Ὁμιλία Τοῦ Ἡρακλῆ Ρεράκη στό Συλλαλητήριο γιά τά Νέα Θρησκευτικά στά Προπύλαια (4 Μαρτίου 2018).

Ὁμιλία Τοῦ Ἡρακλῆ Ρεράκη, Καθηγητῆ Παιδαγωγικῆς – Χριστιανικῆς Παιδαγωγικῆς στή Θεολογική Σχολή τοῦ ΑΠΘ καί Προέδρου τῆς Πανελλήνιας Ἑνώσεως Θεολόγων στό Συλλαλητήριο τῶν Ὀρθοδόξων Σωματείων γιά τά Νέα Θρησκευτικά στά Προπύλαια (4 Μαρτίου 2018) μέ θέμα: «Ἡ Χριστομαχία στά νέα Θρησκευτικά καί οἱ συνέπειές της στήν ἀγωγή τῶν νέων μας»

Σεβασμιώτατοι, σεβαστοί πατέρες, κύριοι ἐκπρόσωποι τῶν ἀρχῶν τοῦ τόπου, ἀγαπητοί συνάδελφοι ὅλων τῶν βαθμίδων Ἐκπαίδευσης, ἀγαπητοί μαθητές καί φοιτητές, ἀγαπητοί φίλοι.

Σήμερα Κυριακή, ἡμέρα πού ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τόν μεγάλο ἀγωνιστή καί ὑπερασπιστή τῆς Ὀρθοδοξίας ἀπό τίς αἱρέσεις καί τίς κακοδοξίες, τόν Ἅγιο Γρηγόριο τόν Παλαμά, συγκεντρωθήκαμε ἐδῶ γιά νά διαδηλώσουμε τήν ἀντίθεσή μας στήν συστηματική ἀποδόμηση τῆς πίστεώς μας, πού διενεργεῖται, δυστυχῶς πλέον, μέσα στά σχολεῖα μας, ἀπό τό ἴδιο τό Ὑπουργεῖο Παιδείας Ἔρευνας καί Θρησκευμάτων.

Τό ὡς ἄνω Ὑπουργεῖο, καταργώντας τό ἀμιγῶς ὀρθόδοξο μάθημα καί ἐπιλέγοντας τήν ἀντορθόδοξη πολυθρησκειακή ἀγωγή, ὡς ὕλη διδασκαλίας στά σχολεῖα, εἶναι σαφές ὅτι ἐπιβάλλει μία παράνομη, ἀντορθόδοξη καί πολυθεϊστική προπαγάνδα σέ βάρος τῶν παιδιῶν μας, μέσα ἀπό τήν ὁποία διενεργεῖται ἕνας ἐμφανής ἤ ἀφανής προσηλυτισμός τους στήν πανθρησκεία, τή θεοσοφία καί κατ΄ οὐσία, στήν ἀθεΐα. Γί΄ αὐτόν τόν λόγο, δέν μποροῦμε, ὡς ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, νά ἐπαναπαυόμαστε καί νά σιωποῦμε, βλέποντας, ἰδίοις ὄμμασι πλέον, ὅτι τά Νέα Προγράμματα καί βιβλία τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν, πού τέθηκαν σέ ἰσχύ ἀπό τό σχολικό ἔτος 2016, δηλητηριάζουν πνευματικά τά παιδιά μας μέ τό συνονθύλευμα τῆς πολυθρησκείας πού τούς προσφέρουν. Τό νέο αὐτό ἐφεύρημα τῆς πολυθρησκειακῆς σούπας ἀποτελεῖ πρόσφορο καί «ἔξυπνο» μέσο καί ἐργαλεῖο γιά τήν ἐπίτευξη ἀποορθοδοξοποίησης τῶν παιδιῶν μας καί ἐμποτισμοῦ τους στό διαθρησκειακό πνεῦμα, στόν θρησκευτικό συγκρητισμό καί σχετικισμό καί στή σύγχυση. Ὅλα τά παραπάνω, σέ συνδυασμό μέ τόν σχεδιασμό τῆς ἰδεοληπτικῆς πλύσης τοῦ ἐγκεφάλου τους, καταλήγουν στή σταδιακή ἀλλοίωση τῆς θρησκευτικῆς τους συνείδησης καί, τελικά, στήν ἀπιστία καί στήν ἀθεΐα. Τά νέα Προγράμματα γνωστοποιοῦν τό ἐνδιαφέρον καί τόν σεβασμό τῶν δημιουργῶν τους γιά τήν ἑτερότητα. Ὡστόσο, εὔκολα διαπιστώνει κανείς ὅτι τό ἐνδιαφέρον δέν εἶναι εἰλικρινές, διότι ἡ πολυθρησκειακή ἀγωγή προέρχεται ἀπό μία ἀπέχθεια ἔναντι τοῦ ὁποιουδήποτε ἱεροῦ, μέ στόχο τήν ἀποϊεροποίηση τῆς συνείδησης. Συνεπῶς, τό δῆθεν ἐνδιαφέρον γιά τούς ἀλλόθρησκους μαθητές ἀποτελεῖ πρόσχημα. Ἡ πολυθρησκειακή διδασκαλία ὁδηγεῖ στήν ἐξίσωση καί ἰσοτιμία τῆς Ὀρθοδοξίας μέ τίς θρησκεῖες τῶν εἰδώλων καί, ταυτόχρονα, ἀλλοιώνει τή διδασκαλία κάθε θρησκευτικῆς παράδοσης, προσφέροντας σέ κάθε μαθητή, ἀνεξάρτητα ἀπό τή θρησκευτική του προέλευση, ἕναν θρησκευτικό πολτό. Καί αὐτό διότι πρόκειται γιά μία μεθοδευμένη πολτοποίηση τῆς θρησκευτικῆς συνείδησης ὄχι μόνον τῶν ὀρθοδόξων μαθητῶν, ἀλλά καί τῶν ἀλλόθρησκων μαθητῶν. Ἡ διαθρησκειακή τους δομή δέν ἐγγυᾶται σέ καμιά περίπτωση ἀπό παιδαγωγικῆς πλευρᾶς, τή στήριξη τῶν θρησκευτικῶν ταυτοτήτων τῶν μαθητῶν στούς ὁποίους ἀπευθύνεται. Ἀντίθετα, ὑπονομεύει ὕπουλα καί, στήν πράξη, καταργεῖ καί τή θρησκευτική ταυτότητα καί τή θρησκευτική ἑτερότητα ὅλων τῶν μαθητῶν καί ὁδηγεῖ στή θρησκευτική οὐδετερότητα, δηλαδή στήν ἀδιαφορία ἤ ἀθεΐα ἔναντι κάθε πίστεως.

Εἶναι βέβαιη ἡ πνευματική βλάβη πού προκαλεῖται ἀπό τήν ἐπιβολή τῆς πολυθρησκειακῆς διδασκαλίας στά ὀρθόδοξα παιδιά, στήν περίοδο τῆς πνευματικῆς τους ἀναπτύξεως. Τά παιδιά σέ αὐτήν τή φάση τῆς ζωῆς τους διαμορφώνουν τόν χαρακτήρα καί τήν προσωπικότητά τους καί ἔχουν ἀνάγκη ἀπό τήν ὑγιῆ ἀνάπτυξη τῆς χριστιανικῆς τους αὐτοσυνειδησίας μέ διδασκαλίες, ὅμως, πού τροφοδοτοῦν τίς ψυχές τους μέ τούς ζωηφόρους χυμούς τῆς δικῆς τους παραδόσεως. Ἀντίθετα ὅμως, τό Νέο Πρόγραμμα ἐπιβάλλει στά παιδιά κακόδοξες διδασκαλίες δηλητηριάζοντάς τα πνευματικά. Γιά τούς λόγους αὐτούς, ἐμεῖς ὅλοι ἀναγκαστήκαμε καί ἀναγκαζόμαστε νά βγοῦμε στούς δρόμους καί στίς πλατεῖες, γιά νά διεκδικοῦμε τό αὐτονόητο γιά τά παιδιά μας, δηλαδή τό δικαίωμα τῆς ἀμιγοῦς, πλήρους καί συγκροτημένης σχολικῆς διδασκαλίας τῆς δικῆς τους πίστεως, τό δικαίωμα πού ἀπολαμβάνουν τά παιδιά τῶν Χριστιανῶν στίς πλεῖστες εὐρωπαϊκές χῶρες.

Στή χώρα μας, μετά ἀπό 180 περίπου χρόνια ὀρθόδοξης διδασκαλίας στά σχολεῖα, τό Ὑπουργεῖο, ἀπό τό 2016, ἀκολουθώντας ἕνα μή χριστιανικό καί μή παιδοκεντρικό, ἀλλά ἰδεοληπτικό σχεδιασμό, μεθοδεύει νά ἀλλαξοπιστήσει τά παιδιά μας, προσφέροντας σέ αὐτά, μέ βιωματικό τρόπο, ὄχι τή δική τους παράδοση ἀλλά ἕνα μεῖγμα θρησκευτικῶν παραδόσεων. Στήν οὐσία, δηλαδή, χρησιμοποιεῖ τήν παιδεία, ὄχι γιά νά ὑπηρετήσει, ἀλλά γιά νά μεταλλάξει καί νά μεταστρέψει τή συνταγματικά προστατευόμενη θρησκευτική τους συνείδηση. Μέ ἄλλα λόγια, τό Ὑπουργεῖο ἐγκαινιάζει μία σύγκρουση μέ τίς χριστιανικές ρίζες τοῦ πολιτισμοῦ μας, μία νέα περίοδο, νέων διωγμῶν καί Χριστομαχίας, μέ στόχευση τήν ἀλλαξοπιστία τῆς νεότητας. Τά πολυθρησκειακά Προγράμματα, δέν ἔχουν καμία σχέση μέ παιδαγωγικές ἀρχές. Οἱ μέθοδοι πού χρησιμοποιοῦνται μπορεῖ νά ἔχουν κάποια παιδαγωγική βάση, ἀλλά ὁ σκοπός, ἡ δομή, ὁ προσανατολισμός, τό περιεχόμενο καί οἱ στόχοι τοῦ Προγράμματος δέν σχετίζονται μέ τήν ὀρθόδοξη χριστιανική πίστη καί διδασκαλία. Δέν ἔχει σημασία καί ἀποτελεῖ δόλωμα τό γεγονός ὅτι ἔχουν σκορπίσει μέσα στά Προγράμματα καί κάποια κείμενα πού εἶναι χριστιανικά, ὅταν τό ὅλον τοῦ Προγράμματος ἔχει δομή, κατεύθυνση καί στόχευση διαθρησκειακή, στοιχεῖα πού τό καθιστοῦν ὄργανο προσηλυτισμοῦ καί προπαγάνδας, ἀρχικά στήν πολυθεΐα καί ἔπειτα στήν ἀθεΐα. Δυό βασικές στρατηγικές ἀκολουθοῦνται μέ αὐτό τό Πρόγραμμα: Ἀφενός, στοχεύεται ἡ μετατροπή τῆς ἐξ Ἀποκαλύψεως πίστεως τοῦ Χριστοῦ σέ μία ἁπλή καί συνήθη ἀνθρωποκατασκευασμένη θρησκεία. Ἀφετέρου, μεθοδεύεται ἡ συστηματική ἀνάμειξη τῆς ὀρθόδοξης διδασκαλίας μέ τίς διδασκαλίες τῶν θρησκειῶν, προκειμένου νά ἐπέλθει, μέσα ἀπό τόν θρησκευτικό συγκρητισμό, ἡ σύγχυση, πού θά συμβάλει στήν ἀπομείωση τῆς ὀρθόδοξης πίστεως καί στήν ὁμογενοποίησή της μέ τίς θρησκεῖες, μέ τίς ὁποῖες, ὅμως, δέν ἔχει καμιά θεολογική ὁμοιότητα ἤ σχέση. Ἡ μεγάλη ἐξαπάτηση, ὅμως, πού γίνεται, ἐπιμελῶς, εἶναι ὅτι ὅλος αὐτός ὁ ἀντιχριστιανικός πολυθρησκειακός ἀκταρμάς, βαπτίζεται καί λανσάρεται πρός ὅσους δέν εἶναι ἐνημερωμένοι, ὡς ὀρθόδοξη διδασκαλία.

Δέν ἀπαντᾶ κανείς, ὅμως, στό ἐρώτημα: Πότε ἡ ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καί θεολογία, υἱοθέτησε τέτοιας μορφῆς πολυθρησκειακῆ διδασκαλία γιά μικρούς ἤ μεγάλους χριστιανούς; Γνωρίζουν ὅλοι αὐτοί οἱ Θεολόγοι πού συνεργάστηκαν μέ τό Ὑπουργεῖο καί τό Ἰνστιτοῦτο Ἐκπαιδευτικῆς Πολιτικῆς καί συνέγραψαν αὐτό τό ἀνίερο δημιούργημα, πού λέγεται Πρόγραμμα γιά τά Θρησκευτικά, ὅτι οἱ διδασκαλίες τῶν θρησκειῶν πού μεθόδευσαν μέ τά Προγράμματα καί τά βιβλία τους νά διδάσκονται τά ὀρθόδοξα παιδιά, εἶναι ξένες καί ἀντιτίθενται πρός τή διδασκαλία τῆς χριστιανικῆς πίστεως καί παραδόσεως; Καί τοῦτο, διότι ἡ διδασκαλία τῶν θρησκειῶν πραγματοποιεῖται, ὄχι πληροφοριακά, ὅπως διδάσκονταν ἕως τό 2016 στά σχολεῖα, ἀλλά βιωματικά; Γνωρίζουν ὅτι τίς διδασκαλίες αὐτές, τίς θεωρεῖ ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ αἱρετικές κακοδοξίες καί, ἐφόσον προσφέρονται, ἰδιαίτερα σέ μικρά παιδιά, πού βρίσκονται σέ μή κατάλληλο πνευματικό ἐπίπεδο, συμβάλλουν στήν ἀμφιβολία, στήν ἀλλοίωση καί στήν ἀμφισβήτηση τῆς πίστεως καί, συνεπῶς, στή διακινδύνευση τῆς ἐν Χριστῷ σωτηρίας τους; Ἀναφέρουμε, γιά παράδειγμα, ὁρισμένες διδασκαλίες ἀπό τά σχολικά βιβλία ἤ φακέλους γιά τοῦ λόγου τό ἀληθές: Στό Βιβλίο τῆς Α΄ Γυμνασίου στή σελ. 85-86 οἱ μαθητές/τριες μαθαίνουν γιά τόν Χριστό ὅτι εἶναι ὁ Δημιουργός του κόσμου, τοῦ ἀνθρώπου καί τῆς ζωῆς. Στό ἴδιο βιβλίο, ὅμως (σ. 125), μαθαίνουν γιά τόν Ἀλλάχ ὅτι αὐτός εἶναι «Ὁ ἕνας καί μοναδικός θεός» «ὁ παντοδύναμος καί παντοκράτορας, πού ἔπλασε τόν ἄνθρωπο, δημιούργησε τόν κόσμο καί προνοεῖ συνεχῶς γιά τό σύμπαν». Στό ἴδιο Βιβλίο (σ. 40), οἱ μαθητές διδάσκονται ὅτι «τά βιβλία τοῦ Κανόνα (τῆς Ἁγίας Γραφῆς) περιέχουν τόν θεῖο λόγο πού ἀποκαλύφθηκε στούς ἀνθρώπους καί ἀποτελοῦν τό μέτρο καί τόν γνώμονα τῆς πίστης καί τῆς ζωῆς τοῦ χριστιανοῦ». Στό ἴδιο βιβλίο (σ. 125), τά παιδιά μαθαίνουν ὅτι ὑπάρχει ἕνα θεόπνευστο καί θεόσταλτο βιβλίο πού παραδόθηκε στόν Μωάμεθ ἀπό τόν Ἀρχάγγελο Γαβριήλ, τό Κοράνιο: «Τό Κοράνιο εἶναι ἡ ὀρθή ἀρχική καί τελευταία Ἀποκάλυψη. Ὁ Μωάμεθ θεωρεῖται ἡ σφραγίδα τῶν Προφητῶν, ὁ ἔσχατος τῶν προφητῶν»… Ὁ Μωάμεθ, ἐνῶ βρισκόταν σέ περισυλλογή, στή σπηλιά Χίρα κοντά στή Μέκκα, παρουσιάστηκε μπροστά του ὁ ἄγγελος Γαβριήλ καί τόν διέταξε νά ἀπαγγείλει ἕνα κομμάτι ἀπό τό οὐράνιο ἀρχέτυπο τοῦ Κορανίου. Λέγεται ὅτι κατά τή νύκτα αὐτή κατέβηκε ὁλόκληρο τό Κοράνιο ὡς τόν χαμηλότερο οὐρανό, ἀλλά ἀποκαλύφθηκε ἀργότερα στόν προφήτη, μέσῳ τοῦ ἀγγέλου Γαβριήλ, διαδοχικά καί κατά μικρά τμήματα». Στό Βιβλίο, ἀκόμη τῆς Α΄ Γυμνασίου (σ. 128) μαθαίνουν τήν προσευχή στόν Ἀλλάχ, μέ περιεχόμενο ἀντιφατικό μέ τίς προσευχές τῆς δικῆς τους πίστης καί μέ σαφῆ στόχο τή δημιουργία ἤ τήν καλλιέργεια τοῦ θρησκευτικοῦ συγκρητισμοῦ καί τῆς σύγχυσης: «Εἰς τό ὄνομα τοῦ Ἀλλάχ τοῦ Παντελεήμονα, τοῦ Πολυεύσπλαχνου. Ἡ Δόξα ἀνήκει στόν Ἀλλάχ, τόν Κύριο ὅλων τῶν κόσμων τόν Παντελεήμονα, τόν Πολυεύσπλαχνο, Τόν Ἡγεμόνα τῆς Ἡμέρας τῆς Κρίσης. Ἐσένα (μόνο) λατρεύουμε καί Ἐσένα (μόνο) ἱκετεύουμε γιά νά μᾶς παρέχεις τή βοήθειά Σου. Καθοδήγησέ μας στό ὀρθό μονοπάτι». Στό ἴδιο Βιβλίο τῆς Α΄ Γυμνασίου (σ. 134), τά ὀρθόδοξα Παιδιά, στό πλαίσιο τοῦ ἐφαρμοζόμενου σχεδίου ἐμποτισμοῦ τους στό ἐκκοσμικευμένο διαθρησκειακό πνεῦμα, μαθαίνουν ὅτι ἕνας μεγάλος διδάσκαλος τοῦ Ἰσλάμ, ὁ Μεβλανά, «ἀπηύθυνε διδασκαλία πρός ὅλους τούς ἀνθρώπους, ἀπό ὁποιαδήποτε πίστη κι ἄν προέρχονταν, θεωρώντας ὅτι ὁ Θεός Μουσουλμάνων, Χριστιανῶν καί Ἑβραίων εἶναι ἕνας». Στήν ἴδια συνάφεια καί στό Βιβλίο τῆς Γ΄ Γυμνασίου (σελ. 46), οἱ μαθητές διδάσκονται ἐπιλεγμένους στίχους τοῦ Κορανίου: «Πιστεύουμε στήν Ἀποκάλυψη πού ἔχει σταλεῖ σ’ ἐμᾶς καί σ’ αὐτή πού ἔχει σταλεῖ σ’ ἐσᾶς. Ὁ Θεός μας καί ὁ Θεός σας εἶναι Ἕνας». (Σούρα 29, 46). Ἐπίσης, συνεχίζοντας τήν προσπάθεια νά δημιουργηθεῖ θρησκευτική θολούρα καί σύγχυση στίς ψυχές τῶν μαθητῶν/τριῶν, στό ἴδιο βιβλίο τῆς Γ΄ Γυμνασίου (σελ. 46) καί στήν ἑνότητα: «Ὁ σεβασμός τοῦ ἄλλου στίς θρησκεῖες τοῦ κόσμου», οἱ ὀρθόδοξοι μαθητές, καλοῦνται νά μάθουν ἐπιλεγμένα κομμάτια ἀπό τό περιεχόμενο τοῦ Κορανίου: «Ὤ! Λαέ τῆς Βίβλου! Ἐλᾶτε μαζί νά συμφωνήσουμε γιά τίς διαφορές ἀνάμεσά μας, ὥστε νά μή λατρεύουμε παρά μόνο τόν ΑΛΛΑΧ. Καί νά μήν ἐξομοιώνουμε τίποτε μ’ Ἐκεῖνον, κι ἄς μή στήσουμε ἀνάμεσά μας, κυρίους ἤ προστάτες, ἐκτός ἀπ’ τόν ΑΛΛΑΧ» (Σούρα 3, 64).

Τό Ὑπουργεῖο Παιδείας εἶναι ὑποχρεωμένο νά ἀπαντήσει στό κοινό ἐρώτημα ὅλων τῶν Ἑλλήνων: Ὑπάρχει κάποια παιδαγωγική ἀρχή ἤ θεωρία πού ὁρίζει ἤ ἐπιτρέπει ὅτι συμβάλλει στήν ἀνάπτυξη τῆς θρησκευτικῆς συνειδήσεως τῶν ὀρθοδόξων μαθητῶν/τριῶν (12-13 ἐτῶν) ἡ ἐκμάθηση τῆς προσευχῆς στόν Ἀλλάχ, μέ περιεχόμενο ἀντιφατικό μέ τή δική τους πίστη; Δέν ἀποτελοῦν, τέτοιας μορφῆς ἀντιφατικές γνώσεις καί βιώματα, σαφεῖς ἀποδείξεις ὅτι ὑπάρχει στόχος γιά τή δημιουργία ἤ τήν καλλιέργεια θρησκευτικοῦ σχετικισμοῦ, συγκρητισμοῦ καί θρησκευτικῆς σύγχυσης στίς ψυχές τῶν ὀρθοδόξων μαθητῶν;

Στό Κεφάλαιο τοῦ Φακέλου τῶν Θρησκευτικῶν τῆς Β’ Τάξεως τοῦ Λυκείου κατασυκοφαντοῦνται οἱ ἐνορίες καί οἱ κληρικοί καθώς οἱ μαθητές –πού ἀνήκουν σέ κάποια ἐνορία- μαθαίνουν, μέσα ἀπό ἕνα ἐμπαθές κείμενο, πού ἐπεξηγεῖ μέ ἀπίστευτη περιφρόνηση, διαστρέβλωση, ἀπέχθεια καί ὑποτίμηση τόν ἀντιχριστιανικό τρόπο πού λειτουργοῦν οἱ ὀρθόδοξες ἐνορίες!:

«Οἱ ἐνορίες δέν μοιάζουν νά συνιστοῦν τίς εὐχαριστιακές συνάξεις πού ἀποσκοποῦν στή λατρεία τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ, οὔτε καλλιεργοῦν στήν πράξη τήν ἀγάπη καί τό ἐνδιαφέρον γιά τόν πάσχοντα ἀδελφό. Θυμίζουν περισσότερο κέντρα ἐξυπηρετήσεως θρησκευτικῶν ἀναγκῶν, στά ὁποῖα οὔτε ὁ ἱερέας οὔτε ὁ πιστός ἐκπλήσσονται πλέον ἀπό τό γεγονός πώς δέν ξέρουν τίποτε ὁ ἕνας γιά τόν ἄλλο καί δέν ἐπιθυμοῦν καί νά κάνουν κάτι γιά αὐτό. Αὐτό πού προέχει εἶναι νά ἐξυπηρετηθεῖ ἡ τρέχουσα ἀνάγκη, νά βαπτισθεῖ τό παιδί, νά ἐκδοθοῦν τά σχετικά χαρτιά γιά τόν γάμο καί νά κανονιστοῦν τά σχετικά μέ τήν τελετή, νά γίνει τό μνημόσυνο τοῦ ἀγαπημένου νεκροῦ, νά κανονισθεῖ ὁ ἁγιασμός, τό εὐχέλαιο, νά γίνει ἡ δωρεά καί νά ἀναγραφεῖ κάπου στόν ναό τό ὄνομα τοῦ δωρητῆ. Τό τί νοηματοδοτεῖ ὅλες αὐτές τίς πρακτικές, τί τίς συνέχει, πῶς ἐνσωματώνονται μέσα στόν γενικό ἐκκλησιαστικό βίο, ἀλλά καί στήν προσωπική πορεία τοῦ κάθε χριστιανοῦ, εἶναι ἕνα ἐρώτημα πού δέν τίθεται σχεδόν ποτέ».   (Φάκελος μαθήματος Θρησκευτικῶν Β΄ Γενικοῦ Λυκείου, ἐκδόσεις «Διόφαντος», Ἀθήνα 2017, σ. 108).

Στό ἴδιο Κεφάλαιο οἱ μαθητές μαθαίνουν, μέσα ἀπό ἕνα σκόπιμα ἐπιλεγμένο ἀπό τούς συγγραφεῖς τοῦ βιβλίου διαστροφικές, προπαγανδιστικές καί παρερμηνευτικές πληροφορίες, ὡς πρός τόν ρόλο, τό ἦθος, τή ζωή, τό ἔργο καί τό μέλλον τῆς Ἐκκλησίας μας:

«Ἐμφανίζεται (ἡ Ἐκκλησία) νά ἐκπροσωπεῖ κοινωνικές ἰδέες καί νοοτροπίες πού εἶναι ξεπερασμένες στήν ἐποχή μας. Τό σημαντικό εἶναι ὅτι οἱ ἀντιλήψεις πού ἐκπροσωπεῖ τίς περισσότερες φορές εἶναι συντηρητικές κοινωνικές ἤ ἠθικιστικές ἀντιλήψεις, οἱ ὁποῖες στήν πραγματικότητα δέν ἔχουν καμιά σχέση μέ τήν ἴδια τη διδασκαλία τοῦ Χριστιανισμοῦ. Ἔχοντας ὅμως ὡς τακτική νά μή διαλέγεται μέ κανένα, ἀναπαράγει ἐσωτερικά τίς ἀντιλήψεις της, μάλιστα μέ τήν ἀπειλή τῆς τιμωρίας ἐκείνων πού θά ἤθελαν νά διαφοροποιηθοῦν. Γι’ αὐτό λειτουργεῖ ὡς ἀνασταλτικός παράγοντας στίς κοινωνικές ἐξελίξεις. Ὁ λόγος αὐτός εἶναι ἀπό τούς πιό σοβαρούς γιά νά προχωρήσει ὁ χωρισμός τοῦ κράτους ἀπό τήν ἐκκλησία» (Φάκελος μαθήματος Θρησκευτικῶν Β΄ Γενικοῦ Λυκείου, ἐκδόσεις «Διόφαντος», Ἀθήνα 2017, σελ. 111).

Ἑκατοντάδες τέτοια κείμενα – μαργαριτάρια, ἔχουν μπεῖ μέσα στά νέα πολυθρησκειακά Προγράμματα καί βιβλία, προκειμένου νά συσκοτίζουν καί νά δηλητηριάζουν τά ὀρθόδοξα παιδιά μας, ἔχοντας ὡς φανερό πλέον στόχο νά χρησιμοποιοῦν τό σχολεῖο καί τό Μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν γιά νά μεταστρέψουν τήν πίστη τῶν παιδιῶν μας. Σημειωτέον ὅτι ὅλα αὐτά τά ξένα πρός τήν πίστη καί τό ἦθος τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας τά μαθαίνουν τά παιδιά μας μέ βιωματικό τρόπο. Ποιός ἀπό αὐτούς σκέφτηκε τήν πνευματική βλάβη πού ὑφίστανται, στό πνευματικό ἐπίπεδο πού βρίσκονται, στό ὁποῖο δέν ἐπιτρέπεται, σέ καμιά περίπτωση, νά τούς προσφέρονται διδασκαλίες, πού τούς δημιουργοῦν σύγχυση, ἀμφιβολία, ἀμφισβήτηση στίς παιδικές ἤ τίς ἐφηβικές τους ψυχές; Μερικές ἀπό αὐτές, μάλιστα, τίς ἀνέφερε ὁ Μακαριώτατος, τόν Σεπτέμβριο τοῦ 2016, ὅταν διακήρυξε πρός ὅλες τίς κατευθύνσεις τή θέση του γιά αὐτά τά νέα Προγράμματα καί βιβλία, καταλήγοντας ὅτι «εἶναι ἀκατάλληλα καί ἐπικίνδυνα ὅτι θά προκαλέσουν ζημιά στούς νέους καί στήν κοινωνία μας καί ὅτι ἀποτελοῦν ἐπιχείρηση ἀλλοιώσεως τῆς πίστεώς μας».

Ἡ Ἐκκλησία ἔχει διακηρύξει ὅτι θέλει τό Μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν νά ἔχει Ὀρθόδοξο Προσανατολισμό.

Τί σημαίνει ὅμως αὐτό; Ὅτι ἡ Ἐκκλησία θεωρεῖ πώς εἶναι ἀνάγκη μέσα ἀπό κάθε διδασκαλία νά νιώθει τό παιδί, ὡς μέλος της, στό πλαίσιο πάντοτε τοῦ δικοῦ του πνευματικοῦ ἐπιπέδου, ὅτι ὀρθόδοξη πίστη εἶναι ὁ ξεχωριστός καί μοναδικός τρόπος ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας, πού ὁδηγεῖ τόν ἄνθρωπο, μέσῳ τῆς μετάνοιας καί τῆς καθάρσεώς του, στήν πορεία του πρός τήν ἀθανασία, στή βίωση τῆς ἐμπειρίας τοῦ ἀληθινοῦ νοήματος καί σκοποῦ τῆς ζωῆς. Ὁ ὀρθόδοξος προσανατολισμός τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν δέν ἐπιτρέπει νά παρασύρονται καί νά παραπλανοῦνται οἱ ὀρθόδοξοι χριστιανοί ἀπό ξένες πρός τήν ὀρθή καί δοκιμασμένη διδασκαλία τους διδασκαλίες (Ἑβρ. 13, 9), ὅπως εἶναι οἱ διδασκαλίες τῶν θρησκειῶν, πού διδάσκονται βιωματικά ἀπό τά νέα πολυθρησκειακά Προγράμματα καί βιβλία, μολύνοντας τίς ψυχές τῶν παιδιῶν μας. Δέν μπορεῖ ὁ καθένας νά προσθέτει ἤ νά ἀφαιρεῖ κατά τό δοκοῦν στή χριστιανική διδασκαλία ξένες πρός τήν πίστη διδασκαλίες καί νά διδάσκει ἔτσι τούς ἀνθρώπους, διότι ἔχει μεγάλη πνευματική εὐθύνη (Ματθ. 5, 19).

Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δέν εἶναι μία ἀνθρωποκατασκευασμένη θρησκεία, μέ τήν κύρια σημασία τοῦ ὅρου, ἀλλά ἡ πίστη στήν μοναδική Ἀποκάλυψη τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ στόν κόσμο καί στόν ἄνθρωπο. Οἱ θρησκεῖες ἤ οἱ φιλοσοφίες μπορεῖ νά εἶναι, γιά τούς δικούς τους ὀπαδούς, οἱ καλύτερες θεωρίες. Γιά τούς ὀρθόδοξους Χριστιανούς, ὅμως, μικρούς ἤ μεγάλους, ἔχουν μόνον πληροφοριακή καί ἐγκυκλοπαιδική ἀξία. Γι’ αὐτό, ἄλλωστε, στά προηγούμενα Προγράμματα (2003-2006) διδάσκονταν οἱ μαθητές τίς θρησκεῖες στήν κατάλληλη ἡλικία (Β΄ Λυκείου) καί, μάλιστα, ἀφενός ξεχωριστά τήν κάθε μία καί, ἀφετέρου, πάντοτε πληροφοριακά καί ὄχι βιωματικά, γεγονός πού δυστυχῶς δέν ἀκολουθοῦν τά νέα πολυθρησκειακά Προγράμματα καί βιβλία, ἀφοῦ ὁ σκοπός τους δέν εἶναι διδακτικός καί παιδαγωγικός ἀλλά ἡ βιωματική πλύση ἐγκεφάλου στήν πολυθρησκεία - πολυθεΐα καί ἡ νεοταξική παραπλάνησή τους.

Εἶναι σημαντικό νά σημειωθεῖ ὅτι τά νέα Προγράμματα δέν συνδέουν τούς μαθητές μέ κάποια θεολογική ἤ ἐσχατολογική ἀναζήτηση καί προοπτική, ἀλλά περιορίζονται μόνον σέ ἕνα κοινωνικό καί πολιτικό ἐνδιαφέρον καί στόχο, πού δέν εἶναι ἄλλος, ὅπως γράφεται στό ἴδιο τό Πρόγραμμά τους, ἀπό τή «δημιουργία τῆς πολυπολιτισμικῆς κοινωνίας». Τί ἔχει νά κάνει ἡ ὀρθόδοξη πίστη καί παράδοση μέ αὐτόν τόν στόχο; Ὁ ὀρθόδοξος μαθητής εἶναι ἀνάγκη καί δικαιοῦται, στό πλαίσιο τῆς ἀνάπτυξης τῆς θρησκευτικῆς του συνείδησης, νά γνωρίζει τί ἔκανε γι΄ αὐτόν ὁ Ἰησοῦς Χριστός: Ὅτι, δηλαδή, κατά τόν Ἅγιο Ἰωάννη τόν Δαμασκηνό, «ἀπό τόν Σταυρό, ὁ Χριστός σκορπάει ἀθανασία στούς ἀνθρώπους, ὅτι μέ τήν ταφή του ἀνοίγει τίς πύλες τοῦ Ἅδου καί ἀνακαινίζει τή φθαρμένη φύση τῶν ἀνθρώπων» καί ὅτι μέ τήν Ἀνάστασή του νίκησε τόν θάνατο. Αὐτό, κατά τόν Ἅγιο Ἰουστίνο Πόποβιτς, εἶναι ἐκεῖνο τό ὁποῖο «οὐδεμία θρησκεία ἔχει, αὐτό εἶναι ἐκεῖνο τό ὁποῖον ἀνυψώνει τόν Χριστό ὑπεράνω ὅλων τῶν ἀνθρώπων καί ὅλων τῶν Θεῶν. Αὐτό εἶναι ἐκεῖνο τό ὁποῖον, κατά τρόπον μοναδικό καί ἀναμφισβήτητο δεικνύει καί ἀποδεικνύει ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ὁ μόνος ἀληθινός Θεός». Αὐτή εἶναι ἡ πίστη τῆς Ἐκκλησίας, ἐνῶ τό Ὑπουργεῖο Παιδείας καί οἱ θεολόγοι ἐκπρόσωποι καί ἐκφραστές τῶν ἰδεοληψιῶν τοῦ ζητοῦν ἀπό αὐτήν νά ἀποδεχθεῖ τά ἀντορθόδοξα Προγράμματα καί βιβλία τῶν Θρησκευτικῶν τους. Ὅμως, μέ τήν πρώτη ματιά διαπιστώνουν ὅλοι οἱ ὀρθόδοξοι σπουδασμένοι ἤ μή καί κυρίως οἱ γονεῖς πού τά μελετοῦν πώς διδάσκουν κακόδοξα ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ἴσος καί ἴδιος μέ τούς διδασκάλους τῶν Θρησκειῶν. Γιά ποιό λόγο νά συμφωνήσει ἡ Ἐκκλησία νά διδάσκονται στά βαπτισμένα ὀρθοδόξως τέκνα της τά νέα πολυθρησκειακά βιβλία τῶν Θρησκευτικῶν, τά ὁποῖα τιτλοφοροῦνται ὅλα μέ τόν ὅρο θρησκεῖες, δέν ἔχουν χριστιανικούς τίτλους ἀλλά οὔτε καί χριστιανικό σκοπό, χαρακτήρα, περιεχόμενο καί προσανατολισμό; Τό ἑλληνικό κράτος εἶναι ἕνα δημοκρατικό κράτος, μέ Σύνταγμα καί νόμους καί τό ἑλληνικό Σύνταγμα ὁρίζει γιά τούς Ἕλληνες πολῖτες, ἀνάπτυξη τῆς χριστιανικῆς καί ὄχι τῆς πολυθρησκειακῆς θρησκευτικῆς τους συνείδησης. Ἡ ἐπιβολή τῆς πολυθρησκειακῆς διδασκαλίας σέ ὀρθόδοξους Χριστιανούς, ἀποτελεῖ κακοδοξία καί Χριστομαχία, ἀλλά, ταυτόχρονα, παραβίαση τῶν συνταγματικῶν δικαιωμάτων τῶν παιδιῶν καί τῶν κηδεμόνων τους. Ἐρωτοῦνται οἱ ὑπεύθυνοι τοῦ Ὑπουργείου καί οἱ συνεργάτες τους θεολόγοι καί θεολογοῦντες πού συνέταξαν αὐτά τά Προγράμματα καί τά βιβλία γιά τά ὀρθόδοξα ἑλληνόπουλα: Συνειδητοποιοῦν ἄραγε ὅτι καταπατοῦν τό ἀπαραβίαστο τῆς συνταγματικά κατοχυρωμένης ἐλευθερίας τῆς θρησκευτικῆς συνειδήσεως ὄχι μόνον τῶν ὀρθοδόξων μαθητῶν ἀλλά καί τῶν ὀρθοδόξων Θεολόγων; Διερωτήθηκαν γιά τό πῶς εἶναι δυνατόν νά ἐκβιάζουν τή συνείδηση τόσο τῶν ὀρθοδόξων μαθητῶν ὅσο καί ὅλων τῶν Θεολόγων ἐκπαιδευτικῶν, πού διδάχθηκαν ὀρθόδοξη θεολογία στίς θεολογικές τους σχολές καί ἔχουν πνευματικό δηλαδή συνειδησιακό πρόβλημα, ὅταν τούς δίνουν ἐντολή νά διδάσκουν τούς μαθητές τους πολυθρησκεία πού ἀποδομεῖ τήν ὀρθόδοξη πίστη τους καί ὄχι ὀρθοδοξία πού τήν ἐμπνέει;

Ἀγαπητοί μου, κάποιοι καταφέρονται ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας, ἐπειδή δέν συμφωνεῖ σέ αὐτή τή μορφή ἑνός διαστροφικοῦ «ἐκσυγχρονισμοῦ» καί μίας «ἀναβάθμισης» τοῦ μαθήματος πού σημαίνει γιά τήν Ἐκκλησία ἀποδοχή μίας κακόδοξης διδασκαλίας, πού ἐκτός ἀπό τά θέματα συνείδησης καί ἄρνησης τῆς διδασκαλίας τοῦ Εὐαγγελίου, βάζει καί θέματα παράβασης καθήκοντος μέ βάση τήν εὐθύνη πού ἔχει ἡ Ἐκκλησία γιά τή δογματική πλευρά τῆς σχολικῆς διδασκαλίας μέ βάση τόν Καταστατικό της Χάρτη. Ἡ Ἐκκλησία δέν μπορεῖ νά κάνει διαφορετικά, λόγῳ τῆς ὀντολογίας τῆς πίστεώς της, καί γί αὐτό ἀντιστέκεται σέ ὅλη αὐτήν τήν πρωτόγνωρη καί σκοποθετημένη καί ἐμφανῆ σέ ὅλους πνευματική συμφορά. Δέν μπορεῖ νά συμφωνήσει μέ τή διδασκαλία τῆς πολυθρησκείας στά σχολεῖα, τό ἀποτέλεσμα τῆς ὁποίας θά εἶναι νά παιδαγωγοῦνται τά τέκνα της μέ ἀντιεκκλησιαστικές καί ἀντορθόδοξες διδασκαλίες πού καλλιεργοῦν πολυθρησκειακή καί ὄχι ὀρθόδοξη συνείδηση. Ἡ πλύση ἐγκεφάλου μέ τήν πολυθρησκειακή ἐκπαίδευση καλλιεργεῖ τήν πολυθεϊστική συνείδηση, ἀφοῦ κάθε θρησκεία ἔχει καί τόν δικό της Θεό. Μέ μία πολυθρησκειακή ἀγωγή, πολύ σύντομα θά ἔχουμε στήν κοινωνία μας πολῖτες, μέ πολλαπλή θρησκευτική συνείδηση καί ὄχι πολῖτες μέ ὀρθόδοξη μονοθεϊστική συνείδηση, μέ ὅ, τί αὐτό συνεπάγεται γιά τήν ἴδια τήν Ἐκκλησία. Ὡστόσο, εἴμαστε βέβαιοι ὅτι οἱ ἀποδομοῦντες δέν θά μπορέσουν νά ὁλοκληρώσουν τό πνευματικό τους ἔγκλημα, ὅσο καί ἄν προσπαθήσουν, ὅσες συμμαχίες, μεθοδεύσεις, πιέσεις διώξεις καί ἄν ἀσκήσουν. Διότι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός προστατεύει τήν πίστη του, ἀκόμη καί ὅταν οἱ διάκονοί της ἀδρανοῦν.

Ἐπειδή βλέπω διάθεση ὄχι μετάνοιας ἀλλά σκληροκαρδίας, εἶναι ἀνάγκη νά κατανοήσουν οἱ ἐλάχιστοι θεολόγοι καί ὅποιοι ἄλλοι συνεργάτες ἤ προστάτες τους συμμαχοῦν μέ τήν πολιτεία σέ αὐτό τό ἀνίερο, ἀντορθόδοξο καί ἀποδομητικό γιά τήν ὀρθόδοξη πίστη σχέδιο ὅτι πολυθρησκεία σημαίνει ὀπισθοδρόμηση στίς πρό Χριστοῦ εἰδωλολατρικές καί ἄθεες ἐποχές καί ὅτι ἔχουν εὐθύνη, ἐνώπιον Θεοῦ καί ἀνθρώπων γιά τήν ἀνεπανόρθωτη πνευματική βλάβη πού ἐξ αἰτίας τους ὑφίστανται τά ἑλληνόπουλα. Εἶναι σαφές ὅτι τό πλαίσιο τῆς πολυθρησκειακῆς διδασκαλίας ἐναντιώνεται στή Θεολογία πού διδάσκουν οἱ ὀρθόδοξες Θεολογικές Σχολές στή χώρα μας, ἀλλά, πρῶτα ἀπό ὅλα, στό γράμμα καί στό πνεῦμα τῆς διδαχῆς τοῦ κομιστῆ τῆς χριστιανικῆς πίστεως στήν Ἑλλάδα Ἀπ. Παύλου. Ἐκεῖνος συνδέει τή σωτηρία καί τόν πνευματικό ἁγιασμό τοῦ Χριστιανοῦ μέ τή διατήρηση τῆς ἀλήθειας τῆς πίστεως καί ζητᾶ ἀπό τούς πιστούς νά σταθοῦν στέρεοι καί ἀμετακίνητοι, κρατώντας σφικτά τίς παραδόσεις, πού ἔχουν διδαχθεῖ εἴτε μέ προφορικό εἴτε μέ γραπτό λόγο (Β’ Θεσ. 2, 15).

Πρόβλημα θεολογικό, ὅμως, ὑφίσταται μέ τή διδασκαλία αὐτῶν τῶν κακόδοξων Προγραμμάτων καί βιβλίων, ὡς πρός τό γεγονός ὅτι ἡ διδασκαλία τους ὑλοποιεῖται μέσα ἀπό μία διαρκῆ προσπάθεια ἰσοτιμίας καί ἐξίσωσης τῶν θρησκειῶν καί τῶν Θεῶν τους, μέ τήν ὀρθόδοξη πίστη καί τόν Τριαδικό καί ἀληθινό Θεό. Ἡ ἐφαρμογή καί σέ αὐτό τό σημεῖο τῆς φιλοσοφίας τοῦ θρησκευτικοῦ σχετικισμοῦ, πού ἀκολουθεῖ ἡ Μετανεωτερικότητα καί ἐπαναλαμβάνουν καί τά νέα πολυθρησκειακά Προγράμματα στή χώρα μας, δέν συνάδει μέ τή χριστιανική θεολογία. Ἡ ἁγιογραφική καί ἐκκλησιαστική παράδοση, εἶναι σαφής καί ξεκάθαρη: οἱ Θεοί τῶν θρησκειῶν ἀποτελοῦν εἴδωλα.

Ἡ θέση τοῦ νέου Προγράμματος, ἑπομένως, ὅτι «πρέπει νά διδάξουμε σέ ὅλα τά παιδιά ὅλες τίς θρησκεῖες» εἶναι ἐντελῶς ἀντίθετη μέ τήν ὀρθόδοξη διδασκαλία ἀπό πλευρᾶς θεολογικῶν ἀλλά καί παιδαγωγικῶν κριτηρίων. Δέν ὑπάρχει πειστική ἐπιστημολογική ἐπιχειρηματολογία γιά τή διδασκαλία τῆς θρησκευτικῆς ἀγωγῆς σέ μαθητές, μέ τή μορφή αὐτῆς τῆς συγκεκριμένης ἀνάμεικτης καί πολτοποιημένης πολυθρησκειακῆς διδασκαλίας. Αὐτό, μάλιστα, ἰσχύει ἰδιαίτερα, ὅταν οἱ μαθητές βρίσκονται στό πνευματικό ἐπίπεδο τοῦ Δημοτικοῦ σχολείου ἀλλά καί τοῦ Γυμνασίου, πού δέν ἔχουν ἀκόμη τήν ἀπαιτούμενη κριτική ἱκανότητα πού ἔχουν οἱ ἐνήλικες, γιά νά συγκρίνουν καί νά ἀξιολογήσουν τό ὠφέλιμο ἀπό τό βλαβερό, τό σωστό ἀπό τό λάθος, τό ἀληθές ἀπό τό κίβδηλο. Ὁ σχετικισμός, ἡ σύγχυση καί ὁ συγκρητισμός, πού ἐκπέμπει καί ἐμπνέει ἡ πολυθρησκειακή ἀγωγή, γεννᾶ τήν προτροπή καί τήν ἀνάγκη γιά ἀτομική ἐπιλογή, ἀποδοχή ἤ ἀπόρριψη τῆς συλλογικῆς ὀρθόδοξης ἐκκλησιαστικῆς θρησκευτικῆς πίστεως. Ἕνα τέτοιο δίλημμα γιά ἀνήλικους μαθητές, μπορεῖ νά καταλήξει, σέ τελική ἀνάλυση, μέσα ἀπό τήν ἐπενέργεια τῆς ἀμφισβήτησης, καί τοῦ χάους πού δημιουργεῖται μέ τόν συγκρητισμό στήν ψυχή τῶν μαθητῶν στόν ἀγνωστικισμό ἤ στόν μηδενισμό. Ἐπίσης τεράστιο πρόβλημα δημιουργεῖται μέ τήν πολυθρησκειακή ἀγωγή στό θέμα τῆς στήριξης ἤ τῆς ἀποδόμησης τῆς ταυτότητας καί τῆς ἑτερότητας. Διότι, ἐνῶ διακηρύσσεται ἐντός τῶν Προγραμμάτων ὅτι ἐπιδιώκεται ὁ σεβασμός τῆς ταυτότητας καί τῆς ἑτερότητας, στήν πραγματικότητα ἀπαξιώνονται καί ἰσοπεδώνονται ὅλες οἱ πίστεις ὅλων τῶν μαθητῶν, διότι, ἡ κατάργηση τῆς ὀρθόδοξης ταυτότητάς τους σηματοδοτεῖ, ταυτόχρονα, καί τήν κατάργηση τῆς ἑτερότητας τῶν «ἄλλων», ἀφοῦ οἱ ρόλοι τῆς ταυτότητας καί τῆς ἑτερότητας ἐναλλάσσονται ἐντός τῆς κοινωνικῆς πραγματικότητας. Αὐτό πού ἐπιδιώκεται, τελικά, μέ αὐτό τό πολυθρησκειακό Πρόγραμμα, κατά τή δική μας ἐκτίμηση, εἶναι ἡ ἀποξένωση τῶν ὀρθοδόξων μαθητῶν, πού ἀποτελοῦν καί τόν στόχο τῆς πολιτικῆς φιλοσοφίας τῶν Προγραμμάτων, ἀπό τή θεολογική βάση τῆς πίστεώς τους. Διότι μία διαστρεβλωμένη διδασκαλία ὁδηγεῖ σέ μία διαστρεβλωμένη πίστη ἤ κακοδοξία καί μία διαστρεβλωμένη πίστη ὁδηγεῖ σέ λάθος πορεία καί σέ αὐτή τή στόχευση ἐπικεντρώνεται, κατά τή γνώμη μας, ὁ τόσο ἐμπαθής καί ἰδεολογικός πόλεμος ἐναντίον τῆς ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, μέ αἰχμή τοῦ δόρατος τό μάθημα τῶν θρησκευτικῶν.

Εἶναι σαφές συνεπῶς ὅτι ὁ στόχος αὐτῆς τῆς ἀλλόκοτης πολυθρησκειακῆς διδασκαλίας δέν εἶναι θεολογικός, διότι δέν ἔχει σχέση μέ μία ὑγιῆ ὀρθόδοξη θεολογική μορφή διδασκαλίας, οὔτε στοχεύει στόν ἐν Χριστῷ καλλιεργημένο καί ἐγκεντρισμένο ἄνθρωπο.

Σέ κανένα εὐρωπαϊκό κράτος δέν ἔχει ἐφαρμοστεῖ τέτοιος πολυθρησκειακός ἀκταρμάς. Ἐκεῖ, ὅμως, δέν ἐπικρατοῦν σκληροπυρηνικές ἤ ἰδεοληπτικές νοοτροπίες. Ἡ παιδεία ἐκεῖ δέν εἶναι κομματική οὔτε ἰδεολογική. Θεωρεῖται ὅτι εἶναι κοινή γιά ὅλους, ἀνήκει σέ ὅλους καί χρησιμοποιεῖται γιά χριστιανική ἀγωγή καί μόρφωση καί ὄχι γιά παραμόρφωση καί προπαγάνδα, ὅπως στή χώρα μας. Ἐκεῖ, ὑπάρχει πολιτισμένος διάλογος καί ἐμπιστοσύνη ἀπό τήν πολιτεία πρός τίς χριστιανικές κοινότητες καί στίς περισσότερες χῶρες, οἱ χριστιανικές κοινότητες ἔχουν, ὄχι μόνον δικαίωμα ἀλλά καί καθῆκον νά συγγράφουν αὐτές τά Προγράμματα καί τά βιβλία πού θέλουν νά διδάσκονται τά μικρά τους μέλη στά σχολεῖα. Καί στήν Ἑλλάδα, βέβαια, ἰσχύει ἀκριβῶς τό ἴδιο, ἀλλά μόνον γιά τίς θρησκευτικές μειονότητες. Δέν ἰσχύει καί γιά τούς ὀρθόδοξους μαθητές, πού ἀποτελοῦν τήν συντριπτική πλειονότητα τοῦ μαθητικοῦ πληθυσμοῦ. Ἔτσι, ὅμως, καταστρατηγεῖται ἡ συνταγματική ἀρχή τῆς ἰσονομίας. Γι΄ αὐτό καί ἔχουν γίνει ἐκ μέρους μας προσφυγές στό Συμβούλιο τῆς Ἐπικρατείας καί ὅλος ὁ ἑλληνικός λαός, κυρίως ὅμως οἱ γονεῖς καί οἱ ἐκπαιδευτικοί, ἀναμένουν μαζί μέ τήν Πανελλήνια Ἕνωση Θεολόγων τήν ἀπόφασή του.

Αὐτό πού εἶναι ἀνάγκη νά κατανοηθεῖ εἶναι ὅτι τά νέα πολυθρησκειακά θρησκευτικά ἀποτελοῦν, πλέον, ἕνα πρόβλημα τεράστιας πνευματικῆς ἀπειλῆς, διότι μέ αὐτά ἐγκαινιάζεται μία βίαιη ἀλλαγή τοῦ θρησκευτικοῦ καί πολιτισμικοῦ τοπίου τῆς χώρας. Οἱ Ἕλληνες, ἰδιαίτερα μετά τήν ἀποδοχή τῆς χριστιανικῆς τους πίστεως (4ος αἰώνας), ἔνιωθαν πάντοτε τήν ἀνάγκη ἐπικοινωνίας τους μέ τόν Θεό. Μέ αὐτά τά προγράμματα, φαίνεται νά μειώνεται ἤ νά χάνεται αὐτή ἡ ἀνάγκη κατακόρυφης ἐπικοινωνίας μέ τόν Θεό καί δίνεται ἔμφαση σέ μία κοινωνική καί πολιτισμική συμβίωση τῶν ἀνθρώπων, χωρίς τήν παρουσία τοῦ Θεοῦ. Αὐτό σημαίνει ὅτι, σταδιακά, μέ τέτοιου εἴδους μεθοδευμένη διδασκαλία, πολύ σύντομα θά γίνουμε μία χώρα, χωρίς πνευματική καί πολιτισμική ταυτότητα, χωρίς ἠθικοκοινωνικές ρίζες, πρότυπα, βάσεις, ἀρχές, ἀρετές καί ἀξίες. Ἡ ἀπουσία ὅλων αὐτῶν τῶν ἀπαραίτητων καί ἀναγκαίων γιά τή συνοχή ἀλλά καί τή συνέχεια τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας πνευματικῶν στοιχείων καί θεμελίων, ἀφήνει γυμνούς, ἀνέτοιμους καί ἄοπλους πνευματικά καί ὀντολογικά τους νέους μας. Αὐτή ἡ πνευματική καί θεολογική γυμνότητα εὐνοεῖ παρενέργειες ὑψηλοῦ βεληνεκοῦς, ὅπως ἀνηθικότητες, πάθη, ἀδικίες, πολέμους, ἔριδες, παραβατικότητες καί ἄλλα ἀνεπιθύμητα κακά καί δεινά. Ἐκτός τῶν νέων Θρησκευτικῶν, ὅμως, τά ἀντιχριστιανικά σχέδια τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας ἀποκαλύφτηκαν πλήρως, μετά καί ἀπό τήν πρόσφατη δημοσίευση τοῦ νέου Ὀργανισμοῦ τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας καί Θρησκευμάτων (Προεδρικό Διάταγμα ἀρ. 18/23-02-2018), μέ τόν ὁποῖο ἀντικαταστάθηκε ὁ προηγούμενος Ὀργανισμός τοῦ ἴδιου Ὑπουργείου (Προεδρικό Διάταγμα ἀρ. 114/29-08-2014). Ὁ ὀργανισμός τοῦ 2014, ἄρθρο 1, ὅριζε ὅτι ἀποστολή τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας εἶναι: «ἡ προαγωγή τῆς παιδείας μέ σκοπό τήν ἠθική, πνευματική, ἐπαγγελματική καί φυσική ἀγωγή τῶν Ἑλλήνων, τήν ἀνάπτυξη τῆς ἐθνικῆς καί θρησκευτικῆς συνείδησης καί τή διάπλασή τους σέ ἐλεύθερους καί ὑπεύθυνους πολίτες». Ὁ νέος Ὀργανισμός, τοῦ 2018 (ἄρθρο 1), ὁρίζει ὅτι «ἀποστολή τοῦ Ὑπουργείου εἶναι ἡ ἀνάπτυξη καί ἡ συνεχής ἀναβάθμιση τῆς παιδείας μέ σκοπό: α) τήν ἠθική, τήν πνευματική καί τή φυσική ἀγωγή τῶν Ἑλλήνων, β) τήν ἀνάπτυξη τῆς ἐθνικῆς συνείδησης….». Ἡ «θρησκευτική συνείδηση» ἀφαιρέθηκε, καί αὐτό ἀποτελεῖ ἕνα ἀκόμη δεῖγμα, τό ὁποῖο ἀποκαλύπτει τήν πρόθεση τοῦ Ὑπουργείου νά ἀλλοιώσει καί νά καταργήσει τόν σκοπό καί τήν εὐθύνη τῆς Παιδείας γιά χριστιανική ἀγωγή. Μέ τό γεγονός αὐτό, ἐπίσης, ἀποδείχθηκε ὅτι τό Ὑπουργεῖο δέν σέβεται τό πιστεύω τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, καί ὅτι καταπατᾶ τά δικαιώματα τῶν γονέων, τῶν μαθητῶν καί τῶν ἐκπαιδευτικῶν καί κυρίως ὅτι περιφρονεῖ τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.

Μέ βάση τά ὅσα εἴπαμε, δικαιολογοῦνται πλήρως οἱ γονεῖς, ὅταν ἰσχυρίζονται ὅτι δέν ἔχουν ἄλλη λύση, παρά νά ἐπιστρέφουν τά βιβλία στά σχολεῖα ἤ στό ἴδιο τό Ὑπουργεῖο, ἕως ὅτου ἐκεῖνο ἀποφασίσει τό Ὑπουργεῖο:

α) νά ἀποσύρει τά νέα Προγράμματα.

β) νά ἐπαναφέρει τά παλαιά προγράμματα καί βιβλία,

γ) νά συνεργαστεῖ οὐσιαστικά μέ τήν Ἐκκλησία, τήν ΠΕΘ καί μέ εἰδικούς παιδαγωγούς καί θεολόγους καί ἀπό τίς τρεῖς βαθμίδες ἐκπαίδευσης, γιά τή συγγραφή νέων Προγραμμάτων καί βιβλίων, πού, ἀφενός, θά βασίζονται στά παλαιά (2003-2006) καί, ἀφετέρου, θά συνάδουν μέ τήν ὀρθόδοξη διδασκαλία καί τή θρησκευτική συνείδηση τῶν παιδιῶν μας ἀλλά καί μέ τή σύγχρονη παιδαγωγική μεθοδολογία.

Τά σωματεῖα πού συνεργαστήκαμε, μαζί μέ ὅλους ἐκείνους τούς ὀρθόδοξους, πού δέν κατάφεραν νά παρευρίσκονται σήμερα ἐδῶ, ἀλλά συμπαραστέκονται στόν ἀγώνα μας, δηλώνουμε ὅτι θά διαδηλώνουμε καί ὅτι δέν θά σταματήσουμε, μέχρις ὅτου δικαιωθοῦμε. Εὐχαριστοῦμε ὅλους ὅσους συμμετέχουν σέ αὐτό τό μεγαλειῶδες συλλαλητήριο καί στήν πορεία στή Βουλή τῶν Ἑλλήνων πού θά ἀκολουθήσει, προκειμένου νά παραδοθεῖ τό Ψήφισμά μας. Καλή δύναμη σέ ὅλους.