Στό προαιώνιο σχέδιο τοῦ Θεοῦ γιά τήν δημιουργία τοῦ κόσμου καί τοῦ ἀνθρώπου, ἐνυπάρχει ἡ εὐδοκία, ὥστε ὁ ἄνθρωπος, ὁ πλασθείς κατ’εἰκόνα Θεοῦ, νά καταστεῖ κοινωνός θείας φύσεως διά τοῦ ἐνανθρωπήσαντος, ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ καί Μαρίας τῆς Παρθένου, Θεοῦ Λόγου, τοῦ Μεσσία.
Ἡ ἐπίγεια πρώτη παρουσία τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἀπό τῆς συλλήψεως Του ἕως καί τῆς Ἀναλήψεως εἶναι γνωστή, στούς ἔχοντας νοῦν Χριστοῦ.
Ὁ Σεβασμιώτατος μέ τό παραπάνω κείμενό του προσπαθεῖ νά «σώσει» τήν ἀνύπαρκτη ὀρθότητα τοῦ κειμένου «Σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρὸς τὸν λοιπὸν Χριστιανικὸν κόσμον» πού ἐνέκρινε ἡ Σύνοδος τῆς Κρήτης. Γράφει μεταξύ ἄλλων τά ἀκόλουθα :
«... κανένα κείμενο δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι τέλειο, οὔτε ἡ χρήση τῶν καλύτερων θεολογικῶν ὅρων καὶ λέξεων μποροῦν νὰ ἀποδώσουν στὴν ἀκρίβειά του τὸ περιεχόμενο τῆς ἀποκαλυφθείσας πίστεώς μας. Γι᾽ αὐτὸ καὶ στὶς Οἰκουμενικὲς Συνόδους, ὅπου χρησιμοποιήθηκαν οἱ ὀρθότεροι, κατ᾽ ἄνθρωπο, ὅροι, χρειάστηκε νὰ ἑρμηνευτοῦν ἀπὸ τοὺς Πατέρες διὰ τῶν συγγραμμάτων τους γιὰ νὰ γίνουν κατανοητοὶ καὶ ἀποδεκτοὶ ἀπὸ τὸ πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας».
Γιά νά τήν δοῦμε λοιπόν ἀπ᾿ τήν ἀρχή.
Καί ὁ λόγος περί τῆς προτεινομένης παράλληλης μετονομασίας τῆς Ἰονίου ὁδοῦ σέ «Ἰόνια ὁδός τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ», πού ἔφερε ἀναιτίως ἀντιδράσεις.
Μέ ἀπόλυτη ὁμοφωνία τοῦ Συνδέσμου Αἰτωλοακαρνάνων «ΟΣΙΟΣ ΕΥΓΕΝΙΟΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ» καί τοῦ Δημάρχου Θέρμου κ. Σπύρου Κωνσταντάρα, σέ σχετική συνάντηση μετά τοῦ Προέδρου τῆς Δημοκρατίας κ. Προκόπη Παυλόπουλου, ἐπροτάθη ἡ μετονομασία τῆς ἐν λόγῳ ὁδοῦ.
Καί αὐτό ἐξαιτίας τοῦ ὅτι ὁ ἅγιος Κοσμάς ὁ Αἰτωλός διδάσκει Ὀρθόδοξη Πίστη καί ἀποτελεῖ τήν Κιβωτό Σωτηρίας τῆς Ρωμιοσύνης καί τῆς Ἐθνικῆς μας ταυτότητας. Ἐπιπλέον θά δημιουργήσει μεγάλες προσδοκίες γιά τήν ἀνάπτυξη τοῦ Θρησκευτικοῦ τουρισμοῦ σ’ αὐτόν τόν εὐλογημένο τόπο τῆς Αἰτωλοακαρνανίας.
Ἀπό ἕναν φετινό προσκυνητή τῶν Ἱεροσολύμων.
…Ἄν καί ράθυμοι πολλές φορές, κάπου μέσα στή θεία λειτουργία κάτι γίνεται μέσα μας καί ἀποζημιωνόμαστε. Φεύγουμε ἀπό τούς Ἁγίους Τόπους περισσότερο οἰκοδομημένοι. Ὦ τί εὐλογία!
Σωματική καταπόνηση, ἑτοιμότητα κινήσεων, διαρκεῖς μετακινήσεις ἀπό προσκύνημα σέ προσκύνημα, κομποσκοῖνι, ἀγρυπνίες, κυριαρχοῦν σέ αὐτό τό μοναδικό προσκύνημα πού χαράζεται στίς καρδιές ὅλων τῶν προσκυνητῶν. Σύν βεβαίως τίς ἀκολουθίες μέσα στό πούλμαν, ἐποικοδομητικές διδασκαλίες καί τά παιχνίδια, πού μᾶς χαρίζουν μία εὐχάριστη θεανθρώπινη ἀτμόσφαιρα στίς καρδιές μας παρά τό διαφορετικό τῶν φύλων, τῶν χαρακτήρων καί τῆς ἡλικίας. Στό ὅλο πνεῦμα δέν ὑπερτέρησε ὁ κοσμικός τουρισμός, ἀλλά ἡ ἁγιοπνευματική κατανυκτική προσκύνηση.
Γιά νά ὑπάρχει ἠρεμία στήν Ἐκκλησία πρέπει πρῶτα νά ὑπάρχει μέσα μας.
Νά μἠν δικαιολογοῦμε τήν ἐξ ἀνάγκης κατάκριση.
«Τό νά ποιμαίνει ἤ νά διοικεῖ κάποιος ἕναν λαό, καί νά φροντίζει γιά τήν σωτηρία τους εἶναι ὠφέλιμο πράγμα καί τελειωτικό τῆς ἀγάπης, ἡ ὁποία εἶναι τό κεφάλαιο τοῦ νόμου καί τῶν προφητῶν. Αὐτό κανένας δέν μπορεῖ νά τό ἀρνηθεῖ». (Εὑρισκόμενα τοῦ ἁγίου Συμεών τοῦ Νέου Θεολόγου, Λόγος, 82ος , σελ. 458, ἐκδ. Ρηγοπούλου) .
Ὁ Ἅγιος Συμεών ὁ Νέος Θεολόγος στόν ὀγδοηκοστό δεύτερο λόγο του μᾶς διδάσκει τίς προϋποθέσεις αὐτές, πού χρειάζεται νά ἔχει ἕνας Χριστιανός γιά νά ἀναλάβει τήν προστασία καί τήν διοίκηση ἑνός λαοῦ: