Η ΘΕΩΡΙΑ ΤΗΣ ΕΞΕΛΙΞΕΩΣ ΣΤΙΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΕΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ

Εἰσαγωγὴ

Στὰ μέσα Ὀκτωβρίου τοῦ ἔτους 2009, τὸ ὁποῖο εἶχε ἀνακηρυχτεῖ ὡς ἔτος Δαρβίνου, ὅλα τὰ Λύκεια τῆς χώρας ἔλαβαν μία ἐγκύκλιο–ἀπόφαση ἀπὸ τὸ Ὑπουργεῖο Παιδείας καὶ Θρησκευμάτων, ἡ ὁποία ὅριζε ἀλλαγὴ στὴν ἐξεταστέα ὕλη γιὰ τὶς ἑπόμενες Πανελλαδικὲς ἐξετάσεις, μεταξὺ ἄλλων μαθημάτων, καὶ γιὰ τὸ μάθημα τῆς Βιολογίας Γενικῆς Παιδείας τῆς Γ΄Λυκείου.

Προσετέθη λοιπὸν στὴ μέχρι τότε ἐξεταστέα ὕλη τῆς Βιολογίας ἕνα τμῆμα ἀπὸ τὸ 3ο κεφάλαιο, τὸ ὁποῖο ἀναφέρεται στὴ γνωστὴ πλέον σὲ ὅλους  Δαρβινικὴ θεωρία τῆς Ἐξελίξεως. Μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο φαίνεται ὅτι ἡ κυβέρνηση  ἀποφάσισε τότε νὰ συμμετάσχει στὸν παγκόσμιο ἑορτασμὸ γιὰ τὴν ἐπέτειο τῶν 150 χρόνων ἀπὸ τὴν πρώτη ἔκδοση τῆς «Καταγωγῆς τῶν Εἰδῶν» τοῦ Δαρβίνου καὶ τῶν 200 χρόνων ἀπὸ τὴ γέννηση αὐτοῦ τοῦ ἐπιστήμονα. Ἔτσι, τὸ Ὑπουργεῖο Παιδείας καὶ Θρησκευμάτων, συμπλέοντας μὲ τὴν ἐπίσημη ἰδεολογικὴ «γραμμή» τῆς διεθνοῦς κοινότητος, ἱκανοποίησε ταυτόχρονα καὶ ἕνα αἴτημα κάποιων ἐπιστημόνων καὶ μή- ποὺ ἐκκρεμοῦσε τὰ τελευταῖα χρόνια- γιὰ τὴν ἐπιβολὴ τῆς ὑποχρεωτικῆς διδασκαλίας αὐτῆς τῆς θεωρίας στὰ σχολεῖα.

Ἡ ἀρχὴ τῆς Φυσικῆς Ἐπιλογῆς

Ἡ κεντρικὴ ἰδέα τὴν ὁποία θὰ διδάσκονται  οἱ μαθητὲς σ’αὐτὸ τὸ μάθημα θετικῶν ἐπιστημῶν εἶναι ὅτι στὴ φύση, μεταξὺ τῶν ἀτόμων ἑνὸς πληθυσμοῦ[1], ἐπικρατεῖ ἕνας ἀνελέητος ἀγώνας γιὰ ἐπιβίωση μὲ σκοπὸ τὴ διατήρηση αὐτοῦ σὲ σταθερὰ ἐπίπεδα. Καὶ τοῦτο διότι, παρατηρεῖ ὁ Δαρβίνος, ἐνῶ τὸ μέγεθος κάθε ζωικοῦ ἢ φυτικοῦ πληθυσμοῦ τείνει θεωρητικὰ νὰ αὐξάνεται, ἀπὸ γενιὰ σὲ γενιὰ μὲ ρυθμὸ γεωμετρικῆς προόδου, στὴν πραγματικότητα τὰ μεγέθη τῶν πληθυσμῶν παραμένουν σταθερά. Σ’αὐτὸν τὸν  ἀγώνα θὰ ἐπιβιώνουν τὰ ἄτομα ποὺ φέρουν κάποια χαρακτηριστικὰ τὰ ὁποῖα εὐνοοῦνται στὶς κρατοῦσες συνθῆκες τοῦ περιβάλλοντος. Αὐτὰ τὰ χαρακτηριστικά, λέγει ἡ νεώτερη Δαρβινικὴ θεωρία ἔχουν ἐμφανιστεῖ μέσα στοὺς πληθυσμοὺς μετὰ ἀπὸ συσσώρευση πλεονεκτικῶν γιὰ τὴν ἐπιβίωση τοῦ ὀργανισμοῦ μεταλλάξεων, οἱ ὁποῖες συνέβησαν τυχαίως καὶ κατὰ τὴ διάρκεια ἑκατομμυρίων χρόνων στὸ γενετικὸ ὑλικὸ τῶν πληθυσμῶν.

Ἂν παραδείγματος χάριν, σὲ ἕναν πληθυσμὸ φυτῶν μίας περιοχῆς, π.χ καλαμποκιοῦ,  ὑπάρχουν φυτὰ μὲ μακριὲς ρίζες καὶ φυτὰ μὲ κοντές, χαρακτηριστικὰ ποὺ ἔχουν ἐμφανιστεῖ «ὅλως τυχαίως[2]», καὶ ἐπικρατήσει, καὶ πάλι «ὅλως τυχαίως», ξηρασία στὴν περιοχή, σύμφωνα μὲ τὴν θεωρία τοῦ Δαρβίνου, θὰ ἐπιβιώνουν κατὰ κύριο λόγο τὰ φυτὰ ἐκεῖνα τοῦ πληθυσμοῦ ποὺ  ἔχουν κληρονομήσει  τὸ χαρακτηριστικὸ «μακριὲς ρίζες». Αὐτὰ τὰ φυτὰ ποὺ φέρουν ἕνα κληρονομήσιμο γνώρισμα τὸ ὁποῖο προσφέρει προσαρμοστικὸ πλεονέκτημα , ἀφήνουν  περισσότερους ἀπογόνους, μὲ ἀποτέλεσμα τὸ εὐνοϊκὸ χαρακτηριστικὸ μέσα σὲ ἕναν πληθυσμὸ νὰ μεταβιβάζεται μὲ αὐξημένη συχνότητα στὰ φυτὰ τῆς ἑπόμενης γενιᾶς.  Παρόμοια γεγονότα μποροῦν νὰ ὁδηγήσουν στὴν ἐμφάνιση καὶ ἄλλων καινούργιων εὐνοϊκῶν χαρακτηριστικῶν. Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ καὶ κατὰ τὴ διάρκεια, ὅπως λέγουν οἱ ἐξελικτικοί, ἑκατομμυρίων ἐτῶν[3], μετὰ ἀπὸ τὴν καὶ πάλι « ὅλως τυχαίως» γεωγραφικὴ καὶ γενετικὴ ἀπομόνωση αὐτῶν τῶν πληθυσμῶν, τὰ εὐνοϊκὰ γιὰ τὴν ἐπιβίωση γνωρίσματα συσσωρεύονται ἀπὸ γενιὰ σὲ γενιά, κάτι ποὺ μπορεῖ νὰ ὁδηγήσει βαθμιαία στὴ δημιουργία ἑνὸς νέου εἴδους. Ἔτσι κάποιοι πληθυσμοὶ ὅπως τὰ ψάρια, παραδείγματος χάριν, ἐξελίχθηκαν, ὅπως λέγουν, μετὰ ἀπὸ ἑκατομμύρια ἔτη σὲ ἑρπετά, μεταξὺ τῶν ὁποίων συγκαταλέγονται καὶ οἱ δεινόσαυροι. Μὲ τὴν πάροδο καὶ πάλι ἑκατομμυρίων χρόνων, κάποιοι πληθυσμοὶ αὐτῶν τῶν ἑρπετῶν, μετὰ ἀπὸ τυχαῖες μεταλλάξεις καὶ συσσωρεύσεις κληρονομουμένων εὐνοϊκῶν χαρακτηριστικῶν πρὸς τὸ περιβάλλον, καὶ μέσα ἀπὸ ἕνα ἄγριο ἀλληλοσπαραγμὸ μὲ σκοπὸ τὴν ἐπιβίωση,  «ἔβγαλαν» φτερὰ καὶ πέταξαν-καὶ ἐμφανίστηκαν ἔτσι τὰ πτηνά. Ὅσα δὲν ἔφεραν τέτοια εὐνοϊκὰ χαρακτηριστικὰ ἐξαφανίστηκαν, ὅπως οἱ δεινόσαυροι.   Ἄλλοι πάλι πληθυσμοὶ ἑρπετῶν, μετὰ ἀπὸ ἀλλεπάλληλες μεταλλάξεις καὶ γεωγραφικὲς ἀπομονώσεις, ἐξελίχθηκαν σὲ θηλαστικὰ ἀπὸ τὰ ὁποῖα προῆλθαν οἱ προπίθηκοι (πρωτεύοντα) τὸν κοινὸ πρόγονο ὅπως λέγουν καὶ τοῦ ἀνθρώπου, καὶ τοῦ σημερινοῦ πιθήκου. Οἱ εἰδικοί ἀπορρίπτουν τήν περιρρέουσα ἀντίληψη πού λέγει ὅτι προήλθαμε ἀπό τόν πίθηκο ὅπως τόν γνωρίζουμε σήμερα, ὅμως δὲν εἶναι λάθος νὰ λέμε, πάντα σύμφωνα μὲ τὴν Δαρβινικὴ θεωρία, ὅτι προήλθαμε ἀπὸ ἕνα προγονικὸ εἶδος πιθήκου (π.χ. δρυοπίθηκο). Φυσικὰ ἡ θεωρία τῆς ἐξελίξεως, ὡς κοινὸ πρόγονο ὅλων τῶν φυτικῶν καὶ ζωικῶν εἰδῶν, θεωρεῖ τοὺς μονοκύτταρους ὀργανισμοὺς, ὅπως τὰ βακτήρια, τὰ ὁποῖα  δισεκατομμύρια χρόνια πρὶν μεταμορφώθηκαν   σὲ πολυπλοκότερα εἴδη καὶ αὐτὰ μὲ τὴ σειρά τους σὲ ἄλλα  πιο πολύπλοκα μέχρι νὰ ἐμφανισθεῖ τὸ ἀνθρώπινο εἶδος ὅπως τὸ γνωρίζουμε σήμερα.

Τὴν παραπάνω ἀπρόσωπη καὶ μηχανιστικὴ αὐτὴ διαδικασία,  ὁ Δαρβίνος τὴν ὀνόμασε «Φυσικὴ Ἐπιλογή». Ὁ ὅρος αὐτὸς σημαίνει ὅτι ἡ φύση «ἐπιλέγει» ἄκαμπτα καὶ μηχανιστικὰ γιὰ νὰ ἐπιβιώσουν, ἐκεῖνα τὰ ἄτομα τὰ ὁποῖα ἔτυχε νὰ εἶναι ἱκανὰ νὰ προσαρμόζονται καὶ νὰ ἐπικρατοῦν στὶς ἑκάστοτε περιβαλλοντικὲς συνθῆκες, ἐνῶ ἀφήνει νὰ ἀφανιστοῦν ἐκεῖνα ποὺ ἔτυχε νὰ μὴν φέρουν πλεονεκτικὸ χαρακτηριστικό. Καὶ  αὐτὴ ἡ διαδικασία, λέγει ὁ Δαρβίνος, εἶναι ἡ βασικὴ αἰτία ποὺ ὁδήγησε στὴ βαθμιαία ἀλλαγὴ τῶν ζωντανῶν  ὀργανισμῶν καὶ τελικὰ στὴν ἐμφάνιση τοῦ ἀνθρώπου.

Ἔτσι, ἐκεῖνα τὰ παιδιὰ , τὰ ὁποῖα μέχρι τώρα μάθαιναν ἀπὸ τὴν οἰκογένειά τους, τὴν Ἐκκλησία τους καὶ τὸ σχολεῖο τους μέσα ἀπὸ τὸ μάθημα τῶν θρησκευτικῶν, ὅτι ἡ ὕπαρξή τους εἶναι καρπὸς τῆς ἄπειρης ἀγάπης καὶ τοῦ αὐτεξουσίου θελήματος τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, τώρα θὰ μαθαίνουν ἀναγκαστικά, ὅτι ἂν ὑπάρχουν σ’αὐτὸν τὸν κόσμο, τὸ ὀφείλουν στὴν «τυφλή» καὶ ἀπρόσωπη θεὰ Φυσικὴ Ἐπιλογὴ  ὅπως καὶ στὴ θεά…Τυχαία Μετάλλαξη. Θὰ μαθαίνουν ὅτι εἶναι καρπὸς μίας ἀνελέητης μηχανιστικῆς φυσικῆς ἀναγκαιότητας ἡ ὁποία  «μεταμόρφωσε» κάποτε κάποια εἴδη ἀρχεγόνων πιθήκων, τὰ ἀνάγκασε νὰ σηκωθοῦν καὶ νὰ περπατοῦν ὄρθια, νὰ ὁμιλοῦν καὶ νὰ γράφουν ποίηση, νὰ ὑμνοῦν τὸν Θεό, νὰ σκέφτονται ἐλεύθερα καὶ αὐτεξούσια. Αὐτὴ ἡ ἀπρόσωπη ἐξελικτικὴ διαδικασία, μᾶς διδάσκει ὁ Δαρβινισμός,  δὲν ἐνεργεῖ τυχαῖα , εἶναι μία φυσικὴ ἀναγκαιότητα καὶ δύναμη ἡ ὁποία κινεῖ τὰ νήματα τῆς ζωῆς, εἶναι αἰώνια, ἀνελέητη…καὶ δὲν ἐξελίσσεται ποτέ.

Ἡ προπαγάνδα τοῦ Δαρβινισμοῦ

Διαβάζοντας κανεὶς τὸ κείμενο-ἐξεταστέα ὕλη τοῦ σχολικοῦ βιβλίου ποὺ ἀφορᾶ τὴν ἐξέλιξη, ἔχει τὴν αἴσθηση, ὅτι διαβάζει περισσότερο μανιφέστο θρησκευτικοπολιτικοῦ κινήματος, μὲ συνθήματα καὶ δόγματα, παρὰ ἐπιστημονικὸ σύγγραμμα. Δὲν παρατίθεται οὔτε μία ἀπόδειξη ἢ ἔνδειξη (αὐτὸ ἐκτίθεται σὲ παρακάτω κεφάλαια στὰ ὁποῖα δὲν θὰ ἐξετάζονται οἱ μαθητές), ὅτι ὅλα τὰ εἴδη καὶ ὁ ἄνθρωπος, ἕλκουν τὴν καταγωγή τους ἀπὸ τοὺς μονοκύτταρους ὀργανισμούς, καὶ ὅτι αἰτία γιὰ τὴν ἐξέλιξη τοῦ ἐμβίου κόσμου εἶναι ἡ Φυσικὴ Ἐπιλογή. Τὸ παράδειγμα φυσικῆς ἐπιλογῆς ποὺ παρατίθεται στὸ βιβλίο καὶ τὸ ὁποῖο ἀναφέρεται στὸ φαινόμενο τοῦ βιομηχανικοῦ μελανισμοῦ[4] καὶ συγκεκριμένα τὴ πεταλούδα Biston Betularia, ὄχι μόνο δὲν καταδεικνύει ἕνα φυσικὸ γεγονὸς κατὰ τὸ ὁποῖο ἕνα νέο εἶδος πολυπλοκότερο ἐμφανίστηκε ἐξαιτίας τῆς φυσικῆς ἐπιλογῆς, ἀλλά, οὔτε ὅτι ἐξαφανίστηκε μία παραλλαγὴ μέσα στὸ ἴδιο  εἶδος, λόγω μὴ καλῆς προσαρμογῆς στὸ περιβάλλον,  μὲ τὴ δράση τῆς φυσικῆς ἐπιλογῆς.

Ἀκόμα, δὲν παρατίθενται  οὔτε σὲ μία γραμμὴ μέχρι καὶ τὸ τέλος τοῦ ἐν λόγῳ κειμένου, οἱ σοβαρὲς ἀντιρρήσεις ποὺ ἐγείρονται συνεχῶς ἀπὸ διακεκριμένους ἐπιστήμονες ὅσον ἀφορᾶ τὴν Δαρβινικὴ θεωρία . Ἂς παραθέσουμε μερικὰ τμήματα ἀπὸ τὴν ὕλη ποὺ θὰ ἐξεταστοῦν οἱ μαθητὲς στὶς ἑπόμενες ἐξετάσεις, γιὰ νὰ γίνει φανερό, ὅτι οἱ συγγραφεῖς τοῦ βιβλίου παραπλανοῦν καὶ κατευθύνουν «βίαια» τὴν σκέψη τῶν μαθητῶν πρὸς ἕνα ὁλοκληρωτικὸ κοσμοείδωλο, τὸ ὁποῖο θὰ μπορούσαμε νὰ τὸ ὀνομάσουμε ἐξελικτικὴ φυσιοκρατία. Διαβάζουμε ἀπὸ τὸ σχολικὸ βιβλίο:

«Πολλὲς ἀπὸ τὶς ἰδέες ποὺ ἔχουν κατὰ καιροὺς διατυπωθεῖ ἀπὸ τοὺς ἐπιστήμονες γίνονται δύσκολα ἀποδεκτὲς ἀπὸ τὸν «κοινὸ νοῦ» διότι φαίνεται ὅτι ἀντιβαίνουν στὴν ἐμπειρία… Γιὰ παράδειγμα, πολλοὶ ἀδυνατοῦν νὰ ἀποδεχτοῦν ὅτι ἕνα σῶμα μπορεῖ νὰ κινεῖται χωρὶς νὰ ἀσκεῖται καμία δύναμη ἐπάνω του (λόγω ἀδράνειας), γιατί ἔχουν τὴ λανθασμένη ἐντύπωση ὅτι πίσω ἀπὸ κάθε κίνηση πρέπει νὰ ὑπάρχει ἀπαραίτητα μία δύναμη ποὺ τὴ δημιουργεῖ. Παρομοίως ἕνας ἀπὸ τοὺς λόγους ποὺ ἄργησε νὰ γίνει ἀποδεκτὴ ἡ θεωρία τῆς ἐξέλιξης τῶν εἰδῶν ποὺ διατυπώθηκε ἀπὸ τὸν Κ. Δαρβίνο ἦταν ὅτι στὸ σύντομο χρονικὸ διάστημα τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου δὲν μποροῦν νὰ γίνουν ἀντιληπτὲς οἱ μεταβολὲς ποὺ ὑφίστανται τὰ εἴδη».[5]

Τὰ παιδιὰ λοιπὸν θὰ προσλαμβάνουν ἐξαρχῆς τὰ ἑξῆς δυὸ συνθήματα: Κατὰ πρῶτον, ὅτι ἡ Δαρβινικὴ θεωρία τῆς Ἐξελίξεως ἔχει γίνει πλέον ἀποδεκτὴ ἀπὸ ὅλους, ἄρα ἰσχύει, καὶ τὸ θέμα ἔχει κλείσει γιὰ τοὺς ἐπιστήμονες. Καὶ κατὰ δεύτερον, ὅτι ὅποιος διαφωνεῖ μὲ αὐτὴ τὴν ἀδιαμφισβήτητη θεωρία, εἶναι ἁπλῶς ἕνας κοινὸς νοῦς, ποὺ ἀδυνατεῖ νὰ διακρίνει τὰ φαινόμενα σὲ βάθος χρόνου.

Ὡστόσο, τὸ παράδειγμα σχετικὰ μὲ τὴν ἀδράνεια ποὺ παραθέτουν οἱ συγγραφεῖς γιὰ νὰ ἐξηγήσουν τὸ λόγο γιὰ τὸν ὁποῖο τάχα ἄργησε νὰ γίνει ἀποδεκτὴ ἡ θεωρία τῆς ἐξέλιξης, εἶναι ἀτυχές, καθόσον, ὁ πρῶτος νόμος τοῦ Νεύτωνα (τῆς ἀδράνειας) ἀποδεικνύεται εὔκολα, «ἐδῶ καὶ τώρα» μὲ τὴν ἁπλὴ πειραματικὴ παρατήρηση. Ἀποδεικνύεται δηλαδὴ ἀπὸ ἀδιαμφισβήτητα γεγονότα, ἐνῶ οἱ μακροεξελίξεις[6], οἱ ὁποῖες ὑποτίθεται ὑπέστησαν τὰ ἔμβια ὄντα, ὑπὸ τὴ δράση τῆς φυσικῆς ἐπιλογῆς δὲν παρατηρήθηκαν ποτὲ ἀπὸ κανένα ἄνθρωπο, εἴτε σὲ φυσικές, εἴτε σὲ ἐργαστηριακὲς συνθῆκες . Εἶναι ἀδύνατον μάλιστα νὰ ὀργανωθεῖ ὁποιοδήποτε πείραμα τὸ ὁποῖο νὰ δίνει δυνατότητα ἐπαλήθευσης ἢ διάψευσης κάποιας μορφῆς μακροεξέλιξης. Συνεπῶς ἡ θεωρία ἀντιβαίνει σαφῶς στὸ κριτήριο τῆς διαψευσιμότητος, ὅπως τέθηκε ἀπὸ τὸν Karl Popper, ὥστε νὰ μπορεῖ νὰ χαρακτηριστεῖ ὡς ἐπιστημονικὴ θεωρία.

Ἐπιπλέον, ἡ λέξη «ἀποδεκτή» παραπλανᾶ τὸν ἀναγνώστη καὶ δίνει τὴν ἐντύπωση ὅτι ἡ θεωρία αὐτὴ εἶναι ἀποδεδειγμένη. Ὅμως, τὸ ὅτι ἀποδέχομαι μία θεωρία, δὲν σημαίνει ὅτι αὐτὴ ἔχει ἀποδειχθεῖ. Παραδείγματος χάριν, τὸ σύνολο τῶν ἐπιστημόνων μέχρι τὸν 19ο  αἰώνα ἀποδεχόταν τὴν  Ἀριστοτέλεια ἀβιογένεση, χωρὶς κανεὶς μέχρι τότε νὰ εἶχε κατορθώσει νὰ ἀποδείξει πειραματικὰ αὐτὴ τὴ θεωρία. Μέχρι ποὺ ἦρθε ὁ καιρὸς καὶ ὁ Παστὲρ κατέρριψε πειραματικὰ αὐτὴ τὴν καθολικὴ πλάνη τῶν ἐπιστημόνων. Συνεπῶς, ἀκόμη καὶ ὅλοι οἱ ἐπιστήμονες νὰ ἀποδεχθοῦν αὐτὴ τὴ θεωρία τῆς Ἐξελίξεως-ποὺ δὲν τὴν ἔχουν ἀποδεχθεῖ καθόσον ἕνα 20 % περίπου, σύμφωνα μὲ στατιστικὲς μελέτες, τῶν Βιοεπιστημόνων διατηροῦν σοβαρὲς ἐπιφυλάξεις γιαυτὴ τὴ θεωρία- δὲν σημαίνει ἀναγκαία ὅτι αὐτὴ ἀποδείχθηκε. Ὅσοι, μάλιστα παρακολουθοῦν προσεκτικὰ τὰ γεγονότα ποὺ ἐκτυλίσσονται στὸν ἐπιστημονικὸ χῶρο, ἀπὸ τὸ 19ον  αἰώνα μέχρι τὶς μέρες μας, γνωρίζουν καλά, ὅτι αὐτὴ ἡ θεωρία, οὔτε ἄργησε νὰ γίνει ἀπὸ τοὺς πολλοὺς ἀποδεκτή, ἀπὸ τὴν ἐποχὴ ποὺ ἐκδόθηκε «ἡ καταγωγὴ τῶν Εἰδῶν», οὔτε μέχρι σήμερα ἔγινε ἀνεπιφύλακτα ἀπὸ ὅλους ἀποδεκτή, ἀκόμα καὶ ἀπὸ αὐτοὺς ὅπως θὰ δοῦμε παρακάτω, ποὺ δὲν πιστεύουν στὴν Βιβλικὴ Δημιουργία. Ἔτσι, ἔγινε ἀμέσως ἀποδεκτὴ ἀπὸ ὅλους ἐκείνους τοὺς ἐπιστήμονες τῆς ἐποχῆς τοῦ Δαρβίνου, οἱ ὁποῖοι ἐπιθυμοῦσαν νὰ τὴν ἀποδεχτοῦν, παρόλο ποὺ ὁ Δαρβίνος δὲν εἶχε τότε, ὅπως γνωρίζουμε, κανένα ἁπτὸ ἀποδεικτικὸ στοιχεῖο ποὺ νὰ θεμελίωνε λογικὰ καὶ πειραματικὰ τὰ συμπεράσματά του. Μάλιστα, γνωρίζουμε καλά, ὅτι ὁ τρόπος αὐτὸς ἐξέλιξης τῶν εἰδῶν, ἔγινε ἀμέσως ἀποδεκτός, ἀπὸ φιλοσόφους, ὅπως ὁ Σπένσερ, ὁ Μάρξ, ὁ Νίτσε καὶ ὁ Ἔνγκελς, οἱ ὁποῖοι ὅπως γνωρίζουμε, «δὲν εἶχαν ἄλλη ἔγνοια» παρὰ νὰ πολεμοῦν τὴν χριστιανικὴ πίστη.Ὁ Νίτσε μάλιστα, ὁ πατέρας τοῦ μεταμοντέρνου φυσιοκρατισμοῦ, «θυμωμένα» ἔλεγε ὅτι ὁ Δαρβίνος ἔπρεπε νὰ εἶχε ἐκδώσει νωρίτερα τὴ θεωρία τῆς ἐξέλιξης. Συγχρόνως ὅμως, τὰ δόγματα τοῦ Δαρβινισμοῦ, ἀπορρίφθηκαν ἐξαρχῆς ὡς μὴ λογικὰ καὶ ἀποδείξιμα ἀπὸ ἄλλους διακεκριμένους ἐπιστήμονες.

Μὲ τὴν πάροδο, μάλιστα τοῦ χρόνου συνέβη κάτι τὸ ἀπροσδόκητο γιὰ τοὺς «ἐραστές» τοῦ φυσιοκρατικοῦ τρόπου ἐξέλιξης τῶν ἔμβιων ὄντων. Ἀντὶ ἡ πρόοδος στὴ Μοριακὴ Βιολογία, ἡ ὁποία ἀποκάλυψε μία ἀσύλληπτη πολυπλοκότητα στὴ δομὴ καὶ τὴν ὀργάνωση τῶν κυττάρων καὶ τῶν ἔμβιων ὀργανισμῶν, νὰ ἰσχυροποιήσει τὸ Δαρβινικὸ δόγμα, ὁδήγησε μερικοὺς διακεκριμένους ἐπιστήμονες στὴν ἀμφισβήτηση ἢ καὶ τὴν  ἀπόρριψη αὐτῆς τῆς θεωρίας.

Καὶ οἱ ἀντιρρήσεις ἔρχονται, ὄχι ἀπὸ φανατικοὺς θρησκόληπτους χριστιανοὺς καὶ μουσουλμάνους, ἀδαεῖς καὶ κοινοὺς νόες, ὅπως θέλουν νὰ διαδίδουν οἱ φυσιοκράτες φονταμενταλιστὲς σὲ ὅλο τὸν κόσμο, ἀλλά, ἀπὸ διακεκριμένους ἐπιστήμονες τοῦ αἰώνα μας.

Ἕνας ἀπὸ αὐτοὺς ἦταν καὶ ὁ φημισμένος καθηγητὴς τοῦ πανεπιστημίου τοῦ Κέμπριτζ Δρ. Sir Fred Hoyle, ὁ ὁποῖος ὑπῆρξε ἕνας ἀπὸ τοὺς μεγαλύτερους ἀστροφυσικοὺς τοῦ 20ου αἰώνα: «Ο Ηoyle ὑπολόγισε ὅτι ἡ πιθανότητα ἐπίτευξης τῆς ἀπαιτούμενης σειρᾶς ἐνζύμων ἀκόμα καὶ γιὰ τὸ πιὸ ἁπλὸ κύτταρο εἶναι 10^40,000. Ἐφόσον ὁ ἀριθμὸς τῶν ἀτόμων στὸ γνωστὸ σύμπαν εἶναι συγκριτικὰ ἀπειροελάχιστα μικρὸς (10⁸⁰), ὑποστήριξε ὅτι ἀκόμα καὶ ἂν ὅλο τὸ σύμπαν ἦταν γεμάτο ἀπὸ ἀρχέγονη «σούπα», θὰ παραχωροῦσε μικρὴ εὐκαιρία στὴν ἐξελικτικὴ διαδικασία».[7]

Ἐπίσης, ὁ διακεκριμένος Ἀστροβιολόγος καὶ μαθηματικὸς καθηγητὴς Dr Chandra Wickramasinghe, ἐπίσης ὄχι φονταμενταλιστὴς χριστιανός, δὲν πείστηκε ἀπὸ τὰ τάχα ἀδιάσειστα στοιχεῖα, ποὺ κομίζουν τὰ ἀπολιθώματα καὶ ἡ Μοριακὴ Βιολογία ὑπὲρ τῆς ἐξέλιξης. «Αὐτὰ τὰ πράγματα διδάσκονται σήμερα, λέγει ὁ Dr Chandra, σὰν ἀποδεδειγμένα γεγονότα στὰ μαθήματα βιολογίας καὶ στὰ σχολεῖα ἀκόμη, παρὰ τὸ ὅτι πολλοὶ διακεκριμένοι ἐπιστήμονες τώρα φρονοῦν ὅτι εἶναι βαθύτατα ἐσφαλμένα. Πιστεύω ὅτι τώρα, ὕστερα ἀπὸ 100 χρόνια μετὰ τὸν θάνατο τοῦ Δαρβίνου, θὰ μποροῦσε κανεὶς νὰ ρίξει ἕνα ἀντικειμενικὸ βλέμμα καὶ νὰ κάνει μία ἀκαταμάχητη (συντριπτική) διαπίστωση λέγοντας, ὅτι ὁ Δαρβινισμὸς ὑπῆρξε εὐθὺς ἀμέσως ἐπιστημονικὰ λανθασμένος καὶ κοινωνιολογικὰ σακατεμένος, παράλυτος.

Μία λανθασμένη ἐπιστημονικὴ θεωρία προχώρησε τόσο πολύ, ἔκανε τόσο μεγάλη ζημιά, καὶ ἔγινε ἀνεκτὴ γιὰ τόσο μακρὺ χρονικὸ διάστημα».[8]

Ὅμως, καὶ ὁ διάσημος φυσικὸς Francis Crick, ὁ ὁποῖος μαζὶ μὲ τὸν Βιο­λόγο James Watson, συνέβαλε στὴν ἀνακάλυψη τῆς διπλῆς ἕλικας τοῦ DΝΑ, ἀνακάλυψη ποὺ τοὺς χάρισε καὶ τὸ βραβεῖο Νόμπελ, ἔγραψε χαρακτηριστικά: «...Ὁ Θεὸς κατευθύνει τὴ ζωὴ καὶ τὴ συμπεριφορὰ τῶν ζωτικῶν συ­στημάτων, ὅμως αὐτὸς δὲ μπορεῖ νὰ ἐξηγηθεῖ μὲ τὶς ἐπιστημονικὲς δοξασίες μας... Τὰ ἐπιχειρήματα ποὺ ἀπορρέουν ἀπὸ τὴν ἐξελικτικὴ θεωρία μποροῦν βέβαια νὰ χρησιμοποιηθοῦν γιὰ νὰ κατευθύνουν μελλοντικὰ κάποιες ἐρευνητικὲς γραμμές, ἀλλὰ εἶναι ἰδιαίτερα ἐπικίνδυνα ἂν κάποιος τὰ ἐμπιστευτεῖ πάρα πολύ». [9]

Ἕνας ἀκόμα μὲ «κοινὸ νοῦ» ἐπιστήμονας, ὁ Βιοχημικὸς Michael Denton, M.D., Ph.D, καθηγητὴς στὴν New Zealand καὶ ἐξειδικευμένος στὴ Γενετική τοῦ ἀνθρώπου, δὲν πείστηκε παρ΄ὅλες τὶς τελευταῖες ἐξελίξεις τῆς Μοριακῆς Βιολογίας γιὰ τὴν  ὀρθότητα αὐτῆς τῆς θεωρίας. Ὁ Denton ὑποστηρίζει ὅτι «ἡ μικροεξέλιξη καὶ ἐξειδίκευση[10] εἶναι ἀποδεδειγμένα φαινόμενα, καὶ ἡ κοινὴ ἐξελικτικὴ καταγωγὴ ὅλων τῶν ὀργανισμῶν εἶναι «μία ἀναπόδεικτη ὑπόθεση ἐντελῶς χωρὶς ἄμεση ὑποστήριξη ἀπὸ πραγματικὰ γεγονότα… ( ) (Denton, 1985, p. 77) Αὐτὸ σημαίνει, ὅτι ὁ Denton ὑποστηρίζει ὅτι δὲν ὑπάρχει μακροεξέλιξη».[11]  Μάλιστα σὲ μία συνέντευξη ποὺ ἔδωσε ὁ Denton τὸ 1995 θὰ πεῖ χαρακτηριστικά:

«Ἐρ.: Ποιό ἦταν τὸ κίνητρο γιὰ νὰ γράψετε τὸ ¨ Ἐξέλιξη: μία θεωρία σὲ Κρίση;¨

Πολύ ἁπλά, νομίζω ὅτι ἡ σύγχρονη Δαρβινικὴ εἰκόνα εἶναι ἀνεπαρκής. Δὲν νομίζω ὅτι δίνει πειστικὴ καὶ λογικὴ ἐξήγηση γιὰ τὸ πῶς   ἡ ζωὴ ἀναδύθηκε στὴ γῆ.

Τὸ βασικό μου πρόβλημα μὲ τὴν θεωρία εἶναι, ὅτι ὑπάρχουν τόσα πολλὰ σὲ μεγάλο βαθμὸ πολύπλοκα ὄργανα, συστήματα καὶ δομές, ἀπὸ τὴ φύση τῶν πνευμόνων ἑνὸς πτηνοῦ μέχρι τὸ μάτι ἑνὸς ἀστακοῦ, ὥστε νὰ μὴν  μπορῶ νὰ συλλάβω μὲ τὸ νοῦ μου  πῶς αὐτὰ τὰ πράγματα μποροῦν  νὰ συμβιβαστοῦν μὲ μία βαθμιαία συσσώρευση τυχαίων μεταλλαγῶν… καὶ εἶναι αὐτὴ μία θεμελιώδης ἐρώτηση, τὴν ὁποία ὅλοι φοβοῦνται, ὅλοι τὴν κάνουν πέρα, ὅλοι προσπαθοῦν νὰ τὴν σπρώξουν κάτω ἀπὸ τὸ χαλί… Ἡ κοινὴ λογική μου λέγει, ὅτι κάτι πρέπει νὰ πηγαίνει λάθος…

Ἡ πιὸ σοβαρὴ ἔνσταση ποὺ διατηρῶ εἶναι αὐτὴ ποὺ ἔχει νὰ κάνει μὲ τὶς μεταλλάξεις. Ὁ Δαρβινισμὸς βασίζεται στὴν ἰδέα ὅτι ὅλες οἱ μεταλλάξεις οἱ ὁποῖες ἔχουν ἐπιλεχτεῖ κατὰ τὴ διάρκεια τῆς ἐξελικτικῆς πορείας ἦσαν, ὅταν ἀρχικὰ συνέβησαν, ἐντελῶς τυχαῖες. Οἱ μεταλλάξεις εἶναι τυχαῖες, καὶ ὅταν ἕνας ὀργανισμὸς ἔχει μία μετάλλαξη, ἡ ὁποία σὲ κάθε περίπτωση εἶναι πλεονεκτικὴ γιαυτόν, αὐτὸ εἶναι καθαρὰ τυχαῖο. Αὐτὸ εἶναι τὸ οὐσιαστικὸ ὑπόβαθρο τοῦ Δαρβινισμοῦ.

Εἶναι μία ἀβάσιμη πίστη γιὰ τὴν ὁποία δὲν ἔχει ὑπάρξει γιὰ τὴν ὁποία δὲν ὑπάρχει ὁπωσδήποτε ἡ παραμικρὴ ἀπόδειξη. Ἴσως ποτὲ δὲν θὰ ὑπάρξει ἡ ἀπόδειξη, ἐπειδὴ αὐτὲς οἱ μεταλλάξεις συνέβησαν στὸ μακρινὸ παρελθὸν καὶ ἔχουν τώρα ἐξαφανιστεῖ γιὰ πάντα, ἴσως ἀπὸ τὴν ἀνθρώπινη ματιά.»[12].

Τέλος, στὴ πρώτη δεκαετία τοῦ αἰώνα μας, ἔρχεται νὰ προστεθεῖ ἀκόμα μία φωνὴ διαμαρτυρίας κατὰ τῆς Δαρβινικῆς θεωρίας, αὐτὴ τοῦ ἐν ἐνεργείᾳ διακεκριμένου βιοχημικοῦ Michael J. Behe (1952-) καθηγητὴ τοῦ πανεπιστημίου Lehigh τῆς Pennsylvania: «Ο Behe λέγει ὅτι κάποτε ἀποδεχόταν τὴν ἐπιστημονικὴ θεωρία τῆς ἐξέλιξης, ἀλλὰ ὅταν διάβασε τὴν ἐργασία τοῦ Michael Denton, Evolution: A Theory In Crisis, ἔφτασε νὰ διερωτᾶται γιὰ τὴν ἐξέλιξη... Τὸ 2007 τὸ βιβλίο τοῦ Behe «The Edge of Evolution» («Τὰ ὅρια τῆς Ἐξέλιξης») ἐκδόθηκε ὑποστηρίζοντας ὅτι ἐνῶ ἡ ἐξέλιξη μπορεῖ νὰ παράξει ἀλλαγὲς μέσα στὰ εἴδη, ὑπάρχει ἕνα ὅριο στὴν ἱκανότητα τῆς ἐξέλιξης νὰ γεννᾶ παραλλαγές….»  [13]

Σὲ πεῖσμα ὅμως τῆς πραγματικότητας ποὺ θέλει νὰ πληθαίνουν οἱ φωνὲς διακεκριμένων ἐπιστημόνων - καὶ μάλιστα μὴ θρησκευόμενων κάτι ποὺ ἀποκρύπτουν  ἐπιμελῶς τὰ Μ.Μ.Ε. - κατὰ τῆς Δαρβινικῆς θεωρίας, οἱ φυσιοκράτες συγγραφεῖς τοῦ ἐν λόγῳ σχολικοῦ βιβλίου, σπρώχνουν τὰ παραπάνω ἐρωτήματα «κάτω ἀπὸ τὸ χαλί» καὶ προπαγανδίζουν τὴν Δαρβινικὴ θεωρία ὡς μία ἀδιαμφισβήτητη ἐπιστημονικὴ θεωρία ἡ ὁποία ἔχει «κλείσει», γράφοντας: «Σήμερα ἡ θεωρία τῆς ἐξέλιξης εἶναι ἀποδεκτὴ ἀπὸ τὸ σύνολο τῆς ἐπιστημονικῆς κοινότητος …».[14] Ἀποφασίζομεν καὶ διατάσσομεν δηλαδή, ὅτι ἡ Δαρβινικὴ θεωρία τῆς Ἐξέλιξης ἰσχύει!  

Ὡστόσο, ἐνῶ τὸ βιβλίο στὴν κύρια ἐξεταστέα ὕλη, ἡ ὁποία ἔχει ὁριστεῖ μέχρι τὴν 132 σελίδα, προπαγανδίζει μέχρι τὸ τέλος τὴν ἀπόλυτη πίστη στὴν Δαρβινικὴ θεωρία, σχεδὸν ἀμέσως μετὰ καὶ στὴ σελ. 134, ὅπου ἀρχίζει τὸ βιβλίο νὰ ἀναφέρει τὴ σύγχρονη Νεοδαρβινικὴ «Συνθετικὴ θεωρία» περὶ ἐξελίξεως, καὶ τὶς δῆθεν ἀποδείξεις αὐτῆς, σὲ κάποιο παράθεμα, τὸ ὁποῖο φυσικὰ κανεὶς ἀπὸ τοὺς μαθητὲς δὲν θὰ τὸ διαβάσει, ἴσως ποτὲ, ἐφόσον δὲν θὰ τὸ ἐξετασθεῖ, ἀναφέρεται ὁ τρόπος ἐξέλιξης τῶν εἰδῶν ὡς μία ὑπόθεση. Διαβάζουμε λοιπὸν στὸ παράθεμα : «Ὅσον ἀφορᾶ τὴν ἁπλούστερη περίπτωση εἰδογένεσης[15], μπορεῖ κανεὶς νὰ ὑποθέσει ὅτι ἡ σειρὰ ἐξέλιξης τῶν γεγονότων ἔχει ὡς ἑξῆς:

1. Δυὸ πληθυσμοὶ ἑνὸς εἴδους ἀπομονώνονται, ὥστε ἡ ἀναπαραγωγὴ μεταξὺ τοὺς νὰ εἶναι ἀδύνατη…

3. Ὅταν παρατηρηθεῖ αὐτό, ἡ διαδικασία τῆς εἰδογένεσης ἔχει ὁλοκληρωθεῖ. Δυὸ εἴδη ὑπάρχουν ἐκεῖ ποὺ ὑπῆρχε ἕνα».[16]

Οὔτε οἱ ἴδιοι λοιπὸν οἱ συγγραφεῖς αὐτοῦ τοῦ κεφαλαίου, οἱ ὁποῖοι ἔχουν ἀποδεχθεῖ αὐτὴ τὴ θεωρία, δὲν πιστεύουν, ὅτι ἔχει ἀποδειχθεῖ μὲ ἁπτὰ ἀποδεικτικὰ στοιχεῖα ὁ τρόπος ἐξέλιξης τῶν εἰδῶν, ὅπως τὸν ὑπέδειξε ὁ Δαρβίνος. Ἀλλά, οὔτε καὶ οἱ μεγάλοι ἐπιστήμονες πίστεψαν ποτέ, ὅτι αὐτὴ ἡ θεωρία εἶναι ἀποδεδειγμένη μὲ λογικὰ ἐπιχειρήματα. Ὁ μεγάλος Ζωολόγος καὶ ἐξελικτικὸς Βιολόγος Watson, ἕνας ἀπὸ τοὺς πιὸ «φανατικούς» ὀπαδοὺς τῆς Δαρβινικῆς θεωρίας, θὰ πεῖ:  «Ἡ θεωρία τῆς ἐξελίξεως εἶναι μία θεωρία παγκοσμίως ἀποδεκτὴ ὄχι γιατί μπορεῖ νὰ ἀποδειχθεῖ μὲ λογική συνεπῆ ἀπόδειξη γιὰ νὰ εἶναι ἀληθινή, ἀλλά, γιατί ἡ μόνη ἐναλλακτική, εἰδικὴ δημιουργία, εἶναι καθαρὰ ἀπίστευτη¨[17]!

Ἡ θρησκεία τῆς Οὑμανιστικῆς φυσιοκρατίας.

Ἀπὸ τὴν εἰσαγωγὴ ἤδη, αὐτοῦ τοῦ κεφαλαίου ποὺ ἀναφέρεται στὴν ἐξελικτικὴ θεωρία, διαπιστώνει κανεὶς εὔκολα, ὅτι κάποιοι θέλουν νὰ ἀναγάγουν αὐτὴ τὴ θεωρία στὸ ἐπίπεδο θρησκευτικοῦ δόγματος: Τὸ παρακάτω κείμενο τὰ παιδιὰ θὰ τὸ ἀποστηθίζουν σὰν ψαλμὸ καὶ κατὰ λέξη, ὡς εἴθισται μεταξὺ τῶν μαθητῶν ποὺ προετοιμάζονται πυρετωδῶς γιὰ νὰ ἐξεταστοῦν στὶς Πανελλαδικὲς ἐξετάσεις: «Χωρὶς αὐτὴ τὴ θεωρία, γιὰ νὰ χρησιμοποιήσουμε καὶ τὰ λόγια του Θεοδοσίου Ντομπζάνσκυ, ἑνὸς μεγάλου ἐξελικτικοῦ τοῦ 20ου αἰώνα, δὲν θὰ μπορούσαμε νὰ κατανοήσουμε πῶς ἕνα ἄθροισμα ἀπὸ χημικὰ συστατικὰ καὶ κύτταρα ὅπως εἶναι ὁ ἄνθρωπος, ἔγινε ἱκανὸ «νὰ εἶναι ζωντανό, νὰ αἰσθάνεται χαρὰ καὶ πόνο, νὰ ξεχωρίζει τὴν ὀμορφιὰ ἀπὸ τὴν ἀσχήμια καὶ νὰ διακρίνει τὸ καλὸ ἀπὸ τὸ κακὸ…».[18]

Δὲν ὑπάρχει ἀμφιβολία, ὅτι τὸ βιβλίο προπαγανδίζει μία φυσιοκρατικὴ θρησκεία μὲ ἀποκρυφιστικὲς διαστάσεις! Πρὶν ἀπὸ τὸν Δαρβίνο , ὁ Λαμὰρκ μίλησε γιὰ μία ἀπρόσωπη ἐσωτερικὴ φυσικὴ δύναμη ποὺ ὁδηγεῖ τοὺς ζωντανοὺς ὀργανισμοὺς σὲ ἀνώτερα ἐπίπεδα ζωῆς. Διαβάζουμε ἀπὸ τὸ  σχολικὸ βιβλίο: «Κατὰ τὴ διάρκεια μεγάλων χρονικῶν περιόδων οἱ πρωτόγονοι ὀργανισμοὶ μετατρέπονται σταδιακά, κατὰ μῆκος μίας «νοητῆς φυσικῆς κλίμακας», σὲ πιὸ ἐξελιγμένους, μὲ τὴ βοήθεια μίας ἐσωτερικῆς δύναμης, ἡ ὁποία στοχεύει στὴ βελτίωσή τους»[19]. Τὸ ὕφος τοῦ λόγου τοῦ Λαμὰρκ εἶναι σαφῶς λόγος ἀποκρυφιστικοῦ ἐσωτερισμοῦ. Ὁ Δαρβίνος, θερμά προσκείμενος, ὅπως γνωρίζουμε, στόν θιβετιανό Βουδισμό, διατηρεῖ αὐτὴ τὴν Λαμαρκινὴ πίστη σὲ μία ἀπρόσωπη ἐσωτερικὴ φυσικὴ δύναμη ποὺ ἐξελίσσει τοὺς ὀργανισμούς, ἐκφράζοντας ἁπλῶς μία ἄλλη ἄποψη γιὰ τὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο πιθανὸν διαδραματίζεται ἡ ἐξέλιξη. Εἶναι φανερὸ ὅτι οἱ παραπάνω ἐπιστήμονες εἰσηγοῦνται, ἀγνωστικιστὲς ὄντες, μία εἰκόνα τῆς φύσης, ἕνα κοσμοείδωλο ποὺ ταιριάζει  στὴν ἀπρόσωπη πίστη τους. Παρομοίως ἀποκρυφιστικὴ κοσμοθεωρία, ὅπως ἡ Μασσωνία, ὁ Βουδισμὸς (Ταοϊσμὸς καὶ Ζενισμός) ταυτίζει τὸ κτιστὸ μὲ τὸ ἄκτιστο, τὴν αἰτία μὲ τὸ αἰτιατό,  τὸν ἄκτιστο Θεὸ μὲ τὴν κτιστὴ φύση καὶ τὸ ἀνθρώπινο λογικό, ἰδέα ἡ ὁποία φιλοσοφικὰ συνιστᾶ σαφῶς παραλογισμό. Πάντως σὲ κάθε περίπτωση κυρίαρχη ζωτικὴ δύναμη εἶναι μία ἀνεξήγητη ἀπρόσωπη ἐσωτερικὴ δύναμη μὲ τὴν ὁποία ὁ ἀποκρυφιστὴς ἐπιζητεῖ νὰ γίνει ἕνα.

Ἀναζητώντας τὰ βιογραφικά τοῦ Ντομπζάνσκυ (Theodosius Dobzhansky), τοῦ πιὸ ἔνθερμου ἴσως Νεοδαρβινιστῆ τοῦ 20ου αἰώνα, μαθαίνουμε ὅτι ὁ ἐξελικτικὸς αὐτὸς Βιολόγος, εἶχε ἐπηρεασθεῖ[20] στὶς ἀπόψεις του γύρω ἀπὸ τὴ θρησκεία καὶ τὴν ἐξέλιξη ἀπὸ τὸν γνωστὸ Ἰησουίτη «ἱερέα» Pierre Teilhard de Chardin, ὁ ὁποῖος ὑπῆρξε μᾶλλον καὶ πνευματικὸς του δάσκαλος. Ὁ διάσημος αὐτὸς «ἱερέας», παλαιοντολόγος καὶ φιλόσοφος, εἶχε συμμετάσχει σὲ πολλὲς ἀνασκαφὲς γιὰ τὴν εὕρεση ἀπολιθωμάτων, ἀναζητώντας τὸν ἄμεσο πρόγονο τοῦ ἀνθρώπου. Ὑπῆρξε ἀπὸ τοὺς πρωτεργάτες τῆς «ἀνακάλυψης»  τοῦ «ἀνθρώπου τοῦ Πιλντάουν», ἡ ὁποία ἐξελίχθηκε στὸ ἐπιστημονικὸ σκάνδαλο τοῦ 20ου αἰώνα, καθόσον μετὰ ἀπὸ 50 χρόνια καθολικῆς ἀποδοχῆς ἀπὸ τοὺς εἰδικοὺς ἐπιστήμονες αὐτοῦ τοῦ ἀπολιθώματος ὡς τοῦ ἄμεσου προγόνου τοῦ σημερινοῦ ἀνθρώπου, σύγχρονες μέθοδοι ἀνάλυσης τοῦ σκελετικοῦ ἱστοῦ ἀπεκάλυψαν ὅτι τὸ εὔρημα ἦταν ἁπλῶς ἕνας σκελετὸς τοῦ προηγούμενου αἰώνα.  Καὶ δὲν ἦταν ἡ μόνη παλαιοντολογικὴ ἀπάτη ποὺ γνωρίζουμε, περιπτώσεις τὶς ὁποῖες δὲν εἶναι τοῦ παρόντος νὰ παραθέσουμε.

Δίδασκε λοιπὸν ὁ Teilhard ὅπως πληροφορούμεθα, ἀποκρυφιστικὲς[21] «χριστιανικές» ἀπόψεις, ἐνῶ εἶχε ἀπορρίψει τὸ δόγμα τοῦ προπατορικοῦ ἁμαρτήματος καὶ τὴν πτώση τοῦ ἀνθρώπου ὡς μὴ ἀποδεδειγμένο ἐπιστημονικὸ γεγονός! Πραγματικὰ ἂν κάποιος ἀποδεχθεῖ τὴν θεωρία τῆς ἐξέλιξης, ὡς ἐπιστημονικὰ ἀποδεδειγμένη, εἶναι ἀδύνατον νὰ ἀποδεχθεῖ τὸ δόγμα τῆς πτώσεως τοῦ ἀνθρώπου, ἀπὸ τὴν θεωμένη παραδείσια κατάσταση στὴν ἄλογη φθαρτὴ κατάσταση ὅπως τὴν βλέπουμε σήμερα, μὲ ὀλέθριες φυσικὰ ἐπιπτώσεις γιὰ τὴν πνευματικὴ καὶ ψυχικὴ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου. Καὶ δυστυχῶς σὲ αὐτὴ τὴν πνευματικὴ παγίδα ἔχουν πέσει καὶ μερικοὶ Ὀρθόδοξοι χριστιανοί, οἱ ὁποῖοι ἔχοντας ἀποδεχθεῖ, ἀδαεῖς ὄντες ὅσον ἀφορᾶ τήν ἐπιστήμη τῆς ἐξελικτικῆς ἀνθρωπολογίας, τὶς, ὑποτίθεται, ἐπιστημονικὲς ἀποδείξεις ποὺ ἀφοροῦν τὴν ἐξέλιξη τῶν ζωντανῶν ὀργανισμῶν, προσπαθοῦν εὑρισκόμενοι σὲ ἀμηχανία νὰ συμβιβάσουν τὰ πράγματα μήπως καὶ μείνουν πίσω ἀπὸ τὶς ἐξελίξεις τῆς κοινωνίας καὶ χαρακτηριστοῦν φανατικοὶ θρησκόληπτοι.

Τελικά, ὁ «πνευματικός» πατέρας τοῦ Ντομπζάνσκυ ὁ Teilhard de Chardin, θὰ γράψει ἀποκαλύπτοντας σαφῶς τὸ ὁλοκληρωτικό του φρόνημα : «Ἡ ἐξέλιξις εἶναι ἕνα γενικὸ ἀξίωμα εἰς τὸ ὁποῖον ὅλες οἱ θεωρίες, ὅλες οἱ ὑποθέσεις, ὅλα τὰ συστήματα ὀφείλουν τοῦ λοιποῦ νὰ προσκυνήσουν, προκειμένου νὰ εἶναι λογικὰ καὶ ἀληθῆ. Ἡ ἐξέλιξις εἶναι ἕνα φῶς ποὺ φωτίζει ὅλα τὰ γεγονότα, μία τροχιὰ τὴν ὁποία ὅλες οἱ γραμμὲς σκέψης πρέπει νὰ ἀκολουθήσουν».[22]

Ἡ ἰδέα μίας ἀπρόσωπης ἐξελικτικῆς φυσιοκρατικῆς θρησκείας μὲ ἀποκρυφιστικὰ στοιχεῖα, εἶναι ὅπως ἀναφέραμε καὶ παραπάνω, πολὺ παλιά, ὡστόσο ἀναβιώνει μὲ τὸν Δαρβίνο καὶ ἄλλους ἐπιστήμονες τῆς ἐποχῆς του κατὰ τὸν 19ο αἰώνα τοῦ Διαφωτισμοῦ καὶ τοῦ ὀρθολογισμοῦ. Ἰδιαίτερα ὑποστηρίχτηκε ἀπὸ τὴν μεγάλη οἰκογένεια τῶν Huxley. Ὁ Βιολόγος Σὲρ J. Huxley (22 June 1887–14 February 1975), ὁ πρῶτος πρόεδρος τῆς Οὐνέσκο, καὶ ἐγγονὸς τοῦ Tomas Huxley, φίλου καὶ ὑποστηρικτὴ τοῦ Δαρβίνου, ἔλεγε χαρακτηριστικά: «Χρησιμοποιῶ τὴν λέξη ἀνθρωπιστής (Humanist) ὅταν θέλω νὰ δείξω, ὅτι ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς πιστεύει ὅτι τὸ σῶμα τὸ πνεῦμα καὶ ἡ ψυχή του δὲν δημιουργήθηκαν μὲ τρόπο ὑπερφυσικό, ἀλλὰ εἶναι προϊόντα ἐξέλιξης... ἀνθρωπισμὸς εἶναι μία συνθετικὴ φιλοσοφία, μία μὴ θεϊστικὴ θρησκεία...»[23]

Ἔκτοτε, πολλοὶ ἐπιστήμονες προσχώρησαν στὴ νέα αὐτὴ θρησκεία τῆς φυσιοκρατίας καὶ τοῦ Οὑμανισμοῦ. Ἔτσι, «μερικοὶ ἐπιστήμονες ἀνακαλύπτουν στὴν ἐξέλιξη μία λαϊκὴ θρησκεία. Μία τέτοια ἐπιστήμονας εἶναι ἡ κυτταρικὴ βιολόγος Ursula Goodenough, παλαιὰ πρόεδρος τοῦ Institute for Religion in an Age of Science… Ἡ θρησκεία της, ἐπεξηγεῖ, μπορεῖ νὰ χαρακτηρισθεῖ ὡς “θρησκευτικὴ φυσιοκρατία” καὶ προβάλλει τὴν ἱστορία τῆς ἐξέλιξης ὡς μία πλούσια πηγὴ γι’ αὐτοὺς ποὺ ἀποζητοῦν τὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ στὴ ζωή τους…».[24]

Τὴν  Δαρβινικὴ θεωρία τῆς ἐξέλιξης, ἡ ὁποία λατρεύθηκε σὰν θρησκεία σὲ ὅλο τὸν κόσμο, φυσικὰ ἀπὸ τοὺς ἀγνωστικιστές, δὲν ἄργησε νὰ ἀναγνωρίσει καὶ ὁ Ρωμαιοκαθολικισμὸς . Ἔτσι, τὸ ἔτος 2009 ὁ Πάπας Βενέδικτος ΙΣΤ΄ ἐπαίνεσε τὸ ἔργο τοῦ Teilhard λέγοντας ἐπίσης ὅτι «ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ πρέπει νὰ ἀνοίξει διάπλατα τὶς πόρτες της στὴν ἐπιστήμη καὶ σὲ ἄλλες ἀπόψεις γιὰ τὴ ζωὴ».[25] Ἀλλὰ καὶ ὁ προηγούμενος Πάπας Παῦλος ὁ Β΄ ὑπέκυψε στὴ λατρεία μίας θρησκείας ποὺ χρησιμοποιεῖ τὸν μανδύα τῆς «ἐπιστήμης» γιὰ νὰ θηρέψει ὀπαδοὺς καὶ πιστούς, καὶ ἀναγνώρισε τὴν ἐξέλιξη. «Ἡ Καθολικὴ ἱεραρχία γενικὰ εἶχε ὑπάρξει συντηρητικὴ ἀλλὰ τὸ δυσβάστακτο βάρος τῶν ἀποδείξεων ἦταν τόσο μεγάλο ποὺ τὸ 1996, ὁ Πάπας Παῦλος ὁ Β΄ (John Paul II) ἐξέδωσε μία ἀνακοίνωση στὴν ὁποία ἔλεγε πὼς ἡ δουλειὰ τῶν ἐπιστημόνων παγκοσμίως: “… μᾶς ὁδηγεῖ νὰ ἀναγνωρίσουμε ὅτι ἡ θεωρία τῆς ἐξέλιξης εἶναι κάτι περισσότερο ἀπὸ μία ἁπλὴ ὑπόθεση”. (Thavis, 2006; Bates, 2006)».[26] Ἀφοῦ λοιπὸν τὸ εἶπε ὁ ἀλάθητος, ἡ θεωρία τοῦ Δαρβίνου, μᾶλλον ἰσχύει…

Ὡστόσο, δὲν πρέπει νὰ μᾶς προκαλεῖ ἔκπληξη, ἡ ἀποδοχὴ μίας τέτοιας ἐπιστημονικῆς θεωρίας ἀπὸ τὸν Ρωμαιοκαθολικισμό, καθόσον αὐτός, ὅπως ἀπέδειξε ὁ μακαριστὸς Ἀμερικανὸς Ὀρθόδοξος π. Σεραφεὶμ Ρόουζ [27], μὲ τὶς ὀρθολογίστικες θεολογικὲς καὶ ἀνθρωπολογικὲς πλάνες τοῦ Βαρλαὰμ καὶ τοῦ Θωμὰ Ἀκινάτη, προετοίμασε τὸ ἔδαφος γιὰ τὴν ἐπικράτηση στὴ Δύση τοῦ Δαρβινισμοῦ καὶ κάθε ἀποκρυφισμοῦ. Κυρίως ὅμως ὁδήγησε τὸν Δυτικὸ κόσμο στὴν θρησκεία τοῦ Οὑμανιστικοῦ μεταμοντέρνου φυσιοκρατισμοῦ, δηλαδὴ στὴ θεοποίηση τῆς ὁρατῆς ὑλικῆς φύσης καὶ τοῦ ἀνθρώπινου λογικοῦ καθὼς καὶ στὸ δόγμα τοῦ «ἀπόλυτου φυσικοῦ προορισμοῦ». Αὐτὸ τὸ φυσιοκρατικὸ δόγμα της εξέλιξης, μποροῦμε νὰ ποῦμε ὅτι ἀποτελεῖ μία ἐξέλιξη τοῦ γνωστοῦ Αὐγουστίνιου ἀπόλυτου προορισμοῦ, σύμφωνα μὲ τὸ ὁποῖο ὁ Θεὸς ντετερμινιστικὰ προορίζει τοὺς κακοὺς γιὰ τὴν κόλαση καὶ τοὺς καλοὺς γιὰ τὸν παράδεισο . Αὐτὸ τὸ ἐγκληματικὸ δόγμα , τὸ ὁποῖο ἐπικρατοῦσε  τὴν ἐποχὴ τοῦ Δαρβίνου στὸν Ἀγγλικανικὸ προτεσταντισμό, παιδὶ τοῦ ὁποίου ὑπῆρξε καὶ ὁ Δαρβίνος, φαίνεται ὅτι πολλοὶ διανοούμενοι τότε ἀπέρριψαν μετὰ βδελυγμίας και στράφηκαν ἀηδιασμένοι ἀπό τό πρόσωπο ἑνός τέτοιου θεοῦ, σὲ ἄλλες μορφὲς πίστης, ὅπως στὸν Βουδιστικὸ ὀρθολογισμὸ καὶ τὴ Μασσωνία, αἱρέσεις οἱ ὁποῖες ἀναιροῦν παρομοίως τήν ἐλευθερία καί τό αὐτεξούσιο τοῦ ἀνθρώπου ἐνῶ ἀπορρίπτουν κάθε ἔννοια προσωπικοῦ Θεοῦ. Ἀσπάσθηκαν ἔτσι τὴν πίστη σὲ μία ἀπρόσωπη ἐσωτερικὴ δύναμη, ἡ ὁποία κινεῖ καὶ κατευθύνει μηχανιστικὰ καὶ ντετερμινιστικὰ ἀλλὰ καὶ χωρὶς ἐλεύθερη βούληση, τὴ ζωὴ πρὸς ἕνα ἀνώτερο τρόπο ὕπαρξης, ἐπιλέγοντας γιὰ νὰ ἐπιβιώσουν, τὰ ἱκανὰ καὶ προσαρμοσμένα στὸ περιβάλλον ἄτομα, ἀφανίζοντας δὲ τὰ μὴ φέροντα πλεονεκτικὰ χαρακτηριστικά. 

Ὅμως, ἡ νέα αὐτὴ θρησκεία θὰ προσηλυτίζει ἀσυνείδητα τοὺς μαθητὲς κυρίως στὸ παρακάτω ἐγκληματικὸ γιὰ τὴ ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου δόγμα:

Ἐφόσον, σύμφωνα μὲ τὸν Δαρβίνο καὶ τοὺς φυσιοκράτες, ὅλα ἔχουν τὴν αἰτία τους στὴν ἀπρόσωπη καὶ τυφλὴ ἐξέλιξη τῆς φύσης, ἡ ὁποία συνέβη ἀπὸ τυχαῖες μεταλλάξεις, τότε τὸ κακὸ καὶ τὸ παρὰ φύση, - δηλ. ὁ ἀλληλοσπαραγμὸς μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων ἀλλὰ καὶ μεταξύ τῶν ζώων, ἡ μοχθηρία καὶ ἡ ἀγριότητα, πού εἶναι σαφῶς παρὰ φύσει καὶ μεταπτωτικὸ γεγονὸς σύμφωνα μὲ τὴ διδασκαλία τῶν ἁγίων Πατέρων τῆς Ὀρθόδοξης χριστιανικῆς Ἐκκλησίας, - ἀποκτᾶ στὶς συνειδήσεις τῶν μαθητῶν, φυσικὴ ὑπόσταση, ὅπως καὶ τὸ καλό. Φυσικὴ κατάληξη μίας τέτοιας ἀντίληψης εἶναι ὅτι τὸ κακό, ὡς φυσικὸ προϊὸν μίας ἐξέλιξης, παύει νὰ θεωρεῖται ὡς κακὸ καὶ γίνεται ἀναγκαστικὰ ἀποδεκτὸ ὡς φυσικό. Τὰ πάθη, οἱ διαστροφές,οἱ ἀσθένειες καὶ ὁ θάνατος καθὼς καὶ ὅλα τὰ ἐγκλήματα, ὅπως οἱ ἐκτρώσεις, (ἐμβρύων ὑγιῶν καὶ μή), ποὺ στοχεύουν στὴν διατήρηση τοῦ πληθυσμοῦ σὲ σταθερὰ ἐπίπεδα, καὶ τὸν ἀφανισμὸ τῶν ἀσθενῶν ὡς μὴ μελῶν τῆς κοινωνίας μας, νομιμοποιοῦνται ἀπὸ τὴν Δαρβινικὴ φυσιοκρατία καὶ τὴν θρησκεία τῆς Εὐγονικῆς, ὡς μία ἀπόλυτα φυσικὴ ἀναγκαιότητα ποὺ στοχεύει στὴν διατήρηση τῶν πληθυσμῶν σὲ σταθερὸ ἐπίπεδο, ὁδηγώντας ἀναγκαστικὰ τὸ ἀνθρώπινο εἶδος πρὸς ἕνα ἀνώτερο ἐπίπεδο.

 Ἂν ἀκόμα, ἡ φθορὰ τῆς φύσης, οἱ φυσικὲς καταστροφές, καὶ ὁ ἀνελέητος ἀγώνας γιὰ ἐπιβίωση μεταξὺ τῶν εἰδῶν, προηγήθηκαν τῆς πτώσης τοῦ ἀνθρώπου, ὅπως διδάσκει οὐσιαστικὰ ἡ φυσιοκρατικὴ θεωρία τῆς ἐξέλιξης, τότε ἡ εὐθύνη γιὰ τὸ ὑπᾶρχον κακὸ μέσα στὸ κόσμο, μεταβιβάζεται ἀποκλειστικὰ στὴν ὑλικὴ φύση. Ἡ «λίαν καλή» ὁρατὴ φύση, κατηγορεῖται ἔτσι ὡς κακὴ στὶς συνειδήσεις τῶν ἀθώων παιδιῶν καὶ μαζί της καὶ ὁ Θεός, ὡς Ποιητὴς καὶ Πλάστης τοῦ παντὸς ποὺ εἶναι. Ὁ δρόμος γιὰ τὸν μεταμοντέρνο μηδενισμό, ὅπως τὸν διεκήρυξε ὁ Νίτσε, ὁ ὁποῖος, ὅπως ἀναφέραμε καὶ παραπάνω, ὑπεδέχθη μὲ ἐνθουσιασμὸ ἐκείνη τὴν ἐποχὴ τὴν θεωρία τοῦ Δαρβίνου, ἔχει ἀνοίξει γιὰ τοὺς μικροὺς καὶ ἀνυποψίαστους μαθητές, τοὺς μελλοντικοὺς πολῖτες αὐτῆς τῆς χώρας. 

Μία τέτοια ὅμως, ὀντολογία περὶ τοῦ κακοῦ ὁδηγεῖ ὁπωσδήποτε σὲ μία βαθειὰ ἀνασφάλεια καὶ σύγκρουση τὸν ἄνθρωπο μὲ τὸν ἑαυτό του καὶ τὸ σῶμα του, ἕνα βαθὺ διχασμὸ μεταξὺ ψυχῆς καὶ σώματος, στὴν βασικὴ δηλαδὴ αἰτία κάθε μορφῆς ψυχικῆς νόσου. Εἶναι ἄραγε τυχαία, ἡ ραγδαία αὔξηση, τῶν ναρκωτικῶν καὶ τοῦ ἀλκοὸλ παγκοσμίως, ἐνῶ οἱ καταθλίψεις καὶ οἱ αὐτοκτονίες σύμφωνα μὲ τὰ στοιχεῖα πού δίνει ἡ παγκόσμια Ὀργάνωση Ὑγείας, ἔχουν λάβει διαστάσεις πανδημίας; Εἶναι τέλος τυχαῖο, ὅτι ὁ Βιολόγος Σὲρ J. Huxley, ὁ μεγαλύτερος πρέσβης τοῦ Οὑμανισμοῦ στὸν κόσμο καὶ ὁ πατέρας τῆς νεώτερης συνθετικῆς θεωρίας τῆς ἐξέλιξης,  νοσηλευόταν κατὰ καιροὺς μὲ βαριὰ κατάθλιψη σὲ διάφορες ψυχιατρικὲς κλινικές, ἢ ἀκόμα ὅτι ὁ Δαρβίνος ὑπῆρξε ἀποδεδειγμένα, ἕνας δυστυχής, γεμάτος συγκρούσεις καὶ ψυχικὲς διαταραχὲς ἄνθρωπος [28];

Καὶ ὅμως, οἱ πατέρες τῆς ἐξελικτικῆς θεωρίας, ὑπῆρξαν ὄντως ἐξαιρετικὰ προικισμένοι καὶ «ἐπιλεγμένοι» ἀπὸ τὴ φύση μὲ ὑψηλὴ διανοητικότητα , προσαρμοσμένοι ἀσφαλῶς τέλεια σὲ ἕναν ἄγριο κόσμο, ὅπου ὁ ἱκανός, ὁ πλούσιος καὶ ὁ δυνατός, ἐπικρατεῖ ἀνελέητα πάνω στὸν ἀνήμπορο καὶ τὸ φτωχό, ἕνας κόσμος ἀναμφισβήτητα προϊὸν πρῶτα μίας Θεοκρατικῆς αἵρεσης, τοῦ Καθολικοπροτεσταντισμοῦ καὶ στὴ συνέχεια τοῦ φυσιοκρατικοῦ Οὑμανισμοῦ ἢ ἀνθρωποκεντρισμοῦ. Τελικὰ ἡ ψυχοφθόρα αὐτὴ κοσμοθεωρία ταιριάζει μᾶλλον ἀπόλυτα μὲ τὶς ψυχοφθόρες Πανελλαδικὲς ἐξετάσεις οἱ ὁποῖες καλλιεργοῦν ἕναν ἄγριο ἀνταγωνισμὸ καὶ ἕναν ἀχαλίνωτο διανοητισμό, ὁ ὁποῖος παγώνει σταδιακὰ τὴν καρδιὰ τῶν παιδιῶν, καὶ τελικά, φέρνει μέσα στὸ νοῦ, τὴ λήθη τοῦ Θεοῦ .

Συμπεράσματα

Ὁ μακαριστὸς π. Ἀντώνιος Ἀλεβιζόπουλος,  ἔλεγε χαρακτηριστικά, ὅτι «ἄν μοῦ ἀπεδείκνυαν μὲ τὰ μαθηματικὰ καὶ τὴν ἐπιστήμη, ὅτι ἡ χριστιανικὴ πίστη εἶναι ἀλήθεια καὶ ὀρθή, ἐγὼ θὰ τὴν ἐγκατέλειπα». Καὶ τὸ καλό, λέγουν οἱ ἅγιοι πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας, ὅταν ἐπιβάλλεται ἀναγκαστικά, παύει νὰ εἶναι καλό. Γι΄αὐτὸν τὸν λόγο,  ἡ ἀλήθεια τῆς χριστιανικῆς πίστης  καθὼς καὶ ὁ ἀρχέγονος τρόπος δημιουργίας τοῦ κόσμου , δὲν ἐπετράπη ἀπὸ τὸν Τριαδικὸ Θεὸ τῆς ἐλευθερίας καὶ τῆς ἀγάπης, νὰ μπορεῖ νὰ περιορισθεῖ, νὰ διερευνηθεῖ καὶ νὰ ἀποδειχθεῖ ἀντικειμενικὰ  διὰ τῶν φυσικῶν  ἐπιστημῶν   καὶ ἔτσι νὰ ἐπιβληθεῖ ὑποχρεωτικὰ στὶς ἀνθρώπινες συνειδήσεις.

Συνεπῶς, ὁ Βιβλικὸς τρόπος δημιουργίας τοῦ κόσμου, παραμένει εὐτυχῶς ἀναπόδεικτος καὶ ἀσύλληπτος γιὰ τὸν ἀνθρώπινο νοῦ, γι’ αὐτὸ καὶ ἐναπόκειται στὸ ἐλεύθερο γνωμικὸ θέλημα τοῦ ἀνθρώπου νὰ τὴν ἀποδεχθεῖ ἢ ὄχι. Παρομοίως, ὅπως ὁ Χριστιανικὸς τρόπος δημιουργίας τοῦ κόσμου δὲν εἶναι θεμιτὸ καὶ νόμιμο νὰ διδάσκεται ὡς ἀποδεδειγμένη θεωρία σὲ μάθημα θετικῶν ἐπιστημῶν στὰ σχολεῖα, ὅπως διδάσκεται σὲ ὁρισμένα σχολεῖα τῶν φονταμενταλιστῶν θρησκευομένων σὲ Ἀνατολὴ καὶ Δύση,  καὶ ἡ θεωρία τῆς Ἐξελίξεως τοῦ Δαρβίνου, μία ὑπόθεση καὶ πίστη φυσιοκρατικῆς θρησκευτικῆς τάξεως, εἶναι ἀπαράδεκτο καὶ παράνομο νὰ διδάσκεται ὑποχρεωτικὰ στὰ σχολεῖα, ὡς ἐπιστημονικὰ ἀποδεδειγμένη θεωρία. Σύμφωνα μὲ τὰ παραπάνω, τὸ 3ο κεφάλαιο  τῆς Βιολογίας Γενικῆς Παιδείας  τῆς Γ΄Λυκείου ποὺ ἀναφέρεται στὴ θεωρία τῆς Ἐξελίξεως τοῦ Δαρβίνου ἀντιβαίνει στὴν ἐπιστημονικὴ δεοντολογία, ἀλλά, συγχρόνως ἔρχεται σὲ ἀντίθεση καὶ μὲ τὴ διάταξη τοῦ Ἑλληνικοῦ Συντάγματος ποὺ ἀπαγορεύει τὸν  προσηλυτισμὸ τῶν πολιτῶν μὲ ἀθέμιτη καὶ ψευδὴ πληροφόρηση. Ὅμως ἀντιβαίνει σαφῶς καὶ τὴ διάταξη τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Συντάγματος  ποὺ ἀπαγορεύει τὴν προσβολὴ τῆς ἀνθρώπινης συνείδησης. Καὶ τοῦτο διότι, εἶναι περισσότερο ἀπὸ βέβαιο, ὅτι ἡ Δαρβινικὴ θεωρία, ὅταν παρουσιάζεται  μεταμφιεσμένη ἔντεχνα ὡς ἀποδεδειγμένη ἐπιστήμη, ἀσκεῖ βίαιο προσηλυτισμό και ἰδιαίτερα μέσω τῶν ψυχοφθόρων Πανελλαδικῶν ἐξετάσεων, πρὸς μία οὐσιαστικὰ ἀπρόσωπη φυσιοκρατικὴ θρησκεία μὲ στοιχεῖα ἀποκρυφισμοῦ, κάτι ποὺ προσβάλλει τὴ συνείδηση κάθε χριστιανοῦ.

Ὡς ἐκ τούτου αὐτὸ τὸ κεφάλαιο, ὄχι μόνο χρήζει ριζικῆς ἀλλαγῆς στὸν τρόπο γραφῆς, ἀλλὰ πρέπει καὶ νὰ ἀφαιρεθεῖ ἀπὸ τὴν ἐξεταστέα ὕλη τῆς Βιολογίας καὶ νὰ διδάσκεται προαιρετικὰ στὰ σχολεῖα ἐφόσον τὸ ἐπιθυμοῦν οἱ λάτρεις τοῦ φυσιοκρατικοῦ Οὑμανισμοῦ, ὡς μία θρησκευτικῆς τάξεως κοσμοθεωρία καὶ πίστη ἡ ὁποία βλέπει τὸν φυσικὸ κόσμο ὡς προϊόν της τύχης καὶ τῆς φυσικῆς ἀναγκαιότητας.

    Τέλος, μία πρόταση γιὰ  τοὺς μαθητὲς ποὺ συμμετέχουν στὶς πανελλήνιες ἐξετάσεις καὶ οἱ ὁποῖοι ἀντιτίθενται στὴ θεωρία τῆς ἐξελίξεως, στὴν περίπτωση ποὺ τεθεῖ ἐρώτημα, τὸ ὁποῖο χρήζει ἀπαντήσεως μὲ βάση τὴ Δαρβινικὴ θεωρία,  εἶναι νά ξεκινοῦν τὴν ἀπάντησή τους ὡς ἑξῆς: «Σύμφωνα μὲ τὴν διδακτέα ὕλη...».