερογενῆ καὶ ἀνομοιογενῆ, γεγονὸς ποὺ καθιστᾶ δύσκολο τὸν προσδιορισμὸ κανόνων ποὺ νὰ εἶναι ἀποδεκτοὶ ὡς δίκαιοι ἀπὸ ὅλους καὶ ποὺ μποροῦν νὰ διαχειριστοῦν ἐξειδικευμένα ζητήματα καὶ εἰδικὲς περιπτώσεις.

Ἐπειδὴ τὸ διεθνὲς δίκαιο εἶναι ρυθμίσεις τῶν σχέσεων μεταξὺ τῶν ἀνεξαρτήτων μελῶν τῆς διεθνοῦς κοινωνίας (κρατῶν), κυρίως Συνθῆκες καὶ Συμβάσεις, ἰσχύει ὅτι οἱ Ὑψηλὲς Ἀρχὲς τοῦ Διεθνοῦς Δικαίου φυσιολογικὰ καὶ λογικὰ ἀποτελοῦν τὸ θέσφατο καὶ ἔσχατο κριτήριο.

Οἱ Ὑψηλὲς Ἀρχὲς ἐπιτάσσουν νὰ ἰσχύει ἡ διακρατικὴ ἰσοτιμία, ἡ μὴ ἐπέμβαση καὶ ἡ εἰρηνικὴ ἐπίλυση τῶν διαφορῶν (Κεφάλαιο Ι τοῦ Χάρτη τοῦ ΟΗΕ). Στὸ τελευταῖο ἀσφαλῶς δὲν συμπεριλαμβάνεται ἡ νομιμοποίηση τῶν παράνομων τετελεσμένων τῆς βίας ὑπὸ τὸν μανδύα τῆς ἀρχῆς περὶ εἰρηνικῆς ἐπίλυσης. Ἡ εἰρηνικὴ ἐπίλυση πρέπει νὰ εἶναι συμβατὴ μὲ τὴν διεθνῆ νομιμότητα καὶ τὶς ἀρχὲς τῆς δημοκρατίας διαφορετικὰ ἀπορρίπτεται μέχρι νεωτέρας. Αὐτὸ κάνουν ὅλα τὰ βιώσιμα κράτη.

Ὅταν λοιπὸν μιλᾶς γιὰ τοὺς διεθνεῖς θεσμοὺς καὶ τὸ διεθνὲς δίκαιο ἐπικαλεῖσαι αὐτὰ ποὺ σὲ εὐνοοῦν καὶ ποὺ στὴν περίπτωση τῆς Κύπρου εἶναι σχεδὸν τὰ πάντα. Δὲν ἐπικαλεῖσαι, σὲ κάθε περίπτωση, αὐτὸ ποὺ σὲ ἀποδυναμώνει καὶ βλάπτει καὶ ὁπωσδήποτε δὲν φέρνεις στὰ χείλι σου ἐκεῖνες τὶς δῆθεν «νομικές» πτυχὲς ποὺ ἐνῶ κατὰ βάση δὲν ὑφίστανται, τὶς ἐπικαλοῦνται μόνο οἱ ἀντίπαλοί σου κάνοντας τὴν τρίχα τριχιά.

Ἀναφέρομαι στὴν νομικοπολιτικὰ διαστρεμμένη «πολιτικὴ ἰσότητα» καὶ τὴν ἐκτρωματικὴ «διζωνική-δικοινοτικὴ ὁμοσπονδία». Δὲν θὰ σταθῶ στὸ ἐξόφθαλμο γεγονὸς ὅτι οἱ Ἕλληνες ποτὲ δὲν θὰ πρέπει νὰ ἀποδεχθοῦν τὴν κατάργηση τῆς ΚΔ καὶ τὴν δημιουργία ἑνὸς ἐκτρωματικοῦ κράτους ἐσωτερικὰ ἐθνικά-ρατσιστικὰ διαιρεμένο, τοῦ ὁποίου οἱ πολῖτες θὰ καλοῦνται νὰ παίρνουν ἀποφάσεις ὁμόφωνα σὲ ἐθνική-ρατσιστικὴ βάση. Μόνο πολιτικοὶ μαζοχιστὲς θὰ ἐγκλωβίζονταν αὐτόβουλα μέσα σὲ μία τέτοια κόλαση.

Τώρα, μία λέξη γιὰ τὴν πολιτικὴ ἰσότητα καὶ τὰ λοιπά. Ἐκτὸς τοῦ ὅτι, ἀπὸ ἄποψη κρατικῆς συγκρότησης, παραπέμπει σὲ ἀκατανόητα καὶ φαντασιόπληκτα πράγματα, δὲν ὑφίστανται ὡς «δεσμεύσεις». Ἀποτελοῦσαν μία δική μας βλακώδη ἀποδοχὴ σὲ κάθε ἑπόμενο γύρο διαπραγματεύσεων, ἀντὶ νὰ ἀρχίζουμε ἀπὸ τὴν ἀρχὴ (διεθνὴς νομιμότητα καὶ ἀποφάσεις του ΣΑ) νὰ συζητᾶμε (πάντα σὲ μία αὐστηρὰ πολιτικὴ διαδικασία) κάπου στὴν μέση ἀπὸ ἐκεῖ ποὺ διακόπηκαν οἱ προηγούμενες «διαπραγματεύσεις» (μὲ τὸ πιστόλι τῆς εἰσβολῆς στὸν δικό μας κρόταφο – τί «ὡραία»!).

Σὲ μελέτη ποὺ ἔκανα πρὶν ἀπὸ πολλὰ χρόνια μὲ συνάδελφό μου καταδείξαμε ὅτι οἱ μεταγενέστερες ἀποφάσεις του ΣΑ ἁπλὰ προσαρμόζονταν στὴν δική μας ἀνόητη καὶ ἄσκοπη πολιτικὴ ὑποχωρητικότητα. Ὅμως, α) εἶναι πολιτικοῦ χαρακτήρα καὶ μποροῦν νὰ ἀνακληθοῦν ἀφοῦ ὁ ἀντίπαλος δὲν συμβιβάστηκε, β) πιὸ σημαντικό, ἀντίβαιναν οὕτως ἢ ἄλλως στὶς ἀρχὲς τῆς δημοκρατίας καὶ κάθε ἀρχὴ τῆς διεθνοῦς νομιμότητας, γ) εἶναι ἄνευ περιεχομένου ἐξ οὗ καὶ ἐπὶ δεκαετίες δὲν ὁδήγησαν σὲ κάποια λύση, δ) τὶς ὑπερφαλαγγίζουν (αὐτὲς τὶς βλακώδεις, ἄγονες καὶ ἄσκοπες πολιτικὲς ὑποχωρήσεις) οἱ Ὑψηλὲς Ἀρχὲς τοῦ διεθνοῦς δικαίου καὶ οἱ ἄλλες ἀποφάσεις τοῦ ΣΑ ποὺ ἀφοροῦν τὴν διεθνῆ νομιμότητα καὶ τὰ τετελεσμένα τῆς βίας.

Σὲ κάθε περίπτωση, οἱ Ἕλληνες ποτὲ δὲν πρέπει νὰ δεχθοῦν ἕνα κράτος ποὺ θὰ διαιωνίζει καὶ θὰ μονιμοποιεῖ τὸ ἔγκλημα πολέμου τοῦ ἐποικισμοῦ, ἢ τὶς παρωχημένες καὶ παράνομες ἐγγυήσεις. Πολὺ περισσότερο ποὺ θὰ προβλέπει παραμονὴ ξένων στρατευμάτων ποὺ ἀντιβαίνει στὴν ἐθνικὴ ἀνεξαρτησία ποὺ ἀποτελεῖ θέσφατο τοῦ ΟΗΕ καὶ ἄξονα τῶν Ὑψηλῶν Ἀρχῶν τοῦ διεθνοῦς δικαίου καὶ τοῦ ἐν γένει καθεστῶτος διεθνοῦς πολιτικῆς.

Ἀποτελεῖ πολιτικοδιπλωματικὸ μαζοχισμὸ καὶ αὐτιστική-αὐτοκτονικὴ στάση ἐὰν κανεὶς ἐπικαλεῖται τὶς ἀποφάσεις τοῦ Συμβουλίου Ἀσφαλείας πού μᾶς βλάπτουν (καὶ ποὺ γιὰ πολιτικοὺς καὶ νομικοὺς λόγους δὲν ὑφίστανται ἢ ὑπερισχύουν ἀπὸ τὶς ἀποφάσεις ποὺ στηρίζονται στὶς Ὑψηλὲς Ἀρχὲς τοῦ διεθνοῦς δικαίου) καὶ νὰ παραγνωρίζει τὶς ἀποφάσεις ποὺ θεωροῦν τὴν εἰσβολὴ καὶ κατοχὴ παράνομη καλώντας νὰ τερματιστεῖ. Εἶναι κατεπεῖγον οἱ Ἕλληνες τῆς Κύπρου νὰ ἀφυπνιστοῦν. Μιλώντας σήμερα γιὰ τὴν Κύπρο, ἀκριβῶς, εἶναι κάτι περισσότερο ἀπὸ ὁλοφάνερο καὶ πασίδηλο τὰ ἑξῆς. Στρατηγικὴ θέλετε κύριε Πρόεδρε Ἀναστασιάδη, ἰδοὺ οἱ προσανατολισμοὶ καὶ οἱ ἄξονες:

Ποτὲ δὲν πρέπει νὰ δεχθοῦμε μία μὴ βιώσιμη λύση ποὺ ἀντιβαίνει στὶς ἀρχὲς τῆς Δημοκρατίας, τῆς Ἀνεξαρτησίας καὶ τῆς διεθνοῦς νομιμότητας, ἐν γένει.

Ἀποσύρονται ἄμεσα ὅλες οἱ «πολιτικὲς ὑποχωρήσεις» ποὺ κάναμε σὲ διαπραγματευτικὸ πολιτικὸ πλαίσιο καὶ ποὺ ἔγιναν μὲ τὴν προϋπόθεση ὅτι οἱ Τοῦρκοι θὰ συμμορφώνονταν μὲ μία βιώσιμη λύση. Οἱ ὑποχωρήσεις αὐτὲς οὕτως ἢ ἄλλως δὲν ὁδηγοῦν σὲ «λύση» ἀλλὰ σὲ τουρκικὴ ἐπικυριαρχία καὶ βάθεμα τῆς διένεξης μὲ τρόπο ποὺ θὰ θέσει σὲ κίνδυνο τὴν διεθνῆ εἰρήνη καὶ ἀσφάλεια (γιατί δὲν ἐπικαλούμαστε αὐτὸ τὸ ἐξόχως ὀρθὸ νομικοπολιτικὸ ἐπιχείρημα;).

Ἐμμένουμε μέχρι νεωτέρας (βασικὰ γιὰ πάντα) σὲ λύση συμβατὴ μὲ τὴν διεθνῆ καὶ εὐρωπαϊκὴ νομιμότητα. [πλήρης καὶ ἀκλόνητη περιγραφή: http://www.ifestosedu.gr/32RuleofLaw.htm – ἀποτελεῖ πολιτικὸ ἔγκλημα τὸ γεγονὸς ὅτι δὲν ἀποτελεῖ σημαία τῶν διαπραγματευτικῶν μας θέσεων]

Ἐμμένομε ἀκλόνητα στὸν ἀθάνατο χαρακτήρα κάθε κράτους καὶ τῆς κυριαρχίας του, προσκολλόμαστε ἀνένδοτα στὶς Ὑψηλὲς Ἀρχὲς τῆς διεθνοῦς καὶ εὐρωπαϊκῆς νομιμότητας (καὶ ὄχι μοιρολατρικά-αὐτιστικὰ ὅπως ὁ πρόεδρος προχθὲς νὰ ἐπικαλούμαστε τὴν ἀπάθεια κάποιων μελῶν τῆς ΕΕ ἀντὶ νὰ διεκδικήσουμε τὰ πάντα ὡς ἰσότιμο μέλος)

Παρὰ τὴν οἰκονομικὴ κρίση ἀναπτύσσουμε ἐθνικὴ στρατηγικὴ ἐπιβίωσης συμπεριλαμβανομένων συμμαχιῶν. Συνετά, ψύχραιμα, μὲ αὐτοπεποίθηση καὶ κυρίως μὲ γνώση τοῦ γεγονότος πὼς τίποτα δὲν πιέζει νὰ αὐτοκτονήσουμε σήμερα ἀπὸ φόβο μήπως καὶ ἀρρωστήσουμε στὸ μέλλον. Γιὰ τὶς ἀρρώστιες ὑπάρχουν θεραπεῖες γιὰ ἕνα αὐτοκτονικὸ θάνατο τοῦ κράτους μας, ὅμως, καμία.

Τέλος ἀλλὰ ὄχι τὸ τελευταῖο ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ γραφτεῖ, δὲν δεχόμαστε τίποτα ποὺ θὰ εἶναι χειρότερο ἀπὸ τὴν ὑπάρχουσα κατάσταση μετὰ τὸ 1974.

Α) Χειρότερο εἶναι μία κόλαση ἑνὸς μὴ βιώσιμου κράτους μέσα στὸ ὁποῖο οἱ Ἕλληνες θὰ ἐγκλωβιστοῦν σὲ πορεία ἀργοῦ θανάτου.

Β) Χειρότερη εἶναι ἡ κρατικὴ αὐτοκτονία.

Ἐπαναλαμβάνουμε: Γιὰ κάθε κοινωνία τὸ κράτος εἶναι ὁ θεσμὸς ἐλευθερίας καὶ ἡ προϋπόθεση δημοκρατίας καὶ πολιτικῆς ἐλευθερίας.