Ἐρώτηση: Περί τοῦ τόπου τοῦ Ἅδου

Στήν ἱστοσελίδα imdleo.gr εἶδα κάπου ἕνα κείμενο τοῦ Λεόντιου Μοναχοῦ Διονυσιάτη καί ἔλεγε πώς ὁ Ἅδης εἶναι πράγματι κάτω ἀπό τήν Γῆ· ἰσχύει αὐτό;
Σᾶς παρακαλῶ νά δεῖτε τί λέει πρῶτα ἐδῶ : http://www.imdleo.gr/diaf/2008/Hell_screams.htm καί μετά νά ἀπαντήσετε.

 


 

φοῦ μελετήσαμε τήν παραπάνω ἱστοσελίδα, καί δή τά συγκεκριμένα ἁγιογραφικά χωρία στά ὁποῖα παραπέμπει καί πού γίνεται λόγος περί τοῦ ἅδη, ἔχουμε νά ποῦμε τά ἑξῆς:

Ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί θά πρέπει νά βρίσκουμε ἀπάντηση στά ἐρωτήματά μας μέσα ἀπό τήν ἑρμηνεία τῶν ἁγίων μας καί ὄχι μέσα ἀπό αὐθαίρετες πολλές φορές ἑρμηνεῖες τῶν διαφόρων κοινῶν θνητῶν, πού ἔχουν ἐπηρεασθεῖ ἀπό ἀρχαιοελληνικές ἤ ἑβραϊκές ἀντιλήψεις οἱ ὁποῖες ἴσχυαν πρίν τήν ἐνανθρώπηση τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ.

Οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες ὄντως παρίσταναν τόν ἅδη ὡς ἕναν ὑποχθόνιο, ἀνήλιο καί ἀπομονωμένο τόπο, πού δέν ἔφθαναν μάλιστα ἐκεῖ οὔτε οἱ προσευχές τῶν ζώντων. Ὁ Τάρταρος γιά τούς ἀσεβεῖς, τά Ἠλύσια πεδία γιά τούς μακαρίους καί ἥρωες.

Γιά τούς Ἑβραίους ὁ ἅδης ἀποτελοῦσε τό κοινό κατοικητήριο τῶν νεκρῶν, πού διακρινόταν σέ δύο μέρη, τόν Παράδεισο γιά τούς ἀγαθούς καί τήν κόλαση γιά τούς κακούς.

Στήν Καινή Διαθήκη ὅμως, μέ τήν κάθοδο τοῦ Χριστοῦ στόν ἅδη συνετρίβη ἡ ἰσχύς τοῦ θανάτου καί διαλύθηκε τό σκοτάδι του. «θανάτου ἑορτάζομεν νέκρωσιν, ἅδου τήν καθαίρεσιν, ἄλλης βιοτῆς τῆς αἰωνίου ἀπαρχήν» (κανών Κυριακῆς τοῦ Πάσχα, ὠδή ζ΄).

Γιά τούς χριστιανούς ἑπομένως, ὁ ἅδης εἶναι ἡ στέρηση τῆς θέας καί τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ , ἡ αἰώνια τιμωρία, ἡ συναίσθηση τῆς δικαίας ὀργῆς τοῦ Θεοῦ , τά διάφορα παθήματα τοῦ σώματος καί τῆς ψυχῆς, κατ'ἀνάλογο βαθμό πρός τήν εὐθύνη τοῦ ἁμαρτήσαντος.(Λουκ.ιβ΄, 47-48 ).

Καλεῖται δέ ὁ ἅδης καί «Σκότος τό ἐξώτερον»(Ματθ. η΄,12), «Κάμινος πυρός»(Ματθ. ιγ΄,42), «πῦρ αἰώνιον»(Ματθ. κε΄,41)

Ἔτσι λοιπόν καί ὁ ἅγ. Νικόδημος ὁ ἁγιορείτης ἑρμηνεύοντας τό «ἐρρύσω τήν ψυχήν μου ἐξ Ἅδου κατωτάτου»(Ψαλμ. πε΄(85),13) τοῦ προφητάνακτος Δαυΐδ, λέει ὅτι ὁ ἅδης ἔχει τή σημασία τῆς ἁμαρτίας ἤ τοῦ πνευματικοῦ θανάτου ἤ τοῦ θανατηφόρου κινδύνου πού προξενεῖται στόν ἄνθρωπο ἀπό ὁρατούς ἤ ἀοράτους δαίμονες.

Ὁ ἅγ. Κύριλλος Ἀλεξανδρείας ἑρμηνεύοντας τό Ἡσ.ιδ΄(14), 15 «νῦν δέ εἰς ἅδην καταβήσῃ καί εἰς τά θεμέλια τῆς γῆς» λέει ὅτι ὁ ἅδης ἐνομίζετο ὑπό τήν γῆν, ἀφοῦ ὁ Θεός ἦταν ὑπεράνω τῆς γῆς, στόν οὐρανό. Ὁ παρατατικός δηλώνει ὅτι τότε, πρίν τήν σάρκωση τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, εἶχαν αὐτήν τήν ἀντίληψη. Ὄχι τώρα ὅμως πού ἤδη ἔχει ἔρθει ὁ Χριστός!

Ὁ ἅγ. Γρηγόριος Νύσσης λέει ὅτι ὁ ἅδης εἶναι «κατάστασις ζωῆς ἀειδής καί ἀσώματος», δηλ. πνευματική κατάσταση, ἄμορφος, ἀφανής, ἀόρατος, ἀσαφής, ἀγνώριστος, ἄδηλος.

Ἐπίσης, ὁ ἅγ.Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος λέει νά μή μᾶς ἐνδιαφέρει ποῦ εἶναι ὁ τόπος τῆς κολάσεως ἀλλά τό πῶς θά τήν ἀποφύγουμε.

Πηγές:

  • ἁγ. Νικοδήμου τοῦ ἁγιορείτου «Ἑρμηνεία εἰς τούς Ψαλμούς»
  • Γ. Κωνσταντίνου «Λεξικόν τῶν Ἁγίων Γραφῶν»,
  • Ν. Βασιλειάδη «Τό μυστήριον τοῦ θανάτου»,
  • Ἀρχ/του Ἰωήλ Γιαννακοπούλου, ἑρμηνευτικά σχόλια σέ ὅλη τήν Παλαιά Διαθήκη.