Ἡ προσφώνηση τοῦ Πατριάρχη Βαρθολομαίου πρός τόν Πάπα Φραγκίσκο, καί τό χειροφίλημα τοῦ Περγάμου Ζηζιούλα στόν πάπα.

[ΔΙΟΡΘΩΣΕΙΣ-ΤΕΛΙΚΗ ΕΚΔΟΣΗ 22/3/2013 12:26]
Κατά τήν ἐνθρόνιση τοῦ νέου πάπα Φραγκίσκου, ὄπως δυστυχῶς ἦταν μᾶλλον ἀναμενόμενο ἄν ἀναλογισθοῦμε τά πάλιν καί πολλάκις γενόμενα τῶν τελευταίων δεκαετιῶν «προσεγγίζοντας» ἰδιορρύθμως τήν Δύση, ὑπῆρξαν καί οἱ συνήθεις ἐκπλήξεις. Ξεχωρίζουν ἡ προσφώνηση τοῦ Πατριάρχη Βαρθολομαίου πρός τόν Πάπα Φραγκίσκο, καί τό χειροφίλημα τοῦ Περγάμου Ζηζιούλα (στόν πάπα).

Θά ἀναφερθοῦμε ἐδῶ στά κυριότερα σημεῖα πού προβληματίζουν.

[Σημ: Λεπτομέρειες (ὑπάρχει καί σχετικό βίντεο) μπορεῖτε νά βρεῖτε στίς «Ἀναβάσεις» πατώντας ἐδῶ].

«Διαδέχεσθε εἰς τόν Θρόνον τοῦτον τόν ἄρτι ἀνδρειοφρόνως παραιτηθέντα διά λόγους ὑγείας καί κοπώσεως προκάτοχόν Σας Βενέδικτον τόν ΙϚ΄, τόν πρᾷον καί τῇ θεολογίᾳ καί τῇ ἀγάπῃ διακριθέντα».

Γιά μιά ἀκόμα φορά διαπιστώνουμε τήν ἐκ διαμέτρου ἀντίθετη ἄποψη γιά τό πρόσωπο τοῦ παραιτηθέντος Πάπα Βενεδίκτου (βλ. Σχετικό σχόλιο ἐδῶ). Τελικῶς ἦτο παιδεραστής ἤ πράος; Τό «θεολόγος» ὀφείλουμε νά τό ἀποκλείσουμε, διότι ἄν δεχτοῦμε αἱρεσιάρχας ὡς «πράους» σέ τί θά διαφέρει ἕνας Ὀρθόδοξος ἀπό ἕναν παπικό;

«Ἡ ἑνότης τῶν Χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν τυγχάνει τό πρώτιστον μέλημα ἡμῶν καί εἶναι ἀσφαλῶς μία ἐκ τῶν βασικῶν προϋποθέσεων διά τήν ἐνώπιον τῶν ὀμμάτων τῶν ἐγγύς καί τῶν μακράν ἀξιοπιστίαν τῆς χριστιανικῆς μαρτυρίας μας».

Καθαρές ἑπομένως οἱ προτεραιότητες. Ὅμως, ἀπό πλευρᾶς Ὀρθοδόξων πῶς αὐτό μπορεῖ νά ἐπιτευχθεῖ ἐκτός τῆς ἀδιαλείπτου προσευχῆς μας πρός μετάνοιαν τοῦ Πάπα; Ἡ ἀπάντηση "ἀκολουθεῖ".

«Πρός ἐπίτευξιν αὐτῆς χρειάζεται νά συνεχισθῇ ὁ ἀρξάμενος θεολογικός διάλογος, διά νά κατανοηθῇ ἀπό κοινοῦ καί προσεγγισθῇ ἡ ἀλήθεια τῆς πίστεως καί ἡ ἐμπειρία τῶν Ἁγίων καί ἡ κοινή, δι' Ἀνατολήν καί Δύσιν, παράδοσις τῆς πρώτης χριστιανικῆς χιλιετίας».

Χρειάζεται λοιπόν «νά συνεχισθῇ ὁ ἀρξάμενος θεολογικός διάλογος». Τί ἀπέγινε ὅμως ἄραγε τό «αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ μίαν καὶ δευτέρα νουθεσίαν παραιτοῦ»; (Ἀποστόλου Παύλου (Τίτ. γ΄, 8-15)).

Ἀπό ποῦ πηγάζει καί ποῦ ἀποβλέπει ἡ ἔμμονη αὐτή καί συνεχής προσπάθεια διαλόγου; Καί μπορεῖ ἄραγε νά τόν χαρακτηρίσει κανείς διάλογο; Σέ ἕναν διάλογο ἀνταλλάσσονται ἀπόψεις καί ἐπιχειρήματα. Ἄν ἡ μία πλευρά πείσει τήν ἄλλη γιά κάποια ἀπό αὐτά πρέπει νά ἀνακοινωθοῦν – στήν ὁποία περίπτωση, τί ἀκριβῶς ἔχει δεχθεῖ ὁ Πάπας ἀπό τούς Ὀρθοδόξους; Καί ἀντιστρόφως, τί ἔχει δεχθεῖ ἀκριβῶς ἡ Ὀρθοδοξία γιά τούς παπικούς;

Ἄν δέν ἰσχύει αὐτό, τότε συνεχίζουμε καί ἐπιμένουμε σέ ἕναν διάλογο πού ποτέ δέν πείθει κανείς-κανέναν-σέ τίποτα, ἀλλά ἀρεσκόμεθα καί οἱ δυό πλευρές νά ἀνταλλάσσουμε ἀπόψεις; Δέν νομίζω ἡ Ἱστορία νά ἀναφέρει ἕνα τέτοιο τόσο μοναδικό φαινόμενο πού ἐπί δεκαετίες νά συζητοῦν λαοί ἤ ἐκπρόσωποι «πολιτισμένα» καί νά μήν καταλήγουν πουθενά ἀλλά ὡστόσο... καί νά ἐπιδιώκουν νά ξανασυζητοῦν!

«Διά νά κατανοηθῇ ἀπό κοινοῦ καί προσεγγισθῇ ἡ ἀλήθεια τῆς πίστεως..». Ἔχουμε τήν ἀνάγκη νά κατανοήσουμε κάτι ἀπό κοινοῦ ἐμεῖς; Ἤ μᾶλλον νά κατανοήσουν αὐτοί; Δηλαδή ὑπάρχει περίπτωση καί ἐμεῖς τελικῶς οἱ Ὀρθόδοξοι νά ἔχουμε κάνει κάποια δογματικά λάθη πού θέλουν ξεκαθάρισμα; Μήπως αὐτό ἐννοεῖται ἀπό τήν ἑπόμενη πρόταση;

«Κατά τήν διάρκειαν τοῦ δισχιλιετοῦς βίου τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, ἀλήθειαί τινες τοῦ Ἱεροῦ Εὐαγγελίου παρενοήθησαν ὑπό ἐνίων χριστιανικῶν ὁμάδων, ὥστε σήμερον εἰς τά εὐρέα στρώματα τῶν χριστιανικῶν λαῶν νά ἐπικρατοῦν, ὡς μή ἔδει, ἐκκοσμικευμέναι ἀντιλήψεις».

Δηλαδή, ἀνήκουμε οἱ Ὀρθόδοξοι σέ ἔνιες χριστιανικές ὁμάδες πού παρανοήσαμε τό Ἱερό Εὐαγγέλιο; Σέ ποιές ὁμάδες ἀναφερόμαστε; Στούς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας; Στούς Ἁγίους μας; Στίς Οἰκουμενικές Συνόδους; Μήπως τελικῶς θά σωθοῦμε ἀπό κοινοῦ - Ἀνατολή καί Δύση - μέ τήν «μεταπατερικήν θεολογίαν»;

Τό «ἐκκοσμικευμέναι ἀντιλήψεις» εἶναι ἀξιοσημείωτο καί δυσκατανόητο. Ἡ ἐκκοσμίκευση δηλαδή εἶναι ἴσως κατάντημα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί θά πολεμηθεῖ ἀπό τόν Πάπα πού θά μᾶς βοηθήσει νά κατανοήσουμε καλύτερα ἀπό κοινοῦ ὅ,τι ἔχουμε παρεξηγήσει μέχρι τώρα; Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι βεβαίως καί ὑπάρχει ἐκκοσμίκευση στήν ὀρθόδοξη ἐκκλησία μας ἀπό «ἔνιες ὁμάδες» (ἄραγε ποιές εἶναι αὐτές;) ἐδῶ θά συμφωνήσουμε ... καλεῖται ὅμως ὁ Πάπας πρός βοήθειαν; Καί πότε ἄλλοτε μᾶς ἔσωσε, ὅποτε τόν παρακαλέσαμε;

Ὡς ἐπίλογο, ἴσως ὁ νέος Πάπας θά ἔπρεπε νά ἀκούσει τά ἑξῆς (παρενθέσεις καί ὑπογραμμίσεις δικές μας – ὄχι γιά νά προσθέσουμε "ἕν ἰῶτα" – εὐχόμαστε οἱ λόγοι νά εἶναι προφανεῖς εἰς τούς καλόν λογισμόν ἔχοντας):

• «(οὕτως ἔχεις καὶ σὺ κρατοῦντας τὴν διδαχὴν τῶν Νικολαῑτῶν ὁμοίως), μετανόησον οὖν· εἰ δὲ μή, ἔρχομαί σοι ταχὺ καὶ πολεμήσω μετ᾿ αὐτῶν ἐν τῇ ῥομφαίᾳ τοῦ στόματός μου». - Ἀποκάλυψις Ἰωάννου Κεφ. β΄, 15-16
• «(φανερὰ δέ ἐστι τὰ ἔργα τῆς σαρκός, ἅτινά ἐστι μοιχεία, πορνεία, ἀκαθαρσία, ἀσέλγεια, εἰδωλολατρία, φαρμακεία, ἔχθραι, ἔρεις, ζῆλοι, θυμοί, ἐριθεῖαι, διχοστασίαι, αἱρέσεις, φθόνοι, φόνοι, μέθαι, κῶμοι καὶ τὰ ὅμοια τούτοις, ἃ προλέγω ὑμῖν καθὼς καὶ προεῖπον, ὅτι ) οἱ τὰ τοιαῦτα πράσσοντες βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσιν». Ἐπιστολή Παύλου, Πρός Γαλάτας κεφ. ε΄, 19-21.