Συλλυπητήρια στήν οἰκογένεια π. Ἰωάννου Φωτόπουλου

Ἡ Ἑστία Πατερικῶν Μελετῶν αἰσθάνεται τήν ἀδελφική ἐν Χριστῷ ἀνάγκη νά ἐκφράσει τά συλλυπητήριά της πρός τόν ἐν Χριστῷ ἀδελφό καί συλλειτουργό μας αἰδεσιμολογιώτατο πρωτοπρεσβύτερο π. Ἰωάννη Φωτόπουλο καί τήν οἰκογένειά του γιά τόν πρόωρο θάνατο τοῦ Ἐλευθερίου Φωτόπουλου, μέλους τῆς κατ’ οἶκον Ἐκκλησίας τους.

Ὅλα τά μέλη τῆς Ε.Π.Μ. καί ὄχι μόνο, μέ διάκριση παρακολουθούσαμε τήν σοβαρή δοκιμασία τους. Ἡ βαρειά ἀσθένεια ἀντιμετωπιζόταν τόσο ἀπό τόν ἴδιο, ὅσο καί ἀπό τά μέλη τῆς οἰκογένειας μέ ἀναφορά καί ἐμπιστοσύνη στόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό μας, ὁ ὁποῖος ὡς δημιουργός μας τά πάντα ἐφορᾷ καί τά πάντα δύναται. Ἐμεῖς, οἱ λοιποί ὡς Σῶμα Χριστοῦ ζητούσαμε ἀπό τό Χριστό τήν ἴαση τοῦ ἀδελφοῦ, ὅπως ἄλλωστε εὔχεται γιά κάθε ἄνθρωπο ἡ Ἐκκλησία.

Ἡ βουλή τοῦ ἐν Τριάδι Δημιουργοῦ μας ἦταν διαφορετική. Ὀ ἀδελφός Λευτέρης μετά ἀπό ἐπανειλημμένες ἐξετάσεις πῆρε τό ἀπολυτήριο μέ πολύ καλό βαθμό. Ὅλη τήν ἀσθένεια τήν ἐμπιστεύθηκε στό Χριστό καί στούς ἰατρούς καί τά φάρμακα. Ἡ Σοφία Σειράχ τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης λέγει, ὅτι ὁ Θεός ἔδωκε τόν ἰατρό. Δεχόταν μέ διακριτική νηφαλιότητα τήν ἀληθινή ἐνημέρωση τῶν ἰατρῶν καί συνεργαζόταν μέχρι τέλους γιά τή θερα-πεία του.

Ὁ Λευτέρης ἦταν ἕνα ζωντανό μέλος τῆς Ἐκκλησίας μας ἀπό πολύ μικρᾶς ἡλικίας ἕως τῆς ὥρας τῆς ἐξόδου του. Ἦταν ἕνα πολύ ἁπλό τέκνο τῆς ὑπερπολύτεκνης οἰκογένειάς του. Ἀγωνίστηκε τόν καλόν ἀγώνα τῆς πίστεως. Συνεπής στόν ἀγώνα γιά τό μεροκάματο. Ἐργαζόταν ὡς μηχανολόγος μηχανικός. Ἐπιμελέστατος στή φροντίδα γιά τή θεραπεία του, καρτερικότατος στά «συμπτώματα» καί στήν ἐπιδείνωση. Τελευταῖες του λέξεις «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ἐλέησόν με».

Κορυφαῖες καί ὁριακές στιγμές ζήσαμε μαζί Του κάτω ἀπό τά ὄμματα τοῦ Σωτῆρος μας Χριστοῦ κατά τή θεόπνευστη ἱερά ἐξόδιο ἀκολουθία. Ἦταν τό πρόσωπό του ἀναλλοίωτο. Ἀκεραία ἡ μορφή του. Ἡ «ἐπάρατη» ἀρρώστια δέν τοῦ ἄλλαξε κανένα ἀπό τά ἤπια, χαρίεντα καί σταυροαναστάσιμα προσωπικά ἐν Χριστῷ χαρακτηριστικά του.

Ὅλοι μας γνωρίζουμε, ὅτι ἄνευ τῆς προσωπικῆς μας βουλήσεως ἤρθαμε στή ζωή. Ἐκ τοῦ μή ὄντος εἰς τό εἶναι ἠμᾶς παρήγαγε, ὁ Θεῖος Πλαστουργός μας λέγει ὁ Μ. Βασίλειος. Δῶρον ἐξαίσιον εἶναι ἡ ἐκ τοῦ μή ὄντος δημιουργία τοῦ ἀνθρώπου, κοσμημένου μέ τά χαρίσματα τοῦ Θεοῦ καί μάλιστα μέ τό θεϊκό αὐτεξούσιο. Ἀντίστοιχα καί τό τέλος μας ἀνήκει ἐξ ὀλοκλήρου στήν ἀλάνθαστη καί πανάγαθη βουλή τοῦ Θεοῦ.

Ἐμεῖς ὡς μεταπτωτικοί ἄνθρωποι πονᾶμε ἀφόρητα γιά τό χωρισμό τῶν οἰκείων μας. Ὁ φιλανθρωπότατος Κύριός μας τό γνωρίζει γιατί Αὐτός μᾶς ἔπλασε εὐαίσθητους καί ἀσύμβατους μέ τό θάνατο. Γιαυτό ὁ Ἴδιος ὁ Κύριος ἐγεύθη τό θάνατο. Καταβάς εἰς ᾍδην ἔλυσε τά ὀδύνας τῶν πεπεδημένων καί θανάτῳ τόν θάνατον πατήσας ζωήν αἰώνιον ἡμῖν ἐχαρίσατο. Φροντίζει ὅμως καί γιά μᾶς τούς περιλειπομένους, πού μένουμε χωρίς τούς οἰκείους μας. Ἄν μέ ὑπακοή δεχθοῦμε τή βουλή Του, τό πιό βαρύ πένθος ἀλληλοπεριχωρεῖται μέ τήν ἄκτιστη οὐράνια θεία παρηγοριά πού τή ζοῦν οἱ χριστιανοί. Ἄν εἰλικρινῶς ἀναφωνήσουμε δόξα τῷ ἐν Τριάδι Θεῷ, πλημμυρίζουμε ἀπό τή θεία πα-ρηγορία καί ἐπιποθοῦμε τή ζωή τοῦ οὐρανοῦ, πού ἄρχεται ἀπό ἐδῶ καί μέ τήν ἄκτιστη Χάρη τῶν θείων μυστηρίων τῆς στρα-τευομένης Ἐκκλησίας μας πορευόμαστε πρός τή θριαμβεύουσα, ἔνθα οὐκ ἐστι πόνος, οὐ λύπη, οὐ στεναγμός, ἀλλά ζωή ἀτελεύτητος.

Ταπεινῶς εὔχόμαστε, οἱ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί Φωτόπουλοι νά μείνουν ἀταλάντευτοι στήν εἰς Χριστόν πίστη. Ἀπό αὐτό τό ἀπαραίτητο κομβικό σημεῖο, ἄς δοξολογήσουν τόν Ἰησοῦ Χριστό γιά τό χριστιανικό «μαρτυρικό» τέλος τοῦ Λευτέρη, γιά νά γί-νουν μέτοχοι τῆς βεβαίας ἐν Χριστῷ παρηγορίας, πού ἀρχοντικά παρέχει ὁ Σταυρωθείς καί Ἀναστάς στά τέκνα Του.

Σωθείημεν ἅπαντες ἐν Χριστῷ ἀδελφοί
Σωθείημεν, σωθείημεν…

Διά τήν Ἑστία Πατερικῶν Μελετῶν
ἐλάχιστος ἐν πρεσβυτέροις
ἀρχιμ. Σαράντης Σαράντος
ἐφημ. Ἱ.Ν. Κοιμήσεως Θεοτόκου Ἀμαρουσίου