«Ἄς ἑνώσουμε τίς προσευχές μας μέ τούς Ὀρθόδοξους ἀδελφούς μας γιά τήν Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδο τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία ἀρχίζει σήμερα στήν Κρήτη».

Σχόλιο δικό μας:

Μέ δυσκολία θά μποροῦσε νά κατανοήσει κανείς ἕναν χαιρετισμό ἀπό τόν Πάπα Φραγκίσκο πρός τούς «Ὀρθόδοξους ἀδελφούς» ὅταν οἱ σύνοδοι τοῦ ἐνάτου καὶ δεκάτου τετάρτου αἰῶνος τόν ἔχουν ἤδη ἀποκηρύξει ἀπό «Ἀδελφό», κάτι τό ὁποῖο σίγουρα τό γνωρίζει.

Πρωτοπρεσβύτερος Ἰωάννης Φωτόπουλος

Οὐσία γάρ τῆς καθ΄ἡμᾶς ἱεραρχίας ἐστί τά θεοπαράδοτα λόγια, ἤγουν ἡ τῶν θείων Γραφῶν ἀληθινή ἐπιστήμη, καθώς ὁ μέγας ἀπεφήνατο Διονύσιος∙εἰ δέ ἀμφισβητοίη, καί μή ἀσμενίζοι οὕτω ποιεῖν τε καί διδάσκειν, μή χειροτονεῖσθαι...

 (Β΄Κανών τῆς Ζ΄ Οἰκουμ. Συνόδου)

Τά «θεοπαράδοτα λόγια», ἡ «ἀληθινή ἐπιστήμη» τῆς Ἁγίας Γραφῆς εἶναι ἡ βάση τῆς ἱερωσύνης μας, τό θεμέλιο τῆς ποιμαντικῆς μας καί τῆς ζωῆς μας. Μέ βάση τήν Ἁγία Γραφή πρέπει νά ζοῦμε καί νά διδάσκουμε.  Καί πρέπει νά τό κάνουμε ὄχι ἀμφισβητώντας τά γεγραμμένα, ἀλλά μέ πίστη καί βεβαιότητα στήν ἀλήθεια τῶν θείων Γραφῶν καί μέ χαρά («ἀσμενίζω» σημαίνει κάνω κάτι μέ χαρά καί εὐχαρίστηση).  Ἀλλιῶς δέν μποροῦμε, σύμφωνα μέ τήν Ζ΄ Οἰκουμ. Σύνοδο, νά εἴμαστε ἱερεῖς καί ποιμένες.

Ἀρχ/του Παύλου Ντανᾶ
ΙΕΡΟΚΗΡΥΚΟΣ

Ὁ Χριστιανισμός, ἀγαπητοί μου, εἶναι Θεία Ἀποκάλυψη, δέν εἶναι ὅπως οἱ ἄλλες θρησκεῖες, τίς ὁποῖες διαμόρφωσε ὁ ἄνθρωπος μόνος του - μέ τίς δικές του πνευματικές δυνάμεις - καί μέ τήν φαντασία του ἤ τούς δαίμονες. Οἱ πηγές τῆς χριστιανικῆς πίστεως, κατά τήν ὀρθόδοξη διδασκαλία, εἶναι δύο: Ἡ Ἁγία Γραφή καί Ἡ Ἱερά Παράδοση.

Αὐτά τά δύο μεγέθη παρέχουν ὅλη τήν Θεία Ἀποκάλυψη, γραπτή καί ἄγραφη, δηλαδή καθετί πού ἀποκάλυψε ὁ Θεός στούς ἀνθρώπους διά θεοπνεύστων καί ἁγίων ἀνδρῶν καί διά τοῦ Υἱοῦ Του, τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, γιά τήν σωτηρία μας καί τήν ἵδρυση τῆς βασιλείας Του στή γῆ.

Ποιές εἶναι, ὅμως, οἱ πηγές τῆς Θείας Ἀποκαλύψεως: α) Εἶναι, ἡ Ἁγία Γραφή, ἀποτελούμενη ἀπό τήν Παλαιά Διαθήκη, ἡ ὁποία περιλαμβάνει 49 βιβλία καί τήν Καινή Διαθήκη πού περιλαμβάνει 27 βιβλία καί β) Ἡ Ἱερά Παράδοση, ἡ ὁποία περιλαμβάνει τό Σύμβολο τῆς Πίστεως, τή διδασκαλία καί τίς ἀποφάσεις τῶν Ἁγίων Οἰκουμενικῶν Συνόδων, ἀλλά καί τά συγγράμματα τῶν Ἁγίων Πατέρων.

Ἀρχ/του Παύλου Ντανᾶ
ΙΕΡΟΚΗΡΥΚΟΣ

Συχνά – πυκνά στήν ζωή μας ἀπελπιζόμαστε, τά χάνουμε καί νομίζουμε ὅτι δέν κάνουμε τίποτα.

Ἐν τῷ μεταξύ καί ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖο ζοῦμε εἶναι ὑποτονικός. Ξεκινάει ἀπ’ τήν διατροφή -πού θέλουμε νά εἶναι “light”, “0%,,- μέχρι καί τά θεάματα, τά ἀκούσματα, τήν διασκέδαση, τήν ἐνδυμασία, τήν φιλία, τόν τρόπο συμπεριφορᾶς μας. Ἐπικρατεῖ γενικά μία κουφότητα καί ἐλαφρότητα.

Ἀλλά καί στήν πνευματική μας ζωή, μᾶς καταλαμβάνει μία χαλαρότητα καί ραθυμία. Δέν θέλουμε νά κουραστοῦμε, νά  κακοπαθήσουμε, νά κάνουμε τίς λίγες μετάνοιες, νά ἐπιμείνουμε στήν προσευχή, νά ἐμβαθύνουμε στό λόγο τοῦ Θεοῦ, νά πᾶμε νωρίς τό πρωί στήν ἐκκλησία, νά συμπάσχουμε στόν πόνο τοῦ ἄλλου, μέ ἀποτέλεσμα νά αἰσθανόμαστε ἕνα συναισθηματικό κενό. Κι ὅταν μᾶς ἔρχονται πειρασμοί, τά χάνουμε καί ὀλιγοπιστοῦμε. Μᾶς διακατέχει μία προχειρότητα.