ΕΚΚΛΗΣΙΣ πρὸς τὸν Μακαριώτατον Ἀρχιεπίσκοπον καὶ τοὺς Σεβασμιωτάτους Μητροπολίτας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος
(Συνυπογράφουν 62 πατέρες)
«Ἔθου ἠμᾶς ὄνειδος τοὶς γείτοσιν ἠμῶν, μυκτηρισμὸν καὶ χλευασμὸν τοὶς κύκλω ἠμῶν»
(Ψάλμ. 43, 14)
Μακαριώτατε, Σεβασμιώτατοι,
Μὲ βαθειὰ ὀδύνη ἐπικοινωνοῦμε μαζί Σας γιὰ νὰ θέσωμε ὑπ’ ὄψιν σας τὴν ἀγωνία καὶ τοὺς προβληματισμούς μας, σχετικὰ μὲ τὴν νέα καὶ ζοφερὴ ἐκκλησιαστικὴ κρίση. Ἡ υἱικὴ αὐτὴ ἔκκληση πρὸς τὴν ἀρχιερατική Σας συνείδηση καὶ εὐαισθησία ἂς μὴ θεωρηθῆ ὡς ἐκδήλωση προπετείας, ἀλλὰ ὡς ταπεινὴ ἔκφραση ἐμπόνου ἀγάπης πρὸς τὴν Μητέρα μας Ἐκκλησία.
Ἀκράδαντη πεποίθησή μας εἶναι ὅτι, ὅπως ὅλες οἱ δοκιμασίες, ἔτσι καὶ ἡ παροῦσα παραχωρεῖται ἀπὸ τὸν φιλάνθρωπο Θεό, ὁ Ὁποῖος «ὅσους ἐὰν φιλή, ἐλέγχει καὶ παιδεύει» καὶ πάντοτε «κρεῖττον τί» προβλέπει γιὰ τὴν Ἐκκλησία Του. Γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ ὀφείλουμε νὰ διαγνώσουμε ὀρθὰ τὸ ἅγιο θέλημά Του, ζητώντας μὲ «πνεῦμα συντετριμμένον» τὸν φωτισμό Του, καὶ νὰ συνετισθοῦμε ἀπὸ τὰ παιδαγωγικὰ κτυπήματα καὶ τὰ ὀδυνηρὰ μηνύματά Του, πρὶν --ὃ μὴ γένοιτο!-- μᾶς «ἐμέση ἐκ τοῦ στόματός του».
Γιὰ τὴν πυροδότηση τῆς κρίσεως, ἴσως εὐθύνονται καὶ ξένα πρὸς τὴν Ἐκκλησία κέντρα, τὰ σχέδια τῶν ὁποίων θὰ ἀποκαλυφθοῦν στὸ μέλλον. Τὶς συνθῆκες, ὅμως, γιὰ τὴν ἀνάφλεξη καθὼς καὶ τὶς εὔφλεκτες ὕλες τὶς προσφέραμε ἐμεῖς. Ἄλλοι ἄναψαν τὴ φωτιά. Ἐμεῖς, ὅμως, τὴν τροφοδοτήσαμε. Καί, ἂν δὲν λάβουμε ἐπειγόντως τὰ μέτρα μας, θὰ συνεχίσουμε νὰ τὴν τροφοδοτοῦμε. Ἂς μὴν ἀναθεματίζουμε, λοιπόν, ἐκείνους ποὺ τὴν ἄναψαν κι ἐκείνους ποὺ τὴν συνδαυλίζουν, ἀλλὰ ἂς ἐπέμβουμε δυναμικά, ξεκινώντας μὲ μιὰ θαρραλέα αὐτοκριτικὴ καὶ ἀνάληψη τῶν εὐθυνῶν μας.
Τί ζητεῖ ὁ Θεὸς ἀπὸ ἐμᾶς; Τί φταίει γιὰ τὴν κρίση; Μήπως ἡ δυσλειτουργία τῶν ἐκκλησιαστικῶν συλλογικῶν ὀργάνων; Μήπως ἡ καταφρόνηση τῶν Ἱερῶν Κανόνων; Μήπως ὁ συσχηματισμός μας μὲ τὸν κόσμο, ὁ ὀλέθριος αὐτὸς «δαίμων» τῆς ἐκκοσμικεύσεως, ὁ ὁποῖος ἔχει εἰσχωρήσει τὰ τελευταῖα χρόνια σὲ ὅλες τὶς πτυχὲς τῆς ἐκκλησιαστικῆς μας ζωῆς;
Μακαριώτατε, Σεβασμιώτατοι,
Τὰ βλέμματα ὅλων μας εἶναι στραμμένα ἐπάνω Σας. Ἐσεῖς ὡς Ἀρχιερεῖς καὶ μέλη τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας μπορεῖτε καὶ ὀφείλετε νὰ ἀποκλιμακώσετε καὶ νὰ ἐκτονώσετε τὴν κρίση, ἀξιοποιώντας τὴν, μάλιστα, πρὸς ὄφελος τῆς Ἐκκλησίας. Μπορεῖτε καὶ ὀφείλετε νὰ διασώσετε τὸ κύρος τοῦ ἐπισκοπικοῦ ἀξιώματος καὶ τὴν ἀξιοπρέπεια τοῦ ἱερατικοῦ λειτουργήματος, πρὶν αὐτὰ καταρρακωθοῦν ἀνεπανόρθωτα μέσα στὴ συνείδηση τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ.
Ὅλοι περιμένουμε ἀπό Σας γενναῖες ἀποφάσεις καὶ τολμηρὲς κινήσεις, μακριὰ ἀπὸ θολὲς καὶ χρονοβόρες διαδικασίες. Εἶναι ὤρα καὶ ἀνάγκη ἐπιτακτικὴ νὰ ἐπαναλειτουργήσει ὁ Συνοδικὸς θεσμός, σύμφωνα μὲ τὴν μακραίωνα ἐκκλησιαστική μας παράδοση. Δὲν μπορεῖ πλέον ἡ Ἱεραρχία νὰ εἶναι ἕνα ἄνευρο θεσμικὸ σῶμα, μὲ μόνες ἁρμοδιότητες τὴν ἔγκριση προειλημμένων ἀποφάσεων καὶ τὶς ὑπαγορευόμενες ἐπισκοποποιήσεις. Ἐπιβάλλεται νὰ ἀσκήση τὰ ἱεροκανονικὰ τῆς δικαιώματα, νὰ ἐκφέρη τὸν ὑπεύθυνο θεολογικὸ καὶ ποιμαντικό της λόγο, νὰ ἀποδείξη τὴν πνευματική της δύναμη, δύναμη ποὺ ἀντλεῖ ἀπὸ τὴν ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι συγκρότησή της, καὶ νὰ προχωρήση ἀσυμβίβαστα στὴν περιλάλητη καὶ ἀπὸ ὅλους ἀναμενόμενη «αὐτοκάθαρση». Τὰ ὄπλα τὰ ἔχει: Εἶναι οἱ Ἱεροὶ Κανόνες. Ὅταν αὐτοὶ τηροῦνται, ἐνεργοῦν καθαρτικὰ καὶ θεραπευτικά, ἐνῶ ὅταν παραβαίνονται, ἐκδικοῦνται.
Ἡ «αὐτοκάθαρση» τοῦ Κλήρου ἀποτελεῖ θεμελιῶδες καθῆκον τῶν ἐπισκοπικῶν Συνόδων. Μὲ αὐτὴν διασώθηκαν τὸ κύρος, ἡ ἀξιοπρέπεια καὶ ἡ εὐταξία τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος ἀνὰ τοὺς αἰῶνες. Στὴν «αὐτοκάθαρση», λοιπόν, πρέπει νὰ προβῆ καὶ σήμερα ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἀναλαμβάνοντας ὑπεύθυνα τὸ πνευματικὸ νοικοκύρεμα τοῦ «οἴκου της», σύμφωνα μὲ ὅσα ὁρίζουν οἱ Ἱεροὶ Κανόνες. Ὅλες ἀνεξαιρέτως οἱ περιπτώσεις, γιὰ τὶς ὁποῖες ὑπάρχουν σύννομες καταγγελίες ἀπὸ κληρικοὺς ἢ λαϊκούς, ἀνεξαρτήτως ἂν ἔχουν ἢ δὲν ἔχουν ἀποκαλυφθῆ ἀπὸ τὰ ΜΜΕ, πρέπει νὰ ἐξετασθοῦν μὲ ἀμεροληψία καὶ διαφάνεια. Τὰ ἀποστήματα, καὶ μάλιστα τὰ πολυχρόνια, δὲν θεραπεύονται μὲ ἀσπιρίνες, ἀλλὰ μὲ χειρουργικὲς ἐπεμβάσεις. Γί? αὐτὸ εἶναι ἀναγκαῖο νὰ ὁδηγηθοῦν στὴν ἐκκλησιαστικὴ δικαιοσύνη ὅλοι οἱ κληρικοί, οἱουδήποτε βαθμοῦ, οἱ ὁποῖοι ἔχουν καταγγελθῆ, ὥστε νὰ διαλάμψη ἡ ἀλήθεια καὶ εἴτε νὰ ἀθωωθοῦν εἴτε νὰ τιμωρηθοῦν, σύμφωνα μὲ τὸ Κανονικὸ Δίκαιο τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀκόμη καὶ μὲ καθαίρεση, ἂν τὸ παράπτωμα ποὺ διέπραξαν ἐπισύρει τὴν βαρύτατη αὐτὴ ποινή. ?λλωστε, ἡ καθαίρεση, ὅπως καὶ κάθε ἄλλη ἐκκλησιαστικὴ ποινή, δὲν εἶναι ἐνέργεια ἐξοντωτικὴ καὶ ἀπορριπτική, ἀλλὰ φιλάνθρωπη καὶ παιδαγωγική, γιατί λειτουργεῖ θεραπευτικὰ τόσο πρὸς τὸ ἐκκλησιαστικὸ σῶμα ὅσο καὶ πρὸς τὸν καθαιρούμενο κληρικό, παρέχοντάς του τὴν εὐκαιρία τῆς μετανοίας καὶ τῆς σωτηρίας.
Σὲ συνάφεια μὲ τὰ ἀνωτέρω, παρακαλοῦμε υἱικῶς νὰ ζητηθῆ ἀπὸ τὴν Πολιτεία ἡ κατάργηση τῆς διατάξεως τῆς §8 τοῦ ἄρθρου 34 τοῦ Ν. 590/1977, σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία ἡ ΔΙΣ ἀπομακρύνει Μητροπολίτη ἀπὸ τὴν ἐπαρχία του, θέτοντας τὸν σὲ διαθεσιμότητα, πρὶν ἀκόμη προσαχθῆ σὲ δίκη. Ἡ διάταξη αὐτὴ εἶναι κραυγαλέως ἀντίθετη πρὸς τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες, οἱ ὁποῖοι δὲν ἐπιτρέπουν νὰ ἀπομακρύνεται ἕνας Ἐπίσκοπος ἀπὸ τὸν θρόνο τοῦ πρὶν διαπιστωθῆ κανονικὸ παράπτωμα. Ἐπὶ πλέον, ὁ λαὸς δὲν πληροφορεῖται ἂν ὁ Ἱεράρχης, ὁ ὁποῖος τίθεται σὲ διαθεσιμότητα, διέπραξε ἢ ὄχι τὰ ἀδικήματα, ποὺ τοῦ ἔχουν προσαφθῆ. Καὶ τὸ ἀκόμη χειρότερο, μὲ τὴ διάταξη αὐτὴ παρέχεται ἔμμεσα ἡ δυνατότητα στοὺς ἐχθρούς της Ἐκκλησίας νὰ ἐπεμβαίνουν στὰ ἐσωτερικά της, ἐξοντώνοντας «ἀνεπιθύμητους» καὶ «ἐνοχλητικούς» Ἐπισκόπους.
Μακαριώτατε, Σεβασμιώτατοι,
Σᾶς ἱκετεύουμε νὰ εἰσακούσετε τὴν ἔκκλησή μας αὐτή, ἔκκληση ταπεινῶν λειτουργῶν τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ καθημερινὰ σηκώνουμε τὸ βαρὺ φορτίο τοῦ χλευασμοῦ της, καὶ νὰ ἀναλάβετε γενναῖες πρωτοβουλίες γιὰ τὴν ἐκτόνωση τῆς κρίσεως, πραγματοποιώντας τομές, ἀλλὰ τομὲς παραδοσιακές, στὴ λειτουργία τοῦ Συνοδικοῦ συστήματος καὶ δημιουργώντας τὶς κατάλληλες ἐκκλησιολογικὲς προϋποθέσεις γιὰ τὴν «αὐτοκάθαρση». Τὴν ὥρα τούτη ἡ σιωπὴ δὲν εἶναι χρυσός. Ἡ ἐνδεχόμενη ἀναποφασιστικότητα θὰ καταλήξη στὴν ἀπογοήτευση καὶ τὸν θρῆνο γιὰ ἄλλη μία χαμένη εὐκαιρία.
Ζωσθεῖτε, παρακαλοῦμε, τὸ λέντιον τῆς ταπεινώσεως τοῦ Χριστοῦ καὶ καθαρίσατε τοὺς ρύπους τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας. Ἀναπαύσατε τὶς ταραγμένες συνειδήσεις καὶ τὶς βαρυαλγοῦσες καρδιὲς τῶν εὐσεβῶν Χριστιανῶν, ποὺ ἐπωμίζονται μὲ ὑπομονὴ καὶ προσευχὴ ὅλες τὶς ἐκκλησιαστικὲς κρίσεις, πρόθυμοι πάντως σὲ κάθε περίπτωση νὰ θυσιασθοῦν γιὰ τὴν Ἁγία μας Ἐκκλησία.
Μὲ τὴν ἐλπίδα ὅτι σύντομα θὰ παρέλθη καὶ τοῦτος ὁ βαρὺς πειρασμός, ὥστε ὅλοι μαζί, «ἐν ἐνὶ στόματι καὶ μιὰ καρδία», νὰ ἀναφωνήσουμε μὲ εὐγνωμοσύνη πρὸς τὸν πολυέλεο Κύριο τὸ ψαλμικό: «Διήλθομεν διὰ πυρὸς καὶ ὕδατος, καὶ ἐξήγαγες ἠμᾶς εἰς ἀναψυχήν», διατελοῦμε μὲ υἱικὸ σεβασμό, ἐπικαλούμενοι τὶς ἅγιες ἀρχιερατικὲς εὐχές Σας.