Ξενομεταμόσχευση: γιατί καί τό σῶμα τήν ἀρνεῖται σθεναρά;

Ἀθανασίου Μπαρακίτη

Ἀφορμή γιά τό σχόλιό μας αὐτό ἀποτέλεσε ἡ εἴδηση ὅτι πρόσφατα πραγματοποιήθηκε «ξενομεταμόσχευση» καρδιᾶς σέ ἕναν 57χρονο Ἀμερικανό. Ὡς «ξενομεταμόσχευση» περιγράφεται ἡ διαδικασία τῆς μεταμόσχευσης ὀργάνων ἀπό ζῶο σέ ἄνθρωπο καί στήν προκειμένη περίπτωση μεταμόσχευση τοῦ βασικοτέρου ὀργάνου ἴσως τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος: τῆς καρδιᾶς. Ἡ εἴδηση ἔχει περίπου ὡς ἀκολούθως:

Στίς 11 Ἰανουαρίου τοῦ 2022 πραγματοποιήθηκε ἀπό ἰατρούς τοῦ ἰατρικοῦ κέντρου τοῦ Πανεπιστημίου τῆς Βαλτιμόρης μεταμόσχευση καρδιᾶς ἀπό ἕναν γενετικά τροποποιημένο χοῖρο στόν ὁποῖον εἶχαν ἀπενεργοποιηθεῖ κάποια γονίδια πού θά ὁδηγοῦσαν σέ εὐθεία καί ἄμεση ἀπόρριψη τοῦ μοσχεύματος ἀμέσως μέ τή λήψη του ἀπό τό σῶμα τοῦ ἀσθενοῦς. Οἱ γιατροί εἶχαν ἀποφανθεῖ ὅτι ὁ ἀσθενής δέν εἶχε καμία ἄλλη ἐλπίδα μέ βάση τήν πάθηση ἀπό τήν ὁποία ἔπασχε καί θά πέθαινε σύντομα. Τό ἀποτέλεσμα ἦταν ὅτι ὁ ἀσθενής πέθανε δυό μῆνες μετά τήν ἐπέμβαση ἀπό ἐπιπλοκές ὅπως ἀνέφερε τό ἀνακοινωθέν.

Τό πιό ἄμεσο πού ἔχουμε νά παρατηρήσουμε βέβαια εἶναι ὅτι μέ τήν ἐπέμβαση αὐτή στήν οὐσία ἔγινε ἐπιτάχυνση τῆς ἡμερομηνίας θανάτου τοῦ ἀσθενοῦς ἀφοῦ κανείς δέν μπορεῖ νά μᾶς βεβαιώσει ὅτι ἄν ἔμενε μέ τήν πάθησή του δέν θά ζοῦσε περισσότερο ἔστω καί λίγο. Ἔχουμε δεῖ πάρα πολλές φορές τίς προβλέψεις τῶν γιατρῶν περί τοῦ προσδοκίμου  ζωῆς ἀσθενῶν μέ συγκεκριμένες ἀσθένειες νά πέφτουν ἔξω καί αὐτό γιατί τό πότε θά «φύγει» ὁ κάθε ἄνθρωπος εἶναι ἀπόφαση τοῦ Δημιουργοῦ. Μέ τήν ἐπέμβαση αὐτή τέθηκε σχεδόν ἄμεσο τέλος στή ζωή τοῦ συγκεκριμένου ἀσθενοῦς ὁ ὁποῖος θά ὁδηγήθηκε προφανῶς νά συναινέσει στή συγκεκριμένη διαδικασία καί ἀπό τούς γιατρούς του. Σά νά λέμε «μιᾶς καί εἶσαι καταδικασμένος ἔλα νά πειραματιστοῦμε μέ τήν ξενομεταμόσχευση».

Ὅμως ἡ ξενομεταμόσχευση ἀντίκειται σέ αὐτή τήν ἴδια τή φύση τοῦ ἀνθρώπου ὡς Θεοειδοῦς ὄντος. Διαβάζομε στό Βιβλίο τῆς Γενέσεως: (Κεφ. Α΄στίχ 24) «Καί εἶπεν ὁ Θεός: ἐξαγαγέτω ἡ γῆ ψυχήν ζῶσαν κατά γένος. Καί ἐγένετο οὕτως. Καί ἐποίησεν ὁ Θεός τά θηρία τῆς γῆς κατά γένος, καί τά κτήνη κατά γένος αὐτῶν καί πάντα τά ἑρπετά τῆς γῆς κατά γένος αὐτῶν.» Καί παρακάτω στό ἴδιο κεφάλαιο στόν στίχο 27 διαβάζουμε: «καί ἐποίησεν ὁ Θεός τόν ἄνθρωπον, κατ’ εἰκόνα Θεοῦ ἐποίησεν αὐτόν, ἄρσεν καί θῆλυ ἐποίησεν αὐτούς.»  καί παρακάτω (κεφ Β΄, στίχ. 7) «Καί ἔπλασεν ὁ Θεός τόν ἄνθρωπον, χοῦν ἀπό τῆς γῆς, καί ἐνεφύσησεν εἰς τό πρόσωπον αὐτοῦ πνοή ζωῆς, καί ἐγένετο ὁ ἄνθρωπος εἰς ψυχήν ζῶσαν.» Ἀπό τά παραπάνω χωρία μποροῦμε ἀβίαστα νά συνάγουμε τό συμπέρασμα ὅτι ὁ Θεός ξεχώρισε τόν ἄνθρωπο ἀπό τή στιγμή τῆς δημιουργίας του. Ἐνῶ τά ζῶα (κτήνη) τά ἔφτιαξε διά τοῦ λόγου του, τόν ἄνθρωπο τόν ἔπλασε μέ ξεχωριστή ἐνέργεια, ἔβαλε «Προσωπική ἐργασία» ξεχωρίζοντάς τον ἔτσι ἀπό τά ζῶα καί ὄχι μόνο αὐτό ἀλλά τόν ἔπλασε κατ’ «εἰκόνα του» καί τοῦ ἐνεφύσησεν «πνοή ζωῆς» τήν ψυχή τή ζῶσα του. Ὁ ἄνθρωπος δηλαδή ἐπλάστηκε ὡς ἕνα Θεοειδές Ὄν νά εἰκονίζει τόν Θεό καί νά τοῦ μοιάζει θά λέγαμε στήν καθομιλουμένη (ἄν μᾶς ἐπιτραπεῖ αὐτή ἡ ἀπόδοση τοῦ «κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν»). Ἀπό αὐτό καί μόνο τό χαρακτηριστικό ὁδηγούμαστε στό συμπέρασμα ὅτι ἡ ἀνάμιξη τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος μέ αὐτό τῶν ζώων εἶναι ἀνεπίτρεπτη. Ἀντιβαίνει στή Θεία Τάξη τῆς Δημιουργίας. Δέ χρειάζεται καί πολύ σκέψη γιά νά ἀντιληφθοῦμε γιατί μπῆκε αὐτή ἡ ἀσφαλιστική δικλεῖδα πού ἀποτρέπει τό ἀνθρώπινο σῶμα νά δεχτεῖ ὄργανο ἀπό ζῶο. Ξέρουμε πολύ καλά ὅλοι ὅτι γιά νά ἐπιτευχθεῖ αὐτή ἡ ἐπέμβαση ἀφ’ἑνός ἀπό τό σῶμα τοῦ χοίρου, ἀφαιροῦνται κάποια γονίδια καί ἀφ΄ἑτέρου ὁ λήπτης μετά τήν ἐπέμβαση λαμβάνει ἰσχυρά ἀνοσοκατασταλτικά. Δηλαδή τό σῶμα τοῦ λήπτη δέχεται ἰσχυρή βία νά ἀποδεχτεῖ κάτι στό ὁποῖο ἀντιδρᾶ. (Τό ἀνθρώπινο σῶμα δέν ἀντιστέκεται στίς συμβατικές θεραπεῖες, ἀνακουφίζεται ἀπό αὐτές καί τίς δέχεται· ἐδῶ ὅμως γιατί ἀντιδρᾶ ἔτσι; Δέ μᾶς προβληματίζει αὐτό;)

Ἄν προχωρήσουμε ἀκόμα παραπέρα στό Θέμα τῆς Ἀνάστασης τά πράγματα δυσκολεύουν ἀκόμα περισσότερο. Πῶς θά ἀναστηθεῖ αὐτός ὁ ἄνθρωπος μέ τή καρδιά τοῦ χοίρου; Πῶς θά συμμετάσχει στήν αἰώνια τοῦ Θεοῦ Βασιλεία ὄργανο ζώου; Ξέρουμε ὅτι ἡ συμμετοχή μας στήν αἰώνια Βασιλεία τοῦ Θεοῦ θά εἶναι ψυχή τε καί σώματι.

Ἐκτός αὐτοῦ ὅμως ὁ δυστυχής αὐτός ἄνθρωπος πού δέχτηκε στό σῶμα του τήν καρδιά τοῦ χοίρου ἀποκλείεται καί ἀπό τό μυστήρια της ἐκκλησίας.

Βάπτισμα:

Τό Ἅγιον Βάπτισμα ἀποτελεῖ τό πρῶτο μυστήριο στό ὁποῖο συμμετέχει ὁ ἄνθρωπος καί τοῦ ἀνοίγει τήν πόρτα τῆς εἰσόδου στό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας. Μέ τό Βάπτισμα ἀπαλλάσσεται ὁ ἄνθρωπος ἀπό τό «βαρίδι» τοῦ προπατορικοῦ ἁμαρτήματος καί ἀποκτᾶ τή δυνατότητα τῆς συμμετοχῆς σέ ὅλη τη σωτηριολογικη ζωή τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας καί ἐντέλει καί στήν Ἀνάστασή του. Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος στό βιβλίο του : «Μελέται περί τῶν Θείων Μυστηρίων» στό Β΄ Μέρος, «Περί τοῦ Μυστηρίου τοῦ Βαπτίσματος», ἀναφέρει μεταξύ ἄλλων ὅτι: «Τό βάπτισμα εἶναι οἰωνοί ἡ βάπτιση τῶν λοιπῶν μυστηρίων· δίχως αὐτό κανένα μυστήριο δέν τελεῖται καί ἐπειδή ἔχει Θεία σύσταση εἶναι μυστήριο, πού μεταδίδει τή χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος». Πῶς θά συμμετάσχει λοιπόν τό σῶμα τοῦ χοίρου σέ αὐτό τό μυστήριο; Ἄν ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἤδη βαπτισμένος τότε πῶς θά συνενωθοῦν τά δυό σώματα: Τό ἀνθρώπινο καί βαπτισμένο μέ τό ζωικό; Ἄν δέν εἶναι βαπτισμένος πῶς θά μπορέσει νά βαπτιστεῖ κάποια στιγμή στή ζωή του (ἄν τό θελήσει κάποτε) φέροντας ἐπάνω του ζωικό σῶμα;

Θεία Κοινωνία:

Μέ τή Θεία Κοινωνία γινόμαστε ἕνα μέ τή Θεία Σάρκα. Σύμφωνα μέ τόν Ἅγιο Συμεών τόν νέο Θεολόγο: «Τρώγοντας ὅμως τήν παναμώμητη σάρκα Του, δηλαδή τά θεῖα μυστήρια, γινόμαστε πραγματικά ἐξ ὁλοκλήρου σύσσωμοι καί συγγενεῖς Του, σύμφωνα καί μ’ αὐτά πού λέγει ὁ θεῖος Παῦλος ὅτι δηλαδή «εἴμαστε ὀστοῦν ἀπό τά ὀστᾶ Του καί σάρκα ἀπό τήν σάρκα Του», καί πάλι «ἀπό τό πλήρωμα τῆς θεότητάς Του, ἐμεῖς», δηλαδή ὅλοι, «ἐλάβαμε χάρη ἀντί χάριτος» . Ἔτσι λοιπόν γινόμαστε, καί ἐξομοιωνόμαστε μέ τόν ἴδιο τόν φιλάνθρωπο Θεό καί Δεσπότη μας κατά χάριν, ἀνακαινισμένοι καί ἀνανεωμένοι στήν ψυχή, ἄφθαρτοι καί ἀναστημένοι ὡς ἐκ νεκρῶν ζωντανοί βλέπομε Αὐτόν πού ἀξιωθήκαμε νά γίνομε ὅμοιοί Του, ὅπως κάποιος θά μποροῦσε νά δεῖ τό πρόσωπο τοῦ φίλου του ἀπό μακριά καί νά διαλεχθεῖ μαζί του καί νά μιλήσει καί ν’ ἀκούσει τή φωνή του (Φιλοκαλία τόμος 19Β, σελ 129). Εἶναι ξεκάθαρο ὅτι τό σῶμα τοῦ ἀνθρώπου ἑνώνεται μέ τό Θεῖο Σῶμα καί αὐτό νομίζουμε ἀποκλείει τήν ἀνάμιξη τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος μέ ζωικά ὄργανα.

Θά μπορούσαμε βεβαίως νά ἐπεκταθοῦμε καί σέ ὅλα τά μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας καθώς σέ ὅλα ὑπάρχει συμμετοχή καί τοῦ Σώματος ἀλλά νομίζουμε ὅτι ὅσα ἤδη παραθέσαμε ἀποτελοῦν ἤδη πολύ δυναμικό ἀνάχωμα ἀπέναντι σέ αὐτή τή πρακτική.

Θά ἔρθουμε ὅμως καί σέ ἕνα ἀκόμα ἐπιχείρημα πού ὀρθώνει ἡ πλευρά ὅσων ὑποστηρίζουν τήν ξενομεταμόσχευση, ὅτι δηλαδή: «ἐντάξει κάναμε ὅ,τι μπορούσαμε μέ τήν κλασική ἰατρική καί δέν στάθηκε δυνατό νά θεραπεύσουμε τόν ἄνθρωπο. Ὁ ἄνθρωπος δέν ἔχει ἄλλη ἐλπίδα.» Σέ αὐτή τήν περίπτωση τήν ἀπάντησή μας τή δίνουν πάρα πολλοί ἅγιοι ἀλλά θά παραθέσουμε δυό συγχρόνους πού μᾶς εἶναι καί γνώριμοι καί μιλᾶνε τή γλώσσα τῆς ἐποχῆς καί μᾶς ἀγγίζουν καί εὐκολότερα:

Ἅγιος Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης:

«Τό φάρμακο μέ τό ὁποῖο καταπολεμεῖται ὁ καρκίνος εἶναι πολύ εὔκολο καί οἱ γιατροί τό “συναναστρέφονται” καθημερινά καί τό ἔχουν μπροστά στά μάτια τους, ὅπως - μέ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ - κι ἐγώ τό γνωρίζω.

 Ὁ Θεός ὅμως δέν τούς τό ἀποκαλύπτει, γιατί τά τελευταῖα χρόνια ἐξ αἰτίας αὐτῆς τῆς ἀσθένειας ἔχει γεμίσει ὁ Παράδεισος».

Ἀπό τήν παραπάνω ἔκφραση τοῦ Ἁγίου μποροῦμε εὔκολα νά καταλάβουμε ὅτι ἡ ἀσθένεια μπορεῖ νά συντελέσει καί στή σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου καί ἄν εἶναι τέτοια πού νά μή θεραπεύεται τότε ὑπάρχει λόγος καί μάλιστα σοβαρός καί δέν πρέπει νά καταφεύγουμε σέ τέτοιες μεθόδους προκειμένου νά τήν ἀποφύγουμε.

Ἁγίου Παϊσίου: Περί Ὑγείας:

«Ἄν ξέραμε τί ὠφέλεια ἔχουμε ἀπό τίς ἀρρώστιες δέν θά θέλαμε νά γίνουμε καλά, θά θέλαμε νά ὑπομείνουμε γιά νά πάρουμε μία καλύτερη θέση στόν παράδεισο καί δέν θά παρακαλούσαμε νά κάνει προσευχή ὁ παπα-Στέφανος νά γίνουμε καλά (γέλια). Γιατί παπα-Στέφανέ μου τό ‘κανες αὐτό; Ἀφοῦ ἤξερες παπα-Στέφανε; Γιατί μοῦ τόκανες αὐτό; Ἄς μοῦ ’λεγες καλά-καλά καί ἄς μήν ἔκανες προσευχή. Γιατί παπα-Στέφανε; (Γελοῦσε).»

Κυριολεκτικά ἄν ξέραμε τήν ὠφέλεια ἀπό τίς ἀρρώστιες δέν θά θέλαμε νά γίνουμε καλά καί ὄχι νά ψάχνουμε νά ἑνωθοῦμε μέ τό σῶμα τῶν ζώων γιά νά κερδίσουμε μερικές ἡμέρες ζωῆς ἀκόμα (ἄν τίς κερδίσουμε καί αὐτές δηλαδή) καί μετά τί;

Τέλος, θέλοντας νά ἀπευθυνθοῦμε καί σέ ὅσους πιθανόν νά διαβάσουν αὐτή τήν ἐπιστολή ἀλλά δέν πιστεύουν, τότε ἀπομένει ἕνα ἀκόμα ἐρώτημα πού θά πρέπει νά ἀπαντήσουν καί στόν ἑαυτό τους ἀλλά καί σέ ἐμᾶς: «Γιατί τό σῶμα ἀρνεῖται κατηγορηματικά νά δεχτεῖ ζωικό ὄργανο ἀναγκάζοντας τούς ἐπιστήμονες νά ἀσκήσουν τεράστια βία καί στό σῶμα τοῦ ζώου ἀλλοιώνοντάς το μέ ἀνθρώπινα γονίδια ἤ ἀφαιρώντας του δικά του γονίδια; ἀλλά καί στό σῶμα τοῦ ἀσθενοῦς ναρκώνοντάς το μόνιμα μέ ἀνοσοκατασταλτικά»; Ἡ ἄρνηση αὐτή δέν σημαίνει κάτι;

Μέ τιμή

Μπαρακίτης Ἀθανάσιος

Ἠλεκτρολόγος Μηχανικός