ΑΠΑΤΗΛΗ ΕΠΙΚΛΗΣΗ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ - ΚΑΤΑΧΡΗΣΗ ΤΗΣ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑΣ

ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΤΩΝ ΝΕΟΦΑΝΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ,

ΣΤΟΝ “ΑΝΘΡΩΠΟ-ΜΗΧΑΝΗΜΑ” ΤΗΣ “ΝΕΑΣ ΕΠΟΧΗΣ”

Αὐτό πού γιά μιά στιγμή γοητεύει ἀλλά καί ὁπωσδήποτε ξενίζει τόν ὀρθόδοξο χριστιανό ἀναγνώστη τῆς ἐκθέσεως τῆς  ἐπί τῶν αἱρέσεων ᾿Επιτροπῆς τοῦ γερμανικοῦ Κοινοβουλίου, εἶναι ἡ ὑπερβολική ἐμπιστοσύνη της στήν ἐπιστήμη. Λές καί μπορεῖ νά ὑποστηριχθῆ ἀποτελεσματικά ἡ πρόληψη σέ τέτοια θέματα, θέματα πνευματικῆς καί ψυχικῆς ὑποδουλώσεως τοῦ ἀνθρώπου, μέ ἐπιστημονικές ἔρευνες καί ἐφαρμογές, περισσότερο ἀπό ὅ,τι μέ τίς ἐξ ἀρχῆς, θεμελιακές, περί ἀνθρώπου, Θεοῦ καί κόσμου χριστιανικές ἀντιλήψεις μας, τίς ὁποῖες θά περίμενε κανείς ὅτι θά ἀποδεχόταν σέ σοβαρό βαθμό μία (κατά τήν ἱστορική της ταυτότητα καί ἀκόμη σήμερα) κυρίως χριστιανική κοινωνία, ὅπως ἡ γερμανική.

Τό θέμα ὅμως εἶναι ἀκριβῶς ἡ κακή χρῆσις τῆς ἐπιστήμης καί τῆς τεχνολογίας ἀπό τίς νεοφανεῖς αἱρέσεις, ὅπως ἐπισημαίνεται στήν μειοψηφοῦσα καί συμπληρωματική γνώμη τῶν μελῶν τῆς ᾿Επιτροπῆς καθηγητῶν Ralf-Bernd Abel, Juergen Keltsch, Hartmut Zinser καί τῆς Ursulla Caberta y Diaz : Πρόκειται γιά κάτι ἐφιαλτικό. ῾Ο εἰδικός L. Berger περιγράφει τἰς mind machines, μηχανές μυαλοῦ, πού εἶναι ἠλεκτρονικές συσκευές βοηθητικές γιά διαλογισμό, οἱ ὁποῖες μέσῳ φωτός, ἤχου, χρωμάτων ἀλλά καί μέσῳ μαγνητικῶν πεδίων καί βιοηλεκτρικῶν ἐρεθισμάτων, παίρνουν δύναμη ἐπηροῆς ἐπί τῆς συνειδήσεως. ῾Ο διαλογισμός καί ἡ αὐτοπροπόνηση εἶναι οἱ “κλασσικές” ἀλλά χρονοβόρες μέθοδοι αὐτοϋπνώσεως καί δημιουργίας συνθηκῶν εὐεπηρεάστου τοῦ ἀνθρώοπου στήν πλύση ἐγκεφάλου ἀπό αἱρέσεις καί διαφημίσεις, ἐνῷ οἱ mind machines καί συστήματα νοητικῆς ἐκπαιδεύσεως ἐπέτρεψαν ὅμοια μέ τόν διαλογισμό ἀποτελέσματα σέ πολύ συντομώτερο χρόνο.

῾Η προσθήκη ὀπτικο-ἀκουστικῶν ἐρεθισμῶν προβάλλεται ὄτι δῆθεν φέρνει: εὐελιξία τῆς σκέψεως, ἐποπτεία περιπλόκων καταστάσεων, ἐναργῆ γνώση τῆς περιπλοκότητας τοῦ νοῦ, τό ἀναγκαῖο ἀντίβαρο ἔναντι τῆς περιπλοκότητας τῶν καθημερινῶν καθηκόντων, ὑπερευαισθησία καί ἐνόραση ὠς συμπληρωματική ὁλοκλήρωση τῆς λογικῆς καί τῆς ἀναλυτικῆς δραστηριότητος τοῦ νοῦ, γνώση καί βίωση διαφόρων τομέων τῆς συνειδήσεως καί ὡς ἐκ τούτου ἀντιστοίχως εἰδικές ἱκανότητες καί προσόντα. Καί ἄν ἀλήθευαν ὅλα αὐτά ὅμως, τί θά διόρθωνε τήν βλάβη, πνευματική καί διανοητική, ἀπό τήν ἀπώλεια τῆς ἐπαφῆς μέ τήν πραγματικότητα καί ἀπό τήν ὑπονόμευση τῶν γνησίων δοαπροσωπικῶν σχέσεων ἀγάπης καί ἐμπιστοσύνης, πού κατά κανόνα δέν προσφέρουν τέτοια γαργαλιστικά ἐρεθίσματα τῆς προσοχῆς, τοῦ ἐνδιαφέροντος, τῶν αἰσθήσεων, ἤ καί τοῦ ἰδίου τοῦ σώματος;

῞Οπως ἀνέφερε ἡ μειοψηφοῦσα, πράγματι δέ συμπληρωματική, γνώμη στήν ἔκθεση τῆς ᾿Επιτροπῆς, οἱ εἰδικοί ἐπιστήμονες Sherman B. καί Judkins P. ἀναμένουν ὅτι ἡ λεγομένη δυνητική πραγματικότης (virtual reality) τῶν κομπιοῦτερς πρόκειται νά χρησιμοποιηθῇ ἀκόμη καί γιά ψυχοθεραπεῖες.

“᾿Εδῶ, ἔχουμε νά κάνουμε, λέει ἡ ἄποψη αὐτή τῶν μελῶν τῆς ᾿Επιτροπῆς, μέ ἕνα φαινόμενο πού καταργεῖ τήν γνωστή διάκριση σώματος καί ψυχῆς (ὅπως τήν δέχεται ἡ δυτική Εὐρώπη). ῾Η ἀνθρώπινη συνείδηση ἀνακατεύεται μέ μία τεχνητή “προσθήκη”, ἡ ὁποία ἀλλοιώνει τήν συνείδηση, ὑποτίθεται γιά νά τήν κάνει ίσχυρότερη καί ἱκανή γιά πνευματικές ἐπειρίες.

Εἶναι ἀναμφίβολο, ὅπως σημειώνει ἡ ἐν εἴδει πραγματογνωμοσύνης μειψηφοῦσα γνώμη τῆς ᾿Επιτροπῆς τοῦ Γερμανικοῦ Κοινοβουλίου, ὅτι μέσῳ αὐτῆς τῆς διαπλοκῆς ἀνθρώπου-μηχανῆς, θά ἀσκεῖται ἐπί τῆς συνειδήσεως χειραγώγησις, μέ ἀποτέλεσμα σοβαρή ἀλλαγή στόν τρόπο συμπεριφορᾶς. Αὐτός ὁ “χειρισμός” τῆς ἀνθρωπίνης συνειδήσεως καί αἰσθαντικότητας, σέ ἀρκετούς ἀνθρώπους θά ἐπιφέρῃ σοβαρές ψυχικές διαταραχές καί ψυχιατρικές παθήσεις. ῎Αν τά σημερινά πειράματα μετατραποῦν σέ ἕνα εὑρύτερο “κίνημα”, τό ὁποῖο θά ὑπόσχεται εὐτυχία καί θεραπεία μέσῳ τῆς χρήσεως τέτοιων συσκευῶν, τότε χάνουμε τό πεδίο τῆς παραδοσιακῆς θρησκείας, κοσμοθεωρήσεως καί ἰδεολογίας ὡς τρόπο τῆς ζωῆς μας καί ὡς ἔκφραση τῆς βαθύτερης (προσωπικῆς) ἰδαιτερότητάς μας. Στήν θέση τῆς πίστεως καί τῆς κοσμοθεωριακῆς πεποιθήσεως, ὡς βάση τοῦ τρόπου ζωῆς μας, θά μπεῖ ἡ ἐπιστήμη καί ἡ τεχνολογία, ἐνσωματωμένη στό ἐργαστήριο ἐκμαθήσεως πού θά θεωρεῖται “ὡς τό νέο σύστημα προκλήσεως εὐτυχίας καί θεραπείας”.

“Μιά τέτοια προοπτική, ἕνα τέτοιο “παράδειγμα”, μετατρέπει τήν πνευματική ζωή τοῦ ἀνθρώπου σέ διαδικασία βελτιώσεως τῆς ἀποδόσεως τοῦ νοῦ καί τῆς ἐρεύνης τῆς συνειδήσεως, ὡς ἐάν ἐπρόκειτο γιά ἕνα κομπιοῦτερ. ῾Ο Γ. Χάμπερμας ἤδη εἶχε προβλέψει ἀπό τό 1968 μιά τέτοια ἐξέλιξη καί τήν εἶχε περγράψει ὡς χαρακτηριστικὀ τοῦ μεταμοντερνισμοῦ”.

Αὐτή εἶναι καί ἡ περί ἀνθρώπου εἰκόνα τοῦ Χάμπαρντ, ἱδρυτοῦ καί “Θεοῦ” τῆς Σαηεντόλοτζυ:. ῾Ο Χάμπαρντ χρησιμοποίησε μιά συσκευή τῆς τεχνολογίας τῆς δεκαετίας τοῦ 1950, ἡ ὁποία σήμερα θεωρεῖται τεχνολογικά ξεπερασμένη καί ἐν πολλοῖς ἀναξιόπιστη, τόν ἀνιχνευτή ἀληθείας-ψεύδους. Κατά τόν Χάμπαρντ καί τήν Σαηεντόλοτζυ, αὐτή ἡ συσκευή ἐπιτρέπει νά ἐρευνηθῆ ὁ νοῦς καί ἡ συνείδηση γιά νά ἀπαλειφθοῦν οἱ μνῆμες καί ὅλο τό παρελθόν, πραγματικό ἤ φανταστικό, καί νά παραδοθῆ ὁ ἄνθρωπος ἔτοιμος στήν ρομποτοποίησή του ἀπό τήν ἀντίστροφη “ἠθική” τῆς Σαηεντόλοτζυ (κωδική γλῶσσα, τυφλή ἐκτέλεση ἐντολῶν, “ἀξιωματικοί ἠθικῆς”, κ.ο.κ.). ῎Αλλωστε, ὁ Χάμπαρντ, ὅπως λέγει ἡ ἐν λόγῳ γνώμη τῆς ᾿Επιτροπῆς, “θεωροῦσε τόν ἐαυτό του Ψυχο-μηχανικό, πού ἀναπρογραμματίζει τόν ἄνθρωπο-κομπιοῦτερ μέ τήν “μηχανική τεχνολογία”, καί πλέον, μέ τούς τέλεια λειτουργοῦντες ἀνθρώπους-κομπιοῦτερς, καθοδηγεῖ “κοινωνικο-κυβερνητικῶς” τήν κοινωνία, ἡ ὁποία ἔχει μετατραπεῖ σέ μία τεράστια μηχανή”.

“Καί ποῦ πρέπει νά τοποθετηθοῦν τέτοιες μέθοδοι ψυχο- καί κοινωνικο- μηχανικῆς; Σίγουρα ὄχι στόν  τομέα τῆς θρησκευτικῆς φροντίδος ψυχῶν, οὔτε στόν κλάδο τῆς πνευματικο-ψυχολογικῆς ψυχοθεραπείας, ἀλλά στόν κλάδο τῆς μεταβολῆς τῆς συμπεριφορᾶς, δηλαδή στήν ψυχολογία τῆς συμπεριφορᾶς”.

“Πρόκειται γιά ἀλλαγή παραδείγματος πού ἔχει πιθανώτατα πολύ βαθύτερες ἐπιπτώσεις στίς ἀντιλήψεις μας γιά τόν ἄνθρωπο. . . .ἀπό ὅ,τι κάθε προγενεστέρα μεταβολή κοσμοθεωρήσεως καί ἰδειολογίας. ῾Υποκαθίσταται ἡ σημερινή μας κοσμική καί θρησκευτική ἀντίληψη περί ἀνθρώπου ὡς προσώπου μέ ἀξία, ἀπό μία εἰκόνα περί ἀνθρώπου πού ἐξισώνει τόν ἄνθρωπο μέ μηχανή, τῆς ὁποίας πλέον πρέπει νά βελτιωθῇ ἡ λειτουργία μέσα σέ ἕνα ἐργαστήριο ἐκμαθήσεως, ὥστε νά λειτουργεῖ “σωστά”. Στήν θέση τῆς ἀναζητήσεως νοήματος, ἀνώτατος σκοπός καθίσταται τό φθάσιμο σέ τέλεια λειτουργία! ᾿Αντί τοῦ γνῶθι σαὐτόν, ποῖος εἶσαι, - ἐμεῖς θά προσθέταμε: ἀντί τοῦ “Πιστεύω εἰς ἕνα Θεόν, Πατέρα, Παντοκράτορα, κ.ο.κ.” - κεντρική ἰδέα καθοδηγήσεως τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου καθίσταται πλέον τό “Νά λειτουργεῖς μέ ἄριστη ἀπόδοση καί οἰκονομικά”.

Κλείνοντας τήν κριτική παρουσίαση τῶν πορισμάτων τῆς ᾿Επιτροπῆς τοῦ Γερμανικοῦ Κοινοβουλίου, ὀφείλουμε, μέ πίκρα πράγματι, νά προσθέσουμε ὅτι, ὄχι μόνο σέ πολλές νεοφανεῖς αἱρέσεις ὁρῶνται οἱ ἄνθρωποι ὠς μηχανήματα πού πρέπει νά λειτουργοῦν “σωστά”, μέ ἄριστη ἀπόδοση καί οἰκονομικά, ὄχι μόνο ἔχει εἰσέλθει ἡ ἀντίληψη αὐτή στήν οἰκονομική ζωή καί στήν νοοτροπία μέσα στίς ἐπιχειρήσεις, ἀλλά καί, τό χειρώτερο: Εἰσέδυσε ἡ ἀντίληψη αὐτή σιγά-σιγά, σχεδόν ἀνεπαίσθητα ἀλλά ἤδη σαφῶς, ἀκόμη καί μέσα στήν ᾿Ορθόδοξη ᾿Εκκλησία. Τοῦτο δέ, ἔγινε μέ τό ἔνδυμα τῆς ἐπιστήμης καί τῆς ἐφαρμογῆς ἐπιστημονικῶν μεθόδων “βελτιώσεως”. ῎Ετσι, ἔχουμε μέσα στήν ᾿Εκκλησία μεθόδους μάναντζμεντ, ἔχουμε προτάσεις νά βοηθηθῆ καί οὐσιαστικά ἀντικατασταθῆ ἡ ποιμαντική μέριμνα ἀπό τήν ψυχιατρική καί τίς ψυχολογίες, τίς ψυχοθεραπευτικές μεθόδους, κ.ο.κ., ἔχουμε ἐντατικά σεμινάρια γιά τήν “βελτίωση” τῶν ἱερέων, γιά τήν παραγωγή καλλίτερου “ποιμαντικοῦ ἀποτελέσματος”. ῎Εχουμε, ἀκόμη, σεμινάρια γιά τήν “βελτίωση” τῶν γονέων στήν ψυχολογική καί ἠθική χειραγώγηση τῶν παιδιῶν τους (ἀντί τοῦ ὀρθοῦ, πού πολύ σπανιώτερα γίνεται, δηλαδή: κατήχηση τῶν γονέων γιά τό νόημα τοῦ γάμου καί γιά τήν κατεύθυνση τῆς ἀνατροφῆς τῶν παιδιῶν, δηλαδή τήν ἀγιότητα). ῎Εχουμε, ἀκόμη, ἀναγάγει σέ σοβαρό κριτήριο μετρήσεως τῆς “ἀποδόσεως” τῆς ποιμαντικῆς προσπαθείας, τό ὁρατό στίς αἰσθήσεις γέμισμα τῶν ναῶν. ῎Εχουμε ἐπί πλέον τήν οὐσιαστικά ἀπροϋπόθετη συγκατάθεση ὁρισμένων ποιμένων στήν ἐφαρμογή τῆς συνθήκης Σένγκεν καί στήν ἐπιβολή τῶν νέων ταυτοτήτων ἐπί ᾿Ορθοδόξων Χριστιανῶν. Δέν γίνονται βέβαια ὅλα αὐτά στήν ᾿Ορθόδοξη ᾿Εκκλησία μέ δόλο, οὔτε γίνονται πάντα ἐνσυνείδητα, ἀλλά ἐμεῖς ἔχουμε ἠθικό χρέος νά ἐπισημάνουμε ὅτι στήν πραγματικότητα ἀντιμετωπίζουμε ἐδῶ μία νέα μορφή ἐκκοσμικεύσεως τοῦ ὀρθοδόξου φρονήματος, τήν ὕπουλη ἐκκοσμίκευσή του ἀπό τήν λεγόμενη Νέα ᾿Εποχή.

Καί πράγματι, τό κύριο χαρακτηριστικό τῆς λεγομένης Νέας ᾿Εποχῆς, αὐτό πού ἄλλωστε στηρίζει τόν θρησκευτικό συγκρητισμό, εἶναι ἀκριβῶς ἡ ἀπατηλή ἐπίκληση τῆς ἐπιστήμης καί ἡ καταχρηστική ἐφαρμογή τῆς τεχνολογίας, μέ ἀξιώσεις μάλιστα ἀπόλυτης αὐθεντίας, σέ χώρους πού κεῖνται ἐπέκεινα τοῦ γνωστικοῦ πεδίου τῆς ἐπιστήμης.

᾿Εδῶ ἀκριβῶς βρίσκεται τό λεπτό σημεῖο, ὅτι δηλαδή ἡ ἐπιστήμη ἔχει δικαιωματικά ἐντάξει στό γνωστικό της πεδίο τόν θρησκευτικό χῶρο μέσῳ, κυρίως, τῆς θρησκειολογίας, τῆς κοινωνιολογίας καί τῆς ψυχολογίας, ἀλλά ὑπάρχει ἔνας ἄλλος χῶρος πού βρίσκεται πέρα ἀπό τό γνωστικό πεδίο τῆς ἐπιστήμης, καί αὐτός εἶναι ὁ χῶρος τῆς μοναδικῆς αὐθεντικῆς ἀποκαλύψεως τοῦ Θεοῦ στόν ἄνθρωπο, ὁ χῶρος δηλαδή τῆς ᾿Ορθόδοξης ᾿Εκκλησίας.

Στόν χῶρο αὐτόν, κάθε παρέμβαση τῆς ἐπιστήμης εἶναι ἀντιεπιστημονική, κάθε προσπάθεια πολιτικῶν ἤ λαϊκῶν γιά “ἐκσυγχρονισμό” τῆς ᾿Εκκλησίας ἤ τῆς κοινωνίας μας, τοῦ τρόπου δηλαδή πού τελεσιουργεῖται αὐτή ἡ ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ, εἶναι καί βλάσφημη καί ἐπικίνδυνη.

Τήν ὥρα πού κύκλοι τῶν νεοφανῶν αἱρέσεων, σχεδιάζουν μιά “Νέα ᾿Εποχή” γιά τήν Παιδεία μας καί γιά τήν Δικαιοσύνη μας, γιά τήν ἴδια τήν κοινωνία μας, γιά τά παιδιά μας καί γιά τήν ἴδια τήν ψυχή μας, ἡ παραπομομπή τῶν κρισίμων καί θεμελιωδῶν θεμάτων στούς ἐπιστήμονες τῆς Νέας ᾿Εποχῆς καί στούς συμμάχους τῶν νεοφανῶν αἱρέσεων πού καταλαμβάνουν κρατικά ἀξιώματα, ἐπιτρέπει τήν ἀντιστροφή τῆς χρήσεως τῆς ἐπιστήμης, γιατί ἐμπεριέχει τήν ἀντιστροφή τοῦ νοήματος τῶν ἀνθρωπίνων δημιουργημάτων, ὅπως τοῦ δικαίου, τῶν ἐργαλείων καί τῶν τεχνολογικῶν συσκευῶν. ῾Η ἀντιστροφή αὐτή συνοψίζεται σέ τοῦτο: Δουλεία στό ὄνομα τῆς ἐλευθερίας.

 Πράγματι, ἡ κατασκευή τοῦ βαρβάρου “ἀνθρώπου τῶν αἱρέσεων” μιᾶς “πολυθρησκευτικῆς κοινωνίας” εἶναι τό πρῶτο στάδιο γιά τήν κατασκευή τοῦ “ἀνθρώπου-μηχανήματος”, ἐλεύθερου κατά φαντασίαν καί μόνον. Γιατί, ὁ ἄνθρωπος πού ἔχει “δικαίωμα” νά εἶναι δοῦλος τῶν αἱρέσεών του καί τῶν παθῶν του, γίνεται εὔκολα δοῦλος ἀπό πολιτική, διανοητική, ψυχολογική, οἰκονομική καί τεχνολογική ἄποψη. Τό φοβερό μέ τήν ὑποδούλωση κατά τρόπο τεχνολογικά ἄρτιο, εἶναι ὅτι ὁ ἔλεγχος τῆς σκέψης, τῶν συναισθημάτων, τῆς ἐλπίδας τοῦ ἀνθρώπου, καταλαμβάνει ὡς μέγγενη καί τόν ψυχικό χῶρο ὁ ὁποῖος ἔχει τήν δυνατότητα γιά τήν ἀναζήτηση τοῦ Θεοῦ καί τῆς ζωῆς μετ᾿ Αὐτοῦ. Πράγματι, ὅσοι ξεφεύγουν  ἀπό τόν χῶρο τῶν νεοφανῶν αἱρέσεων γιά νά ἐπανενταχθοῦν στήν κατά τό μᾶλλον ἤ ἦττον φυσιολογική ἀνθρώπινη κοινωνία ἤ καί στήν ᾿Εκκλησία, εἶναι καί αἰσθάνονται ὡς δραπέτες πού ξέφυγαν ἀπό μία φρικτή ὑποδούλωση, μία ἀπίστευτη καί φθοροποιό ἐξαπάτηση.

᾿Από τήν κοινωνία μας, τούς θεσμούς της καί ἰδίως ἀπό τήν ποιμαντική μέριμνα τῆς ᾿Εκκλησίας μας, περιμένουμε ἀνάληψη εὐθυνῶν οὐσιαστική καί διαρκῆ, καί ὄχι προσαρμογή στίς ποικίλες προπαγάνδες καί στίς ἀπατηλές ἤ ἀντίστροφες “ἀξίες” τῆς “Νέας ᾿Εποχῆς”.

Τό “τά τοῦ Καίσαρος τῷ Καίσαρι καί τά τοῦ Θεοῦ  τῷ Θεῷ”, ἔχει ὅριο, προϋποθέτει ὅτι ὁ “Καίσαρ” δέν μεταβάλλει τήν ἐξουσία του σέ θρησκεία, ὅπως συμβαίνει σήμερα μέ τήν πολιτικο-θρησκευτική πρόκληση γιά μιά “Νέα ᾿Εποχή”. Καί, “τά ἐκκλησιαστικά ἀκολουθοῦν τά πολιτικά” μόνο ὅταν ἡ Πολιτεία εἶναι ὀρθόδοξη χριστιανική, καί δή ὄχι κατ᾿ ὄνομα μόνον.