Κωνσταντῖνος Καρακατσάνης, Καθηγητής Πυρηνικῆς Ἰατρικῆς, Ἰατρικῆς Σχολῆς ΑΠΘ.

Ἡ δημόσια ἀντιπαράθεση μέ τόν π. Χρυσόστομο Τροχαλάκη (π. Χ.Τ. στό ἑξῆς) σχετικῶς μέ τό θέμα τῆς «Ὁμοιοπαθητικῆς» («Ὁπ.», στό ἑξῆς) εἶναι λίαν ἐπώδυνος δι' ἐμέ καί λόγῳ τῆς μακρᾶς γνωριμίας πού ἔχομε, ἀλλά καί λόγω τῆς ἱερατικῆς ἰδιότητος τοῦ συνομιλητοῦ μου.

Ἐτέθη, ὅμως, θέμα ὑπακοῆς στήν ἐπιταγή τῆς συνειδήσεώς μου, ἡ ὁποία ἐν προκειμένω μέ πληροφοροῦσε ὅτι ὤφειλα νά καταθέσω τήν ἄποψή μου γιά τό θέμα τῆς «Ὁπ.», τό ὁποῖο ἔχει προκαλέσει σύγχυση σέ μέρος τοῦ πληρώματος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

Σχετικῶς μέ τήν ἀπάντηση τοῦ π. Χ.Τ. στό ἡμέτερο ἄρθρο ἔχω νά παρατηρήσω καί σχολιάσω τά ἀκόλουθα:

1. Ὁ π. Χ.Τ. μᾶς πληροφορεῖ ὅτι μετά τή λήψη τοῦ πτυχίου ἰατρικῆς ἀπό τό Α.Π.Θ. καί τῆς ἰατρικῆς εἰδικότητος τῆς Γενικῆς Ἰατρικῆς, «ἔλαβε καί τό πτυχίο τῆς «κλασσικῆς Ὁμοιοπαθητικῆς ἰατρικῆς μέσω τοῦ προγράμματος διδασκαλίας καί ἐξετάσεως πού παρέχεται ἀπό τήν ἐν Ἑλλάδι Ἰατρική Ὁμοιοπαθητική Ἑταιρεία, τή μόνη ἔγκυρη ὁδό γιά τήν ἀπόκτηση ἑλληνικοῦ πτυχίου γνώσεως τῆς ὉμοιοπαθητικῆςἸατρικῆς».¹
Ὅπως εἶναι, ὅμως, γνωστό, ἡ διδασκαλία τῆς κλασσικῆς «Ὁπ.» ἰατρικῆς ἐν Ἑλλάδι καί ἀλλαχοῦ ἀκολουθεῖ ἀκριβῶς τόν ἱδρυτή της «Ὁπ.» Hahnemann, τόν Schmidt, Kent, Allen καί λοιπούς, καθώς καί Ἕλληνες «ὁμοιοπαθητικούς» ἰατρούς.

Οἱ πληροφορίες περί τῆς κλασσικῆς «Ὁπ.», οἱ ὁποῖες παρεσχέθησαν ὑπό τοῦ ὑπογράφοντος στο προηγούμενο ἄρθρο του, δέν εἶναι «ὑποκειμενικές, προσωπικές θέσεις» κάποιων «ὁμοιοπαθητικῶν» - ὅπως ἰσχυρίζεται ὁ π. Χ.Τ.– ἀλλά ἡ ἐπίσημη καί ἀνεγνωρισμένη διδασκαλία τῆς κλασσικῆς «Ὁπ.», τήν ὁποία διδάχθηκε ὁ ἴδιος ὁ π. Χ.Τ. καί τήν ὁποία τώρα ἀρχικῶς μέν χαρακτηρίζει ὡς «ἀποκρυφισμό καί ἀπάτη»,² στή συνέχεια ὅμως τήν ἀποκαλεῖ «ἐπιστημονικό σύστημα»!³

Ἀκόμη μᾶς πληροφορεῖ ὅτι «Δύο μῆνες μετά τή λήψη τοῦ τελευταίου αὐτοῦ ἰατρικοῦ πτυχίου,⁴ ἔγινε κληρικός, ἔπαυσε νά ἐργάζεται ὡς ἰατρός καί βαθμιαίως ἀπέσχε τοῦ νά ἀνήκει τόσο στόν Ἰατρικό Σύλλογο Θεσσαλονίκης ὅσο καί στἠν Ἑλληνική Ὁμοιοπαθητική Ἑταιρεία».⁵

2. Μολονότι ὁ π. Χ.Τ. ἀπεπειράθη νά ἀπαντήσει στό ἡμέτερο ἄρθρο, ἀπέφυγε ἐπιμελῶς νά ἀπαντήσει σέ κριτικῆς σημασίας, γιά τό συζητούμενο θέμα, ἐρωτήματα, μερικά ἐκ τῶν ὁποίων ἀναφέρονται –γιά δεύτερη φορά– κατωτέρω:

α) Οἱ ἀσκοῦντες τήν «κατά Θεόν Ὁμοιοπαθητική», ποῦ τήν ἐδιδάχθησαν;

β) Ποῖο εἶναι τό πρόγραμμα διδασκαλίας καί πρακτικῆς ἀσκήσεως τῆς «κατά Θεόν Ὁμοιοπαθητικῆς»;

γ) Ποῖος φορεύς ἔχει τήν εὐθύνη γιά τή διδασκαλία καί τή χορήγηση πιστοποιήσεως γιά τίς προϋποθέσεις ἀσκήσεως τῆς «κατά Θεόν Ὁμοιοπαθητικῆς»;

δ) Σέ τί διαφέρει ἡ «κατά Θεόν Ὁμοιοπαθητική», ἐπί πρακτικοῦ ἐπιπέδου, ἀπό τήν κλασσική «Ὁπ.»;

ε) Ποία εἶναι ἡ φαρμακολογία τῆς «κατά Θεόν Ὁμοιοπαθητικῆς »⁶;

στ) Ἡ φαρμακολογία, τήν ὁποία χρησιμοποιοῦν οἱ ἐφαρμόζοντες τήν «κατά Θεόν Ὁμοιοπαθητική» δέν στηρίζεται στά πειράματα (provings) τοῦ ἱδρυτοῦ τῆς κλασσικῆς «Ὁπ.», Hahnemann;

ζ) Ἡ φαρμακολογία τῆς «κατά Θεόν Ὁμοιοπαθητικῆς» περιλαμβάνει –ἐκτός ἀπό τή χρήση τῶν βοτάνων– καί τή χρήση ὀρυκτῶν οὐσιῶν καί τῶν ἀποκαλουμένων «νοσωδῶν» (nosodes), τοὐτέστιν ἐκχυλισμάτων καρκινικῶν ἱστῶν, ὑγροῦ φυματινικῶν σπηλαίων, ἐκκριμάτων γονοκοκκικῆς οὐρηθρίτιδος κ.ἄ. παρομοίων,προκαλούντων ἀηδία οὐσιῶν;

η) Χρησιμοποιεῖται ὑπό τῆς «κατά Θεόν Ὁμοιοπαθητικῆς» ἡ πρακτική τῆς «δυναμοποιήσεως» τῶν «ὁμοιοπαθητικῶν» φαρμάκων, τήν ὁποία περιέγραψε ὁ Hahnemann ἤ κάποια ἄλλη;
Γνωρίζει ὁ π. Χ.Τ. εἰς τί ἀκριβῶς συνίσταται ἡ ὑπ' αὐτοῦ ἀναγραφόμενη μέθοδος «δυναμοποιήσεως», ἡ ὁποία κατά τήν πληροφορία πού μᾶς δίνει ὁ π. Χ.Τ. ἐφηρμόζετο ὑπό τοῦ Ρώσου Ἁγίου Σεραφείμ;

θ) Ὡς ἐπιστήμων, πιστεύει ὁ π. Χ.Τ. ὅτι τά «δυναμοποιημένα» φάρμακα –πολλά ἐκ τῶν ὁποίων, στίς συγκεντρώσεις πού δίνονται, οὐδεμία σχεδόν ποσότητα «ὁμοιοπαθητικοῦ φαρμάκου» περιέχουν– εἶναι δυνατόν νά ἔχουν θεραπευτικό ἀποτέλεσμα;

ι) Ποία εἶναι ἡ γνώμη τοῦ π. Χ.Τ. γιά τή διδασκαλία τῆς κλασσικῆς «Ὁπ.» σχετικῶς μέ τή θεωρούμενη δυνατότητά της νά θεραπεύει ψυχικά πάθη μέ «ὁμοιοπαθητικά» φάρμακα;⁷

3. Γράφει ὁ π. Χ.Τ. ὅτι ἔκανε ἔρευνα στό Ἅγιον Ὄρος καί ὅτι βρῆκε πολλά πρωτότυπα ρωσικά κείμενα, μέρος τῶν ὁποίων δημοσιεύθηκε σέ ἑλληνική μετάφραση ἐκ τῆς ρωσικῆς καί ὅτι ἔτσι ἐπιβεβαιώθηκε ἡ ἐγκυρότητα τῶν μεταφράσεων, τά ὁποῖα δημοσιεύθηκαν στό πρῶτο του κείμενο! Αὐτά ἰσχυρίζεται, ἐνῶ οὐδόλως μᾶς πληροφορεῖ οὔτε σέ ποία Ἱερά Μονή εὗρε τά πρωτότυπα ρωσικά κείμενα, οὔτε ποῖα εἶναι τά ἔργα αὐτά, οὔτε ὑπό τινος καί πότε μετεφράσθησαν⁸.

Πῶς κατέληξε, ἔτσι εὔκολα, στούς ἰσχυρισμούς του αὐτούς;

4. Ἀποφαίνεται ὁ π. Χ.Τ. ὅτι «κατέκρινα⁹ –ἐνῶ ἁπλῶς παρέθεσα αὐτούσιες τίς θέσεις διδασκάλων τῆς κλασσικῆς «Ὁπ.»– ὅτι «ἐθελοτυφλῶ», ὅτι (ἑκουσίως) διαστρεβλώνω καί παραποιῶ τήν πραγματικότητα, παρουσιάζων «ὡς Ὁμοιοπαθητική ἰατρική αὐτό πού δέν εἶναι Ὁμοιοπαθητική ἰατρική», ὅτι «ἀντιδρῶ σέ ὅσα γράφονται μέ κριτήριο τή Θεολογία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί μέ ὁδηγό τούς Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας»,¹⁰ ὡς μή ἀντιλαμβανόμενος –καί παραποιῶν μαζί μέ ἄλλους– τίς θέσεις συγχρόνων Ἁγίων Γερόντων, ὅτι ἑκουσίως ἤ ἀκουσίως διαφοροποιοῦμαι ἀπό τό πνεῦμα τῆς Ἁγιοπατερικῆς Παραδόσεως τῆς Ὀρθοδόξου Έκκλησίας,¹¹ καθώς καί ὅτι «θά ἦταν παράλογο νά τοῦ ζητοῦνται εὐθύνες»¹² μέ κριτήριο ἀπόψεις μή σύμφωνες μέ τήν Ὀρθόδοξη Θεολογία.¹³

Ἀκόμη, γράφει ὅτι «εἶναι λυπηρά ἡ διαπίστωση νά γίνονται οἱ χριστιανοί ἕρμαια μή ὀρθοδόξων ἀπόψεων», ὑπαινισσόμενος προφανῶς καί τόν καθηγητή του. Οἱ ἀνωτέρω κρίσεις καί χαρακτηρισμοί τοῦ π. Χ.Τ. ὑποστηρίζουν τήν ἄποψή του ὅτι ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖον διαλέγεται ἐν προκειμένω ἀποτελοῦν –ὅπως ἰσχυρίζεται– ἔκφραση τοῦ Ὀρθοδόξου τρόπου ζωῆς –«αὕτη ἡ ὁδός τοῦ Χριστοῦ τοῦ μή πλῆξαι τόν πλησίον»–, ὅταν μάλιστα αὐτός στόν ὁποῖον ἀποδίδει ὅλους αὐτούς τούς χαρακτηρισμούς ἔχει διατελέσει «λίαν ἀγαπητός καθηγητής του»;

5. Ὁ π. Χ.Τ. μᾶς πληροφορεῖ ὅτι θεώρησε καλό νά ἐκθέσει «ἐμπεριστατωμένα τήν Ὀρθόδοξη θεολογική ἑρμηνεία τοῦ φυσικοῦ νόμου τῆς θεραπείας τοῦ ὁμοίου μέ τό ὅμοιο...», καθώς καί νά «ἐκθέσει τή θεολογική γνώμη τῶν Ἑλλήνων Πατέρων, μέ τήν ὁποία κανείς μέχρι τώρα, ὅπως διεπίστωσε δέν ἀσχολήθηκε ἐμπεριστατωμένα».
Σχετικῶς, λοιπόν, μέ τήν ἑνότητα τῆς ἀπαντήσεως τοῦ π. Χ.Τ. «Η ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΙΑΤΡΙΚΗΣ», θεωρῶ ἐπιβεβλημένο νά διατυπώσω τίς ἀκόλουθες σκέψεις:

α. Ὁ ὑπογράφων δέν ἔχει πτυχίο τῆς Θεολογικῆς ἐπιστήμης, οὔτε θεολόγος εἶναι• δέν εἶμαι, λοιπόν, ἁρμόδιος νά ἐλέγξω, ἐάν ὅσα γράφει ὁ π. Χ.Τ.¹⁴ ἀποδίδουν μέ ἀκρίβεια τή δογματική διδασκαλία τῆς
Ὀρθοδόξου Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας ἤ ἐάν ὑπάρχουν ἀνακρίβειες στήν ἔκφραση¹⁵ ἤ ἀκούσιες διολισθήσεις• ὁ ἔλεγχος αὐτός ἀποτελεῖ ἄλλων ἁρμοδιότητα.
Ὡστόσο, ὡς ἁπλός ὀρθόδοξος Χριστιανός, θά διατυπώσω ὁρισμένες σκέψεις ἐπί τῆς ἑνότητος «Η ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΙΑΤΡΙΚΗΣ», ἡ ὁποία περιλαμβάνεται στήν ἀπάντηση τοῦ π. Χ.Τ.

β. Ὁ Ἅγιος Συμεών ὁ νέος Θεολόγος στό ΙΗ΄ κεφάλαιο τοῦ ἔργου του «ΑΛΦΑΒΗΤΙΚΑ ΚΕΦΑΛΑΙΑ», πραγματεύεται τό θέμα ὄχι τῆς σωματικῆς, ἀλλά τῆς ψυχικῆς ὑγείας καί ἀσθενείας,¹⁶ ἐπεξηγῶν συγχρόνως, πῶς ἐπιτυγχάνεται ἡ θεραπεία τῆς ψυχῆς ἀπό τήν «κατά φύσιν νόσον».¹⁷ Μόνον παρενθετικῶς ἀναφέρεται εἰς τήν «δευτέραν νόσον καί παρατροπήν αὐτῆς» –δηλαδή, εἰς τά σωματικά νοσήματα, τά ὁποῖα ἀποτελοῦν συνέπειες τῆς ψυχικῆς ἀσθενείας.

Ἡ φράσις τοῦ Ἁγίου «ἵνα τῷ ὁμοίῳ τό ὅμοιον θεραπεύσῃ τῆς ἀνθρωπότητος, τῆς θεότητος αὐτοῦ μιγνυμένης καί κιρναμένης... καί τῇ τοιάδε ἑνώσει, τήν κυρίως ὑγείαν ἐνεργοῦντος» φρονοῦμε ὅτι
ἀναφέρεται σαφέστατα στήν ἀνάληψη τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως ὑπό τοῦ Κυρίου κατά τό ἀπολυτρωτικό Του ἔργο, προκειμένου νά σώση τόν πεπτωκότα ἄνθρωπο καί θεώση, τελικῶς, τήν ἀνθρώπινη φύση.

Ἐκεῖνο, τό ὁποῖο προσθέτει ὁ Ἅγιος Συμεών ὁ νέος Θεολόγος –χρησιμοποιῶν αὐτό πάλιν μόνον παρενθετικῶς– εἶναι τό ἑξῆς: ὅπως ἡ ἐνέργεια τῶν βοτάνων ἀσκεῖται διά τῶν «ὁμογενῶν δυνάμεων»
πού ὑπάρχουν σέ αὐτά, παρομοίως «ἡ κατά φύσιν νοσοῦσα φύσις ἀνθρωπίνη», «πρός ἀποκατάστασιν τῆς ἀληθοῦς καί κυρίως ὑγείας», «δεηθήσεται ὑπερφυοῦς καί ὑπερουσίου δυνάμεως».¹⁸

Μέ τό ἴδιο ἀκριβῶς πνεῦμα καί ἀναφερόμενοι ὁμοίως στήν ἀνάληψη τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως ὑπό τοῦ Κυρίου προκειμένου νά τήν ἀπολυτρώση καί τήν θεώση –φρονοῦμε ὅτι ἀναφέρεται ἡ ἔκφραση τῆς θεραπείας τοῦ ὁμοίου διά τοῦ ὁμοίου ὑπό τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου καί τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου.

Ἐάν ζοῦσαν σήμερα οἱ ἀνωτέρω Ἅγιοι, θά ἀπεδέχοντο τά "provings" τοῦ Hahnemann καί τήν θεραπεία τῶν παθῶν τοῦ ἀνθρώπου μέ «δυναμοποιημένα» ὁμοιοπαθητικά φάρμακα;

Μετά τίς ἀνωτέρω ἐπισημάνσεις, ποία σχέση ἔχει ἡ θεραπεία «τοῦ ὁμοίου μέ τό ὅμοιον», τήν ὁποίαν χρησιμοποιοῦν οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας γιά τήν ἀπολύτρωση, σωτηρία καί θέωση τοῦ πεπτωκότος
ἀνθρωπίνου γένους μέ τήν «θεραπεία» διά τῶν μυθωδῶν, «δυναμοποιημένων» φαρμάκων τῆς κλασσικῆς «Ὁπ.»;

γ. Ποῦ βρῆκε ἀναγεγραμμένο ὁ π. Χ.Τ. ὅτι ἡ θεολογία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἔχει "inconsensus" ἀποφανθεῖ ὑπέρ τῆς ἀσκουμένης (κλασσικῆς) «Ὁμοιοπαθητικῆς.»;

Ἀντίθετα, διάφορες διορθόδοξες ἐπιτροπές ἔχουν ἐπανειλημμένως ἀποφανθεῖ κατά τῆς χρήσεως τῆς «Ὁπ..».

δ. Ἔχομε τήν πεποίθηση ὅτι θά προσέφερε μεγάλη ὑπηρεσία στό πλήρωμα τῆς Ὀρθοδοξου Ἐκκλησίας ὁ π. Χ.Τ:

Ι) ἐάν προέβαινε σέ μία δημόσια καί σαφῆ δήλωση σχετικῶς μέ τήν κλασσική «Ὁμοιοπαθητική» τῆς ὁποίας εἶναι πτυχιοῦχος:
τί, τελικῶς, πιστεύει ὁ π. Χ.Τ. γιά τήν κλασσική «Ὁμοιοπαθητική», εἶναι «ἀποκρυφισμός καί ἀπάτη» ἤ «ἐπιστημονικό σύστημα»; καί
ΙΙ) ἐάν μᾶς ἔδινε ἀπαντήσεις στά προαναφερθέντα ἐρωτήματα σχετικῶς μέ τήν «κατά Θεόν Ὁμοιοπαθητική».

 

Ὑποσημειώσεις:

1. Eἶναι, ὁπωσδήποτε, ἀπορίας ἄξιον, πῶς συνέχισε τίς σπουδές του καί ἔλαβε τό πτυχίο τῆς «κλασσικῆς Ὁμοιοπαθητικῆς ἰατρικῆς» ἀφοῦ ἐγκαίρως, ὑποθέτω, διεπίστωσε ὅτι ἡ κλασσική «Ὁπ.» εἶναι, κατά τόν ἰδικό του χαρακτηρισμό, «ἀποκρυφισμός καί ἀπάτη».

Ἡ ἐπίκληση –ὑπό τοῦ π. Χ.Τ. προκειμένου νά δικαιολογήσει τήν ἰδική του ἐνέργεια– τῆς ἐνεργείας τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου νά παρακολουθήσει, δηλαδή, τή Σχολή τῆς ρητορικῆς τοῦ ἐθνικοῦ Λιβανίου, νομίζομε ὅτι εἶναι, ἐπιεικῶς, ἄστοχος• γνωρίζει ὁ π. Χ.Τ. πότε ἀκριβῶς ἐβαπτίσθη ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος;

Πρίν ἤ μετά τήν παρακολούθηση τῆς Σχολῆς τοῦ Λιβανίου; Διότι προφανῶς ἔχει σημασία ἡ πληροφορία αὐτή. Περαιτέρω, ἡ παρακολούθηση τῆς ρητορικῆς δέν ἦταν –οὔτε εἶναι– ἀσύμβατη μέ τή χριστιανική διδασκαλία• ἀντιθέτως, ἡ κλασσική «Ὁπ.» εἶναι ἀσύμβατη μέ τήν Ὀρθόδοξη διδασκαλία.

2. Ἐνοριακή Εὐλογία,ἔτος Ι,τεῦχος 123, Νοέμβριος 2012, σελ. 421.

3. Ἔ.ἀ.,σελ. 422.

4. Ἔχει ἀσφαλῶς σημασία τό γεγονός ὅτι ἀποκαλεῖ «πτυχίο» τό ἔγγραφο τῆς Ἑλληνικῆς Ὁμοιοπαθητικῆς Ἑταιρείας (μέ τό ὁποῖο ὑποθέτω ὅτι βεβαιώνεται ἡ θεωρητική καί πρακτική παρακολούθηση τοῦ προγράμματος ἐκπαιδεύσεως τῆς ὡς ἄνω Ἑταιρείας, καθώς καί οἱ ἐπιτυχεῖς ἐξετάσεις), τό ὁποῖο σχεδόν ἐξισώνει μέ τό πτυχίο, τό ὁποῖο ἔλαβε ἀπό τήν Ἰατρική Σχολή τοῦ Α.Π.Θ.!

5. Ἐπειδή τό ὄνομα τοῦ π. Χ.Τ. ἐξακολουθεῖ νά εἶναι ἀναγεγραμμένο στούς καταλόγους τῶν «ὁμοιοπαθητικῶν» ἰατρῶν Θεσσαλονίκης, μήπως θά ἦταν ἀπαραίτητο νά ἐνημερωθεῖ ἡ Ἑλληνική Ὁμοιοπαθητική Ἑταιρεία ὑπό τοῦ ἰδίου ὅτι ἀπό πολλῶν-πολλῶν ἐτῶν ἔχει παύσει νά ἀσκεῖ τήν «Ὁπ.» ἰατρική;

6. Ἐξ ὅσων εἴμαστε σέ θέση νά γνωρίζωμε, σχεδόν ὅλοι οἱ ἀσκοῦντες τήν «Ὁπ.» στήν Ἑλλάδα ἔχουν ὡς κύρια συγγράμματα ἀναφορᾶς Φαρμακολογίες, οἱ ὁποῖες ἔχουν ὡς βασική ἀναφορά τά πειράματα τοῦ ἱδρυτοῦ τῆς «Ὁπ.» Hahnemann (καί ἄλλες τίς ὁποῖες συνιστᾶ ἡ Ἑλληνική Ὁμοιοπαθητική Ἑταιρεία)• ἑπομένως ποία εἶναι ἡ διαφορά ἐπί πρακτικοῦ ἐπιπέδου ἀπό τήν κλασσική «Ὁπ.» ὅσον ἀφορᾶ στή θεραπεία;

7. Βλ. G.Vithoulkas. MateriaMedica. ClassicalHomeopathyforAnxiety&Jealousy. Groma Publishers Baar, Switzerland, 2004.

8. Ὅπως ἐγράφαμε καί στό προηγούμενο ἄρθρο μας, ἐξακολουθοῦμε νά ἔχωμε ἐπιφύλαξη γιά τήν ὀρθότητα τῆς μεταφράσεως τῶν ἐν λόγῳ ρωσικῶν κειμένων, ἐάν κρίνωμε ἀπό τήν ἀστοχία στή μετάφραση ἁπλῶν λέξεων, ὅπως αὐτές ἀναγράφονται κατά τήν περιγραφή τοῦ τρόπου θεραπείας, στήν περίπτωση τοῦ θαύματος τοῦ Κυρίου, τῆς θεραπείας τοῦ ἐκγενετῆς τυφλοῦ• ἰσχυρίζεται ὁ π. Χ.Τ. ὅτι ὑπεισῆλθε τυπογραφικό λάθος καί ἀντί νά γραφεῖ ὅτι ὁ Κύριος ἐθεράπευσε τόν τυφλό μέ τό πτύσμα Του, ἐγράφη μέ τό «ζωοπάροχο αἷμα Του»• ἔχει συναντήσει κάπου τήν ἔκφραση «ζωοπάροχο πτύσμα»; «ἰαματικό πτύσμα» θά ἦταν δυνατόν νά ἔγραφε τό πρωτότυπο κείμενο, ἀλλά ὄχι, φρονοῦμε, «ζωοπάροχο πτύσμα»• ὅθεν, τεκμαίρεται ὅτι ἡ ἀστοχία δέν ὀφείλεται σέ τυπογραφικό λάθος μιᾶς λέξεως –ἀντί δηλαδή νά γραφεῖ ἡ λέξη «πτύσμα» ἐγράφη ἡ λέξη «αἷμα»– ἀλλά σέ ἐσφαλμένη μετάφραση τοὐλάχιστον δύο λέξεων ! Περαιτέρω, ποία σχέση ὑπάρχει μεταξύ αὐτοῦ τοῦ θαύματος τοῦ Κυρίου (τῆς θεραπείας τοῦ τυφλοῦ μέ τό πτύσμα Του) καί τῆς «Ὁπ.»;.

9. Ἐνοριακή Εὐλογία, ἔτος Ι, τεῦχος 123, Νοέμβριος 2012, σελ. 421.

10. Ὀλίγον ἀκόμη καί θά μέ χαρακτήριζε αἱρετικό ὁ π. Χ.Τ.!

11. Παρόμοιο σχόλιο μέ τό ἀμέσως ἀνωτέρω.

12. Ἀσφαλῶς καί ἔχει τεράστια εὐθύνη ἐνώπιον Θεοῦ καί ἀνθρώπων, ἐν ὅσω δέν μᾶς πληροφορεῖ ὁ π. Χ.Τ., ὅπως καί οἱ ἀσκοῦντες τήν «κατά Θεόν Ὁμοιοπαθητική», κληρικοί καί λαϊκοί, ποία, τέλος πάντων, εἶναι, πῶς ἀσκεῖται καί ποῖες εἶναι οἱ ἀρχές θεραπείας αὐτῆς τῆς «κατά Θεόν Ὁμοιοπαθητικῆς» καί σέ τί διαφέρει ἐπί πρακτικοῦ ἐπιπέδου ἀπό την κλασσική «Ὁμοιοπαθητική» τῆς ὁποίας «πτυχιοῦχοι» τυγχάνουν;

13. Ὅταν κάποιος ἔχει λάβει τό «πτυχίο» τῆς κλασσικῆς «Ὁπ.», ὅταν πρακτικῶς τό ἐξισώνει μέ τό πτυχίο τῆς συμβατικῆς ἰατρικῆς, ὅταν δέν ἔχει δημοσίως σαφῶς ἀποκηρύξει τό περιεχόμενο τῆς κλασσικῆς «Ὁπ.» καί ὅταν ἔχει ἀσκήσει γιά μικρότερο ἤ μεγαλύτερο χρονικό διάστημα τήν κλασσική «Ὁπ.» χορηγῶν τά «δυναμοποιημένα» φάρμακα τῆς τελευταίας, δέν εἶναι «ἐκτεθειμένος» ἀπέναντι στήν ἐπιστήμη γενικώτερα, στήν συμβατική ἰατρική, ἀκόμη καί στήν Ὀρθόδοξη Θεολογία (δεδομένου ὅτι εἶναι θεολογικῶς ἀπαράδεκτο ὅτι π.χ. –γιά νά ἀναφερθοῦμε σέ ἕνα μόνον παράδειγμα– μέ τά ὁμοιοπαθητικά φάρμακα θεραπεύονται πάθη τῆς ἀνθρώπινης ψυχῆς!);

14. Ὅπως π.χ. ὅτι

α) «ὁ νόμος τῆς δικαιοσύνης τοῦ Θεοῦ αὐτό ἀπαιτοῦσε νά γίνη: νά σωθῆ δι' ἀνθρώπου ὁ ἄνθρωπος, νά θεραπευθῆ διά τῆς σαρκός τοῦ ἀναμαρτήτου Ἰησοῦ Χριστοῦ ἡ σάρξ τοῦ ἁμαρτωλοῦ ἀνθρώπου»

β) «...καί ἡ ἴασις τοῦ ἁμαρτωλοῦ ἀνθρώπου, ἔπρεπε νά γίνη μέ τό ὅμοιον, διά τῆς σαρκός τοῦ ἐνανθρωπήσαντος Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ...»

γ) ἡ ἑρμηνεία, ὑπό τοῦ π. Χ.Τ., τῆς φράσεως τοῦ Ἁγίου Συμεών «Ἡ δέ ἀποκατάστασις οὐ διά τῶν γραμμάτων τῆς τοιαύτης ἰατρικῆς ἀλλά διά τῶν γεγραμμένων», δέν φαίνεται νά εἶναι ὀρθή• ἄλλη ἑρμηνεία δίδουν οἱ ἑρμηνεύσαντες τό κείμενο τῶν «ΑΛΦΑΒΗΤΙΚΩΝ ΚΕΦΑΛΑΙΩΝ» Μοναχοί τῆς ἐκδοσάσης τό ἔργον Ἱ.Μ. Σταυρονικήτα.

ε) Ἀκόμη, θεωρῶ ὅτι δέν εἶναι σχετικό μέ τό συζητούμενο θέμα τῆς «ὁμοιοπαθητικῆς θεραπείας» χωρίο τῆς πρός Ρωμαίους ἐπιστολῆς «Τίς με ρύσεται ἐκ τοῦ σώματος τοῦ θανάτου τούτου»;

στ) Ἀμφιβολίες διατηρῶ ἀκόμη καί γιά τή συντακτική ἀνάλυση χωρίων, τά ὁποῖα παραθέτει ὁ π. Χ.Τ. ὅπως, π.χ. στήν ἀρχαία ρήση «Τά ὅμοια τοῖς ὁμοίοις εἰσίν ἰάματα», ἡ δοτική πληθυντικοῦ «τοῖς ὁμοίοις», ἔχω τήν γνώμη ὅτι δέν εἶναι δοτική τοῦ ὀργάνου, ὅπως γράφει ὁ π. Χ.Τ., ἀλλά δοτική ἀντικειμενική.

15. Ἡ παράγραφος «Ἡ ἰατρική λοιπόν ...τῆς πρώτης νόσου» (Ἐνοριακή Εὐλογία, ἔτος Ι, τεῦχος 123, Νοέμβριος 2012, σελ. 428).

16. Ὡς ψυχική ἀσθένεια, ὁ Ἅγιος Συμεών ὁ Νέος Θεολόγος, χαρακτηρίζει τήν ἁμαρτία.

17. Ἔχομε τήν ἐντύπωση ὅτι, μέ τήν ἔκφραση «κατά φύσιν νόσον», ὁ προρρηθείς Ἅγιος ἀναφέρεται εἰς τήν πτώση τοῦ προπατορικοῦ ἁμαρτήματος καί εἰς τίς συνέπειές του.

18. Ἁγιος Συμεών ὁ νέος Θεολόγος ΑΛΦΑΒΗΤΙΚΑ ΚΕΦΑΛΑΙΑ 2η Ἔκδοση, Ἱερά Μονή Σταυρονικήτα, 2011, σελ. 250.

 

Θεσσαλονίκη 19- 11- 2012

Κωνσταντῖνος Γ. Καρακατσάνης

Καθηγητής Πυρηνικῆς Ἰατρικῆς τοῦ Α.Π.Θ.

[Πηγή σέ πολυτονικό: Ἐνοριακή εὐλογία τεύχος 124, σελ. 476 (στο τεύχος 40-45), Ἐνημέρωση σέ μονοτονικό ἀπό egolpion.com]