Περὶ τῆς οἰκουμενιστικῆς φιέστας στὴ Νίκαια καὶ τὴν Κωνσταντινούπολη
ΕΣΤΙΑ ΠΑΤΕΡΙΚΩΝ ΜΕΛΕΤΩΝ
Στὴν ἑορτὴ τοῦ Ἀποστόλου Ἀνδρέου, τοῦ ἀγωνιστῆ καὶ μάρτυρα τῆς Ἀληθείας, εἴδαμε ἐν τόπῳ Ἁγίῳ νὰ στεφανώνεται τὸ ψεῦδος. Μὲ ἀφορμὴ τὰ 1700 χρόνια ἀπὸ τὸν θρίαμβο τῆς Ὀρθοδοξίας στὴν Α’ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο, ὁ νέος Πάπας τῆς Ρώμης κ. Λέων Πρίβοστ καὶ ἄλλοι ἐπί κεφαλῆς ἑτεροδόξων κοινοτήτων, συμπροσευχήθηκαν μὲ Ὀρθοδόξους Ἐπισκόπους, σὰν νὰ ἔχουν κοινὴ πίστη, ἀνταλλάσσοντας φιλοφρονήσεις καὶ παχιὰ λόγια ἀγάπης καὶ ἑνότητας.
Εἰδικότερα ὁ κ. Λέων, ἔγινε δεκτὸς μὲ τιμὲς κανονικοῦ Πατριάρχου, θυμιάματα, λειτουργικὴ μνημόνευση, λειτουργικὸ ἀσπασμό, ἀπαγγελία τῆς Κυριακῆς Προσευχῆς, κοινὴ εὐλογία πρὸς τὸ λαὸ μὲ τὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη, ἐμμελῆ ἀπόδοση «πολυχρονίου», ὅπως δυστυχῶς εἶχε συμβεῖ καὶ μὲ τοὺς δύο προκατόχους του.
Παγιώθηκε, ἐλλείψει ὀρθοδόξων ἀντιδράσεων, αὐτὴ ἡ ἀντικανονικὴ πρακτικὴ καὶ περάσαμε ἀπὸ τὸ ἐπίπεδο τῶν ἀπαγορευμένων ἀπὸ τοὺς Κανόνες συμπροσευχῶν καὶ σὲ ἄλλες ἀντικανονικὲς λατρευτικὲς ἐνέργειες, ποὺ ἑδραιώνουν στὴν πλάνη τοὺς παπικούς, καθὼς δίνουν ψευδῆ εἰκόνα ἑνότητας καὶ ὁμοιότητας στὴν πίστη.
Ὁ συμπαθὴς ὡς ἄνθρωπος κ. Πρίβοστ, ἐκπροσωπεῖ ἕναν θεσμό, τὸ Πατριαρχεῖο τῆς Ρωμης ποὺ στὸ πρόσωπο τῶν προκατόχων του ἔχει ἐκπέσει συνειδητὰ καὶ πεισματικὰ ἀπὸ τὴν θέση ποὺ κατεῖχε ὡς πρῶτο μεταξὺ ἴσων τῶν παλαίφατων Πατριαρχείων. Μετὰ ἀπό τόσες δεκαετίες διαλόγων, σὲ ποιά ἀπὸ τὶς παπικὲς πλάνες ἔχουν ὑποχωρήσει οἱ Λατῖνοι; Τί ὠφελεῖ ἡ ἐπιμονὴ σὲ κοινὲς παραστάσεις – καὶ μάλιστα λειτουργικές – ὅταν δὲν ὑπάρχει συμφωνία στὴν πίστη;
Ἡ μόνιμη δικαιολογία τῶν ὑπέρμαχων αὐτῆς τῆς οἰκουμενιστικῆς δραστηριότητας, εἶναι ὅτι τὸ Φανάρι ποὺ πρωτοστατεῖ σὲ αὐτὰ τὰ ἀνοίγματα, εἶναι ἐμπερίστατο καὶ κάνει διπλωματία γιὰ νὰ ἔχει τὴ στήριξη τῆς Δύσης ἀπέναντι στὴν Τουρκία. Τὸ ἐπιχείρημα αὐτὸ ἔχει καταπέσει πολλαπλῶς μέσα στὴν ἐκκλησιαστικὴ ἱστορία. Ὄχι μόνο δὲν προστατεύεται μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, ἀλλὰ μπαίνει σὲ ὅλο καὶ δυσμενέστερη θέση. Ὅσο δικαιολογημένο εἶναι ἕνας ἄνθρωπος ποὺ κινδυνεύει, ἀντὶ νὰ ζητάει βοήθεια ἀπὸ τὸν Θεό, νὰ τρέχει σὲ μάγους καὶ καφετζοῦδες, τόσο δικαιολογεῖται καὶ ἡ καταφυγὴ στοὺς αἱρετικοὺς ἀποστάτες τῆς πίστεως γιὰ προστασία. Ὁ διάβολος δὲν βοηθάει, οὔτε προστατεύει. Χαντακώνει! Καὶ ὁ Οἰκουμενισμὸς κατὰ τὴ μαρτυρία τοῦ Ὁσίου Ἐφραὶμ Κατουνακιώτη κυριαρχεῖται ἀπὸ ἀκάθαρτα πνεύματα[1] !
Τί ἀκολούθησε μετὰ τὴν ψευδοένωση μὲ τοὺς παπικοὺς στὴ Φλωρεντία τὸ 1439 μ.Χ., ὅπου ἔγινε πάλι γιὰ λόγους ἄμυνας ἀπέναντι στοὺς Ὀθωμανούς; Ἡ πτώση τῆς Αὐτοκρατορίας λίγα χρόνια ἀργότερα.
Τί ἀκολούθησε τὴν ἄρση τῶν ἀναθεμάτων μεταξὺ τοῦ τότε Πατριάρχη Ἀθηναγόρα καὶ τοῦ τότε Πάπα Παύλου Στ’; Οἱ διωγμοί, ἡ ἐξαφάνιση τοῦ ἑλληνικοῦ στοιχείου ἀπὸ τὴν Κωνσταντινούπολη, τὸ κλείσιμο τῆς Σχολῆς τῆς Χάλκης.
Γιὰ ποιό λόγο πιστεύουν οἱ θιασῶτες τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ὅτι ἡ δύναμη τοῦ Πάπα μπορεῖ νὰ τοὺς προστατεύσει περισσότερο ἀπὸ τὴ δύναμη τοῦ Θεοῦ; Γιὰ ποιό λόγο δὲν ἀκολουθοῦν τοὺς σύγχρονους Πατέρες ποὺ ἁγιοκατατάσσει τὸ ἴδιο τὸ Πατριαρχεῖο καὶ οἱ ὁποῖοι ἦταν ἀντίθετοι στὸν οἰκουμενισμὸ καὶ στὶς συμπροσευχὲς μὲ αἱρετικούς;
Τὰ παχιὰ λόγια περὶ ἀγάπης ἀποδεικνύονται ὑποκριτικά, ὅταν τὴν ἴδια στιγμὴ ποὺ ἐκφράζεται ἡ «ἀγάπη» πρὸς τοὺς αἱρετικοὺς καὶ ἀλλοθρήσκους, δὲν γίνεται καμία προσπάθεια συνεννόησης καὶ ἕνωσης μὲ τοὺς ὀρθοδόξους χριστιανοὺς τῆς Ἑλλάδος, ποὺ ἀκολουθοῦν τὸ πάτριο ἑορτολόγιο.
Σὲ πρόσφατη νηφάλια τοποθέτηση τῆς συνόδου τῶν «ΓΟΧ» φάνηκε ἡ καλὴ διάθεση τῆς πολυπληθέστερης παράταξης τῶν Ἑλλήνων Παλαιοημερολογιτῶν[2] . Ποῦ εἶναι ἡ ἀγάπη τῶν «φιλενωτικῶν» νὰ κινήσει πρὸς τὴν ἐπανένωση τῶν ἀδελφῶν μας μὲ τὴν Ἐκκλησία;
Παράλληλα, οἱ καθ’ ἡμᾶς ἀγαπολόγοι ἔχουν ἐπιδοθεῖ σὲ ἕναν τεράστιο ἀγῶνα νὰ προκαλέσουν ὁριστικὸ σχῖσμα μὲ τὶς σλαβικὲς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες, μὲ ἕναν πολιτικὰ ὑποκινούμενο μηχανισμὸ ρωσοφοβικῆς προπαγάνδας.
Ποῦ εἶναι ἡ ἀγάπη τους πρὸς τοὺς Ρώσους Ὀρθοδόξους τοὺς ὁποίους ἔχουν δαιμονοποιήσει οἱ δυτικοπροσκυνημένοι πολιτικοί, δημοσιογράφοι καὶ οἰκουμενιστὲς θεολόγοι;
Ποῦ εἶναι ἡ ἀγάπη τους πρὸς τοὺς Οὐκρανοὺς Ὀρθοδόξους ποὺ διώκονται σκληρὰ ἀπὸ τὸ διεφθαρμένο καθεστὼς Ζελένσκι, μὲ τὴ στήριξη τῆς «αὐτοκέφαλης» ὁμάδας τοῦ «Μητροπολίτη Κιέβου» Ἐπιφανίου Ντουμένκο;
Ἀκόμα καὶ τὸ Βατικανὸ μὲ τὸν ἀπελθόντα Πάπα Φραγκίσκο καὶ τὸ ΠΣΕ ἐξέφρασαν τὴν ἀντίθεσή τους στὶς διώξεις τῶν Ὀρθοδόξων Οὐκρανῶν, ἀλλὰ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο καὶ ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος δὲν ἔχουν ψελλίσει τὴν παραμικρὴ λέξη γιὰ τὸν διωγμὸ τῶν ἀδελφῶν μας, παρὰ τὶς μεγαλοστομίες γιὰ ἀγάπη.
Στὸ Φανάρι κατηγοροῦν τοὺς Ρώσους γιὰ ἐργαλειοποίηση τῆς Ἐκκλησίας γιὰ τὰ γεωπολιτικά τους σχέδια, ἀλλὰ καὶ ἡ δική τους πολιτικὴ ἐξυπηρετεῖ πάντοτε τοὺς γεωπολιτικοὺς σχεδιασμοὺς τῆς ξεπεσμένης ἠθικὰ Δύσης. Δὲν καταλαβαίνουν ὅτι τὸ ποίμνιο δὲν τοὺς ἀκολουθεῖ στὸ διχαστικὸ δρόμο ποὺ ἐπέλεξαν καὶ ἐξακολουθεῖ νὰ βλέπει τοὺς Ὀρθοδόξους Ρώσους ὡς ἀδελφὸ γένος;
Ἑπομένως, ὁ φιλενωτικὸς οἶστρος τῶν οἰκουμενιστῶν, εἶναι ἐπιλεκτικὸς καὶ ἀφορᾶ μόνο τὴ Δύση, ἡ ὁποία ἀντιπροσωπεύει τὴν προσαρμογὴ τοῦ Εὐαγγελίου στὰ μέτρα τῶν ἀνθρωπίνων παθῶν καὶ τὴ χαλάρωση τῶν ἠθῶν ποὺ ἐπιχειροῦν οἱ καθ’ ἡμᾶς οἰκουμενιστὲς νὰ καθιερώσουν καὶ στὸν Ὀρθόδοξο Κόσμο.
Δὲν εἶναι τυχαῖο ὅτι μέσα ἀπὸ τὶς τάξεις τῶν Οἰκουμενιστῶν ξεφύτρωσε ἡ «μεταπατερικὴ θεολογία», ποὺ παραμερίζει τοὺς Πατέρες ὡς ἀνεπίκαιρους, ὥστε νὰ μὴ λαμβάνουν ὑπόψη τους οἱ πιστοὶ τὶς θεόπνευστες διδαχές τους.
Οἱ ἀραιὲς ἀντιδράσεις στὶς οἰκουμενιστικὲς φιέστες, ἴσως δίνουν μία ψευδαίσθηση ὑπεροχῆς τοῦ οἰκουμενισμοῦ, ποὺ διὰ τοῦ μιθριδατισμοῦ ἐξοικείωσε μέρος τοῦ λαοῦ μὲ τὸ δηλητήριο τῆς αἱρέσεως ἢ ἔστω μὲ τὴν ἀνοχὴ τῆς δηλητηρίασης.
Αὐτὴ ἡ γενικὴ ἀφωνία, μᾶς ἀναγκάζει νὰ δηλώσουμε τὴν κάθετη ἀντίθεσή μας καὶ τὴν ἔντονη διαμαρτυρία μας σὲ ὅλη αὐτὴ τὴν κατὰ συρροὴν ἀσέβεια ποὺ ἔλαβε χώρα στὴ Νίκαια καὶ στὴν Κωνσταντινούπολη, ὥστε νὰ μὴ θεωρηθεῖ ἡ σιωπή μας, ὡς συναίνεση σὲ αὐτὲς τὶς ἀσύνετες πνευματικὰ ἐνέργειες.
Ἡ ἀνάμιξη τῆς ἀλήθειας μὲ τὸ ψεῦδος ποτὲ δὲν βγάζει σὲ καλὸ καὶ πληγώνει τὸ Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας. Οἱ ἀγνωστικιστὲς ἢ οἱ κοσμικοὶ ποὺ ἡ πίστη δὲν ἔχει καμία σημασία στὴ ζωή τους, οὔτε ὑπολογίζουν τὸ Εὐαγγέλιο, τοὺς Ἁγίους Πατέρες καὶ τοὺς Κανόνες τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, χειροκροτοῦν καὶ ἐπαινοῦν αὐτὲς τὶς ἐκδηλώσεις, μία ἀκόμα ἀπόδειξη ὅτι αὐτὲς οἱ προσεγγίσεις, οὐδὲν πνευματικὸ ἔχουν παρὰ μόνο κοσμικὸ περιεχόμενο καὶ γιὰ αὐτὸ ἱκανοποιοῦν αὐτοὺς ποὺ θέλουν νὰ ζοῦν χωρὶς φόβο Θεοῦ.
Ὅμως, οἱ συνειδητοὶ χριστιανοὶ ποὺ προσπαθοῦν νὰ ἐφαρμόζουν τὶς προτροπὲς τοῦ Εὐαγγελίου καὶ τῶν Πατέρων, σκανδαλίζονται καὶ ἀπογοητεύονται ἀπὸ τοὺς Ποιμένες τους, γιατί διαπιστώνουν ὅτι αὐτὲς οἱ τακτικὲς εἶναι ξένες καὶ ἀντίθετες μὲ τὴν Ὀρθόδοξη Πίστη.
Τὴ στιγμὴ ποὺ οἱ δυτικοὶ χριστιανοὶ μὲ πρωτοφανεῖς ρυθμούς, στρέφονται πρὸς τὴν Ὀρθοδοξία, ἀπογοητευμένοι ἀπὸ τὴν ἐκκοσμίκευση τῶν ἄλλων ὁμολογιῶν, ἐκεῖνοι ποὺ τάχθηκαν νὰ εἶναι φύλακες τοῦ δόγματος καὶ ὁδηγοὶ τῶν πιστῶν, δίνουν τὸ μήνυμα τῆς «ἑνότητας» μὲ τὸ ψέμα!