Μία ἄνευ προηγουμένου χειραγώγηση τῆς κοινῆς γνώμης

(Πρωτοδίκου Διοικητικῶν Δικαστηρίων)

Μία ἄνευ προηγουμένου χειραγώγηση τῆς κοινῆς γνώμης τὶς τελευταῖες ἡμέρες, μὲ πρόσχημα τὰ σκάνδαλα, πραγματικὰ καὶ ὑποθετικά, στὸν χῶρο τῆς Δικαιοσύνης καὶ στὸν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας, ὁδηγεῖ μὲ «συνοπτικὲς διαδικασίες» σὲ ἐσφαλμένες καὶ βεβιασμένες ἐκτιμήσεις ποὺ φθάνουν σὲ προτάσεις γιὰ θεσμικὸ χωρισμὸ τοῦ Κράτους ἀπὸ τὴν  Ἐκκλησία, συνταγματικὸ ἢ νομοθετικό. Ἄλλα, ὅμως, εἶναι πράγματι τὰ τιθέμενα ζητήματα.

Στ’ἀλήθεια, τί εἶναι αὐτὸ ποὺ τόσο ξαφνικὰ γέμισε τὶς ὀθόνες τῶν τηλεοράσεών μας καὶ τὸν νοῦ μας; Δὲν πρόκειται γιὰ τρομο-ἰδεολογικὸ κτύπημα στὴν ψυχὴ τοῦ λαοῦ μας; Ἐκεῖ ὅπου εὑρίσκεται τὸ κεντρικὸ νευρικὸ σύστημα τῶν ἀντιστάσεών μας καὶ τῶν ἀντισωμάτων μας;  «Πατροκτονία» λοιπόν, ὡς πρώτη φάση μαζικῆς χειραγωγήσεως, γιά νὰ ὑποστοῦμε ἀναμόρφωση τῆς προσωπικότητός μας καὶ τῆς συλλογικῆς ταυτότητός μας ὅπως γίνεται μέσα στὶς σέκτες;

Ὄχι, δὲν ἔχουμε καθόλου καλὴ κατάσταση στὴν Ἐκκλησία. Τὸ κανονικὸ δίκαιο παραθεωρεῖται ἐπὶ δεκαετίες τώρα. Ἡ ἐνημέρωση τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας ἔχει ἀφανισθῆ ἀπὸ ἐλεγχόμενα Μ.Μ.Ε. καὶ ἡ φωνὴ του ἀγνοεῖται συστηματικά ἀπὸ καρριερίστες ἱερομονάχους ποὺ ἀντὶ νὰ ζοῦν στὰ μοναστήρια σπεύδουν νὰ καταλάβουν θέσεις καὶ γίνονται ἀνώριμοι πνευματικῶς, ἢ καὶ ἀντικανονικά, ἐπίσκοποι.

Ὄχι, δὲν ἔχουμε καλὴ κατάσταση στὴν Δικαιοσύνη. Ἡ τυπικὴ νομιμότητα θριαμβεύει καὶ πλῆθος κακῶν ρυθμίσεων δένουν τὰ χέρια εὐσυνειδήτων δικαστῶν καὶ λύνουν τὰ χέρια σὲ παρακυκλώματα.  Οἱ ἀδικίες αὐξάνονται καθημερινὰ καὶ ὁ ὄγκος τῶν ὑποθέσεων βαραίνει πλέον ἐπὶ τῆς ὑγείας μας ὡς δικαστῶν.

Καὶ στὸ παρελθὸν  γινόντουσαν προσπάθειες νὰ χτυπηθῆ ἡ ἐμπιστοσύνη τοῦ κόσμου στὴν Δικαιοσύνη. Μᾶς κατηγοροῦσαν, ἀδίκως, ὅτι ἀμειβόμεθα πολύ. Τὶς ἀδικίες τοῦ νόμου σὲ μᾶς τὶς χρεώνανε οἱ διάδικοι. Καὶ κάποιοι δικηγόροι τὶς δικές τους ὑπερβολικὲς ἀπολαβὲς τὶς χρεώνανε ἠθικῶς, ψευδόμενοι ἀνηθίκως πρὸς τοὺς πελάτες τους, στὸν «δικαστὴ ποὺ θέλει τόσα». Ἐν τούτοις, ὁ κόσμος ἀπὸ τὸν ὁποῖο ὅλοι μας προερχόμαστε, αἰσθανόταν ὅτι προσπαθοῦμε νὰ εἴμαστε δίκαιοι, καὶ ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον μᾶς ἐμπιστευόταν. Θά μᾶς ξαναεμπιστευθῆ, ἀρκεῖ νὰ γίνουμε οὐσιαστικότεροι καὶ θαρραλεότεροι στὶς λύσεις μας.

Ἀλλὰ αὐτὸ προϋποθέτει ὅτι δὲν θὰ ζοῦμε ὑπὸ τὸν φόβο ὑποθετικῶν ἀποκαλύψεων. Ὅτι δὲν θὰ ἐπιτρέπεται νὰ διασύρεται κανείς μας ἀπὸ ψευδῆ ἐνημέρωση, ὅπως συνέβη μὲ τὴν συκοφαντικὴ κατηγορία κατὰ ἀνύποπτου δικαστοῦ (τοῦ κ. Ρ.) ἡ ὁποία ἐκτοξεύθηκε μὲ χρήση ὑποκλαπείσης συνομιλίας τρίτων (!), ἢ ὅπως συνέβη ὅταν μὲ σκανδαλώδη ὑποστήριξη ἀπὸ τὸν δημοσιογράφο κ. Ε. ὁ ἕτερος δημοσιογράφος κ. Τ. ἐπετέθη δημοσίᾳ κατὰ τοῦ πρώην προέδρου τοῦ Ἀρείου Πάγου, μὲ μόνο στοιχεῖο τὸ περιεχόμενο μιᾶς ἀδιασταύρωτης μαρτυρικῆς καταθέσεως (!), ἄγνωστης μάλιστα στὸν συκοφαντούμενο ἀνώτατο δικαστή. Μᾶς δικάζουν καί μᾶς καταδικάζουν Τριανταφυλλόπουλοι δημοσίᾳ χωρὶς δίκαιη δίκη. Ἐκεῖ φθάσαμε!

Τί συνέβη ὅμως τόσο ξαφνικὰ καὶ γέμισε ἡ ἐπικαιρότητα ἀπὸ τόσα σκάνδαλα; Ποῦ ἦσαν τόσα χρόνια νὰ τὰ καταγγείλουν αὐτοὶ πού τώρα κόπτονται γιὰ τὴν δικαιοσύνη; Γιατί τὰ στοιχεῖα συνελέγοντο γιὰ νὰ προβληθοῦν ὅλα μαζί; Mήπως ὁ στόχος εἶναι ἡ πλήρης ἀναμόρφωσις ὄχι μόνον τοῦ πολιτικοῦ σκηνικοῦ ἀλλὰ καὶ τῆς ὑπάρξεώς μας ὡς κράτους; Ποιοὶ εἶναι πράγματι οἱ καταγγέλλοντες; Προφανῶς, κάποια Μ.Μ.Ε.

Ἀλλὰ τόσα χρόνια, σὲ ποιὰ Μ.Μ.Ε., σὲ ποιοὺς δημοσιογράφους, σὲ ποιοὺς καναλάρχες, τὸ πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας θὰ κατήγγειλε ὅσα ἀπίστευτα συμβαίνουν, στὸν χῶρο τῆς ἡγεσίας τῆς διοικήσεως τῆς Ἐκκλησίας; Σὲ ποιὰ ἐκκλησιαστικὰ δικαστήρια θὰ προσέφευγε ὁ ὀρθόδοξος χριστιανὸς γιὰ νὰ ἀμφισβητήση τὴν ἀντικανονικὴ ἐκλογὴ ἐπισκόπου ἢ γιὰ νὰ θέση τὸ ζήτημα τοῦ κωλύματος ἱερωσύνης κάποιου ἐκλεκτοῦ τοῦ Ἀρχιεπισκόπου; Σὲ ποιὰ Μ.Μ.Ε., σὲ ποιοὺς δημοσιογράφους, σὲ ποιοὺς καναλάρχες, θὰ κατήγγειλε ὁ ἁπλὸς πολίτης τὰ κενὰ ποὺ ἀφίνει τὸ νομικὸ σύστημα τῆς χώρας καὶ πού ὑποθάλπουν παρατράγουδα ἐλαχίστων δικαστῶν; Ποιοὶ δημοσιογράφοι θὰ παρουσίαζαν τέτοια ζητήματα μὲ γνώμονα τὸ δημόσιο συμφέρον καὶ τὴν προστασία τῶν ἀδικουμένων στὸ μέλλον καὶ ὄχι γιὰ τὴν τηλεθέαση;

Ἐντύπωση προκαλεῖ ἡ συγχορδία, ἡ ὁμοβροντία μᾶλλον, τῶν ἀποκαλύψεων. Τὸ Κυπριακὸ εἶναι σὲ κρίσιμη φάση, καθοριστικὴ γιὰ τὸ μέλλον.  Θέματα περιορισμοῦ τῆς ἐδαφικῆς κυριαρχίας τῆς χώρας τίθενται. Ἡ συγκυρία εἶναι σφόδρα ἐπικίνδυνη γιὰ τὰ ἐθνικὰ θέματα. Καὶ ἐμεῖς γκρεμίζουμε τὸ σπίτι μας, χωρὶς κἄν νὰ ἀναρωτιώμαστε ἀπὸ ποῦ προέρχεται ἡ ἐπίθεση. Καὶ προτείνουμε χωρισμὸ κράτους ἀπὸ Ἐκκλησία χωρὶς νὰ ξέρουμε πράγματι τί σημαίνει αὐτό.

Καὶ δὲν τὸ ξέρουμε, διότι εἴμαστε μία ἀπὸ τὶς λιγότερο ἐνήμερες κοινωνίες τῆς Εὐρώπης στὸ θέμα τῶν «σεκτῶν». Ὁ κίνδυνος ἀπὸ αὐτὲς δὲν εἶναι ἀνάλογος πρὸς τὰ μέλη τους, ἀλλὰ εἶναι πολὺ πολὺ μεγαλύτερος.

Χρόνια τώρα, οὔτε οἱ ὑπηρεσίες ἀσφαλείας, οὔτε ἡ Βουλή, οὔτε ἡ διοικοῦσα Ἐκκλησία, οὔτε βέβαια τὰ ΜΜΕ, ἐνημερώνουν ὑπεύθυνα καὶ συστηματικὰ τὸ λαό μας, καὶ δὴ τοὺς ἁρμοδίους του, γιὰ τὴν δράση ὁρισμένων «σεκτῶν». Ὅπως καλὰ γνωρίζουν ἀρχὲς καὶ πολίτες σὲ χῶρες ὅπως στὴ Γαλλία καὶ στὴ Γερμανία,  ὑπάρχουν σέκτες ποὺ πρῶτα ἐξουδετερώνουν τὶς ἐχθρικὲς προθέσεις καὶ ὕστερα τίς ἁπλῶς διαφορετικὲς προθέσεις στὴν κοινωνία τὴν ὁποία θέλουν νὰ ἐλέγξουν. Μὲ ἀλήθειες, ὅσες τυχὸν βροῦν, ἀλλοιῶς καὶ μὲ ψέμματα. Μιλᾶνε μόνο γιὰ ὅσους μποροῦν νὰ τοὺς φράξουν τὸν δρόμο καὶ δὲν ἐπιτρέπουν νὰ μιλήσουν οἱ ἄλλοι γι’αὐτές. Συνεργάζονται μὲ μυστικὲς ὑπηρεσίες ἢ δικτυώνονται μεταξὺ τους γιὰ τὴν διάβρωση τῆς κοινωνίας καὶ γιὰ τὴν ἀποκοπή τῶν χριστιανῶν ἀπὸ τὶς μεγάλες χριστιανικὲς ἐκκλησίες.

Μάλιστα, ἡ ὀργάνωση Σαηεντόλοτζυ, ποὺ ἔχει ὡς γνωστὸν ἀντίστροφη (σχεδὸν σατανιστική) «ἠθική», μὲ «ἀξιωματικοὺς ἠθικῆς» καὶ μὲ δικό της στρατόπεδο συγκεντρώσεως στὶς ΗΠΑ γιὰ τοὺς ἀντιφρονοῦντες της, διατηρεῖ καὶ δική της μυστικὴ ὑπηρεσία. Στόχος της, ἡ κατάληψη τῆς ἐξουσίας «γιὰ τὴν σωτηρία τοῦ πλανήτη», ὄχι μόνο μέσῳ μελῶν-πρακτόρων της, ἀλλὰ καὶ μὲ πληρωμένους συνεργάτες τους. Μὲ στόχο καταλήψεως τῆς ἐξουσίας καὶ στὰ Βαλκάνια (Βλ. ὅλως ἐνδεικτικῶς, π. Ἀντωνίου Ἀλεβιζόπουλου, Ναζισμὸς μὲ ἄλλο πρόσωπο, Ἀθήνα 1996).

Μὲ τὴν ἀπόφαση τῆς 11ης Νοεμβρίου 2004 τοῦ Διοικητικοῦ Πρωτοδικείου τῆς Κολωνίας κρίθηκε ὅτι νομίμως παρακολουθεῖται ἡ ὀργάνωση Σαηεντόλοτζυ ἀπὸ τὴν Ὑπηρεσία Προστασίας τοῦ Πολιτεύματος (Γερμανικὴ ΕΥΠ), διότι ἐργάζεται γιὰ τὴν κατάργηση τῶν θεμελιωδῶν δικαιωμάτων τοῦ ἀνθρώπου ποὺ κατοχυρώνονται στὸ γερμανικὸ Σύνταγμα.

Στὴν Ἑλλάδα, ἡ διείσδυσή τῆς ἐν λόγῳ ὀργανώσεως πρέπει νὰ εἶναι φοβερή, ἂν κρίνει κανεὶς ἀπὸ τὸ ὅτι, τρία τουλάχιστον πρόσωπα τῆς δημοσίας ζωῆς τῆς χώρας ἔχουν βρεθῆ δίπλα της καὶ τὴν ὑπεστήριξαν. Καὶ ἀπὸ τὸ ὅτι παρ’ὅλο ποὺ ἔχει διαλυθεῖ μὲ δικαστικὲς ἀποφάσεις (7380/1996 τοῦ Πρωτοδικείου Ἀθηνῶν καὶ 10493/1997 τοῦ Ἐφετείου Ἀθηνῶν ), ἐξακολουθεῖ νὰ λειτουργεῖ καὶ νὰ διεισδύει..... Διαλύει καὶ ἀναμορφώνει τὴν προσωπικότητα τῶν μελῶν της κατὰ τέτοιο τρόπο ὥστε πολεμοῦν μὲ πλήρη ἀπασχόληση καὶ μέχρις ἐσχάτων γιὰ τὴν ἀπόκτηση ἐπιρροῆς ἐπὶ τῶν ἐπιχειρήσεων, τῶν ΜΜΕ, τῶν γραφείων ὑπουργῶν ἢ βουλευτῶν, ποὺ τοὺς ὑποδεινύει ἡ ἡγεσία τους. Σύμπτωσις: δικηγόρος της ὑπῆρξε καὶ ὁ ἐκλιπὼν στὸ δυστύχημα τοῦ ἐλικοπτέρου Σινοὺκ κ. Μαῦρος, ποὺ εὑρίσκετο στὸ μοιραῖο ἐλικόπτερο ὡς νομικὸς σύμβουλος τοῦ Πατριάρχου Ἀλεξανδρείας.

Καὶ ἐνῶ τὸ τοπίο δὲν ἔχει καθαρίσει ἀπὸ τὴν διείσδυση τέτοιων ὀργανώσεων στὴν Ἑλλάδα οὔτε στοιχειωδῶς, πῶς ἔρχονται τώρα ὡς τιμητὲς τῶν πάντων, τὰ σημερινὰ ΜΜΕ, πού ἀκόμη λειτουργοῦν μὲ μόνο κριτήριο, στὴν καλύτερη περίπτωση, τὸν ἐντυπωσιασμό; Καὶ τοῦτο, ἐνῶ τὸ καθεστὼς τῶν ἀδειῶν τῶν καναλιῶν διέπεται ἀκόμη ὄχι ἀπὸ τὸ δημόσιο συμφέρον ἀλλὰ ἀπὸ τὸ ἐπιχειρηματικὸ κέρδος, ἴσως δὲ καὶ ἀπὸ χρῆμα ὄχι καθαρό;

Ὁ προτεινόμενος στὴν κοινὴ γνώμη καὶ στοὺς πολιτικοὺς ἀπὸ τὴν σκηνοθεσία τῶν σημερινῶν ΜΜΕ χωρισμὸς τοῦ Ἑλληνικοῦ κράτους  ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία  (μὲ στοιχεῖα ἀληθῆ ὡστόσο ποὺ θέτουν θέματα κανονικοῦ δικαίου - βλ. κατωτέρω) θὰ σήμαινε ὅτι, οἱ μὲν ἐξτρεμιστικὲς σέκτες καὶ αἱρέσεις μποροῦν νὰ ἔχουν μυστικὲς ὑπηρεσίες καὶ νὰ συνεργάζονται μὲ μυστικὲς ὑπηρεσίες κρατῶν, ἐνῶ ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία θὰ πρέπει νὰ ὑφίσταται τὴν διάβρωση ἀπὸ μυστικὲς ὑπηρεσίες ξένων κρατῶν ἢ σεκτῶν ἢ αἱρέσεων, καὶ νὰ μὴν ἔχει κανένα μέσο νόμιμης πληροφορήσεως γιὰ τὰ τεκταινόμενα εἰς βάρος της.

Εἶναι φανερό, ὅτι θεμελιώδης ὑποχρέωση τοῦ κράτους μας εἶναι νὰ προστατεύει τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἀπὸ τέτοια διείσδυση, ὅπως καὶ τοὺς ρωμαιοκαθολικοὺς τῆς Σύρου, ὅπως καὶ τοὺς παραδοσιακοὺς προτεστάντες ποὺ ζοῦν στὴν Ἑλλάδα. Ὅσοι δὲν θέλουν νὰ τὸ ἀντιληφθοῦν αὐτό, καὶ προτείνουν πλήρη πολιτικὸ καὶ νομικὸ χωρισμὸ τοῦ κράτους ἀπὸ τὴν θρησκεία, δὲν ἀγαποῦν τὴν πατρίδα μας ἀλλὰ τὴν βλέπουν ὡς τόπο τουρισμοῦ, κάτι ὡς μία Σιγκαπούρη τῶν νοτίων Βαλκανίων, μὲ στοιχεῖα ὡστόσο διαρρήξεως τῆς ὅποιας συνοχῆς......

Τὸ κυριώτερο: Δὲν χρειάζεται χωρισμὸς τοῦ ἑλληνικοῦ κράτους,  τοῦ τόσο μικροῦ καὶ ἀπειλουμένου σήμερα, ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, διότι ὅταν μιλάει μὲ τὴν ἡγεσία τῆς Ἑλλάδος σήμερα ὁ ξένος ἀρχηγός, σέβεται ἢ πάντως ὑπολογίζει τὴν δύναμη τῆς Ὀρθοδοξίας. Καὶ στὸν κόσμο, καὶ στὴν ἴδια τὴν πατρίδα του. Ἂν χωρισθεῖ τὸ κράτος μας ἀπὸ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, τότε ποιὰ ἡ ἀξία τῆς μικρᾶς Ἑλλάδος ὡς τουριστικῆς καὶ ὑποβαθμισμένης ἀνθυπο-ἐπαρχίας τῆς Ἑνωμένης Εὐρώπης; Καὶ πῶς δὲν θὰ κοπεῖ σὲ κομμάτια τὸ κρατικὸ μόρφωμα πού θὰ ἔχει προκύψει ἀπὸ τὸν ἀνοίκειο χωρισμό;

 

Αὐτὸ ποὺ χρειάζεται δὲν εἶναι κάποιες ἐκκαθαρίσεις ὀλίγων ὡς ἐξιλαστηρίων θυμάτων. Αὐτὸ ποὺ χρειάζεται εἶναι ἡ πλήρης μετὰ ἁγιοπνευματικῆς διακρίσεως ἐφαρμογή τοῦ κανονικοῦ δικαίου τῆς Ἐκκλησίας.

Ἀλλὰ αὐτὸ ξεκινᾶ, ὅσον ἀφορᾶ τὸ κράτος, ἀπὸ μία συστηματικὴ καὶ μόνιμη ἐγρήγορση, γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση τῆς δράσεως ὅσων πρεσβεύουν τὸ ἀξιοθρήνητο ἤδη δόγμα, ὅτι ἄλλο ἡ «ἰδιωτική» ζωή, ἄλλο ἡ ἐργασία τινὸς ὡς ἱερέως, ὡς δικαστοῦ, ὡς ὑπαλλήλου, ὡς δημοσιογράφου, ὡς βουλευτοῦ. Δὲν εἶναι ἄλλο, δὲν χωρίζονται.

Ὁ ἄνθρωπος δὲν κόβεται κομμάτια, μισὸς πόρνος καὶ μισὸς δικαστής, μισὸς παραδόπιστος καὶ μισὸς ἱερεύς, μισὸς ἐνεργούμενον τῆς Σαηεντόλοτζυ καὶ μισὸς ἄξιος δημοσιογράφος. Ἀλλὰ δὲν κόβεται οὔτε, μισὸς συνεπὴς βουδιστὴς ἢ συνεπὴς ἰνδουϊστὴς (μὴ διάκριση καλοῦ ἀπὸ κακό, διαλογισμός, νιρβάνα....) καὶ μισὸς δικαστής, μισὸς ὀρθόδοξος χριστιανὸς καὶ μισὸς κρατικὸς λειτουργός, μισὸς μάρτυρας σὲ δίκη ὑπὲρ τῆς σαηεντόλοτζυ καὶ μισὸς ὑπουργὸς ἢ βουλευτής.

Τὸ ἦθος καὶ ἡ πνευματική μας ζωή, ἀδιάσπαστα ἑνωμένα ἀπὸ τὴν φύση τους, καθορίζουν τὸ ποιόν μας ὡς δικαστῶν, ὡς ἱερέων, ὡς βουλευτῶν, ὡς ἐκπαιδευτικῶν, ὡς ἐπαγγελματιῶν. Ὑπάρχουν περιπτώσεις ποὺ κάποιος πρέπει ὑπεύθυνα, μὲ ἀκρίβεια καὶ ἀμεροληψία, νὰ κάνει τὴν σχετικὴ σύνδεση καὶ νὰ ἀντλήσει τὰ σχετικὰ συμπεράσματα.

Ὄχι νὰ γίνει τὸ κατ’εξοχὴν ἀνάποδο, μὲ χωρισμὸ τοῦ κράτους ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία. Ὁπότε τὸ ποιόν μας ὡς δικαστῶν, ὡς ἱερέων, ὡς βουλευτῶν, ὡς ἐκπαιδευτικῶν, ὡς ἐπαγγελματιῶν, θὰ θεωρεῖται, ὅλως πεπλανημένως, ὡς ἀνεξάρτητο ἀπὸ τὸ ἦθος μας καὶ τὴν πνευματική μας ζωή.

Τότε, μάλιστα, κάποιοι φανατικοὶ «ἠθικιστές» τῆς ἄλφα ἢ τῆς βῆτα κοσμοθεωρίας, θὰ ἀναλάβουν νὰ ἀποκόψουν ἀπὸ τὸ κράτος ὅσους ἐκεῖνοι θεωροῦν ὡς φανατικούς, δηλαδὴ τοὺς ὀρθοδόξους χριστιανούς. Ὅπως ἔγινε μὲ τοὺς διωγμοὺς τῶν χριστιανῶν κατὰ τὸν χωρισμὸ κράτους καὶ ἐκκλησίας στὴ Γαλλία, στὸ τέλος τοῦ 19ου αἰῶνος. Χωρισμό, λὲς καὶ εἴχαμε ποτὲ ἐμεῖς πρόβλημα παπικῆς θεσμικὴς παρεμβάσεως στὸ κράτος.

Ὄχι δὲν εἴχαμε ποτὲ τέτοιο θεσμικὸ πρόβλημα. Οὔτε ἔχει σχέση τὸ θέμα τοῦ χωρισμοῦ τοῦ κράτους ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, μὲ τὸ ὅτι  ὑπάρχουν πολιτικοὶ οἱ ὁποῖοι ἀντλοῦν πρόσθετη ἐμπιστοσύνη τῶν ἐκλογέων, ἐπειδὴ εἶναι πράγματι εὐσεβεῖς χριστιανοί. Διότι, τὴν ἀληθινὴ εὐσέβεια, οἱ ἔχοντες πραγματικὴ πνευματικὴ ζωὴ ὀρθόδοξοι χριστιανοὶ τὴν διακρίνουν ἀπὸ τὴν ὑποκρισία καὶ θὰ τὴν διακρίνουν ἀκόμη καὶ ἂν χωρισθεῖ τὸ κράτος ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία.

Αὐτὸ ποὺ δημιουργεῖ τὸ φαινόμενο, νὰ ἀποκτοῦν πολιτικὴ ἐπιρροὴ ἄνθρωποι ποὺ ὑποκρίνονται τοὺς εὐσεβεῖς ὀρθοδόξους χριστιανούς, εἶναι ἡ ἐλλιπὴς ὀρθόδοξη χριστιανικὴ κατήχηση τοῦ λαοῦ καὶ ἡ ὑποκριτικὴ καὶ κίβδηλη πνευματικὴ ζωή. Ἡ θρησκειοποίηση δηλαδή, τοῦ ἐκκοσμικευμένου τρόπου ζωῆς, ὅπως μὲ τὸν κομματισμὸ καὶ μὲ τὸν κρατικισμό, ἢ ὅπως μὲ τὸν ἠθικισμὸ τῶν ὀργανώσεων ποὺ ἐμφανίζονται  ὡς ὀρθόδοξες καὶ ἀπὸ τὶς ὁποῖες ἐκπηγάζουν ἐπισκοπίσιμοι καρριερίστες, δῆθεν «χρυσάφι» γιὰ τὴν Ἐκκλησία, ἀλλὰ χωρὶς ὀρθόδοξο φρόνημα καὶ χωρὶς ὀρθόδοξο ἦθος.

Στὰ τελευταία 180 περίπου χρόνια, λόγῳ ἀκριβῶς τῆς ἐκκοσμικεύσεως καὶ τῆς κίβδηλης πνευματικῆς ζωῆς μας ὡς ὀρθοδόξων χριστιανῶν,  ἔχουμε σοβαρὴ περιφρόνηση τοῦ κανονικοῦ δικαίου τῆς Ἐκκλησίας, ἀπὸ ὁρισμένους ἐκπροσώπους τοῦ κράτους καὶ ἀπὸ ὁρισμένους ἱεράρχες ΜΟΝΟΝ. Λόγω δὲ τῆς παραβιάσεως τοῦ κανονικοῦ δικαίου τῆς Ἐκκλησίας, παρατηρεῖται καὶ πρόβλημα στὸν τρόπο ποὺ ὁρισμένοι ἱεράρχες ἢ ἱερεῖς καὶ ὁρισμένοι πολιτικοὶ ἀνταλλάσσουν προσωπικὲς ἐκδουλεύσεις, ἀμοιβαίως.

Γιὰ νὰ παύση αὐτό, ἀπαιτεῖται ἀφ’ενὸς μὲν νὰ γίνη αὐστηρότερο τὸ κρατικὸ δίκαιο, καὶ νὰ ἀναπροσαρμοσθῆ τὸ ποινικὸ δίκαιο, ἀφ’ἑτέρου νὰ ἐφαρμόζεται μὲ ἀκρίβεια τὸ κανονικὸ δίκαιο ποὺ ἀναφέρεται στὴν Διοίκηση τῆς Ἐκκλησίας. Τοῦτο, μὲ πρωτοβουλία ἀκόμη καὶ τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας ἐνώπιον ἀνεξαρτήτων ἐκκλησιαστικῶν, καὶ ἐν ἀνάγκῃ κρατικῶν, δικαστηρίων – τῆς ἐκκλησιαστικῆς «οἰκονομίας» (ποὺ κάμπτει τὴν αὐστηρότητα τοῦ κανονικοῦ δικαίου ἐν ὄψει εἰδικῶν συνθηκῶν καὶ περιστάσεων, μὲ διάκριση πνευματικοῦ χαρακτῆρος) δυναμένης νὰ ἀνατίθεται εἰς «τεχνική» κρίση ἐπιτροπῆς ἱεραρχῶν, τυχαίως λαμβανομένων, ἐπὶ θητείᾳ.

Αὐτὸ ἄρα ποὺ κυρίως καὶ ἐπειγόντως χρειάζεται, εἶναι πρῶτα ἀπὸ ὅλα, ἀναβάθμιση τῆς Πολιτείας καὶ τῶν θεσμῶν της, νομικῶν καὶ πολιτικῶν.

Ὅπως λέγει ὁ λαός μας, τὸ ψάρι βρωμάει ἀπὸ τὸ κεφάλι. Ἂν λοιπὸν ἡ πολιτεία ἀναβαθμίση οὐσιαστικὰ α) τὸν τρόπο λειτουργίας τῆς πολιτικῆς ζωῆς καὶ τῆς δημοκρατίας, β) τὸ νομικὸ σύστημα ὅσον ἀφορᾶ τὴν ἐπίλυση διαφορῶν δημοσίου δικαίου καὶ γ) τὴν ἐπικουρία ποὺ ἀπαιτεῖται γιὰ τὴν θέση σὲ κίνηση καὶ γιὰ τὸν ἔλεγχο τῶν διαδικασιῶν τοῦ κανονικοῦ δικαίου ποὺ ἀφορᾶ στὴν διοίκηση τῆς Ἐκκλησίας, δὲν θὰ ἀναδεικνύεται σὲ κεφαλὴ τοῦ κράτους καὶ τῆς Ἐκκλησίας, τόσο εὔκολα, ὁ κάθε κ. Τριανταφυλλόπουλος καὶ οἱ ἀντ’αὐτοῦ.

Πρέπει δὲ νὰ λειτουργήση ἐπὶ τέλους τὸ κράτος μὲ τοὺς θεσμούς του, κατόπιν ἐξυγιάνσεώς τους, ὄχι ὡς ἀρωγὸς προσωπικῶν θελημάτων τῆς ἡγεσίας τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ ὡς ἐγγυητής τοῦ ἐλέγχου τῶν ἄκρων ὁρίων γιὰ τὴν ὁμαλή λειτουργία τοῦ κανονικοῦ δικαίου τῆς Ἐκκλησίας, διαδικαστικοῦ καὶ οὐσιαστικοῦ, καὶ ὡς ἀρωγὸς τῶν κανονικῶν ἀποφάσεων τῆς Ἐκκλησίας.

Τὸ κανονικὸ δίκαιο τῆς Ἐκκλησίας, σημειωτέον, μετὰ ἀπὸ τὸν ὀρυμαγδὸ τῶν ἡμερῶν μας, θὰ πρέπη νὰ ἀπαντᾶ, ἰδίως μὲ ὅλες τὶς ἀσφαλιστικὲς δικλεῖδες του γιὰ τὰ κωλύματα ἱερωσύνης, μὲ τὴν ἀπάλειψη ἐπὶ τέλους τοῦ φαινομένου τῶν ἐντὸς τοῦ κόσμου καρριεριστῶν ἱερομονάχων, καὶ μὲ ὀρθόδοξη ἀνάπτυξη τῶν διαδικαστικῶν καὶ δικαστικῶν του ἐγγυήσεων γιὰ τὴν πρόληψη καὶ γιὰ τὴν ἴαση τῶν κανονικῶν ἀτοπημάτων, στὶς προκλήσεις τῆς «νέας ἐποχῆς» - τὸ τρομοἰδεολογικὸ κτύπημα τῆς ὁποίας, δι’ἐλεγχομένων ΜΜΕ καὶ δι’ἡμι-ἐλεγχομένων δημοσιογράφων ὅλοι ζοῦμε τὶς τελευταῖες ἡμέρες.