Πορίσματα ἡμερίδος γιά τήν αἰτία καί τίς προτάσεις ὑπερβάσεως τῆς κρίσεως

Ἡ Ἑστία Πατερικῶν Μελετῶν στά πλαίσια τῶν σκοπῶν της ὀργάνωσε ἡμερίδα μέ θέμα: «Τά αἴτια τῆς «κρίσεως» στήν Ἑλλάδα καί προτάσεις γιά τήν ὑπέρβασή της» καί κατέληξε στά ἀκόλουθα πορίσματα - συμπεράσματα.

Ἡ παροῦσα κρίση εἶναι πολύπλευρη καί ἔχει βαθειές ρίζες καί αἴτια. Μιά ἐπιφανειακή θεώρησή της δέν ἀποκα­λύπτει τήν οὐσία της καί δέν βοηθεῖ σέ προτάσεις γιά ὑπέρ­βασή της. Ἡ κρίση εἶναι πολιτική, οἰκονομική, ἐθνική, πολιτι­στική, πνευματική μέ ὅ,τι σημαίνει αὐτό γιά τόν ὀρθόδοξο Ἕλληνα.

Ἐν πρώτοις ἡ Ἑλλάδα διακρίνεται γιά τόν πολιτισμό της, πού διαμορφώθηκε ὡς ἑλληνορθόδοξος μέ τήν καταλυτική συμβολή τῶν ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας. Οἱ Πατέρες προσέλαβαν τόν ἀρχαῖο ἑλληνικό πολιτισμό (γλῶσσα, φιλοσοφία καί τέχνη), τόν καθάρισαν ἀπό τήν παγανιστική προοπτική του. Τοῦ ἔδωσαν τή χάρη τοῦ Χριστοῦ τόν προσέφεραν στήν κοινω­νία πού ὀργανώθηκε κοινοτικά ὡς Σῶμα Χριστοῦ καί παρήγαγε πολιτισμό θεανθρώπινο πού ὁδηγεῖ τόν ἄνθρωπο στό ὑπέρ φύση, στή θέωση. Ἡ σταδιακή ἀπομάκρυνση ἀπό τήν ἑλληνορθόδοξη νηπτική παράδοση καί ἡ διείσδυση ξένων προτύπων νόθευσε τόν πολιτισμό καί ἀλλοίωσε τίς ἀνθρώπινες σχέσεις, ὁδηγώντας τήν Ἑλλάδα σέ πολιτιστική, πνευματική καί οἰκονομική ἐξάρτηση.

Ἡ οἰκονομική κρίση, ὅπως ἐμφανίστηκε ἀκαριαῖα, εἶναι ἀναμφισβήτητα τεχνητή καί μοιάζει νά στοχεύει μετά τήν ἐγκαθίδρυση μιᾶς κοινοβουλευτικῆς δικτατορίας ὄχι στήν ἐξό­φληση τῶν δανειστῶν, ἀλλά στήν ἐξαθλίωση, τήν ἐξαχρείωση καί τήν ὑποδούλωση τῶν Ἑλλήνων σέ ξένα ἄδηλα κέντρα καί στήν ἔνταξη τῆς Ἑλλάδος καί τῶν Ἑλλήνων σέ μιά παγκόσμια κυβέρνηση, ὅπως τό ζητοῦν ὅλοι οἱ δοτοί ἡγέτες τῶν μεγάλων κρατῶν. Ἡ πορεία πρός τήν ὑποδούλωση αὐτή ἔχει ξεκινήσει πρίν ἀκόμη ἀπό τήν ἀπελευθέρωση ἀπό τόν τουρκικό ζυγό, μέ τόν διαρκῆ δανεισμό ἀπό ξένους τοκογλύφους καί τήν κακοδιαχείριση ἀπό δοσίλογες κυβερνήσεις. Τό Δ.Ν.Τ. εἶναι ὁ μεταλλαγμένος Διεθνής Οἰκονομικός Ἔλεγχος πού στράγγιζε κάθε δημόσιο ἔσοδο τῆς πατρίδος μας. Τό τωρινό φοβερό χρέος τοῦ Ἑλληνικοῦ κράτους πρός τίς Τράπεζες, ὅπως τονίστηκε, δέν εἶναι πραγματικό, ἀλλά ἐξογκωμένο τόσο πού εἶναι ἀδύνατο νά ἐξοφληθεῖ χωρίς τήν παραχώρηση τοῦ ἐθνικοῦ πλούτου, τῶν παραθεριστικῶν κέντρων καί τῶν μνημείων μας.

Μέσα στά πλαίσια τῆς ἀνασφάλειας καί τῆς καταθλίψεως πού δημιουργεῖ ἡ κρίση καί φέρνει τόν καθένα σέ σκοτισμό καί ἀπόγνωση ἐμφανίζονται καί ἄλλες παράμετροι - στοχεύσεις τῶν σκοτεινῶν κέντρων, ὅπως ἡ λεγόμενη ἠλεκτρονική διακυβέρνηση, πού μέ τό δέλεαρ τῆς «ἐξυπηρετήσεως» παγι­δεύει τήν θεόσδοτη ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ φυσική ἀπόληξη τῆς Η.Δ., ἡ ἐπαπειλούμενη «Κάρτα τοῦ Πολίτη» μέ τό microchip, ἀποτελεῖ ἕνα ἐπικίνδυνο ἐργαλεῖο ἐξανδραποδισμοῦ τοῦ ἀνθρώπου, ἐλέγχου, χειραγωγήσεως καί φυσικῆς παρακο­λουθήσεως. Ἐκτός ἀπό αὐτή πού ἴσως ἀποτελεῖ τήν ἀπώτερη στόχευση τῶν νεοταξικῶν κέντρων, πρόκληση γιά τή ζωή καί τήν ἀξιοπρέπεια τοῦ ἀνθρώπου ἀποτελεῖ ἡ διά νόμου στανική ἀφαίρεση ζωτικῶν ὀργάνων πρός μεταμόσχευση, ἐνῷ μέ τήν ἀθρόα λαθρομετανάστευση ἐπιδιώκεται ἡ σταδιακή ἀλλοίωση τῆς πληθυσμιακῆς συνθέσεως, πού θά διευκολύνει ἀκόμη περισσότερο τήν ὑποταγή τῶν Ἑλλήνων στά κελεύσματα τῆς Νέας Τάξεως. Πρός τήν ἴδια κατεύθυνση κινεῖται καί ὁ ἐσχάτως καλλιεργούμενος νεοοθωμανισμός πού ἀναπτύσσει τήν ἰδέα φιλίας, συνεργασίας καί ἐν τέλει ὑποταγῆς στή γείτονα Τουρκία.

Ὅλα τά ἀνωτέρω καί ὅσα μεθοδεύονται μέ τά ἀλλε­πάλληλα μνημόνια, τά μεσοπρόθεσμα, τίς δανειακές συμβά­σεις καί τή φοροκαταιγίδα, μέ τίς περικοπές, τά ποικίλα «χαρά­τσια» βρίσκονται ἔξω ἀπό τή συνταγματική τάξη. Πληθώρα διατάξεων τοῦ Συντάγματος παραβιάζονται προκλητικά, κα­θώς καταλύεται ἡ ἐθνική κυριαρχία καί καταπατεῖται ἡ ὑπό τοῦ Συντάγματος προστατευόμενη «ἀξία τοῦ ἀνθρώπου» καί τῆς ζωῆς του καί ἐπίσης τά ἀνθρώπινα δικαιώματα, ὅπως τό δικαίωμα στήν προστασία τῆς ὑγείας του, τῆς οἰκογενείας, τῆς μητρότητος καί τό δικαίωμα στήν ἐργασία.

Περιγράφοντας τήν κρίση σέ ὅλο τό εὗρος της ἀναζη­τοῦμε τά αἴτιά της. Η κρίση μεθοδεύτηκε ἀπό τήν πλευρά τῶν δανειστῶν λόγω τῆς ἀπύθμενης πλεονεξίας τους μέ κακότητα καί διάθεση ἐπιβολῆς, λόγω διαφορᾶς πίστεως, νοοτροπίας καί ζωῆς ἀπ᾿ αὐτούς, ἐξ αἰτίας τῶν ἱστορικῶν καταβολῶν μας καί τῶν ἔστω ὑπολειμμάτων τοῦ ρωμαίικου πολιτισμοῦ μας. Ἀπό τή δική μας πλευρά κυριώτερο αἴτιο κρίνεται ἡ ἀποστασία μας ἀπό τή χριστιανική ζωή, τή λιτή ἀσκητική βιωτή, τή φιλαδελ­φία καί το φιλότιμο καί ἀπό τήν ἄλλη ἡ ἁμαρτία σέ ὅλες της τίς ἐκφάνσεις, καθώς καί ἡ ἀδιαφορία γιά τήν προώθηση τῆς ἀνομίας, τῆς ἀλλοτριωτικῆς παιδείας, τῆς ἄθρησκης ἀγωγῆς καί τῆς παραχαράξεως τῆς ἱστορίας μας. Ὁ δουλοπρεπής θαυμασμός πρός τήν εὐρωπαϊκή κουλτούρα καί τά ξένα πρό­τυπα μᾶς ὁδήγησαν μακριά ἀπό τά ρωμαίικα ὀρθόδοξα κεκτημένα μας. Στό ἴδιο περιβάλλον κινήθηκε καί ἡ ἑκάστοτε πολιτική ἐξουσία, τῆς ὁποίας οἱ έκπρόσωποι κατέστησαν ὑποτελῆ τή χώρα σέ ξένα κέντρα, ἐνῷ πολλοί ἐξ αὐτῶν ὠθούμενοι ἀπό διεφθαρμένα καί ἰδιοτελῆ κριτήρια φόρτωσαν μέ ὑπέρμετρο δανεισμό τήν πατρίδα μας.

Ὅσον ἀφορᾶ στήν ἀντιμετώπιση τῆς κρίσεως καί στίς προτάσεις γιά ὑπέρβασή της θεωροῦνται σημαντικά:

• Ἡ ἀντικειμενική ἐνημέρωση - ὄχι ἡ τρομοκρατική τηλεο­πτική τρομοκρατία - γιά ὅσα συμβαίνουν, χωρίς εἰ δυνα­τόν ὑπερβολική στενοχωρία πού συγχέει τήν κρίση μας.
• Ἡ ἀφύπνιση, ἡ καταπάτηση τοῦ φόβου καί ἀνάκτηση γενναίου ρωμαίικου φρονήματος. Ὁ ἀναβαπτισμός στήν ἑλλη­νική ἱστορία στή διαχρονία της καί ἡ προώθηση τῆς γνώσεώς της στό οἰκογενειακό, ἐπαγγελματικό περιβάλλον θά ἀποτε­λοῦσε ἰσχυρό βοήθημα πρός αὐτόν τόν στόχο.
• Ἡ ἐσωτερική ἀντίσταση, ὄχι ἡ ψοφοδεής ὑποταγή σέ κάθε κίνηση τῆς ἐξουσίας, πού περιλαμβάνει ὁπωσδήποτε τήν ἄρνηση παραλαβῆς τῆς ἑτοιμαζομένης κάρτας τοῦ Πολίτη καί, γιά ὅσους δύνανται, τήν ἄρνηση πληρωμῆς τῶν χαρατσιῶν.
• Ὅλα τά ἀνωτέρω δέν μποροῦν νά πραγματοποιηθοῦν ὀρθά καί ἀποτελεσματικά χωρίς τήν πνευματική τους ἀφετηρία, πού εἶναι ἡ αὐτοεξέταση ὅλων μας καί ἡ μετά δακρύων μετάνοια ἐνώπιον τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Αὐτό σημαίνει ἱερά ἐξομολόγηση, ἡ ὁποία καθαίρει καί φωτίζει τόν νοῦ μας καί ἀδιάλειπτη προσευχή - ἐπίκληση τοῦ ὀνόματος τοῦ Χριστοῦ μέ τό κομβοσχοῖνι γιά νά ἑλκύσουμε τό θεῖο ἔλεος. Ἀπό κανένα στόμα κι ἀπό καμμιά καρδιά νά μή λείψει τό «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ἐλέησόν με». Συνέπεια τῆς μετανοίας πρέπει νά εἶναι ἕνας θεανθρώπινος τρόπος ζωῆς. Βέβαια γιά ὅλα τοῦτα χρειάζεται ποιμαντική καθοδήγηση. Ἡ Ἐκκλησία μας διά τῶν Μητροπόλεων, τῶν μοναστηριῶν καί τῶν ἐνοριῶν ὀφείλει νά εἶναι θεραπευτήριο ψυχῶν, πού μέ τά πνευματικά της φάρμακα θά ἐξαλείψει τά τραύματα τῶν ἁμαρτιῶν, θά ἐπουλώσει τίς πληγές τῶν θλίψεων καί τῆς ἀπογνώσεως καί θά δώσει ἀληθινή ὀντολογική ἐλπίδα πού κανείς ντόπιος ἤ ξένος ἐπίβουλος δέν μπορεῖ νά καταργήσει.

Παράλληλα ὀφείλουμε ὅλοι ἐνθυμούμενοι ὅτι εἴμαστε «ἀλλήλων μέλη» νά συμπαρασταθοῦμε καί ἐκ τοῦ ὑστερήματος μας τοὐλάχιστον σέ ἀνθρώπους πού βρίσκονται στά ὅρια τῆς ἐπιβιώσεως καί σέ ὅσους ἀπειλοῦνται μέ κατάσχεση τῶν σπιτιῶν τους.

Ὡς Ἕλληνες Ὀρθόδοξοι ὀφείλουμε, ὅπως ἐπιτάσσει ἡ ἱστορία μας, νά κρατήσουμε ζωντανή τήν ἐλπίδα μας στόν Χριστό καί στίς πρεσβεῖες τῆς ὑπεραγίας Θεοτόκου καί ὅλων τῶν Ἁγίων μας. Ὄχι στήν ἀπελπισία, στήν κατάθλιψη καί τήν ἡττοπάθεια.

Ὁ παντοδύναμος Κύριος δύναται πάντα: «Κύριος διασκεδάζει βουλάς ἐθνῶν, ἀθετεῖ δέ λογισμούς λαῶν καί ἀθετεῖ βουλάς ἀρχόντων· ἡ δέ βουλή τοῦ Κυρίου εἰς τόν αἰῶνα μένει... Μακάριον τό ἔθνος, οὗ ἐστι Κύριος ὁ Θεός αὐτοῦ, λαός, ὅν ἐξελέξατο εἰς κληρονομίαν ἑαυτῷ» (Ψαλμ. 32,10-12).