Περί τῆς ἐπικειμένης «Ἁγίας» καί «Μεγάλης» Συνόδου

Τοῦ π. Ἀθανασίου Μυτιληναίου.

Σέ ὀρθόδοξα πλαίσια κινεῖται καί ἡ σκέψη τοῦ μακαριστοῦ ἀρχιμανδρίτου π. Ἀθανασίου Μυτιληναίου, ὁ ὁποῖος διετέλεσε ἡγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίου Δημητρίου Κομνηνείου στό Στόμιο Λαρίσης, καί, κατά κοινή ὁμολογία, ἦταν ὀρθοδοξότατος στό φρόνημα, ἐμβριθής μελετητής τῶν Ἁγίων Πατέρων καί τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί ὁ καλύτερος καί πιστότατος ἑρμηνευτής καί ἀναλυτής της στόν 20ό αἰῶ. Ὁ π. Ἀθανάσιος σέ μιά ὁμιλία του τό 1991, ἑρμηνεύοντας τό 15ο κεφάλαιο τῶν Πράξεων τῶν Ἀποστόλων, ἀναπτύσσει τά σχετικά μέ τήν Ἀποστολική Σύνοδο καί τήν συγκρίνει μέ τήν μέλλουσα Πανορθόδοξη Σύνοδο. Ἔχει, ὅπως θά διαπιστώσουμε, καί πολλές ἀναφορές στόν ὅσιο Ἰουστῖνο Πόποβιτς.

Λέει, λοιπόν: «Ὁ σκοπὸς μιᾶς Συνόδου εἶναι νὰ φέρει τὴν εἰρήνη… Φημολογεῖται ἡ συγκρότηση μιᾶς Συνόδου Οἰκουμενικῆς, ἡ ὁποία θὰ γίνει στὶς μέρες μας… Ἐρωτοῦμε: τί θὰ περιέχει αὐτὴ ἡ Σύνοδος; Δηλαδὴ μὲ τί θὰ ἀσχοληθεῖ;…Ὅπως λέει ὁ π. Ἰουστῖνος Πόποβιτς, εἶναι χαρακτηριστικό, πὼς σὲ κάθε προσυνοδική ἐργασία, ποὺ γίνεται, αὐτῆς τῆς Πανορθοδόξου Συνόδου, ἀλλάζουν καὶ τὰ πράγματα. Καὶ ἔτσι δὲν μένει κάτι σταθερό. Αὐτὸ βέβαια τὸ κατακρίνει ὁ π. Ἰουστῖνος. . . 

Εἶναι, ὅμως, καὶ κάτι ἄλλο. Ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι θὰ συγκαλέσουν τὴν Σύνοδο, ἢ ἐκεῖνοι, ποὺ θὰ παρακαθίσουν στὴ Σύνοδο, ποιοί θὰ εἶναι; Οἱ Ἐπίσκοποι, ποὺ θὰ καθίσουν, γιὰ νὰ συζητήσουν τὰ θέματα τῆς Συνόδου, σὲ ποιά πνευματικὴ κατάσταση βρίσκονται; Ὀρθοδοξοῦν ἢ δὲν ὀρθοδοξοῦν;

Αὐτοὶ, λοιπὸν, οἱ ἄνθρωποι, ἅμα θὰ καθίσουν στὸ τραπέζι τῶν συζητήσεων, θὰ κινηθοῦν ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ; Εἶναι πολὺ σοβαρὰ πράγματα. Προσέξτε! Οἱ σκοτεινὲς δυνάμεις ἔχουν ἤδη χαλκεύσει καὶ ἔχουν ἤδη πείσει αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους, ποὺ ἔχουν οἰκουμενιστικὲς θέσεις. Βεβαίως, εἶναι Οἰκουμενιστές! Δυστυχῶς, πλὴν ἐξαιρέσεων. Λοιπόν, στὸ σχέδιο τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων, ποὺ ἔχουν ἐγκλωβίσει ἤδη τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ὑπάρχει τὸ ἑξῆς σχέδιο: Νὰ ἐπέλθει ἡ «ἕνωση τῶν ἐκκλησιῶν». Ὀρθοδοξίας, Ρωμαιοκαθολικισμοῦ καὶ Προτεσταντισμοῦ. Αὐτὴ εἶναι ἡ πρώτη φάση.

Ἀλλὰ, δὲν σταματάει τὸ κακὸ ἐκεῖ. Ἔχουμε ἀκόμα μία φάση. Εἶναι ἡ φάση ἑνώσεως τοῦ Χριστιανισμοῦ, μὲ τὰ τρία αὐτὰ (Ὀρθοδοξία, Ρωμαιοκαθολικισμὸς καὶ Προτεσταντισμὸς), μὲ τὶς ἄλλες θρησκεῖες. Ὅλα αὐτὰ ἤδη ἔχουν μπεῖ σὲ δοκιμασία. Δηλ., ὅπως, ὅταν θέλουμε νὰ κάνουμε μία θεατρικὴ παράσταση, γίνεται μία δοκιμή καὶ δεύτερη καὶ Τρίτη, καί μετὰ γίνεται μία πρόβα τζενεράλε, μία γενικὴ πρόβα. Ὅλες αὐτὲς οἱ συναντήσεις, ποὺ γίνονται, πότε ἐδῶ καὶ πότε ἐκεῖ, καὶ ποὺ συμμετέχουν, δυστυχῶς, καὶ ὀρθόδοξοι, μὰ στὴν Εὐρώπη εἶναι, μὰ στὴν Ἀμερική, εἶναι καμώματα τῆς γενικῆς πρόβας. Νὰ δοῦν πῶς πάει τὸ πρᾶγμα. Ὥστε, λοιπὸν, τὸ μεθεπόμενο βῆμα εἶναι αὐτό. Εἶναι ἡ ἕνωση ὅλων τῶν θρησκειῶν.

Μὰ, σᾶς ἐρωτῶ: Τότε γιατί νὰ εἶμαι Χριστιανός; Καὶ ἂν λέμε ὅτι ὁ Χριστιανισμὸς σώζει καὶ τίποτα ἄλλο δὲν σώζει, ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία σώζει καὶ τίποτα ἄλλο δὲν σώζει, τότε; Τότε τὸ κριτήριο δὲν εἶναι πιὰ ἡ σωτηρία. Ποιό θὰ εἶναι τὸ κριτήριο; Τὸ κριτήριο εἶναι κάτι ἄλλο. Ἂς ποῦμε ὅτι εἶναι πολιτικό. Ἂς ποῦμε ὅτι εἶναι κοινωνικὸ τὸ κριτήριο. Διότι, μὴν ξεχνᾶτε, οἱ σύγχρονοι ἡγέτες, οἱ πολιτικοὶ ἡγέτες σὲ ὅλο τὸν κόσμο, τὴν θρησκεία τὴν βλέπουν σὰν ἕνα στοιχεῖο, μέ τό ὁποῖο μπορεῖ κανεὶς νὰ ἐπηρεάζει τὰ πλήθη, νὰ ἐπηρεάζει τοὺς λαούς.

Ἂν ἔτσι ἔχουν τὰ πράγματα, δὲν τούς ἐνδιαφέρει τὸ φαινόμενο, ποὺ λέμε σωτηρία, τοὺς εἶναι τελείως ἀδιάφορο. Θὰ ἔχουν ἐπιτύχει κάτι ἄλλο· τὴν λεγομένη παγκόσμια «εἰρήνη» καὶ τὴν παγκόσμια «ἀγάπη». Γι’ αὐτὸ πολὺ ὀρθά, ἐστάλη μήνυμα ἀπὸ τὸν Ἅγιο Φλωρίνης (τόν μακαριστό Αὐγουστῖνο Καντιώτη). Ναί, εἶπε, ἀγάπη, ἀλλὰ «ἐν ἀληθείᾳ». Καὶ αὐτὸ τὸ «ἀγάπη ἐν ἀληθείᾳ»εἶναι φράσεις τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου.

Θὰ ἔχουμε «εἰρήνη» στὴν κοινωνία, στὸν κόσμο. Δὲν θὰ ἔχουμε πολέμους, θὰ ἔχουμε «ἀγάπη». Ἐκεῖ σταματᾶμε; Πέστε μου, πότε ἐμφανίστηκε μεγαλύτερη αἵρεση ἀπὸ αὐτὴ ἐδῶ, τὴν ὁποία σερβίρει, ἡ παναίρεση, κατὰ τὸν π. Ἰουστῖνο, τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Τὸ ἀντιλαμβάνεστε; Δὲν ἔχουμε τὸ στοιχεῖο τῆς σωτηρίας, καὶ συνεπῶς ματαιοπονοῦμε. Κατεβάσαμε τὸν Χριστιανισμό, στὸ ἐπίπεδο τοῦ κοινωνισμοῦ.

Λοιπόν, αὐτὰ ποὺ λέμε, μὲ κύριο στοιχεῖο τήν μέλλουσα Σύνοδο, ξέρετε ὅτι ἀποτελοῦν ἕναν πειρασμὸ στὸν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας παγκοσμίως. Ναί, ἕνας πειρασμός. Αὐτὸς ὁ πειρασμός ξέρετε τί ἐπιδιώκει νὰ ἐπιτύχει; Καὶ γιατὶ εἶναι πειρασμός; Γιατὶ, θὰ προσπαθήσει νὰ ξεθωριάσει τὸ Θεανθρώπινο πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἐκεῖ, ποὺ ὁ Ἄρειος δὲν τὰ κατάφερε, καὶ ἐκεῖ, ποὺ ὁ Μονοφυσιτισμὸς δὲν τὰ κατάφερε, ὁ Οἰκουμενισμὸς ἔβαλε μπροστὰ νὰ τὰ καταφέρει. Διότι, ὅταν ξεθωριάσουν καὶ τὸ ἀνθρώπινο καὶ τὸ θεῖο στοιχεῖο στὸ πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, τότε τί ἔχουμε;

Αὐτὸς ὁ πειρασμὸς φαίνεται ὅτι θὰ εἶναι ὁ τελευταῖος τῆς ἱστορίας. Πειρασμός δεινός, διότι εἶναι προφητευμένο. Τὸ προφητεύει ὁ Χριστός καὶ εἶναι στὸ βιβλίο τῆς Ἀποκαλύψεως. Ἀκοῦστε τί λέει: «Ὅτι ἐτήρησας τὸν λόγον τῆς ὑπομονῆς μου, κἀγώ σε τηρήσω ἐκ τῆς ὥρας τοῦ πειρασμοῦ, τῆς μελλούσης ἔρχεσθαι ἐπὶ τῆς οἰκουμένης ὅλης πειρᾶσαι τοὺς κατοικοῦντας ἐπὶ τῆς γῆς. Ἔρχομαι ταχύ, κράτει ὃ ἔχεις ἵνα μηδεὶς λάβῃ τὸν στέφανόν σου». Ἐπειδὴ, λέγει, ἐσὺ φύλαξες (τήρησες) τὸν λόγο τῆς ὑπομονῆς Μου, καὶ Ἐγὼ θὰ σὲ φυλάξω. Ἐδῶ δηλ. ὁ λόγος τῆς ὑπομονῆς τοῦ Χριστοῦ τί εἶναι; Εἶναι ἡ ὑπομονὴ, ποὺ δίδει ὁ Χριστὸς σ’ὲκείνους, ποὺ πῆραν τὴν ἀποφάσι νὰ μείνουν κοντά στὸν ἀνόθευτο Χριστό. Δηλ. σέ ὅ,τι ἀφορᾶ στὸ νὰ ἔχεις ὑπομονὴ καὶ να μὲ κρατᾶς ἐμένα τὸν Κύριο μέσα σὲ ἀντίξοες καταστάσεις. Ἐπειδὴ τήρησες, κι Ἐγὼ θὰ σὲ τηρήσω, θὰ σὲ φυλάξω. Ἀπὸ ποῦ θὰ σὲ φυλάξω; Ἀπὸ τὴν ὥρα τοῦ πειρασμοῦ, ποὺ πρόκειται νὰ ἔλθει ἐπὶ τῆς οἰκουμένης ὅλης! Πολὺ μεγάλος πειρασμός. Ἀλλ’«ἔρχομαι ταχύ», γρήγορα. Κράτα καλὰ ἐκεῖνο, τὸ ὁποῖο ἔχεις, γιὰ νὰ μὴν πάρει κανεὶς τὸ στεφάνι τῆς τιμῆς σου καὶ τῆς δόξης σου.

Ἀλλὰ, προσέξτε ἐδῶ! Ποιός εἶναι ὁ πειρασμὸς αὐτός; Εἶναι γραμμένο. Ὁ πειρασμὸς αὐτός, ἀφοῦ θὰ καλύπτει ὁλόκληρη τὴν οἰκουμένη, δὲν θὰ εἶναι παρὰ ἡ μεγάλη νοθεία τῆς πίστεως στὸ Θεανθρώπινο πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ. Καὶ αὐτὸ θὰ τὸ πετύχει μόνο ὁ Οἰκουμενισμός, ἀφοῦ θὰ ἑνωθεῖ μὲ τὶς ἄλλες θρησκεῖες. Ἔτσι ὁ Οἰκουμενισμὸς κατ’ οὐσίαν προσβάλει τὸ Θεανθρώπινο πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ μέχρι νὰ τὸ ἐξαφανίσει. Ἀλλά, ἀφοῦ τήν ἐξαφάνιση τοῦ Θεανθρωπίνου προσώπου τοῦ Χριστοῦ θὰ τήν κάνει ὁ Ἀντίχριστος, τότε τί εἶναι ὁ Οἰκουμενισμός; Εἶναι ἀντίχριστος μέθοδος, ἀντίχριστος τρόπος.

«Κράτει ὃ ἔχεις». Τί ἔχεις; Αὐτὸ, ποὺ ἔχουμε, ἀγαπητοί μου, εἶναι ἡ πίστη, ἡ ὀρθὴ πνευματικότητα καὶ ἡ ὀρθὴ ὁμολογία. Τρία πράγματα. Ἡ ὀρθὴ πιστὴ εἶναι ἐκείνη, ἡ ὁποία γεννάει τὴν ὀρθὴ πνευματικότητα.

Ἔτσι, οἱ πιστοί, ἀγαπητοί μου, ὅταν βλέπουν τέτοιες Συνόδους καὶ οἰκουμενιστές συνέδρους, πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ χαίρουν, ὅπως ἔχαιραν τότε οἱ παραλῆπτες τῆς ἐπιστολῆς τῆς Ἀποστολικῆς Συνόδου; «Ἐχάρησαν», λέγει. Εἶχαν τοὺς λόγους τους νὰ χαίρονται. Σήμερα δὲν ἔχουμε τοὺς λόγους μας νὰ χαιρόμαστε. Οἱ πιστοὶ χαίρονται μόνο γιὰ ὅ,τι εἶναι σύμφωνο μὲ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον. Μόνο τότε χαίρονται»!