Πρωτοπρεσβυτέρου Ἰωάννου Φωτοπούλου

Τό Πανθρησκειακό καρναβάλι τοῦ Ἀμαρουσίου καί
οἱ. . .  ἄνευ ἀξίας «πανανθρώπινες ἀξίες» τῆς Ἀκαδημίας Αθηνῶν

Φύρδην-μίγδην μαῦρα καλλυμαύχια, ἄσπρα σαρίκια, κίτρινα ράσα, μώβ μπέρτες παπικές κι ἐβραϊκά σκουφάκια ἦταν τό ...ὑπερθέαμα πού εἶδαν γιά πολύ λίγο οἱ Ἕλληνες στούς δέκτες τους στίς 10 Αὐγούστου 2004.  Ὅλοι οἱ παραπάνω βρέθηκαν μαζεμένοι μέ εἰδικές προσκλήσεις στό Δημαρχεῖο Ἀμαρουσίου στό Διαθρησκειακό Συνέδριο μέ θέμα « Θρησκεία, Εἰρήνη καί Ὁλυμπιακό ἰδεῶδες»  πού ὀργανώθηκε ἀπό τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο καί τό Δήμαρχο Ἀμαρουσίου Π. Τζανίκο.

Στό χαιρετισμό του ὁ κ. Δήμαρχος εἶπε μεταξύ ἄλλων ὅτι «ἀκόμα ἄν κάποιος εἶναι ἄθεος ὀφείλει νά σέβεται σαν θεμελιῶδες δημοκρατικό...δικαίωμα τήν θρησκευτική ἐπιλογή τοῦ συνανθρώπου του». Μ’ αὐτά του τά λόγια ὁ κ. Τζανίκος φωτογράφιζε ἀρνητικά τόν ἑαυτό του. Τό 1995 πολέμησε μέ ὅλες του τίς δυνάμεις τήν ἀνέγερση τοῦ Ἱ. Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ στό Μαροῦσι ἐμποδίζοντας τίς ἐργασίες τοῦ ναοῦ, κουβαλώντας μπουλντόζες, ἀδειάζοντας σκουπίδια πέριξ τοῦ χώρου τοῦ Ναοῦ, φέρνοντας τήν ἀστυνομία καί ἀπειλώντας μέ σύλληψη ὅσους περιφρουροῦσαν τόν Ναό. Ἀληθινή σοβιετική μεταχείριση. Δυστυχῶς δέν μπόρεσε νά σεβαστεῖ « σάν θεμελιῶδες δημοκρατικό δικαίωμα τή θρησκευτική ἐπιλογή τῶν συνανθρώπων του» πού, σημειωτέον, ἦταν καί πλήρως κατοχυρωμένη νομικά. Πέραν ὅλων αὐτῶν κατά τό Συνέδριο «ἔταξε» στούς ἐκλεκτούς συνδαιτημόνες του νά στήση καί πανθρησκειακό μνημεῖο στό Μαρούσι! Βέβαια τώρα πού τέθηκε σέ ἀργία - γεγονός πρωτοφανές- ἴσως μπορέσει νά ἀξιολογησει τίς πράξεις του καί νά μετανοήσει. Ἄς εἶναι.

Τό Συνέδριο πραγματοποιήθηκε «κεκλεισμένων τῶν θυρῶν» ὄχι διά τό φόβον τῶν Ἰουδαίων -οἱ Ἰουδαῖοι ἦσαν μέσα, ἦσαν μερικοί ἐκ τῶν συνέδρων!- ἀλλά τῶν «ταλιμπάν», τῶν μισαλλόδοξων «φουνταμενταλιστῶν», δηλαδή τῶν ἁπλῶν χριστιανῶν, κληρικῶν καί λαϊκῶν πού ὅμως δέν συμφωνοῦν μέ τά διαθρησκειακά «πάρε-δῶσε»· καί γνωστοποιήθηκε ξαφνικά τρεῖς μέρες πρίν, μέ μιά διαφήμιση στίς ἐφημερίδες.  Ἔτσι γνωρίζουν οἱ προοδευτικοί οἰκουμενιστές νά παρακάμπτουν τίς ἀντιδράσεις καί νά κωφεύουν στίς παρακλήσεις τῶν στενόμυαλων πιστῶν μέ τίς ἐσωστρεφεῖς καί περιθωριακές ἀντιλήψεις! Ἄς δοῦμε ὅμως τί ἔγινε ἐκεῖ.  

Ἡ σειρά τῶν ὁμιλητῶν - Ἀβρότητες καί Εὐχαριστίες

Κατ’ ἀρχάς παρουσιάζει ἐνδιαφέρον ἡ σειρά πού τηρήθηκε γιά τούς ὁμιλητές. Μετά τόν Οἰκουμενικό πατριάρχη καί τόν Ἀρχιεπίσκοπο μίλησαν οἱ πολιτικοί καί οἱ ὑπουργοί, ἀκολούθησαν ὁ ἐκπρόσωπος τοῦ Πάπα, ὁ πρέσβυς τοῦ Ἰσραήλ, ἕνας ραββῖνος, ὁ ἐκπρόσωπος τοῦ Δαλάϊ Λάμα, ὁ ἐκπρόσωπος τῶν Μουσουλμάνων καί στήν οὐρά οἱ ἐκπρόσωποι τῶν Πατριαρχείων Ἀλεξανδρείας καί Ἱεροσολύμων καί τοῦ Ἐπισκόπου Κύκκου Νικηφόρου. Μετα ἀπό τίς παρεμβάσεις δύο ἀθλητῶν, τήν ἡμέρα ἔκλεισε ἕνας ἄλλος Ραββῖνος!  Μ’  αὐτό τό ἀνακάτεμα καί τήν ὑποτίμηση τῶν δύο πρεσβυγενῶν Πατριαρχείων, δηλώθηκε συμβολικά ἡ συμφιλίωση τῶν θρησκειῶν, ἡ ἰσοτιμία τους, οἱ ἴσες δυνατότητές τους στην προσπάθεια γιά τήν εἰρήνη.

Γιά ὅλους αὐτούς τούς ἐκπροσώπους τῶν θρησκειῶν, ὅ,τι κουταμάρα κι ἄν ἔλεγαν, ὁ προεδρεύων τοῦ Συνεδρίου μητροπολίτης Γαλλίας Ἐμμανουήλ εἶχε τόν καλό του λόγο : « Σᾶς εὐχαριστοῦμε»  εἶπε στόν παπικό Νούντσιο. « γι’ αὐτό τό μήνυμα τοῦ Καρδιναλίου.  Εὐχαριστοῦμε ἄλλη μιά φορά τήν Καθολική Ἐκκλησία, τήν Ἀδελφή Ἐκκλησία γιά τήν πολλή καλή συνεργασία τήν ὁποία ἔχουμε γιά τίς πολύ καλές ἀνταλλαγές πού ἔχουμε, καθώς καί γιά τήν συνεργασία στά πλαίσια τοῦ διαθρησκευτικοῦ διαλόγου». (Καθώς φαίνεται ὁ Μητροπολίτης   « λησμόνησε» τά παλαιά καί τωρινά «ἀδελφικά μαχαιρώματα» τῆς σατανικῆς Οὐνίας κατά τῶν ἁπανταχοῦ Ὀρθοδόξων).

«Εὐχαριστοῦμε πολύ Ραββῖνε»  εἶπε στό Ραββῖνο Τζόελ Μάγιερς. Τά ἴδια εἶπε καί στόν, ὅπως τόν ἀποκάλεσε, «φίλο »  του Ραββῖνο Σνάγιερς μνημονεύοντας τή συνεργασία του μέ τούς Ραββίνους Ἀβραάμ Σοάγε Πρόεδρο τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου Θρησκειῶν καί Ἴσραελ Σίγκερ Πρόεδρο τῆς Διεθνοῦς Ἰουδαϊκῆς Ἐπιτροπῆς.

Ἀκόμη καί τόν ἐκπρόσωπο τοῦ Δαλάϊ Λάμα εὐχαρίστησε «γιά τό πνευματικό (sic) μήνυμα»  πού μετέφερε « ἀπό τήν Ἁγιότητά του(!!!) τόν Δαλάϊ Λάμα».

Τό περιεχόμενο βέβαια τῶν τοποθετήσεων τῶν ὁμιλητῶν ἦταν ἄνευ οὐδεμιᾶς βαρύνουσας ἀξίας γιά κάθε νηφάλια σκεπτόμενο ἄνθρωπο. Μᾶλλον μοιάζανε μέ ἐκεῖνες τίς κενές περιεχομένου βαρετές διακηρύξεις περί εἰρήνης καί ἀσφαλείας ἀπό στόματα ἡγετῶν πού εἶναι ἔνοχοι ἐγκλημάτων πολέμου. Ἐπρόκειτο γιά ἕνα φαρισαϊκό «ἀλισβερίσι»  κατά τό ὁποῖο δόθηκε ἡ εὐκαιρία νά μιλήσουν γιά τή συνεισφορά τῶν θρησκειῶν στό θέμα τῆς εἰρήνης: ὁ πρέσβυς τοῦ Ἰσραήλ, χώρας πού κατασφάζει τούς Παλαιστινίους, ὁ ἐκπρόσωπος τῶν «αδελφῶν Μουσουλμάνων», κατά τήν ἔκφραση τοῦ μητροπολίτου Γαλλίας, πού ἔχουν τή σφαγή ὡς ἱερό καθῆκον, ὁ ἐκπρόσωπος τούτου τοῦ Πάπα πού πουλοῦσε ὅπλα καί ἀνακηρύσσει ἁγίους σάν τόν σφαγέα τῶν Σέρβων Στέπινατς καί ἄλλοι τινές.  

Τό Συνέδριο ἐπέτυχε τούς στόχους του

 Ὅμως ἀνεξαρτήτως τῆς σοβαρότητός του τό Συνέδριο ἐκπλήρωσε ἕνα ἐπί μέρους τμῆμα τοῦ πραγματικοῦ, ἀνομολόγητου στόχου τῆς ὀργανώτριας Νέας Ἐποχῆς πού εἶναι ἡ Πανθρησκεία, ἡ κατάργηση στή συνείδηση τῶν χριστιανῶν τῆς μοναδικότητος τῆς Ἀληθείας τοῦ Χριστοῦ, ἡ ἀποξένωση τους ἀπό τήν ἐν Χριστῷ κοινωνία ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ.  Στήν ἐκπλήρωση αὐτοῦ τοῦ στόχου ἡ Νέα Ἐποχή βαδίζει, ὅπως εὔστοχα ἐπεσήμαναν κάποιοι ἀναλυτές, προσεκτικά, κόβοντας λεπτά κομμάτια τῆς χριστιανικῆς συνειδήσεως τῶν ἀστηρίκτων Χριστιανῶν μέ τή μέθοδο τοῦ σαλαμιοῦ. Ἰδού λοιπόν τά ἐπιτεύγματα τῆς διαθρησκειακῆς συναντήσεως:

α)  Ἡ, γ ι ά   π ρ ώ τ η  φ ο ρ ά,  ἐπί τό αὐτό σύναξη τῶν ἐκπροσώπων τῶν θρησκειῶν σέ ἑλλαδικό ἔδαφος, μιά βδελυκτή συμμάζωξη γιά τούς Χριστιανούς. Μέ τούς ἀλλοθρήσκους οἱ Ὀρθόδοξοι δέν βρέθηκαν ἐκεῖ οὔτε τυχαῖα οὔτε ἀναγκαστικά, οὔτε γιά νά δώσουν τή μαρτυρία Ἰησοῦ Χριστοῦ πού εἶναι βαρύ καί δύσκολο πράγμα γιατί πολλές φορές ἔχει σάν συνέπεια τό μαρτύριο ( Ἀποκάλυψις 6, 9). Γιά τό λόγο αὐτό δέν γνωρίζω ἄν ἐνοχλοῦσε τή συνείδηση τους τό ἀναμφισβήτητο γεγονός ὅτι ὁ Χριστός δέν ἦταν ἐκεῖ. Γιατί ὁ Χριστός βρίσκεται μόνο ἀνάμεσα σέ ὅσους εἶναι συναγμένοι στό Ὄνομά Του. « Οὗ γάρ εἰσί δύο ἤ τρεῖς  συνηγμένοι εἰς τό ἐμόν ὄνομα, ἐκεῖ εἰμί ἐν μέσῳ αὐτῶν» (Ματθ. 18, 20). Ἴσως ἀκόμα νά λησμόνησαν τόν μακαρισμό τοῦ Δαυΐδ « Μακάριος ἀνήρ, ὅς οὐκ ἐπορεύθη ἐν βουλῇ ἀσεβῶν» ( Ψαλμ. 1, 1).  καί τό ἅγιο πεῖσμα του «  Ἐμίσησα ἐκκλησίαν πονηρευομένων καί μετά ἀσεβῶν οὐ μή καθίσω»  (Ψαλμ. 25, 5).

β)  Παρουσιάστηκε στά μάτια ὅλου τοῦ κόσμου ἡ Ἐκκλησία σάν μιά ἰσότιμη θρησκεία ἀνάμεσα στίς ἄλλες θρησκεῖες μέ τά καλά της καί τά κακά της. Μέ τίς ἀρχές της τίς ἀξίες της ἀλλά καί μέ τίς ἀκρότητές της καί τίς μισαλλοδοξίες καί τούς φανατισμούς της. «Βρέθηκαν»  κοινά στοιχεῖα μεταξύ τῶν θρησκειῶν καί εὐτελίσθηκε ἡ εἰρήνη. Ὁ μητροπολίτης Ἐμμανουήλ μίλησε περί τῆς  « κοινῆς ἀποστολῆς τῶν θρησκειῶν γιά τήν εἰρηνικήν συνύπαρξιν τῶν ἀνθρώπων»  καί «τήν ἐπικράτησιν τῆς εἰρήνης τοῦ οὐρανοῦ εἰς τήν γῆν διότι τοῦτο εἶναι τό θέλημα τοῦ Θεοῦ εἰς πάσας τάς θρησκείας»!  Ἔτσι γιά τόν ἐπίσκοπο αὐτόν ὁ Θεός παντοῦ, σέ ὅλες τίς θρησκεῖες, εἶναι ἕνας καί τό θέλημά του ἐκδηλώνεται τό ἴδιο σέ ὅλες τίς θρησκεῖες. Ὅλες οἱ θρησκεῖες στόν «οὐρανό» τους ἔχουν τήν εἰρήνη καί θέλουν νά τήν στείλουν καί στή γῆ.

Μετά από αὐτοῦ τοῦ εἴδους τή «θεολογία» πόσο δικαιολογοῦνται οἱ ἐκ μέρους τοῦ ἐπισκόπου Κύκκου Νικηφόρου, προέδρου τοῦ Διεθνοῦς Βήματος Θρησκειῶν καί πολιτισμῶν ὕβρεις κατά τῶν «ὑπέρ ἄγαν ὀρθοδόξων ἤ φονταμενταλιστῶν οἱ ὁποῖοι θέλουν τήν περιθωριοποίηση, τήν ἐσωστρέφεια, τήν ἀπομόνωση καί τῶν ἀποκλεισμό τῆς ὀρθοδοξίας ἀπό τό διεθνῆ διάλογο»; Πόσο εἰλικρινής καί ὀρθή εἶναι ἡ  διακήρυξή του ὅτι «ὁ φόβος γιά τόν κίνδυνο ἑνός συγκρητισμοῦ...ἔχει ἀθεολόγητο χαρακτῆρα γιατί οἱ διάλογοι αὐτοί δέν ἔχουν κἄν δογματικό περιεχόμενο ἀλλά ἐστιάζουν τήν προσοχή τους κυρίως σέ ἀνθρωπιστικά θέματα»; Ἀσφαλῶς γνωρίζει ὁ θεοφιλέστατος ὅτι δέν ὑπάρχει πτυχή τῆς ζωῆς, κανένα ἀνθρωπιστικό θέμα πού δέν καλύπτεται ἀπό τόν θεολογικό λόγο.  Ἔπειτα, ἄν δέν χωρεῖ στά θέματα αὐτά ἡ διακονία τῆς Θεολογίας - καί ὄντως δέν χωρεῖ- τί δουλειά ἔχουν ἐκεῖ οἱ ὀρθόδοξοι; Κι ἄν δέν ὑπάρχει κίνδυνος συγκρητισμοῦ τότε τί σήμαιναν τά περί δῆθεν « ἀνεκτικότητος τοῦ Ἀπ. Παύλου πρός τήν κατείδωλον Ἀθήναν» τοῦ Μητροπολίτου Ἀριστάρχου; ( Στίς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων διαβάζουμε ἀκριβῶς τό ἀντίθετο: «  Ἐν δέν ταῖς Ἀθήναις...π α ρ ω ξ ύ ν ε τ ο  τό πνεῦμα αὐτοῦ ἐν αὐτῷ θεωροῦντι κατείδωλον οὖσαν τήν πόλιν ». ( Πραξ. 17, 16) δηλαδή ἀγανακτοῦσε καί λυπόταν γιατί ἡ εὐσέβεια τῶν Ἀθηναίων στρεφόταν μέ μανία στά εἴδωλα). Τί σήμαινε πάλι ἡ κατακλεῖδα τῆς ὁμιλίας του, « Εὐχόμεθα τό φῶς τῆς ὀλυμπιακῆς δαδός   σ υ μ     π λ η ρ ο ύ μ ε ν ο ν  ἀπό τό φῶς τοῦ Παναγίου Τάφου νά φωτίζει τήν ψυχή καί τό σῶμα ὅλων ἐκείνων οἱ ὁποῖοι ἀνάπτουν ἐξ αὐτοῦ»;

γ)  Τό «Ὀλυμπιακό ἰδεῶδες»  ἐτέθη ὡς  ἰδεολογικό πρότυπο γιά τήν εἰρήνη  γιατί βρίσκεται ὑπεράνω θρησκειῶν καί ἀξίζει ὅλοι νά τό ὑπηρετήσουν. Στή «  Διακήρυξη τοῦ Ἀμαρουσίου»  πού ἀποδέχονται οἱ συμμετασχόντες στή Συνάντηση διαβάζουμε ὅτι « τό Ὀλυμπιακό ἰδεῶδες ἐκφράζει τάς ὑψηλάς πνευματικάς καί ἠθικάς ἀξίας τῆς μεγάλης πολιτιστικῆς κληρονομίας τῆς...Ἀρχαιότητος»  οἱ ὁποῖες «  ἠρμήνευσαν τήν ὑπεροχικήν θέσιν» τοῦ ἀνθρώπου χωρίς νά τόν ἀποκόψουν ἀπό τό θεῖον ἤ ἀπό τόν κόσμον ἀλλά καί χωρίς νά τόν ταυτίσουν πρός συγκεκριμένην θρησκευτικήν παράδοσιν....διό καί ἀπέκτησαν ὄχι μόνον διαχρονικήν, ἀλλά καί πανανθρωπίνην ἀκτινοβολίαν».  Ἔτσι οἱ ὑπεράνω θρησκειῶν ἀξίες τοῦ Ὀλυμπισμοῦ, οἱ πανανθρώπινες ἀξίες εἶναι κοινές σέ ὅλες τίς θρησκεῖες, ὅλες οἱ θρησκεῖες πρέπει νά τίς ὑπηρετοῦν, «οἱ ἐκπρόσωποι τῶν μεγάλων θρησκειῶν» ἔχουν «  πλήρη συνείδησιν... τῆς ἰδιαιτέρας εὐθύνης αὐτῶν διά τήν ὑπεράσπισιν τῶν καθιερωμένων ἠθικῶν ἀξιῶν»  διακηρύσσουν «τήν πρόθυμον καί ὀφειλετικήν συνδρομήν» τους.

Αὐτοί οἱ ἐκπρόσωποι δήλωσαν ὅτι ἔχουν «κοινή συνείδηση ὅτι τό θεῖον καί τό ἀνθρώπινον θέλημα συναντῶνται εἰς πάσας τάς θρησκείας διά τήν ὑπεράσπισιν τῆς ἱερότητος τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου καί τοῦ κόσμου καί αἱ διδασκαλίαι αὐτῶν τονίζουν μέ ἰδιαιτέραν ἔμφασιν τήν ἀξίαν τῆς ἐλευθερίας, τῆς δικαιοσύνης τῆς ἀδελφοσύνης, τῆς ἀλληλεγγύης καί τῆς ἀγάπης...».  Ἔτσι λοιπόν ὅλοι οἱ ἐκπρόσωποι τῶν θρησκειῶν, μαζί καί οἱ ὀρθόδοξοι ποιμένες ἔχουν κοινή συνείδηση ποιό εἶναι τό θεῖο θέλημα, πιστεύουν ὅτι ὅλες οἱ θρησκεῖες φρονοῦν τά ἴδια γιά τήν ἱερότητα τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου, γιά τήν ἐλευθερία, τήν ἀγάπη κλπ.

Ἐδῶ βέβαια οἱ ἐκπρόσωποι τῶν θρησκειῶν μᾶλλον ὑποκρίνονται γιατί ὅλοι τους γνωρίζουν π.χ. ὅτι τό Ἰσλάμ ἀπό τήν ἴδια τή διδασκαλία του δέν λογαριάζει καθόλου τήν ἀνθρώπινη ζωή· ὅτι ἡ θέση τῶν γυναικῶν εἶναι παρόμοια μέ τῶν δούλων, καί ὅτι δέν τίθεται θέμα ἀγάπης καί ἐλευθερίας οὔτε στό Ἰσλάμ οὔτε στό Βουδισμό. Ἐπί πλέον οἱ Ὀρθόδοξοι γνωρίζουν ὅτι ὅλες αὐτές οἱ ἀξίες (;) εἶναι ἄνευ.. ἀξίας ἀφοῦ ἀπουσιάζει ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. 

Πανανθρώπινες-διαθρησκειακές ἀξίες

Βέβαια ἡ Διακήρυξη τοῦ Ἀμαρουσίου διακρίνεται γιά τή γενικολογία της, ἀλλά ὅσοι τυχόν θέλουν... βαθύτερη ἀνάλυση θά τή βροῦν στήν εἰσήγηση τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀλβανίας κ. Ἀναστασίου πού ἔκαμε στό διεθνές συνέδριο πού ὀργάνωσε ἡ Ἀκαδημία Ἀθηνῶν γιά τίς πανανθρώπινες ἀξίες (26-28 Μαΐου 2004). Ἡ εἰσήγηση αὐτή δημοσιευμένη στήν «  Καθημερινή»  ( 10 Ὀκτ. 2004) εἶναι μιά ξεκάθαρη ἀκύρωση τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ, ἀφοῦ, σύμφωνα μέ τόν κ. Ἀναστάσιο, σέ ὅλες τίς θρησκεῖες (μιά θρησκεία εἶναι καί ἡ Ἐκκλησία) λίγο-πολύ βρίσκεις  τ ά  π άν τ α.  «Τά θρησκεύματα» εἶπε « δέν κινοῦνται ὡς ἀνεξάρτητες ὀντότητες. Βρίσκονται σέ ἀλληλεπίδραση καί ἀλληλεξάρτηση μέ πολλούς ἄλλους παράγοντες: ἐθνικούς, πολιτικούς, πολιτιστικούς, κοινωνικούς, οἰκονομικούς. Ἐπηρεάζουν καί ἐπηρεάζονται...Ἡ σύγκλιση ἀπόψεων στίς περιοχές τῆς ἀπόλυτης ἀλήθειας καί τοῦ ὑπερβατικοῦ προσανατολισμοῦ πού καθορίζουν»  τά θρησκεύματα «εἶναι πολύ δύσκολη»  (Σ.Σ. δηλαδή δέν ἀποκλείεται, ἀλλά ἔχει δυσκολίες). «Οἱ θρησκεῖες μάλιστα πού ἐπηρεάζουν συνολικά πάνω ἀπό τό ἥμισυ τοῦ πληθυσμοῦ τῆς γῆς (Χριστιανισμός καί Ἰσλάμ) καθώς καί ὁ προγενέστερος τους Ἰουδαϊσμός εἶναι θρησκεῖες πού στηρίζονται σέ θεία ἀποκάλυψη. Οἱ θεμελιώδεις ἀξίες περί τοῦ ἀληθοῦς, τοῦ ἀγαθοῦ, τοῦ ἁγίου πού τίς διέπουν θεωροῦνται δεδομένες ἄνωθεν».

Ἔτσι κατά τόν κ. Ἀναστάσιο μαζί μέ τίς ποικίλες θρησκεῖες, καί ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ δέχεται παντός εἴδους ἐπιδράσεις ἀπό τόν κόσμο.  Μαζί μέ τόν Χριστιανισμό καί τό Ἰσλάμ καί ὁ Ἑβραϊσμός βασίζονται σέ θεία ἀποκάλυψη καί οἱ θεμελιώδεις ἀξίες ὅλων αὐτῶν θεωροῦνται ὅτι ἔχουν θεία προέλευση! 

Ἁγιότητα, ἄσκηση καί κάθαρση σέ ὅλα τά θρησκεύματα

Κάνει ἐπίσης λόγο  ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀλβανίας γιά τή «διαθρησκειακή προσπάθεια γιά τή συγκρότηση ἑνός ἠθικοῦ κώδικα μέ παγκόσμια ἐμβέλεια»  πού περνάει μέσα ἀπό τίς προτάσεις «τοῦ Κοινοβουλίου τῶν Θρησκειῶν τοῦ Κόσμου»  (1993), τήν « Οἰκουμενική Διακήρυξη μιᾶς Παγκόσμιας Ἠθικῆς»  καί ἄλλες πρωτοβουλίες. Καί βρίσκει κοινές ἀξίες « τραβώντας ἀπό τά μαλλιά»  τίς ποικίλες διδασκαλίες τῶν θρησκειῶν. Ἔτσι «καί στίς τρεῖς μονοθεϊστικές θρησκεῖες ἡ δικαιοσύνη θεωρεῖται βασικό χαρακτηριστικό τῶν ἀνθρώπων τοῦ Θεοῦ. Στήν ἔννοιά της συνυπάρχουν οἱ ἔννοιες τῆς ἐντιμότητος, τῆς θεοσεβείας, ἀκόμη καί τῆς ἁγιότητος».    ( Ἅγιοι Ραββῖνοι, μουφτῆδες καί χοτζάδες ;)

Σταδιακά πρός τό τέλος ὁ εἰσηγητής Ἀρχιεπίσκοπος ὀλισθαίνει ἀπό τήν Ἀξιολογία σέ ἀνοικτό συγκρητισμό. « Κατά τήν ἀναζήτηση τῶν πανανθρωπίνων ἀξιῶν» λέγει «οἱ θρησκεῖες ἐπισημαίνουν τό ὑπαρκτικό βάθος πού ἔχει ἡ ἠθική συμπεριφορά τοῦ ἀνθρώπου. Ἐπιμένουν ὅτι ἡ λύση τοῦ προβλήματος τοῦ κακοῦ δέν περιορίζεται στη βελτίωση μιᾶς κοινωνικῆς ἐπιφάνειας, ἀλλά ὅτι θά πρέπει νά ἀντιμετωπισθεῖ τό βαθύτερο στρῶμα του, ὁ ἀβυσσαλέος ἀνθρώπινος ἐγωϊσμός. Καί προσφέρουν ἔμπνευση καί δύναμη γιά τήν ὑπέρβασή του...Ὑπενθυμίζουν ὅτι τό μέσον γιά τήν πνευματική ἰσορροπία τοῦ ἀνθρώπου...εἶναι...ἡ ὑποταγή τῆς ἀτομικῆς ἐπιθυμίας, ἡ ἀπάρνηση, ἡ ἄσκηση, ἡ κάθαρση τοῦ ἐγώ, ἡ ἀναζήτηση καί ἡ βίωση τοῦ ἁγίου».

Ἄραγε κι ἐδῶ μήπως ἔχουμε νά κάνουμε μέ ἀπλά «ἀνθρωπιστικά θέματα», χωρίς δογματικό περιεχόμενο; Ὄχι! Ἐδῶ πολύ-πολύ καθαρά ὁ ἅγιος Ἀλβανίας μᾶς λέγει ὅτι ὅ λ ε ς οἱ θρησκεῖες παρέχουν αὐτογνωσία, ἔμπνευση καί δύναμη γιά νά ξεπεράσουμε τά πάθη μας μέ τήν ἄσκηση τήν κάθαρση καί νά πετύχουμε τήν ἁγιότητα!  

Συνεισφορά τῶν θρησκειῶν στην Ἀλήθεια τό κάλλος καί τή χάρη καθώς καί...μεταφυτεύσεις ἰδεῶν!  

    Μά θά πεῖ κάποιος, μπορεῖ νά ὁμιλεῖ ὁ κ. Ἀναστάσιος γιά κάθαρση ἀλλά πουθενά δέν θίγει τήν ὀρθόδοξο ἀλήθεια, δέν τήν ἰσοπεδώνει μέ ἄλλες πίστεις.  Μοιάζει νά ἔχει δίκαιο ὁ τυχών ἐνιστάμενος γιατί δέν κατεβήκαμε ἀκόμη στόν... πάτο τοῦ πηγαδιοῦ. Ἄς κατέβουμε λοιπόν! «  Ἡ συνεισφορά τῶν θρησκειῶν εἶναι σημαντική καί γιά τίς δέσμες τῶν ἀξιῶν πού σχετίζονται μέ τήν ἀλήθεια πού νοηματοδοτεῖ τή ζωή, καί τό κάλλος πού χαρίζει σ’  αὐτή  λάμψη καί χάρη.   Κ ά θ ε  δ έ  θ ρ η σ κ ε ί α ( ὅλες οἱ ὑπογραμμίσεις εἶναι δικές μας Σ.Σ.) ἔχει συμβάλει μέ τόν δικό της τρόπο στήν ἀναζήτηση τῆς ἀλήθειας καί τήν ἀνάδειξη διαφόρων πλευρῶν τῆς ἀξίας τοῦ κάλλους».  Ἔτσι λοιπόν, ἄνθρωποι, διαλέξτε ἀπό τό κυτίο συνεισφορῶν τῶν θρησκειῶν ὅ, τι σχετίζεται μέ τήν ἀλήθεια πού δίνει νόημα στη ζωή, ὅ, τι προσφέρει κάλλος, λάμψη καί χάρη. Ὅλες προσφέρουν ἀλήθεια καί ὀμορφιά.

Πάρετε ἐπίσης μέσα ἀπό τό διαθρησκειακό διάλογο νέες ἰδέες καί ἀρχές ἀπό ἄλλες θρησκεῖες καί μεταφυτεύσατέ τις στόν πολιτισμό σας, ὅπως μᾶς διδάσκει, ὡς μή ὤφειλε, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀλβανίας: « Ὁ διαθρησκειακός διάλογος καί κυρίως ὁ «διάλογος ζωῆς»  μεταξύ ἀνθρώπων διαφόρων πεποιθήσεων μποροῦν νά βοηθήσουν στή μεταφύτευση νέων ἰδεῶν καί ἀρχῶν ἀπό τόν ἕνα πολιτισμό στον ἄλλον».

Τό πρόβλημα εἶναι ἄν μποροῦμε στό περιβόλι τοῦ ἑλληνορθοδόξου πολιτισμοῦ νά μεταφυτεύσουμε ἀπό τό Ἰσλάμ τό σαρκοβόρο ἰδεο-φυτό τοῦ ἱεροῦ πολέμου, τήν ἀναισθητική παπαρούνα τῆς Νιρβάνας ἀπό τό Βουδισμό, τά ἀγκαθωτά βάτα τοῦ ταλμουδικοῦ μίσους ἀπό τόν Ἑβραϊσμό. 

Χρήσιμες γιά τούς οἰκουμενιστές ὑπομνήσεις - Οἱ πλήρεις κάλλους Ἅγιοι

Πέρα  ὅμως ἀπό τίς ἀλληγορίες εἶναι ἀπαραίτητο  οἱ Ὀρθόδοξοι διαρκῶς νά ὑπενθυμίζουμε σέ ὅσους ἐπιδιώκουν τήν ἄμβλυνση τῶν συνειδήσεών μας, σ’  ὅλους τούς... ἀνοιχτόμυαλους ἐξωστρεφεῖς οἰκουμενιστές τά αὐτονόητα, δηλαδή ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία, ὡς ἡ ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ ἀποκαλυφθεῖσα Ζωή καί κοινωνία μέ τόν ἐν Τριάδι Θεό διά τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ εἶναι ὅπως κι Ἐκεῖνος πλήρης Χάριτος καί Ἀληθείας. Δέν ὑπάγεται στίς ψευδοθρησκεῖες οἱ ὁποῖες, ὅπως ἰσχυρίζεται ὁ κ. Ἀναστάσιος, « εἶναι ὀργανικά σύνολα, ἀναπτυσσόμενα καί ἐξελισσόμενα...δέχονται ἐπιδράσεις καί ἀπορροφοῦν νέες ἰδέες...προσαρμόζονται μέ τό δικό τους τρόπο στίς καινούργιες προκλήσεις». Δέν δέχεται καμμιά κοινωνία μέ τήν πλάνη τῶν θρησκειῶν, δέν ἀποζητᾶ «δάνεια» ἀπό τό διάτρητο βαλάντιό τους γιά νά διδάξει ἦθος στούς Ὀρθοδόξους διότι ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ ὑπερεπερίσσευσε ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ. Θά ἀποτελοῦσε βλασφημία καί ἀνοησία ἀφ’ ἑνός  καί ἀχαριστία ἀφ’  ἑτέρου πρός τόν ἐνανθρωπήσαντα καί Σταυρωθέντα Ἰησοῦ ἡ ἀναζήτηση βοηθείας ἀπό τίς δαιμονικές θρησκεῖες.  Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἀποπτύει κάθε ἀρχή ἰδέα καί ἀξία τῶν θρησκειῶν πού στή καλλίτερη περίπτωση εἶναι λειψή καί στή χειρότερη διεστραμμένη καί καταστροφική γιά τό ἀνθρώπινο πρόσωπο διότι ἡ Ἐκκλησία ἔχει στό θησαυροφυλάκιό της τά χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἔχει καί τούς Ἁγίους της οἱ ὁποῖοι ὄντες φορεῖς τῶν χαρισμάτων, ὄντως ἀναδεικνύουν τήν Ἀλήθεια τή Χάρη καί τό Κάλλος τοῦ «Ὡραίου κάλλει παρά τούς υἱούς τῶν ἀνθρώπων»  Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ καί ἀποδεικνύονται ἀπλανεῖς ὁδηγοί μας.