Η ΜΑΡΙΑ Η ΜΑΓΔΑΛΗΝΗ, Ο ΙΗΣΟΥΣ ΚΑΙ ΤΑ ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΤΩΝ ΓΝΩΣΤΙΚΩΝ

Μιχαήλ Χούλη, Θεολόγου.

Ἡ Μαρία ἡ Μαγδαληνή, ὄπως καί τό ὄνομα τῆς ἄλλωστε ἐπισημαίνει, καταγόταν ἀπό τά Μάγδαλα, μία κωμόπολη γνωστή καί μέ τό ἑλληνικό ὄνομα 'Ταριχαία' (ἐξαιτίας τοῦ ἐμπορίου τῶν ταριχευμένων ψαριῶν πού διεξήγαγε), κείμενη στά δυτικά της λίμνης Γεννησαρέτ (βλ. www. jerusalem-patriarchate.info/gr/ magdala. htm καί www.el.wikipedia. org/ wiki/). Δέν ὑπάρχει καμία πληροφορία ὅτι ἦταν παντρεμένη (ἤ ἐν χηρείᾳ) καί δέν πρέπει νά ἦταν, ἀφοῦ οἱ παντρεμένες τότε γυναῖκες ἔφεραν ὡς διακριτικό τό ὄνομα τοῦ συζύγου τους, ὄπως π.χ.: Ἰωάννα τοῦ Χουζᾶ, Μαρία τοῦ Ἰακώβου, Μαρία τοῦ Κλωπᾶ κ.λπ. Γνωρίζουμε πώς ἀκολουθοῦσε τόν Ἰησοῦ μαζί μέ ἀρκετές ἄλλες γυναῖκες, πού εἶχαν θεραπευτεῖ ἀπό ἀσθένειες καί βάσανα καί πνεύματα πονηρά, καί οἱ ὁποῖες τόν ὑπηρετοῦσαν ἀπό τά ὑπάρχοντά τους (Λούκ. 8,1-3). Ἐδῶ φαίνεται ἐξάλλου ἡ ἰσοτιμία πού ἐφάρμοζε ὁ Ἰησοῦς μεταξύ ἀνδρῶν καί γυναικῶν, τήν ὁποία καί ὁ Παῦλος βεβαιώνει, ὅταν γράφει πώς «δέν ὑπάρχει διαφορά μεταξύ Ἰουδαίων καί Ἑλλήνων (Ἐθνικῶν), δούλων καί ἐλεύθερων, ἀνδρῶν καί γυναικῶν, διότι ἐν Χριστῷ εἴμαστε ὅλοι ἕνα» (Γάλ. 3,28).

Στό κατά Ματθαῖον Εὐαγγέλιο ἐμφανίζεται μαζί μέ ἄλλες γυναῖκες νά κατευθύνονται, βαθειά χαράματα Κυριακῆς, στόν τάφο τοῦ Ἰησοῦ γιά νά μυρώσουν τό ἔνδοξο νεκρό σῶμα, ἀλλά ἄγγελος Κυρίου τίς συναντᾶ καί μετέπειτα ὁ ἴδιος ὁ ἀναστάς Κύριος, πού τίς ὁρίζει 'ἀποστόλους' στούς ἀποστόλους Του, δηλαδή πρῶτες ἀγγελιοφόρους τοῦ μηνύματος τῆς ἀναστάσεώς Του, ἐνῶ ἐκεῖνες ἔπιασαν τά πόδια Του καί τόν προσκύνησαν (Μάτθ. 28,5-10). Διασώζεται στό κατά Ἰωάννη Εὐαγγέλιο καί ὁ διάλογος τοῦ ἀναστημένου Χριστοῦ εἰδικά μέ τή Μαρία τή Μαγδαληνή, τήν ὁποία ὁ Θεάνθρωπος σταματάει ὅταν ἐκείνη ἐπιχειρεῖ νά τόν ἀγγίξει, μέ τά λόγια: «Μή μοῦ ἅπτου» [Δηλαδή, 'μή μέ ἀγγίζεις', διότι ὅλοι ἀπό ἐδῶ καί πέρα θά πρέπει νά συνηθίσετε νά μέ νοιώθετε κοντά σας μέ τήν πίστη στήν Θεότητά μου, ἀφοῦ μετά τήν ἀνάληψή μου δέν θά μέ ἔχετε σωματικά μαζί σας (βλ. Ἰω. 20,16-17)].

Στό κατά Μάρκον Εὐαγγέλιο, ὅταν ἀναστήθηκε ὁ Ἰησοῦς τό πρωί τῆς Κυριακῆς, φάνηκε πρῶτα στή Μαρία τή Μαγδαληνή, ἀπό τήν ὁποία εἶχε βγάλει ἑπτά δαιμόνια (τήν εἶχε θεραπεύσει προφανῶς ἀπό πολλά πάθη). Ἐκείνη πῆγε καί εἶπε τό νέο στούς μαθητές Του, πού πενθοῦσαν καί ἔκλαιγαν. Ὅταν ἐκεῖνοι ἄκουσαν ὅτι ζεῖ καί παρουσιάστηκε σ' αὐτήν, δέν τήν πίστεψαν (Μάρκ. 16,9-11). Κι ἄλλους μαθητές βέβαια δέν πίστεψαν, ὅταν οἱ μάρτυρες ἀνήγγειλαν τίς ἐμφανίσεις τοῦ ἀναστάντος (ὥστε δέν ἦταν μωροπίστευτοι οἱ ἀπόστολοι καί ὁ κύκλος τῶν πρώτων χριστιανῶν!), ἀλλά οἱ ἐμφανίσεις σιγά σιγά πλήθαιναν, καί ὁ Χριστός κατέκρινε τήν ὀλιγοπιστία καί τή σκληρότητά τους πρός αὐτόν τόν ἴδιο, ὅταν ἐμφανίστηκε μπροστά στούς ἀποστόλους Του (Μάρκ. 16,11-14). μέχρις ὅτου τούς ἔστειλε νά κηρύξουν τό Εὐαγγέλιο σ' ὅλη τήν πλάση (μέ συνοδεία θαυμάτων, γιά νά γίνει ἀρχικά πιό πιστευτός καί διαδοθεῖ εὐκολότερα ὁ λόγος τους) καί νά βαπτίζουν τούς πιστούς στό ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος.

Ἦταν ἀκόμη ἡ Μαγδαληνή παροῦσα κατά τή Σταύρωση τοῦ Κυρίου, πάλι μαζί μέ ἄλλες γυναῖκες, ὡς μαθήτρια πάντοτε ἐκλαμβανόμενη στά ἱερά κείμενα, καί δέν φαίνεται σέ κάποιο σημεῖο νά ξεχωρίζει ὡς ἰδιαίτερη παρουσία στή συντροφιά τοῦ Ἰησοῦ. Αὐτές εἶναι οἱ πληροφορίες πού παρέχουν τά Εὐαγγέλια τῆς Ἐκκλησίας γιά τή Μαρία τή Μαγδαληνή καί πέραν αὐτῶν καμία ἄλλη μαρτυρία ἁγιογραφική δέν ὑπάρχει γιά τό πρόσωπό της. Ἡ Παράδοση ὅμως τῆς Ἐκκλησίας διασώζει ὅτι ὑπῆρξε καί ἔμεινε στή ζωή της παρθένος, ὅτι ἔδρασε ὡς κήρυκας καί μάρτυρας τοῦ Χριστοῦ στή Ρώμη, τήν Παλαιστίνη, τή Μασσαλία, τήν Αἴγυπτο, τή Συρία, τή Φοινίκη, καί τελικά στήν Ἔφεσο, πλάι στόν Εὐαγγελιστή Ἰωάννη, ὅπου καί κοιμήθηκε. Ἡ ὑπόθεση ὅτι ἦταν ἱερόδουλη πέφτει στό κενό, διότι κανένα στοιχεῖο ἀπό τή ζωή της δέν ὑπονοεῖ κάτι τέτοιο. Ἡ παρεξήγηση ξεκίνησε ὅταν ταυτίστηκε στό παρελθόν, ἀπό λάθος ἑρμηνεία στή Δύση, ἡ μοιχαλίδα ἴσως γυναίκα πού ἄλειψε μέ μύρο τά πόδια τοῦ Ἰησοῦ στήν οἰκία τοῦ Σίμωνα τοῦ Φαρισαίου, μέ τή Μαρία τή Μαγδαληνή (Λούκ. 7,36-50). Στά Εὐαγγέλια ὅμως δέν φαίνεται πουθενά μία τέτοια σύνδεση.

Στόν 'Κώδικα Ντά Βίντσι' παρουσιάζεται ὡς γνωστόν ὁ Ἰησοῦς ὄχι μόνο νά εἶναι ζευγάρι μέ τή Μαγδαληνή, ἀλλά νά ἔχουν μαζί καί παιδιά καί ὅλοι νά ἔχουν φυγαδευτεῖ στή Γαλλία, ὅπου ἀπόγονοί τους ὑπάρχουν ὑποτίθεται μέχρι καί σήμερα. Αὐτή ἡ ἀναφορά ἐφευρέθηκε γιά νά στηριχθοῦν καί ἀναδειχθοῦν περισσότερο οἱ γαλαζοαίματοι κύκλοι τῆς Εὐρώπης, ἀφοῦ παρουσιάζονται οἱ ἀριστοκράτες νά διαθέτουν καί αἷμα θεϊκό, ὄπως εἶναι τό αἷμα τοῦ Ἰησοῦ. Τί ἰσχύει ὅμως πραγματικά; Ἦταν ὁ Ἰησοῦς ἔγγαμος; Σίγουρο εἶναι ὅτι δέν ἦταν! Δέν ὑπάρχει κάποιο ἱστορικό στοιχεῖο καί πηγή (ἐκτός ἀπό ἀπόκρυφα κείμενα) πού νά ἰσχυρίζεται κάτι τέτοιο. Ἀντίθετα, ἄν καί ἡ παρθενία ἦταν ἐξαίρεση στούς Ἰουδαίους, πολλοί παρέμεναν κατά Θεόν ἄγαμοι γιά νά ἀσχοληθοῦν μέ θεολογικές σπουδές, οἱ Ἐσσαῖοι καί Θεραπευτές ἤσαν ἄγαμοι, διάφοροι προφῆτες στήν ἔρημο ἤσαν ἄγαμοι, ὄπως ἀναφέρει καί ὁ ἱστορικός Ἰώσηπος, ὁ Ἰωάννης ὁ Βαπτιστής παρέμεινε ὅλη του τή ζωή ἀνύπαντρος, ἀλλά καί ὁ ἀπόστολος Παῦλος τό ἴδιο ἀφιερωμένος. Δέν στηρίζεται ἑπομένως ἡ κοινωνική ἀναγκαιότητα, ὄπως γράφει ὁ Brown, γιά ἔγγαμη ζωή ὅλων τῶν Ἰουδαίων.

Ἐάν ὁ Χριστός ἦταν παντρεμένος, δέν ὑπῆρχε λόγος νά τό ἀποκρύψουν οἱ εὐαγγελιστές καί ὁ ἀπ. Παῦλος, διότι οὔτε σχέδιο ὑπῆρχε ἀπόκρυψης στοιχείων καί λεπτομερειῶν τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ (ἀφοῦ ἄλλωστε κήρυττε πάντα ἀνοιχτά καί δημόσια), οὔτε ἀπαγορευόταν στήν πρωτοχριστιανική Ἐκκλησία νά παντρεύονται οἱ ἱερεῖς καί προφῆτες. Ἀκόμη, κάτω ἀπό τόν σταυρό τοῦ Κυρίου, λίγο πρίν νά ξεψυχήσει, εἶχαν μαζευτεῖ πολλές πιστές ἀκόλουθές του Θεανθρώπου μαζί μέ τήν μητέρα Του καί τόν μαθητή τῆς ἀγάπης. Γιά ἄλλη μία φορᾶ δέν γίνεται λόγος γιά σύζυγο, ἀφοῦ ἐξάλλου ὁ ἀρχηγός τῆς ζωῆς, λίγο πρίν παραδώσει τό πνεῦμα Του, ἀνέθεσε τήν φροντίδα τῆς μητέρας του στόν εὐαγγελιστή Ἰωάννη. Ἄλλωστε, ἐνῶ σέ διάφορα ἀποσπάσματα τῆς Καινῆς Διαθήκης ἀναφέρονται τά μέλη τῆς οἰκογένειας τοῦ Ἰησοῦ (ἡ μητέρα του, οἱ ἀδελφοί καί ἀδελφές του), πουθενά δέν ἀναφέρεται σύζυγος, οὔτε φυσικά ἀναφέρεται πιθανή κατάσταση χηρείας Του. Ἀκόμη, τό ὅτι ὁ Παῦλος προτρέπει σέ ἀγαμία τούς πιστούς (Α' Κόρ. 7) ὡς χαρισματική κατάσταση χάριν τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν (χωρίς νά θεωρεῖ ἁμάρτημα τό γάμο), τό ὅτι οἱ κοινότητες τοῦ Κουμρᾶν ἀποτελοῦντο ἀπό ἄγαμα μέλη μέ ἔντονες ἀσκητικές τάσεις καί τέλος τό ὅτι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός κηρύττει ὡς ἰδεώδη τρόπο χριστιανικῆς ζωῆς ἕναν ἠθελημένο 'εὐνουχισμό' (ἐννοεῖται καρδιακό καί ἀσκητικό) γιά τήν εἴσοδο στήν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν (Μάτθ. 19,10-12), ὁδηγεῖ στό συμπέρασμα πώς ὁ ἴδιος ὑπῆρξε ἄγαμος (βλ. Darrell L. Bock, «Κώδικας Ντά Βίντσι – Λογοτεχνική Φαντασία καί χριστιανική θρησκεία», ἐκδ. Περίπλους, Ἀθ. 2004 & «Ἡ ἀλήθεια γιά τόν Κώδικα ντά Βίντσι», Μιχαήλ Χούλη, περιοδ. 'διάλογος', τ. 42, Ἀθ. 2005).

Λίγα λόγια παρακάτω γιά τά γνωστικά κείμενα (κακῶς ὀνομάζονται 'εὐαγγέλια', ἀφοῦ εἶναι ἕνα σύνολο ἀπό νεφελώδεις στιχομυθίες καί ἀκατανόητες πολύ συχνά ρήσεις), ἀπό τά ὁποία πολλές ἀντίχριστες σημερινές προσπάθειες ἀντλοῦν γιά νά ἀποδείξουν τά ἱστορικῶς ἀναπόδεικτα:

Ὁ Γνωστικισμός ἐκπροσωποῦσε πολύ μετά τά χρόνια τῶν ἀποστόλων διάφορες μορφές ἐναλλακτικοῦ χριστιανισμοῦ, συγκρουόμενος μέ τήν Ὀρθόδοξη ἀντίληψη περί Θεοῦ, κόσμου, πίστης, σωτηρίας κ.λπ. Προωθοῦσε ἕνα πολυθεϊστικό μοντέλο θεοτήτων μέ ποιοτική διαβάθμιση μεταξύ τους καί ἕντυσε μέ χριστιανικά ὀνόματα καί ἔννοιες τίς δικές του θέσεις γιά νά γίνει πιστευτός. Δέ δίστασε μάλιστα νά χρησιμοποιήσει καί ὀνόματα τῶν ἀποστόλων ὡς δῆθεν συγγραφέων τῶν ἀποκρυφιστικῶν βιβλίων τους [Τό γεγονός ἐπισημαίνεται ἀπό τόν ἀπόστολο τῶν ἐθνῶν στήν Β΄ πρός Θεσσαλονικεῖς ἐπιστολή του (2,1 κ.ἔ.), ἀλλά καί ἀπό τόν ἀπόστολο Πέτρο (Β΄ Πέτρου 3,16)]. Οἱ γνωστικοί δίδασκαν ὅτι ὑπάρχει ὁ κατώτερος Θεός Δημιουργός, πού εἶναι ὁ κακός γι' αὐτούς Θεός τῆς Π.Δ., καί δημιούργησε τόν κόσμο δι' ἀπορροῆς ἀπό τήν οὐσία του. Ἔτσι ἡ ὕλη ἐκλαμβάνεται ὡς κακό φύραμα καί δέν ἔχει μέλλον. Ὤς ἐκ τούτου, τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ –πού καί ὁ ἴδιος πίστευαν πώς εἶναι ἕνας ἀπό τίς θεότητες, μέ εἰδική ἀποστολή- δέν μπορεῖ παρά νά εἶναι πνευματικό καί ὄχι ὑλικό. Γι' αὐτούς λοιπόν, ὁ Σωτήρας φαινομενικά σαρκώθηκε, φαινομενικά σταυρώθηκε καί φαινομενικά (κατά δόκηση) ἀναλήφθηκε. Γιά ἄλλες γνωστικές ὁμάδες, ὁ Χριστός προσωρινά κατοίκησε στόν ἄνθρωπο Ἰησοῦ, τόν ὁποῖον καί ἐγκατέλειψε πάνω στόν Σταυρό, ἐνῶ ὁ κόσμος παρέμεινε δῆθεν στήν πλάνη ὅτι ὑπέφερε ὁ ἴδιος ὁ Θεός. Ἐννοεῖται ὅτι ψυχοσωματική ἀνάσταση, παράδεισος καί αἰώνια ζωή, γιά τούς γνωστικούς δέν ἰσχύουν, ἀλλά θεωροῦν ὅτι εἶναι πλάνη τῶν Ὀρθοδόξων χριστιανῶν. Καί σήμερα πάντως ὑπάρχουν, παγκοσμίως καί στήν Ἑλλάδα, πολλές νεογνωστικές παραθρησκευτικές ὁμάδες, πού διαδίδουν καί προπαγανδίζουν παρεμφερεῖς ἀπόψεις. Γι' αὐτό καί ἡ Ἐκκλησία, στόν Κανόνα τῶν γνησίων βιβλίων τῆς Καινῆς Διαθήκης πού ἐνέκρινε, ἀπέρριψε τά βιβλία ἐκεῖνα, τίς ἐπιστολές καί τά εὐαγγέλια πού δέν πληροῦσαν τό κριτήριο τῆς γνήσιας καί ξεκάθαρης ἀλήθειας, ὄπως τήν δέχονταν ἡ ἐκκλησιαστική Παράδοση (ἡ συνείδηση δηλαδή τῆς Ἐκκλησίας) καί οἱ κατά τόπους Ἐκκλησίες, σέ συμφωνία μέ τό Πνεῦμα τοῦ Χριστοῦ καί τῶν ἀποστόλων, διότι δέν περιεῖχαν Ο,ΤΙ ΠΑΝΤΟΤΕ, ΠΑΝΤΟΥ ΚΑΙ ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ ΕΙΧΕ ΓΙΝΕΙ ΠΙΣΤΕΥΤΟ.

Σέ ἀντίθεση μέ τά ἐκκλησιαστικά Εὐαγγέλια, ἡ γνωστική φιλολογική παραγωγή δέν ἑστιάζεται σέ ἱστορικές γνώσεις καί γεωγραφικές λεπτομέρειες, τοπωνύμια, ὀνόματα προσώπων τῆς ἐποχῆς, πρωταγωνιστῶν καί παραγόντων στά χρόνια του Ἰησοῦ, ἀλλά σέ μυθολογικούς καί φιλοσοφικούς ἀκροβατισμούς πού ἔχουν τήν ἀρχή τούς πολλά χρόνια μετά τήν σταύρωση καί ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Πῶς ὅμως ὁ εὐαγγελιστής, γιατρός καί ἱστορικός τῆς πρώτης Ἐκκλησίας, Λουκᾶς, ἔγραψε Εὐαγγέλιο; Χρησιμοποίησε, ὄπως ὁ ἴδιος ἀναφέρει, βέβαιες πηγές, αὐτόπτες μάρτυρες καί ὑπηρέτες τοῦ Λόγου, συνεργάστηκε μέ τόν Μάρκο, τόν ἀπ. Παῦλο κ.λπ., πατώντας σέ καθαρά ἱστορικό ἔδαφος. Τά περισσότερα ἀντιθέτως γνωστικά κείμενα ἀνήκουν στόν 3ο καί 4ο αἰώνα, ἐνῶ τά ἀρχαιότερα ἔχουν γραφτεῖ ἀπό τά μισά του β΄ αἰώνα κ.ἔ. Αὐτό πού πρέπει πάντως ἐδῶ νά τονίσουμε εἶναι ὅτι τήν Κ.Δ. ἐνδιαφέρει ὄχι μόνο ἡ διδασκαλία τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ, ἀλλά καί ἡ σχέση μέ αὐτόν τόν ἴδιο τόν Θεάνθρωπο καί τό τί αὐτός ἀντιπροσωπεύει γιά τήν ἀνθρωπότητα: Ὁ Χριστός εἶναι ἡ ἐνσαρκωμένη ἀλήθεια, ἡ δέ σύνδεση μαζί του ἐξασφαλίζει τή σωτηρία. Ἡ ἕνωση μέ τόν συγκεκριμένο καί ἱστορικό Ἰησοῦ σώζει. σέ ἀντιδιαστολή μέ τίς γνωστικές πραγματεῖες πού ἀρέσκονται νά διδάσκουν ἀνεδαφικές καί μυθιστοριογραφικές πληροφορίες περί σωτηρίας, πολυθεϊστικές ἰδεολογίες, μυστικισμό καί γνώση-ἐποπτεία (βλ. καί Erwin W. Lutzer, 'Da Vinci, Ἡ Ἐξαπάτηση', ἔκδ. Πέργαμος, Ἄθ. 2005, σέλ. 40-60).

Νά ἐπισημάνουμε ἀκόμη ἐδῶ τήν ἀναληθῆ καί ἀνιστόρητη πληροφορία πού διαδίδουν ὁρισμένοι, ὅτι δηλαδή οἱ χριστιανοί ἔκαιγαν κείμενα πού τά θεωροῦσαν αἱρετικά ἤ πού ἤθελαν νά ἀποκρύψουν. Πρόκειται γιά παραπληροφόρηση πού σήμερα ἀκούγεται γιά νά δυσφημήσει τόν Χριστιανισμό (βλ. Wilson N.G./ Reynolds L.D., 'Αντιγραφείς καί φιλόλογοι', ἔκδ. 'Μορφωτικό Ἵδρυμα Ἐθνικῆς Τραπέζης (ΜΙΕΤ)', Νοέμβριος 2004). Ἀπόδειξη τοῦ σεβασμοῦ τῶν ἐκκλησιαστικῶν ἀνδρῶν πρός ὅλα τά κείμενα εἶναι ὅτι ὄχι μόνο πολλά ἀπόκρυφα διαβάζονταν ἀρχικά ὡς εὐσεβεῖς διηγήσεις σέ πολλές κατά τόπους Ἐκκλησίες (βλ. π.χ. Bart D. Ehrman, Χαμένες μορφές τοῦ Χριστιανισμοῦ, ἐκδ. Ἐνάλιος, 2008, σέλ. 63), ἀλλά καί ὅτι οἱ βυζαντινοί στή συνέχεια ἀντιγραφεῖς (καλόγηροι μάλιστα) διέσωσαν μέ ἐπιμέλεια κοσμικά, θύραθεν κείμενα, ἀκόμη καί τοῦ Ἀριστοφάνη, πού θά τά εἶχε ξεχάσει διαφορετικά ἡ ἱστορία. Μάλιστα ὁ Μέγας Φώτιος διέσωσε πολλά ἔργα ἀρχαίων Ἑλλήνων συγγραφέων στήν πατριαρχική βιβλιοθήκη του (βλ. καί Ἀνδρέα Κεφαλληνιάδη, 'Μία τάξη γεμάτη ἀπορίες', ἔκδ. 'Φωτοδότες', σέλ. 45, 88, 91).

Ο Dan Brown ἀντλεῖ ἐπίσης ἀπό τό ἀπόκρυφο 'εὐαγγέλιο τοῦ Φιλίππου', ὅπου παρουσιάζεται ὁ Ἰησοῦς νά ἔχει «σύντροφο» τή Μαρία τή Μαγδαληνή καί μάλιστα νά τή φιλά συχνά (ὄπως ὅλους ἄλλωστε, ὄπως ἀναφέρει, τούς μαθητές) στό [.............] (στό σημεῖο αὐτό ἔχει καταστραφεῖ τό πρωτότυπο κείμενο). Ἔχουμε νά παρατηρήσουμε ἐδῶ, σύμφωνα μέ τή γνώμη τῶν εἰδικῶν ἐρευνητῶν καί ὄχι μέ τήν παραφιλολογία τῶν σύγχρονων ρομάντζων, ὅτι: (α) ἡ ἑλληνική λέξη 'σύντροφος' (στό πολύ μεταγενέστερα πάντως ἀπό τά ἐκκλησιαστικά Εὐαγγέλια συνταχθέν εὐαγγέλιο τοῦ Φιλίππου) δέν σημαίνει 'σύζυγος', ἀλλά ἔχει κοινωνικό καί πολιτικό ἀκόμη περιεχόμενο, φανερώνει ὁμάδα, σχέση κοντινή κ.ἅ., (β) ἡ ἀποκρυφιστική καί λογοτεχνική φαντασία εὔκολα γέμισε τό κενό αὐτό τῶν λέξεων μέ τίς λέξεις 'στόμα', 'χείλη' κ.ἅ. Στήν Ἄπω Ἀνατολή ὅμως οἱ δάσκαλοι καί οἱ πνευματικοί καθοδηγητές συνήθιζαν νά φιλᾶνε τούς μαθητές τούς στό μάγουλο ἤ στό μέτωπο ἤ στό κεφάλι καί ἦταν ἡ συνήθεια διαδεδομένη. Ἐξάλλου καί τούς ὑπόλοιπους μαθητές φιλοῦσε ὁ Χριστός, ὄπως φαίνεται στό κείμενο, καί ὡς ἐκ τούτου τό πνευματικό φίλημα δινόταν μᾶλλον στό μέτωπο ἤ τό κεφάλι, καί (γ) εἶναι γνωστό στούς εἰδήμονες πώς δέν ἀποκλείεται τό κείμενο ἐδῶ νά μιλάει γιά τό 'γνωστικό φίλημα' μέ τό ὁποῖο θεωροῦσαν ὅτι μεταδιδόταν ἡ χάρη τοῦ ἑνός πρός τόν ἄλλον καί πού συνήθιζαν, ὡς λειτουργική συνήθεια μαζί μέ ἐναγκαλισμό, οἱ γνωστικοί κύκλοι. Μία τέτοια συνήθεια, μέ συνοδεία ἱερῆς τροφῆς, διασώζεται καί στήν «Προσευχή τῶν Εὐχαριστιῶν» τῶν Ἑρμητικῶν κοινοτήτων. Ἅς μήν ξεχνᾶμε ἐπίσης πώς τό εὐαγγέλιο αὐτό γράφτηκε τόν 3ο αἰώνα καί ὄχι στά χρόνια τῶν ἀποστόλων, ὄχι φυσικά ἀπό τόν ἀπόστολο Φίλιππο, καί δέν ἀπηχεῖ ἀληθινά περιστατικά καί αὐθεντικούς διαλόγους μεταξύ τῶν προσώπων πού ἀναφέρει (βλ. καί Σάββα Ἀγουρίδη, 'Χριστιανικός Γνωστικισμός', ἐκδ. Ἄρτος Ζωῆς, Ἀθ. 2004).

Ὁ συγγραφέας τοῦ Κώδικα παρουσιάζει τήν Μαγδαληνή πώς ἦταν δῆθεν τό Ἱερό Θηλυκό, πού οἱ ἄντρες ἱερεῖς καί ἡ ἴδια ἡ Ἐκκλησία ἀπομάκρυνε ἀπό τά πράγματα, λόγω ἐξουσίας, καί στή θέση τοῦ τοποθέτησε ὑποτίθεται τόν ἀπόστολο Πέτρο ὡς πρωτοκορυφαῖο ἀπόστολο. Ἄν διαβάσουμε ὅμως προσεκτικά τά γνωστικά κείμενα στά ὁποῖα βασίζεται ὁ Brown, ἐκεῖ ἡ θέση τῆς γυναίκας εἶναι πολύ κατώτερή του ἄντρα, ἐνῶ στήν Ἐκκλησία ἡ γυναίκα παρέμεινε ἰσότιμη στό γάμο της μέ τόν σύζυγό της, ὀνομάζεται καί ἔγινε «κυρία» καί δέν παρέμεινε «θηλυκό», ὄπως σέ πολυθεϊστικές κοινωνίες πού εἶχε τό ρόλο 'θείας ἰερόδουλης', γιά χάρη καί πάλι τῶν ἀνδρῶν. Έτσι, στό γνωστικό «εὐαγγέλιο τοῦ Θωμά» τά φύλα πρέπει νά ἐξισωθοῦν καί νά καταργηθοῦν γιά νά εἰσέλθουν οἱ ἄνθρωποι στή βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Διότι λέγει: «ὅταν κάνετε τά δυό ἕνα ...... καί τό ἀρσενικό καί τό θηλυκό τά κάνετε ἕνα, ὥστε τό ἀρσενικό νά μήν εἶναι ἀρσενικό καί τό θηλυκό νά μήν εἶναι θηλυκό .... τότε θά εἰσέλθετε (στή βασιλεία)» (Ἀπόκρ. Χριστ. Κείμ. Ἅ΄, σέλ. 309). Τό πνεῦμα ἐκεῖ βρίσκεται σέ ἔχθρα πρός τήν ὕλη καί ὑπάρχει μεταφυσική ἀντίθεση μεταξύ πνεύματος καί σώματος. Ὁ κόσμος καί τά ὑλικά χαρακτηρίζονται ὡς 'πτώματα' καί διακρίνονται οἱ ἐσωτερικοί χριστιανοί (μύστες) ἀπό τούς ἐπιφανειακούς (πλατειές μάζες). Ὑπάρχει καί ἡ ἀντιφεμινιστική διδασκαλία, σύμφωνα μέ τήν ὁποία ΜΟΝΟ ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΠΟΥ ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ ΑΝΤΡΕΣ ΘΑ ΜΠΟΥΝ ΣΤΗ ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ (βλ. 'Απόκρυφα χριστιανικά κείμενα Α΄, Ἀπόκρυφα Εὐαγγέλια', Ἰωάννη Καραβιδόπουλου, ἔκδ. Πουρναρά, Θεσσαλ. 2006).

Τέλος, στό γνωστικό «εὐαγγέλιο τῆς Μαρίας», ὅταν ἡ Μαρία ἡ Μαγδαληνή πῆρε τό λόγο, μετά τή μεγάλη διστακτικότητα τῶν μαθητῶν Του νά κηρύξουν στά ἔθνη, τούς τόνισε τό φρόνημα καί ζήτησε νά ἔχουν ἐλπίδα στή χάρη Του. 'ΑΥΤΟΣ ΜΑΣ ΕΚΑΝΕ ΓΕΝΝΑΙΟΥΣ ΑΝΔΡΕΣ' κατέληξε ἡ Μαρία, συμπεριλαμβάνοντας προφανῶς σ' αὐτό καί τόν ἑαυτόν της, σύμφωνα μέ τή γνωστική ἀντίληψη ὅτι ἡ γυναίκα πρέπει νά γίνει ἄντρας γιά νά εἰσέλθει στή βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Αὐτό γιατί στήν ἀρχαιότητα οὐδείς εἶχε τήν ἀντίληψη ὅτι ὁ ἄντρας καί ἡ γυναίκα εἶναι τά δυό ἰσότιμα φύλα πού ἀποτελοῦν τήν ἔννοια ἄνθρωπος (ὄπως δεχόμαστε σήμερα καί ὄπως δέχεται καί ἡ Ἐκκλησία), ἀλλά πίστευαν πώς ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΉΣΑΝ ΑΤΕΛΕΙΣ ΑΝΔΡΕΣ, ΠΟΥ ΈΠΡΕΠΕ ΝΑ ΩΡΙΜΑΣΟΥΝ ΓΙΑ ΝΑ ΚΕΡΔΙΣΟΥΝ ΤΗΝ ΤΕΛΕΙΟΤΗΤΑ. Γιατί ὅμως; Ἡ ἀπάντηση εἶναι ὅτι τά πάντα οἱ πρόγονοί μας τά ἔβλεπαν μέσα ἀπό μία πνευματική διαβάθμιση καί ἄνοδο ἀπό τά κατώτερα πνευματικά πρός τά ἀνώτερα, στήν ὁποία αὐτή κλίμακα τά φυτά ἦταν ἀπαραίτητο νά βαδίσουν πρός τά ζῶα, τά παιδιά πρός τούς ἐνήλικες, οἱ γυναῖκες πρός τούς ἄνδρες καί οἱ ἄνδρες τέλος νά ἑνωθοῦν μέ τούς θεούς, πού ἦταν τό ζητούμενο. Ἡ πνευματική αὐτή ὡρίμανση ἀφοροῦσε ἀκόμη καί στή σωματική κατασκευή. Ὅταν λοιπόν οἱ γυναῖκες γίνουν ἄνδρες, σύμφωνα μέ τό κείμενο, ἀλλά καί τό ἀπόκρυφο «Εὐαγγέλιο τοῦ Θωμά», τότε θά κερδίσουν τήν αἰώνια ζωή (βλ. καί Bart D. Ehrman, «Πέτρος, Παῦλος & Μαρία Μαγδαληνή - Ἡ ἀλήθεια πίσω ἀπό τό μύθο», ἔκδ. Μοντέρνοι Καιροί, Ἀθ. 2008, σέλ. 362-364).

Φαίνονται λοιπόν πιό ρεαλιστικά τά γνωστικά κείμενα ἀπό τή λογική, τήν ὑπευθυνότητα καί τίς σωστές κοινωνικές σχέσεις πού διδάσκει καί προωθεῖ ἡ ἐκκλησιαστική ζωή; Ἡ ἀπάντηση ἀφήνεται στούς ἀναγνῶστες. Κλείνοντας, ἅς ἀναφέρουμε μόνο ὅτι τό ἄφθαρτο (μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ) χέρι τῆς Μαρίας τῆς Μαγδαληνῆς φυλάσσεται στό Ἅγιο Ὅρος, στή Μονή τῆς Σιμωνόπετρας, ὅτι εὐωδιάζει καί διατηρεῖται ἀκέραιο στούς αἰῶνες. Τό γεγονός, ὄχι μόνο δέν παύει νά εἶναι μία θαυματουργική ἀπόδειξη γιά τήν ἁγιότητα τῆς Μαγδαληνῆς, ἀλλά πιστοποιεῖ καί τήν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν πού θά συμβεῖ στή Δευτέρα Παρουσία τοῦ Κυρίου, ὄπως καί τά διατηρηθέντα, χάριτι θεία, ἄφθορα ὁλόκληρα σώματα πολλῶν ἁγίων, ἀπό τήν ἀρχή τῶν χριστιανικῶν χρόνων, προμηνύουν. Ἡ ἐκκλησία μας, τέλος, τιμᾶ τήν Μαρία τή Μαγδαληνή ὡς ἰσαπόστολο καί Μυροφόρο καί γιορτάζει τή μνήμη της στίς 22 Ἰουλίου καί στίς 4 Μαΐου, ἡμέρα ἀνακομιδῆς (δήλ. μεταφορᾶς) τῶν λειψάνων της. Ἐπίσης τήν συνεορτάζει μαζί μέ τίς ἄλλες Μυροφόρες Ἅγιες Γυναῖκες, τήν τρίτη Κυριακή μετά τό Πάσχα, πού ὀνομάζεται Κυριακή τῶν Μυροφόρων.

ΒΟΗΘΗΜΑΤΑ:

1. aktines.blogspot.com/2010/04/blog-post_8541.html 'Στέργιος Σάκκος, Μαρία Μαγδαληνή, Τό ἀληθινό της πρόσωπο'
2. Ἀνδρέα Κεφαλληνιάδη, «Μία τάξη γεμάτη ἀπορίες», ἔκδ. Φωτοδότες
3. Bart D. Ehrman, «Πέτρος, Παῦλος & Μαρία Μαγδαληνή - Ἡ ἀλήθεια πίσω ἀπό τό μύθο», ἔκδ. Μοντέρνοι Καιροί, Ἄθ. 2008
4. Βικιπαίδεια, 'Μαρία Μαγδαληνή'
5. Darrell L. Bock, «Κώδικας Ντά Βίντσι – Λογοτεχνική Φαντασία καί χριστιανική θρησκεία», ἔκδ. Περίπλους, Ἄθ. 2004
6. Erwin W. Lutzer, «Da Vinci, Ἡ Ἐξαπάτηση», ἔκδ. Πέργαμος, Ἄθ. 2005
7. Θεόδωρου Ρηγινιώτη, «Τά ἀπόκρυφα εὐαγγέλια καί ὁ σχηματισμός τῆς Κ.Δ.», Ἔκδ. Πύρρα
8. Ἰστότοπος γιά τήν εἰκόνα: http://www.saint.gr/734/saint.aspx
9. Ἰωάννη Καραβιδόπουλου, «Ἀπόκρυφα χριστιανικά κείμενα Ἅ΄, Ἀπόκρυφα Εὐαγγέλια», ἔκδ. Πουρναρά, Θεσσαλ. 2006
10.Μιχαήλ Χούλη, «Ἡ ἀλήθεια γιά τόν Κώδικα ντά Βίντσι», περιοδικό Διάλογος, τ. 42, Ἄθ. 2005
11.Μιχαήλ Χούλη, «Ἰησοῦς, ὁ Χριστός», Ἱερᾶς Μητροπόλεως Σύρου, ἔκδ. Πανελληνίου Ἱεροῦ Ἱδρύματος Εὐαγγελιστρίας Τήνου, 2006
12.www. jerusalem-patriarchate.info/ gr/ magdala. Htm
13.Wilson N.G./ Reynolds L.D., «Ἀντιγραφεῖς καί φιλόλογοι», ἔκδ. 'Μορφωτικό Ἵδρυμα Ἐθνικῆς Τραπέζης (ΜΙΕΤ)', Νοέμβριος 2004
14.Σάββα Ἀγουρίδη, «Χριστιανικός Γνωστικισμός», β΄ ἔκδ., Ἄρτος Ζωῆς, Ἄθ. 2004

[ΠΗΓΗ Ἀντιαιρετικόν Ἐγκόλπιον www.egolpion.com, 28 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2012, http://www.egolpion.com/magdalini_gnostikoi.el.aspx#ixzz2ZoA5iWDA]